*เหตุการณ์ในเรื่องเป็นเพียงจินตนาการ มีฉากการต่อสู้และไม่ควรทำตาม

 

วาววาหูผึ่งทันทีเมื่อคำสารภาพรักจากเฮิงออกมาให้ลูคัสรับรู้ดั่งภาพตรงหน้ากำลังเคลื่อนไหวช้าลง ย้อนนึกกลับไปหากเขาไม่รักหว่อง ลูคัสกับแทนจะไม่ได้กลับไปยังมิติตนเอง ความปรารถนาของลูคัสไม่เคยมีเขาตั้งแต่แรก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือนิยายของแทนแต่งขึ้นมา เขาเอะใจยามหว่องมีท่าทีสนิทสนมกับทีปกรตอนทำความรู้จัก จนวินาทีรู้ความจริงหลังเค้นทั้งหมด พอไม่นานบุคคลนิรนามลอบฆ่าลูคัสและนั่นเป็นครั้งแรกเขาเห็นหว่องตัวจริง ความรู้สึกตีปนจนหลายครั้งเขาไม่แน่ใจว่าคนที่เขารักคือใคร ต่อให้หาคำตอบสุดท้ายเป็นไปไม่ได้อยู่ดี

 

สายตาลูคัสเต็มไปด้วยคำขอโทษและอ้ำอึ้งสะท้อนอดีตที่เขามักถามว่ารู้สึกอย่างไรกับตน มีเพียงความหวังดีจากคน ๆ หนึ่ง เฮิงส่งยิ้มจริงใจกลับไปก่อนเปลี่ยนเรื่องเข้าสู่เรื่องราวฉุกละหุกไม่ทันตั้งตัว พวกเขาต้องแยกกลุ่มอย่างละสองเพราะก่อนไปกัมพูชาได้วางแผนล่วงหน้ากับสิ่งที่มีอยู่ของตระกูลสาโรชและลดารัณ จินกับลูคัสจะไปจัดการที่พักอาศัยของจันทร์ซึ่งยังมีคนพวกสาโรชอยู่บริเวณรอบพื้นที่ ส่วนแทนกำลังเดินทางไปหาหลิงเพราะแผนของหลิงคือจับตาดูวาววาและฆ่าหว่องให้ตาย

 

"นี่เธอพูดตัดหน้าฉันเหรอ" วาววาพูดขึ้นหลังแยกจินกับลูคัส

 

"ก็โอกาสมันคือตอนนี้ แล้วจะให้ฉันพูดตอนไหน"

 

นั่นสิ ตอนไหน

 

วาววาส่ายหัวเล็กก่อนเก็บทุกอย่างที่กระจายอยู่บนโต๊ะยาว ใกล้ถึงเวลาต้องจบเรื่องนี้เสียที หากมัวรีรออาจกลายเป็นพวกเขาพ่ายแพ้และตระกูลสาโรชจะครองอำนาจทันที คิดดูแล้วทั้งยังหักหลังตระกูลเวหาและเสือกหน้าด้านอยากเป็นผู้นำ

 

ฝันไปเถอะ

 

 

 

สีสันเมืองหลวงไม่เคยหลับใหล แสงสีส้มตามหลอดไฟริมถนนกระจายบรรยากาศให้เงียบเหงา แทนถอนหายใจอีกครั้งก่อนหลับตานึกคิดพิจารณากับเหตุการณ์อีกไม่กี่ชั่วโมง เป็นพนักงานเงินเดือนเกือบสี่ปี อยู่ดี ๆ มาเป็นนักธุรกิจในนิยายที่แต่ง หากมีโอกาสกลับไป เขาอาจหาหนทางทำเงินใหม่เพิ่ม ส่วนนิยายเขาจะหยุดทุกเรื่องที่แต่ง ฝ่ามือกุมขมับก้มหัวต่ำลงอย่างห่อเหี่ยว

 

"เครียดขนาดนั้นเลยเหรอ?" หว่องแตะไหล่อีกฝ่ายหลังเห็นท่าทางไม่สู้ดี

 

"มันเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่ผมกับลูคัสได้กลับไป ไม่ให้เครียดก็ยังไงอยู่หรอก"

 

"ขอบคุณที่พาให้มาแก้แค้นนะ" แทนหันขวับพบใบหน้านวลหว่องใกล้เกือบสัมผัสถึงลมหายใจ จ้องกลับไปพบความปรารถนาดีเอ่อล้น หากความรู้สึกหนึ่งปรากฏขึ้นมาเด่นร่า มันจะไม่เป็นไรใช่ไหม

 

อย่าดีกว่า เราไม่ควรยึดติดอะไรกับเรื่องนี้อีก

 

สุดท้ายแทนตั้งสติขยับถอยห่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยกเว้นหว่องที่แน่นิ่งราวกับตระหนักบางอย่าง

 

"หว่อง คุณจำเป้าหมายไว้ให้ดีเพราะเราต้องทำแบบรวดเดียวโดยไม่พลาดอะไร เข้าใจไหม"

 

"อืม เป็นวิญญาณให้ลอยช้าก็กระไรอยู่หรอก"

 

วันนี้สนุกแน่ ลดารินทร์

 

 

 

ณ บ้านของหลิงตกแต่งเต็มไปด้วยของหรูหราแตกต่างจากบ้านวาววาและหว่องรับรู้ถึงสถานะทางการเงินว่าต้องมหาศาลจนนับไม่ถ้วน ถือว่าตรงตามที่นึกไว้ตอนจินตนาการตัวละคร แม้ภายนอกเป็นทีปกรลักษณะนิสัยเจ้าเล่ห์แต่ภายในใจกลัวแทบตัวสั่น หลิงเชิญทีปกรนั่งลงตรงห้องรับแขกพร้อมของทางเล่นยามมีแขกรับเชิญเข้ามา หว่องส่งสัญญาณมาทางแทนก่อนเดินไปยังเป้าหมายที่เล็งไว้ 

 

"ผมว่าคุณหลิงคงรอผลลัพธ์จนแทบตัวสั่นใช่ไหมครับ?"

 

"คุณก็มากไปค่ะ แล้วเป็นอย่างไรบ้างคะ"

 

"นี่ครับ ทั้งหมดในกระเป๋า"

 

หลิงเปิดกระเป๋าออกมาพบรูปภาพการตายอนาถของหว่องตรงบริเวณริมถนน สีหน้าอดสูจนเขาอยากหัวเราะดังลั่น อมยิ้มกรุ้มกริ่มความสุขแทบออกหู ทั้งตารางเวลาและข้อมูลที่ขโมยจากวาววา หลิงพอใจมากจนอดไม่ได้ต้องหัวเราะ เขาหยิบของรางวัลที่ทีปกรอยากได้ให้ทว่าของตรงหน้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น 

 

"คุณทีปกรคะ"

 

"..."

 

"คิดว่าฉันโง่มากเหรอคะ"

 

ว่าจบหลิงหยิบปืนขึ้นมาจ่อทันที ส่วนของที่หลิงให้มาคือกระดาษคำว่า 'โง่' แนบไว้ แทนยิ้มมุมปากพร้อมใช้ฝ่าเท้าสะบัดโดนมือเพื่อให้ปืนหลุดออกไป หลิงเผลอปัดตกปืนไปหล่นใกล้อีกคน เป็นโอกาสดีแทนจึงฉวยเอาปืนเป็นของตนทว่าหลิงนั่งลงและยกขาจนแทนหงายล้ม ไม่นึกไม่ฝันว่าต้องต่อสู้ทั้งที่นั่งปวดหลังทำงานอยู่ตลอด

 

เมื่อไรหว่องจะมา เขาเริ่มไม่ไหวแล้ว

 

ไม่รู้ต้องใช้กำลังมากแค่ไหนถึงจะหมดเพราะหลิงหยิบแจกันปาใส่จนเกือบหัวแตกหลายรอบ ความโหดเหี้ยมของตัวละครสมกับปั้นแต่งมาอย่างดี 

 

"ทำไมต้องโยนของให้กระจาย-- ในเมื่อคนของคุณต้องเก--"

 

"หุบปาก! นั่นใคร!" สิ้นเสียงการเคลื่อนไหวพบหว่องในรูปร่างมนุษย์ตัวจริงไม่ใช่ลูคัสอยู่บันได หลิงตาเหลือกจนอาการปวดหัวเข้ามาโสตประสาท มีของบางอย่างอยู่ในมือเป็นสมุดบัญชีทั้งหมด

 

"ดีใจที่ได้เจอนะครับ คุณหลิง"

 

หว่องยิ้มเหยียดส่งให้แก่บุคคลอันน่าไม่มีวันอภัยอย่างล้นเปี่ยม หัวใจเขาเต้นสั่นระรัวราวกับกำแพงความในใจพังทลาย เดินลงมาก่อนเปิดสมุดบัญชีที่เป็นการถอนเงินจนไม่มีเงินเหลืออยู่ในนั้น

 

"พูดไม่ออกเลยเหรอครับ ผลงานที่ผมทำเพื่อคุณมันดีมากจนไม่รู้จะชมยังไงใช่ไหมครับ"

 

"..."

 

"จะบอกอะไรให้เป็นขวัญกำลังใจนะครับ ตอนนี้คุณชิชาไปล่มส่งสินค้าอาวุธของคุณและนำสินค้าหนีภาษีแจกจ่ายให้เจ้าหน้าที่แล้ว ง่าย ๆ ก็คือ"

 

"..."

 

"มึงไม่ตายดีแน่"

 

"ไอเหี้ยหว่อง มึงอย่าอยู่เลย!!" หลิงหยิบมีดขึ้นมาหวังแทงอีกฝ่ายอย่างที่เคยทำ ความแค้นกัดกร่อนเหลือแค่อำมหิตคิดอยากฆ่าให้ตาย เมื่อเสียทุกอย่างไปแล้วแต่สิ่งสุดท้ายยังคงต้องการคือกำจัดหว่องให้ลงนรกพร้อมเขา การที่มันแฉข้อมูลจนเกือบไม่ตายดีเหมือนฝังลึกในใจตระกูลลดารัณ หว่องเบี่ยงตัวหลบจับอีกฝ่ายหักแขนล้อมหลังทว่าโชคไม่ดีหลิงเหวี่ยงตัวหว่องจนล้มแต่หว่องตั้งสติและใช้ขาหนีบไปที่ข้อเท้าหลิงทั้งสองข้างก่อนให้เสล้มและงัดข้อนิ้วให้หลิงปล่อยอาวุธออกมา

 

"ในสิ่งที่มึงทำก็ไม่ต่างให้กูตายทั้งเป็น มึงจำวันที่กูเข้าโรงพยาบาลไม่ได้เหรอ มึงทำกูเกือบตายลดารินทร์ มึงหลอกลวงทั้งวาววาและจิน แล้วมึงจะชดใช้สิ่งที่มึงทำกับกูยังไง ตอบมา!"

 

"มึงมันน่าสมเพช สมแล้วคนโง่ ๆ จะเชื่อคำพูดจากปากกู"

 

"คุณไฉไลมาได้ยินเข้าจะไม่โกรธเหรอ น่าเสียดายที่ทำไม่สำเร็จ กูเลยสนองความต้องการให้ทั้งมึงและไฉไลตกนรกไปพร้อมกัน"

 

หลังหว่องพรั่งพรูจบ ชิชาเดินออกมาแน่นิ่งก่อนส่งยิ้มพิมพ์ใจให้ทุกครั้งเวลาเจอกัน หลิงพยายามดิ้นสุดชีวิตแต่ไม่เป็นผล แทนตัดสินใจสร้างภาพหลอนให้เหมือนตำรวจเข้ามาในเหตุการณ์เพราะความจริงจุดจบที่เขาเคยคิดไว้คือเข้าคุกและนั่นมันกำลังเกิดขึ้นจริง ทำให้แทนรีบวาร์ปไปยังสถานที่ต่อไปเพื่อพบวาววาทันที

 

"คุณหลิงครับ ขอบคุณสำหรับความไว้ใจนะครับ" ชิชายืมมองดูหลิงกำลังส่งสายตาเกรี้ยวกราดไม่ลดละ

 

"..."

 

"แต่ใครที่มาทำคนรักของผมตาย ผมก็คงไม่มีวันจะเมตตาให้อยู่ดี"

 

 

 

วาววาปล่อยให้เฮิงเดินทางไปหาไฉไล ส่วนเขาจะจัดการบุคคลนิรนามเคยลอบฆ่าหว่อง ตอนนี้มันเดินออกมาข้างนอกเพื่อคุยโทรศัพท์ เป็นนักการเมืองฝั่งรัฐบาลที่มีความสัมพันธ์ดีงามกับไฉไล แน่นอนว่าเจ้าตัวมีคดีฟอกเงิน เขาจึงใช้จุดอ่อนนี้ไม่ให้ใครรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับคนตรงหน้า 

 

"อ่อก---ม--ม ม.." วาววาจัดการแทงบริเวณหัวใจเนื่องจากคนนั้นมีโรคประจำตัวอจึงเป็นงานไม่ยากต่อการลงมือ หลังจากนั้นเขาพบแทนด้วยสภาพเหนื่อยหอบพร้อมใช้พลังอำพรางศพไร้ร่องรอยหายตัว

 

"แล้วเรื่องบ่อนของสาโรชเป็นไงบ้างครับ" แทนถามด้วยความสงสัย

 

"เรียบร้อยแล้วครับ ผมยัดเงินให้คนที่เป็นตำรวจรู้จักกันนดำเนินคดีแล้ว"

 

"โฮ สุดยอด แผนของเราอย่างเจ๋งเลยครับ"

 

"แล้วหว่องล่ะ เป็นไงบ้าง"

 

"ดูก็รู้ว่าแค้นมาก แอบเชียร์นิดหน่อยครับ" 

 

วาววาพยักหน้าเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาเองก็รู้สึกผิดกับหว่องที่ต้องให้อีกฝ่ายเผชิญว่าเป็นหนอนบ่อนไส้ ต่อจากนี้เขาขอชดใช้ในความคิดโง่เขลาทั้งหมด

 

และก็เธอ..ลูคัส

 

 

เฮิงสูดลมหายใจก่อนหยุดกับประตูความตายที่เผชิญ โกดังขนาดใหญ่มีหลายคนตายนับไม่ถ้วน รวมถึงวาววาก็เคยได้ไปตอนไฉไลเชิญชวนให้หักหลังหว่อง ฝ่ามือทั้งสองข้างสั่นระริกไม่หยุด เขากำฝ่ามือแน่นและเดินเข้าอย่างมั่นคง ยามประตูปิดลงแสงสว่างไม่เล็ดลอดเข้ามาอีกต่อไป 

 

"มาแล้วเหรอ คิดถึงจังเลย" ไฉไลนั่งอยู่เก้าอี้เก่าพร้อมลูกน้องขนาบสองข้างรวมถึงทุกสารทิศมีคนมากมายคุม สายตายียวนส่งมาให้ไม่ปิดบัง เฮิงทำหน้าไม่รับบุญเช่นเคยเวลาต้องพบปะไฉไล เขาเดินเข้าใกล้เพื่อมองหน้าผู้ให้กำเนิดมาเป็นเขาดั่งดอกไม้มีรอยช้ำแต่ก็ยังอยากเบ่งบานให้สวยงามที่สุดอยู่ดี

 

"..."

 

"เงียบเก่งขึ้นนะ" สายตาเปลี่ยนเป็นถมึงทึงพร้อมลุกจากเก้าอี้เพื่อเดินเข้าใกล้และชกใบหน้าเฮิงอไม่ปรานี

 

"ไอลูกสารเลว มึงกล้าดียังไงมาค้นเอกสารที่ห้องกู ฮะ!!"

 

"ก็พ่อ..ไม่ใช่สิ ก็ไฉไลมันชั่วเกินจนเก็บไม่อยู่หรือเปล่า ถึงได้เห็นได้ง่ายขนาดนั้นน่ะ" เฮิงเห็นท่าไฉไลจะทำร้ายจึงเบี่ยงตัวหลบและใช้ศอกลงท้ายทอยทว่ากลับมีลูกน้องนำปืนขึ้นมาจ่อทั้งหมด เฮิงสะบัดมือเล็กน้อยก่อนเลือกยืนนิ่ง

 

"ก..กล้ามากนะมึง กูส่งเสียมึงตั้งเท่าไรแล้วทำไ--"

 

"แล้วพ่อเคยทำหน้าที่พ่ออย่างที่ผมอยากให้เป็นบ้างยัง พ่อเคยถามผมไหมว่าผมอยากเป็นมาเฟีย สิ่งเดียวที่ผมอยากได้คือพ่อรักผมจากใจจริงแต่ผมไม่เคยได้รับสักครั้ง แล้วพ่อยังกล้าส่งคนมากระทืบผมอีก ที่ผ่านมาผมทำเพื่อพ่อทุกอย่างแล้วพ่อล่ะทำเพื่อผมบ้างไหม?"

 

"..."

 

"พวกคุณเอาปืนลง ในฐานะที่ยังเรียกเจ้านายคุณว่าพ่อได้อยู่ คุณไม่มีสิทธิ์มาเอาปืนจ่อผมแบบนี้" เฮิงเค้นน้ำเสียงจนกลายเป็นสั่นเครือ ตราบใดที่ไฉไลยังให้เขาเรียกว่าพ่อ เขายังมีสิทธิ์สั่งลูกน้องของตระกูลสาโรช ความในใจได้ถูกระบาย ความรักและเทิดทูนยังเหลือน้อยนิดแต่พ่อไม่เคยตอบแทนอย่างที่ควรจะเป็น มีเงินทองมากแค่ไหนต่อให้สำคัญกลับไม่มีอิสระ พยายามมองในแง่ดีทว่าบาดแผลที่โดนทำร้ายจากกลุ่มไฉไลส่งมาและพ่อเองที่ทำร้ายเขา มันทำให้ความหวังสุดท้ายว่าเขารักพ่อไม่มีอีกต่อไป

 

"ต่อให้พ่อแก้ตัวผมก็ไม่มีวันที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ผมให้โอกาสพ่อมาตั้งแต่เด็ก แต่ดูสิ่งที่พ่อทำสิ มันหม--"

 

"หุบปาก!" ไฉไลตะโกนสั่งห้ามหลังฟังคำพูดของเฮิง ความอยากได้อยากมีมันกัดกินจนย้อนกลับไปไม่ได้ เขารู้ดีว่าที่ทำมาผิดทั้งหมดแต่แล้วอย่างไรในเมื่ออำนาจมันมีค่ามากกว่าครอบครัว คำว่าพ่อมันไม่มีอยู่ในสมองอีกต่อไป การที่ลูกปรปักษ์มันคือการสร้างสงครามรวมถึงการมาเยือนอยู่ตรงนี้ นั่นหมายความว่า

 

"มึงตายซะเถอะ ไอเฮิง!" เหตุการณ์ตรงหน้ากลับแปรเปลี่ยนเมื่อลูกน้องที่อยู่ต่างล้มตึง ไฉไลหันหาแสงพบวาววาและอีกหลายคนรวมไปถึงหว่องและจันทร์

 

เดี๋ยวนะ มันยังไม่ตายอีกเหรอ ทำไมถึงโผล่หัวมาได้

 

เสียงหัวเราะดังลั่นจากเฮิงทำไฉไลสติแตก เขาดึงคอเสื้อก่อนประชิดตัวเพื่อถามเหตุผลว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งที่เขาสั่งไว้ว่าให้เฮิงมาคนเดียว

 

"เล่นเอาเปรียบเกินไปหน่อยไหมครับ สั่งให้ลูกตัวเองมาคนเดียวแต่ตัวเองกลับมีพวกไม่ต่ำกว่าสิบ ไม่หน้าด้านไปเหรอ" วาววาพูดทักทายหลังรู้ว่าไฉไลกำลังคิดอะไรในใจ เขารู้ดีคนอย่างมันไม่มีความรักและความหวังดีต่อเฮิงอีกแล้ว 

 

"ไอหว่อง มึงเสนอหน้ามาทำไม"

 

"ใจเย็น ๆ สิครับ เรายังไม่ได้คุยกันดี ๆ สักประโยคเลยนะ" ลูคัสส่งยิ้มราวกับคนถือไพ่เหนือกว่า ยังไม่ทันได้เยาะเย้ยเสียงปืนดังลั่นทั่วโกดังมองกลับไปเป็นเฮิงที่โดนยิง ทุกคนตาตื่นกับการกระทำอุกอาจของไฉไล สุดท้ายกลายเป็นวาววายิงสวนไม่ทันรีรอ

 

"วาววา.."

 

"ไม่ต้องสงสัยในสิ่งที่ฉันทำ ตอนนี้ไปดูเฮิงกันก่อนเถอะ" ว่าจบลูคัส จิน จันทร์ วาววาและแทนรีบไปหาเฮิงที่สลบลงหลังโดนยิง จินโทรหาหมายเลข 1669 แม้เหมือนจะจบลงแล้วทว่ากลับไม่ใช่เลย

 

ปัง! ปัง!

 

ใช่ ลูคัสกับแทนโดนยิง

 

คำบอกรักยังไม่เอื้อนเอย

 

มันจบลงแล้ว

 

"ลูคัส! คุณแทน!"

 

พวกเขาทำหน้าที่สิ้นสุดลงแล้ว

 

โชคดี

 

TBC

 

เป็นตอนที่ยาวและยากที่สุดเลยสำหรับไรท์ ความจริงตอนเขียนเรื่องนี้ ไรท์เครียดมากว่าจะต้องหาแผนอะไรอย่างไร ไรท์จะสรุปให้นะคะ ความจริงแล้วกลุ่มเวหาวางแผนไว้ล่วงหน้าตั้งแต่ตอนตามหาจันทร์แล้วค่ะ เหมือนหลิงกับไฉไลจะก้าวนำไปก่อน แต่คนที่ก้าวนำไปก่อนจริง ๆ คือกลุ่มเวหานั่นเองค่ะ สาเหตุที่ต้องจัดฉากให้จันทร์ตาย เพราะชิชารู้เป้าหมายของไฉไลจึงเลือกที่จะให้ไฉไลมาโฟกัสเขาแทนค่ะ แล้ววาววารู้ว่าเป็นลูคัสได้ไงตั้งแต่ตอนที่ 5 เลยค่ะ ดังนั้นอยากให้นักอ่านเป็นกำลังใจให้ไรท์ได้ไหมคะ อีกสองตอนจะถึงตอนจบแล้ว อยากขอบคุณคนที่มาแสดงความคิดเห็นเสมอเลยค่ะ ไรท์พยายามเขียนมาก ๆ เพราะสถานการณ์ตัวไรท์และที่บ้านไม่ค่อยดีเท่าไรค่ะ เรื่องโควิดทำให้ทางบ้านเสียรายจ่ายเยอะมาก จนไรท์เองก็ไม่รู้ว่าจะแต่งไหวไหม ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนนี้ค่ะ มารอลุ้นกันค่ะว่าอีกสองตอนจะเป็นยังไง