ห้องบันทึกเสียง

ฮิโรชินั่งอยู่บนเก้าอี้บาร์ หน้าไมค์อัดเสียง มีหูฟังมอนิเตอร์อันใหญ่คล้องคออยู่ กำลังอ่านทบทวนเนื้อเพลง ในสภาพที่แขนข้างหนึ่งห้อยอยู่ในอาร์มสลิง เขาเอาปากกามาร์คว่าตรงไหนจะต้องเน้นหนักเน้นเบา จะหายใจวรรคไหน พี่ลอร่าเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องโปรดิวเซอร์ที่เห็นกระจกทะลุกัน ฮิโรชิยกมือไหว้พี่ลอร่า พี่เอ โปรดิวเซอร์หนุ่มร่างท้วม ส่งซิกบอกให้ฮิโรชิใส่หูฟัง ฮิโรชิยกหูฟังขึ้นมาสวม พี่ลอร่ากดปุ่มอินเตอร์คอมคุยกับฮิโรชิ

“แขนเป็นไงมั่ง” พี่ลอร่าถาม

“ดีขึ้นเรื่อยๆละครับ อีก 2 วีคน่าจะหายละครับ” ฮิโรชิตอบยิ้มๆ

“โอเค อดทนหน่อยนะ เดดไลน์ปล่อยมินิบั้มใกล้เข้ามาแล้ว ช่วงนี้ก็อัดเพลงไปก่อนละกัน เดี๋ยวพี่จะนั่งฟัง” พี่ลอร่าบอก

ฮิโรชิพยักหน้า

“แล้วเจมส์ไปไหนอ่ะ” พี่ลอร่าถาม

“เอ่อ...เค้าไปทำอย่างอื่นแล้วครับ” ฮิโรชิไม่ค่อยอยากคุยเรื่องนี้ แต่พี่ลอร่าถามก็ต้องตอบ

“อ้าว แล้วใครพามา” พี่ลอร่าถามต่อ

“คุณป้าครับ นั่งอยู่ข้างหลังพี่อ่ะครับ” ฮิโรชิชี้มือไปที่ป้ามายูมิที่กำลังลุกขึ้นไหว้สวัสดี

“อุ้ย.. สวัสดีค่ะ” พี่ลอร่าตกใจ

“ฝากหลานชายด้วยนะคะ” ป้ามายูมิคุยกับพี่ลอร่า

“ค่ะ … คุณป้าไปนั่งข้างนอกก่อนดีกว่าค่ะ น้องจะได้ปล่อยของ นั่งตรงนี้น้องเห็นเดี๋ยวน้องเขิน” พี่ลอร่าแนะนำ

“ได้ค่ะๆ” ป้ามายูมิโค้งให้แล้วรีบเดินออกไป

“เดี๋ยวพี่ขออีกเทคนึงนะ เมื่อกี๊ฮุคแรกกับสองพี่ว่ามันเอื้อนเยอะจนรกไปนิดนึง พี่ขอเรียบๆกว่านี้ ไม่ต้องไวเบรชั่นเลยก็ได้ เพลงนี้มันเป็นบัลลาดอคูสติก เอาฟีลเมื่อกี๊แหละ แต่ลดเทคนิคลงมาหน่อย แต่เก็บลูกเล่นตอนท้ายไว้นะ” พี่เอบรีฟ

“กี่เทคแล้วเอ” พี่ลอร่าถาม

“พึ่งไปเทคเดียวครับพี่ แล้วเพลงนี้อัดเจาะแทบไม่ได้อ่ะ มันไม่สมูธ มันต้องอัดทีเดียวทั้งเพลง ถ้าผิดก็คือผิดเลยครับ” พี่เอตอบ

“อืม…เคๆ ต่อๆ” พี่ลอร่าโบกมือให้จัดการต่อได้เลย

“พร้อมยัง” พี่เอกดอินเตอร์คอมถาม

“ขอทำอารมณ์แป๊บนึงนะครับ” ฮิโรชิพูดผ่านไมค์

เขาหลับตา นึกภาพกลับไปที่เหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่เจอหน้าเจมส์

“พร้อมแล้วครับ”

เสียงเมโทรโนมจากโปรแกรมอัดเพลงดังขึ้น ป๊อกๆๆๆ แล้วอินโทรกีตาร์โปร่งก็ดังขึ้นมาจากลำโพงมอนิเตอร์ที่ตั้งอยู่เหนือแผงมิกซ์เซอร์ตัวใหญ่ แล้วฮิโรชิก็เริ่มร้องเพลง

[คลิกที่วิดีโอเพื่อฟังซาวด์แทรค]

“ที่ผ่านมา

ฉันไม่เคยเห็นค่าของเธอ

จนวันนี้

ฉันต้องยอมให้เธอจากไป

ความเจ็บช้ำ

ที่ฉันทำเอาไว้คงอยู่

ในใจเธอ

และไม่มีวันที่เลือนหาย

Now I’m lost

In the dark

ในวันนี้ที่ไม่มีเธอ

It’s my turn

Time to cry

ความปวดร้าวที่มันย้ำเตือน

I’m so sorry

For made you cry

I’m so sorry

My tears won’t dry”

พอจบเพลง ฮิโรชิก็น้ำตาคลอเบ้า เขาแหงนหน้าขึ้นสูดลมหายใจ

“ได้มั้ยครับพี่” เขาถาม

“ดี เทคนี้สวยเลย” พี่เอตอบมาทางอินเตอร์คอม

“เอ...ปิดอินเตอร์คอมก่อน” พี่ลอร่าสั่ง “พี่ชอบเทคนี้ละ แล้วจังหวะมันดีมากนะที่มันอัดเพลงนี้ช่วงเนี้ย มันเพิ่งทะเลาะกับเจมส์แล้วไล่เจมส์ออก” พี่ลอร่ากระซิบเม้าท์กับเอ

“มีผลขนาดนั้นเลยเหรอพี่” พี่เอถาม

“มึงเป็นโปรดิวเซอร์ มึงมองไม่ออกเหรอ มันกับไอ้เจมส์น่ะแอบชอบกัน” พี่ลอร่ากระซิบ

“อ่าาาาา มิน่าล่ะ” พี่เอแอบตบเข่าฉาด

พี่ลอร่าลุกขึ้นมากดอินเตอร์คอม “โอเคละ ฮิโรชิ วันนี้พี่ปล่อยกลับเลยละกัน”

“ขอบคุณครับพี่” ฮิโรชิไหว้

“วงวารจริง แขนก็เจ็บยังจะยกมือไหว้ เดี๋ยวพี่เรียกคุณป้าให้” พี่ลอร่าเดินออกไปเปิดประตู “คุณป้าขา เชิญค่ะ เสร็จละ”

ป้ามายูมิเดินเข้ามา เธอรีบเข็นวีลแชร์ที่พับไว้เข้าไปในห้องอัด แล้วประคองฮิโรชินั่ง

“ขอบคุณนะคะ” คุณป้ายิ้มขอบคุณ ขณะที่พาฮิโรชินั่งลง เสร็จแล้วเธอก็เข็นเขาออกจากห้องอัด “ลาละค่ะ” เธอไหว้พี่ลอร่าพร้อมกับฮิโรชิ

“เอ มิกซ์เสร็จมั้ยวันนี้” พี่ลอร่าถามพี่เอ

“เสร็จครับพี่ เพลงนี้ไม่กี่ชิ้น มิกซ์ไม่ยาก” พี่เอตอบ

“เค มิกซ์เสร็จแล้วไลน์บอก เดี๋ยวพี่มาฟัง” พี่ลอร่าถือกระเป๋าเดินฉับๆออกจากห้องไป

……………………………………..

หน้าห้องอัดเสียง

ป้ามายูมิกับฮิโรชิยืนรอแท็กซี่ด้วยกันเงียบๆ

“ถ้าเจมส์มาด้วยคงสนุกนะเนี่ย วันนี้เข้าห้องอัด ป้าเองก็เพิ่งเคยเห็นของจริง” ป้ามายูมิเปรย

“เจมส์เค้าคงเบื่อแล้วล่ะครับ” ฮิโรชิพูดแล้วมองออกไปที่อื่น

“งั้นป้าคงต้องหาคนดูแลคนใหม่แล้วล่ะ” ป้ามายูมิพูด “แต่จะหาใครดูแลฮิโรชิได้ดีเท่าเจมส์น้าาา”

ฮิโรชิเงียบ ไม่พูดอะไร

“บางที ป้าว่าฮิโรชิลองคุยกับเจมส์ดูใหม่มั้ย เค้าคงไม่ได้เบื่อฮิโรชิหรอก เค้าแค่ต้องการเวลาส่วนตัวบ้างน่ะ ป้าว่า” ป้าก้มลงพูดกับฮิโรชิ

ฮิโรชิก็ยังเงียบ

“ไม่คิดถึงเค้าเหรอ” ป้าพูดแหย่

ฮิโรชิแหงนหน้าขึ้นทันที “คุณป้า! … พูดอย่างกับผมเลิกกับแฟน”

“นี่ ถ้าเราจะมีแฟนน่ะ หาคนที่ดูแลเราให้ดีๆได้เท่าเจมส์ก็แล้วกันนะ” ป้าสั่ง

ฮิโรชิหน้าหงิก

“จะไปโกรธเค้ากับเรื่องแค่นี้ทำไมฮึ เจมส์ดูแลเรามาตั้งหลายปี พลาดแค่ครั้งเดียว ลืมความดีเค้าไปหมดแล้วรึไง” ป้าถาม

“ผมไม่ได้โกรธเค้า….” ฮิโรชิปฏิเสธ

“โกรธสิ คิดว่าป้ามองไม่ออกรึไง” ป้าสวนทันควัน

“เค้าบอกว่าอยากไปมีชีวิตของตัวเองบ้าง ผมก็ให้เค้าไปไงครับ” ฮิโรชิเถียง

“ก็ไม่เห็นจะต้องทำตัวสุดโต่งไปไล่เค้าออกนี่ ฮิโรชิ เราก็แค่บาลานซ์กันให้ได้ ลองถามเจมส์ดูบ้างสิว่าเค้าอยากไปไหน อยากทำอะไร ตามใจเค้าบ้าง ถึงเราจะเป็นนายจ้างเค้าก็เถอะ เจมส์เค้าก็มีหัวใจนะ” ป้าสอน

“ครับ”

“จะเป็นดาราน่ะ อย่าอีโก้สูง ไปขอโทษเจมส์ซะ ถ้าไปไม่ได้ก็ไลน์เอา” ป้าสั่ง

“คร้าบบ”

“คุยกันเย็นนี้เลยนะ ป้าจะออกไปเล่นไพ่กับเพื่อน กลับดึกๆแหละ มีอาหารในตู้เย็น เวฟเอานะ” ป้าสั่งอีก

“เล่นไพ่อีกละ ป้าอ่ะ ผมนี่ไม่กล้าบอกใครเลยว่าป้าไปไหน” ฮิโรชิตาขวางใส่

“อยู่เมืองไทยมันไม่มีปาจิงโกะนี่นา ป้าก็เลยต้องเล่นไพ่แทน” ป้าหัวเราะ

……………………………….

หน้าบ้านเจมส์

ตอนเย็น อาทิตย์กำลังจะลับฟ้า ฮิโรชิเข็นวีลแชร์ตัวเองมาถึงหน้าบ้านด้วยมือเดียวแล้วกดกระดิ่ง เจมส์เปิดประตูหน้าบ้านเห็นฮิโรชิแล้วก็ทำหน้าบึ้ง

“นายไล่เราออกแล้วไม่ใช่เหรอ มาทำไมอ่ะ” เจมส์ตะโกนถาม

“มาจ้างนายใหม่ไง” ฮิโรชิตะโกนตอบ

“นายไถวีลแชร์มือเดียวมาได้ไงอ่ะ” เจมส์ถาม

“มาได้ก็แล้วกัน” ฮิโรชิตอบ

เจมส์เดินออกมาที่ประตูรั้ว แต่ยังไม่เปิด

“ทำไมไม่หาคนอื่นอ่ะ” เจมส์ถามงอนๆ

“ก็...หาไม่ได้อ่ะ” ฮิโรชิตอบเสียงอ่อย

“เอ๊...เพราะอะไรน้าาา” เจมส์แหย่

“ก็ไม่มีใครทำได้เหมือนนายไง” ฮิโรชิพูดค่อยๆและเบือนหน้าหนี

“อะไรนะ ไม่ได้ยิน พูดดังๆ” เจมส์แกล้ง

“ก็ไม่มีใครทำได้เหมือนนายงายยยยยย” ฮิโรชิตะโกน “ได้ยินยางงงงง”

เจมส์หัวเราะร่วน แล้วก็เปิดประตูรั้วเดินออกมาหาฮิโรชิ “อยากให้เรากลับไปดูแล รู้ป่าวต้องทำยังไง”

“ทำไร” ฮิโรชิถามงอนๆ

“พูดตาม” เจมส์สั่ง

“ว่า?”

เจมส์กระแอม “ผม ปลาน้อยฮิโรชิ”

“เฮ้ย!” ฮิโรชิขึ้นเสียง

“พูดดิ!” เจมส์สั่ง

“ผม ปลาน้อยฮิโรชิ” เขาพูดตามอย่างเสียไม่ได้

“อยากขอโทษคุณเจมส์ สุดหล่อ” เจมส์พูดประโยคต่อมา

ฮิโรชิหน้าหงิก แต่เขาก็พูด “อยากขอโทษคุณเจมส์สุดหล่อ”

“ได้โปรดกลับมาดูแลผมต่อ” เจมส์พูดยิ้มๆสะใจ

“ได้โปรดกลับมาดูแลผมต่อ” ฮิโรชิพูดตาม

“ผมสัญญาว่า”

“ผมสัญญาว่า” ฮิโรชิเริ่มสงสัยว่าจะให้สัญญาอะไร

“จะให้อิสระกับคุณเจมส์” เจมส์ว่าต่อ

“จะให้อิสระกับคุณเจมส์” เขาว่าตาม

“ไม่ว่าคุณเจมส์จะอยากทำอะไร ไปไหน กินอะไร” เจมส์พูด

“ไม่ว่าคุณเจมส์จะอยากทำอะไร ไปไหน กินอะไร” ฮิโรชิว่าตาม

“ปลาน้อยฮิโรชิคนนี้ก็จะไม่ขัด ไม่เถียง” เจมส์พูด

“ทำไมต้องปลาน้อยด้วยอ่ะ” ฮิโรชิโวยวาย

“ก็นายเป็นปลาน้อยอ่ะ พูดดิ” เจมส์สั่ง

“ปลาน้อยฮิโรชิคนนี้ก็จะไม่ขัด ไม่เถียง” ฮิโรชิพูดตามจนได้

“เพราะต่อไปนี้”

“เพราะต่อไปนี้” ฮิโรชิหน้าหงิกพูด

“ผมจะเป็นแฟนคุณเจมส์”

“ผมจะเป็นฟ….”

ฮิโรชิไม่ทันตั้งตัว เขาโดนเจมส์ขโมยจูบแรกในชีวิต เจมส์ประกบปากของเขาเข้ากับปากของฮิโรชิอย่างรวดเร็วแต่นุ่มนวล เอาใช้สองมือประคองคางของฮิโรชิไว้ แล้วค่อยๆถอนปากออกมา

“ถ้านายไล่เราออกอีก นายจะเสียใจไปตลอดชีวิต ไอ้ต้าวปลาน้อย” เจมส์กระซิบกับฮิโรชิ แล้วก็ประกบริมฝีปากกับฮิโรชิอีกครั้ง ทั้งคู่รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนและเหลือกันอยู่แค่สองคน

วันนี้ความปรารถนาลึกๆของทั้งคู่ก็ได้ปลดปล่อยเสียที

โปรดติดตามตอนต่อไป