บ้านบูรพาทิศ ปี 2009

ฮิโรชิ ในวัย 12 ขวบ หลับอยู่ในอ่างจากุชชี่ที่มีฟองน้ำนุ่มๆรองอยู่เหมือนฟูกที่นอน มีมือป้ามายูมิมากวนๆน้ำปลุกให้เขาตื่น

“ฮิโรชิ ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวสายไม่ทันโรงเรียนนะ” ป้าตะโกนบอก

ฮิโรชิงัวเงียตื่น บิดขี้เกียจเอาหางพาดไปตามขอบอ่าง ลุกขึ้นมาแบบมึนงง

“เช็ดตัวก่อนแล้วใส่เสื้อผ้านะ ป้าวางไว้ให้ละ เสร็จแล้วไปกินข้าว” ป้าชี้ให้ดูชุดนักเรียนที่วางไว้ให้ แล้วก็เดินออกจากห้องไป

ห้องนอนของฮิโรชิ ไม่มีเตียง แต่มีอ่างจากุชชี่ให้เขานอนในน้ำ ปูด้วยกระเบื้องให้เขาสไลด์ตัวไปมาในห้องได้ ซึ่งโดยรวมหน้าตาเหมือนห้องน้ำซะมากกว่า มีอ่างล้างหน้าเตี้ยๆที่ข้างล่างถูกเจาะเป็นหลุมลงไปเพื่อให้เขานั่งได้ มีส้วมนั่งยองที่ติดตั้งไว้เสมอพื้นแต่มีระบบชักโครกให้ มีวิทยุ CD เล็กๆวางไว้หนึ่งเครื่องเผื่ออยากฟังเพลง

ฮิโรชิเปิดจุกระบายน้ำออก แล้วก็ปีนขึ้นมาจากอ่าง คลานไปหาผ้าขนหนูแล้วก็เช็ดตัวช่วงบนให้แห้ง สวมกางเกงลาเท็กซ์ที่ถูกออกแบบมาพิเศษเป็นสีน้ำเงินเข้าที่หาง ใส่เสื้อนักเรียน จากนั้นก็คลานไปที่วีลแชร์ แล้วปีนขึ้นอย่างคล่องแคล่ว ก่อนที่จะไถวีลแชร์ออกมานอกห้อง

พี่แสงกำลังจัดโต๊ะกินข้าว กลิ่นหอมไปทั้งบ้าน ป้ามายูมิเดินมาหาฮิโรชิ เธอหยุดดูหลานตัวเองอย่างพิจารณา แล้วก็เข็นหลานตัวเองไปที่ห้องนอนของตัวเอง

“หัวยังเปียกอยู่เลย เดี๋ยวป้าไดร์ผมให้ก่อน” ป้าบอกแล้วจัดการไดร์ผมให้ฮิโรชิ

“ป้าครับ เดี๋ยวตอนเที่ยงผมก็ต้องลงน้ำอีกอยู่ดีแหละ ไม่ต้องไดร์หรอก” ฮิโรชิพูดแบบเซ็งๆ

“เปิดเทอมวันแรก เราก็ต้องเปิดตัวหล่อๆหน่อยสิ เป็นคนดังต้องคีพลุค เข้าใจมั้ย” ป้าสอน

“คีพลุคไปทำไมครับ ผมไม่เห็นอยากดังเลย ไปไหนคนก็มอง ผมเบื่ออ่ะ” ฮิโรชิเบ้ปาก

ป้าหยุดไดร์ผมแล้วนั่งยองๆคุยกับฮิโรชิ

“เพราะหนูเป็นคนพิเศษ ดีซะอีกที่หนูดัง เพราะถ้าไม่ดังรู้มั้ยว่าจะโดนอะไร” ป้าใส่น้ำเสียงน่ากลัว

“อะไรครับ” เขาถาม

“โดนจับไปทดลอง เอามีดผ่าหาง ดูนั่นดูนี่ แล้วหนูก็จะเจ็บปวดดิ้นทุรนทุรายเหมือนปลาบนเขียงน่ะแหละ” ป้าตอบ

ฮิโรชิหน้าซีด น้ำตาคลอด้วยความกลัว

“ผมไม่อยากเกิดมาเป็นแบบนี้ ผมอยากมีขาเหมือนเพื่อนอ่ะ” เขาเริ่มเสียงสั่น

ป้ามายูมิหน้าเปลี่ยนสีทันทีเมื่อรู้ตัวว่าให้ยาแรงกับหลานเกินไป เธอรีบกอดฮิโรชิไว้ แล้วปลอบเขา

“คนเราเลือกเกิดไม่ได้หรอกจ้ะ อย่ารังเกียจความดังเลย มันคือเกราะป้องกันของหนูนะ” ป้าถอยออกมาแล้วเอามือจับไหล่ “แค่ทำคนอื่นรักเรา เราก็จะปลอดภัย” ป้าเช็ดน้ำตาให้ฮิโรชิ “ไปกินข้าวกัน สายละ”

ป้าเข็นฮิโรชิมาที่โต๊ะ แต่แทนที่จะเป็นอาหารญี่ปุ่น กลายเป็นอาหารอีสานฝีมือพี่แสง

“แกงหน่อไม้หอมมากเลย สึโก้ยเดส!” ป้ายกนิ้วให้พี่แสง

“ขอบคุณค่ะ วันนี้มีห่อหมกปลาซิวด้วยนะคะ” พี่แสงแนะนำเมนู

“โอ้ ดีมากเลย แคลเซียมสูง” ป้าก้มดูห่อหมกปลาซิว แล้วก็นั่งลงที่โต๊ะ “มาสิแสง กินข้าวๆ”

“ค่ะคุณนาย”

ทั้งสามคนนั่งกันที่โต๊ะ พนมมือแบบชาวญี่ปุ่น แล้วก็พูดพร้อมกัน

“กินแล้วเด้อจ้าาา” แล้วก็หัวเราะกันคิกคัก ก่อนจะลงมือกินข้าวกัน

………………………………….

มีรถเก๋งวิ่งมาจอดที่หน้าบ้านแล้วบีบแตร พี่แสงรีบเข็นฮิโรชิออกไปหน้าบ้าน ป้ามายูมิรีบเอากระเป๋าเรียนของฮิโรชิวิ่งตามออกมา พอไปถึงรถ ป้ามายูมิก็รีบแนะนำกับพ่อแม่ลูกที่เดินลงมาจากรถพร้อมกับเปิดกระโปรงท้ายไว้

“คุณกุหลาบ คุณแซมคะ นี่คือฮิโรชิค่ะ ฮิโรชิ นี่น้ากุหลาบกับน้าแซม เค้าอยู่ข้างบ้านเรา ฝากตัวกับน้าเร็ว” ป้ามายูมิแนะนำ

“ฝากตัวด้วยนะครับ” ฮิโรชิโค้งให้จากบนวีลแชร์

“ส่วนนี่เจมส์ เรียนห้องเดียวกันกับฮิโรชิแหละ” ป้ามายูมิแนะนำต่อ “ฝากฮิโรชิด้วยนะคะ”

“ฝากตัวด้วยครับ” ฮิโรชิโค้งให้เจมส์

เจมส์ทั้งงงทั้งสงสัยเมื่อเห็นฮิโรชิ แต่ก็โค้งรับแต่โดยดี

“ได้ครับ” เจมส์พูดแบบเขินๆ

“ได้เจอตัวจริงซะที หล่อกว่าในทีวีอีกนะคะคุณมายูมิ” น้ากุหลาบชมฮิโรชิ

“น้องเจมส์ก็หล่อเหมือนกันนะคะ สงสัยไปโรงเรียนสาวๆคงวิ่งตาม” ป้ามายูมิชมบ้าง

“ขึ้นรถดีกว่าครับ สายละ เดี๋ยวไปไม่ทัน” น้าแซมเปิดประตูหลัง พี่แสงอุ้มฮิโรชิเข้าไปนั่ง ป้ามายูมิพับวีลแชร์แล้วยกเข้าไปใส่ในกระโปรงท้ายรถ

“เจมส์ ไปนั่งข้างๆเป็นเพื่อนฮิโรชิสิ เค้าจะได้ไม่เขิน เร็วลูก” น้ากุหลาบบอก เจมส์เลยไปเปิดประตูเข้าไปนั่งอีกฝั่ง

พอรถออก เจมส์นั่งเงียบ แต่จ้องไปที่หางฮิโรชิแบบไม่วางสายตา ฮิโรชิจ้องกลับ แต่จ้องไปที่ขาเจมส์

“เจมส์ จำได้มั้ยว่าถ้าพักเที่ยงกินข้าวเสร็จต้องทำยังไง” น้าแซมทวนความจำกับเจมส์

“พาไปหาครูประเสริฐที่สระว่ายน้ำ แล้วให้ฮิโรชิลงไปว่ายน้ำครับ ส่วนผมก็คอยดูข้าวของ” เจมส์ทวนกับพ่อ

“ขาดไปอย่างนึงนะเจมส์” พ่อทวนต่อ

เจมส์พยายามนึก “อ๋อ ต้องเติมน้ำใส่กางเกงให้ด้วยครับ”

“เก่งมาก ดูแลเพื่อนดีๆนะ ระวังไปมีเรื่องกับใครล่ะ แต่ถ้ามีป้องกันตัวเองก่อน แล้วป้องกันฮิโรชิด้วยนะ” พ่อสอน

“ครับ” เจมส์ตอบ

น้ากุหลาบมองน้าแซมอย่างกังวล น้าแซมส่ายหัว

“คนมีขายังมีเรื่องเลยคุณ คนมีหางน่ะหนักกว่าแน่นอน” น้าแซมพูดพลางขับรถ

“เจมส์ ถ้ามีคนมาหาเรื่อง พาฮิโรชิหนีก่อนเลยนะลูก” น้ากุหลาบกำชับ

“ครับ” เจมส์ตอบแล้วมองหน้าฮิโรชิที่ตอนนี้ซึมๆ

……………………………………….

ที่โรงเรียน

เจมส์เข็นรถพาฮิโรชิผ่านเข้ามาทางประตู พอเพื่อนๆเห็นทุกคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปพร้อมกับซุบซิบแบบที่ไม่ต้องทำเนียนอะไรทั้งนั้น พวกนักเรียนหญิงเริ่มจับกลุ่มกันแอบกรี๊ดเมื่อเห็นฮิโรชิ ส่วนฮิโรชิก็ได้แต่นั่งอยู่บนรถเข็นด้วยความเบื่อหน่าย ส่วนเจมส์ก็เงียบ ไม่พูดไม่คุยอะไรทั้งนั้น มีคุยกันประโยคเดียวบนลิฟท์

“ถ้าอยากเข้าห้องน้ำ หรือไม่สบาย บอกเรานะ เดี๋ยวพาไป” เจมส์บอกเรียบๆ

“ครับ” ฮิโรชิก็ตอบแบบเรียบๆเหมือนกัน

………………………..

หลังพักเที่ยง เจมส์พาฮิโรชิไปที่อาคารสระว่ายน้ำ เขาเข็นฮิโรชิไปที่ห้องพักครู เจอครูประเสริฐกำลังนั่งกินข้าวกับครูคนอื่นๆ

“มาพบครูประเสริฐครับ” เจมส์พยายามพูดเสียงดัง

ครูทั้งโต๊ะหันมา ครูประเสริฐชะเง้อมอง

“อ๋อ ที่เป็นเงือกใช่มั้ย ชื่อเล่นอะไรอ่ะเรา” ครูประเสริฐถาม

“ฮิโรชิครับ ไม่มีชื่อเล่น” เขาตอบ

“คนญี่ปุ่นซะด้วย แล้วคนที่เข็นมาล่ะ” ครูประเสริฐถาม

“เจมส์ครับ”

“โอเค ครูชอบเรียกชื่อเล่น มันกันเองกับเด็กๆมากกว่า มาๆ เดี๋ยวครูพาไปลงสระ แต่เจมส์ดูแลได้ใช่มั้ย ครูยังกินข้าวไม่เสร็จ” ครูประเสริฐถาม

“ครูกินข้าวก่อนก็ได้นะครับ เดี๋ยวพวกผมรอ” เจมส์เกรงใจ

“ไม่เป็นไรๆ ครูจะพาไปแค่ครั้งเดียวแหละ หลังจากนี้พวกเราก็ดูแลกันเองนะ” ครูประเสริฐลุกขึ้นมาจากโต๊ะ แล้วก็พาไปที่สระว่ายน้ำซึ่งแดดแรงมาก เจมส์วางฮิโรชิลงที่ขอบสระ

“แดดขนาดนี้ ผิวไหม้ง่ายๆเลยนะเนี่ย จริงๆถ้าพวกเธอไม่อยากตากแดด ครูว่าเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำก็พอมั้ย จะได้ไม่เหม็นคลอรีนด้วย เออ...เราโดนคลอรีนได้เหรอ เลี้ยงปลาปลายังตายเลยนะ” ครูถาม

“โดนได้ครับ ท่อนบนผมเป็นคน” ฮิโรชิตอบ

“แต่ผิวจะเสียหมดน่ะสิ ทาซันบล็อคด้วยนะ”

“ครับ” ฮิโรชิตอบ

“ว่ายน้ำเก่งมั้ยเราอ่ะ” ครูถาม

“นิดหน่อยครับ” ฮิโรชิเสียงอ่อย

“อื้มมมม นายมีพรสวรรค์นะ เสียดายที่ลงแข่งไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร ครูคิดอะไรออกละ” ครูพูดอย่างอารมณ์ดี “เดี๋ยวครูไปกินข้าวก่อน ฝากด้วยนะเจมส์

“ครับ” เจมส์ตอบ

แล้วครูประเสริฐก็เดินออกไปจากสระ เจมส์ค้นกระเป๋าหยิบขวดซันบล็อคออกมา

“ถอดเสื้อออกดิ เดี๋ยวทาซันบล็อคให้” เจมส์สั่ง

“ตอนนี้เลยเหรอ” ฮิโรชิถาม

“ใช่ ก็ครูสั่ง” เจมส์บอก

ฮิโรชิถอดเสื้อออกแต่โดยดี เจมส์ค่อยๆบีบซันบล็อคใส่มือแล้วทาไปตามตัวฮิโรชิ ทั้งคู่ประหม่าอย่างมากเมื่อได้สัมผัสกันเป็นครั้งแรก พอทาเสร็จฮิโรชิลงน้ำอย่างแรงจนน้ำกระเด็นใส่เจมส์พอได้เปียกบ้าง

“อ้าว เปียกเลย” เจมส์บ่น

“โทษทีนะ” ฮิโรชิขอโทษ

เจมส์มองซ้ายขวาไม่เห็นใคร

“ถอดกางเกงออกด้วยดิ มันจะได้ซับน้ำ” เจมส์บอก

“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวคนมาเห็น” ฮิโรชิอาย

“ไม่มีใครซักหน่อย” เจมส์บอก

ฮิโรชิส่ายหน้า

“ป้ามายูมิจ้างเรามาดูแลนาย ไว้ใจเราหน่อยดิ” เจมส์บ่น

“จ้างเลยเหรอ” ฮิโรชิแปลกใจ

“ใช่ … เร็วๆ ถอดกางเกงออก ไม่ต้องอายหรอก คิดซะว่าเราเป็นพยาบาล” เจมส์พยายามกล่อม

“เราไม่ได้ป่วยนะ” ฮิโรชิเริ่มขึ้น

“รู้...ว่าไม่ได้ป่วย แต่นั่งวีลแชร์ไปไหนมาไหนแบบเนี้ย ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก” เจมส์อธิบาย แต่กลายเป็นว่าฮิโรชิอารมณ์เสียมากกว่าเดิม

“นายกลับไปเหอะ เราดูแลตัวเองได้ เดี๋ยวเรากลับเอง” ฮิโรชิหันหลัง

“จะกลับยังไง ขอบสระเป็นบันได นายจะสไลด์ตัวเองครูดไปกับบันไดรึไงห๊ะ วีลแชร์ก็อยู่ข้างนอก” เจมส์ถาม ฮิโรชินิ่ง ไม่ตอบ “เชื่อใจเราเหอะน่า ถอดกางเกงได้ละ”

ฮิโรชิยอมมุดลงไปในน้ำ แล้วถอดกางเกงโยนขึ้นมาที่ขอบสระ เจมส์แอบยิ้ม

“ก็แค่เนี้ย” เจมส์หัวเราะ

…………………………………………..

ฮิโรชิที่ใส่กางเกงแล้ว เกาะหลังเจมส์ที่เข้ามาในห้องน้ำของสระเพื่อล้างตัว เจมส์วางฮิโรชิลงที่พื้น ฮิโรชิคลานเข้าไปที่ห้องน้ำเพื่อจะเปิดฝักบัว แต่เปิดไม่ถึง เจมส์เลยเดินมาเปิดให้

“หลังเราเปียกเลยอ่ะ คราวหน้าคงต้องเตรียมกางเกงว่ายน้ำมาแล้วล่ะ” เจมส์บ่น

“โทษทีนะ” ฮิโรชิขอโทษ “ถอดเสื้อเอาไปผึ่งแดดก่อนมั้ย ยังพอมีเวลานะ” ฮิโรชิเสนอ

“ก็ดีเหมือนกัน อาบน้ำไปก่อนนะ เดี๋ยวเรามา” เจมส์ถอดเสื้อแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำเพื่อเอาเสื้อไปผึ่งแดด พอเดินกลับเข้ามาก็เจอนักเรียนสามคนยืนอยู่หน้าห้องน้ำที่ฮิโรชิกำลังอาบน้ำอยู่

“ทำไมวะ ขอดูจู๋เงือกแค่นี้ไม่ได้เหรอ หวงทำไม ได้ข่าวว่ามึงก็เป็นผู้ชายเหมือนกู” คนที่ตัวใหญ่สุดพูดกับฮิโรชิ

“ไปไกลๆเลย!” ฮิโรชิไล่

“เฮ้ย! มึงจะทำอะไรเพื่อนกู!” เจมส์ตะโกน

“ทำไมอ่ะ กูแค่อยากดูของแปลก แค่นี้ไม่ได้เหรอ” เขาถาม

เจมส์เดินเข้าไปใกล้ๆ “ก็เขาบอกว่าไม่ให้ มึงก็ยังเสือกไปบังคับเค้าอยู่ได้”

นักเรียนตัวใหญ่มองหน้าเจมส์ แล้วก็มองหน้าฮิโรชิ “อ๋ออออ มึงเป็นผัวเมียกันใช่มะ เลยหวงขนาดเนี้ย … ใครผัวใครเมียอ่ะ แล้วเอากันท่าไหน”

“จะผัวเมียกันรึเปล่าก็ไม่ใช่เรื่องของมึง ถ้ามึงสงสัยนักมึงก็ไปดูสารคดีโน่น ไอ้ควาย!” เจมส์ตวาด

“มึงอยากมีเรื่องกับกูใช่ป่ะ ได้!” นักเรียนตัวโตถลกแขนเสื้อ แต่ไม่ทันไรก็ล้มหงายหลัง เพราะโดนฮิโรชิเอาหางฟาดขา

ฮิโรชิคลานออกมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว กระโจนขึ้นบนตัวนักเรียนคนนั้น เอามือหนึ่งค้ำพื้นอีกมือหนึ่งบีบคอ

“กูอยู่ของกูดีๆ เสือกมายุ่งกับกูทำไม” ฮิโรชิด่า

เพื่อนอีกสองคนมาฉุดฮิโรชิออกแล้วต่อยหน้าฮิโรชิ เจมส์เข้าไปดึงเขาออกแล้วต่อยบ้าง คนตัวโตก็เข้ามาต่อยเจมส์จนล้ม แล้วช่วยกันจับฮิโรชิล็อคไว้กับผนัง

“วันนี้กูจะสอนให้มึงหลาบจำ ว่าอย่าแข็งข้อกับกู” นักเรียนตัวโตเตรียมกำหมัดชก

ฮิโรชิร้องเสียงดัง ดังมากจนกระจกห้องน้ำสั่น หลอดไฟในห้องน้ำระเบิดกระจุย นักเรียนลูกน้องสองคนปล่อยฮิโรชิลงกับพื้น แล้วคนตัวโตก็วิ่งหนีนำออกไป เจมส์วิ่งเข้ามาดึงฮิโรชิพิงกับผนัง

“เป็นไรป่าว” เจมส์ถาม

“เราไม่เป็นไร นายอ่ะเป็น” ฮิโรชิมองไปที่รอยช้ำบนหน้าเจมส์ แล้วก็จับเบาๆ “เจ็บมากมั้ย”

“นิดหน่อย … เมื่อกี๊มันอะไรอ่ะ” เจมส์ถาม

“เราไม่รู้ มันไปเองอ่ะ” ฮิโรชิก็ยังสงสัยตัวเอง

ครูประเสริฐวิ่งเข้ามา มองเห็นสภาพห้องน้ำแล้วก็วิ่งไปหาฮิโรชิ

“เมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้น” ครูถาม

“มีนักเรียนห้องอื่นเข้ามารังแกฮิโรชิครับ เรามีเรื่องกันนิดหน่อย แล้วฮิโรชิก็ปราบพวกนั้นเรียบเลยครับ” เจมส์เล่า

“ยังไง” ครูสงสัย

“ใช้เสียงครับ” เจมส์ตอบ

“มิน่า ดังลั่นเชียว” ครูพยักหน้าแบบเข้าใจ “เจมส์ไปเอาวีลแชร์เข้ามาซิ เศษแก้วเต็มเลย เดี๋ยวจะบาดเอา ไปใส่รองเท้าด้วย”

“ครับ” เจมส์ตอบแล้วก็รีบวิ่งออกไป

โปรดติดตามตอนต่อไป