Day 12 - Murderer

 

Prompt: “Watch me”

 

Spoiler | TW | CW

 

1st Published : 10 APR 2021

Rewrite : 27 OCT 2022

==========

 

ฆาตกร...

 

ชินาซึงาวะ ซาเนมิ ยังคงจำประโยคที่ชินาซึงาวะ เกนยะ น้องชายผู้เหลือรอดเพียงคนเดียวตะโกนใส่หน้าในวันนั้นได้เป็นอย่างดี

 

‘นี่มันอะไรกัน! ทำไมถึงฆ่าแม่ละ! ...ฆาตกร! ฆาตกร!’

 

ความลับดำมืดที่เขาไม่เคยคิดจะเล่าให้ใครฟังมาก่อน แม้แต่ตัวมาซาจิกะเองก็รับรู้ถึงแค่สิ่งที่เกิดขึ้นคร่าว ๆ ได้ไม่นานก่อนที่อีกฝ่ายจะจากโลกไป...

 

เพราะทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องในคืนนั้น ความเจ็บปวดยามเห็นน้อง ๆ ทุกคนถูกอสูรร้ายจู่โจมจนหมดลมหายใจไปทีละคนสองคนก็พุ่งเข้าสู่จิตใจดุจลิ่มที่ตอกตะปูลงบาดแผลที่กลัดหนอง...

 

ความเจ็บปวดของเขาไม่จบอยู่ที่การตายของเหล่าน้อง ๆ ที่เขาและเกนยะคอยฟูมฟักดูแลกันมานั้นลึกล้ำยิ่งกว่าใครจะคาดถึง

 

อสูรที่สังหารน้อง ๆ ของตนนั้น แท้จริงกลับเป็นแม่ที่แสนดีของเขาที่กลายเป็นอสูรร้าย สิ้นสติจนลงมือสังหารลูกของตน...

 

‘เกนยะ หนีเร็ว!’

 

ภาพการจู่โจมของมารดาที่ทำให้น้อง ๆ ของเขาเสียชีวิตในแทบจะทันทีทำให้สติของเขาแทบขาวโพลน คงเหลือได้แต่ตะโกนสั่งให้น้องชายคนเดียวที่ยังไม่สิ้นสติหนีเอาตัวรอดออกไป ขณะตัวเขาใช้ร่างตนเองพุ่งเข้าใส่มารดาบังเกิดเกล้าจนทะลุออกไปนอกบ้านให้ไกลจากร่างของน้อง ๆ ให้มากที่สุด...

 

แม้ตัวเขาจะบาดเจ็บหรือต้องตาย เขาไม่สนอะไรอีกแล้ว ขอแค่น้องที่เหลือรอดปลอดภัยเป็นอันพอ...

 

สัตว์ร้ายที่อยู่ตรงหน้า ถึงจะใช่ร่างของมารดาผู้แสนอารี แต่นัยน์ตาที่ไร้แววและกลิ่นเลือดของน้อง ๆ ที่คาวคละคลุ้งบ่งบอกได้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นเหลืออยู่

 

มารดาของเขาจากไปแล้ว... เหลืออยู่เพียงสัตว์ร้ายที่พรากชีวิตน้อง ๆ ของเขา!

 

มีดในมือที่ถือไว้ จึงได้ฟันลงร่างของคนที่ให้กำเนิด... เพื่อปกป้องชีวิตครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวที่ยังอยู่อย่างไม่ลังเล!

 

“เหอะ น้องข้าเนี่ยนะจะอยากพบคนที่ลงมือฆ่าแม่เนี่ยนะ!ไม่มีวัน!”

 

น้ำเสียงของซาเนมิเต็มด้วยความเย้ยหยันยามเห็นสีหน้าเผือดซีดขาวของโคโจ คานาเอะ สีหน้าตกตะลึงไม่ต่างจากคุเมโนะ มาซาจิกะ ยามรับรู้ถึงสิ่งอันเลวร้ายที่สุดที่เขาได้ลงมือกระทำ

 

วินาทีที่มีดในมือของเขาสัมผัสร่างของผู้ให้บังเกิดเกล้า วินาทีที่เลือดของมารดาสัมผัสต้องดวงหน้า เหมือนเสี้ยวหนึ่งของหัวใจของเขาก็ถูกเฉือนออกตาม คงเหลือแต่บาดแผลในใจที่ไม่มีวันผสานได้เหมือนรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขา...

 

“ข้านี่แหละ ที่เป็นคนลงมือฆ่าแม่ด้วยมือของข้าเอง...”

 

ชั่วขณะหนึ่งที่เขารู้สึกเหมือนมือทั้งสองข้างของเขาเปรอะเปื้อนด้วยเลือดของผู้ให้กำเนิดอีกครั้ง ความเหนียวเหนอะและกลิ่นอายแห่งความตายยังคงติดแน่นอยู่ในความทรงจำทั้งยามหลับและยามตื่น เช่นเดียวกับภาพของเกนยะที่กอดร่างผู้ที่เคยเป็นมารดาไว้ ก่อนระเบิดถ้อยคำที่กลายเป็นตรวนทัณฑ์จองจำจิตใจของเขานับแต่บัดนั้น

 

บาปที่เขาก่อ คงไม่มีอะไรจะลบล้างได้...

 

ความสูญเสียที่เกนยะได้รับ ไม่มีอะไรที่เขาจะเยียวยาได้...

 

คงได้แต่ขอชดใช้ด้วยชีวิตที่เหลือทุ่มกับการปราบอสูรร้ายให้หมดสิ้น เพื่อโลกอันแสนสงบสุขที่น้องชายของเขาจะได้อยู่ต่อไป...

 

“ในสายตาเกนยะ ข้าก็เป็นได้เพียงแค่ฆาตกรที่ฆ่าแม่เท่านั้นเถอะ...”

 

ซาเนมิเบือนหน้าหนี แม้น้ำเสียงยังคงความแข็งกร้าว แต่ก็ไม่อาจสะกดความสั่นเครือด้วยความเจ็บปวดอันท่วมท้นไว้ได้อีกต่อไป

“เหอะ อ่อนยงอ่อนโยนอะไรกัน... คนอย่างข้ามันก็ฆาตกรดี ๆ นี่เอง!”

 

กี่ครั้งที่มาซาจิกะเทียวบอกว่าเขาควรให้อภัยตัวเอง หากทุกครั้งที่เขาหลับตา ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นก็คงหลอกหลอนเขาเสมอ

 

มือทั้งสองบัดนี้กำหมัดแน่นยังคงสั่นเทาไม่หยุดหย่อน ต่อให้เวลาผ่านมานานนับปี ไม่มีวันใดที่เขาจะหลุดพ้นจากฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนอย่างไม่รู้จักจบสิ้น ฝันร้ายที่กลายเป็นตราบาปในจิตใจและพันธนาการเขาไว้ในโลกมืด

 

ถึงรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่เขาทำมันจำเป็น และไม่เหลือทางเลือกอื่นให้เขาได้เดิน แต่ภาพร่างมารดาที่ปกคลุมด้วยเลือดจากน้ำมือของเขาก็ยังติดตา...

 

เสียงกรีดร้องของเกนยะก็ยังติดหู...

 

ร่างที่ค่อย ๆ เย็นชืดของน้องที่เหลือ ยังสลักไว้อยู่ในความรู้สึก...

 

แสงสว่างในโลกของเขาจึงดับลงมาตั้งแต่วันนั้น...

 

อสูรที่น่าชิงชัง มันพรากความสุขของเกนยะไป พรากชีวิตของแม่และน้อง ๆ ของเขาไป...

 

พรากทุกคนไปจากเขา...

 

แต่เขาสิน่าชิงชังยิ่งกว่า...

 

อ่อนแอจนปกป้องใครไม่ได้...

 

ถึงเขาจะคอยพร่ำบอกมาซาจิกะมาตลอดว่าเขาไม่เป็นไร แต่สีหน้าของเพื่อนรักก็แสดงชัดเจนว่าคำโกหกของเขาไม่เคยหลอกอีกฝ่ายได้

 

เพราะเหตุนี้ คนที่คอยเป็นห่วงคนอื่นตลอดอย่างศิษย์พี่ผู้งี่เง่าของเขาจึงได้ย้ำนักย้ำหนาให้เขามีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองอย่างเต็มภาคภูมิ

 

อย่าทำอะไรประชดชีวิตเป็นอันขาด...

 

อย่าสิ้นหวังจนยอมแพ้ชะตากรรม...

 

อย่าตัดใจในการใช้ชีวิต...

 

จงมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเขาเอง...

 

จงมีความสุขนะ...

 

เพราะวันหนึ่ง จะต้องมีคนที่เข้าใจตัวเขาปรากฏตัวขึ้นมา...

 

ซาเนมิระเบิดเสียงหัวเราะกร้าวขึ้นมา เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันโชคชะตา หากนัยน์ตานั้นเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำร้อนที่เขาเพียรกลั้นมาตลอด

 

นับแต่วันที่แสงสว่างในโลกของเขาดับสูญ... เขาก็ไม่หลงเหลือความหวังในการใช้ชีวิตอีกต่อไป นอกจากคอยทุ่มเททั้งชีวิตและจิตวิญญาณกับการไล่ล่าอสูรให้หมดสิ้นไปจากแผ่นดินนี้

 

มันเป็นไปไม่ได้หรอกมาซาจิกะ...

 

ฆาตกรอย่างเขา ควรที่จะอยู่ในมุมมืดของโลกนี้ไปตลอดกาล...

 

“ทำไมพูดจาอะไรโหดร้ายกับตัวเองอีกแล้วคะ... ชินาซึงาวะคุง”

 

น้ำเสียงอ่อนหวานบัดนี้สั่นเครือนิด ๆ ดังแว่วเข้าหูก่อนเป็นลำดับแรก ตามมาด้วยสัมผัสอันแสนอบอุ่นที่คุ้นชินแตะลงยังมืออันสั่นเทาทั้งสองข้างของเขา ความเคยคุ้นตลอดระยะเวลาที่รู้จักกันทำซาเนมินึกออกว่าบัดนี้คานาเอะคงจะใช้สายตาคู่งามคู่นั้นทอดมองเขาอย่างไร

 

หากเป็นเขาเองที่ไม่อาจหาญที่จะสบนัยน์ตาที่แสนอ่อนโยนคู่นั้นได้...

 

ความเงียบงันยังคงปกคลุมทั่วทั้งห้องเนิ่นนาน จวบจนดวงดาวลับฟ้าไป จวบจนได้ยินเสียงร้องของนกกาจากภายนอก จวบจนแสงสีทองของรุ่งอรุณที่ค่อยพาดผ่านลอดช่องหน้าต่างเข้ามาเป็นสัญญาณของวันใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้น

 

มือคู่นั้นยังคงเกาะกุมมือทั้งสองข้างของเขาอย่างนุ่มนวล... ถ่ายทอดความอบอุ่นมั่นคงเข้าไปในจิตใจอันแสนเจ็บปวดและอ่อนล้า

 

“มองฉันสิคะ ชินาซึงาวะคุง...”

 

น้ำเสียงอ่อนโยนของเธอคนนั้นกระซิบแผ่วข้างหู หากเขาก็ยังไม่สามารถสบตาเธอคนนั้นได้ คงได้แต่ขบกรามแน่น สะกดกลั้นความอ่อนแอไว้

 

สัมผัสอบอุ่นจากมือของเขาจางหาย ด้วยมือเล็กคู่นั้นเคลื่อนมาสัมผัสยังแก้มทั้งสองข้างของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนประคองหน้าเขาให้หันมาสบตากับเธอ...

 

“เกนยะคุงไม่มีวันคิดกับคุณแบบนั้นหรอกค่ะ น้องของคุณคงจะคิดถึงคุณมากเท่ากับที่คุณคิดถึงเขาแน่นอน...”

 

ดวงหน้างดงามนั้นแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานเฉกเช่นทุกครั้ง หากนัยน์ตาสีชมพูอ่อนกลับวาววับด้วยหยาดน้ำตาที่คลอเบ้าไม่ต่างกัน...

 

“เลิกโทษตัวเองได้แล้วนะคะ... สิ่งที่ชินาซึงาวะคุงทำลงไป เป็นการทำเพื่อปกป้องทุกคนค่ะ เพราะฉะนั้นอย่าพูดอะไรที่มันน่าเศร้าแบบนี้อีกนะคะ”

 

เสียงแผ่วเบาของเธอสั่นเครือตัดกับสัมผัสอันอบอุ่นมั่นคง ความนุ่มนวลอ่อนโยนจากสัมผัสได้รับจากผู้หญิงที่เป็นดั่งแสงตะวันแห่งฤดูใบไม้ผลิส่องผ่านโลกมืดของเขา ช่างเจิดจ้าจนซาเนมิไม่อาจต้านทานความรู้สึกของตนเองได้ต่อไป

 

ถ้อยคำของเพื่อนสนิทในวันวานกลับเข้าห้วงคำนึงของชายหนุ่ม พร้อม ๆ กับหยาดน้ำตาที่เริ่มรินไหลอาบแก้ม

 

‘...เชื่อเถอะว่าสักวันผู้หญิงแสนดีที่เข้าใจข้อเด่นตัวแกจะต้องปรากฏแน่นอน ดังนั้นห้ามตัดใจง่าย ๆ เป็นอันขาด ตกลงไหม...’

 

ทำไมเขาจะไม่ล่วงรู้ถึงสีหน้ารู้เท่าทันและถ้อยคำเลศนัยที่มาซาจิกะมีให้เขาตลอดทุกครั้งยามได้พบหน้าเธอคนนี้...

 

คนที่เข้าใจและรู้ใจเขายิ่งกว่าใคร ก็คือเพื่อนผู้แสนดีที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ เข้าใจเขาในยามที่เขาไม่เข้าใจตัวเอง ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกแท้จริงของตนเอง

 

เข้าใจว่าหัวใจที่เขาเคยคิดว่ามันไม่มีเหลืออยู่ จริง ๆ แล้วมีเงาของผู้หญิงแสนวิเศษคนนี้เข้าครอบครองมาเนิ่นนานแสนนาน ก่อนที่เขาจะทันรู้ตัวด้วยซ้ำไป...

 

ความฝันในการที่จะได้รักใครสักคนของมาซาจิกะที่ไม่อาจเป็นจริงในชาตินี้ ท้ายสุดถูกสายลมพัดให้เขาได้สานต่อแทนที่... ผ่านมืออันอบอุ่นมั่นคงของเธอ คนที่แสนอ่อนโยนกว่าใครในโลกนี้

 

‘แกต้องมีชีวิตต่อไปเพื่อตัวแกเองนะ ซาเนมิ...’

 

ดั่งได้ยินเสียงกระซิบแว่วผ่านสายลมยามเช้าจากแดนไกล เสียงของเพื่อนผู้ล่วงลับดังก้องในหัวทำหยาดน้ำร้อนรินไหลอาบหน้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ความทุกข์ตรมจากการสูญเสียคนสำคัญครั้งแล้วครั้งถูกปลดปล่อยด้วยความหวังดีจากคนที่คอยห่วงเขาจนวินาทีสุดท้ายในชีวิต และจากมืออ่อนโยนที่เขยิบเข้ามาสัมผัสดวงหน้าของเขาอย่างปลอบประโลมพร้อมกับปาดน้ำตาออกให้อย่างนุ่มนวล

 

“ฉันอยากยืนยันนะคะว่าคุณไม่ใช่ฆาตกร เกนยะคุงก็คงคิดอย่างเดียวกันค่ะ...อย่าโทษตัวเองอีกต่อไปนะคะ”

 

เสียงอ่อนหวานนุ่มนวลหากเปี่ยมล้นด้วยความเชื่อมั่นในตัวคนที่ไม่เคยรับรู้ถึงความดีในตัวเอง กี่ครั้งที่ผู้หญิงคนนี้เฝ้าพร่ำบอกถึงข้อดีของเขาที่เขาไม่เคยมองเห็น เพราะนัยน์ตาพร่ามัวด้วยความแค้นและความทุกข์ตรมที่ประสบมาตลอดชีวิต

 

แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องต้องใบหน้าโคโจ คานาเอะ ให้ส่องประกายเหมือนวันแรกที่รู้จักกัน หากความรู้สึกในหัวใจของเขามันช่างแตกต่างออกไปจากวันนั้น

 

หัวใจของเขายังคงเต้นระรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ หากไม่ได้มาจากเพราะตกตะลึงต่อความงดงามราวกับนางฟ้าเหมือนยามแรกพบเจอ แต่สั่นไหวจากหัวใจอันอ่อนโยนแต่เปี่ยมล้นด้วยความเข้มแข็งของเธอ

 

อ่อนโยนจนหยุดพายุที่ถาโถมในใจของเขาให้สงบลง

 

โคโจ คานาเอะ...

 

ผู้หญิงที่เข้าใจและเชื่อมั่นในข้อเด่นของเขายิ่งกว่าใครบนโลกนี้...

 

==========

Author's Talk 10 APR 2021

จบไปแล้วกับ Day 12 นะคะ หนึ่งในบทที่เรากรีดร้องเฝ้ารอที่จะได้เขียนตั้งแต่วางพล็อตเลยค่ะ

งานนี้ขอเมาท์มอยยาว ยาวมาก ยาวมากถึงมากที่สุดค่ะ อาจจะมีภาคต่อที่ทวิตเตอร์ด้วยนะคะ 5555

ขออนุญาตกรี๊ด นี่เป็นบทที่เราเฝ้ารอมาที่สุดบทหนึ่งตั้งแต่เราตั้งใจจะเขียนคู่นี้เลยค่ะ

สารภาพเลยว่า ความคิดที่เราอยากจะเขียนคู่นี้มาก ๆ มาจาก promt ของ Day 12 นี่เองค่ะ ^^ คือเห็นคีย์เวิร์ดปุ๊บ ภาพในช่วงท้ายของฟิคเรามาเลยค่ะ เป็นภาพแรกที่เราคิดสำหรับตอนที่จะเขียนคู่นี้เลยด้วยซ้ำ

ตั้งแต่เราอ่านทั้งมังงะและนิยายจบ เรามองซาเนมิเป็นคนที่อ่อนโยนกับหลายคน...เว้นคนเดียวคือตัวของเขาเองค่ะ ความโทษตัวเองในเรื่องชะตากรรมของแม่และน้องมันเหมือนแฝงอยู่ในทุกคำพูดและทุกการกระทำของพ่อหนุ่มหมาป่าเดียวดายคนนี้มาตลอด

คุณซาเนมิอาจจะไม่ได้โทษตัวเองเรื่องการตายของมาซาจิกะเท่ากับกิยูโทษตัวเรื่องซาบิโตะก็จริง แต่สองคนนี้เหมือนกันตรงนี้จริง ๆ ค่ะ ไม่เคยยอมให้อภัยตัวเองเลยแท้ ๆ เพียงแต่การแสดงออกของสองหนุ่มที่เป็นดั่งขั้วตรงข้ามนี่แตกต่างออกไป

กิยูมองว่าตัวเองไม่คู่ควรสำหรับตำแหน่งเสาหลัก แต่ซาเนมิอาจจะแย่กว่า ตรงโทษตัวเองว่าตัวเองเป็นฆาตกรที่ฆ่าแม่ตัวเองมาตลอดค่ะ

มันเศร้าตรงที่ เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของใครเลยจริง ๆ นะคะ สำหรับกิยู เรารู้สึกว่ายังมีมุมให้กิยู let it go ตอนที่น้องทันคุยด้วยนี่แหละค่ะ

แต่คุณซาเนมินี่สิ... กระทั่งจนจะจบเรื่อง เราก็ยังรู้สึกว่าพี่แกยังคงโทษตัวเองเล็ก ๆ เรื่องที่ตัวเองฆ่าแม่แท้ ๆ ของตนอยู่เลยค่ะ ยิ่งในสายลมนำทาง แม้ซาเนมิจะต้านการถูกอสูรปั่นหัวได้ แต่เรายังสัมผัสความเศร้าของพี่แกผ่านนิยายเล่มนั้นได้เลย ทำให้เรารู้สึกว่า คุณซาเนมิเคยเปิดเผยเรื่องนี้กับใครบ้าง โอเค มีมาซาจิกะแน่ ๆ แล้วคนนึง (จากสายลมนำทาง) เกนยะนี่รู้เพราะอยู่ในเหตุการณ์

ด้วยเหตุนี้ พออ่านทุกอย่างจบ เราเห็นภาพพ่อหนุ่มหมาป่าเดียวดายผู้นี้ระเบิดอารมณ์เรื่องนี้ให้พี่สาวบ้านผีเสื้อผู้แสนใจดีทราบเลยค่ะ มันเป็นสิ่งแรกที่เราเห็นจากความสัมพันธ์คู่นี้เลย

จากนิสัยคุณพี่คานาเอะ ไม่แปลกใจเลยค่ะ ไม่แปลกใจที่พี่แกจะพร้อมรับฟังและเข้าใจถึงความทุกข์ของพ่อหนุ่มหมาป่าคนนี้ เพราะคานาเอะเองสัมผัสถึงความอ่อนโยนของซาเนมิมาตั้งแต่สายลมนำทางแล้ว ผนวกกับคำพูดเด็ดของคุณมาซาจิกะค่ะ เราเลยเชื่อว่ามันมีอะไรระหว่างสองคนนี้แน่จริง ๆ

สำหรับเรา เราเลยมองความสัมพันธ์ของสองคนนี้ว่า ทั้งคู่เป็นเหมือนแสงตะวันและลำนำสายลมในฤดูใบไม้ผลินี่แหละค่ะ จริงอยู่ที่ซาเนมิอาจจะประทับใจความสวยของคุณคานาเอะ ประทับใจที่อีกฝ่ายเหมือนแม่ แต่ความเข้มแข็งที่เราสัมผัสจากการอ่านทุกอย่าง เราว่าถ้าซาเนมิจะตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้เข้า มันคงยิ่งกว่าความสวย หรือความใจดีค่ะ

ท้ายสุด เราดีใจที่คานาเอะเข้ามาเป็นแสงสว่างในโลกที่มืดมิดของซาเนมินะคะ จุดนี้เราเลยเลือกใช้บรรยากาศทุกอย่างให้คล้ายกับตอนที่ซาเนมิตื่นขึ้นมาแล้วเจอคานาเอะนี่แหละค่ะ เพียงแต่หลังจากนี้ความรู้สึกของซาเนมิคงไม่มีวันเหมือนเดิมได้อีกแล้ว XD

บทนี้จึงเหมือนเป็น climax ขององค์หนึ่งสำหรับฟิคนี้ค่ะ หวังว่าทุกคนคงชอบกันนะคะ

แต่...ทั้งนี้ทั้งนั้น เราเพิ่งเห็นความรู้สึกของซาเนมิเนอะ ยังเหลือความรู้สึกของคานาเอะที่ยังไม่ได้ออกมาให้เห็นชัด ๆ เสียที แต่เชื่อว่าหลายคนคงเดาได้ค่ะ

เพียงแต่ต้องมาลุ้นกัน ว่าสายลมผู้แสนเกรี้ยวกราดแต่อ่อนโยนคนนี้ จะได้รับรู้ถึงความรู้สึกจริง ๆ ของเจ้าหล่อนเมื่อไรและยังไงนี่แหละค่ะ XD

สุดท้ายนี้ ขอบคุณคนอ่านทุกคน ทุกกำลังใจ ทุกคอมเมนต์นะคะ เราดีใจมาก ๆ ที่มีคนชอบฟิคนี้กันค่ะ ^^ แล้วพบกับตอนที่ 13 ในวันพุธนี้ค่ะ

ขอให้คนอ่านที่น่ารักของเราทุกคนมีสุขภาพแข็งแรง ปลอดภัยในสถานการณ์โรคระบาดแบบนี้นะคะ

Author's Talk 27 OCT 2022

สวัสดีค่า มาถึงคิวลงฉบับ Rewrite สำหรับรวมเล่มนะคะ เพื่อให้เนื้อหาออกมาสมบูรณ์ที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ค่ะ

วันนี้เพิ่งย้ายโต๊ะทำงานเสร็จเรียบร้อยค่า ถ้าไม่ติดหาหมอพรุ่งนี้ก็คงจะดองจนพรุ่งนี้แน่ แต่งานของแผนกใหม่ก็มาแล้วค่ะ ^^" เรียกว่าเดือนหน้าประชุมกันจุก ๆ เลย

เอาจริงก็เกือบใกล้เคียง (หรือคงเท่า) กับสมัยอยู่แผนกเก่าค่ะ เพียงแต่ไม่ต้องทำสาย investigate กับลงเคสเองแล้ว ไม่รู้จะเรียกว่าเบากว่าไหม แต่สโคปงานที่ได้ในสองวีคนี้ก็ค่อนข้างใกล้เคียงกับสิ่งที่เราทำอยู่ก่อนหน้าค่ะ เพียงแต่เล่นในภาพใหญ่หรือไปเฉพาะทางกว่าเดิม

นี่เพิ่งรีไรท์และบรีฟ o/s ออริโปรเจค #letlovebreakusapart #ให้รักพรากเราจากกัน เสร็จค่ะ : D ถ้าได้พรีวิวเมื่อไรจะมาอวดแน่นอนค่ะ ยังไงติดตามในทวิตเตอร์นะคะ

อนึ่ง ใครที่พลาดงาน CA 7 แล้วยังอยากเก็บเล่มนี้ สามารถดูรายละเอียดเบื้องต้นของรวมเล่มทั้งสองเล่ม ฉบับปรับปรุงล่าสุด 15 OCT 2022 มาให้ได้ศึกษานอกเหนือจากตัวฟิคที่สามารถอ่านตอนหลังได้ใน ReadAWrite | Dek-D | ReadHaus นะคะ

รายละเอียด KNY FF - In Time With You #ห้วงเวลาของเราสอง (Tomioka Giyuu x Kochou Shinobu)

รายละเอียด KNY FF - In The Remembrance of Her #แด่เธอในความทรงจำนิรันดร์ (Shinazugawa Sanemi x Kochou Kanae)

ถ้าสนใจ จิ้มลิงค์สั่งจองด้านล่างได้เลยค่ะ หรือดูรายละเอียดพร้อมกรอกแบบฟอร์มได้ที่นี่นะคะ [Link]

แต่ทั้งนี้ ใครไม่สะดวกไม่เป็นไรนะคะ รับรองได้อ่านเนื้อหาเหมือนเดิม และในรูปแบบ Rewrite เหมือนกันค่ะ เพียงแต่อาจจะได้อ่านตอนพิเศษช่วงท้ายหลังจากเราส่งเล่มล็อตแรกนะคะ

หรือไม่ก็รอตอนเราเปิดพรีอีกรอบ ช่วงเราทำแอนโธ Days Rise, Nights Fall หรือเขียน KNY FF - The Tales of Butterfly Effects จบค่ะ ^^ ช่วงต้นปีหน้าอย่างเร็วเลย

สี่วันที่เหลือ ขอ challenge ตัวเองในการเขียน #readtober2022 ของรอรหน่อยค่ะ เพราะฉะนั้นขออนุญาตลงรีไรท์ตอนที่ 13 อีกทีวันอังคารเลยค่ะ แต่ต้องมาลุ้นกันว่าจะเป็นออริ หรือแฟนฟิค หรืออาจจะทั้งสองอย่างบวกกัน

เอาว่าเจอกันอีกทีวันอังคารเลยนะคะ ^^ อย่าลืมรักษาสุขภาพกันทุกคนค่ะ ^^