Day 17 - Smile

 

Prompt: “Give me a minute or an hour”

 

TW :

 

1st Published : 28 APR 2021

Rewrite : 12 NOV 2022

==========

 

เวลาผ่านไปนานหลายนาที หากบุคคลทั้งสองยังคงยืนกอดกันโดยไม่ขยับไปไหน ไม่รับรู้ถึงห้วงเวลาที่ผ่านล่วงเลยไปแม้แต่น้อย ไม่รับรู้ถึงสรรพสิ่งที่รายล้อมรอบ ด้วยกำลังดื่มด่ำกับความรู้สึกที่เพิ่งได้รับรู้เมื่อครู่

 

สำหรับชินาซึงาวะ ซาเนมิ กาลเวลาในห้องเหมือนถูกหยุดไว้นับแต่เขาดึงร่างของเธอเข้าสวมกอด ความในใจที่แม้ไม่ถูกถ่ายทอดออกมาด้วยคำพูด หากความรู้สึกลึกซึ้งที่ส่งผ่านอ้อมกอดอันแสนแนบแน่นของแต่ละฝ่ายสะท้อนความในใจที่ทั้งเขาและเธอไม่อาจปิดบังไว้ได้อีกต่อไป

 

ความหวาดกลัวต่อการสูญเสียเธอยังคงเต็มหัวใจ ความกลัวที่จะต้องเสียคนผู้นี้ไปตลอดกาลจนเกือบผลักไสเธอออกไปจากชีวิต แต่ท้ายสุดกลับกลายเป็นมือของโคโจ คานาเอะ ที่คอยฉุดรั้งมือเขาไว้แน่นและไม่เคยปล่อยให้เขาไปไหนนับตั้งแต่วันที่รู้จักกันมา ไม่แพ้กับอ้อมกอดที่เขาตรึงรั้งเธอไว้แน่นหนาในยามนี้

 

ภาพที่อยู่ตรงหน้าเป็นดุจภาพฝันที่เขาไม่เคยอาจเอื้อม แต่ไออุ่นของร่างบอบบางบ่งบอกได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ข้างหน้าเป็นเรื่องจริง ทุกคำพูดและการกระทำของเธอคนนี้ที่แสดงออกมาสะท้อนถึงความในใจที่เธอปรารถนาให้เขารับรู้มาตลอด อ้อมกอดอันอบอุ่นดั่งคำสัญญาว่าบัดนี้เขาจะมีเธออยู่เคียงข้างกันตลอดไป ความรู้สึกที่ไม่แตกต่างอะไรกับสิ่งที่เขามีให้กับเธอผู้นี้มานานแสนนาน

 

ความฝัน ที่เขาไม่กล้าฝัน...

 

ความปรารถนา ที่เขาคอยเพียรปฏิเสธ...

 

ความหวัง ที่ไม่เคยอาจเอื้อม...

 

ความรัก ที่ไม่เคยคาดคิด...

 

พายุฝนสงบลงแล้ว เมฆสีดำที่เคยปกคลุมท้องฟ้านับตั้งแต่จบภารกิจสลายไปพร้อมกับสายฝน คงเหลือท้องฟ้าที่ประดับด้วยดวงจันทร์กลมโตทอแสงนุ่มละมุนตา ความเงียบสงบที่รายล้อมทั้งสองทำให้ต่างฝ่ายต่างได้ยินเสียงความรู้สึกของแต่ละคนได้ชัดเจนกว่าครั้งไหน

 

มือสองข้างของซาเนมิยังคงสวมกอดร่างเล็กไว้แน่นราวกับหวาดกลัวว่าสิ่งที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่เป็นเพียงแค่ฝันของเขาฝ่ายเดียว เช่นเดียวกับคานาเอะเองก็โอบกอดร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลเป็นนับไม่ถ้วนราวกับอีกฝ่ายพร้อมจะเดินออกไปจากชีวิตได้ในเสี้ยวนาที

 

ช่วงเวลาไม่กี่นาทีที่เนิ่นนานนับชั่วกัลป์ หากสะดุดลงด้วยเสียงเคาะประตูเป็นจังหวะ ก่อนร่างเล็กของเด็กสาวผู้เป็นน้องสาวของเธอจะปรากฏกายแทบจะในวินาทีที่ทั้งคู่ผละออกจากกันแทบเส้นยาแดงผ่าแปด

 

“พี่คะ สะสางกับท่านเสาหลักวายุจบแล้วใช่ไหมคะ หนูเอาน้ำชามาให้”

 

ใบหน้าของโคโจ ชิโนบุ ดูจะไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าตอนที่เขาเคยตะคอกใส่คานาเอะเมื่อนานมาแล้ว แต่บัดนี้ นัยน์ตาสีม่วงเข้มที่มองมายังตัวต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมดในคืนนี้อย่างเขาก็ทำเสาหลักวายุคนเก่งอดหนาว ๆ ร้อน ๆ ไม่ได้ ด้วยแววตาที่มองมาปรากฏแววกล่าวโทษที่ทำพี่สาวของเธอต้องร้องไห้ และไม่ชอบใจกับอะไรบางอย่างที่มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่...

 

ความเงียบที่บังเกิด คงทำให้เด็กสาวคนนี้ทนไม่ได้ จนต้องขัดคำสั่งของพี่สาวเพื่อมาสังเกตการณ์...

 

นัยน์ตาสีม่วงเข้มกวาดตามองชายหนุ่มผู้เป็นต้นเหตุตั้งแต่หัวจรดเท้า นัยน์ตาที่แสดงความรู้เท่าทันที่ทำให้เสาหลักวายุเลิ่กลั่กอย่างคนมีชนักติดหลัง ดวงหน้าของชายหนุ่มบัดนี้ร้อนผ่าวจนต้องแสร้งเบือนหนีไปให้พ้นจากสายตาของน้องสาวของเธอเสีย

 

หากเป็นเสียงหัวเราะเบา ๆ ของคานาเอะที่ทำลายความตึงเครียดระหว่างคนเป็นน้องและชายหนุ่มที่เธอมีใจให้มาเนิ่นนาน นัยน์ตาสีชมพูที่หันไปมองน้องสาวร่วมสายเลือดเพียงคนเดียวแม้ยังบวมช้ำให้อีกฝ่ายสังเกตได้ กระนั้นกลับพราวระยับกว่าปกติด้วยความสุขอันเปี่ยมล้นในจิตใจจนแทบปิดบังไม่มิด

 

“แหม ๆ ไม่เห็นต้องเอามาให้ถึงนี่เลย ชิโนบุควรไปนอนได้แล้วนะ~”

 

“ท่านพี่ก็ควรนอนได้แล้วนะคะ ดึกขนาดนี้แล้ว ไหนจะเพิ่งกลับจากทำภารกิจอีก” ชิโนบุอุทธรณ์กับคานาเอะก่อนจะปรายตาไปมองชายหนุ่มที่เจ้าตัวหมายหัวว่าเป็นต้นเหตุถึงความเปลี่ยนแปลงในระยะหลังของคนเป็นพี่ “ส่วนท่านเสาหลักวายุ ถ้าเสร็จธุระกับท่านพี่แล้วก็คงกลับบ้านได้อยู่นะคะ ดูท่าทีวันนี้ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสมากถึงขั้นจะต้องค้างที่นี่หรอกค่ะ”

 

ซาเนมิรู้สึกเหมือนร่างของตนพรุนไปทั้งตัว ทั้งจากการมองทิ่มแทงของน้องสาวของผู้หญิงที่เขารักเหนือสิ่งอื่นใด และจากวาจาประชดประชันเสียดสีที่ทำให้นึกสงสัยว่าบางทีเด็กคนนี้ก็คงจะรับรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวของเธอกับเขาเช่นกัน

 

รับรู้... แต่ไม่ถูกใจ...

 

“เดี๋ยวพี่ขอทำแผลของซาเนมิคุงให้เสร็จก่อนนะจ๊ะ คงหลายนาทีหรือเป็นชั่วโมงเลย~ ชิโนบุขึ้นไปนอนก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่”

 

คำโกหกคำโตของโคโจ คานาเอะ ทำคนถูกอ้างชื่อชะงัก นัยน์ตาสีม่วงอ่อนหันไปมองหน้าคนพูดที่ยังคงยิ้มละมุนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่ตนรีบซ่อนแขนซ้ายที่บัดนี้ถูกเย็บแผลเสร็จไว้เบื้องหลัง เมื่อรับรู้ถึงนัยน์ตาของเด็กสาวที่กัดฟันกรอดหันขวับมามองยังบาดแผลของเขาราวกับจับผิด

 

จู่ ๆ เธอคนนั้นเปลี่ยนสรรพนามการเรียกชื่อของอีกฝ่ายในไม่ถึงชั่วยาม ต่อให้คนซื่อบื้อแค่ไหนก็ต้องสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้ได้

 

แต่เมื่อคานาเอะกล่าวย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานจนชวนให้ขนลุกกลาย ๆ คนเป็นน้องก็จำต้องยอมแพ้และเดินออกจากห้องไปในที่สุด

 

คงเหลือเพียงเขาและเธออยู่ในห้องนี้ด้วยกันอีกครั้ง... ตามลำพัง

 

ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วห้อง นัยน์ตาสีม่วงอ่อนของซาเนมิหันไปมองใบหน้าของอีกฝ่าย ภาพใบหน้าขาวซีดกว่าปกติที่สะท้อนแสงจันทร์ทำใจของชายหนุ่มกระตุกวูบ เมื่อไม่มีเหตุให้ต้องห้ามใจอีกต่อไป รู้ตัวอีกทีมือของเขาก็ประคองใบหน้าของเธอคนนั้นอย่างทะนุถนอม

 

ใบหน้างดงามของเสาหลักบุปผาบัดนี้ดูอ่อนล้ายิ่งกว่าที่เขาเคยเห็นกว่าคราไหน แม้อีกฝ่ายจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานไว้ก็ตาม

 

“ข้าว่าเจ้าควรขึ้นไปพักผ่อนตามที่เด็กนั่น... เอ๊ย น้องสาวเจ้าว่านะ”

 

“ไหนคุณเพิ่งรับปากว่าจะไม่ไล่ฉันไปไหนแล้วไงคะ~”

 

“ข้าไม่ได้ไล่ แต่ข้าขอร้อง ได้ไหมคานาเอะ...”

 

น้ำเสียงเว้าวอนที่เขาไม่เคยใช้กับใครมาก่อน ความเป็นพี่ใหญ่ที่ต้องแบกรับทุกอย่างมาตั้งแต่จำความได้ทำให้เขาไม่มีโอกาสได้อ้อนใคร

 

หากใบหน้าขึ้นสีระเรื่อที่เขาไม่เคยเห็นจากคนที่เขารัก ก็ทำให้เขาตระหนักว่า ผู้หญิงที่เขารักมีอะไรเหมือนกับเขามากกว่าที่เขาคิด ยิ่งเธอต้องแบกรับหน้าที่สำคัญ ทั้งการเป็นหัวหน้าครอบครัว เป็นหัวหน้าฝ่ายพยาบาล และเป็นเสาหลักมาตั้งแต่ก่อนเขาเข้าหน่วยพิฆาตอสูรนี้ เธอคนนี้คงจะเคยชินกับการเป็นที่พักพิงให้คนอื่นมากกว่าเขาหรือใครที่เขาเคยรู้จัก...

 

แต่หลังจากนี้เป็นต้นไป เขาอยากให้เธอรู้ไว้ว่า เธอจะมีเขาเป็นที่พักพิงทุกเมื่อที่เธอต้องการ...

 

นัยน์ตาของเธอมองกลับมาอย่างอ่อนโยนจนหัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้ตัวอีกที เธอก็ดึงเขานั่งลงพิงผนังของห้อง แล้วเอนหัวมาซบไหล่ขวาของเขาพลางใช้มือซ้ายฉวยจับมือขวาของเขาไว้แน่น

 

“ถ้าเช่นนั้น ฉันขออยู่แบบนี้สักครู่ได้ไหมคะ...”

 

แทนคำตอบ ซาเนมิใช้มือซ้ายของตนเอื้อมมากอบกุมมือซ้ายของเธอไว้แน่น ขณะมือขวาค่อย ๆ ลูบศีรษะที่ถูกปกคลุมด้วยเส้นผมยาวสลวยของเธอ ก่อนโอบร่างอีกฝ่ายเข้ามากระชับมากขึ้นกว่าเก่า

 

“เจ้านี่ดื้อกว่าที่ข้าคิดไว้อีกนะ...”

 

“ก็ฉันยังคุยกับคุณไม่จบนี่คะ...”

 

คานาเอะว่าพลางหลับตาพริ้ม รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าขาวซีดบ่งบอกถึงความสุขอย่างไม่ปิดบัง มือขวาของเจ้าหล่อนที่เป็นอิสระขยับเคลื่อนมาลูบรอยแผลตรงปลายแขนซ้ายของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

 

“ซาเนมิคุง... เคยมีความฝันอื่นอย่างคนปกติบ้างไหมคะ”

 

“หา?!”

 

คำถามที่เขาได้แต่ถามกลับพร้อมเลิกคิ้วอย่างฉงนสงสัย พลางนึกในใจว่าเขาควรคุ้นชินกับคำถามหรือความคิดแปลก ๆ ของผู้หญิงคนนี้ไปอีกนานแสนนาน

 

“แหม ๆ ก็ความฝันแบบคนปกติน่ะค่ะ ต้องให้ฉันอธิบายด้วยเหรอคะ...”

 

ซาเนมินิ่งไปครู่ใหญ่กว่าจะเข้าใจคำถามที่มีนัยยะแอบแฝง ความฝันที่เขาฝากไว้กับน้องชายที่ยังเหลืออยู่เพียงคนเดียวหลังจากโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับครอบครัว

 

ความฝันที่เขาทิ้งไปตั้งแต่เลือกวิถีชีวิตที่ทุ่มทุกอย่างกับการล้างบางสิ่งที่ทำลายครอบครัวของเขาจนหมดสิ้น ความฝันที่เขาไม่เคยนึกฝันว่าวันหนึ่งจะมีโอกาสได้สัมผัส...

 

ตราบจนกระทั่งวันนี้...

 

“เหอะ...” ชายหนุ่มสบถเบา ๆ หากเพื่อปิดบังหัวใจที่เต้นระรัวหนักขึ้น พร้อม ๆ กับเลือดที่สูบฉีดทั่วผิวหน้า แล้วโยนคำถามกลับให้แก่คนช่างสงสัยที่นอนซบไหล่เขาอยู่ “แล้วเจ้าล่ะ ไม่มีความฝันอย่างคนปกติบ้างเหรอ”

 

“แบบไหนล่ะคะ...”

 

คานาเอะยังคงถามกลับอย่างอ่อนหวาน แต่เป็นความอ่อนหวานที่เจือด้วยแววขี้เล่นอย่างที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน และแลดูจะเป็นสิ่งที่เขาจำต้องคุ้นชินอีกหนึ่งสิ่งต่อไปในอนาคต

 

และหวังว่าจะต้องเคยคุ้นไปตลอดชีวิตที่เหลือ ตราบจนลมหายใจจะหมดไป...

 

“ก็...” ความคิดที่เรียกสีเรื่อขึ้นบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นพาดผ่าน แต่เมื่อหญิงสาวคนสำคัญช้อนตามองอย่างเว้าวอน นัยน์ตาสีชมพูคู่นั้นทรงพลานุภาพกว่าที่เขาคาด ทรงอิทธิพลยิ่งกว่าคำขู่เข็ญของใคร จนจำต้องเอ่ยอย่างกระท่อนกระแท่น “เช่น... มีชีวิตเหมือนคนทั่วไป... มีคนรู้ใจ... มีครอบครัว....”

 

คำพูดอันตะกุกตะกักของเขาเรียกเสียงหัวเราะของเธอเบา ๆ บัดนี้นัยน์ตาของเจ้าหล่อนปิดลงอีกครั้ง ใบหน้าที่เคยซีดเผือดบัดนี้กลับขึ้นสีเรื่อจาง ๆ

 

“แหม ๆ ก็ต้องมีสิคะ ฉันก็เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งนะ ฉันเองก็อยากมีความสุขแบบนั้นเหมือนกันค่ะ ได้เจอคนที่รัก ได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขาไปนาน ๆ” คานาเอะว่าพลางบีบมือชายหนุ่มแน่นที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงกว่าเก่า “ว่าแต่ คุณยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะคะ~”

 

คำถามกลับที่ทำคนฟังหมดคำพูดแก้ตัว ในใจแอบก่นด่าเพื่อนผู้ล่วงลับผู้เป็นคนจุดประเด็นคำถามนี้มานานแสนนาน คำถามที่เขาฟังครั้งแรกก็นึกถึงดวงหน้าของใครบางคนมาโดยไม่ได้ตั้งตัว

 

ในตอนนั้น สิ่งที่มาซาจิกะพูดแลดูไม่อาจเป็นไปได้เลย ทั้งด้วยหน้าที่ของเขาที่เหมือนเอาชีวิตไปเสี่ยงตายตลอดเวลา กับความแตกต่างระหว่างเขาและเธอ

 

แต่ตอนนี้... แทบไม่มีระยะห่างใดมาคั่นกลางระหว่างเขาและเธออีกต่อไป นับแต่วินาทีที่ต่างฝ่ายรับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกัน

 

ท้ายสุดเสาหลักวายุได้แต่พยักหน้าที่บัดนี้แดงก่ำเบา ๆ แทนคำตอบ เรียกรอยยิ้มน้อย ๆ จากเสาหลักบุปผา กระนั้น นัยน์ตาสีม่วงอ่อนที่มักเต็มเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นต่อหน้าที่ยิ่งกว่าใครจนสะดุดตาเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน กลับจับจ้องไปยังผนังห้องอย่างเลื่อนลอย แววตาสั่นไหวของเขาที่เธอพอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่

 

ถึงความรู้สึกจะตรงกัน แต่ความจริงที่รออยู่ตรงหน้านั้นกลับมีความไม่แน่นอนด้วยทางเดินชีวิตที่ทั้งสองเลือกเดินมาแต่ต้น...

 

ทางเดินที่มีชีวิตของแต่ละคนเป็นเดิมพัน...

 

ถึงอย่างนั้น เธอรู้ว่าท้ายสุด เขาคนนั้นไม่มีวันที่จะละทิ้งความฝันที่จะปกป้องผู้คนให้ได้มากที่สุด เท่าที่สองมือคู่นี้จะทำได้...

 

...ในเมื่อสิ่งนั้นก็เป็นความฝันของเธอเหมือนกัน...

 

คานาเอะกระชับมือของเธอเข้ากับมือหยาบกร้านจากการฝึกกรำที่ไม่ต่างกับเธอ ความมุ่งมั่นของอีกฝ่ายนั้นตราตรึงอยู่ในใจจนเธอไม่อาจหักหาญห้ามได้ คงได้แต่ทำให้อีกฝ่ายเรียนรู้ความหมายของการมีชีวิตอยู่และรักตัวเองให้มากกว่านี้

 

ข้อดีของเขาที่เธออยากให้หลายคนได้ประจักษ์เหมือนกับที่เธอเห็น

 

เผื่อวันหนึ่ง ถ้าเธอ...

 

“จนถึงวันนั้น... เราทั้งสองมาช่วยกันปกป้องทุกคนจากอสูรกันเถอะนะ” ประโยคของเธอเรียกนัยน์ตาของเขาหันกลับมาสบเธอ รอยยิ้มอ่อนหวานเจือความเศร้าไว้นิด ๆ “ฉันยังคงเชื่อนะคะว่า การโค่นอสูรให้ได้หนึ่งตนนั้น ทำได้ทั้งช่วยผู้คนนับสิบ แล้วก็ช่วยปลดปล่อยอสูรจากบาปที่พวกเขาได้ก่ออยู่ดีค่ะ”

 

“ใจดีเหลือเกินนะ...”

 

ซาเนมิหมายความตามที่พูด ถึงไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของเจ้าตัวอะไรหลายอย่าง แต่ความใจดีและความอ่อนโยนของหญิงสาวผู้นี้ก็เป็นสิ่งที่ทำให้เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ยิ่งกว่าใคร ตกหลุมรักจิตใจอันดีงามและทัศนคติอันสูงส่งยิ่งกว่าความงามของเธอ

 

จนกลัว กลัวว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นภัยต่อเธอเข้าในวันหนึ่ง...

 

“คุณก็เหมือนกันค่ะ...” คานาเอะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนหยิบมืออีกข้างที่ว่างอยู่เข้าเกาะกุมมือของอีกฝ่ายไว้ “อย่าใช้เลือดหายากอีกได้ไหมคะ ฉันขอ...”

 

“แล้วถ้ามันจำเป็น...”

 

“ต่อให้จำเป็นก็ไม่ควรค่ะ ฉันไม่อยากเห็นคุณเจ็บตัวกลับมาแบบนั้นอีกแล้ว”

 

น้ำเสียงเว้าวอนแต่แฝงด้วยความจริงจังยิ่งกว่าเมื่อช่วงหัวค่ำทำให้คำปฏิเสธถูกกลืนหายไป เพราะยังติดตาดวงหน้าที่เปรอะเปื้อนด้วยหยาดน้ำตาเพราะเขาเป็นต้นเหตุ

 

เขาไม่อยากเห็นมันอีกแล้ว...

 

“จะพยายามนะ...”

 

แม้มันอาจจะทำให้งานของเขาหลังจากนี้ยากขึ้น แต่เขาก็ไม่อาจทนเห็นคนที่เขารักต้องเจ็บปวดเพราะเขาได้อีกต่อไป

 

รอยยิ้มอ่อนหวานถูกส่งมาให้อีกครั้ง ก่อนเจ้าหล่อนจะยื่นนิ้วก้อยให้เขาเกี่ยวกระหวัดแทนคำสัญญา คำสัญญาที่ซาเนมิได้แต่ยอมรับโดยไม่มีข้อแม้อื่น

 

เพราะนับแต่บัดนี้ เขารู้ดีว่าไม่มีวันที่เขาจะเอ่ยปฏิเสธเจ้าของรอยยิ้มคนนี้ได้อีกต่อไป ด้วยหัวใจของเขานั้นยอมแพ้ต่อหญิงสาวอ่อนโยนแสนดีคนนี้มานานแสนนาน...

 

นานจนไม่อาจเสียเธอให้ใครไปได้...

 

นานจนยอมที่จะทำทุกอย่างเพื่อรักษารอยยิ้มนี้ไว้... แม้จะยากแค่ไหนก็ตาม

 

ขอแค่เขาได้อยู่ข้างกายเธอตลอดไปแบบนี้ก็พอ...

 

==========

Author's Talk 28 APR 2021

จบไปแล้วกับ Day 17 นะคะ

กรี๊ด ต้องขอโทษที่ลงช้ามาก ๆ ใครจะคิดคะว่าอุปสรรคจะมาตู้มใหญ่จนตอนแรกเรานึกว่าเราจะผิดสัญญากับผู้อ่านทุกคนแล้วค่ะ ดีใจที่ทัน แต่ก็ต้องขอโทษนะคะที่อาจจะมีอะไรสะดุดขลุกขลักบ้าง

(สำหรับคนที่ไม่ทราบ วันอาทิตย์เราปล้ำกับมือถือจนถึงเที่ยงวันจันทร์เลยค่ะ เมื่อวานก็เดี้ยงระดับนึง สังขารไม่เอื้อต่อการพักผ่อนน้อยแล้วจริง ๆ Y_Y)

ยอมรับเลยว่าบทนี้เขียนยากมากกกกกก จนท้อค่ะ สารภาพเลยว่าเราไม่ถนัดเขียนอะไรหวาน ๆ ขนาดนี้จริง ๆ แต่ก็รู้สึกว่า อ่า มาถึงจุดที่สองคนนี้เค้ารับรู้แล้วนะคะว่าคิดอะไรกันอยู่...ใครว่าพี่สาเค้าคลั่งรักคนเดียว ไป ๆ มา ๆ คานาเอะค้าาาา พี่เอะคลั่งรักกว่าที่เราคาดไว้อีกค่ะ ยิ่งช็อตกอดนี่คือ โอ๊ยแม่ เขียนไปเขินไปจริง ๆ

แหม...ชิโนบุเข้ามาขัดถูกจังหวะมาก จริง ๆ น้องแอบฟังแหละค่ะ นึกภาพตามเนอะ จู่ ๆ เสียงคนทะเลาะกันอยู่แล้วเงียบไป เป็นใครก็ตกใจนะ...แต่น้องบุจับได้แล้วว่าพี่สาวเรียกชื่อคู่กรณีไม่เหมือนเดิมแล้ว หึ หลังจากนี้น้องบุคงยากที่จะปล่อยให้สองคนนี้อยู่ตามลำพังแล้วละค่ะ XD

อานุภาพพลังยิ้มพี่เอะนี่คือทลายสามโลกเลย พี่สาที่เคยเกรี้ยวกราดบัดนี้แปลงร่างเป็นหมาเชื่องอย่างสมบูรณ์แบบแล้วค่ะ XD

เรื่องความฝันที่พี่สาพี่เอะเค้าคุยกันมันไม่จบในบทนี้แน่ค่ะ จริง ๆ เป็นจุดที่เราคาใจตั้งแต่ตอนอ่านมังงะแล้วนะ ทั้งสองคนคุยกับน้องประเด็นนี้เหมือนกันจนมั่นใจว่า เค้าคงคุยกันมาละมั้งงงงงง

บทนี้จึงเหมือนเป็นบทที่พี่สาพี่เอะได้เปิดใจมากขึ้น ที่ไม่ใช่แค่ปมในอดีตของแต่ละคนแล้วค่ะ แต่ปูพื้นถึงความฝันที่นอกเหนือจากการเป็นนักล่าอสูรแล้วค่ะ ซึ่งตรงนี้ก็ต้องมาลุ้นกันแล้วว่าเค้าจะได้คุยกันอีกทีอะไรยังไง... แต่คงเร็ว ๆ นี้แหละค่ะ : D

ช่วงท้ายอาจจะมีอะไรสะดุดใจคนอ่านนิดนึง ตอนแรกเราก็คิดว่าควรจะใส่ไว้ดีไหม จะ kill mood หรือเปล่า... แต่อย่างที่บอกค่ะ พายุนี่เป็นอะไรที่คาดเดาได้ยากนะคะ ไม่รู้จะมาตอนไหน ไม่รู้จะไปตอนไหน เหมือนกับชะตาชีวิตของมนุษย์ที่เราเองก็ไม่อาจคาดการณ์ได้ค่ะ

เพราะงั้นตอนนี้เก็บเกี่ยวความสุขกันไว้ดีกว่าเนอะ ^^

บทต่อไปยังไม่พาไปขึ้นรถไฟเหาะค่ะ เรายังอยากให้ทุกคนนั่งเล่นชมวิวกับเราไปอีกซักนิดนึงเนอะ แต่อาจมีแขกรับเชิญที่ไม่คาดฝันโผล่มาก็ได้นะคะ

แต่เราเชื่อว่าคนอ่านย่อมรู้ว่าเป็นใครแน่ค่ะ : D

สุดท้าย ขอขอบคุณคนอ่านที่น่ารัก ทุกกำลังใจ ทุกคอมเมนต์ ทุกฟีดแบคนะคะ เดี๋ยวเราทะยอยตอบคอมเมนต์ตอนที่แล้วก่อนเนอะ

ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง พบกับตอนที่ 18 ในวันเสาร์นี้ค่ำ ๆ นะคะ ^^ หวังว่าพายุฝนของเราคงจะซาพอที่เราจะจบเรื่องนี้ได้ตามเป้าที่เราวางไว้เช่นกันค่ะ อย่าลืมรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ

Author's Talk 12 NOV 2022

สวัสดีค่า มาถึงคิวลงฉบับ Rewrite สำหรับรวมเล่มนะคะ เพื่อให้เนื้อหาออกมาสมบูรณ์ทีสุดเท่าที่เราจะทำได้ค่ะ

โอ๊ย ขอโทษมาก ๆ นะคะที่หายไปสองวันเลย ประชุมติดกันตั้งแต่พุธ - ศุกร์เลยค่ะ เรียกว่าศุกร์ถึงบ้านแล้วสลบยาว ๆ ไปสิบสี่ชม.เลยค่ะ ไม่ได้นอนยาว ๆ แบบนี้มาพักใหญ่แล้ว

กับช่วงนี้ pm 2.5 กลับมาจนเราไอ/หอบกำเริบเลยค่ะ เลยพยายามจะไม่อดนอนเพราะเพลียมากอยู่แล้ว

ตอนนี้ เราลงสปอยตัวอย่างงานแอนโธออริโปรเจค #LetLoveBreakUsApart ของคุณInnara @herpensss แล้วค่ะ ของเราเป็นเรื่องสั้นชื่อ "เหลือเพียงรอยจารึก" (Timelapse) ค่ะ ดูรายละเอียดได้เลย <3

จั่วชื่อโปรเจคมาแบบนี้ น่าจะชินกับแนวแอ๋งละมุนของเรากันเนอะ (แต่รับรองว่าเรื่องนี้ไม่มีใครตายนะคะ : D)

อนึ่ง ใครที่พลาดงาน CA 7 แล้วยังอยากเก็บเล่มนี้ สามารถดูรายละเอียดเบื้องต้นของรวมเล่มทั้งสองเล่ม ฉบับปรับปรุงล่าสุด 15 OCT 2022 มาให้ได้ศึกษานอกเหนือจากตัวฟิคที่สามารถอ่านตอนหลังได้ใน ReadAWrite | Dek-D | ReadHaus นะคะ

รายละเอียด KNY FF - In Time With You #ห้วงเวลาของเราสอง (Tomioka Giyuu x Kochou Shinobu)

รายละเอียด KNY FF - In The Remembrance of Her #แด่เธอในความทรงจำนิรันดร์ (Shinazugawa Sanemi x Kochou Kanae)

ถ้าสนใจ จิ้มลิงค์สั่งจองด้านล่างได้เลยค่ะ หรือดูรายละเอียดพร้อมกรอกแบบฟอร์มได้ที่นี่นะคะ [Link]

แต่ทั้งนี้ ใครไม่สะดวกไม่เป็นไรนะคะ รับรองได้อ่านเนื้อหาเหมือนเดิม และในรูปแบบ Rewrite เหมือนกันค่ะ เพียงแต่อาจจะได้อ่านตอนพิเศษช่วงท้ายหลังจากเราส่งเล่มล็อตแรกนะคะ

หรือไม่ก็รอตอนเราเปิดพรีอีกรอบ ช่วงเราทำแอนโธ Days Rise, Nights Fall หรือเขียน KNY FF - The Tales of Butterfly Effects จบค่ะ ^^ ช่วงต้นปีหน้าอย่างเร็วเลย

แล้วเจอกันกับรีไรท์ตอนที่ 18 ในวันพรุ่งนี้นะคะ อย่าลืมรักษาสุขภาพกันด้วยค่ะ ^^