ชั่วขณะหนึ่งที่ชินาซึงาวะ ซาเนมิ คิดว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในห้วงฝัน...

กลีบดอกซากุระที่ปลิวไสวตามสายลมโชยอ่อน ตัดกับท้องฟ้าสีเข้มที่พร่างพรายด้วยหมู่ดาราพราวระยับรายล้อมรอบทางช้างเผือกที่ทอดผ่านผืนนภากว้าง งดงามยิ่งกว่าที่เขาเคยได้เห็นไม่ว่าจะครั้งไหนในชีวิต

ภาพอันงดงามเกินกว่าจะเห็นได้ในชีวิตจริง หากคนที่ยืนเคียงคู่กันใต้ต้นซากุระสูงใหญ่ริมแม่น้ำนั้น กลับเป็นเครื่องยืนยันว่าสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่ไม่ได้เป็นเพียงความฝัน

รอยยิ้มอ่อนโยนบนดวงหน้าสะสวยยังคงงดงามเหมือนครั้งแรกเห็นเธอยามลืมตาตื่นขึ้นในคฤหาสน์ผีเสื้อเมื่อหลายปีก่อน นัยน์ตาคู่สวยของโคโจ คานาเอะ ยังคงเปล่งประกายพราวระยับไม่แพ้หมู่ดาวดวงใดที่เคยเห็น ยังคงเหมือนกับครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอเธอ ณ สถานที่แห่งนี้ ก่อนจะฟื้นคืนสติขึ้นมาหลังจากจบศึกสุดท้าย

อดีตเสาหลักวายุเหลือบมองมือขวาของเขา นิ้วกลางและนิ้วนางข้างขวาที่ขาดหายไปยามสู้กับอสูรข้างขึ้นที่หนึ่งกลับมาอยู่ครบถ้วน เรียกรอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าคร้ามคม

ทุกสิ่ง... บ่งบอกว่านี่ไม่ใช่เป็นเพียงความฝันหรือภาพในความทรงจำของเขา

สัมผัสนุ่มนวลค่อย ๆ ลากผ่านใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา ความอ่อนโยนจากมือคู่ที่อบอุ่นมั่นคงที่เขาถวิลหามากว่าแปดปีที่เธอจากไป สัมผัสที่เขาไม่อาจลืมเลือนจากใจไปได้แม้แต่วันเดียว เรียกหยาดน้ำตาคลอหน่วยในนัยน์ตาทั้งสองข้างขณะค่อย ๆ รวบร่างของเธอเข้าในอ้อมกอดไว้อย่างแน่นหนา

การที่เธอมาปรากฏตัวตรงหน้าในวันนี้ หมายความว่าถึงเวลาตามที่เธอเคยให้สัญญากับเขาไว้ในครั้งนั้นก่อนแยกจากกัน... เพราะการจากลาครั้งนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายของเขาทั้งสองที่ต้องพรากจากกัน...

บัดนี้เขาหมดหน้าที่ที่ยังคั่งค้างในฐานะพี่ใหญ่ที่คอยเฝ้ามองการเติบโตของน้อง ๆ ที่เหลืออยู่ น้อง ๆ ของเธอที่เหลือและคนที่เธอรักทุกคนได้มีความสุขกับคนที่รักบนโลกที่สงบสุขแห่งนี้ตามความฝันสุดท้ายของเธอ

ตัวเขาเอง... ได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในฐานะคนธรรมดาที่มีความสุข บนโลกที่ปราศจากอสูร ไม่ต้องมีห่วงกังวลต่อหน้าที่เสาหลักของหน่วย ไม่ต้องฝันร้ายถึงอดีตอันเจ็บปวด ตามที่เธอปรารถนาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ในที่สุด... ช่วงเวลาแห่งการรอคอยแสนยาวนานของเขาก็สิ้นสุดลง

วันที่เขาจะได้พบเหล่าครอบครัว เหล่ามิตรสหาย ที่มารอเขาอยู่ก่อนหน้า...

“รอนานไหมคะ... ซาเนมิ”

น้ำเสียงอ่อนหวานของอดีตเสาหลักบุปผาสั่นเครือเล็กน้อย แต่เป็นน้ำเสียงที่ชัดเจนยิ่งกว่าภาพฝันที่เคยเห็นตลอดการจากไปของเธอหรือภาพประทับในความทรงจำ กระนั้นชายหนุ่มยังคงตื้นตันจนไม่อาจเปล่งเสียงใดออกมาได้

ทั้งที่มีหลายสิ่งที่เขาเพียรเล่าให้เธอฟัง ในยามที่อยู่กันคนละภพ...

ทั้งที่มีหลายอย่างที่เขาตั้งใจจะบอกเล่าให้เธอฟัง ยามที่ได้เจอเธออีกครั้งหนึ่ง...

“ขอโทษที่ปล่อยให้คุณรอนานขนาดนี้นะคะ”

“ไม่หรอก...” เสียงของเขาสั่นสะท้านไม่แพ้กับเธอ ก่อนจะผละออกแล้วมองนัยน์ตาคู่งามที่รื้นด้วยหยาดน้ำตาไม่ต่างกันกับเขา “ถึงเวลาแล้วใช่ไหม...”

เธอพยักหน้าเบา ๆ ขณะยกมือประคองดวงหน้าของเขาให้โน้มเข้ามาใกล้แล้วกระซิบแผ่ว

“เหนื่อยมากไหมคะ”

“ไม่เลย...” ซาเนมิส่ายแล้วใช้นิ้วมือเกลี่ยหยาดน้ำตาบนดวงหน้าสะสวยของเธอ ก่อนจรดริมฝีปากแนบกลุ่มผมยาวสลวยอย่างอ่อนโยน เตรียมตั้งใจจะบอกเล่าถึงสิ่งที่เธอคนนี้คงอยากฟัง สิ่งที่เป็นดั่งฝันสุดท้ายของเธอคนนี้ หน้าที่ที่แม้ไม่ได้ถูกมอบหมาย แต่เขาก็เต็มใจทำจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต “นี่คานาเอะ น้อง ๆ ของเจ้าน่ะ...”

หากคำพูดของเขาถูกหยุดลงด้วยจุมพิตหยอกเย้าตรงปลายจมูก ตามมาด้วยเสียงหัวเราะสดใสที่เขาไม่ได้ฟังมานานนับแต่เธอจากไป

“ไม่ต้องรีบก็ได้นะคะ เรามีเวลาด้วยกันอีกนานค่ะ ถึงตอนนั้นฉันจะฟังสิ่งที่คุณอยากเล่าจนเบื่อไปเลย”

“ก็เจ้าไม่ยอมลงมาเยี่ยมข้าแบบที่ชิโนบุทำกับโทมิโอกะนี่นา...”

“แหม ๆน้อยใจอีกแล้วนะซาเนมิ... ยิ้มหน่อยสิคะ ฉันคิดถึงรอยยิ้มของคุณมากนะ” รอยยิ้มอ่อนหวานถูกส่งมาให้อีกคราขณะเธอดึงมือของเขาไปแนบแก้มนวล “ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะ... คุณ”

ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากคนฟัง นอกจากการดึงร่างของเธอเข้าไปสวมกอดแนบแน่นไว้อีกครั้งหนึ่ง ราวกับกลัวว่าเธอผู้นี้จะเลือนหายไปได้เพียงแค่ชั่วพริบตา

อ้อมกอดที่แทนคำพูดว่า ที่ผ่านมาเขาคิดถึงเธอผู้นี้มากเพียงใด...

อ้อมกอดที่แทนความรู้สึกว่า ที่ผ่านมาเธอเองก็เฝ้ารอเขานานแค่ไหน...

เนิ่นนานกว่าเธอจะผละออกจากอ้อมอกกว้างใหญ่ด้วยรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาพราวระยับด้วยความสุข ก่อนจะชี้ให้เขามองเห็นเหล่าผู้คนที่รออยู่อีกฟากของแม่น้ำ

“ไปกันเถอะค่ะซาเนมิ ทุกคนรออยู่นะ...”

นัยน์ตาสีม่วงอ่อนทอดมองต้นซากุระริมน้ำอีกครั้ง ต้นไม้ที่ทำให้หวนนึกถึงต้นไม้ประเภทเดียวกัน ณ คฤหาสน์ผีเสื้อ สถานที่อันเต็มไปด้วยความทรงจำมากมายระหว่างเขาและเธอ ทั้งความสุขยามได้พบพาน ความเจ็บปวดยามจำต้องลาจาก หรือความทรมานของการรอคอยไม่รู้จักจบ

ความรู้สึกอันหลายครั้งเขาอยากนึกลบมันไปจากใจ แต่สุดท้ายไม่อาจลบเลือนได้ ด้วยมันฝังแน่นอยู่ในจิตใจ ด้วยเป็นความทรงจำที่มีต่อคนสำคัญที่ผ่านเข้ามาในช่วงชีวิต...

ความรักและสายสัมพันธ์ต่อเหล่าคนสำคัญ ที่สถิตอยู่ในความทรงจำนิรันดร์... แม้ในยามที่คนผู้นั้นลาลับโลกนั้นไป

เขาหันมาสบตาเจ้าของนัยน์ตาสีชมพูที่ยื่นมือรอเขาอยู่ คนที่เป็นดั่งแสงสว่างในวันอันมืดมนของเขานับตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน แม้ในยามที่เธอจำต้องจากโลกนี้ไปก่อน ความรักและตัวตนของเธอก็ยังคงจารึกอยู่ในความทรงจำของทุกคนที่เธอรัก และไม่อาจจางหายไปจากใจของใครก็ตามที่ได้รู้จักผู้หญิงคนนี้

ซาเนมิแย้มรอยยิ้มอ่อนโยนขณะเอื้อมไปจับมือของเธอไว้แน่นหนา แล้วออกเดินข้ามสะพานไปยังอีกฟากของแม่น้ำเพื่อพบหลายคนที่รอคอยพวกเขาอยู่

หากท้ายสุด เรื่องราวของพวกเขาอาจจะเลือนหายไปตามกาลเวลา แต่อย่างน้อยเขาก็มั่นใจได้ว่าสิ่งที่พวกเขาทำมาทั้งหมดมันจะไม่สูญเปล่า เพราะลูกหลานของผู้คนที่เขารักจะสามารถใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ต่อไปได้อย่างมีความสุขไปตราบนานแสนนาน

บนโลกที่เต็มเปี่ยมด้วยความรักและความทรงจำนิรันดร์ของเหล่าคนผู้จากไป ที่คอยเฝ้าภาวนาให้คนที่ต้องอยู่ต่อมีความสุขต่อไป... จนกว่าจะได้พบกันใหม่อีกครั้งหนึ่ง

- FIN -

===========