รีสอร์ต

ช่วงบ่าย ป้ามายูมินั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ตรงชายหาดกับพี่แสง จิบเครื่องดื่มกันอย่างสบายใจ เจมส์เข็นฮิโรชิที่อยู่บนวีลแชร์ออกมาจากห้อง พอถึงโซนที่เป็นหาดทราย เขาก็ให้ฮิโรชิขี่หลัง แล้วพาไปนั่งที่เก้าอี้พับใกล้ๆกับป้ามายูมิ

“สองหนุ่ม กินอะไรรึยัง ขลุกอยู่ในห้องซะนานเชียว” ป้ามายูมิถาม

“ยังเลยครับ หิวจะแย่ละ” เจมส์ตอบ

“ผมก็ยัง” ฮิโรชิตอบบ้าง

“กินอะไรดีคะ เดี๋ยวพี่แสงไปสั่งให้” พี่แสงถามพร้อมกับยื่นเมนู

“เอากะเพราปลาหมึกละกันครับ” เจมส์คิดเมนูง่ายๆที่อยากกิน

ฮิโรชิชะโงกหน้าไปดูเมนู “ผมเอาสปาเก็ตตี้ขี้เมาทะเลครับ” เขาเลือกเมนูของตัวเอง

“เครื่องดื่มผมเอาน้ำมะพร้าวปั่นนะครับ” เจมส์สั่งเครื่องดื่ม

“ผมด้วย” ฮิโรชิสั่งเครื่องดื่มเหมือนกัน

“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่มา” พี่แสงลุกออกไป

ฮิโรชิเอนหลัง เอาแว่นกันแดดขึ้นมาใส่

“สบายจังเลย” ฮิโรชิพูด

“ดีแล้วล่ะ เห็นหลานหายเครียดป้าก็สบายใจ” ป้ามายูมิพูด

“จริงครับ ตอนอยู่กรุงเทพฯผมก็เครียดไปด้วย” เจมส์พูด

ทั้งสามคนนิ่งกันไปพักหนึ่ง

“เจมส์ … หนูกับฮิโรชิตอนนี้คือยังไงกัน” จู่ๆป้ามายูมิก็ถาม

เจมส์ตกใจกับคำถาม เอามือเกาคอ

“คือ… อยากรู้จริงๆเหรอครับ ถ้าคุณป้ารู้จะโกรธผมมั้ย” เจมส์ลังเลที่จะตอบ

“มีเหตุผลอะไรที่ป้าต้องโกรธล่ะ” ป้ามายูมิถามต่อ

“ก็… เราเป็นแฟนกันครับ” เจมส์ตอบ

“รักฮิโรชิจริงๆใช่มั้ย” ป้าถามย้ำ

“ครับ” เจมส์พยักหน้า

ป้าหันไปถามฮิโรชิ “แล้วเราล่ะ รักเจมส์จริงๆรึเปล่า”

“เอ่อ… รักสิครับ” ฮิโรชิตอบเขินๆ

ป้าไม่พูดอะไร ยืดตัวขึ้นมาจิบเครื่องดื่ม

“ป้าไม่โกรธผมเหรอครับ” เจมส์ถาม

“โกรธทำไม ดีใจซะอีก” ป้ามายูมิตอบ

“ไม่ได้อยากให้ฮิโรชิมีแฟนเป็นผู้หญิงเหรอครับ” เจมส์ถามอีก

“สำหรับฮิโรชิน่ะ จะเป็นแฟนกับผู้ชายหรือผู้หญิง ป้าไม่ได้สนใจเลย ป้าสนใจแค่คนที่จะมาเป็นแฟนเค้าต้องดูแลเค้าได้ ซึ่งเจมส์พิสูจน์ตัวเองมาหลายปีแล้ว ป้าดีใจมากๆนะ ที่เราสองคนเป็นแฟนกัน” ป้ามายูมิอธิบาย

“ครับ” เจมส์เขินหน้าแดง

“เจมส์ สัญญากับป้าอย่างนึงสิ” ป้ามายูมิพูดกับเจมส์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เอ่อ… อะไรเหรอครับ” เจมส์สงสัย

“ถ้าป้าไม่อยู่แล้ว เจมส์อย่าทิ้งฮิโรชินะ” ป้าพูด

“พูดอะไรอย่างงั้นครับคุณป้า” เจมส์แปลกใจ

“สัญญาได้มั้ย” ป้าจับมือเจมส์

เจมส์นิ่งอึ้งไปนิดหนึ่ง ฮิโรชิก็อึ้งเหมือนกัน

“สัญญาครับ” เจมส์พูด

ป้าหันไปจับมือกับฮิโรชิ

“ส่วนฮิโรชิ สัญญากับป้านะ ว่าอย่าทิ้งเจมส์” ป้าพูด

“เอ่อ… สัญญาครับ” ฮิโรชิตอบ

ป้าจับมือของทั้งสองคนมาไว้ที่เข่าตัวเอง

“ดูแลกันและกันนะ ทั้งสองคน” ป้าพูด

“ป้าพูดอะไรแปลกๆนะครับ” ฮิโรชิตั้งข้อสังเกต

พี่แสงกลับมาพร้อมอาหารและเด็กเสิร์ฟ

“มาแล้วค่าาา” พี่แสงเสียงดังมาแต่ไกล

เด็กเสิร์ฟเอาอาหารมาเสิร์ฟฮิโรชิกับเจมส์

“กินข้าวกันก่อนสิ” ป้ามายูมิชวนกินข้าว

“ป้าไม่กินเหรอครับ” ฮิโรชิถาม

“ป้ากับพี่แสงกินจนอิ่มแล้ว ตอนเราทำอะไรกันอยู่ในห้องเป็นชั่วโมงน่ะ” ป้าตอบพร้อมแซว

“ป้ารู้ด้วยเหรอครับ” ฮิโรชิถามอายๆ

“รู้ตั้งนานแล้ว ป้าแค่ไม่พูด” ป้ามายูมิตอบ

“พี่แสงก็รู้ค่ะ” พี่แสงพูดบ้าง

เจมส์สำลักข้าว “รู้กันหมดเลยเหรอครับ”

“รู้สิคะ พี่แสงเป็นคนทิ้งขยะบ้านนี้ พี่แสงเห็นทุกอย่าง” พี่แสงพูดยิ้มๆ

“กินข้าวไม่ลงแล้วอ่ะ อาย” ฮิโรชิวางช้อน

“กินไปเถอะ … เรื่องปกติน่ะ ฮิโรชิก็เป็นคนนะ” ป้าพูดกับฮิโรชิ

ทั้งสองคนเลยกินข้าวต่อ

……………………………

พอกินข้าวเสร็จ ฮิโรชิกับเจมส์ก็พากันไปลงทะเล เจมส์พายเรือคายัคเล่นโดยไม่ได้ใส่เสื้อชูชีพ เพราะตั้งใจว่าจะไม่ออกไปไกล ส่วนฮิโรชิก็ว่ายน้ำอยู่ใกล้ๆ ป้ามายูมิเอาผ้ามาปูที่ชายหาด นอนอ่านหนังสือ ส่วนพี่แสงไปนั่งเม้าท์กับเด็กเสิร์ฟผู้ชาย

“ฮิโรชิ มานี่แป๊บนึงสิ” ป้ากวักมือเรียก

“ครับ” ฮิโรชิตอบ แล้วก็ว่ายน้ำขึ้นมาที่ชายหาด คลานไปนอนข้างๆป้ามายูมิ

“มีอะไรครับ” ฮิโรชิถาม

“วันนี้ป้ามีเรื่องอยากจะคุยด้วย” ป้าพูด

“อะไรครับ” ฮิโรชิสงสัย

“เมื่อเดือนที่แล้ว ป้าไปตรวจสุขภาพมา หมอบอกว่าป้าเป็นมะเร็งลำไส้” ป้าเริ่มเล่า

ฮิโรชิลุกขึ้นนั่งทันที

“ทำไมป้าไม่บอกผม” ฮิโรชิถาม

“มี 2 เหตุผลที่ป้าไม่บอก ข้อแรก ป้าไม่อยากให้หนูเครียด เพราะงานที่ทำอยู่ก็เครียดพออยู่แล้ว ข้อสอง กว่าจะตรวจเจอ ป้าก็เป็นระยะสุดท้ายแล้ว ป้าพลาดเองที่ไม่ยอมไปตรวจแต่เนิ่นๆ” ป้าอธิบาย

“หา…” ฮิโรชิตกใจ

เจมส์แอบสังเกตอยู่ไกลๆจากในทะเล แต่ไม่รู้ว่าฮิโรชิกับป้าคุยอะไรกัน รู้แค่จากสีหน้าว่าซีเรียสแน่ๆ

“ยังรักษาทันมั้ยครับ” ฮิโรชิถาม

ป้าส่ายหน้า

“ป้าเลยแอบเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว ป้าโอนเงินเข้าบัญชีหนูหมดแล้ว รวมทั้งหุ้นทั้งหมดของป้าที่มีด้วย” ป้ามายูมิพูด

“ไม่ๆๆ ป้าต้องหาย กลับไปผมจะให้ป้าไปทำคีโม” ฮิโรชิเริ่มร้องไห้

ป้ามายูมิเช็ดน้ำตาให้ฮิโรชิ แล้วก็ส่ายหน้า

“ป้าไม่ทำ ป้าใช้ชีวิตคุ้มแล้ว ป้าพร้อมจะไปแล้ว” ป้ามายูมิพูด

ฮิโรชิโผเข้ากอดป้าของตัวเอง ร้องไห้ไม่หยุด

“ผมเหลือเวลาอีกแค่ไหนครับ” ฮิโรชิถาม

“ป้ารู้แค่ว่าไม่มาก” ป้าตอบ “แต่มีอีกหนึ่งเรื่องที่ป้าต้องเคลียร์กับหนู”

“อะไรครับ” ฮิโรชิถาม

“หนูเคยถามป้าหลายครั้งว่าหนูเกิดมาได้ยังไง ใครเป็นพ่อ แม่หนูสั่งไม่ให้เล่าจนกว่าจะพร้อม แต่ตอนนี้ป้าว่าสมควรแก่เวลาแล้ว ถ้าป้าไม่เล่าตอนนี้ จะไม่มีใครเล่าได้อีกเลย” ป้าพูด

ฮิโรชิถอยออกมา เช็ดน้ำตาแล้วตั้งใจฟัง

“สมัยก่อนที่ฮิโรชิจะเกิด แม่ของฮิโรชิทำงานที่ซีเวิร์ล เป็นคนฝึกโลมา แม่ของหนูเป็นคนเก่งมาก เขาฝึกปลาโลมาให้โชว์ท่าทางต่างๆได้ วันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุหลังเลิกงาน แม่ของหนูพลัดตกลงไปในบ่อโลมา หนูคงเคยได้ยิน หรือดูสารคดีเรื่องโลมาข่มขืนครูฝึก … แม่ของหนูก็โดนแบบนั้น” ป้าพูดจบแล้วก็มองไปที่หางของฮิโรชิ

ฮิโรชิอ้าปากค้าง

“แต่ไม่เคยมีใครตั้งท้องจากเหตุแบบนี้ จนกระทั่งแม่ของหนู เค้ามาคลอดหนูที่โตเกียว ป้าก็อยู่ด้วย” ป้าเล่าต่อ

“พ่อผมคือปลาโลมาเหรอครับ” ฮิโรชิถาม

ป้าพยักหน้า

“ป้ากับพวกหมอที่โรงพยายาลปิดข่าวเรื่องนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว แม่หนูก็สั่งว่าห้ามบอกหนูเรื่องนี้ จนกว่าจะพร้อมที่จะรับความจริงได้น่ะ” ป้าเล่าต่อ

“แล้วแม่ก็โดนรถชนเหรอครับ” ฮิโรชิถาม

“เปล่า…” ป้าส่ายหน้า “แม่หนูกระโดดลงรางรถไฟ”

ฮิโรชิเริ่มถอย ป้าพลิกหนังสือ หยิบกระดาษเก่าๆแผ่นหนึ่งขึ้นมา

“นี่คือจดหมายจากแม่ของหนู มันเป็นภาษาญี่ปุ่นนะ” ป้าพูด

“ฮิโรชิลูกรัก แม่ขอโทษที่ทำให้หนูเกิดมาเป็นแบบนี้ แม่ไม่ได้ตั้งใจ แม่หวังว่าหนูจะมีชีวิตที่ดี มีแต่คนรัก ไม่มีใครมาทำร้าย แม่รักหนูที่สุด แต่แม่อายตัวเองเหลือเกิน แม่ไม่กล้ามองหน้าหนูด้วยซ้ำ หวังว่าหนูคงเข้าใจแม่นะ … ลาก่อน อาเกมิ แม่ของหนู” ป้าอ่านจดหมายให้ฮิโรชิฟัง

ป้ายื่นจดหมายให้ฮิโรชิ

“หลังจากที่แม่หนูจากไป ป้าก็เลยพาหนูมาอยู่ที่เมืองไทย เลี้ยงหนูมาจนโต กลายเป็นที่รักของทุกคนในวันนี้แหละ”

ฮิโรชิไม่รับจดหมาย เขาทั้งสับสนและเสียใจ ป้ามายูมิก็อึ้ง กลัวว่าหลานจะรับความจริงไม่ได้ แล้วสิ่งที่ป้ามายูมิกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นจริงๆ ฮิโรชิค่อยๆถอยตัวเองออกห่าง คลานลงทะเลไปอย่างรวดเร็ว แล้วว่ายน้ำหนีไป ป้ารีบลุกขึ้นยืน

“ฮิโรชิ!!!” ป้ามายูมิตะโกน

เจมส์ที่ดูเหตุการณ์อยู่ตลอดรีบพายเรือเข้าไปหา แต่ฮิโรชิมองเห็นเขาก็ว่ายน้ำหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

“เจมส์ ตามเขากลับมาเร็ว!!!” ป้าตะโกนบอกเจมส์

เจมส์รีบพายเรือตามไป แต่ฮิโรชิมุดลงไปใต้น้ำ ไม่ให้ใครเห็นว่าเขาหายไปไหน

“ฮิโรชิ!!! กลับมาก่อน!!! ฮิโรชิ!!!” เจมส์พายเรือพร้อมตะโกนร้องเรียก

โปรดติดตามตอนต่อไป