ห้องซ้อม Bang Factory

เจมส์เข็นฮิโรชิเข้ามาในห้องซ้อมตามปกติ ทีมแดนเซอร์มารออยู่ก่อนแล้ว เจมส์จัดการอุ้มฮิโรชิขึ้นมานั่งบนเก้าอี้สตูล ขณะที่คนอื่นก็เริ่มวอร์มอัพยืดเส้นยืดสาย

“ฮิโรชิ ซ้อมเสร็จเราไปดูหนังกันป่าว” เจมส์ถาม

“เรื่องอะไรเหรอ” ฮิโรชิถาม

“ปั๊มน้ำมัน” เจมส์ตอบ

“หนังอะไรอ่ะ ชื่อแปลกๆ หนังอาร์ตเหรอ” ฮิโรชิถาม

“อื้อ เห็นรีวิวบอกว่านักแสดงเล่นเก่งมากๆ เราอยากดู” เจมส์เล่า

ฮิโรชิลังเลนิดหนึ่งแล้วก็ปฏิเสธ “ม่ายอ่ะ ถ้าไปดูหนังอาร์ตตอนซ้อมเสร็จ เราหลับคาโรงแน่เลย เราอยากกลับบ้านไปนอนมากกว่า”

“งั้นเราไปดูคนเดียวละกันนะ นายก็ซ้อมไป ดูจบเดี๋ยวเรามารับ” เจมส์ขอ

“อื้อ เอาดิ นั่งอยู่เฉยๆนายคงเบื่ออ่ะ ไปดูหนังเถอะ เดี๋ยวซ้อมเสร็จพวกเราคงไปกินปิ้งย่างกันต่อ นายตามไปที่ร้านก็ได้” ฮิโรชิเสนอ

“โอเค” เจมส์ยิ้มดีใจ แล้วหันไปหาแดนเซอร์ที่อยู่ใกล้ๆ “วันนี้ฝากดูแลแทนหน่อยนะครับพี่พอล”

“ได้ๆ” พอลตอบรับ

…………………………………………

โรงหนัง

เจมส์ไปกดรับตั๋วที่หน้าตู้ เขาเอามือถือสแกน QR Code แล้วตั๋วก็ถูกพิมพ์ออกมา จากนั้นเขาก็ไปซื้อขนม

“ท่านที่ซื้อบัตรชมภาพยนตร์เรื่องปั๊มน้ำมัน รอบ 19.05 น. ขณะที่โรงภาพยนตร์พร้อมให้บริการแล้ว เชิญเข้าสู่โรงภาพยนตร์ได้แล้วค่ะ” พนักงานฉีกตั๋วประกาศผ่านเฮดเซ็ต พร้อมกับฉีกตั๋วไปพร้อมกันอย่างคล่องแคล่ว

เจมส์เดินไปหาพนักงานคนนั้น ยื่นตั๋วให้ แล้วก็เข้าไปในโรงหนัง เดินหาที่นั่งของตัวเอง แล้วก็นั่งลง เอากระเป๋าเป้วางไว้ที่ตัก แล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาเช็ค พอไม่เห็นข้อความอะไรเขาก็กดปิดมือถือไปเลย

“ขอดูหนังสงบๆคนเดียวบ้างละกันนะ” เจมส์พึมพำกับตัวเอง

แล้วไฟในโรงหนังก็มืดลง เริ่มฉายตัวอย่างหนัง

…………………………………..

สองชั่วโมงผ่านไป หนังจบ ขึ้นเครดิต เจมส์หยิบมือถือขึ้นมาแล้วเปิดสวิทช์ เจอมิสคอลเป็นสิบๆสาย มีทั้งฮิโรชิ ป้ามายูมิ และเบอร์อื่นๆ เจมส์ตกใจมาก รีบโทรกลับทันที

“ฮัลโหล ป้ามายูมิ มีอะไรรึเปล่าครับ” เจมส์รีบถาม แล้วเขาก็หน้าถอดสี “ครับ ขอโทษครับที่ปิดเครื่อง ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ”

เจมส์รีบเก็บของ แล้วผลุนผลันออกไปจากโรงหนังทันที

…………………………………….

โรงพยาบาล

เจมส์วิ่งไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน เจอป้ามายูมิ ทีมแดนเซอร์ ยืนมุงดูอะไรซักอย่าง เจมส์รีบวิ่งไปไหวป้ามายูมิ

“สวัสดีครับป้า” เจมส์ยกมือไหว้อย่างรู้สึกผิด

“เจมส์หายไปไหนมา” ป้ามายูมิถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เอ่อ...ไปดูหนังมาครับ” เจมส์ตอบแบบอายๆ

“คราวหลังถ้าจะออกไปที่อื่นอย่าปิดโทรศัพท์อีกนะเจมส์ ดูสิ” ป้าดุเจมส์ แล้วผายมือให้เจมส์ดูฮิโรชิที่นั่งอยู่บนวีลแชร์พร้อมกับผ้าดามแขน

“นายเป็นไรอ่ะ” เจมส์ถาม

“มีผิดคิวตอนซ้อมครับน้องเจมส์ เราจับฮิโรชิโยนแต่พลาด เขาเลยร่วงลงมากระแทกพื้น ข้อศอกร้าวเลยครับ” พี่พอลเล่า

“นายเจ็บมากมั้ย” เจมส์ถามต่อ

ฮิโรชิไม่ตอบ แค่พยักหน้า แล้วก็มีคนแทรกวงเข้ามา ป้ามายูมิหันไปทักทาย

“สวัสดีค่ะหมอหลิว” ป้ายกมือไหว้

“สวัสดีครับ” หมอหลิวไหว้ตอบ แล้วรีบมาดูฮิโรชิ “ซ้อมหนักไปมั้ยเนี่ย ทำแบบนี้จะคุ้มเหรอ”

“ผมอยากทำครับ” ฮิโรชิตอบ

“ทุกคนกลับกันเถอะค่ะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวป้าพาน้องกลับเอง ไม่ต้องห่วงนะคะ” ป้ามายูมิหันไปบอกทีมแดนเซอร์

“หายไวๆนะฮิโรชิ” บรรดาแดนเซอร์บอกลา “ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”

ฮิโรชิพยักหน้า

“ผมเคลียร์ค่ารักษาเบื้องต้นให้แล้ว เราพาฮิโรชิกลับกันก่อนเถอะครับ” หมอชวน “รถผมจอดอยู่ชั้น B2 เราไปลงลิฟท์กันเถอะครับ”

“ค่ะ” ป้ามายูมิตอบ พร้อมกับเข็นฮิโรชิไปลงลิฟท์

เจมส์ยืนมองอย่างรู้สึกผิด จนป้ามายูมิหันหลังมาเรียก “มาสิเจมส์ กลับบ้านกัน”

“ครับ”

………………………………..

บ้านบูรพาทิศ

เจมส์กับหมอหลิวช่วยกันอุ้มฮิโรชิลงไปนอนในอ่างที่เคยนอนปกติ แต่วันนี้ฮิโรชิไม่สามารถลากตัวเองลงอ่างได้ ก็เลยต้องช่วยกันอุ้มลง

“อืมมม…. หมอว่าคงจะต้องดามแขนแบบนี้ไปอีกซักระยะ ใส่เฝือกก็ไม่ได้ด้วยเพราะห้ามโดนน้ำ เจมส์ต้องช่วยดูแลเป็นพิเศษหน่อยนะ” หมอหลิวฝากเจมส์

“ครับ” เจมส์ตอบ

ฮิโรชินอนเบือนหน้าหนีอยู่ใต้น้ำ

“หมอไปก่อนนะฮิโรชิ” หมอหลิวบอกลา

ฮิโรชิยกมือข้างที่ไม่เจ็บขึ้นมาไหว้ หมอหลิวยิ้มแล้วเดินออกนอกประตูไป เจมส์ลงมานั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆขอบอ่าง ฮิโรชินอนนิ่งเบือนหน้าหนีอีกรอบ

“นายโกรธเราเหรอ” เจมส์ถาม

ฮิโรชิไม่ตอบ

“เราก็บอกนายแล้วนี่ว่าเราจะไปดูหนังอ่ะ นายก็โอเคตั้งแต่แรกไม่ใช่เหรอ” เจมส์พยายามง้อ

ฮิโรชิสไลด์ตัวขึ้นมาพูดกับเจมส์ “แล้วทำไมนายปิดโทรศัพท์”

“อ้าว ก็เราอยู่ในโรงหนังอ่ะ เปิดโทรศัพท์ก็รบกวนคนอื่นดิ” เจมส์อธิบาย

“นายยังไม่เลิกงานนะ เปิดสั่นก็ได้นี่” ฮิโรชิตัดพ้อ

“ก็...เราแค่อยากดูหนังเงียบๆ ใช้สมาธิตั้งใจดูอ่ะ” เจมส์อธิบายต่อ

“ถ้าจะตั้งใจดูขนาดนั้น ไปดูวันหลังก็ได้มั้ยอ่ะ” ฮิโรชิยังอารมณ์เสีย

“วันหลังไหนอ่ะ เราอยู่กับนายตั้งแต่ตื่นจนหลับทุกวัน ไม่มีวันหยุด นายอยากไปไหนเราก็พาไป ตามใจนายตลอด จนเมื่อวานเนี้ย นายออกไปกับพี่ลอร่าโดยไม่มีเรา เราก็นึกว่านายจะดูแลตัวเองได้แล้ว เราก็เลยขอไปมีชีวิตของตัวเองบ้าง เราผิดมากเลยเหรอ” เจมส์เริ่มขึ้น

ฮิโรชินิ่งไปนิดหนึ่ง แล้วก็พูดเบาๆ “เราขโมยชีวิตนายมาตลอดหลายปีเลยสินะ”

เจมส์อึ้งไปเลย เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดจาทำร้ายฮิโรชิแบบนี้ “เปล่าๆ”

“เปล่าอะไร” ฮิโรชิถาม “ที่นายพูดมามันก็จริงไม่ใช่เหรอ … นายคงเบื่อจะดูแลเราแล้วล่ะ”

“ไม่ใช่นะเว้ย ฟังก่อนดิ เราแค่ต้องการเวลาส่วนตัวบ้างอ่ะ เท่านั้นเอง” เจมส์อธิบาย

“อืม… งั้นพรุ่งนี้นายไม่ต้องมาแล้วนะ นายไปเถอะ จำได้ว่านายอยากออกไปท่องโลก ได้เวลาแล้วแหละ” ฮิโรชิพูดเรียบๆ

“อย่าพูดอย่างงี้ดิ นายจะไล่เราออกเหรอ” เจมส์หน้าเสีย เสียงเริ่มเครือ

“เราแค่อยากให้นายไปใช้ชีวิตอย่างที่นายต้องการ” ฮิโรชิพูดเรียบๆ และเบือนหน้าหนี “ไปเถอะเจมส์”

เจมส์น้ำตาร่วงทันที เขาค่อยๆลุกขึ้นยืน

“เราดีใจที่ได้ดูแลนายนะ ฮิโรชิ”

เจมส์เดินออกไปช้าๆ ปิดไฟและปิดประตูเบาๆ พอเขาเดินออกมาจะถึงประตูหน้าบ้าน ป้ามายูมิก็เดินมารอเจอ ป้าเห็นเจมส์น้ำตานองหน้าป้าก็หน้าเสียทันที

“ฮิโรชิให้ผมออกจากงานแล้ว ขอโทษที่ผมทำงานไม่ดีนะครับป้า” เจมส์ยกมือไหว้

ป้ามายูมิดึงเจมส์เข้ามากอด

“ป้าไม่รู้ว่าฮิโรชิพูดอะไรกับเจมส์ แต่เจมส์คือคนที่ดูแลฮิโรชิได้ดีที่สุด ป้าไม่ให้ออกหรอก” ป้ามายูมิพูดเบาๆกับเจมส์ เขาปล่อยโฮแบบกลั้นไม่อยู่แล้ว ป้าจับไหล่เจมส์ยืดตัวขึ้น เอามือปาดน้ำตาให้เจมส์

“ป้าให้เจมส์ลาพักร้อน เงินป้าจ่ายเหมือนเดิม ไม่ต้องห่วงทางนี้ เดี๋ยวป้ากับพี่แสงจัดการเองนะ” ป้าถาม

“ครับ” เจมส์ยกมือไหว้ป้า

“ส่วนเรื่องฮิโรชิ เดี๋ยวป้าจะเคลียร์กับเขาให้ โอเคเมื่อไหร่ป้าจะบอกเองนะ กลับบ้านไปนอนเถอะ” ป้าตบไหล่เจมส์เบาๆ

“ขอบคุณครับ ไปละครับ” เจมส์ยกมือไหว้ป้าอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป

…………………………...

ฮิโรชิที่นอนอยู่ในอ่าง ลุกขึ้นมาส่องดูเจมส์ที่เดินออกไปจนลับตา เขาเริ่มน้ำตาไหล รู้สึกผิดที่แทบไม่เคยตามใจเจมส์เลยตลอดช่วงเวลาที่รู้จักกันมา มีแต่เจมส์ตามใจเขาตลอด แล้วก็รู้สึกผิดอีกเรื่องที่แค่เจมส์พลาดครั้งเดียวก็ไปไล่เจมส์ออกด้วยความโมโหแล้ว เขาค่อยๆสไลด์ตัวกลับลงไปใต้น้ำ ร้องโอดโอยเบาๆเพราะเจ็บแขน

โปรดติดตามตอนต่อไป