แสงสนธยาส่องลอดหน้าต่างพาดผ่านร่างกำยำที่นอนพักผ่อนอยู่บนเตียง ราชาโดยปริยายของแฟลร์รูจผ่อนลมหายใจอย่างสม่ำเสมอ มีชายหนุ่มผมสีเงินคอยนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง มือเรียวจับมือหนาไว้แน่นราวกับจะส่งผ่านพลังชีวิตไปให้ ดวงหน้างดงามฉาบด้วยความกังวล เมื่อมีคนสนิทของเจ้าของห้องเคาะประตูเรียกเขาจึงจำต้องละสายตาจากคนที่ยังไม่ได้สติ

สามวันให้หลังจากเหตุการณ์ยึดอำนาจโดยเจ้าชายอพอลโลทำให้สถานการณ์ทางการเมืองในขณะนี้มีความสงบลงไปมาก เพราะประชาชนส่วนใหญ่ยอมรับในตัวของเจ้าชายพระองค์นี้ ทว่าความตึงเครียดจากกบฏที่ชายแดนและความสัมพันธ์กับอาณาจักรแคลร์บูลก็ยังไม่มีความคืบหน้า คนสนิทของราชาที่ยังหลับใหลอยู่ได้ประกาศกฎอัยการศึกฉบับชั่วคราวเพื่อควบคุมพฤติกรรมของราษฎรและประกาศรายงานสถานการณ์อาการของเจ้าแผ่นดินเป็นระยะๆ

“มี้~”

แกร็ก...

สิ่งมีชีวิตเล็กๆ ได้กระโดดดึ๋งๆ เข้ามาในห้องและตามมาด้วยเสียงล็อกประตูห้อง ร่างสูงใหญ่เจ้าของเรือนผมสีทองเอนหลังพิงประตูก่อนจะกอดอกมองร่างบนเตียงด้วยสายตาอ่อนโยน เขาเดินไปนั่งแทนที่คนที่เพิ่งออกไปเมื่อครู่ ระบายลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะฟุบร่างลงหลับข้างๆ ราชาแฟลร์รูจ

เวลาผ่านไปสักพักเมื่อยามวิกาลมาถึง สายลมเย็นของราตรีในคิมหันตฤดูพัดต้องเส้นผมสีเพลิงให้พลิ้วไหว เปลือกตาขยับเล็กน้อยก่อนจะตะวันหม่นแสงจะฉายออกมาอย่างช้าๆ

“มี้~” ร่างเล็กๆ ของเม่นแคระกระโดดเหย็งๆ อย่างดีใจ ภาพอันคุ้นเคยย้อนกลับมาในความทรงจำ ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เจ้าสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก และเมื่อเหลือบมองที่ข้างกายก็พบคนเดิมๆ ที่คอยอยู่ด้วยในยามหลับ

หมับ...

มือหยาบกร้านยกขึ้นลูบเส้นผมสีบลอนด์ทองอ่อนนุ่มอย่างแผ่วเบา และด้วยสัมผัสอุ่นๆ นั้นทำให้เจ้าของเส้นไหมนุ่มลื่นสีอ่อนได้เปิดเปลือกตาขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เขารอคอยให้ฟื้นก็ยกศีรษะขึ้นมามองให้เต็มๆตา

“ลูกพี่! ฟื้นแล้วสินะ!”

“ทำไมฉันต้องตื่นมาเจอแกทุกทีเลยนะ” คนเพิ่งฟื้นผ่อนลมหายใจเบาๆ ทว่าก็เบิกตากว้างทันทีราวกับเพิ่งนึกอะไรออก “...ตื่น? ฉันยังไม่ตาย?”

“ลูกพี่...” เฮราเคลสมองสบตาก่อนจะหลุบลงต่ำ

“หมอนั่น...ที่บอกว่าอีกแค่ครั้งเดียว...” อพอลโลลุกพรวดออกจากที่นอน

“ลูกพี่!” คนตัวโตกว่ารีบคว้าเอวคนที่เคยนอนพักฟื้นให้กลับมานอนที่เตียงเช่นเดิม

“ปล่อยฉัน! เจ้านั่นอยู่ไหน!?” ราชาแห่งแฟลร์รูจร้องถามเสียงดัง แม้เรี่ยวแรงจะยังไม่มีและร่างกายซูบผอม ทว่าความเย่อหยิ่งนั้นยังคงเต็มเปี่ยมพร้อมความดื้อรั้น มือใหญ่แข็งแรงกดบ่าทั้งสองให้แนบชิดเตียงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายลุกขึ้นมาอีก

“ชแตร์น่ะเหรอ...” ดวงตาสีทองทอดลงมองสิงโตดุที่ปกปิดสีหน้าเป็นห่วงนั้นไม่มิด เขาขยับยิ้มหมอง “หมอนั่นน่ะ...”

“นี่ อย่าบอกนะว่า...” ดวงตาสีตะวันเบิกกว้าง หัวใจราชสีห์กระตุกวูบ

“พี่สาวเค้ามารับกลับปราสาทน่ะ เพื่อไปฟื้นฟูร่างกาย ช่วงนี้ไม่ค่อยได้กลับบ้านน่ะนะ” แล้วคนที่ยิ้มเศร้าก็ยิ้มแฉ่งอย่างสดใสแล้วยอมปล่อยมือจากร่างของคนป่วย เจ้าเม่นน้อยก็กระดิกหางไปมา

“จริงเหรอ? ไม่ใช่ว่า...” เจ้าของเรือนผมสีเพลิงค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมาอีกครั้ง เฮราเคลสส่ายหน้ากับคำพูดของอีกคน เขามองเนแมร์ที่นอนขดตัวกลมในตะกร้านอนที่เขาเตรียมไว้ให้อย่างเอ็นดูก่อนจะหันมามองคนตรงหน้า

“เพราะฉันรู้ว่าถ้าเป็นเรื่องของลูกพี่ เขาต้องเสี่ยงตายทำแบบนั้นแน่ๆ ฉันก็เลย...” คนตัวโตกว่าหยิบจี้ห้อยคอรูปดาวแล้วเปิดออก แล้วพบแต่ความว่างเปล่า 

“หึ เก็บไว้ใช้ตอนนั้นเองเหรอ...” อพอลโลขยับยิ้มโล่งใจ ตั้งใจว่าถ้าหายดีจะไปหาชแตร์ที่มีเทียร์เวลบ้าง ทว่าก็ต้องจัดการเรื่องราวในอาณาจักรของตนให้เรียบร้อยก่อน

“ลูกพี่ ชีวิตที่ได้รับมาจากชแตร์น่ะ อย่าทิ้งขว้างนะ ไม่งั้นฉันไม่ยอมจริงๆ ด้วย” เฮราเคลสเบ้ปากใส่ มือใหญ่กำล็อกเก็ตแน่น

“รู้แล้วล่ะน่า ฉันไม่ทำให้คนที่แกรักผิดหวังหรอก” เฮราเคลสหน้าแดงเรื่อทันที อพอลโลยิ้มขำ “ว่าแต่แกไม่กลับอาณาจักรหรือ? แล้วก็...เรื่องแม่เลี้ยงของแก...”

“อืม ตายไปแล้วล่ะ ฉันฆ่าเองกับมือ...” คนผมทองมองมือตนเองก่อนจะกำแน่น “หึ ว่ากันตามตรงถ้าไดอาไม่ได้วางยาพิษนางไว้ฉันก็คงไม่สามารถฆ่าได้ง่ายๆแบบนี้หรอก”

“หึ เจ้านั่นก็แผนสูงใช่ย่อย คงเห็นว่าหมดประโยชน์ก็เลยเขี่ยทิ้ง” น้องชายของไดอาแค่ยิ้มมุมปาก “นิสัยไม่ทิ้งลายพ่อเลย”

เจ้าชายแห่งโอลิมโพสส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นได้เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เขาลุกไปยกหีบขนาดใหญ่และหนักมาวางไว้ใกล้ๆ เตียงของราชาผมสีสด

“จริงสิ ฉันเอาหนังสือเวทมนตร์ที่เฮร่าเขียนมาให้ตามที่ลูกพี่บอกแล้ว” เขาหยิบหนังสือให้อีกฝ่ายดู เป็นหนังสือปกแข็งเล่มหนาที่หุ้มปกด้วยหนังกวางอีกชั้น จำนวนหลายเล่มที่เฮราเคลสถือมาจากโอมลิมโพส

“ขอบใจ” อพอลโลรับมาเปิดดูคร่าวๆ ก่อนจะวางกลับลงในหีบตามเดิม “ส่งมันไปที่แคลร์บูลที จ่าหน้าถึงเจ้าชายแกรี่”

“เอ๊ะ? ไม่ได้จะใช้ถอนลิ่มที่หัวใจเหรอ?” เฮราเคลสมองตาปริบๆ อพอลโลหยักยิ้มล้วหัวเราะเบาๆ

“เดิมทีก็ตั้งใจจะเอามาหาวิธีแก้คำสาปลิ่มในอกนั่นแหละ...” มืออุ่นทาบลงที่อกซ้ายของตน แม้รอยสักยังคงอยู่ ทว่าบางอย่างกลับไม่เหมือนเดิม คนพูดพ่นลมหายใจก่อนจะนั่งกอดอก “เขาต้องการมันมากกว่า...อีกอย่างลิ่มนั่นก็หายไปแล้ว คงเพราะคำอธิษฐานของเจ้าบ้านั่นแหละ” 

“อืม เดี๋ยวส่งไปให้นะ รับรองต้องถึงมือแน่นอน!” ลูกน้องรับปากอย่างมั่นเหมาะ คนฟังส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเชื่อทีไม่เชื่อที

“ชักหิวแล้วสิ...” อพอลโลลูบท้องของตนเบาๆ

“เห หิวเหรอ? ฉันก็หิวเหมือนกัน!” ดวงตาสีทองหยีลงอย่างไร้เดียงสา

“ไปเรียกข้ารับใช้มาหน่อยซิ” เนตรสีรพีหรี่ลงเมื่อออกคำสั่ง

“อื้อ!” แล้วคนตัวโตก็เดินออกจากห้องไป อพอลโลมองตามหลังด้วยความเอ็นดู

เฮราเคลสนั้นคอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ เป็นเสมือนข้ารับใช้ผู้ภักดี ทว่าความสนิทสนมที่มีให้กันมันมากกว่านั้น เป็นเยื่อใยและความสัมพันธ์บางอย่างที่อพอลโลเองก็เรียกไม่ถูก อาจจะเป็นคนเขากล้าเรียกได้เต็มปากว่าเป็น ‘เพื่อนสนิท’ หรืออาจเป็น ‘คนในครอบครัว’ ที่ยังหลงเหลืออยู่

“ครอบครัว...”

เสียงกระซิบพึมพำดังแผ่วให้เจ้าของเสียงได้ขบคิดตามลำพังในห้องนอนของราชา เวลานี้เขาไม่ได้เป็นเพียงเจ้าชายองค์เล็กที่อยู่ลำดับท้ายๆ ของการสืบราชสัตติวงศ์ เมื่อสิ้นราชาองค์ก่อนผู้เป็นพี่ชายและไม่มีโอรสให้สืบราชสมบัติต่อ ตำแหน่งพระมหากษัตริย์ก็ตกเป็นของอนุชาโดยปริยาย สิ่งแรกที่เขาต้องคิดถึงคือประชาชน

หลังจากที่อพอลโลหายดี เขาได้ออกมาพบประชาชนเป็นครั้งแรกในฐานะราชาและได้สาบานตนต่อหน้าประชาราษฎร์ว่าจะทำหน้าที่ราชาให้ดีที่สุดจนกว่าจะหมดลมหายใจ เรียกเสียงโห่ร้องแซ่ซ้องสรรเสริญดังก้อง ทว่าราชาหนุ่มกลับปรามและให้สำรวมไว้ทุกข์ตามประเพณี รวมทั้งสั่งให้จัดพระราชพิธีพระบรมศพอดีตกษัตริย์ทั้งสองให้ยิ่งใหญ่สมเกียรติ และในระหว่างนี้ให้ฟื้นฟูบ้านเมืองที่เสียหายและชดเชยให้ประชาชนที่สูญเสียจากการปราบปรามผู้ต่อต้านของราชาไดอา

“ส่วนเรื่องพระราชพิธีราชาภิเษกให้เลื่อนไปก่อน ไว้สภาพบ้านเมืองเรียบร้อยดีแล้วค่อยจัดก็ได้” ดวงตาสีตะวันไล่เรียงอักษรบนกระดาษอย่างไม่วางตา คนสนิทโค้งรับคำสั่งก่อนจะขอตัวจากไปปล่อยให้ราชาของตนได้ทำงานต่อ

เมื่อได้อยู่ตามลำพังในห้องทำงาน อพอลโลก็วางงานและลุกมาที่ระเบียงที่เปิดหน้าต่างให้ลมโชย ชายหนุ่มผมสีเงินประกายดาวนั่งที่ขอบรั้วแล้วมองอุทยานเบื้องล่าง ดวงตาสีราตรีหรี่ลงอย่างผ่อนคลาย

“เรื่องที่ช่วยประชาชนของฉัน ฉันขอขอบใจ” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยขึ้นอย่างแช่มชัด “แต่เรื่องที่แกสละชีวิตให้ฉันน่ะ...ยังโกรธอยู่”

“อพอลโล...” ชายหนุ่มรูปร่างผอมบางหันมามองเจ้าของเสียง เขาหย่อนขาลงพื้นแล้วยืนเต็มความสูง “ผมขอโทษ”

“คนที่นายควรจะขอโทษที่สุดคือเฮราเคลส” อพอลโลกอดอกแล้วเหลือบมองคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างเหยียดหยาม

“เรื่องนั้น...”

“เรื่องที่แกแอบชอบฉันน่ะ ใช่ว่าฉันจะไม่รู้ตัวหรอกนะ” ตะวันสีสดปิดลงแล้วระบายลมหายใจแรงแล้วเอนหลังพิงขอบหน้าต่างอย่างเหนื่อยใจ

“อึก...” มือเรียวบางกุมนาฬิกาละอองดาวแน่น บัดนี้ละอองดาวภายในอัดแน่นจนไม่มีช่องว่างให้เคลื่อนที่ “นายรู้...”

“แกคิดว่าฉันโง่รึไง ท่าทางสีหน้าแววตาออกมาหมด” ชายหนุ่มร่างสูงมองคนตรงหน้านิ่ง “หึ เหมือนจะเป็นคนมึนๆ ที่ไม่สนใจเรื่องราวอะไร แต่แกดูกระตือรือร้นในเรื่องของฉันทุกเรื่อง...มันก็ค่อนข้างผิดสังเกต”

“อือ...” แก้มใสที่เคยขาวกลับมีสีแดงระเรื่อ

“แต่แกก็คงรู้ว่าฉันรักคนอื่น”

คำพูดของคนตรงหน้าทำให้เจ้าชายแห่งมีเทียร์เวลต้องเผลอเม้มปากแน่น รวมทั้งดวงตาคมกริบที่คอยจับจ้องทุกกิริยาของเขาทำให้รู้สึกอึดอัด ความรู้สึกบางอย่างที่บาดลึกเข้าไปในใจทำให้ขอบตาร้อนผ่าว

“ผมรู้...” เขาสูดลมหายใจแรงเพื่อตั้งสติ “แต่มัน...ห้ามได้เหรอ?”

“ชแตร์” อพอลโลเอ่ยเสียงหนักแน่น “ตัดใจจากฉันเสียเถอะ”

“อพอลโล...” ดวงตาสีฟ้าล้ำลึกฉายแววผิดหวัง หมดสิ้นคำพูดจึงได้แต่เรียกชื่ออีกฝ่ายเท่านั้น

“ความรู้สึกของแกมันไม่ควรมาที่ฉัน”

หยาดน้ำเริ่มไหลลงมาบนแก้มนวล

“คนที่ควรได้รับมันมากที่สุดคือเจ้าของดาวตกที่อธิษฐานให้แกยังมายืนง้อฉันอยู่ตรงนี้”

ชแตร์รู้สึกว่าคอของเขาแสบไปหมด

“อย่าคิดว่าฉันไม่รับแล้วผลักไสแกให้คนอื่น” อาทิตย์ในดวงตาอ่อนแสงลง “ความรู้สึกจะมากน้อยแค่ไหนแกก็ควรรักตัวแกเองให้มากที่สุด”

“อพอลโล...” น้ำตาร่วงพรูลงอาบทั้งสองแก้ม มือเรียวยกขึ้นปิดใบหน้าของตน

“เฮ้อ...” คนที่รู้ตัวว่าพูดรุนแรงจี้ใจอีกฝ่ายมากไปก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหว ดึงร่างที่ซูบผอมเข้ามากอดแล้วลูบศีรษะเบาๆ “แกเคยพูดเองไม่ใช่เหรอว่าฉันคือเพื่อนของแก...”

“อือ...” คนที่ร้องไห้ก็ได้แต่พูดอู้อี้ในลำคอ

“เพราะงั้นก็เป็นเพื่อนนั่นแหละดีแล้ว” อพอลโลเอ่ยเสียงเบาแต่หนักแน่นด้วยความรู้สึก “ตั้งแต่เกิดมาฉันก็มีแต่แกกับไอ้เด็กโข่งนั่นที่คอยอยู่ด้วยเสมอในยามลำบาก”

“อือ...”

“อย่าคิดว่าแกไม่สำคัญกับฉัน”

“อือ...”

“เพราะงั้นของขวัญวันเกิดของแกที่ฉันยังไม่ได้ให้...” มืออุ่นๆ สัมผัสใบหูของอีกฝ่ายแผ่วเบา สักพักชแตร์ก็รู้สึกถึงโลหะเย็นๆ ที่ทาบทับลงมา “...ให้สิ่งนี้เป็นสัญลักษณ์มิตรภาพระหว่างเรา”

ร่างเล็กกว่าผละออกแล้วยกมือขึ้นแตะต่างหูที่ถูกสวมให้โดยไม่ทันตั้งตัว เห็นใบหน้าคมคายที่ยิ้มอ่อนโยนมาให้ก็เผลอยิ้มตามออกมา เขารู้สึกว่าความรู้สึกที่เคยจุกในอกนั้นเบาลง

วันนั้นชแตร์ได้เรียนรู้แล้วว่า...

แม้ความรักจะเจ็บปวด แต่มันก็สวยงามเสมอ...

ไม่ว่าจะในรูปแบบใด...

เดือนนภา

สามเดือนผ่านไปหลังจากเสร็จสิ้นพระราชพิธีพระบรมศพของสองอดีตกษัตริย์และการไว้ทุกข์ตามพระราชพิธี ราชาแห่งแฟลร์รูจองค์ปัจจุบันได้ถอดชุดสีดำอันเป็นสัญลักษณ์ของการไว้ทุกข์ออก ผลัดเปลี่ยนเป็นชุดสีครีมอันสง่าและองอาจ ทรงเครื่องแบบพิธีการเต็มยศเพื่อเข้าสู่กระบวนพิธีสำคัญในการขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์ที่แท้จริง

อาคันตุกะมากมายที่ถูกเชิญมาร่วมงานพระราชพิธีราชาภิเษกปรากฏตัวอย่างพร้อมเพรียงในห้องโถงขนาดใหญ่สำหรับพิธีการอันสำคัญยิ่ง โดยเฉพาะเจ้าชายแกรี่จากอาณาจักรแคลร์บูลที่ตั้งใจมาเพื่อสานสัมพันธไมตรี บัดนี้ไม่ต้องใช้ตัวแทนอีกต่อไป คำสาปของเขาได้คลายลงด้วยหนังสือที่ราชาอพอลโลได้ส่งไปให้ และเก็บรักษาหนังสือต้นแบบไว้อย่างดีเพื่อเป็นต้นฉบับสำหรับแบบเรียนเวทมนตร์ที่ร่วมกันปรับปรุงกับอาณาจักรโซลเชียนา

จนกระทั่งถึงเวลาค่ำอันเป็นเวลาเลี้ยงฉลองการขึ้นครองราชย์อย่างเป็นทางการสำหรับราชาอพอลโล ตัวแทนจากหลากหลายอาณาจักรได้ผลัดกันแวะเวียนมาทักทายเจ้าภาพของงาน ส่งมอบของขวัญเพื่อเป็นที่ระลึกถึงวันวานอันแสนสำคัญและล้ำค่าของชีวิตเชื้อกษัตริย์

“โย่ว ลูกพ– อะแฮ่ม! เอ่อ ยินดีด้วยกับตำแหน่งราชา” เจ้าของผมสีทองและร่างสูงใหญ่เดินมาหาอพอลโลและชนแก้วแชมเปญพร้อมยกดื่มตามธรรมเนียม

“ขอบคุณที่มา ราชาเฮราเคลสแห่งโอลิมโพส” คนผมสีเพลิงขยับยิ้มขำเมื่อต้องมาพูดทางการใส่กัน

เฮราเคลสได้ถูกพระญาติและเหล่าขุนนางเชิญให้ขึ้นครองราชบัลลังก์เป็นราชาของอาณาจักรโอลิมโพสแทนที่ราชินีเฮร่าที่ถูกสังหารไป บ้านเมืองที่เสียหายได้ถูกฟื้นฟูโดยพลังของเจ้าชายแห่งมีเทียร์เวล จึงทำให้คนที่เคยโกรธเคืองกันได้ลดระยะห่างและกลับมาคุยกันเหมือนเดิม

“ขอแสดงความยินดีกับตำแหน่งราชาด้วยนะ อพอลโล” และคนที่ปรากฏเบื้องหลังราชาของโอลิมโพสก็ได้ยื่นกล่องของขวัญขนาดเล็กให้ “ของขวัญจากพวกเราน่ะ”

“งั้นเหรอ ขอบใจนะ” มือหนารับเอากล่องของขวัญนั้นมาด้วยความยินดี รู้ว่าชแตร์นั้นไม่ดื่มของมึนเมาจึงยอมละธรรมเนียมจากเพื่อนคนนี้ไป

“อืม ขอให้ทำหน้าที่ราชาอย่างดีที่สุด เพื่อประชาชนของนายเองนะ” รอยยิ้มจริงใจส่งมาให้อพอลโล เขายิ้มตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเย่อหยิ่ง

“แน่นอนอยู่แล้ว เพราะฉันจะเป็นราชาที่จะทำให้อาณาจักรมั่งคั่งและอุดมสมบูรณ์ที่สุด” น้ำเสียงหนักแน่นมั่นคงเอ่ยมาจากผู้เป็นราชาเต็มตัว

หลังจากที่พวกเขาทักทายและคุยอะไรกันเล็กน้อยตามสมควร เฮราเคลสก็เห็นว่าควรปล่อยให้อพอลโลได้ไปต้อนรับแขกคนอื่นบ้าง จึงชวนชแตร์ไปนั่งรับลมของสารทฤดูที่ระเบียงนอกโถงจัดเลี้ยงสักหน่อย ทำให้ราชาหนุ่มได้โอกาสพักผ่อนตามลำพังบ้าง

“ไม่ได้เจอกันนานเลยเทียว ราชาอพอลโล” ชายผมสีขาวสะอาดในชุดพิธีการของอาณาจักรตนเองเอ่ยทักเมื่อเห็นราชาเจ้าของงานว่างเว้นจากการทักทายแขก

“โฮ่ เจ้าชายไซงะไม่ใช่เหรอนั่น?” อพอลโลยกยิ้มให้แล้วชนแก้วแชมเปญกับอาคันตุกะของตนแล้วยกดื่มตามมารยาท ข้างกายของเจ้าชายจิ้งจอกมีเด็กหนุ่มผมสีเงินที่ไม่กล้าเงยหน้ามาสบตาเขาอยู่

“ขออภัยด้วยที่พี่ชายของข้าออกจากอาณาจักรมาไม่ได้ ข้าจึงเป็นตัวแทนจากอิโรกุ แดนเทพจิ้งจอก มาแสดงความยินดีกับว่าที่ราชาคนใหม่ของแฟลร์รูจ” ใบหูแหลมฟูนั้นกระดิกไปมาเล็กน้อย “ว่าแต่เป็นอย่างไรบ้าง? ข้าได้ฝากเกรเซียนำยาบำรุงร่างกายมาให้ก่อนหน้านี้ จึงคิดว่าคงจะดีขึ้นแล้ว?”

“ยาของท่านดีทีเดียว ฉันถึงได้กลับมาทำหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง” ดวงตาสีตะวันมองคนในอ้อมแขนของไซงะ สะดุดตากับสิ่งแวววาวบนนิ้วนางข้างซ้าย “หืม...แหวนนั่น ท่าทางคงมีข่าวดีที่ฉันไม่ได้ติดตามสินะ?”

“อืม...เราหมั้นกันแล้ว และท่าทางบิดาของเกรเซียก็ค่อนข้างยินดีที่โอรสองค์รองจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาก่อนใคร” จิ้งจอกเฒ่าหัวเราะในลำคอ ทว่าก็ถูกคนตัวเล็กกว่าศอกใส่อย่างไม่เกรงใจราชาตรงหน้า

“หึ ถ้าอย่างนั้นชุดราตรีสีแดงนั่นนายอาจจะได้ใส่มันอีกรอบก็ได้นะ เอาไหม ฉันให้ยืม” คำหยอกล้อจากราชาตรงหน้าทำให้เจ้าชายลำดับที่สองของแดนหิมะต้องแยกเขี้ยวใส่

“เรื่องของฉันน่ะช่างเถอะ ว่าแต่นายกับพี่น่ะไม่คิดจะคุยกันดีๆ หน่อยเหรอ?” เกรเซียเงยหน้ามามองอพอลโลด้วยแววตาเป็นห่วง พลางเสสายตาไปทางที่พี่ชายคนโตและน้องชายคนเล็กกำลังยืนเลือกชิมอาหารอยู่

“ฉันตั้งใจว่าจะไปคุยกับเขาเป็นคนสุดท้ายน่ะ จะได้คุยนานๆ หน่อย” ดวงตาสีตะวันจับจ้องไปยังแผ่นหลังกว้างที่ดูเล็กลงผิดหูผิดตา 

พวกเขาไม่ได้พบกันเลยตลอดทั้งสามเดือนด้วยราชกิจในอาณาจักรตนเอง และฟรอสต์นั้นถูกกักบริเวณเนื่องจากราชาสโนว์ฟิเลียไม่พอใจที่ฟรอสต์กระทำการโดยพลการ ทว่าก็ไม่ต้องโทษหนักเพราะอพอลโลนั้นไม่ได้กล่าวถึงสามพี่น้องในการแถลงข่าวต่อหน้าประชาชนเลย

“ฟรอสต์ไม่ตอบจดหมายฉัน คิดว่าเขาคงยังเสียใจที่ปล่อยให้ฉันตายโดยที่ช่วยอะไรไม่ได้...”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก...” มืออุ่นๆของไซงะลูบแผ่นหลังของคนที่หนุ่มกว่าเบาๆ “เขาติดต่อกับแทบทุกอาณาจักรที่ขึ้นชื่อเรื่องเวทมนตร์หรือยารักษาอยู่ตลอด”

“พอวันที่นายออกหน้าสื่อครั้งแรกพี่อยากไปหานายจะตาย แต่ยังต้องโทษของท่านพ่ออยู่ พอวันนี้แล้วที่ได้เจอกัน พี่เขาก็ยังรู้สึกผิดจนไม่กล้าเข้ามาหานาย” ดวงตาสีทับทิมหรี่ลงเล็กน้อย “มีนายคนแรกเลยนะที่ทำให้ความมั่นใจของพี่ชายไป ถ้านายไม่ทำอะไรสักอย่างพี่ฉันคงได้เป็นบ้าไปจริงๆ”

“เข้าใจแล้ว” อพอลโลเอ่ยราบเรียบ “งั้นหลังจบงานเลี้ยงก็ขอคุยกับพี่ชายนายสักสองสามวันก็แล้วกัน”

ตึก ตึก ตึก...

“จะพาฉันไปไหน?” ร่างสูงสง่าถูกราชาเจ้าของปราสาทรวบเอวให้เดินไปด้วยกันตามทางเดิน เวลาล่วงเลยกว่าสองยามแล้วและไม่มีใครเดินเพ่นพ่านนอกจากพวกเขาและทหารยามในปราสาท

“เงียบเถอะน่า เดี๋ยวมีคนได้ยิน...” มือหนายกขึ้นปิดปากที่เอ่ยถามเมื่อครู่

“หะ–หา?” ดวงตาสีแดงชาดเบิกกว้างอย่างไม่เข้าใจ ทว่าพออีกฝ่ายพาเข้ามาในห้องแห่งหนึ่งจึงได้รู้ “ห้องอาบน้ำ?”

ชายหนุ่มกวาดสายตาไปยังรอบๆห้องกว้าง มีบ่อแช่น้ำตรงกลางซึ่งเปิดน้ำอุ่นตระเตรียมไว้เป็นอย่างดี ทั้งโต๊ะรอบข้างบ่อต่างก็มีอาหารว่าง ผลไม้ และไวน์ชั้นดีวางไว้ให้รอชิม

“พาฉันมาที่นี่ทำไม?” เจ้าของผมสีเงินหันไปถามเจ้าของปราสาท แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังเปลื้องอาภรณ์ออกจนล่อนจ้อน “เฮ้ย! ถอดทำไม!?”

“หืม มาห้องอาบน้ำก็ต้องอาบสิ นายก็ต้องถอดด้วย” ไม่ว่าเปล่า ราชาก็เดินเข้ามาและจัดการปลดประดุมชุดพิธีการของสโนว์ฟิเลียออกอย่างรีบร้อน ร่างเปลือยเปล่าที่ปรากฏต่อหน้ามกุฎราชกุมารของแดนหิมะทำให้คนต่างถิ่นต้องเสมองทางอื่นด้วยความเขินอาย

“คนที่นี่เขาไม่อายกันรึไง?”

“จะด่าว่าฉันหน้าด้าน?”

“ฉันไม่ได้หน้าหนาแบบนายที่จะกล้าเดินโทงๆ แบบนี้” พูดพลางก็หลุบตาลงมอง แต่ก็รีบเลื่อนสายตากลับมามองใบหน้าคมคายในระยะประชิดแทน

“หึ กล้าต่อปากต่อคำแบบนี้คงกลับมาเป็นฟรอสต์คนเดิมแล้วใช่ไหม?” ดวงตาสีตะวันหรี่ลงมองอย่างอ่อนโยนก่อนจะถอดเสื้อผ้าท่อนบนชิ้นสุดท้ายออก

“...อึก” ฟรอสต์เม้มปากแน่นอย่างไม่มั่นใจ แววตาที่เคยแข็งกร้าวกลับไหวระริก

“อย่าโทษตัวเองเลย มันไม่ใช่ความผิดของนาย” ริมฝีปากอุ่นแนบประทับที่มุมปากที่กำลังสั่นเบาๆ

“แต่ฉันทำให้นาย...อื้อ...” ริมฝีปากเรียวถูกช่วงชิงไปภายในไม่กี่วินาที ปลายลิ้นร้อนที่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาครอบครองความอ่อนนุ่มจนทำให้สติเริ่มเลอะเลือน

ร่างของฟรอสต์ถูกกดให้นอนลงแนบพื้นหินอ่อน ก่อนจะถูกถอดกางเกงและชั้นในซึ่งเป็นปราการด่านสุดท้ายออก ริมฝีปากของทั้งสองไม่ได้ห่างกันสักเสี้ยววินาที ราวกับโหยหากันและกันมาเนิ่นนาน อพอลโลแทบจะทนไม่ไหว เขาก้มลงจูบพรมตามผิวกายขาวละเอียด

“ดะ–เดี๋ยว...” เจ้าชายหิมะเอ่ยขัดก่อนจะดันร่างของคนใจร้อนขึ้น “จะ...ไม่คุยอะไรกันก่อนเหรอ?”

“มีเวลาคุยกันทั้งชีวิต แต่ตอนนี้น่ะ...” ใบหน้าคมคายกัดริมฝีปากตนอย่างชั่งใจแล้วลูบผิวขาวอย่างเบามือ “ขอสักหน่อยได้ไหม? ฉันคิดถึงนาย...”

มาลูกอ้อนแบบนี้จะให้ปฏิเสธได้อย่างไร...

ผัวะ!

“...อาบน้ำสิ” ฟรอสต์ลุกออกไปแล้วหยิบผ้าขนหนูที่ถูกพาดเตรียมไว้มาพันรอบเอวก่อนจะลงไปแช่น้ำอุ่น

“ฮึ่ม...ไม่เห็นต้องต่อยแรงขนาดนี้...” อพอลโลเดินตามไปแช่น้ำข้างๆ อย่างเซ็งๆ มือลูบแก้มขวาของตนเบาๆ

“ช่วยไม่ได้ นายมันหื่นกาม” คนผมเงินถอนหายใจ ตั้งแต่ที่ยอมคราวนั้นก็ได้รู้นิสัยที่แท้จริงที่ชอบหาเศษหาเลยของอีกฝ่าย

“อืม กับนายก็ไม่คิดจะปฏิเสธหรอกนะ” ราชาเบียดไหล่เข้าหา เจ้าชายกระเถิบเว้นระยะห่างราวกับเป็นแม่เหล็กขั้วเดียวกัน “หึ...” ราชสีห์แค่นยิ้มมุมปาก

“ยิ้มอะไร?” สิงคาลหิมะมองอย่างไม่ไว้ใจ

“ก็แค่มีความสุขที่มีนายอยู่ข้างๆ แบบนี้น่ะ” ไม่ว่าเปล่า มือก็เลื่อนมาสัมผัสผิวกายอีกครั้ง

“พูดอะไรน่ะ...” ดวงตาสีทับทิมหรี่ลงก่อนจะเริ่มขยับกายถอยห่างเมื่อคนตรงหน้าเริ่มขยับเข้าหาอีกครั้ง “ถอย...ถอยออกไป...”

“เรื่องคุยกันน่ะเอาไว้ทีหลังก่อน ตอนนี้น่ะ...” แขนแกร่งตวัดโอบรอบเอวสอบแล้วรวบเข้ามากอด “ให้ฉันได้ทำให้นายมั่นใจว่าฉันรักนาย”

ใบหน้างดงามที่เคยขาวจัดแดงระเรื่อ เอียงหน้าไปทางอื่นพยายามจะซ่อนสีหน้าของตนเอาไว้ ทว่าคนตรงหน้าก็เห็นหมดแล้วซึ่งทุกอย่าง ทว่าความรู้สึกเมื่อครั้งก่อนก็หวนกลับมาจนต้องยกมือขึ้นดันอกกำยำให้ออกห่าง

“ฉันจะเชื่อได้ไหมว่าถ้านายทำแล้วนายจะไม่ทิ้งกันเหมือนคราวก่อนอีก...”

“คราวนี้ไม่มีอุปสรรคอะไรแล้ว นายไม่ต้องห่วง...” มือหนาจับมือเรียวขึ้นมาจุมพิตอย่างหนักแน่น

“ตกลงจะเอาให้ได้ใช่ไหม? นี่ฉันอุตส่าห์ตระเตรียมคำพูดมาถามนายตั้งมากมายแท้ๆ...” ฟรอสต์ถอนหายใจเมื่อมือซุกซนเริ่มลูบลงต่ำ “ทั้งที่อยากจะคุย...อื้อ...!”

ริมฝีปากร้อนทาบทับปิดเรียวปากบางอีกครั้ง ลิ้นสากขยับรุกเร้าเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง ท่าทางราชาตรงหน้าจะดื่มไปมากจนเคลิ้มกรึ่มและไม่ฟังคำอะไรของเขา เจ้าชายลำดับที่หนึ่งแห่งสโนว์ฟิเลียจึงได้แต่ยินยอมให้อีกคนได้เล่นสนุกกับร่างกายของเขาด้วยความเต็มใจ และโชคดีที่น้ำอุ่นช่วยให้เขาผ่อนคลายไม่รู้สึกเกร็งเท่าทีแรก

และไอ้น้ำอุ่นนั่นแหละที่ทำให้เขาต้องนอนซมบนเตียงอยู่เป็นวันโดยที่ยังไม่ได้คุยอะไรกับคนที่มีเรื่องค้างคากันเลย เพราะฝ่ายนั้นก็ลุกไปทำงานต่อหน้าตาเฉย! ทิ้งให้เขาต้องนอนอยู่คนเดียว!

โปรดติดตามตอนต่อไป...

ตั้งใจว่าจะพักเขียนเรื่องนี้ แต่เห็นคอมเม้นตอนที่แล้วเยอะผิดปกติก็เลยเข็นตอนใหม่มาเป็นรางวัลให้กับทุกๆคอมเม้นค่ะ เห็นคอมเม้นเยอะแบบนี้แล้วรู้สึกมีแรงใจเขียนขึ้นเยอะเลยค่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ในทุกๆตอนก็คงจะดีนะคะ 555

เราย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆแล้วพบว่ามีช่องโหว่ของพล็อตเยอะมาก จุดผิดพลาดและความไม่ลื่นไหลของแต่ละฉากแต่ละตอนก็มี รวมทั้งคำผิดที่ค่อนข้างเยอะ (ส่วนมากก็เกิดจากมือไปไวกว่าสมองและจิ้มแป้นผิด 555) แต่เราคงไม่ย้อนกลับไปแก้นะคะ เพราะตั้งใจว่าจะลงให้จบในเด็กดี แล้วฉบับรวมเล่มจะเป็นแบบรีไรต์และแก้ไขคำผิดให้เรียบร้อย ส่วนจะประกาศให้เปิดจองเล่มเมื่อไหร่ก็รอติดตามก็แล้วกันค่ะ