เฮิงเดินโซเซตามข้างทางอย่างไร้สติ ความมัวเมาครอบงำจนไม่สามารถประคับประคองตัวเองได้ หนทางที่ไร้ทางออกต่อให้ดิ้นรนเพียงใดก็คงไม่สามารถหลุดพ้นจากโซ่พันธนาการจากผู้มีพระคุณได้ ทั้งความฝัน จินตนาการหรือแม้กระทั่งความรัก มันดูจอมปลอมทั้งหมด

 

         เขาก็แค่อยากมีชีวิตอย่างที่ควรจะเป็นบ้าง

 

          ไม่ทันได้ยืนตรงก็ล้มลงไปพร้อมพะอืดพะอมอ้วกออกมาอย่างน่าสังเวช ยิ้มเยาะในหัวอย่างบ้าคลั่ง นั่งพับล้มติดกำแพงไร้ซึ่งภาพลักษณ์มาเฟียตระกูลสาโรช ฉายาหมาจนตรอกคงเป็นเขาเอง หลับตาปิดโลกภายนอก ผ่อนลมหายใจช้า ๆ หวังพักสงบจากเรื่องบัดซบมา ทว่าโชคชะตาไม่เคยเห็นใจ เขาได้ยินเสียงเดินตึกตักเข้ามาพร้อมถูกชกเข้าใบหน้าอย่างจัง ผู้คนเหล่านั้นไถ่เงินจนหมดตัว ส่วนเขาแทบไม่มีแรงขัดขืน

 

         "เฮ้ย! พวกแกทำอะไร" เสียงคุ้นหูทำให้เขาหรี่ตามองเห็นหว่องถือไม้ฟาดเข้าให้จนพวกนั้นหนีไปและพบใครอีกคนอยู่ข้างหว่องทำอะไรสักอย่าง พยักหน้าให้หว่องเข้ามาหาเขา

 

         "คุณเฮิง เดี๋ยวเราพาไปโรงพยาบาล ส่วนคนพวกนั้นเดี๋ยวเราจัดการเอง"

 

          ทำไมหว่องถึงช่วยเขา?

 

 

 

 

 

          "คุณเฮิง ให้เร-"

 

          "ช่วยฉันทำไม" เฮิงสะบัดหน้าหนีหลังพูดจบ ศัตรูของพ่อมาอยู่ตรงหน้า แน่นอน เขาสามารถฆ่าตามที่พ่อสั่งได้ทันที ถึงเขาจะคิดเช่นนั้น มันก็ไม่ใช่เรื่องดีที่จะฆ่าคนช่วยชีวิตไว้ทั้งที่เขาทำแต่เรื่องแย่ ๆ ใส่ให้

 

         "เรากังวลว่าคุณเฮิงจะเป็นอะไรไป คุณเฮิงไม่ต้องเชื่อใจหรือไว้ใจแต่อยากให้รู้ไว้ว่าเราอยากช่วยจริง ๆ หรือคุณเฮิงจะฆ่าเราตอนนี้เพื่ออิสระของตัวเองเลยก็ได้" หว่องไม่พูดเพียงลมปากแต่เอามีดสั้นมาจิ้มคอให้เขาเห็นก่อนจิ้มลงไปแล้วเห็นเลือดออกมาจนเฮิงบอกให้หยุด ปรับความคิดใหม่ทันทีแล้วพูดขอบคุณให้สิ้นเรื่อง

 

         "ขอบคุณ"

 

         "คุณเฮิงสนใจไปเที่ยวกันไหม"

 

         "..."

 

        "ไปด้วยกันนะ"

 

 

 

         สายลมจากการขับรถตามท้องถนน แสงสีส้มตามข้างทางพร้อมเสียงเพลงจากแผ่นซีดีทำให้เฮิงเริ่มรู้สึกดีขึ้น เพลงบรรเลงจากเครื่องเล่นที่หว่องเปิดมีหลายเพลงไม่รู้จัก (จริง ๆ ไม่รู้จักสักเพลง) เฮิงเลิกรับลมหันไปพบหว่องส่งยิ้มทะเล้นพร้อมร้องเพลงให้เขาฟัง ไม่ทันได้รู้ตัวจึงยิ้มขบขันอย่างง่ายดาย เฮิงจึงหันกลับมามองถนนเช่นเดิมจนพลอยหลับไป

 

         "คุณเฮิง ถึงแล้วครับ" เสียงนุ่มทุ้มทำให้เฮิงสะดุ้งทันทีส่ายหน้าไปมาก็มาอยู่ที่ไหนสักแห่ง มีหน้าผาและดวงดาวรายล้อมท้องฟ้า เฮิงเปิดประตูรถก่อนพบของกินเล่นจากหว่องพร้อมสีหน้ายิ้มแจ่มใสจากหว่องทำให้เขาเดินเข้าไปหาทันที

 

          "ลองกินไหม อร่อยนะครับ"

 

          "ขอบคุณ" เฮิงพูดขอบคุณแล้วหยิบขนมมันฝรั่งทอดกรอบมาเป็นรสชาติหวานน้ำผึ้ง ซึ่งอร่อยแทบคาดไม่ถึง เผลอกินไปจนหมดห่อ หว่องส่งยิ้มแล้วบอกให้เขาตามสบาย

 

          "คุณเฮิงมีความฝันไหม"

 

          "มี ฉันฝันว่าอยากได้ชีวิตดั่งหนุ่มสาวทั่วไป" เมื่อพูดจบไร้บทสนทนา มีเพียงแค่คนสองคนนั่งเหม่อมองดวงดาวพร้อมสายลมพัดผ่านแผ่วเบา เวลาผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงจากหว่องตอบกลับมา

 

        "เราอยากเปิดร้านชาบู บางทีถ้าเราดิ้นรนก็คงจะมีหวังบ้างใช่ไหม"

 

        "..."

 

       "เมื่อเรามีชีวิตต่อให้ลำบากก็คงต้องไปต่อ เว้นแต่ว่าเราจะจบชีวิตแล้วล่องลอยไปไหนสักแห่ง" เฮิงหันไปพบหว่องก้มหน้าคล้ายราวกับกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา บางที..ถ้าเขาอยากจะเป็นเพื่อนกับศัตรู มันคงไม่แย่ใช่ไหม

 

        "หว่อง"

 

        "..."

 

       "ถ้าเราฆ่าหว่องตอนนี้เลยล่ะ"

 

 

 

 

        "จิน..โทรหาฉันทำไมดึกดื่น"

 

        "คุณหว่องอยู่กับคุณวาววาไหมครับ"

 

        "ไม่อยู่ ทำไม"

 

        "เปล่าครับ สวัสดีครับ" ยังไม่ทันได้ถาม จินก็วางสายทันที กลิ่นความเป็นห่วงลอยมาให้รู้สึกไม่ดี แต่นั่นเขายังไม่อยากพะวงให้มากความ เขาเชื่อว่าหว่องต้องเอาตัวรอดได้ วาววาเลิกคิด เดินไปนั่งลงทำงานเช่นเดิม เรื่องราวหนอนบ่อนไส้ในตระกูล เขารู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น มากกว่าแค่หักหลัง แต่มันจะกระทบวงกว้างจนนำไปสู่การแย่งชิงอำนาจนี่สิ ช่วงนี้เขาได้แวะเข้ากาสิโนบ่อย มักได้ยินทอปปิกหลายเรื่องไม่ว่าจะเป็นรัฐประหาร การอุ้มฆ่า ลักพาตัว เรื่องพวกนี้มันไม่ใช่เรื่องสนุกสักนิดเมื่อได้ยิน แต่พวกนั้นกลับฉลองยินดีท่ามกลางความฉิบหายของคนหมู่มาก ตระกูลเวหาไม่เคยทำเรื่องพวกนี้ มีเพียงแค่เปิดการพนันและทำเรื่องค้าขายยาเสพติดเท่านั้น วาววาขบคิดอย่างหนักจนไม่มีอารมณ์จะทำอย่างอื่นต่อ จึงหลับตาแล้วนึกคิดถึงใครบางคนที่เข้ามาในหัวทันที

 

         เขาไม่เข้าใจหว่องเลย

 

         ว่าทำไมถึงบอกเขาว่าสวยแบบนั้น

 

         ทำไมนะ

 

 

 

 

 

         ลูคัสเล่าเรื่องตลกให้เฮิงฟังหลังเมื่อสิบนาทีที่แล้วเฮิงบอกจะฆ่าเขาทันที แน่นอนพวกตระกูลสาโรชก็อยู่ในลิสต์หักหลังหว่องเช่นเดียวกัน ถึงจะอยู่ในโลกนิยาย เขาก็กลัวเหมือนเดิม แต่เขาก็บอกว่าฆ่าเลยจ้า (จริง ๆ ก็อยากรีบไปนะ อยากไปกินรามยอนเกาหลีต่อ) แต่เฮิงไม่ฆ่ามีเพียงอ้อมกอดและน้ำตาที่ทำให้ลูคัสรับรู้ว่าเฮิงคงเหนื่อยมากจริง ๆ

 

        "กลัวฉันล่ะสิ"

 

        "ให้เรายิ้มแบบเมื่อกี้ก็คงไม่ใช่หรอกครับ"

 

        "พ่อชอบพูดว่าหว่องเป็นคนพูดขวานผ่าซาก นิสัยเสีย จริง ๆ ที่ฉันเห็นสักพักเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นนะ"

 

        "อะไรก็เปลี่ยนแปลงได้ครับ"

 

        "ก็คงจริงนะ"

 

        "..."

 

        "บางทีเราก็อยากหักหลังพ่อตัวเอง หว่องคิดว่าไง"

 

 

Tbc