ห้องซ้อมเต้น Bang Factory

เมื่อวันแสดงมาถึง ฮิโรชิ เจมส์ กับทีมแดนเซอร์เข้ามาเตรียมตัวในห้องซ้อม ที่บรรยากาศเปลี่ยนไป วันนี้พวกเขาดิมไฟลงเหลือแค่โซนตรงกลาง แล้วจัดเก้าอี้พลาสติกมาวางไว้รอบๆ ผนังกระจกที่เคยใช้ดูตอนซ้อมเต้นถูกปิดด้วยม่านดำ เจมส์เข็นวีลแชร์ของฮิโรชิไปไว้ตรงมุมห้อง ขณะที่ฮิโรชิกับทีมแดนเซอร์กำลังยืดเส้นอยู่บนฟลอร์ ครูจิมมี่เดินเข้ามาดูความเรียบร้อย

ทุกคนนั่งล้อมวงเข้าไปตรงกลาง จับมือกัน

“วันนี้สู้ๆนะทุกคน สนุกให้เต็มที่ อย่าเกร็ง เราเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นนะ” ครูจิมมี่พูดให้กำลังใจ “ทีนี้นับสาม ทุกคนตะโกนว่า สู้! พร้อมกันนะ 1,2,3”

“สู้!!!” ทุกคนตะโกน

ซาวด์เอนจิเนียร์เดินเข้ามาติดเฮดเซ็ตให้ฮิโรชิ

“ฮัลโหล วัน ทู ทรี โฟร์ วัน ทู ทรี โฟร์” ฮิโรชิลองพูด

“จริงจังมากนะเนี่ย” เจมส์เดินเข้ามากระซิบกับฮิโรชิ

“นั่นดิ ตื่นเต้นจนสั่นไปหมดละเนี่ย” ฮิโรชิสูดลมหายใจเข้าออก

พี่ไก่ผลักประตูชะโงกหน้าเข้ามาถาม

“พร้อมรึยังคะ พี่จะเรียกคนแล้ว” พี่ไก่ถาม

“ขอ 1 นาทีครับ” ฮิโรชิตอบ

ทุกคนเข้าประจำที่ตรงริมเวที พี่ไก่ปล่อยพนักงานในออฟฟิศเข้ามาดูโชว์ พวกเขาทะยอยนั่งลงที่เก้าอี้ที่จัดเอาไว้ พี่ลอร่าเดินเข้ามาหยิบไมค์จากโต๊ะซาวด์เอนจิเนียร์ แล้วเดินออกไปพูดเปิดงานตรงกลางฟลอร์

“อ่ะ สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้พี่ลอร่าให้ทุกคนมาช่วยกันดูและติชมเทรนนี่น้องใหม่นะคะ น้องฮิโรชิ เงือกหนุ่มสุดหล่อของเราค่ะ” พี่ลอร่าผายมือไปที่ฮิโรชิ

ทุกคนปรบมือเกรียวกราว

“ก่อนอื่นต้องยอมรับก่อนนะว่านี่คือโปรเจกต์ที่ท้าทายมากของบริษัทเรา เพราะเราจะเป็นบริษัทแรกในโลกที่มีเงือกเป็นศิลปินในสังกัด ที่พี่กล้าพูดแบบนี้เพราะพี่มั่นใจตั้งแต่ตอนออดิชั่นแล้วว่าน้องเค้าทำได้นะคะ เดี๋ยวเรามาดูโชว์กันก่อน เสร็จแล้วใครมีอะไรอยากจะเสริมก็เดี๋ยวพี่ให้ยกมือนะคะ อ่ะ เริ่มเลยค่ะ”

[คลิกที่วิดีโอเพื่อฟังซาวด์แทรค]

ทุกคนปรบมือ พร้อมกับไฟที่ค่อยๆเฟดลง มีเสียงกบเขียดดังออกมาจากลำโพง ตามด้วยเสียงน้ำกระจาย แล้วอินโทรเพลง Black Lagoon ก็ดังกระหึ่มขึ้นพร้อมกับไฟที่สว่างขึ้นกลางฟลอร์ เห็นกลุ่มแดนเซอร์และฮิโรชิอยู่ในท่าเตรียม

“Yeah… You entered the black lagoon.” ฮิโรชิก้มหน้าพูดในอินโทร

เสียงบีทกลองดังขึ้น ทีมแดนเซอร์เริ่มขยับ “This is my territory. So you’ll be mine.” ฮิโรชิหันมาเปิดตัวและพูดต่อ พอถึงท่อนที่ต้องร้อง ฮิโรชิที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สตูลก็ถูกผลักออกมาข้างหน้า โดยมีแดนเซอร์ประกบอยู่ข้างหลัง

ยั่วกันทำไม

ต้องการอะไร

Tell me what you want

อยากจะลองดีรึไง

เข้ามาทำไม

เข้ามายังไง

Tell me what you want

อยากจะท้าทายรึไง

นั่งอยู่ดีๆ

นอนอยู่ดีๆ

เธอเข้ามากวน

มายั่วยวนให้ฉันมอง

ได้ จัดไปเลย

มาจัดกันเลย

I am waiting 

For you right now

ทีมแดนเซอร์สไลด์ตัวเองลงไปนอนวาดลวดลายเซ็กซี่อยู่บนพื้นข้างๆฮิโรชิ ส่วนฮิโรชิก็ปล่อยลีลาเซ็กซี่โดยที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สตูล

มาเล่นกันสิ

(Take off your clothes)

โดดน้ำเลยสิ

(Jump and swim)

จับฉันเลยสิ

(Come and catch me)

มา…เป็นเหยื่อฉันเลย

แดนเซอร์กระโดดขึ้นยืน แล้วเปลี่ยนสไตล์การเต้นเป็นท่าที่แข็งแรง และมีการพยุงฮิโรชิขึ้นมาเต้นด้วยในบางท่า

I am the creature

In this Black Lagoon 

Now you are my prey

I won’t let you go

I am the creature

In this Black Lagoon

Now let’s have some fun

And prepare to die

พอจบเพลง ทุกคนปรบมือ พนักงานผู้หญิงร้องกรี๊ดกร๊าด ทีมแดนเซอร์พยุงฮิโรชิขึ้นมายืนแล้วโค้งคำนับพร้อมกัน พี่ลอร่าถือไมค์เดินเข้ามากลางฟลอร์

“อ่ะ ขอบคุณทุกคนมากๆที่ตั้งใจซ้อมนะคะ เดี๋ยวพี่จะคอมเม้นท์เป็นคนสุดท้าย พี่อยากฟังเสียงคนอื่นๆก่อน ใครอยากคอมเม้นท์ยกมือเลยค่ะ”

พี่ผู้ชายคนแรกยกมือ พี่ไก่ยื่นไมค์อีกตัวให้พูด “โชว์สนุกนะครับ พี่ว่าน้องเท่ห์มากเลย แต่พี่รู้สึกว่าเสียงน้องยังแกว่งๆอยู่ตอนที่โดนแดนเซอร์จับพยุงขึ้นมาเต้น อยากให้ไปซ้อมเยอะๆกว่านี้ครับ”

พี่ผู้หญิงอีกคนพูดบ้าง “หล่อค่ะ หล่อเลยแหละ พี่ได้ดูน้องตอนที่ไปประกวด Strange Idol พี่ก็นึกไม่ออกว่าเราจะเอาเงือกที่เคยนั่งอยู่แต่บนวีลแชร์มาทำโชว์ให้สนุกไม่ดูทรมานสังขารได้ยังไง แต่พอเห็นโชว์วันนี้บอกตรงๆว่าน้องปังมากกกกก พี่เห็นน้องมาซ้อมทุกวันพี่เข้าใจเลยว่ามันไม่ง่าย เก่งมากค่ะ สู้ๆน้าาา” เธอส่งมินิฮาร์ทให้

พี่ลอร่ายกไมค์ขึ้นมาพูดบ้าง “มีใครจะคอมเม้นท์อีกมั้ยคะ … ไม่มีเนาะ โอเค งั้นพี่จะคอมเม้นท์บ้าง โดยรวมพี่ว่าสนุกละ ตอนแรกเพลงเนี้ยมันเป็นเพลงที่ค้างๆอยู่ในออฟฟิศแล้วไม่มีใครเหมาะที่จะเอามาร้องเลย จนกระทั่งเรามา แล้วพี่ว่าเพลงนี้มันเขียนมาเพื่อเราแล้วแหละ ในส่วนของโชว์ อย่างที่บอก โดยรวมมันสนุก แต่พี่ว่า Choreography มันยังพีคกว่านี้ได้อีก ไม่รู้นะ อาจจะมีจับโยนให้เหมือนปลากระโดด หรืออะไรซักอย่างที่คนเห็นแล้วร้องว้าวววอ่ะ ลองไปปรับเพิ่มดู ส่วนงานร้อง อย่างที่โดนคอมเม้นท์ไป ยังแกว่งๆนิดหน่อย ก็ไปฝึกเพิ่ม กับสุดท้ายพี่อยากจะเสริมอีก คือพี่อ่ะมองภาพลักษณ์เราเป็นเงือกที่เซ็กซี่ พี่ว่าเราควรจะไปเล่นฟิตเนสปั๊มกล้ามขึ้นอีก เวลาเต้นแล้วมันมีท่าที่ต้องเปิดเสื้อโชว์ซิกแพคคนจะได้กรี๊ด ไปปรับตามนี้นะ”

“ครับ” ฮิโรชิโค้งรับ

“โอเคขอบคุณมากค่ะ จบละค่ะ เชิญทุกคนกลับไปทำงานค่ะ แยกย้ายๆ ยกเว้นฮิโรชิ พี่ขอคุยด้วยส่วนตัวนิดนึงที่โต๊ะพี่ เสร็จแล้วตามไปนะ”

“ครับ” ฮิโรชิตอบ

ทุกคนลุกขึ้นแยกย้ายกลับไปทำงาน เจมส์เดินมากระซิบกับฮิโรชิ

“อันนี้คืออะไรอ่ะ ผ่านป่ะ” เจมส์ถาม

“ไม่รู้” ฮิโรชิส่ายหัวงงๆ

พี่ไก่ยืนหน้ามากระซิบต่อ “แปลว่ายังไม่ผ่านค่ะ เดี๋ยวต้องมีรอบแก้ตัว ตั้งใจซ้อมนะ”

เจมส์กับฮิโรชิหน้าหงิก แล้วก็ทยอยถอดเสื้อออก

…………………………………………..

ห้องพี่ลอร่า

เจมส์เข็นรถของฮิโรชิมาเคาะประตูกระจก เห็นพี่ลอร่านั่งคลิกเม้าส์ดูนั่นนี่บนแล็บท้อป ข้างๆห้องมีเครื่องเสียงชุดหนึ่งที่เปิดเพลงคลอเอาไว้

“เข้ามาเลย” พี่ลอร่าบอก ฮิโรชิผลักประตูให้เจมส์เข็นเข้ามาที่โต๊ะ “เจมส์รอข้างนอกก่อนนะ”

“ครับ” เจมส์ตอบ แล้วเดินออกมาข้างนอก ประตูค่อยๆปิดเอง เขามองหาที่นั่งแถวๆนั้นแต่ก็ไม่มี พี่ไก่เดินมาเจอพอดี เธอชะเง้อมองเข้าไปข้างในห้องเห็นพี่ลอร่ากำลังคุยกับฮิโรชิ

“น่าจะคุยนานซักพักเลยนะเจมส์ ไปนั่งเล่นแถวโต๊ะพี่ก่อนมั้ย” พี่ไก่ชวน

“พอดีเลยครับ ผมจะรบกวนชาร์ตแบต ผมลืมเอาเพาเวอร์แบงค์มา แบตจะหมดแล้วครับ” เจมส์เอ่ยปากขอ

“มาสิๆ” พี่ไก่เดินนำไป

…………………………………………….

โต๊ะพี่ไก่

เจมส์นั่งเก้าอี้อยู่ข้างๆพี่ไก่ที่กำลังทำงานอยู่ที่โต๊ะ ระหว่างนี้พี่ไก่ก็ชวนคุย โทรศัพท์ของเจมส์ก็กำลังเสียบชาร์จอยู่ตรงกำแพง

“เจมส์เรียน Music Business เหรอ ไว้มาฝึกงานที่นี่สิ” พี่ไก่ชวน

“โห ดีเลย งั้นผมยื่นจดหมายหาพี่ไก่ได้เลยใช่มั้ยครับ” เจมส์ถาม

“ใช่ เดี๋ยวพี่เอานามบัตรให้” พี่ไก่ค้นกระเป๋าแล้วยื่นนามบัตรให้เจมส์

“ขอบคุณครับพี่” เจมส์ไหว้

“พี่ถามอะไรตรงๆได้มะ” พี่ไก่กระซิบ

“ครับ”

“ฮิโรชิกับเราอ่ะ เป็นแฟนกันเหรอ” พี่ไก่ถาม

“ฮ่าๆๆ เปล่าครับพี่” เจมส์หัวเราะ

“พวกพี่ก็นึกว่าเป็นแฟนกัน เห็นไปไหนด้วยกันตลอด ตัวแทบจะติดกันอ่ะ” พี่ไก่บอก

“เปล่าครับพี่ คือป้าของฮิโรชิเค้าจ้างผมมาดูแลตั้งแต่ผมเรียนมัธยมแล้วครับ ผมต้องคอยพาเค้าเอากางเกงไปเติมน้ำ ไปฉี่ไปอึก็ต้องพาไปอ่ะครับ” เจมส์เล่า

“อ๋อ คือต้องเติมน้ำตลอดใช่มั้ย” พี่ไก่ถาม

“ใช่ครับ ประมาณทุกๆ 4 ชั่วโมง แต่ถ้าซ้อมเต้นแบบนี้ก็ต้องเติมบ่อยหน่อยครับพี่” เจมส์เล่า

“เออเนี่ย มันดูเหมือนเราแคร์ฮิโรชิจนคนเข้าใจว่าเป็นแฟนเลยอ่ะ” พี่ไก่ตั้งข้อสังเกต “อ้าวแล้วเวลานอนอ่ะ ใครเติมน้ำให้”

“ฮิโรชินอนในน้ำครับพี่ ที่บ้านเค้าจะมีอ่างใหญ่ๆ เค้าจะนอนในนั้นครับ” เจมส์อธิบาย

“อ๋อเหรอ แล้วถ้าเกิดเวลาต้องไปเดินสายอะไรเงี้ย แล้วโรงแรมมันไม่มีอ่าง จะทำไงอ่ะ” พี่ไก่ถามต่อ

“มันจะมีถุงน้ำครับพี่ คล้ายๆถุงนอน ให้เค้าเอาหางซุกเข้าไปในนั้น แล้วมันก็จะเปียกตลอดทั้งคืน มันจะอุ้มน้ำได้มากกว่าอ่ะครับ พกใส่รถหรือใส่กระเป๋าขึ้นเครื่องบินได้ครับ” เจมส์อธิบายต่อ

“เออเริ่ดว่ะ พี่ก็นึกว่าจะต้องนอนขดๆอยู่ในอ่างอาบน้ำซะอีก” พี่ไก่ชม “แล้วเจมส์ล่ะ คอยดูและฮิโรชิตลอด ใครดูแลเจมส์ เกิดป่วยขึ้นมาอะไรเงี้ย”

“ก็ต้องดูแลตัวเองอ่ะครับพี่ ถ้าป่วยหนักๆก็คงให้ฮิโรชิโทรเรียกรถพยาบาลมั้งครับ ฮ่าๆๆ” เจมส์พูดติดตลก แต่ในใจก็ฉุกคิดว่าทำไมไม่มีใครคอยดูแลเขาเลย 

“เอ๊ะ ทำไมคุยนานจังอ่ะ ชั่วโมงกว่าแล้วนะครับ”

“เจมส์ลองเดินไปดูซิ ยังคุยอยู่รึเปล่า” พี่ไก่บอก

“โอเคครับ” เจมส์ตอบแล้วลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ “ขอบคุณที่ให้ยืมชาร์จนะครับพี่”

“ได้เลย” พี่ไก่ตอบ

………………………………….

ห้องพี่ลอร่า

เจมส์เดินกลับมาที่หน้าห้อง เข้ามองผ่านกระจกเข้าไปก็ไม่เจอใครแล้ว เจมส์เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาฮิโรชิ

“นายอยู่ไหนอ่ะ” เจมส์ถาม

“พี่ลอร่าพาออกมากินข้าวข้างนอกกับพี่เอพี่จิมมี่อ่ะ” ฮิโรชิตอบดังเข้ามาในสาย

“อ้าว ไม่เรียกเราอ่ะ แล้วใครพานายขึ้นรถเนี่ย วีลแชร์ล่ะ” เจมส์ถาม

“พี่เอกับพี่จิมมี่อ่ะ วีลแชร์ก็อยู่กับเรา ไม่ต้องห่วงนะ เราว่าคงนาน นายกลับบ้านไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่เค้าพาไปส่ง” ฮิโรชิตอบ

“นายแน่ใจนะ”

“อื้อ”

“โอเค งั้นเรากลับก่อนละกัน” เจมส์วางสาย

เจมส์เดินออกมาจากตึกออฟฟิศช่วงเวลาโพล้เพล้ มีลมพัดมาเบาๆวูบหนึ่ง ทำให้เขารู้สึกเหงาอย่างประหลาด นี่เป็นครั้งแรกที่ฮิโรชิออกไปเที่ยวกับคนอื่นโดยไม่มีเขา แต่อีกใจหนึ่ง เขาก็รู้สึกเหมือนได้ชีวิตของตัวเองคืนมา เจมส์เดินไปตามถนน มองฟ้ามองไฟเมืองกรุงเทพไปเรื่อยๆอย่างอิสระโดยที่ไม่ต้องคอยเข็นวีลแชร์ เขาหยิบหูฟังขึ้นมาแล้วเปิดเพลงในโทรศัพท์ เดินไปเรื่อยๆเหมือนคนปกติทั่วไปเพื่อดื่มด่ำอิสระที่ไม่เคยมีมานาน

เขาเดินผ่านป้ายโฆษณามือถือรุ่นใหม่ เขียนก๊อปปี้เอาไว้ว่า “อิสรภาพอยู่ในมือคุณ” เจมส์หยุดอ่านแล้วก็นึกได้ว่า เขาเอาชีวิตไปผูกติดกับฮิโรชิมานานมากแล้ว มันเป็นภาระที่หนักอึ้งเหมือนกันสำหรับเด็กอย่างเจมส์ เขาคิดว่าเขาควรจะได้ชีวิตของตัวเองคืนซะที

โปรดติดตามตอนต่อไป