ห้าง Central World, 6 เดือนต่อมา

จอ LED ในห้างเปิดโฆษณากีฬาคนพิการ โดยมีฮิโรชิเป็นพรีเซนเตอร์และร้องเพลงโปรโมตการแข่งขัน เป็น MV ที่ตัดสลับฟุตเทจของนักกีฬาคนพิการกับการลิปซิงค์ของฮิโรชิที่ถ่ายทำในสระแข่งว่ายน้ำ ลู่วิ่ง สนามฟุตบอล สนามบาส ฯลฯ

ฮิโรชิตัวจริงนั่งอยู่บนวีลแชร์ นั่งดูผลงานตัวเองบนจอ LED โดยมีเจมส์ยืนดูอยู่ข้างหลังด้วยเหมือนกัน

“MV เท่ห์มากอ่ะ ใครจะคิดว่าวันนึงนายจะได้ร้องเพลงเปิดการแข่งกีฬา” เจมส์ชม

“ไม่ใช่โอลิมปิคซะหน่อย มันไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นหรอก” ฮิโรชิถ่อมตัว

“ไม่ยิ่งใหญ่เหรอ ดูดิคนถ่ายรูปนายเต็มเลย” เจมส์บอก

จริงอย่างที่เจมส์พูด ตอนนี้ผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นพากันยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปฮิโรชิ เขายกมือทักทายทุกคน เจมส์เข็นฮิโรชิไปที่ร้านมือถือ

“ถ้านายจะซื้อโทรศัพท์ นายสั่งออนไลน์ก็ได้นี่นา” เจมส์บ่น

“เราไม่ได้จะซื้อใช้เอง” ฮิโรชิพูด

“จะซื้อให้ป้าเหรอ” เจมส์ถาม

“ซื้อให้นายนั่นแหละ” ฮิโรชิตอบ

“เฮ้ยยย จะซื้อให้เราทำไม โทรศัพท์เราไม่ได้เสีย” เจมส์สงสัย

“หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสิ” ฮิโรชิสั่ง

เจมส์ค่อยๆหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง สภาพของมันคือจอแตก ตัวเครื่องขูดขีด เหมือนเอาไปรบมา

“ดูดิ สภาพนี้นะ ซื้อใหม่เหอะ” ฮิโรชิพูด

เจมส์ค้อนใส่นิดหน่อย

“เปลืองเงินอ่ะ มันยังพอใช้ได้อยู่น้าาา” เจมส์บ่น

“นายเป็นผู้จัดการเรานะ ทำตัวให้มันดูดีนิดนึง โทรศัพท์จอแตกฮวงจุ้ยมันไม่ดีรู้ป่าว” ฮิโรชิสอน

“คร้าบบบ” เจมส์ตอบ

พอถึงร้าน พนักงานรีบวิ่งออกมาต้อนรับทันที

“สวัสดีค่า คุณฮิโรชิ มาเองเลยนะคะ สนใจเป็นรุ่นไหนดีคะ” พนักงานทักทาย

“เอิ่ม… อยากได้ตัวไฮเอนด์ไปเลยครับ ผมจะซื้อให้ผู้จัดการคนนี้แหละ โทรศัพท์เค้าเน่าละครับ” ฮิโรชิตอบ

เจมส์ยิ้มแห้งให้พนักงาน

……………………

เจมส์เข็นฮิโรชิออกมาจากร้านโทรศัพท์ พนักงานไหว้สวัสดี ตอนนี้ไม่มีใครมารอถ่ายรูปแล้ว ทั้งคู่เดินห้างได้เหมือนคนปกติ

“นายอยากไปซื้ออะไรอีก” เจมส์ถาม

“อืมมม… ไปซื้อกางเกงในให้นายดีกว่า ถอดทีสภาพโคตรน่าสงสารอ่ะ เน่ามาก” ฮิโรชิพูดติดตลก

“ก็มันใส่สบายอ่ะ ผ้ายิ่งเก่ามันยิ่งนุ่มนะ” เจมส์ตอบ

“แต่มันความเซ็กซี่นายลดไปเยอะเลยนะ ใส่กางเกงในย้วยๆอ่ะ” ฮิโรชิพูด

เจมส์ก้มลงกระซิบ

“เซ็กซี่หรือไม่เซ็กซี่ เราก็ยังเป็นผัวนาย”

ฮิโรชิกระซิบกลับ

“ถ้าไม่ซื้อกางเกงในใหม่ คืนนี้อดนะ ไม่ให้ทำ”

“ง่ะ…ก็ได้ๆ ซื้อก็ซื้อ” เจมส์งอน

โทรศัพท์ของเจมส์สั่น เขารีบหยิบมันออกจากกระเป๋า มีสายเข้าเป็นเบอร์พี่ไก่ เขารับสายทันที

“ครับพี่ไก่” เจมส์พูด

“เจมส์ เห็นข่าวรึยัง” พี่ไก่ถาม

“ข่าวอะไรครับพี่” เจมส์ถาม

“มีคนฆ่าตัวตายเพราะฮิโรชิ” พี่ไก่ตอบ

“หาาาา” เจมส์ตกใจ

“นี่อยู่ไหนกันเนี่ย ข้างนอกเหรอ” พี่ไก่ถาม

“เซ็นเวิลด์ครับพี่” เจมส์ตอบ

“รีบกลับบ้านด่วนเลย เดี๋ยวนักข่าวแห่มา ไปเลยนะ” พี่ไก่สั่ง

“ครับพี่”

เจมส์กดวางสาย แล้วรีบเข็นฮิโรชิไปลงลิฟท์

“เกิดอะไรขึ้นอ่ะ” ฮิโรชิถาม

“อย่าเพิ่งถาม รีบกลับบ้านก่อน” เจมส์เลี่ยงไม่ตอบ

ระหว่างทาง ฮิโรชิสังเกตว่าคนพากันยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเขาอีกแล้ว แต่ตอนนี้มีท่าทีที่เปลี่ยนไป

……………………

พอทั้งคู่ขึ้นรถ เจมส์ก็รีบขับพาฮิโรชิกลับบ้านทันที

“เกิดอะไรขึ้นอ่ะเจมส์” ฮิโรชิถาม

“มีคนฆ่าตัวตายเพราะนาย” เจมส์ตอบ

“หาาาา” ฮิโรชิตกใจ

“ดูในไลน์ดิ พี่ไก่น่าจะส่งลิงค์ข่าวมาให้แล้วมั้ง” เจมส์บอก

ฮิโรชิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นพี่ไก่ส่งคลิปข่าวมาให้แล้ว คลิกเขียนว่า “เงือกเสียงปีศาจ ทำแฟนคลับฆ่าตัวตาย”

ฮิโรชิเปิดดู

“เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา มีรายงานข่าวฆ่าตัวตายค่ะ เป็นชายวัย 22 ปีชื่อนายสุวิชชา ส่องหล้า ผูกคอตายในห้องนอนของตัวเองค่ะ ตอนนี้ยังไม่ทราบสาเหตุการตายแน่ชัด แต่ในห้องพบว่ามีของสะสม เป็นโปสเตอร์ต่างๆ รวมทั้งซีดีอัลบั้มของคุณฮิโรชิ อิชิกาว่า ศิลปินไอดอลเงือกหนุ่มชาวญี่ปุ่นที่กำลังเริ่มมีชื่อเสียงในกลุ่มคนฟังเพลงค่ะ

จากการสัมภาษณ์มารดาของคุณสุวิชชา ที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน เธอบอกว่าคุณสุวิชชาเนี่ย มักจะเปิดเพลงของฮิโรชิวนไปเรื่อยๆทั้งวัน ไม่ฟังเพลงของคนอื่นเลยค่ะ เธอเล่าอีกว่าเขาเคยเรียนโรงเรียนมัธยมเดียวกับคุณฮิโรชิอีกด้วย” นักข่าวในคลิปอ่านบรรยาย

“บ้าแล้ววว ใครอ่ะ เพื่อนเราป่าว” เจมส์อุทานขณะที่กำลังขับรถ

“นึกหน้าสมัยนั้นไม่ออกเลยอ่ะ” สายตาฮิโรชิยังคงอยู่ที่จอ

“ตอนนี้ยังหาสาเหตุการตายไม่ได้ เจ้าหน้าที่ตำรวจเลยพุ่งเป้าไปที่อาการทางจิตที่อาจจะเกิดจากเสียงของคุณฮิโรชิค่ะ” นักข่าวอ่านต่อ

“นายเอาหน้าคนนั้นให้ดูหน่อยซิ” เจมส์พูด

ฮิโรชิเอามือไถไปกับหน้าจอ พอได้หน้าคนตายแล้วก็หันให้เจมส์ดูตอนที่ติดไฟแดง

“เฮ้ยยยย จำได้แล้ววว” เจมส์พูดเสียงดัง

“ใคร” ฮิโรชิถาม

“ไอ้คนที่มันมารังแกนาย จะดูจู๋นายในห้องน้ำ ตอนม.1 ไง” เจมส์ตอบ “เราจำได้ ตอนหลอดไฟระเบิด มันมีเศษแก้วกระเด็นบาดหน้ามันเป็นแผลยาวเลยที่แก้ม นี่ไง”

เจมส์ชี้ให้ฮิโรชิดู

“เฮ้ยจริงด้วย! ไอ้คนตัวโตเลย ทำไมฆ่าตัวตายอ่ะ” ฮิโรชิพูด

“ไม่รู้สิ” เจมส์ส่ายหน้า

พี่ไก่ส่งลิงค์มาอีก คราวนี้เป็นคลิปทวิตเตอร์ ในคลิปปรากฏภาพฮิโรชิไปออกรายการหนึ่ง แล้วเขาโชว์ความสามารถพิเศษ ตะโกนใส่แก้วน้ำจนแก้วแตก เจ้าของทวิตเขียนว่า

“ฮิโรชิอาจจะเป็นปีศาจไซเรนก็ได้นะ ดูคลิปนี้แล้วก็ไม่แปลกใจถ้าคนจะฆ่าตัวตายเพราะฟังเพลงเขาบ่อยๆ”

ทวิตนี้ถูก RT ไปอย่างรวดเร็ว แป๊บเดียวเป็นหมื่น

ฮิโรชิวางโทรศัพท์ เอามือปิดหน้า เจมส์จับไหล่เขาไว้เพื่อปลอบใจ

“ตอนนี้คนหาว่าเราเป็นปีศาจแล้วอ่ะ” ฮิโรชิพูดไปสะอื้นไป “เนี่ยไง สิ่งที่เรากลัวมาตลอด มันเกิดขึ้นแล้ว”

“ฮิโรชิ นายไม่ใช่ปีศาจหรอก เสียงนายไม่ได้ฆ่าใคร ไม่งั้นทีมโปรดิวเซอร์ที่ทำเพลงก็ตายกันหมดแล้วดิ วันนึงเค้าฟังเสียงนายไปเป็นร้อยๆรอบ” เจมส์ปลอบ

“ถ้ามันจริงล่ะ?” ฮิโรชิถาม

“เราก็แค่ต้องหางานใหม่ทำเท่านั้นแหละ อย่าคิดมากเลยนะ” เจมส์พูด

เจมส์หยิบขวดน้ำยื่นให้ฮิโรชิ

“กินน้ำก่อน ตอนนี้นายต้องใจเย็นๆ เดี๋ยวกลับไปถึงบ้านเราค่อยคิดกันอีกทีว่าจะเอายังไงต่อ” เจมส์ปลอบ

ฮิโรชิหยิบขวดน้ำมา แกะฝาแล้วยกขึ้นดื่ม

“เจมส์ … ถ้าทุกอย่างที่เราสร้างมามันพังหมด …” ฮิโรชิเปรย

“หยุดพูดเลย มันไม่พังหรอก นายยังไปได้อีกไกล นี่ไม่ใช่ความผิดนายด้วยซ้ำ” เจมส์ห้ามฮิโรชิไว้ก่อนที่จะดิ่งไปกว่านี้

“เราแค่สะดุดนิดหน่อย แต่เราไม่ได้ล้มนะ” เจมส์ให้กำลังใจเขาไม่หยุด

ฮิโรชิก้มหัวพยักหน้า

“นายเป็นคนเก่งและตั้งใจ เราเชื่อว่าสวรรค์ต้องเข้าข้างนายซักวันแหละ” เจมส์พูดแล้วยิ้มให้ฮิโรชิ

แต่ฮิโรชิเหม่อมองออกไปข้างนอกรถ

“ไอ้หมอนั่นฆ่าตัวตายทำไมนะ” ฮิโรชิพูดเหม่อๆ จิตใจไม่อยู่กับตัว

“คงชอบนายล่ะมั้ง” เจมส์สันนิษฐาน

“ทำไมคิดงั้นอ่ะ” ฮิโรชิหันมาคุย

“ก็… ตอนนั้นมันมาบังคับดูจู๋นาย แล้วในข่าวก็บอกว่ามันสะสมของนายไว้เต็มเลย ถ้าไม่ชอบนายมันก็คงอิจฉานายอ่ะแหละ” เจมส์อธิบาย

“ชอบกันก็บอกกันดีๆก็ได้ดิวะ ไม่เห็นจะต้องมาทำแบบนี้เลย” ฮิโรชิให้ความเห็น

“เฮ้ย… บางคนอ่ะ มันไม่รู้หรอกว่าจะต้องแสดงออกยังไงให้คนที่ตัวเองชอบหันมาสนใจ ก็เลยทำตัวเหี้ยๆใส่แบบเนี้ยก็มีนะ” เจมส์อธิบายต่อ

“แต่นายก็ไม่เห็นจะต้องทำตัวแบบนั้นเลยนะ” ฮิโรชิพูด

“เราแค่โชคดีน่ะ ถ้าป้ามายูมิไม่ได้จ้างเรามาดูแลนาย เราก็คงเสียใจเหมือนกันนะถ้าไม่ได้นายเป็นแฟน เราอาจจะเผลอทำแบบไอ้นั่นก็ได้” เจมส์พูด

“ถ้าเกิดมันเป็นอย่างงั้น นายจะทำยังไงอ่ะ” ฮิโรชิถาม

“ก็...คงแกล้งผลักวีลแชร์นายลงบันไดมั้ง ฮ่าๆๆ” เจมส์หัวเราะ

“โห...นายกะให้เราคอหักตายเลยเหรอ” ฮิโรชิถามเสียงดัง

“ล้อเล่นนน เราไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ๆ” เจมส์เอามือจับหางฮิโรชิเขย่าๆ

“ถามจริง นายจะทำยังไง” ฮิโรชิถามซ้ำ

“อืม...คงแอบเอาขนมไปยัดใส่กระเป๋าให้นายมากกว่า นายชอบกินขนมนี่” เจมส์หันมายิ้มให้ ตอนที่รถติดไฟแดงพอดี

ฮิโรชิเริ่มยิ้มออก

“แต่อย่างว่าแหละ เราโชคดี … ที่นายกับป้านายเลือกเรา” เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ฮิโรชิมองเจมส์อย่างซาบซึ้ง เขาดึงคอเจมส์เข้ามาใกล้ๆ แล้วจูบปากเขาอย่างดูดดื่ม

โปรดติดตามตอนต่อไป