ที่โรงเรียน หลายวันต่อมา

เวลา 5 โมงครึ่ง เด็กนักเรียนทยอยกลับบ้านกันเกือบหมดแล้ว แต่ฮิโรชิกับเจมส์ยังนั่งรอพ่อกับแม่อยู่ข้างสนามแถวๆหน้าโรงเรียน

“ปกติเค้ามาช้างี้ตลอดเลยเหรอ” ฮิโรชิถาม

“ช่วงนี้พ่อกับแม่งานยุ่งอ่ะ ก็เลยจะช้าหน่อย” เจมส์ตอบ “หางนายเริ่มแห้งยังอ่ะ” เขามองไปที่หางของฮิโรชิ

“ยังโอเคอยู่ นั่งรอกันก่อนก็ได้” ฮิโรชิตอบ

“เราพานายไปเติมน้ำก่อนดีกว่า หน้าโรงเรียนรถโคตรติด กว่าจะถึงบ้านเดี๋ยวหางแห้งก่อนพอดี” เจมส์เสนอ

“เฮ้อออ… เบื่ออ่ะ รำคาญตัวเองชิบหาย” ฮิโรชิถอนใจ

เจมส์ไม่พูดอะไร แต่เข็นฮิโรชิไปห้องน้ำ ระหว่างทางฮิโรชิก็ชวนคุย

“วันแรกที่เจอกัน เรานึกว่านายไม่ชอบเราซะอีก” ฮิโรชิเล่า

“ป่าวว … เราแค่… คือมันรู้สึกแปลกๆอ่ะ” เจมส์พูดเขินๆ

“แปลกเพราะเราเป็นอย่างงี้อ่ะดิ” ฮิโรชิแหย่

“อืมมม ก็ส่วนนึง แต่เราเขินหน้านายมากกว่า” เจมส์เล่า

“หน้าเรามันทำไม” ฮิโรชิสงสัย

“ก็…. นายหล่ออ่ะ เราเลยเขิน” เจมส์เกาท้ายทอยแก้อาย

“เราเนี่ยนะ ฮ่าๆๆ หล่อตรงไหน ขาก็ไม่มี” ฮิโรชิขำ

“นายไม่สังเกตเหรอ เวลาเราไปไหน พวกผู้หญิงจะชอบแอบถ่ายรูป แล้วก็ซุบซิบกันอ่ะ” เจมส์เล่า

“เค้าถ่ายของแปลกอ่ะดิ” ฮิโรชิตั้งข้อสันนิษฐาน

“นายไม่ได้สังเกตเลยอ่ะดิ พวกนั้นอ่ะตั้งตัวเป็นแฟนคลับนาย แต่เค้าไม่กล้าเข้ามาคุย เหมือนเราแหละ … คือนายหล่อจนไม่กล้าคุยด้วยอ่ะ มันเขิน” เจมส์เล่า

“บ้าแล้ว … แฟนคลับนายมากกว่า ใครก็อยากได้คนดูแลดีๆแบบนายอ่ะ” ฮิโรชิเล่าบ้าง

เจมส์เงียบ หัวเราะหึๆในลำคอ

“นายก็หล่อ ไม่รู้ตัวอ่ะดิ เราก็เขินนายเหมือนกันแหละที่ต้องมาแก้ผ้าให้นายดูทุกวัน” ฮิโรชิเล่า

“ตอนนี้ก็ยังเขินเหรอ” เจมส์ถาม

“ก็… เริ่มชินแล้วล่ะ” ฮิโรชิตอบแบบเขินๆ

…………………..

เจมส์เข็นฮิโรชิเข้ามาในห้องน้ำ จัดแจงวางกระเป๋า ฮิโรชิถอดเสื้อออกอย่างรู้งาน เจมส์เดินไปหน้าวีลแชร์ให้ฮิโรชิเกาะหลัง แล้วก็เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ วางฮิโรชิลงกับพื้น

“ถอดกางเกงมา เดี๋ยวเราไปเติมน้ำให้” เจมส์สั่ง

ฮิโรชิมองหน้าเจมส์แบบกวนๆ ก่อนที่จะถอดกางเกงออกแล้วส่งให้เจมส์ เจมส์ยื่นมือไปเปิดฝักบัวให้แล้วก็รีบกระโดดออกเพราะกลัวเปียก

“เร็วๆล่ะเผื่อแม่มารับ” เจมส์สั่ง

“ฮ้ายยย” ฮิโรชิตอบแบบญี่ปุ่นกวนๆใส่

เจมส์เอากางเกงฮิโรชิมาเติมน้ำในอ่างล้างหน้า ซักพักเสียงฝักบัวก็หยุด ฮีโรชิคลานไปที่ส้วม

“ปวดฉี่อ่ะ” ฮิโรชิบอก

“คลานไปเองไม่เจ็บรึไง มาๆ” เจมส์วางมือ หิ้วปีกฮิโรชิที่เปลือยอยู่ไปที่ส้วม ฮิโรชิเอามือค้ำกำแพง ใช้หางยืน แล้วก็ฉี่ลงโถส้วม

“ท่าฉี่นายเหมือนพ่อเราตอนเมาเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ” เจมส์แซว

“พอเลย” ฮิโรชิเสียงขรึม เจมส์เหลือบไปมองช่วงล่างของฮิโรชิ

“เหมือนของคนอย่างที่หมอหลิวบอกจริงด้วยเนอะ แต่มันคล้ายๆเปิดซิปกางเกง ต้องดึงออกมา” เจมส์สังเกต

“พอแล้วว” ฮิโรชิทั้งฉุนทั้งอาย

“แล้วเวลาอึทำไงอ่ะ เราไม่เคยเห็นนายอึ” เจมส์ถาม

“สงสัยอะไรเยอะแยะอ่ะ … ถ้าอึต้องอีกท่านึง ต้องนอนพาด รูมันอยู่ล่างลงมาอีกนิด” ฮิโรชิเล่า

“เข้าใจละ … ลำบากแย่เลย มิน่า ในห้องนายถึงติดส้วมนั่งยองแบบนั้น ทั้งๆที่ยุคนี้เค้าไม่ใช้กันแล้ว ต้องนอนพาดนี่เอง” เจมส์ทำหน้าเหมือนกำลังเรียนกายวิภาค

ฮิโรชิกดชักโครก เจมส์ไปช่วยพยุงออกมา

“อ้าว หางจะแห้งอีกละ ไปเอาฝักบัวฉีดอีกหน่อยมั้ย” เจมส์สังเกตว่าหางฮิโรชิจะแห้งอีกแล้ว ฮิโรชิส่ายหน้า

โทรศัพท์เจมส์ดัง เจมส์พยุงฮิโรชิไปใกล้ๆ รับโทรศัพท์ แล้วโยนกางเกงให้ฮิโรชิ ฮิโรชินอนใส่กางเกงอยู่ที่พื้น

“ครับแม่” เจมส์รับสาย

“เจมส์ วันนี้แม่จะกลับดึก ไปรอที่บ้านฮิโรชิก่อนนะ ทำการบ้านอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อนแม่จะกลับ เข้าใจมั้ยลูก” เสียงน้ากุหลาบดังแว่วๆออกมาจากโทรศัพท์

“ครับ” เจมส์ตอบ

“วันนี้พาฮิโรชินั่งแท็กซี่กลับก่อนนะ เจมส์มีตังมั้ย” แม่ถาม

“มีครับ” เจมส์ตอบ

“ดีละ ลูกจ่ายไปก่อน ละเดี๋ยวไปเบิกกับป้ามายูมินะ” แม่สั่ง

“ครับแม่” เจมส์ตอบนิ่งๆ

“เดินทางดีๆนะลูก เดี๋ยวแม่กลับดึกๆนะ” แม่สั่งแล้วก็วางสายไป

เจมส์หันไปหาฮิโรชิที่ใส่กางเกงเสร็จแล้ว นอนเอาแขนค้ำพื้นรออยู่

“ต้องกลับแท็กซี่แล้วล่ะ” เจมส์บอก ฮิโรชิพยักหน้า

…………………………

บ้านบูรพาทิศ

ตกกลางคืน ฮิโรชิกับเจมส์ช่วยกันทำการบ้านอยู่ที่ห้องนั่งเล่น พี่แสงเอาองุ่นไร้เมล็ดมาเสิร์ฟ ฮิโรชิหยิบกินเพลินๆ ส่งให้เจมส์บ้างเป็นระยะ แล้วน้ากุหลาบก็เดินเข้ามาในบ้าน

“มาแล้วเหรอครับแม่ การบ้านเกือบเสร็จละครับ” เจมส์บอกแม่

“งั้นรีบทำต่อให้เสร็จนะลูก … ฮิโรชิ ป้ามายูมิอยู่ไหนจ๊ะ” น้ากุหลาบถาม

“อยู่ในครัวครับ” ฮิโรชิตอบ แต่ป้ามายูมิเดินมาพอดี

“อ้าว คุณกุหลาบ มาซะดึกเลยนะคะ” ป้ามายูมิทักทาย

“ขอโทษด้วยนะคะ เอ่อ… ขอคุยด้วยสักนิดได้มั้ยคะ” น้ากุหลาบจูงมือป้ามายูมิไปไกลๆ

ทั้งฮิโรชิและเจมส์สังเกตุได้ว่ามีบรรยากาศไม่ดีบางอย่างจากสีหน้าของน้ากุหลาบที่คุยซุบซิบอยู่ แล้วก็เริ่มร้องไห้ ป้ามายูมิกอดน้ากุหลาบไว้

“เจมส์ รีบทำการบ้านเหอะ เราเสร็จละ” ฮิโรชิกระซิบบอกเจมส์

“เราก็เสร็จละ” เจมส์ตอบ แต่ตามองแม่ตัวเองอยู่

สักพัก น้ากุหลาบก็เดินมาหาเจมส์

“การบ้านเสร็จรึยังลูก” เธอถาม

“เสร็จละครับ” เจมส์ตอบ

“โอเค … ฟังนะลูก” น้ากุหลาบเช็ดน้ำตา

“วันนี้พ่อเค้าไปทำงานที่ไซต์ … แล้ว… นั่งร้านร่วงลงมาจากชั้น 20 ทับพ่อ…”

เจมส์หน้าถอดสี

“แม่ไม่อยากเล่าว่าสภาพพ่อเป็นยังไง เอาเป็นว่า … พ่อเค้าไปสวรรค์แล้วนะลูก” แม่ร้องไห้อีกรอบ เจมส์ก็ร้องไห้กอดแม่ ป้ามายูมิยืนมองอย่างเวทนา ส่วนฮิโรชิก็มองดูเจมส์อย่างเศร้าใจ

……………………….

งานศพของน้าแซมจัดขึ้นง่ายๆที่บ้านของเจมส์ มีพระมาสวด ฮิโรชิ ป้ามายูมิ มานั่งร่วมพิธีด้วย พี่แสงก็มาช่วยเสริฟน้ำ พอพระสวดเสร็จ เจมส์ก็มานั่งพักข้างๆฮิโรชิ

“มันเหงาแบบนี้เอง เราเข้าใจนายละ” เจมส์เปรย

“แม่เราตายตั้งแต่ขวบเดียว เราจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ” ฮิโรชิเล่า

อยู่ดีๆเจมส์ก็น้ำตาแตก ฮิโรชิกุมมือเจมส์ไว้ แต่เจมส์เอามือออก รีบเช็ดน้ำตา

“เราต้องเข้มแข็ง ตอนนี้แม่เหลือแค่เราแล้ว” เจมส์พูดเสียงเครือ

“เจมส์ เราอาจจะเป็นภาระของนาย แต่ถ้านายไม่สบายใจ นายมาระบายกับเราได้เสมอนะ” ฮิโรชิปลอบ

“ภาระอะไรกัน มีนายเข้ามา ช่วยแบ่งเบาแม่เราได้ตั้งเยอะ” เจมส์ตอบ

“เจมส์ มาช่วยถือของที พระท่านจะกลับวัดละ เร็วๆ” น้ากุหลาบเรียกเจมส์ เจมส์รีบลุกไปช่วยพระถือของ ฮิโรชิมองดูอยู่ห่างๆ

…………………….

ป้ามายูมิเข็นวีลแชร์ของฮิโรชิกลับบ้าน

“ป้าครับ แม่ผมตายยังไงอ่ะ” ฮิโรชิถามระหว่างทาง

“แม่หนูตกลงไปในรางรถไฟจ้ะ ป้าก็เลยพาหนูมาอยู่ที่นี่” ป้าเล่า

“ป้าไม่เคยเล่าเรื่องพ่อผมเลย” ฮิโรชิถามต่อ

ป้ามายูมินิ่งไปนิดหนึ่ง “มีเรื่องมากมายที่หนูยังไม่รู้ และป้าก็ยังเล่าไม่ได้ มันยังไม่ถึงเวลา แม่หนูสั่งไว้”

“เมื่อไหร่ครับ” ฮิโรชิถาม

“เมื่อป้าเห็นว่าทุกอย่างพร้อม ป้าจะเล่าเอง” ป้าตอบ

“แล้วตอนนี้ยังไม่พร้อมเหรอครับ” ฮิโรชิยิ่งสงสัย

“ยังไม่พร้อมหลายเรื่องเลยล่ะ เลิกถามเถอะ ป้าเหนื่อยละ” ป้ามายูมิถอนใจ

“ครับ” ฮิโรชิเสียงแผ่ว

“เริ่มโตแล้วนะฮิโรชิ ตัวหนักเข็นยากละ ป้าว่าเราต้องปรับปรุงห้องนอนหนูสักหน่อย อ่างนั่นเริ่มไม่พอตัวหนูแล้ว” ป้าเปลี่ยนเรื่อง

“จะปรับอะไรเหรอครับ” ฮิโรชิแหงนหน้าถาม

โปรดติดตามตอนต่อไป