โซนสถาบันกวดวิชา ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

เจมส์นั่งกินขนมอยู่ข้างๆฮิโรชิตรงม้านั่งในห้าง ขณะที่กำลังรอเข้าเรียนเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ฮิโรชิหยิบหูฟังไอโฟนข้างหนึ่งส่งให้เจมส์ เจมส์หยิบใส่หูตัวเอง

“เพลงพี่พิชชี่ป่ะ” เจมส์ถาม

“อื้ม... เพลงประกอบหนังเรื่องเกรียนฟิคชั่น” ฮิโรชิตอบ

ทั้งสองคนฟังอยู่สักครู่ แล้วเจมส์ก็ดึงหูฟังออก

“ฮิโรชิ … นายคิดว่าถ้าเรียนจบ จะไปทำงานอะไรอ่ะ” เจมส์ถาม

“ทำงานอะไรเหรอ … ไม่รู้อ่ะ อย่างเราจะไปทำอะไรได้นอกจากงานนั่งโต๊ะ” ฮิโรชิครุ่นคิด

“ทำไมนายคิดงั้นอ่ะ” เจมส์ถามต่อ

“ก็...จะให้ไปเรียนประมง เราก็คงโดนจับใส่อวนซะเองอ่ะ” ฮิโรชิติดตลก

เจมส์ขำ “ไม่เอาดิ ฮ่าๆๆ คือ… นายไม่มีความฝันอะไรเลยเหรอ”

“มี แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก” ฮิโรชิตอบยิ้มๆ

“อะไร อยากเป็นนักวิ่งเหรอ” เจมส์แซว

“ไอ่นี่!” ฮิโรชิตีเจมส์เบาๆ เจมส์หัวเราะชอบใจ

“เราไม่ได้อยากเป็นนักวิ่ง เราอยากเป็นนักร้อง” ฮิโรชิเผยความฝันของตัวเองออกมา เจมส์มองด้วยสีหน้าแปลกใจ

“จริงดิ” เจมส์ถามย้ำ

“อื้อ...แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อ่ะ” ฮิโรชิมองไปที่อื่น

“ทำไม” เจมส์สงสัย

“ก็ จำตอนสมัยม.1 ที่เรามีเรื่องกับแก๊งห้องอื่นได้ป่ะ แล้วเราตะโกนใส่พวกมันจนหลอดไฟแตกอ่ะ” ฮิโรชิย้อนความจำ “เราเลยกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกถ้าใช้เสียงมากๆ”

เจมส์พยักหน้า “ก็ไม่น่ามีปัญหานะ เวลาพูดนายก็ดูปกติดี ก็ไม่ต้องปล่อยพลังขนาดนั้นดิ”

“กลัวเผลออ่ะ” ฮิโรชิตอบ “แล้วนายอ่ะ เรียนจบจะไปทำอะไร”

“เรามีงานทำแล้ว ตอนนี้ก็ทำอยู่นี่ไง” เจมส์ตอบ

“เฮ้ยยย ไม่คิดจะไปใช้ชีวิตตัวเองเลยเหรอ” ฮิโรชิแปลกใจ

“ก็เคยคิดนะ… แต่ใครจะดูแลนายได้ดีกว่าเราอ่ะ” เจมส์ตอบอย่างภาคภูมิใจ

ฮิโรชิเขินหน้าแดง หันไปทางอื่น “นายไม่มี...ความฝันอะไรเลยเหรอ”

เจมส์คิดอยู่แว๊บหนึ่ง “มี เราอยากไปเที่ยวรอบโลก แต่เรื่องเรียนอ่ะ เราเรียนอะไรก็ได้”

“ไปสอบเป็นสจ๊วตดิ” ฮิโรชิเสนอ

“ถ้าเราไปเป็นสจ๊วต ใครจะดูแลนายวะ” เจมส์ถาม

“เราจ้างคนอื่นก็ได้ นายควรไปทำตามความฝันของนายนะ” ฮิโรชิบอกเจมส์

“เอางี้ นายอยากเป็นนักร้องใช่มะ” เจมส์นึกอะไรขึ้นมาได้

“นายไปเรียนร้องเพลง เราจะไปเรียน ​Music Business เราจะเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้นาย ส่วนนายก็ออกเวิร์ลทัวร์ พาเราไปเที่ยวรอบโลก ดีมะ” เจมส์เสนอ

“ก็ดีนะ” ฮิโรชิพยักหน้า

“ตอนแรกเรานึกว่านายไม่อยากดัง อยากอยู่เงียบๆซะอีก” เจมส์สังเกต

“อืม… ตอนแรกก็ไม่อยากดังหรอก เราไม่ชอบให้คนจ้องเราตลอดเวลา แต่เรามาคิดดูใหม่ เรามีข้าวของเครื่องใช้ดีๆ มีสปอนเซอร์ มีคนมาคอยตัดชุดให้ใส่ฟรีๆ อย่างกางเกงที่เราใส่มันก็ไม่ใช่ถูกๆ เราคงไม่มีปัญญาไปจ่ายเงินตัดเองหรอก ป้ามายูมิก็จะเดือดร้อนอีก เราว่าเราต้องขอบคุณความดังนะ” ฮิโรชิเล่า

“ป้านายรวยอยู่แล้วนี่” เจมส์ออกความเห็น

“มันก็ใช่ แต่เราจะพึ่งป้าตลอดไปไม่ได้หรอกเจมส์ เราต้องหาเงินเอง เพราะวันหนึ่งป้าก็ต้องพึ่งเรา” ฮิโรชิบอก

“นายเป็นคนดีจริงๆนะเนี่ย” เจมส์ชม

ฮิโรชิหัวเราะเขิน “ไม่ขนาดนั้นหรอก”

……………………………………

โรงเรียนสอนร้องเพลง

ฮิโรชินั่งอยู่ในห้องเรียนคนเดียว มีเปียโนไฟฟ้า 1 ตัว เขากำลังรอครูมาสอนร้องเพลง สักพัก ครูผู้ชายร่างท้วมก็เดินเข้ามาพร้อมกับโน้ตเพลงและน้ำสองขวด ฮิโรชิยกมือไหว้สวัสดี เขายื่นขวดน้ำหนึ่งขวดให้ฮิโรชิ

“อ่ะ เผื่ออยากจิบน้ำ ฮิโรชิดื่มน้ำมาแล้วใช่มั้ยครับ” ครูถาม

“ครับ” ฮิโรชิพยักหน้า

“อ่ะ ทำตัวสบายๆ รีแลกซ์ๆนะ ครูชื่อครูโอ๋นะครับ เดี๋ยวครูจะขอเช็คพื้นฐานเราหน่อย ปกติร้องเพลงรึเปล่า”

“อืม...ไม่ครับ” ฮิโรชิตอบแบบอายๆ

“ในห้องน้ำอะไรงี้ก็ไม่ร้องเหรอ” ครูถามต่อ

“ก็...แอบร้องเบาๆครับ” ฮิโรชิตอบ

“ทำไมอ่ะ คาราโอเกะอะไรงี้ก็ไม่ร้องเหรอ” ครูถามต่อ

“ไม่ครับ … คือ ร้องทีไรไมค์พังทุกทีเลยครับ ก็เลยไม่ร้อง” ฮิโรชิเล่า

“เฮ้ย ทำไมอ่ะ” ครูแปลกใจ

“ก็...เสียงผมมันทำให้แก้วแตกได้ครับ” ฮิโรชิเล่าต่อ

ครูแปลกใจกว่าเดิม “ไหน ครูโอ๋ขอลองฟังหน่อย ร้องเพลงที่เราคิดว่าเราชอบที่สุดให้ครูฟังซิ เอาแบบเต็มที่ไปเลยนะ”

ฮิโรชิถอยวีลแชร์ออกไปห่างๆ แล้วก็เริ่มร้องเพลง

ให้มันเป็นเพลง

บนทางเดินเคียง

ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน

ร้องไปได้วรรคเดียว ครูก็สังเกตเห็นว่าน้ำในขวดสั่นกระเพื่อม

“โอเค พอก่อน” ครูยกมือบอกให้หยุด “อืมมมม...เคสฮิโรชิเป็นเคสพิเศษนะ แต่ครูคิดว่าครูช่วยได้ เดี๋ยวครูมา” แล้วครูโอ๋ก็ลุกออกจากห้องไป สักพักก็กลับเข้ามาใหม่ พร้อมกับหูฟังตัวใหญ่ ครูเปิดสวิตช์แล้วก็สอนต่อ

“ครูคงต้องใส่หูฟังอันนี้ใช่ช่วงแรกนะ ครูก็ต้องเซฟหูครูด้วย” ครูบอก

“โอเคครับ” ฮิโรชิตอบ

“ปัญหาของเราที่ครูได้ยินก็คือ มันจะมีคลื่นความถี่ต่ำออกมากับเสียงของฮิโรชิ เวลาที่ร้องเพลง หรือตะโกน แต่ครูสังเกตว่าเวลาที่เราพูด มันจะไม่มี ฮิโรชิต้องฝึกการคอนโทรลเสียง ไม่ให้เสียงแบบนั้นหลุดออกมา ที่เหลือก็คือฝึกเทคนิคและสไตล์การร้องตามปกติ แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรต้องกลัว” ครูเล่าปัญหาให้เขาฟัง ฮิโรชิพยักหน้าหงึกๆ แล้วครูโอ๋ก็สวมหูฟัง

“อ่ะ เรามาลองวอร์มเสียงกันก่อน ฟังระดับเสียงของเปียโน แล้วร้อง ลาาาาา ให้ได้ระดับเสียงเดียวกับเปียโนนะครับ ลากเสียงให้ยาวที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ” ครูโอ๋กดคีย์ C แล้วก็ร้อง “ลาาาาาา” ยาวจนสุดปอด

ครูพยักหน้าให้ฮิโรชิร้องบ้าง เขากดคีย์ C แล้วฮิโรชิก็ร้อง “ลาาาาาาาาาาา” เขาลากเสียงได้ยาวมากจนครูแปลกใจ แต่ก็ทำให้ขวดน้ำสั่นจนเลื่อนตกลงมาจากโต๊ะ พอร้องจบโน้ตแรกครูก็ปรบมือ แล้วก็เก็บขวดขึ้นมาวางใหม่

“เก่งมากๆ ลากได้ยาวจริงๆ แสดงว่าปอดเราดีมากนะ ทีนี้ลองจินตนาการว่าเราไม่ได้ร้องเพลง แต่เป็นการพูดปกติ ลองดูซิว่าจะเป็นยังไง”

ครูโอ๋กดคีย์ C อีกครั้ง ฮิโรชิก็ร้อง “ลาาาาาาาาาาาาาา” แต่คราวนี้ขวดไม่สั่นแล้ว พอลากจนสุดโน้ต ฮิโรชิยิ้มดีใจมากที่ตัวเองทำได้ เขารู้สึกเหมือนกับเดินได้เป็นครั้งแรก

“ดีมาก ฮิโรชิเริ่มคอนโทรลเสียงตัวเองได้แล้ว ทีนี้โน้ตต่อไปนะ

ครูโอ๋กดคีย์ D แล้วฮิโรชิก็ร้องตาม

………………………………….

บ้านบูรพาทิศ

ช่วงกลางคืน ป้ามายูมิ ฮิโรชิ เจมส์ พี่แสง ดื่มเบียร์ฉลองกันและเปิดคาราโอเกะในห้องนั่งเล่น มีการเอาไฟดิสโก้กับเลเซอร์จิ๋วๆมาเปิดสร้างบรรยากาศ แต่ดูเหมือนจะออกไปทางคาราโอเกะร้านลาบมากกว่า

“คัมปายยย” ทุกคนเอากระป๋องเบียร์มาชน

พี่แสงหยิบไมค์ขึ้นมาร้องเพลงเมียผู้ใหญ่บ้านของรจนา สารคาม

ข้อยล่ะบ่แม่นผู้ได๋

เป็นเมียผู้ใหญ่บ้านนี้ล่ะค่า

เป็นเมียผู้นำหมู่บ้าน

ต้องสร้างผลงานการพัฒนา

วันนี้ผู้ใหญ่ไม่มา วันนี้ผู้ใหญ่ไม่มา

อิฉันล่ะค่ามาเป็นตัวแทน

ป้ามายูมิปรบมือไปตามจังหวะ แล้วถามเจมส์ “เจมส์ ไทยแดนซ์ทำยังไงนะ” เจมส์ลุกขึ้นมาแล้วทำท่าจีบให้ป้ามายูมิดู

พี่แสงเห็นรีบมาเอามือเจมส์ลง “ผิดค่ะน้องเจมส์ ถ้าจะฟ้อนต้องแบบนี้นะคะ กรู๊วววววววว” พี่แสงโชว์สเต็ปฟ้อนสไตล์หมอลำ ป้ามายูมิกับฮิโรชิปรบมือชอบใจ แล้วก็เริ่มฟ้อนตาม

พอจบเพลงทุกคนปรบมือให้พี่แสง พี่แสงย่อไหว้ขอบคุณ “ซวดๆเด้อค่าาา อ่ะ คนต่อไป น้องฮิโรชิ ไปเรียนร้องเพลงมาแล้ว โชว์ซักเพลงหน่อย อย่าทำไมค์พังนะคะ” พี่แสงส่งไมค์ให้ฮิโรชิ ฮิโรชิหยิบไมค์มาแล้วก็กดคีย์บอร์ดเลือกเพลง พอเพลงขึ้นเขาก็เริ่มร้อง ทุกคนก็ลุกขึ้นเต้น

[คลิกที่วิดีโอเพื่อฟังซาวด์แทรค]

I’m gettin’ tip tipsy

Tonight night night night

Don’t you worry I’ll be alright

I’m gettin’ tip tipsy

Tonight night night night

Fill my glass I’ll be alright

แล้วฮิโรชิก็เริ่มแร็พ พี่แสงกับป้ามายูมิเต้นท่าฮิพฮอพแบบเก้ๆกังๆ

คืนนี้ขอเมานิดนึงเด้

มีเรื่องอยากฉลองหน่อยเฮ้

มาเข้ามาชนแก้วกันเด้

ยกหมดแก้วกันไปเลยเฮ้

สอบเสร็จก็ต้องมาปล่อยผี

ธีสิสเสร็จก็ต้องปล่อยผี

โปรเจกต์จบก็ต้องปล่อยผี

ปิดจ๊อบได้ก็ต้องปล่อยผี

La lulla come on I know you want it

La lulla coms on don’t be shy

La lulla come on come on let’s get it

La lulla come on pick your drink

ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่พิเศษ

มาดื่มด่ำไปกับเสียงดนตรี

เบียร์ฟองฟอดหรือเหล้าโซดาอันไหนก็เวิร์ค

เจมส์รู้สึกเหมือนฮิโรชิกำลังร้องเพลงให้เขา แต่ก็ไม่พูดอะไร พี่แสงโบกไม้โบกมือไปตามเพลง ส่วนป้ามายูมิก็ทำเนียนไปกับพี่แสง แต่ก็แอบสังเกตรีแอคชั่นของฮิโรชิกับเจมส์

I’m gettin’ tip tipsy

Tonight night night night

Don’t you worry I’ll be alright

I’m gettin’ tip tipsy

Tonight night night night

Fill my glass I’ll be alright

มาเมากันเลยมันส์กันเลยชนกันเลยลอยไปเลย

พอจบเพลง ทุกคนร้องเฮ ป้ามายูมิก็กอดหลาน “เก่งมากฮิโรชิ หลานทำได้แล้ว ฝึกต่อไปนะ จะได้เป็นนักร้องเก่งๆ”

“ครับป้า ผมจะฝึกให้เต็มที่ครับ” ฮิโรชิโค้งให้ป้า แล้วก็ส่งไมค์ให้เจมส์ “อ่ะ ตานายละ”

เจมส์ส่ายหน้า “ไม่ๆๆ เราร้องเพลงไม่เป็น”

“เฮ้ยยยย ซักเพลง ไม่ตายหรอก” ฮิโรชิคะยั้นคะยอ

ป้ามายูมิเปิดเบียร์กระป๋องใหม่ให้เจมส์ “ถ้าไม่ร้อง เจมส์ต้องดื่มหมดกระป๋องนะ”

“โหหหหห ป้าครับบบ” เจมส์โวยวาย 

แต่ป้าก็ยังยื่นเบียร์ให้ เจมส์เลยยกซดไปครึ่งกระป๋อง ฮิโรชิทั้งลุ้นทั้งขำ เจมส์หายใจต่อนิดหนึ่ง แล้วก็ยกซดจนหมด แป๊บเดียวก็ล้มตึงไป ทุกคนตกใจรีบพยุงเจมส์ลุกขึ้นมาในสภาพเมาปลิ้น

“ยังไหวครับบบบบบ” เจมส์ตะโกน

ทุกคนหัวเราะชอบใจ แล้วก็ฉลองกันต่อ

โปรดติดตามตอนต่อไป