ออฟฟิศ Bang Factory

ฮิโรชิกับเจมส์นั่งรออยู่ที่ล็อบบี้เล็กๆ ของห้องแถว 2 คูหา ที่ดัดแปลงเป็นออฟฟิศ ซักพักพี่ไก่เดินลงมาจากบันได ฮิโรชิกับเจมส์รีบยกมือไหว้ พี่ไก่ไหว้ตอบ

“สวัสดีค่ะ โทษทีรอนานมั้ย พอดีวันนี้พี่ยุ่งๆนิดนึง วันจันทร์อ่ะ” พี่ไก่ทักทาย

“ไม่นานๆครับ” ฮิโรชิโบกไม้โบกมือ

“โอเค งั้นตามพี่มา เอ่อแล้วนี่ต้องเข็นกันไปใช่มะ น้องชื่ออะไรคะ” พี่ไก่หันไปหาเจมส์

“เจมส์ครับ เป็นคนดูแลฮิโรชิครับ” เจมส์แนะนำตัวเอง

“หล่อเหมือนกันนี่ ออดิชั่นด้วยกันป่าว” พี่ไก่มองเจมส์หัวจรดเท้า

“ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ค่อยชอบร้องเพลง” เจมส์ตอบ

“ไม่เป็นไร งั้นตามพี่มา… เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ออฟฟิศเราเล็กๆเอง มันไม่มีลิฟท์ แล้วจะขึ้นบันไดยังไงอ่ะ ห้องออดิชั่นอยู่ชั้น 2” พี่ไก่ถาม

“เดี๋ยวให้เค้าขี่หลังผมขึ้นบันไดไปก็ได้ครับ” เจมส์ตอบ

“ไหวเหรอ” พี่ไก่ถามอีก

“ไหวครับพี่” เจมส์ตอบอย่างมั่นใจ

พี่ไก่เดินนำทั้งคู่ไปขึ้นบันได เจมส์ให้ฮิโรชิเกาะหลัง แล้วตัวเองก็พับวีลแชร์

“มาเดี๋ยวพี่ช่วยยกวีลแชร์ขึ้นไปละกัน” พี่ไก่เสนอ แล้วก็ช่วยเจมส์ถือวีลแชร์

เจมส์ค่อยๆพาฮิโรชิเดินขึ้นบันไดไปชั้น 2 พี่ไก่มองดูอย่างสงสาร

“ถ้าออดิชั่นผ่านพี่ว่าบอสคงต้องทำลิฟท์อ่ะ … หรือไม่ก็ย้ายแผนกศิลปินลงมาชั้น 1” พี่ไก่พูดขณะมองดูเจมส์แบกฮิโรชิขึ้นไป “ถ้าเจมส์ใส่ชุดเชฟนี่ใช่เลยอ่ะ เหมือนเลย”

“เหมือนอะไรครับ” เจมส์ถาม

“ฉลากน้ำปลา ไม่เคยเห็นหรอกมั้ง น่าจะเกิดไม่ทัน” พี่ไก่ตอบ

…………………………..

ห้องออดิชั่น

ฮิโรชินั่งอยู่บนวีลแชร์กลางห้องโล่งๆ เจมส์นั่งอยู่มุมห้อง มีโต๊ะพับกางอยู่ใกล้ๆกำแพง มีเก้าอี้ 2 ตัว ซักพักพี่ไก่ก็เปิดประตูเข้ามา

“เชิญค่ะพี่” พี่ไก่เปิดประตูค้างไว้ แล้วก็มีผู้หญิงตัวสูงๆชุดดำ ดูมีรังสีอำมหิต เดินเข้ามาในห้อง

ฮิโรชิกับเจมส์ประหม่าทันทีที่เจอ แล้วรีบยกมือไหว้

“น้องฮิโรชิ น้องเจมส์ นี่พี่ลอร่า บอสใหญ่ของค่ายเรานะคะ” พี่ไก่แนะนำ

พี่ลอร่านั่งลงที่โต๊ะ หันไปถามไก่ “เอสเปรสโซ่พี่ได้ยัง รอนานละนะ”

“เดี๋ยวไก่ตามให้นะคะ” พี่ไก่ลนลาน รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากระซิบกระซาบ

“เร็วๆดิ๊ ชักช้า!” พี่ลอร่ากริ้วใส่พี่ไก่ แล้วก็หันหน้ามาฮิโรชิ ฉีกยิ้มร่าเริงเปลี่ยนโหมดทันที ฮิโรชิรู้สึกสยองนิดๆ

“คืองี้นะคะน้อง พอดีพี่ได้ดูรายการที่น้องไปออกอ่ะค่ะ แล้วพี่คิดว่าน้องน่าจะมีโพเทนเชียลสำหรับการต่อยอดเป็นศิลปิน ก็เลยเรียกมาออดิชั่นวันนี้นะคะ ก่อนอื่นพี่ถามก่อนนิดนึง น้องติดสัญญากับค่ายอื่นอยู่รึเปล่า พี่ไก่น่าจะไม่ได้ถาม” พี่ลอร่าถลึงตาใส่พี่ไก่อีกครั้ง พี่ไก่ตัวหดเหลือ 3 นิ้ว

“ไม่มีเลยครับ” ฮิโรชิตอบแบบเกร็งๆ

พี่ลอร่าดีดนิ้วดังลั่นห้องหนึ่งครั้ง “ดีมาก ทีนี้เข้าเรื่องเลยดีกว่า เตรียมเพลงอะไรมาคะ”

“เพลง Chance ของ Rapper Jerry” ครับ

“อืมมม … เพลงค่ายอื่นซะด้วย” พี่ลอร่าพึงพำ ส่วนฮิโรชิกับเจมส์หน้าซีดแล้วตอนนี้ “รออะไรล่ะคะ ร้องเลย มีแบคกิ้งแทรคมารึเปล่า ไก่ จัดการให้น้องสิ” พี่ลอร่าหันไปดุ

พี่ไก่ลนลาน วิ่งไปหาฮิโรชิ ช่วยฮิโรชิเชื่อมต่อบลูทูธเข้ากับเครื่องเสียง

“ต่ออันนี้ค่ะ Bang Audition Room … ค่ะ” พี่ไก่ยื่นไมค์ให้ แล้วก็วิ่งออกมา

พอเพลงขึ้น ฮิโรชิก็เริ่มแรพ

คนเราชาตินึงชีวิตมันมีแค่ครั้งเดียว

โอกาสที่มันเข้ามามันอาจจะมีแค่ครั้งเดียว

ร้องเพลงไป 2 ท่อน พี่ลอร่ายกมือกากบาท ฮิโรชิหยุดร้องทันที

“พี่ไม่ชอบวีลแชร์อ่ะ” พี่ลอร่ามองไปที่วีลแชร์ “เราจะจัดการกับมันยังไงได้บ้าง ในเมื่อเรายืนไม่ได้เพราะเราไม่มีขา”

“เอ่อ…ใช้ไม้ค้ำได้มั้ยครับ” ฮิโรชิเสนอ

“ไม่ๆ ประเด็นของพี่คือ ตอนเนี้ย มันเหมือนเอาคนพิการออกมาร้องเพลงอ่ะ … ฟังดูไม่ดีหรอก แต่พี่ไม่ได้บูลลี่เรานะ พี่มองจากที่พี่เห็น … พี่ไม่ได้อยากให้แฟนๆของเรารู้สึกแบบ เฮ้ยยย น้องเกิดมาไม่มีขา น่าสงสารจัง ดูวงเวียนชีวิต ทำมาหากินด้วยการร้องเพลงอย่างยากลำบาก มันหดหู่อ่ะ” พี่ลอร่าให้ความเห็น

“พี่มองเห็นอะไรจากเรารู้ป่ะ พี่เห็นเทพโพไซดอน พี่เห็นอควอแมน อะไรเงี้ย แต่เราเสือกมานั่งบนวีลแชร์อ่ะ มันดูป่วย พี่เลยอยากรู้ว่าเราจะทำอะไรกับมันได้บ้าง…” พี่ลอร่าครุ่นคิด

“ไก่ ไปหาเก้าอี้ทรงสูงมาให้พี่หน่อย เก้าอี้บาร์อ่ะ ไปขอยืมร้านกาแฟมาให้ก็ได้ไป แล้วเอสเปรสโซ่พี่ได้ยังวะเฮ้ย!” พี่ลอร่าหันไปคุยกับพี่ไก่

พนักงานร้านกาแฟมาเคาะประตูพอดี ไก่รีบเปิดประตูให้เข้ามาเสิร์ฟ เสิร์ฟเสร็จไก่ก็กระซิบกับพนักงาน เขาพยักหน้า

“รอซักครู่นะครับ” พนักงานบอกพี่ไก่ แล้วก็รีบวิ่งออกไป

พี่ลอร่าซดกาแฟ แล้วก็สัมภาษณ์ต่อ

“แล้วนี่เราสองคนต้องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเหรอ” พี่ลอร่าถาม

“ใช่ครับ” ทั้งสองคนตอบ

“แล้วขึ้นมาห้องนี้ยังไงอ่ะ แบกกันขึ้นมางิ” พี่ลอร่าถามต่อ

“ครับ” ทั้งคู่ตอบพร้อมกันอีก

“เวรกรรม” พี่ลอร่าส่ายหัว “เราชอบผู้หญิงหรือชอบผู้ชาย”

“เอ่อ…ยังไม่รู้เลยครับ” ฮิโรชิตอบเขินๆ

“อ่าา … พอจะเดาออก” พี่ลอร่าเหลือบมองเจมส์นิดหนึ่ง “แล้วเราอ่ะ”

“ก็… ยังไม่รู้เหมือนกันครับ” เจมส์ตอบเขินๆ

พี่ลอร่าจิบกาแฟนิดหนึ่ง แต่สายตาจิกเหมือนรู้ทัน

“กางเกงนี่คือใส่แล้วมันจะเก็บความชื้นไว้ตลอดเวลางี้เหรอ” พี่ลอร่าถามต่อ

“ใช่ครับ” ฮิโรชิตอบ

“ขอพี่ลองจับกางเกงดูหน่อยได้มะ” พี่ลอร่าสงสัย

“ได้ครับ”

พี่ลอร่าเลยลุกจากเก้าอี้ เดินไปหาฮิโรชิที่วีลแชร์ จับดูกางเกงเหมือนกำลังเลือกผ้า

“อืมมม คอสตูมน่าจะต้องทำงานหนักหน่อยนะเนี่ย อันนี้ใครตัดให้เหรอ” พี่ลอร่าถาม

“แต่ก่อนมีสปอนเซอร์มาช่วยครับ หลังๆจ่ายค่าตัดเอง สปอนเซอร์หายไปหมดละครับ” ฮิโรชิตอบ

“อ๋อออ ถ้าพี่ไปหาแบรนด์แฟชั่นอื่นๆมาเป็นสปอน เราก็ไม่ติดสัญญาอะไรใช่ป่าว” พี่ลอร่าสัมภาษณ์ไปเรื่อยๆ

“ไม่ติดครับ”

“แล้วมันก็จะต้องเข้ารูปแบบนี้ตลอดเวลาถูกมะ เพื่อเก็บความชื้น” พี่ลอร่าเช็คความถูกต้อง

“ครับ”

พนักงานร้านกาแฟเคาะประตู พี่ไก่รีบเปิด พนักงานยกเก้าอี้บาร์เข้ามาตัวหนึ่ง พี่ลอร่ากลับไปนั่งที่โต๊ะ

“เอาให้น้องเค้านั่งเลย” พี่ลอร่าผายมือไปที่ฮิโรชิ

เจมส์รีบลุกมาอุ้มฮิโรชิขึ้นจากวีลแชร์ เขาหันหลังให้พี่ลอร่า แต่ฮิโรชิได้จ้องหน้าพี่ลอร่าแบบเต็มๆ เห็นเธอเอามือเท้าคางมองอย่างพิจารณา พี่ไก่สะกิดเจมส์เมื่อเก้าอี้พร้อม เจมส์ก็วางฮิโรชิลงบนเก้าอี้บาร์ ส่วนพี่ไก่เข็นวีลแชร์ออกไป

ฮิโรชินั่งเกร็งอยู่บนเก้าอี้บาร์ พี่ลอร่ายังนั่งพิจารณาอยู่

“อืม...ดีขึ้น ดูไม่พิการละ ไหนลองขยับหางให้พี่ดูหน่อย เราสามารถหมุนหรือขยับยังไงได้บ้าง” พี่ลอร่าสั่ง

ฮิโรชิลองขยับหางไปมาให้พี่ลอร่าดู

“เออ… เริ่มเข้าท่า อ่ะ ร้องเพลงใหม่อีกรอบ รอบเมื่อกี๊เกร็งไปหน่อย พี่ขอแบบใส่อารมณ์เต็มที่ เหมือนร้องอยู่คนเดียวในห้องตัวเองอ่ะ คิดว่าในห้องนี้ไม่มีใครอยู่ อ่ะเริ่ม” พี่ลอร่าสั่ง เพลงก็ดังขึ้นในไม่กี่วินาที

[คลิกที่วิดีโอเพื่อฟังซาวด์แทรค]

“Yeah...It’s Hiroshi...I’m taking a chance...Let’s go.”

คนเราชาตินึงชีวิตมันมีแค่ครั้งเดียว

โอกาสที่มันเข้ามามันอาจจะมีแค่ครั้งเดียว

ลองคิดดูดีๆว่าเราน่ะอยู่ไปเพื่ออะไร

จะเพื่อเงินทองจะเพื่อความฝันหรือเพื่อสิ่งใด

ถ้าได้มีโอกาสลองถามตัวเองดูซะก่อน

ว่าจะทำรึเปล่าหรือว่าไม่ทำเพราะอะไรก่อน

ถ้าไม่มีเหตุผลที่จะไม่ทำก็แน่นอน

ก็จัดไปเลย ทำให้สุด ให้มัน beyond

สิ่งเดียว ที่อยากจะให้เธอลองคิดดูซักหน่อย

อย่าปล่อยให้โอกาสนี้พลาดมือไป

คว้า มันเอาไว้

ล้า เหนื่อยเท่าไร

(อยากให้เธออดทน ให้สู้กับมันต่อไป)

เพราะ หนักแค่ไหน

ผล เป็นของเธอ

(ใครทำคนนั้นได้ ถ้าเธอทำเธอก็ได้)

กฎแห่งกรรมมันคือผลที่มาจากการกระทำ

จะดีเลิศหรือเลวทรามก็อยู่ที่ตัวทำ

โอกาสที่มาจะเร็วจะช้ามันก็ยังมาไง

มัวแต่ลังเลมันแต่นั่งรอคนอื่นจะคว้าเอาไป

บางทีครั้งนี้มันอาจจะเป็นลิขิตสวรรค์

มันอาจจะเป็นโชคชะตาที่เราน่ะโดนจัดสรร

ถ้าครั้งนี้เราเลือกที่จะลงมือทำมัน

อย่างน้อยสุดต่อไปเราจะไม่มาเสียดายมัน

สิ่งเดียว ที่อยากจะให้เธอลองคิดดูซักหน่อย

อย่าปล่อยให้โอกาสนี้พลาดมือไป

คว้า มันเอาไว้

ล้า เหนื่อยเท่าไร

(อยากให้เธออดทน ให้สู้กับมันต่อไป)

เพราะ หนักแค่ไหน

ผล เป็นของเธอ

(ใครทำคนนั้นได้ ถ้าเธอทำเธอก็ได้)

เพลงจบ พี่ลอร่าปรบมือ พี่ไก่กับเจมส์ถอนหายใจโล่งอก

“เออ มันต้องอย่างงี้แหละ ค่อยน่าดูหน่อย แต่พี่รู้สึกว่าเราเลือกเพลงผิดไปนิดนึง ฮิพฮอพอาจจะไม่ใช่ทางของเรา เพราะพี่ว่าฟังแล้วมันดูแปลกๆ แต่พอเข้าท่อนฮุค ที่ลากเสียงเป็นโน้ตยาวๆ พี่ว่าเราทำได้ดี ถ้าอยู่ในวงบอยแบนด์ พี่ก็ไม่ให้เป็นเมนแร็พอ่ะ” พี่ลอร่าคอมเม้นท์

“ครับ” ฮิโรชิตอบ

“แต่พี่ชอบงานโวคอลของฮิโรชินะ ฟังเฉยๆมันจะแบบ เอ๊ะ ผู้ชายหรือผู้หญิงวะ ซึ่งพี่ว่าดี … ไก่ เดี๋ยวไปเอาสัญญามาให้น้องเซ็นแล้วก็…”

“วู้ววว” เจมส์ดีใจจนเผลอร้องออกมา

“ดีใจออกนอกหน้าเลยนะเราอ่ะ” พี่ลอร่าแซว เจมส์หัวเราะเขิน พี่ลอร่าหันไปคุยกับพี่ไก่ “แล้วก็แจ้งเอกับจิมมี่ให้เตรียมฝึกน้อง พี่ขอดูโชว์แรกสิ้นเดือนนะ”

“ได้ค่ะ” พี่ไก่รับ

พี่ลอร่าหันมาหาฮิโรชิ “สำหรับเรา หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว เราจะต้องมาเป็นศิลปินฝึกหัดที่นี่ จนกว่าจะพร้อม พี่ถึงจะตัดสินใจเดบิวท์นะ”

“ครับ” ฮิโรชิโค้งรับ

“โจทย์แรกของเรา…” พี่ลอร่าหักนิ้วกร๊อบแกร๊บ

“พี่ขอเพลงเร็ว เซ็กซี่ มีพลัง พี่เอ โปรดิวเซอร์ เค้าจะเลือกเพลงให้ พี่ขอดูโชว์สิ้นเดือนนี้ ให้ร้องสด และต้องมีเต้น” พี่ลอร่าบรีฟ

“ห๊าาา” ฮิโรชิตกใจ “ผมจะเต้นได้ไงครับ ผมไม่มีขา”

“ก็ใช้หางเรานั่นแหละ ใช้อย่างภาคภูมิใจ มันคือจุดขายของเรา” พี่ลอร่าสั่ง “เดี๋ยวจะมีครูจิมมี่มาช่วยออกแบบท่า แล้วก็เราต้องซ้อมร้องสดพร้อมกับเต้นให้ได้ ห้ามเสียงตก เข้าใจนะ”

“ครับ” ฮิโรชิโค้งรับ

พี่ลอร่าลุกออกจากโต๊ะ เปิดประตูออกจากห้องไป พอประตูปิด เจมส์รีบวิ่งมากอดฮิโรชิ เขย่าๆด้วยความดีใจ

“ได้เซ็นแล้วๆๆๆ” เจมส์ดีใจ อุ้มฮิโรชิไปนั่งวีลแชร์

“ทีนี้แหละจะทำยังไง ขาไม่มี แต่ต้องเต้น” ฮิโรชิพูดกับเจมส์

“เดี๋ยวมีครูมาช่วยจ้ะ” พี่ไก่บอก “ป่ะ ไปเซ็นสัญญากัน”

โปรดติดตามตอนต่อไป