ห้องซ้อมเต้น Bang Factory

ฮิโรชิรอกับเจมส์นั่งรอซ้อมอยู่บนเก้าอี้ยาว ฮิโรชิใส่เสื้อยืดสแปนเด็กซ์รัดรูปเหมือนเทรนเนอร์ฟิตเนส ส่วนเจมส์แต่งตัวชุดลำลอง พลิ้วๆสบายๆ แดนเซอร์ทะยอยเปิดประตูเข้ามาแล้วก็วางกระเป๋า สักพักก็มีผู้ชายหุ่นล่ำๆเดินเข้ามา แดนเซอร์ทุกคนยกมือไหว้ ฮิโรชิกับเจมส์ก็ยกมือไหว้ตาม

“สวัสดีครับทุกคน สำหรับคนที่เพิ่งเจอกัน ครูชื่อครูจิมมี่นะครับ เป็น Choreographer ของค่าย อ่ะ แนะนำตัวหน่อย กับตำแหน่ง ทีละคนนะ” ครูจิมมี่ให้ทุกคนแนะนำตัว

“ชื่อแดนนี่ครับ เป็นแดนเซอร์ครับ”

“ชื่อพีชค่ะ เป็นแดนเซอร์ค่ะ”

“ชื่อยีน เป็นแดนเซอร์ค่ะ”

“ชื่อพอล เป็นแดนเซอร์ครับ”

“ชื่อไนเจล เป็นแดนเซอร์ครับ”

“ชื่อดรีม เป็นแดนเซอร์ครับ”

“ชื่อฮิโรชิ เป็นศิลปินฝึกหัดครับ”

“ชื่อเจมส์ เป็นคนดูแลฮิโรชิครับ”

ครูจิมมี่พยักหน้า “โอเค ต่อไปนี้พวกเราจะทำงานเป็นทีมเดียวกันนะ งานนี้ครูว่ามันท้าทายมาก เพราะว่าอย่างที่รู้กันคือฮิโรชิเป็นเงือก เขาไม่มีขา แต่หน้าที่ของครูคือทำให้ฮิโรชิสามารถเคลื่อนไหวบนเวทีได้เหมือนมีขา เพราะฉะนั้นงานของพวกเราจะไม่ใช่แค่เต้นละ เราจะต้องเป็นขาให้ฮิโรชินะ”

“รบกวนด้วยนะครับ” ฮิโรชิโค้งให้ทุกคนอย่างเกรงใจ

“อ่ะ ทุกคนมา Stretching พร้อมกัน ยืนๆๆๆ” ครูจิมมี่บอกให้ทุกคนลุก “เจมส์ ครูขอเก้าอี้สตูลให้ฮิโรชิหน่อย”

“ครับ” เจมส์รีบวิ่งไปลากเก้าอี้สตูลติดล้อมาให้ฮิโรชินั่ง

“อ่ะ ฮิโรชิ เราสามารถไถเก้าอี้มาข้างหน้าเองได้มั้ย” ครูถาม

“ได้ครับ” แล้วฮิโรชิก็เอาหางดันเก้าอี้ไปข้างหน้า ตัวเองก็หมุนติ้วๆ แล้วก็ไปหยุดอยู่ข้างหน้ากระจกห้องซ้อม

“โอเค ท่าแรกนะ ประสานมือกัน ดันขึ้นไปเหนือหัว ค้างไว้…” ครูจิมมี่ทำให้ดู ทุกคนรวมทั้งฮิโรชิก็ทำตาม

“เจมส์ทำด้วยสิ มันดีมากเลยนะ” ครูบอกเจมส์

เจมส์ก็ทำบ้าง ฮิโรชิแอบยิ้มให้ เจมส์มองไปทางอื่น

ครูจิมมี่พา Stretching ไปเรื่อยๆ พอถึงช่วงขา ครูให้ฮิโรชินั่งลงกับพื้น แล้วเอามือไปแตะปลายหาง, ให้นอนคว่ำแล้วงอหางขึ้นให้ได้มากที่สุด พอ Stretching เสร็จ ครูจิมมี่ก็เริ่มบรีฟ

“พี่เอ โปรดิวเซอร์ ให้โจทย์มา ชื่อเพลงว่า Black Lagoon เป็นเพลงที่ค้างๆอยู่ในบริษัท แล้วยังหาใครที่เหมาะๆมาร้องไม่ได้ พี่เอเลยจะลองให้ฮิโรชิร้องเพลงนี้นะ” ครูจิมมี่บอก “ฮิโรชิฟังเดโม่ไปแล้วใช่มั้ย” เขาหันไปหาฮิโรชิ

“ฟังแล้วครับ ยากมากเลย ไม่รู้จะทำได้มั้ย” ฮิโรชิพูดเสียงอ่อยๆ

“เราต้องทำได้ ครูเชื่อว่าเราทำได้”

“ครับ” ฮิโรชิโค้งรับ

“เนื้อหาของเพลงนี้ได้แรงบันดาลใจจากหนังสยองขวัญคลาสสิคเรื่อง Creature From the Black Lagoon เป็นเรื่องของสัตว์ประหลาดลึกลับที่อยู่ในทะเลสาบ แต่เราเอามาทำให้มันเท่ห์และเซ็กซี่ ประมาณว่าอย่ามายั่วพี่ เดี๋ยวจะโดนลากลงไปกินในน้ำ” ครูจิมมี่พูดติดตลก

ทุกคนหัวเราะครืน “แต่ไม่ใช่เหี้ยนะ เป็นเงือก” ครูจิมมี่ขยี้มุก “ฮิโรชิต้องเป็นเงือกยั่วๆ จนคนอยากจะโดดลงน้ำไปหา นายต้องทำให้ได้นะ”

เจมส์กลั้นขำ ฮิโรชิหันไปค้อนใส่

“เดี๋ยวเราจะมาต่อท่า ขอแดนเซอร์ 6 คนก่อน ฮิโรชินั่งดูบล็อคกิ้งนะ” ครูสั่ง

ครูจิมมี่ต่อท่าพร้อมกับแดนเซอร์ทั้ง 6 คนก่อน โดยเอาผ้าพันขาตัวเองเข้าด้วยกัน แทนว่าเป็นหางของฮิโรชิ จากนั้นก็มีการเอาเก้าอี้สตูลมาเลื่อนไปมาเพื่อซ้อมบล็อคกิ้ง จากนั้นครูก็เรียกฮิโรชิมาซ้อมกับทีมแดนเซอร์ มีการยกตัวเขาขึ้นลง บางทีก็ให้นั่งบนเก้าอี้ บางทีก็หมุนเก้าอี้เหวี่ยงๆไปมาโดยที่ฮิโรชิก็นั่งร้องเพลงอยู่บนนั้น

ส่วนเจมส์ก็ได้แต่นั่งดู

………………………

ช่วงพัก แดนเซอร์พากันนั่งคุยกันในห้อง เจมส์รีบพาฮิโรชิขึ้นวีลแชร์ไปห้องน้ำ

“เหนื่อยป่าว” เจมส์ถาม

“ดูเหงื่อดิ” ฮิโรชิ ชี้ให้ดูเหงื่อที่ไหลจนเสื้อสแปนเด็กซ์เปียก

“หางแห้งหมดแล้วมั้งเนี่ย” เจมส์สังเกต

“เออ มันเริ่มแสบ ต้องเติมน้ำละ” ฮิโรชิบอกอาการ

“ได้ๆ” เจมส์รีบเข็นรถ

พอถึงห้องอาบน้ำ เจมส์รีบช่วยฮิโรชิถอดเสื้อผ้าทันที

“เฮ้ยยย ไม่ต้องก็ได้” ฮิโรชิเกรงใจ

“ไม่เป็นไร จะได้เร็ว คนอื่นเค้ารอซ้อมนะ” เจมส์พูดพลางดึงกางเกงออก

เขารีบไปเปิดฝักบัว รดลงพื้นที่แห้งๆ อุ้มฮิโรชิไปใต้ฝักบัว ปล่อยให้ฮิโรชิอาบน้ำ ส่วนตัวเองรีบเอากางเกงมาเติมน้ำที่อ่างล้างหน้า

“เสร็จแล้ว” ฮิโรชิบอก เขาปิดฝักบัวเอง เจมส์รีบเอาเกงเกงมาใส่ให้ แล้วก็ช่วยฮิโรชิใส่เสื้อ อุ้มเขาขึ้นวีลแชร์ แล้วก็หอบเหนื่อย ฮิโรชิเอามือปาดผมเจมส์ที่เหงื่อไหล

“ขอบใจนะ … นายดีกับเราที่สุดเลย” ฮิโรชิขอบคุณเบาๆ

“ได้เสมอ” เจมส์กระซิบตอบ

ทั้งคู่มองตากันด้วยความรู้สึกบางอย่าง แล้วเจมส์ก็รีบถอยออกมา

“รีบไปกันเถอะ” เจมส์รีบเข็นวีลแชร์ออกจากห้องน้ำไป

ฮิโรชินั่งเงียบๆด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจ แล้วเขาก็สลัดมันทิ้งไปด้วยการหมุนคอไปมา เตรียมซ้อมต่อ

……………………

ห้องซ้อมร้องเพลง

ฮิโรชินั่งรออยู่บนเก้าอี้บาร์ ส่วนเจมส์นั่งอยู่ริมห้อง เล่นเกมส์บนสมาร์ทโฟนเงียบๆ สักพักก็มีคนเปิดประตูเข้ามา เป็นครูโอ๋ที่เคยสอนฮิโรชิ เขากลับมาสอนอีกครั้ง ฮิโรชิดีใจมากที่เจอ

“สวัสดีครับครูโอ๋” ฮิโรชิไหว้ทักทาย

“เป็นไงบ้าง ดีใจด้วยนะได้เซ็นสัญญา” ครูโอ๋แสดงความยินดี

“ซ้อมโหดมากเลยครับ ครูโอ๋มานี่ได้ไงอ่ะครับ” ฮิโรชิถาม

“ก็…ทางค่ายเค้าติดต่อมาอ่ะ ครูเลยมาเทรนให้เพิ่มเติม” ครูโอ๋ตอบ ขณะที่กำลังเตรียมของอยู่ที่เปียโน “วอร์มเสียงมารึยัง”

“วอร์มละครับ” ฮิโรชิตอบ

“โอเค งั้นซ้อม Black Lagoon เลยดีกว่า” ครูโอ๋กางโน้ตที่หน้าเปียโน “อืมมม คีย์ D minor เหรอ เราร้องสบายมั้ยเนี่ย ปกติเราร้องคีย์ A นะครูจำได้”

“แอบสูงนิดนึง แต่ผมร้องไหวครับ” ฮิโรชิตอบ

“งั้นเริ่มเลย 1,2,3,4” ครูโอ๋เล่นอินโทร

ฮิโรชิเริ่มร้อง

ยั่วกันทำไม

ต้องการอะไร

Tell me what you want

อยากจะลองดีรึไง

เข้ามาทำไม

เข้ามายังไง

Tell me what you want

อยากจะท้าทายรึไง

ครูโอ๋หยุดเล่นเปียโนแล้วคอมเม้นท์

“เราเขินอะไรอ่ะ” ครูถาม

“ไม่…รู้สิครับ” ฮิโรชิเกาหัวแบบอายๆ

“ปัญหาของเราไม่ใช่เทคนิคหรืออะไรละ ปัญหาอยู่ที่เราไม่รู้สึกไปกับเพลง ถ้าเราไม่รู้สึก เราก็ส่งอารมณ์ไม่ได้นะ” ครูโอ๋อธิบาย

“ครับ” ฮิโรชิก้มหัวเชิงขอโทษ

“เคยมีเซ็กส์มั้ย” ครูถาม

ฮิโรชิอึ้ง เจมส์ถึงกับหยุดเล่นเกมส์

“ไม่เคยครับ” เขาตอบ

“งั้นเคยรู้สึกอยากมีเซ็กส์กับใครมั้ย” ครูถามต่อ

“ก็… เคยครับ” ฮิโรชิตอบแบบอายๆ

“เอาความรู้สึกนั้นมาใส่ในเพลง ทำลายกำแพงความเขินอายของตัวเองให้ได้ เพราะถ้าทำลายไม่ได้ เพอร์ฟอร์แมนซ์ของเราก็ไม่ผ่าน เข้าใจรึเปล่า” ครูสอน

“ทำลายยังไงครับ” ฮิโรชิถาม

“รู้สึกไปกับมัน จินตนาการว่าเรากำลังยั่วคนๆนั้นอยู่ อย่าสนใจสิ่งรบกวนรอบข้าง คิดว่าเรากำลังร้องอยู่คนเดียว” ครูสอน

“ครับ”

“ทีนี้สูดหายใจลึกๆทำสมาธิ ตอนที่ครูกำลังเล่นอินโทรนะ 1,2,3,4” แล้วครูโอ๋ก็เริ่มเล่นเปียโนอีกครั้ง

ฮิโรชิหลับตา สูดหายใจลึกๆ จินตนาการว่าตัวเองกำลังว่ายอยู่ในทะเลสาบไปหาเรือเล็กๆลำหนึ่ง ซึ่งมีคนพายคนเดียว นั่นคือเจมส์ เขาไปเกาะที่ขอบเรือ เจมส์หันมาเจอ เขาชะโงกมองลงไปในน้ำ เห็นหางเงือกของฮิโรชิ ระหว่างที่เจมส์กำลังตกตะลึง ฮิโรชิก็ดึงแขนเจมส์ ฉุดเขาลงไปใต้น้ำ

แล้วทั้งคู่ก็จูบกัน

โปรดติดตามตอนต่อไป