"หว่องเจอไหม"

 

แปลก..

 

เขาจำได้ดีว่าสำนักแก้ไขเรื่องราวเคยอยู่ตรงบริเวณใกล้กับร้านเหล้าก่อนเกิดเรื่อง เขาเอะใจไม่น้อยทำไมตอนนี้ถึงไม่พบเจอเหมือนไม่เคยมีอยู่แต่แรก สายฝนพร่ำเริ่มตกหนัก พวกเขาจึงตัดสินใจหาที่หลบฝนล้มเลิกตามหาสถานที่นั้นชั่วคราว

 

"ทำไมคุณถึงอยากมา" แทนถามโดยยังคงยุ่งทรงผมของตน

 

"ฉันสงสัยตั้งแต่ตอนเขาบอกให้ไปหาคุณและลูคัส เสียดายที่คราวนั้นไม่มีโอกาสถาม"

 

แทนพยักหน้าเข้าใจขบคิดเรื่องราวที่ผ่านมาหลังหว่องพูดประโยคนั้น พอนึกแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันคือสิ่งที่เขาเคยนึกตอนแต่งนิยายแต่ไม่ได้เขียนลงไป ประเด็นนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าไม่ใช่ลูคัสที่เข้ามาแทนที่หว่อง 

 

หรือเขาและลูคัสจะฝันไป

 

ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงดี

 

"คุณคิดอย่างนั้นเหรอ"

 

สิ้นเสียงของหว่องมีเพียงเสียงฝนตกประกอบเข้ามาไร้คำเอื้อนเอ่ยตอบ เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหว่องต้องการคำตอบหรือกำลังจะบอกเขาอะไรกันแน่ ความไม่มั่นคงเริ่มเคลือบงำ บางทีหากตอนนี้ไม่ใช่ความฝัน

 

แล้วสำนักแก้ไขเรื่องราวมันอยู่ไหน

 

"ตอนนี้ทางฝั่งชิชากับเฮิงเป็นไงบ้าง" หว่องกระแอมไอเล็กน้อยและเฉไฉมองทางอื่น

 

"ไม่รู้เหมือนกันแต่ถ้าตามที่เคยคิด ตอนนี้กลุ่มจันทร์จะถูกค้นพบแล้วจัดการโดยเจ้าหน้าที่เขาจะพาไปคัดแยกผู้เสียหายจากค้ามนุษย์"

 

"แล้วชิชากับเฮิงล่ะ"

 

"เราก็อ้างว่าเป็นพยานคนเจอพากลุ่มเหยื่อกลับมาก็ได้"

 

"งั้นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง--"

 

"เรื่องของคุณกับหลิง"

 

หว่องเงียบไปชั่วครู่หลังถูกแทนขัดด้วยประโยคแทบพูดไม่ออก ความรู้สึกปนเปตีกันจนกลายเป็นความคับแค้น เขามีแผนการมากมายต้องการทำลายอีกฝ่ายแต่นั่นมันอาจยากไปหากจะทำโดยทันที ในอีกสองวันพวกเขาต้องไปตามนัดของหลิง สิ่งที่หลิงเคยทำกับเขาเกือบปางตาย มันจะไม่เหลือเป็นชิ้นดี

 

"ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรก ฉันจะไม่ยอมเป็นแบบที่คุณเขียนหรอก"

 

เขารู้แล้วไหมว่าเขาผิดที่สร้างตัวละครให้มันตายเนี่ย ไอหว่--

 

"เลิกบ่นแล้วทำให้ฉันได้รักกับวาววาเร็ว ๆ ด้วย"

 

น่าเบื่อว้อย!

 

 

 

จินสำรวจของในห้องว่าไม่ลืมสิ่งใดก่อนพบหว่องยังเอนกายบนฟูกโดยนำเสื้อผ้ามาปิดตาไว้ ไม่คิดไม่ฝันว่าคนอย่างหว่องจะขี้เกียจจนทุกวันนี้เขาสงสัยว่าเขาเป็นเพื่อนหรือเป็นผู้ปกครองเลี้ยงดูกันแน่เพราะบางทีเจ้าตัวลืมของบ่อยทำเอาเขาเคยแวดใส่ครั้งสองครั้งแต่สุดท้ายก็ได้การกระทำออดอ้อนทดแทน จินอดไม่ได้จะส่ายหัวด้วยความเอ็นดูหลังจากเกิดเรื่องของวาววาก็พาไปกินหมูกระทะต่อเลย นึกดูแล้วคงหิวน่าดู 

 

"หว่องรีบมาเก็บของ"

 

"งืม..โอเค"

 

"ไม่ต้องเลย ค่อยไปหลับในรถก็ได้"

 

"เฮิงยังไม่มา.. จะกลับยังไง"

 

เอาอีกแล้ว ลืมอีกแล้ว

 

จินเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทางตื่นเร็ว ๆ นี้ เขาจึงเปลี่ยนมาเก็บข้าวของให้โดยไม่ลืมบอกข้อมูลคนนอนอยู่บนฟูก

 

"เฮิงกับชิชามีธุระต่อ คุณแทนกลับไปแล้ว คุณวาววาเองก็กลับแยก เฮิงเลยให้ฉันกับเธอกลับด้วยกัน"

 

ว่าจบไม่มีเสียงใดตอบรับมา ทว่าเสียงเปิดประตูดังขึ้นเป็นวาววาขึ้นมาตรวจดูสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไร ไม่เกินความคาดหมาย หว่องยังคงนอนอยู่โดยเสียงเก็บของจากจินก็ไม่สามารถทำลายได้ วาววายกยิ้มมุมปากบางเบา ลอบมองใบหน้าของหว่องหลับพริ้มอยู่อย่างสงบ ลมหายใจถอนแผ่วเบาออกมาเท่ากัน ทำเขานึกอย่างแกล้งอะไรบางอย่าง

 

"ฉันรู้นะ..ว่าเธอเป็นใคร"

 

เท่านั้นล่ะ อาการตื่นเต็มตาของหว่องก็ขึ้นมาทันที

 

ลูคัสกระวนกระวายหลังตื่นจากฝันกุลีกุจอ ยิ่งประโยคก่อนหน้าทำเขาเองสะดุ้งตกใจ สุดท้ายแล้วเขาเจอวาววากับจินหันมามองหน้าใส่ฉงน เมื่อนึกขึ้นได้ว่าในเวลานี้เขาควรรีบเก็บของให้เสร็จได้แล้ว

 

ฉิบหายแล้ว

 

"จิน วาววา เราข--"

 

"ไม่ต้องแล้วมั้ง ผู้ปกครองเธอเก็บหมดแล้ว" วาววาพยักพเยิดไปพบผลงานที่เรียบร้อยจากจิน ทำเอาหว่องเกือบกระทำอะไรบางอย่างพิสดาร ยังดีที่ทั้งจินและวาววาห้ามไว้ ลูคัสหยู่ปากเล็กน้อยก่อนก่นด่าตัวเองในใจ

 

"ตอนนี้ยังเช้าอยู่ รีบไปกินข้าวเถอะ เหลือแต่เธอคนเดียวที่ยังไม่ได้กิน"

 

"ขอโทษที่พาลำบากอยู่เรื่อยเลย"

 

"นี่หว่อง.." วาววาเห็นท่าอีกฝั่งจะเริ่มโทษตัวเองเลยหยุดไว้เพื่อพูดอะไรบางอย่าง

 

"ไม่มีใครผิด อีกอย่างจินและฉันเต็มใจทำ"

 

"..."

 

"อะไรที่ฝืนค่อย ๆ ปรับให้ชิน อย่างตอนพวกเรามาทำงานครั้งแรก พวกเราก็ไม่ได้ชิน เธอจำไม่ได้เหรอ"

 

มีด้วยเหรอ เขายังไม่รู้เลย

 

ถึงอย่างนั้นลูคัสทำเป็นเข้าใจก่อนเข้าไปกอดจินเพื่อขอบคุณ เขาอยากจะเชื่อว่าทุกอย่างกำลังผ่านพ้นด้วยดีแต่ส่วนใหญ่เขาแทบไม่มีความคิดเหล่านั้นในหัว มีเพียงแต่ขอให้รอดจนถึงวินาทีสุดท้าย 

 

ยังคิดอยู่เลยถ้าเป็นความฝันก็คงดี

 

มันจะดีมาก ๆ ถ้าทุกอย่างที่ดำเนินอยู่ไม่ใช่ความจริง

 

 

 

TBC