"แม่งเอ๊ย! หายไปไหนวะ" เสียงดังตุบตับตรงกลางหน้าผากทำเอาหลิงต้องนำมือนวดแก้ไปพลาง ณ เวลาตีสองกว่าแทนที่เขาควรเบาใจและทำอย่างอื่นกลับต้องพะว้าพะวังเพราะข้อมูลที่เคยรวบรวมไว้นำให้ไฉไลเพื่อโจมตีตระกูลเวหาหาย แล้วเขาจะหวังพึ่งใครได้ ทว่าความคิดหนึ่งเข้ามาถึงจะเป็นตัวเลือกน่าเหลวไหลแต่เขาจนมุมแล้วจริง ๆ

 

"สวัสดีค่ะ คุณทีปกร"

 

"..."

 

"ฉันอยากได้ความช่วยเหลือจากคุณ"

 

 

 

 

หว่องปล่อยให้โทรศัพท์ของแทนมีเสียงพ่นน้ำลายจากคนที่เขาเกลียดวนไป จะเป็นใครไม่ได้ก็คนที่วาววาเคยรักนักรักหนากำลังเวิ่นเว้อมีแต่น้ำอยู่เป็นนาที หากวันหนึ่งเขาเจอหน้าหลิงอีกครั้ง ความแค้นครั้งนี้ไม่มีคำว่าให้อภัยเด็ดขาด 

 

"แล้วเจอกันที่งานเลี้ยงของคุณไฉไลนะคะ ขอบคุณที่สละเวลามาคุยกับฉัน"

 

เมื่อวางสายไปพบแทนด้วยสภาพเหงื่อชุ่มทั่วร่างกาย หว่องลอยตัวเข้าใกล้เพื่อสำรวจดูมีส่วนใดเจ็บหรือเสียหาย ลมหายใจรดรินหนักหน่วงจากแทนทำหว่องหยุดชะงัก ไม่ทันตั้งตัวแทนได้หน้ามืดทรุดลงทันที

 

"คุณแทน!"

 

หว่องรีบนำตัวแทนนอนบนพื้นที่ราบพร้อมหาน้ำดื่มมาให้ อีกทั้งหาบางอย่างที่พัดได้ในเวลานี้ก่อนแทนพยายามจะพูดออกมา

 

"ยาดม.."

 

"อยู่ไหน"

 

"อยู่ที่คุณไง" หว่องหยิบยาดมจากกระเป๋าเสื้อตรงหน้าอก ผ่านไปเพียงหนึ่งนาทีเริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติ ทั้งคู่ต่างเงียบเพื่อให้เวลาแต่ละฝ่ายรวบรวมสิ่งที่เกิดขึ้น

 

"เธอไหวใช่ไหม"

 

"อืม..เมื่อกี้ไปที่อบอ้าวนานไปหน่อย"

 

"เธอรู้ใช่ไหมว่าเธอโกหกฉันไม่ได้"

 

"..."

 

"เธอสร้างตัวละครฉันมา เธอน่าจะรู้ดีที่สุด"

 

สีหน้าแทนขบคิดเล็กน้อยก่อนยอมรับตรง ๆ ว่าอาการหน้ามืดเกิดจากความเครียดสะสมหลายอย่างตั้งแต่โดนทะลุมิติมาอยู่ในนิยายของตนเอง ความจริงเขาเคยหน้ามืดเพราะฝึกเป็นพี่สันทนาการตอนมัธยมปลาย แทนลอบมองการกระทำของหว่องคอยดูแลเขาอย่างดี ความอบอุ่นแผ่ซ่านมาจนหัวใจไม่รักดีสั่นระรัว แทนหันหน้าหนีเพื่อไม่ให้อาการนี้เกิดขึ้น

 

คงเพราะอาจจะเอ็นดูตัวละครที่เราสร้างขึ้นมาก็ได้

 

"เมื่อกี้หลิงโทรมาขอความช่วยเหลือจากเธอ"

 

"หืม? จริงดิ"

 

"อืม ไม่ต้องห่วง ฉันมีแผนไว้แล้ว ฉันจะไม่ทำให้เธอตายแน่นอน"

 

คำพูดคำจา น่าจะปล่อยให้อกหักจากวาววาเลยดีไหม

 

 

 

ผ่านไปเกือบสี่ชั่วโมงกว่า พวกเขายังไม่เจอตัวจันทร์แม้แต่นิดเดียว ทว่ากลับเหนือความคาดหมายคนที่เป็นเหยื่อจากร้านคาราโอเกะพามาดูสถานที่ความเป็นอยู่ กลิ่นอันไม่พึงประสงค์มากมายลอยเข้ามาจนรู้ว่ามีศพบางส่วนถูกเก็บไว้นานหลายวัน ชิชาพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้สั่นคลอน ทำไมพวกเขาที่โดนค้ามนุษย์ต้องมาตกระกำลำบากเช่นนี้ แล้วคนที่เขารักผิดอะไร แค่ต้องการหาเงินเพื่อความเป็นอยู่ของเขาสองคน การที่หายตัวไปสามปี เขาแทบไม่มีหวังเลยว่าจันทร์จะมีชีวิตอยู่ไหม ถ้าหากจันทร์ตาย เขาคงไม่ปล่อยให้พวกตระกูลสาโรชมีชีวิตอีกต่อไป

 

"คุณชิชา ซ่อนตัว" เฮิงส่งกระซิบบางอย่างเมื่อเห็นว่ามีคนนอกเข้ามาก่อนกระชากหัวใครบางคนแล้วโยนทิ้งลงไปเต็มแรง เมื่อลองสังเกตอีกครั้งก็พบว่าเป็นจันทร์กำลังไร้สตินอนอ้าปากเพื่อต้องการหายใจ

 

"คุณเฮิงเร--"

 

"เสียงปืนมันดัง ถ้าจะยิงผมว่าพวกนั้นไม่นิ่งนอนใจ"

 

"ครับ งั้นคุณเฮิงเริ่มเลย" เฮิงพยักหน้าก่อนให้เหยื่อหนึ่งคนประจันหน้าราวกับว่าเพิ่งเลิกจากงาน โชคดีที่พวกนั้นมาแค่ไม่กี่คนจึงยังไม่มีเหตุว่าต้องยิงทันที คนที่คาดว่าเป็นหัวหน้านำบุหรี่จี้แขนของจันทร์ก่อนทิ้งลงเกลื่อนกลาดรอบตัว เมื่อเป็นไปตามแผน เหยื่อผู้นั้นจึงใช้ขาสกัดจนลูกน้องคนหนึ่งเสียการทรงตัว ชิชาเริ่มต่อยเสยปลายคางเต็มเหนี่ยวจนอีกฝ่ายเซลงพื้น อีกสองคนชะงักหวังจะทำร้ายชิชา เฮิงเผยตัวออกมาก่อนล็อกคอหัวหน้าแล้วนำนิ้วโป้งกดที่ลูกกระเดือกอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดขึ้นสมองส่งผลหมดสติลงไป ส่วนอีกคนกำลังหยิบมีดขึ้นมาทว่าโดนฝ่าเท้านำลงเต็มแรงจนมือสะบัดมีดทิ้งและถูกสวนด้วยการถีบเท้าเข้าตรงกลางหน้าท้องโดยเป็นฝีมือของชิชาทันที

 

"คุณแทน พวกเราเจอจันทร์แล้ว"

 

เสียงตึกตักเข้ามาเป็นแทนวิ่งดูสถานการณ์ก่อนพยักหน้าเข้าใจแล้วตัดสินใจจัดการสามคนตรงพื้นแทนปล่อยให้ชิชาและเฮิงรวมถึงเหยื่อไปตรวจสอบจันทร์และคนอื่นด้วย

 

"จัดการเรียบร้อยนะหว่อง"

 

"ฉันทำหมดแล้ว เธอเสกเรือไปยัง"

 

"เสกแล้ว เดี๋ยวพาส่งเขาที่ท่าเรือได้เลย"

 

จันทร์เหลือบตามองดูด้วยความงุนงงก่อนพบใบหน้าที่คุ้นเคยและคิดถึงสุดหัวใจ น้ำเสียงจากอีกฝ่ายเป็นตัวชั้นดีว่าคือชิชา คนรักของเขาที่ไม่ได้เจอมานาน

 

"พี่จันทร์ พี่ปลอดภัยแล้วนะ"

 

"อ..อืม ขอโท..ษด้ว--"

 

"ไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวผมพาพี่รักษาและกลับบ้านกันนะ"

 

บ้านของเรา

 

และต่อจากนี้คือสงคราม

 

ไม่มีอีกแล้วคำว่าประนีประนอม

 

 

TBC