บ้านบูรพาทิศ

ฮิโรชิกับเจมส์นอนหอบเหนื่อยอยู่ในน้ำในสภาพเปลือยเปล่าหลังจากที่มีเซ็กส์กันครั้งแรก

“ยังเจ็บอยู่มั้ยอ่ะ” เจมส์ถาม

“อือ…เจ็บ” ฮิโรชิตอบ

“โถ...ไอ้ต้าวปลาน้อยเอ๊ยยย” เจมส์หันไปหอมแก้มฮิโรชิ “I am a creature in this Black Lagoon … เราโดนสัตว์ประหลาดแบล็คลากูนงาบไปกินแล้วสินะ” เขาร้องเพลงแซว

ฮิโรชิตีท้องเจมส์ น้ำกระจาย เจมส์หัวเราะชอบใจ

“ปกติพกถุงยางแบบนี้ตลอดเลยเหรอ” ฮิโรชิถาม

“อื้อ...พกสิ ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจริงมั้ย” เจมส์ตอบ “แบบวันนี้ไง”

ฮิโรชิหัวเราะหึๆ เจมส์หันมานอนตะแคงคุยกับเขา

“นายรู้ใช่มั้ยว่าเรารักนาย” เจมส์ถาม

“รู้ดิ” ฮิโรชิตอบ

“แล้วนายรักเราป่าว” เขาถามอีก

“รักสิ” ฮิโรชิหันมาตอบ

“แล้วรู้ใช่มั้ยว่าหลังจากนี้ ชีวิตนายจะเปลี่ยน” เจมส์ถาม

“ก็คงงั้นมั้ง” ฮิโรชิมองเพดาน

“ถ้านายดัง มีคนเข้าหาเยอะๆ นายจะยังรักเราเหมือนเดิมมั้ยน้า…” เจมส์เปรย

“ก็ต้องเหมือนเดิมสิ” ฮิโรชิตอบมั่นใจ

“เราเห็นในหนังนะ พูดอย่างงี้ทีไร พอดังแล้วก็เดินจากกันไปทุกทีเลย” เจมส์เล่า

“เราเดินไม่ได้ เราไม่มีขา” ฮิโรชิพูดติดตลก

“เออจริง” เจมส์หัวเราะ

ฮิโรชิจับมือเจมส์ขึ้นมาดู เขาเห็นมือเจมส์เหี่ยวแล้ว “นายแช่น้ำจนตัวเหี่ยวแล้วนะ ขึ้นได้แล้วมั้ง”

“จริงด้วย” เจมส์เลยลุกขึ้นไปเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อผ้า

ฮิโรชิลุกขึ้นมาเกาะข้างๆอ่าง “เราอยากมีขาจัง เราจะได้นอนบนเตียง ตื่นขึ้นมาจะได้เจอกันเลย ไม่ต้องแยกกันไปนอน”

เจมส์เดินเข้าไปหาฮิโรชิ เขาคุกเข่าลงข้างๆอ่าง “เราว่านายเป็นแบบเนี้ย มันวิเศษที่สุดสำหรับเราแล้ว” เขาจับมือฮิโรชิมาจูบ “เราอาจจะไม่ได้นอนหลับไปด้วยกัน ตื่นมาก็เจอกัน แต่เรามีกันและกันแบบนี้มันก็ดีมากๆแล้วนะ … อีกอย่าง เมื่อกี๊โคตรฟินเลย ฮ่าๆๆ”

“นายฟินแต่เราเจ็บอ่ะ” ฮิโรชิบ่น

“ครั้งแรกก็งี้แหละ” เจมส์ปลอบ เขาก้มลงไปจูบกับฮิโรชิ

“กู๊ดไนท์ ต้าวปลาน้อย ฝันดีนะ” เจมส์บอกราตรีสวัสดิ์

“ตลกอ่ะ ก่อนเป็นแฟนไม่เคยทำแบบนี้เลยอ่ะ” ฮิโรชิพูด

“ก็นั่นยังไม่เป็นแฟนอ่ะ” เจมส์บอก “งั้นต่อไปนี้ให้เรียกว่าที่รักนะ”

“เอางั้นเลยเหรอ” ฮิโรชิหัวเราะ

“เออสิ” เจมส์หัวเราะบ้าง

“งั้น...ฝันดีนะครับที่รัก โอเคมั้ย” ฮิโรชิพูดกึ่งๆประชด

“ดีมาก ต้าวปลาน้อยที่รัก” เจมส์ยิ้ม แล้วก้มลงไปหอมแก้ม ก่อนจะออกจากห้องไป

พอเขาออกจากห้อง ก็เจอป้ามายูมิเดินเข้าบ้านมาพอดี เจมส์ตกใจนิดหนึ่ง

“อ้าว ยังอยู่เหรอเจมส์ ดึกเลยนะวันนี้” ป้ามายูมิทักทาย

“ป้าเพิ่งกลับมาเหรอครับ” เจมส์ทักตอบ

“ใช่จ้ะ วันนี้ป้าเล่นไพ่ติดลม แต่ได้มาเยอะอยู่ จะกลับแล้วใช่มั้ยจ๊ะ” ป้าพูด

“ครับ ไปละครับ” เจมส์ตอบก่อนจะเปิดประตูออกไป

“จ้า ขอบใจนะ” ป้าพูดส่งท้าย

พอเจมส์ออกไป ป้ามายูมิก็เดินผ่านหน้าห้องฮิโรชิ เธอได้กลิ่นอะไรบางอย่าง แล้วก็ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

“หึ! … ได้กันแล้วสินะ” เธอพึมพำเป็นภาษาญี่ปุ่น

เจมส์ที่เดินอยู่นอกบ้านก็ยิ้มเจ้าเล่ห์

“นึกว่าไปไหนทุกวัน ที่แท้ก็ติดเล่นไพ่นี่เอง” เขาแอบพูดคนเดียว

……………………………

ห้องประชุม Bang Factory

ทีมครีเอทีฟกับทีมโปรดักชั่นกำลังดับเบิ้ลเฮด MV และของที่จะขายทั้งหมดจากมินิอัลบั้มแรกของฮิโรชิ มีม็อคอัพแพคเกจแผ่น CD และของที่ระลึกต่างๆวางไว้บนโต๊ะประชุม ฮิโรชิและเจมส์ก็มานั่งฟังอยู่ริมห้องข้างๆกับพี่ไก่

คลิป MV ถูกฉายขึ้นบนจอโปรเจคเตอร์ พอจบแล้วทุกคนก็ปรบมือ พี่ลอร่าที่นั่งอยู่หัวโต๊ะยืนขึ้น เธอพยักหน้าให้พนักงานคนที่อยู่ข้างๆ เขาหยิบลูกโลกลำลองขึ้นมาวางบนโต๊ะ พี่ลอร่าหมุนลูกโลกเร็วๆแล้วก็เอามือตบลูกโลกให้มันหยุด

“โอเคค่ะ ผ่านทุกชิ้น ผลิตได้เลยค่ะ” พี่ลอร่าพูด

ทุกคนในห้องปรบมือร้องเฮด้วยความดีใจ

“ทำไมต้องหมุนลูกโลกครับพี่ไก่” เจมส์ถามพี่ไก่

“มันจะมีหนังไทยเก่าๆอยู่เรื่องนึง ชื่อเรื่องว่า ฉลุย เป็นหนังเกี่ยวกับการตามล่าฝันของศิลปินไอดอลเรื่องแรกของเมืองไทย สมัยนั้นยังไม่มีคำว่าไอดอลด้วยซ้ำ ในหนังจะมีฉากที่เจ้าของค่ายเพลงหมุนลูกโลกแล้วก็บอกว่าโอเค แล้วเพลงของพระเอกก็ดังเป็นพลุแตก พี่ลอร่าเลยเอามาใช้เป็นเคล็ด” พี่ไก่เล่า

“อ๋อออ อย่างงี้นี่เอง” เจมส์พยักหน้า

พนักงานทยอยออกจากห้องประชุม เจมส์ลุกขึ้นเข็นฮิโรชิออกไปเป็นคนท้ายๆ

“ไม่ยักรู้ว่าพี่ลอร่าเค้าเชื่อเรื่องโชคลางพวกนี้ด้วย” ฮิโรชิพูดขึ้นมา

พี่ลอร่าได้ยินเข้าเลยตอบเขา “เชื่อสิ อยู่วงการนี้ อัดโฆษณาไปเยอะ คอนเท้นท์ดี ก็ไม่ได้หมายความว่าจะดังนะ”

ฮิโรชิกับเจมส์นิ่งไป

“เธอไม่มู คนอื่นเค้าก็มู ไม่เห็นเหรอเค้าไปไหว้พญานาคนู่นนี่กัน แล้วดังแล้วดังอีก” พี่ลอร่าเล่า

“ผมเชื่อเรื่องคนเรากำหนดชีวิตตัวเองมากกว่าครับ” ฮิโรชิแย้ง

“เหรอ แล้วเธอคิดว่าการที่เธอเกิดมาเป็นเงือกเนี่ย ใครกำหนด หือ?” พี่ลอร่าถาม

“คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเป็นอะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอครับพี่” ฮิโรชิยังย้อนแย้ง

“ถ้ามันทำได้อย่างงั้นจริง ดาราทุกคนก็กลายเป็นซุปตาร์หมดแล้วสิ ทำเพลงอะไรมาก็ดังหมด ทำหนังยังไงก็ไม่เจ๊ง ถ้าเรากำหนดทุกอย่างเองได้ ใช่มั้ย” พี่ลอร่าอธิบาย

ฮิโรชินิ่งแล้วคิดตาม

“อย่างตัวพี่เอง คิดว่าพี่อยากเป็นเจ้าของค่ายเพลงเหรอ เปล่าเลย การที่พี่ทำได้ ไม่ได้หมายความว่าพี่อยากทำ แต่มันมีปัจจัยมาบังคับพี่ไว้ต่างหาก” พี่ลอร่าเล่า

“ผมนึกว่าพี่ทำงานนี้เพราะพี่ชอบซะอีก” ฮิโรชิแปลกใจ

“ถ้าพี่ไม่อยากเป็นเจ้าของค่ายเพลง แล้วพี่อยากเป็นอะไรอ่ะครับ” เจมส์ถาม

“พี่อยากเป็นชาวนา เก็บผักเก็บผลไม้กิน มีชีวิตเรียบๆ อยู่บ้านนอก” พี่ลอร่าตอบ

“พอเพียงเหรอครับ” เจมส์ถาม

“พี่ไม่เรียกพอเพียง มันคือฐานะที่เหลือกินเหลือใช้แล้วหนีไปอยู่สงบๆ พี่ชอบอยู่กับธรรมชาติ แต่พี่ไม่อยากลำบากไปดำนา วันไหนพี่ขี้เกียจพี่ก็จ้างคนไปเก็บผัก แต่จะทำอย่างงั้นได้ พี่ต้องเป็นเสือนอนกิน พี่ต้องมี passive income ซึ่งแบบนั้นพี่ไม่เรียกว่าพอเพียง พี่เรียกว่าชาวนารวยๆ พี่เลยต้องมานั่งทำงานก่อน ตอนนี้กลายเป็นว่าพี่มีหลายสิบชีวิตในบริษัทที่ต้องรับผิดชอบ ในสภาพเศรษฐกิจที่บริหารด้วยรัฐบาลแบบนี้ พี่จะหนีไปอยู่ทุ่งนาได้ไง พี่ก็ต้องอดทนทำงานที่ไม่ชอบนี่แหละ” พี่ลอร่าอธิบาย

“แล้วเราอ่ะ ชอบสิ่งที่ทำอยู่ป่าว” พี่ลอร่าถามกลับ

“ยังไม่รู้ครับ ผมเพิ่งเริ่ม” ฮิโรชิตอบ

“ผมว่าผมชอบละครับ” เจมส์ตอบบ้าง

“อื้ม ถ้าชอบก็แปลว่าโชคดีมากแล้วนะเจมส์ ส่วนฮิโรชิ ลองทำไปซัก 7 ปีค่อยถามตัวเองใหม่ละกันนะ” พี่ลอร่าบอก

“ทำไม 7 ปีครับพี่” ฮิโรชิถาม

“เพราะชีวิตคนเราเปลี่ยนทุก 7 ปีนะสิ” พี่ลอร่าตอบแล้วสะพายกระเป๋าเดินออกไปนอกห้อง เธอหยุดที่ประตูแล้วหันกลับมา

“ถ้าอยากดัง ไปมูซะ เชื่อพี่” 

แล้วเธอก็เดินออกไป ปล่อยให้ฮิโรชิกับเจมส์ยืนอึ้ง

“พี่เค้าดูเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณมากเลยเนอะ” ฮิโรชิพูด

“นั่นสิ” เจมส์สมทบ

……………………………………….

ร้านกาแฟ ใกล้ๆกับออฟฟิศ Bang Factory, 1 สัปดาห์ต่อมา

MV เพลง Black Lagoon ถูกโปรโมตและปล่อยลงในยูทูบ มันถูกเปิดอยู่บนจอทีวีในร้านกาแฟ แต่ก็ไม่เปิดเสียง ร้านกาแฟเปิดเพลงแจ๊สแทน มันถูกใช้เป็นแค่เครื่องประดับในร้านให้จอทีวีไม่อยู่นิ่งๆ พี่ลอร่า พี่เอ พี่ไก่ ฮิโรชิ เจมส์ นั่งกินกาแฟอยู่ด้วยกัน

“สรุปคร่าวๆนะคะพี่ ที่เราอัดโปรโมตเพลง Black Lagoon ไปรอบแรก เราได้กลับมาประมาณแสนวิวนิดๆ แต่ดูจากกราฟคนจะกด skip ภายใน 3 วิแรก ที่ดูจบจริงๆมีแค่นิดหน่อย ประมาณ 10% แล้วคนที่มาคอมเม้นท์ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเพื่อนที่มหาลัยของฮิโรชิเองช่วยกันปั่นค่ะ ไม่ค่อยมีคอมเม้นท์จากที่อื่น” พี่ไก่สรุป

“ได้ความเห่อแหละ” พี่ลอร่าพูด

“ค่ะ ส่วนยอดฟอล ig น้องตอนนี้ขยับจากที่ยังไม่ได้เดบิวท์ จากตอนแรก 2 พัน ตอนนี้ไปอยู่ที่ 3 พันค่ะ” พี่ไก่สรุปต่อ

“ขอโทษนะครับพี่ ผมจะพยายามมากกว่านี้นะครับ” ฮิโรชิโค้งให้

พี่ลอร่าโบกมือห้าม “เฮ้ยย เรื่องปกติ เราไม่ได้เป็นค่ายใหญ่ มันไม่มีทางที่เราจะดังได้ทันที หรือถึงต่อให้ฮิโรชิไปอยู่ค่ายใหญ่ๆมันก็ไม่มีอะไรการันตีทั้งนั้น แต่การที่คนมาฟอล ig เพิ่มพันนึงโดยที่เราไม่ได้ซื้อยอดเลย พี่ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีนะ”

“พันเดียวเนี่ยนะครับ” ฮิโรชิถาม

“ใช่ การปั้นศิลปินอิสระหรือค่ายเล็กๆอ่ะ มันเหมือนการปั้นสโนว์บอลแล้วกลิ้งมันลงมาจากยอดเขา ตอนแรกมันก็จะเป็นลูกเล็กๆ แล้วพอมันกลิ้งติดหิมะลงมา มันก็จะลูกใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เราเองก็เริ่มจากพันคน แล้วพันคนนั้นเค้าก็จะไปบอกไปแชร์ต่อ แล้วคนก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆน่ะ” พี่ลอร่าอธิบาย

“แล้วทำไมบางคนถึงเปิดมาเพลงแรกได้ล้านวิวเลยล่ะครับ” เจมส์ถาม

“เหตุการณ์แบบนี้มันมีหลายปัจจัยอ่ะ เราคาดเดาอะไรไม่ได้หรอกว่าอะไรจะกลายเป็นไวรัล แบบคลิปเหนี่ยวไก่หาย ใครจะรู้ว่ามันจะดัง ซึ่งพี่ไม่ได้คาดหวังว่าเพลงแรกมันจะไวรัลอยู่แล้ว สิ่งที่พี่คาดหวังก็คือแฟนเบสของเรา มันจะเป็นยอดการันตีว่าถ้าเราทำเพลงต่อไป กลุ่มนี้มาดูแน่นอน ถ้าเพลงแรกมันไม่ไวรัลแต่มีคนมาติดตามเราพันคน พี่ว่าก็โอเค ก็ทำต่อไป ค่อยๆสร้างแฟนเบส ไวรัลส่วนมากมันไม่ค่อยยั่งยืนหรอก เป็น One hit wonder ก็เยอะ” พี่ลอร่าอธิบาย

“แล้วของที่ทำมาเหลือบานเลยล่ะครับ พี่จะทำไง” ฮิโรชิถาม

“ก็ขายออนไลน์ไว้นี่แหละ แฟนคลับเราเยอะขึ้นเดี๋ยวเค้าก็มาตามเก็บเอง แล้วมันจะกลายเป็นของแรร์ ถ้าเราไม่ท้อจนหยุดไปซะก่อน” พี่ลอร่าตอบ

“เราปล่อยเพลงแดนซ์ยับเรียกแขกไปแล้ว ปล่อยคลิปเบื้องหลังโน่นนี่นั่นไปแล้ว พี่ว่าทำ MV เพิ่มอีกเพลงดีกว่า เอาเพลง That’s Enough ละกัน เดี๋ยวไก่เตรียมนัดประชุมทีมครีเอทีฟให้พี่หน่อยนะอาทิตย์หน้า” พี่ลอร่าพูดกับพี่ไก่

“ได้ค่ะ” พี่ไก่ตอบ

“ส่วนเอ เตรียมมินิบั้ม 2 ได้เลย ไปคิดมา ช่วยกันคิดกับฮิโรชิก็ดีนะ พี่ว่าดีเวลลอปจากตัวศิลปินเองงานมันออกมาสนุกกว่าเราไปเขียนยัดๆให้เค้าร้อง ฮิโรชิจะได้หัดแต่งเพลงเองด้วย” พี่ลอร่าบรีฟพี่เอ

“ได้ครับพี่ เอาแนวเดิมมั้ยครับ” พี่เอตอบ

“เอาคล้ายๆเดิม อย่าเปลี่ยนแนว เดี๋ยวแฟนคลับงงว่าตกลงมึงจะแนวไหน” พี่ลอร่าบอก

“ผมต้องแต่งเพลงด้วยเหรอครับ” ฮิโรชิถาม

“อื้อ… ศิลปินถ้าแต่งเพลงเองไม่เป็น พี่ว่าระยะยาวรอดยาก หัดไว้เถอะ” พี่ลอร่าตอบ

โปรดติดตามตอนต่อไป