​

 Listen to this song for your อรรถรสในการอ่าน

Troye Sivan - 10/10

 

XVII

ใครว่าเธอเหมือนอัลปากา

Photo by Dylan Leagh on Unsplash

 

---

 

I wanna be a ten out of ten for you

Hit it out of the park

And I wanna be an amen to ya

When you're falling apart

And we're not what we used to be

But let's be what we are

 

---

 

“ว้ากกก!— อุบ”

ฮันรีบปิดปากตัวเองทันทีหลังเผลอว้ากลั่น คนที่อยู่อีกฝั่งได้ยินดังนั้นก็เคาะประตูถามด้วยความกังวล

“เธอเป็นอะไร? เปิดให้ฉันเข้าไปหน่อย!”

โอเมกาน้อยกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก พยายามปรับเสียงที่แหบแห้งเพราะขาดน้ำมาหลายชั่วโมงของตัวเองให้เป็นปกติ ก่อนจะตอบกลับไป

“ปะ เปล่า...ไม่มีอะไร”

ฮันขยุ้มหัวทันทีเมื่อได้ยินเสียงตัวเอง ซึ่งคาร์ลอสฟังจากน้ำเสียงก็คงรู้ว่าเขาโกหก ทางนั้นเงียบไปอึดใจก่อนจะขออนุญาต

“ฉันเข้าไปได้ไหม ฮัน”

“...” ทำไงดี ให้เข้ามาดีไหม สภาพเราตอนนี้น่าจะดูไม่ได้ แต่ถ้าไม่ให้เข้ามา ซีแอลอาจสงสัย—

“ฉันเป็นห่วง”

แล้วทุกความคิดปั่นป่วนก็เงียบลงในวินาทีนั้น โอเมกาผิวน้ำผึ้งตัดสินใจเดินไปเปิดประตู ในหัวไล่ทุกเหตุผลที่มาปิดบังความขลาดเขินของตน เพราะคำว่าเป็นห่วงหนึ่งคำเท่านั้น มันทำให้ฮันตื่นเต็มตา

ในขณะที่เขาเอาแต่หลบซ่อนใต้ผ้านวมด้วยความเหนียมอายเพราะเพิ่งทำเรื่องอย่างว่า แต่คาร์ลอสกลับบอกว่าห่วงใยกันอย่างไม่ปิดบัง

ใช่ ความสัมพันธ์ที่ดี...รู้สึกยังไงก็ต้องแสดงออกไป

“ซีแอล…’โทษทีนะ เราตื่นสาย” ฮันยิ้มแก้ขวย ยังไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ ตอนนี้เลยเห็นแค่แผงอกใต้เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำ

“ไม่สบายหรือเปล่า หือ?” อัลฟาตัวสูงเห็นคนที่ยืนก้มหน้างุดคุยกับเขาแล้วก็เป็นทนไม่ไหว ย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับสายตากันและกัน ก่อนจะเกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลเข้มแล้วแนบหลังมือบนหน้าผากมน

“เปล่า” ฮันแอบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อฝ่ามือใหญ่สัมผัสแนบผิวเนื้อ

พลันภาพเมื่อคืนก็ฉายวาบ

มือคู่นี้...ที่ทำให้ทุกอย่าง

“แต่เธอตัวรุมๆ หน้าก็แดง...ไม่เป็นอะไรจริงเหรอ ปวดหัวไหม หรือปวดเมื่อยเนื้อตัวหรือเปล่า ดูสิ ขนาดหูเธอยังร้อนเลย”

“ซีแอล” เรียกคนที่มัวพะวงว่าตนจะเป็นไข้ ก่อนจะเอียงซบหน้าลงฝ่ามือที่อุ่นไม่แพ้ฮีตเตอร์ ฮันยอมสบตาคนตรงหน้า

ซึ่งโอเมกาน้อยไม่รู้ตัวเลยว่านั่นคือการช้อนตามองที่น่ารักน่าฟัดขนาดไหน

“ครับ ถ้าไม่ไหว วันนี้เราพักที่นี่อีกวันนะ ค่อยเดินทางต่อพรุ่งนี้ก็ได้”

ฮันรีบส่ายหน้าจนผมสะบัด แต่ไม่วายยังเอาแก้มซุกมือหนาเพื่อรับความอบอุ่น

“เราโอเค ไม่ได้ป่วยหรือเป็นอะไรเลย”

“แต่เธอตัวร้อน” นิ้วหัวแม่มือไล้ตั้งแต่แก้มนิ่มไปยังกกหูที่ร้อนจี๋ แดงแจ๋ ขนาดนี้แล้วไม่เรียกว่าป่วยจะเป็นอะไรไปได้อีก

“เราแค่...เขินอะ”

“หือ?” อัลฟาตัวโตเลิกคิ้ว ในนาทีแรกยังไม่เข้าใจ แต่พอนึกขึ้นได้ก็ร้องอ้อ แล้วก้มหน้าลงเพราะเผลอหลุดหัวเราะ

“เมื่อคืนเราขอโทษนะซีแอล ยาเร่งฮีทอันนั้น...เพื่อนๆ ยัดใส่กระเป๋าให้มา แล้ว— แล้วกระปุกยามันแตก มันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก เราสัญญาเลย” นิ้วก้อยอันจุ้มจิ้มถูกยื่นออกมาตรงหน้า

“จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก?” คาร์ลอสทวนคำพร้อมขมวดคิ้วมุ่น

“อื้อ เราทิ้งกระปุกยาไปแล้ว” ฮันพยักหน้า ยืนยันหนักแน่น แต่นั่นกลับทำให้อัลฟาหนุ่มยืดตัวตรง เกาคางตัวเองอย่างครุ่นคิด

“แต่ฉันยังอยากให้เกิดนะ”

“?”

“ครั้งหน้า...ถ้าเธอฮีท ให้ฉันช่วยได้ตลอด โอเคไหม ไม่จำเป็นต้องใช้ยาอะไรทั้งนั้น ฉันจะทำให้ทุกอย่าง...แค่เธอขอมา”

“ฮื่อ...เรา— เราไม่ได้ตั้งใจนะ เมื่อคืนเราเมายาปากมันก็เลยพูดไปเอง!”

“เธอ...ไม่ได้ตั้งใจเหรอ”

“อื้ม ตอนแรกเราแค่จะ...แบบว่า แค่จะใช้ยาลดฟีโรโมนเฉยๆ— เป็นอะไรไปซีแอล?” ฮันเห็นอีกคนทำหน้าหงอยลงแล้วจึงรีบถาม ยังอธิบายไม่ทันจบว่าเมื่อคืนตัวเองตั้งใจจะทำอะไรกันแน่

แต่ดูเหมือนว่าคาร์ลอสจะเข้าใจไปอีกแบบ

“ฉันขอโทษนะฮัน...ที่ล่วงเกินเธอเมื่อคืน ไม่รู้เลยว่าเธอไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนั้น” ไหนจะทำคอตกหูลู่ลงอย่างกับหมาหงอยนี่อีก

หา!?

“ไม่ใช่นะ! นายเข้าใจผิดแล้ว เราไม่ได้ตั้งใจใช้ยาเร่งฮีทก็จริง แต่เราตั้งใจใช้ยาซ่อนฟีโรโมน”

“เธอทำแบบนั้นทำไมครับ เธออาจจะแพ้ ได้รับผลข้างเคียง มันอาจจะอันตรายต่อเธอนะ เฮ้อ...ต่อให้เธอจะตั้งใจใช้ยาหรือไม่ใช่ก็ช่าง แต่เธอเคยบอกแล้วว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นตอนฮีทหรือตอนที่ไม่มีสติดี ฉันขอโทษนะถ้าทำให้เธออาย ตอนนั้นฉันมันบ้าเอง คิดไปเองว่าเธออยากให้ฉันช่วย ที่จริงแล้วฉันมันก็แค่คนเห็นแก่ตัว แค่เห็นเธออ้อน แค่เห็นเธอเปลือย แค่เห็นผิวสวยๆ ของเธอ ใจมันก็เข้าข้างตัวเองคิดว่าเธออยากให้ทำ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ลวนลามเธออีก ไม่ว่าจะทางร่างกาย หรือทางสายตา ไม่สิ— ถ้าเธอขอให้ฉันช่วย ฉันก็จะช่วย ไม่ใช่ ฉันแค่ขอได้จับนิดๆ หน่อยๆ ไม่— ฉันจะไม่แตะต้องเธออีกถ้าเธอไม่อนุญาต แต่ขอแค่ได้มอง!— โอ๊ย ไม่สิวะ หมายถึงว่า ฉันหน้ามืดเพราะคิดว่าเธออนุญาตให้ทำ...ฉันเลยเผลอล่วงเกินเธอไป แต่หลังจากนี้ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ฮัน...ให้อภัยกันได้ไหมครับ”

ฮันสาบานว่าเพิ่งเคยได้ยินคาร์ลอสพูดเป็นต่อยหอยขนาดนี้ แต่สมองส่วนประมวลผลของฮันมันตัดไปตั้งแต่ที่อีกฝ่ายแก้ตัวและกลับคำจนมึนไปแล้ว

“ฮะ?”

“ถ้าฉันมีสติมากพอก็ต้องหายามาให้เธอกิน ไม่ใช่ไปลวนลามเธอแบบนั้น สมัยนี้ฮีทหรือรัทก็มียาให้กินแก้ ไม่ใช่ในละครที่ส่งเสริมแต่ภาพจำให้พระเอกลวนลามนางเอกด้วยข้ออ้างไร้สาระแบบนั้นสักหน่อย ฉันนี่มันไม่ต่างจากอัลฟาพวกนั้นเลยสักนิด”

มันมาเข้าอีหรอบนี้ได้ไงฟระ!?

“ซีแอลมานั่งนี่ก่อน หยุดคิดไปเองแล้วฟังเรานะ หยุดทำหน้าแบบนั้นด้วย” ฮันดึงแขนให้ลูกหมาตัวโตมานั่งที่เตียงตัวเอง แล้วทำการจับเข่าคุยกันซะ

“ครับ”

“เรารู้ว่ายังไงสักวันก็ต้อง...” ฮันแอบกระแอม ให้มาพูดตอนสร่างแล้วมันก็เขินวุ้ย “มีเซ็กซ์กัน แต่นั่นแหละ...ถึงแม้ว่าเมื่อคืนเราจะฮีทแล้วก็พูดไม่ค่อยรู้เรื่องก็จริง แต่เรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ซีแอลไม่ได้ล่วงเกินเรา และถ้าให้ย้อนกลับไป...เราก็ยังอยากให้มันเกิดขึ้นอยู่ดี”

“ครับ” คาร์ลอสกะพริบตาปริบๆ

“หรือว่า...ซีแอลไม่โอเค?”

“โอเคสิ! โอเคมาก ฉันชอบทำมากนะ!” เจ้าหมาใหญ่ก็เหมือนกลัวเจ้าของจะเข้าใจผิด ก็เลยรีบตะโกนสิ่งที่อยู่ในใจออกมา แล้วก็พากันชะงักไปทั้งคู่

“...”

“...ฉันไม่ได้หมายความในแง่นั้น เอ่อ อ่า...” อัลฟาตัวเขื่องกวาดมองเพดาน ผนังห้อง หัวคิ้วมุ่นเข้าหากันแน่น ถ้าผูกเข้ากันได้คงจะเป็นโบเส้นใหญ่ เจ้าตัวเหมือนพยายามนึกหาคำอะไรมาเพื่อกอบกู้สถานการณ์ เพราะไม่อยากมีภาพลักษณ์เป็นอัลฟาบ้ากามที่อยากจะมีอะไรกับอีกฝ่ายในทุกวินาทีที่สัมผัส

ในขณะที่กำลังเค้นความคิดทุกส่วนของสมอง เสียงของโอเมกาในชุดนอนตัวที่เขาใส่ให้เมื่อคืนก็โพล่งขึ้นมา

“เราก็ชอบ!!”

“...”

“เราชอบให้ซีแอลทำ!”

“...”

“และเราอยากทำกับซีแอล!”

“ทำ...?” อัลฟาตาฟ้ากลัวว่าสิ่งที่คิดกับสิ่งที่ฮันพูดมันจะคือคนละอย่างกัน ก็เลยถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

เพราะถ้าให้มั่นใจเลยคงไม่ได้ ฮันไม่ใช่คนบ้ากามแบบเขา

จะให้ฮันรู้ไม่ได้

“ที่จริงแล้วเราตั้งใจจะใช้ยาซ่อนฟีโรโมนตัวเอง เพื่อพิสูจน์ความรู้สึกของนาย แต่มันผิดแผนเพราะกระปุกยาเร่งฮีทดันมาแตก แล้วเราก็ฮีทหนักมาก...แต่ไม่ว่าจะยังไงเราก็อยากมีเซ็กซ์กับซีแอลอยู่ดีนะ!”

“...”

“ที่เราไม่ยอมออกมาสู้หน้าเมื่อเช้า...เพราะว่าเราอายมาก เมื่อคืนเราปล่อยให้ซีแอลทำให้อยู่ฝ่ายเดียว ทั้งๆ ที่ซีแอลก็ดูทรมานมากไม่ต่างกัน แต่เราช่วยอะไรไม่ได้เลย แถมพอตัวเองเสร็จแล้วก็หลับหนีไปดื้อๆ แบบนี้อีก แย่ที่สุดเลย”

“...” ที่คาร์ลอสเงียบ ไม่ใช่เพราะเห็นด้วยหรืออะไร

แต่ตะลึงจนแข็งเป็นหินไปแล้วต่างหาก

แถมไม่ใช่แค่ตัวที่แข็งทื่อ...แต่ยังเป็นส่วนล่าง

“ซะ ซีแอล?” ฮันเห็นอีกฝ่ายเงียบไปก็ใจไม่ดี

“ให้ตายสิ” คาร์ลอสลูบหน้าตนเองเพื่อเรียกสติ เพียงแค่ได้ยินคำสารภาพแสนใสซื่อของคนตัวน้อย ก็รู้สึกร้อนวูบไปทั้งอก ในหัวมันมีแค่

...ฮันอยากทำให้...

เพียงเท่านั้น ในหัวก็ฉายฉากจากจินตนาการ...ภาพของฮัน ไนท์ที่เอื้อมมือลงมากอบกุมส่วนร้อนให้ ชักรูดอย่างอยากเอาใจ แล้วยิ่งถ้าได้ยินเสียงทุ้มนุ่มๆ ที่เอ่ยถามว่าดีไหม? โอเคหรือเปล่า? ให้แรงขึ้นอีกไหม?

ตายได้

“ฮัน อัลเลน ไนท์” คาร์ลอสครางชื่อเต็มคนข้างกายในลำคอ พยายามแล้วที่จะสะกดกลั้นทุกความรู้สึก แต่มันทำได้ยากอะไรเช่นนี้

“หือ?” โอเมกาน้อยไม่เข้าใจ เอื้อมมือไปแตะไหล่แข็งแรง ในจังหวะนั้นเองที่ทั้งตัวก็ถูกดึงขึ้นไปนั่งบนตักของคาร์ลอสอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

แล้วก็ได้สัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่ร้อนผ่าวราวกับท่อนไฟใต้สะโพก

“เธอไม่จำเป็นต้องใช้ยาซ่อนฟีโรโมน ยาเร่งฮีท หรือพิสูจน์อะไรทั้งนั้น...ฮัน”

“...?”

“ตัวฉัน...เป็นของเธอ เธอจะอยากทำอะไรกับมันก็ได้ ฉันอนุญาต” อัลฟาหนุ่มจับมือนุ่มให้วางลงบนอกตัวเอง

“???” ฮันทำตาเหลือก แต่ไม่ปล่อยมือหรอกนะ

“และใจฉัน มันเป็นของเธอไปตั้งแต่แรกแล้ว ไม่รู้หรือไง...ที่รัก?”

“!!!”

“เมื่อคืนเธอเสียดายใช่ไหมที่ไม่ได้เล่นกับร่างกายของฉันเลย เอาเลย วันนี้ฉันยกให้ ฉันจะให้เธอทำทุกอย่าง...อย่างที่เธอต้องการ”

“ระระระ เรา— อึ้ก”

สถานการณ์กำลังคับขัน มาสะอึกอะไรตอนนี้!

“อึก— อึ๊ก!”

คาร์ลอสเอนแขนข้างหนึ่งไปด้านหลัง อีกข้างประคองบั้นเอวคนบนตักไม่ให้ร่วงหล่น มองพวงแก้มและกกหูที่แดงก่ำ โอเมกาน้อยที่ยังไม่ทิ้งมือไปจากอกเขาว่าเสียงติดอ่าง ไม่วายยังมาสะอึกให้เห็นกันอีก

มันจะมากเกินไปแล้ว...

อยากจับจูบเอาให้หายสะอึก ถ้าไม่ติดว่าบอกไปแล้ว...ว่าจะให้อีกฝ่ายทำอะไรกับตัวเองก็ได้

คาร์ลอสคิด ลอบเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตนเอง นั่งเกร็งส่วนล่างจนเหงื่อซึมขมับ พยายามควบคุมลมหายใจเข้าออก เพราะไม่อย่างนั้นคงจะพุ่งเข้าไปฟัดคนบนตัก จัดการลอกคราบขนแกะอันนุ่มฟูแล้วละเลียดชิมทุกส่วนของเนื้อหนังมังสานี้เสีย!

“จูบผมหน่อยได้ไหมครับ คนดี” คาร์ลอสเอ่ยขอเสียงแหบพร่า กลืนน้ำลายแล้ว กลืนน้ำลายอีกด้วยความกระหาย

น้ำเสียงเว้าวอนมาพร้อมแรงนวดเคล้นสะโพก ในใจของหนุ่มอัลฟาเต้นเร่า คิดแค่ว่าคงจะได้สมคำปรารถนาในไม่ช้า ทว่า

ฮันกลับส่ายหน้า

“ให้จูบไม่ได้หรอก” พูดแล้วก็ทำหน้าหงอย ก่อนจะงองุ้มลงเพราะรู้สึกทำให้คาร์ลอสผิดหวัง “เรายังไม่ได้แปรงฟันเลยน่ะ”

“โธ่...” คาร์ลอสเผยรอยยิ้ม อดจะพรูลมหายใจออกมาไม่ได้ “ถ้างั้น ขอแค่แก้มก่อนก็ได้ครับ”

“ยังไม่ได้อาบน้ำด้วย...” ฮันกะพริบตาปริบๆ นั่งเม้มปากเบาๆ หลุบมองต่ำ ก่อนจะโพล่งขึ้น “แต่ให้เราทำอย่างอื่นได้นะ!”

ว่าแล้วก็ไล้มือลงจากอกแกร่งมายังขอบกางเกงสแล็กส์สีเดียวกับเสื้อ ปลดกระดุมพร้อมรูดซิบ แต่ก่อนที่จะได้ทำแบบนั้น ฮันก็ถูกคว้าข้อมือไว้แน่น เมื่อเงยหน้าสบตา เจ้าของฟีโรโมนเวติเวอร์เคลือบหยดฝนก็มองมาด้วยสายตาชวนวูบไหว

“มีเชือกไหม”

“ฮะ?”

นั่นเป็นคำถามที่ค่อนข้างประหลาดอยู่พอสมควรเมื่อมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ฮันเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ มองตามคนที่หันหน้าหันหลังเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง

“ฉันอาจจะรัท ไม่ได้หรอก ฉันอาจจะหน้ามืดเผลอทำร้ายเธอได้ ต้องหาอะไรที่มัดตัวเองให้อยู่กับที่ไว้...เข็มขัด ใช่ มีเข็มขัดอยู่ที่ห้อง—”

“เสื้อเรา...” ฮันถอดเสื้อแขนยาวสีฟ้าลายก้อนเมฆ(ที่คาร์ลอสเปลี่ยนให้เมื่อคืน)ออกทางหัว “ถ้าใช้เข็มขัด ซีแอลอาจจะเจ็บได้...งั้นใช้เสื้อเรามัดก็ได้นะ”

เสื้อนอนตัวนิ่มถูกยื่นให้ แต่อัลฟาตัวโตไม่ยอมรับไปเสียทีจนใจดวงน้อยแฟบลง แต่ยังไม่ทันคิดว่าที่อีกฝ่ายนิ่งไปเพราะไม่ชอบเสื้อที่ใส่นอนแล้วหรือเปล่า ทั้งร่างก็โดนรวบกอดแน่น

ท้ายทอยเปลือยเปล่าของฮันถูกฝ่ามือใหญ่รั้งไปรับจูบ

คาร์ลอสตะโบมจูบ ดูดดึงริมฝีปากกระจับที่มักจะเม้มเข้าหากันเมื่อประหม่า กระหวัดรัดเรียวลิ้นพาให้เจ้าของร่างบิดเร่า ไม่สนเสียงประท้วงในลำคอ

จะแปรงฟันหรือยังไม่ได้อาบน้ำ วินาทีนี้คาร์ลอสไม่สน

โอเมกากลิ่นชาคาโมมายล์เบิกตากว้าง กว่าจะตั้งสติได้ก็ในตอนที่วงแขนแกร่งกระชับบั้นเอวและสะโพกของตัวเอง ยกอุ้มทั้งร่างขึ้นจากเตียงจวนเสียวจะหล่น ถึงกระนั้น อัลฟาตัวสูงก็ยังไม่ยอมถอยริมฝีปากออกไป

“อือ! เราจะตก—!”

ยังสูดอากาศได้ไม่เต็มปอด ลมหายใจก็ถูกช่วงชิงไปอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ออกตัวเดิน ฮันเสียววาบเกรงว่าจะตกจึงรีบรัดขาเกาะเอวสอบ แขนสองข้างก็กอดรัดบ่ากว้างแน่นไม่ต่างกัน

ฮันไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีความสามารถพิเศษอะไรหรือเปล่า เป็นผู้ใช้เวทมนตร์ที่ไม่จำเป็นต้องมองทางก็เดินคล่องป๋ออย่างนี้ได้เหรอ!?

เสียงน้ำลายเฉอะแฉะชวนใจเต้นโครมคราม ตอนแรกฮันประหม่าเพราะกลัวคาร์ลอสไม่พอใจกับกลิ่นปากยามเช้าอันไม่พึงประสงค์ของตนเอง

แต่ดูจากการละเลียดกลืนกินปากเขาอย่างตะกละตะกลามเช่นนี้แล้ว ดูท่าว่าเรื่องนั้นจะไม่น่าเป็นห่วงอีกต่อไป

แต่ที่น่ากังวลกว่าเรื่องนั้น ก็คือสิ่งที่ดุนดันอยู่ใต้ก้นตัวเอง

มันร้อนผ่าวราวไฟสุม แข็งชันปานท่อนเหล็ก รู้สึกได้ถึงรูปร่างอันน่าเกรงขามแม้ไม่ได้จับจ้อง

ขาของโอเมกาหนุ่มได้แตะผิวเตียงอีกครั้ง แต่เป็นเตียงหนานุ่มในห้องพักของคาร์ลอส กลิ่นฟีโรโมนแห่งความเย็นชุ่มฉ่ำแผ่ออกมาจากเตียง ถ้าเป็นในยามปกติมันคงจะชวนผ่อนคลาย ปลดปล่อยจิตใจให้สบายแล้วหลับไหล แต่ในเวลานี้มันชวนใจเต้นไม่เป็นส่ำ พาให้ทั้งร่างสั่นสะท้านอย่างอธิบายได้ยาก

“Tie me up.” เสียงทุ้มแหบพร่าหลังผละเรียวปาก มือข้างหนึ่งบีบนวดผิวเนื้อเปลือยเปล่าอย่างเร่งเร้าให้มัดตนเองเสียที

ฮันเพิ่งจะตั้งสติได้หอบอากาศเข้าปอด

“ไม่ต้องทำอย่างนี้ก็ได้นะ ซีแอล เราเชื่อใจ—”

“Shhhh. You don’t want me to rut, innit?”

ฮันยอมกดหน้าลง เพราะเอาเข้าจริงแล้วตัวเองก็กลัว

ว่ากันว่า...อัลฟายามรัท บางทีอาจเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย

ความเชื่อใจใช้ไม่ได้กับเรื่องนี้

คาร์ลอสจะไม่ยอมให้ฮันต้องเสี่ยง เพราะขนาดเขายังไม่เชื่อใจในตัวเองเลย

เข็มขัดเส้นหนึ่งซึ่งอัลฟาหนุ่มหยิบมาจากไหนไม่อาจทราบถูกยื่นมาตรงหน้า ฮันมองมัน

“Then just tie me up, babe.” คาร์ลอสย้ำพร้อมกดจูบข้างขมับ

ฮันยอมรับเข็มขัดเส้นนั้นมา ท่าทางเงอะงะเพราะไม่รู้ต้องผูกอะไรตรงไหน อัลฟาหนุ่มจัดแจงท่านั่งตัวเองให้พิงหลังเตียง ไขว้มือไว้ด้านหลัง แล้วให้ฮันโอบอ้อมตัวเอาเข็มขัดพันข้อมือสองข้างกับหัวเตียง

“ต้อง...มัดแน่นขนาดไหน ถ้าซีแอลเจ็บบอกเลยนะ” โอเมกาที่อยู่บนตักพูดระหว่างกระชับเข็มขัดเส้นสีดำเงาให้พอดีข้อมือใหญ่ แอบขนอ่อนลุกเมื่อคนที่ถูกตัวเองนั่งทับไม่อยู่เฉย แต่ซุกไซ้ตามหลังคอ ดุนสันจมูกคมไปตามกกหู ริมฝีปากร้อนก็ยังขบเม้มผิวเนื้อไปมาราวกับคนมัวเมากลิ่นหอมหวาน

“เอาให้แน่ใจว่ามันแน่นพอ...มากพอที่ฉันจะไม่หลุดตอนคลั่ง”

แล้วใครมันจะไปรู้ว่าตอนคลั่งของนายมันต้องขนาดไหนเล่า!

ฮันบ่นในใจ แต่ก็กระชับเข็มขัดอีกสองสามที กดตัวล็อกเข้าหากัน “ฮึบ เสร็จแล้ว เจ็บหรือเปล่า”

“...” คาร์ลอสไม่ตอบ เพราะมัวแต่ละเลียดเลียผิวตามลาดไหล่เนียน

“ไหนว่าให้เราเป็นคนทำ อยู่เฉยๆ สิ...ซนจริงๆ เลยนะ” ฮันจับใบหน้าของคนที่ชอบกลายร่างเป็นลูกหมาตัวโตให้หันมาสบตา

ซึ่งเจ้าหมาตัวนี้ก็ดูท่าจะไม่ไหวจริงๆ แล้วนั่นแหละ...

โอเมกาหนุ่มชักจะหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาอย่างไรไม่อาจบอกได้ ยามเหลือบมองท่อนล่างที่ตัวเองนั่งทับอยู่

หูย ถ้าซิปไม่แข็งแรงพอ...ก็คงมีปริแตก

คนบนตักคิดเช่นนี้จริงๆ ยามที่เห็น ‘บางสิ่งบางอย่าง’ มันแข็งนูนขึ้นรูปผ่านกางเกงชั้นใน เพราะกระดุมกางเกงถูกปลดตั้งแต่ก่อนถูกอุ้มมาแล้ว ทำให้ซิปกางเกงมันก็ไหลลงไปเรื่อยๆ ตามขนาดของสิ่งภายในที่ขยายขึ้น

ฮันถดก้นออกไปเล็กน้อยเพื่อจับขอบกางเกงสีเข้ม เผลอกลั้นหายใจยามดึง แต่รั้งไปเพียงเล็กน้อย ‘สิ่งนั้น’ ก็ดีดผึงออกมาตีแขน

...ตายได้...

“อย่ามองมันแบบนั้นสิครับ”

ฮันไม่รู้หรอกว่าเผลอมองด้วยสายตาแบบไหน เพราะตอนนี้เรียกได้ว่าสติหลุดจากร่างไปแล้ว

“โห...จะไม่ตายเลยเหรอ” ฮันพึมพำกับตัวเอง ยื่นนิ้วชี้ไปแตะตรงปลายหัวมน น้ำเหนียวหนืดไหลยืดติดปลายนิ้ว

รูปร่างและขนาดของคาร์ลอสแตกต่างจากของเขาลิบลับ คงเพราะเป็นคนผิวขาวมาก สีของส่วนนั้นจึงไม่ได้เข้มแตกต่างจากสีผิวนัก ยามที่มีอารมณ์ก็เป็นสีเนื้อแดงก่ำ รูปร่างไม่ได้อวบใหญ่จนน่ากลัว แต่คงเพราะคาร์ลอสเป็นคนตัวสูง มันถึงได้ยาวมาก...

ถ้าเข้าไปแล้ว...มันจะไปสุดถึงตรงไหนกันนะ

“อา...เธอไม่ตายหรอก แต่ผมจะตายแล้วครับ”

ฮันบอกตามตรงว่าเกิดมาไม่เคยเห็นของสงวนใครอื่นใกล้ขนาดนี้มาก่อน ถ้าไม่ติดว่าคาร์ลอสดูจะไม่ไหวแล้ว ฮันก็อยากจะขอสำรวจให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย

หมับ

โอเมกาตัวจ้อยทำใจกล้า คว้าหมับเข้ากลางแกนกายที่ชูชันรอการสัมผัส แม้ว่าจะแอบหวาดเกรงกับแนวเส้นเลือดปูดโปนที่พาดไปมาอยู่หน่อยๆ แต่ก็ท่องในใจว่า ก็คงไม่ต่างจากที่ทำให้ตัวเองหรอก!

มั้ง...

ฮันเริ่มขยับสองมือขึ้นลงช้าๆ มองทุกการเคลื่อนไหวที่ไม่คุ้นชิน

ทุกครั้งที่ขยับมือ ฮันสังเกตเห็นหน้าท้องใต้เสื้อเชิ้ตสีดำแข็งเกร็งทุกครั้ง เสียงลมหายใจติดขัดทำให้ฮันกล้าที่จะเร่งมือขึ้นเรื่อยๆ

“แบบนี้หรือเปล่า ซีแอล”

คาร์ลอสพรูลมหายใจ ก่อนตอบ “ครับ...แรงอีกได้ไหม”

“อื้ม ได้สิ” น้ำเหนียวใสๆ ไหลออกมาเป็นระยะ ฮันคิดว่าอีกฝ่ายคงใกล้เสร็จ แต่เปล่าเลย

มันคือน้ำอยากต่างหาก

คาร์ลอสสบถในใจว่าไม่พอ มันไม่พอ และไม่มีทางพอในเร็วๆ นี้แน่

ยิ่งฝ่ามือนิ่มสัมผัส อัลฟาหนุ่มก็ยิ่งฉงนว่าถ้าเป็นสัมผัสจากส่วนอื่นเล่า มันจะดีกว่านี้ขนาดไหน

“แรง...อีก”

ฮันขยับมือรัวให้ตามคำขอ ชักรูดจนเหงื่อตก อัลฟาตัวใหญ่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะเสร็จเสียที

ถ้าเอาตามกำหนดการณ์ บ่ายนี้พวกเขามีเดินทางไปที่อื่นอีก แต่ตอนนี้ก็สายเกือบใกล้เที่ยงแล้ว ถ้าออกเดินทางตอนบ่าย กว่าจะไปถึงคงมืดค่ำแล้วแน่

นี่เขาก็นั่งรูดให้มาเกินสิบนาทีแล้วนะ ทำไมไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จเลย?

ในจังหวะนั้นเองที่ความคิดหนึ่งผุดขึ้น

แค่มือมันจะไปพอได้ยังไงเล่า บื้อจริงๆ ฮัน!

ฮันผละมือที่มีแต่คราบน้ำกามออก ถดก้นลงไปใต้หว่างขายาว วินาทีนั้นใจของอัลฟาหนุ่มหายแวบ

“จะ จะไปไหนครับ”

“เปล่า เราแค่จะลองแบบนี้ดูน่ะ” หนุ่มตัวสูงยังไม่ทันหายสงสัย ฮันก็ก้มหัวลงไป จับอาวุธคู่กายของอัลฟาหนุ่มไว้มั่น แล้วแลบลิ้นเลียไล่ไปตามความยาว

วินาทีนั้นขนอ่อนพลันลุกซู่ คาร์ลอสที่เห็นภาพตรงหน้าเพิ่งจะประมวลผลได้ในวินาทีถัดมา กล้ามเนื้อทั้งร่างบิดเกร็งแน่น พอตั้งสติได้ก็รีบห้ามเสียงเข้ม

“อย่า! มันสกปรกนะ!”

“อือ...ทีตอนซีแอลทำให้เรายังมากกว่านี้อีก”

ภาพของฮันที่นั่งทับขาตัวเอง โน้มตัวมาด้านหน้าเพื่อโลมเลียกลางกายให้ เห็นแผ่นหลังเล็กเปลือยเปล่าเนียนละเอียด และบั้นท้ายกลมโด่งนูนใต้กางเกงนอนลายก้อนเมฆ

มันทั้งน่ามันเขี้ยว น่าฟัด น่าตีก้น!

“ฮัน! ไม่!” เสียงของคาร์ลอสเหมือนคำรามจากลำคอ ถ้าเป็นเวลาปกติฮันคงจะเชื่อฟัง แต่ในยามนี้ยิ่งเห็นอีกฝ่ายตัวแดงขึ้น เลือดลมในกายสูบฉีดพลุ่งพล่าน กล้ามเนื้อเกร็งจัดทุกสัดส่วนเหมือนคนรู้สึกเสียวซ่านเกินห้ามใจนี้ ฮันก็คิดว่าจะทำต่อไปอย่างเอาแต่ใจ

อยากให้ซีแอลรู้สึกดี...เหมือนที่ตัวเองรู้สึกบ้าง

แต่ฮันไม่เคยใช้ปากให้ใคร ตอนนี้ก็เลยพยายามสุดความสามารถเท่าที่จะทำได้ เขาแค่ยึดหลักการณ์ว่าตัวเองชอบแบบไหน อีกฝ่ายเป็นผู้ชายเหมือนกันก็น่าจะชอบแบบเดียวกัน

ฮันชอบเสียววาบที่หัว ดังนั้น เขาจึงแหย่ลิ้นละเลงกับหัวบานที่มีน้ำคาวหยาดเยิ้มไหลออกมาเป็นระลอก

ซึ่งนั่นทำให้คนที่ถูกมัดอยู่แทบดิ้นพล่าน เสียงหัวเข็มขัดกระทบหัวเตียงที่ยังเป็นแบบเสาสไตล์โบราณชวนให้ตื่นเร้า

นั่นทำให้ฮันได้ใจ เลยลองเปิดปากเพื่ออ้าครอบส่วนใหญ่โตนั้นเข้าไป

แข็ง...ร้อน...อึดอัด

ฮันไม่สามารถครอบริมฝีปากลงไปทั้งหมดได้เพราะไม่รู้วิธี จึงได้แต่ดูดเลียเหมือนไอศกรีมแท่ง เขาลอบมองปฏิกิริยาคนด้านบนเป็นระยะ เห็นสายตาดุดันที่จ้องมาก็พาให้ร้อนรุ่มไม่ต่างกัน

“อ้าปากกว้างๆ อย่าให้โดนฟัน แล้วกลืนลงไป” เสียงทุ้มแข็งกร้าวคล้ายออกคำสั่ง แต่ฮันก็ยอมทำตาม

“...” ฮันช้อนตามอง

“ลึกอีก”

“อึก...อือ” เสียงของความอึดอัดลอดผ่านลำคอเล็ก โอเมกาหนุ่มกลืนมันลงไปได้แค่ครึ่งลำ นอกจากนี้จึงใช้มือช่วย

“ขยับลิ้นด้วย”

“อือ...” ฮันทำตามอย่างว่าง่าย

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่คาร์ลอสในตอนนี้ดูดุดัน หื่นกระหาย ดวงตาคู่นั้นมองมาราวกับว่าจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว

เสียงหัวเข็มขัดกระทบเตียงเป็นระยะแต่อัลฟาหนุ่มก็ยังพยายามควบคุมลมหายใจ บ่งบอกว่าเจ้าตัวอดกลั้นในการไม่พังสายเข็มขัดออกมาขย้ำโอเมกาบนเตียงขนาดไหน

แต่ให้อดทนไม่ขยับเอวกระทุ้งเข้าโพรงปากอุ่นเลย มันคงเป็นไปไม่ได้

ฮันเผลอสะดุ้งทุกครั้งที่เอวสอบขยับและแท่งร้อนที่คับปากก็แทงลึกมาถึงคอหอย ด้วยความไม่คุ้นชิน คนตัวเล็กกว่าก็เผลอปล่อยใจกลางความเป็นชายออกมา ก่อนจะไอค่อกแค่กหน้าแดงก่ำ น้ำใสไหลเลอะขอบปากต้องใช้หลังมือเช็ด

อัลฟาหนุ่มเหมือนเพิ่งได้สติ รีบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ฮันเป็นอะไรไหม ฉันขอโทษ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องทำก็ได้”

นี่ขนาดมือโดนมัดยังทำให้ฮันเจ็บได้ มันจะเกินไปไหมไอ้คาร์ลอส?

คาร์ลอสยังไม่ทันได้ด่าตัวเองต่อ ฮันก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ ไม่เป็นไรเลย เราแค่ไม่เคยทำให้ใครเลยยังไม่ชิน ถ้าทำบ่อยๆ เดี๋ยวก็คงดีขึ้นเองแหละ”

บ่อยๆ?! < คาร์ลอสร่าง A

ใช่ ต้องทำบ่อยๆ ถึงจะเก่งขึ้นน่ะ ถูกแล้ว < คาร์ลอสร่าง B

“เธอใช้แค่มือเถอะ” อัลฟาตัวใหญ่บอกเพราะห่วง

แต่ฮันเบะปากลงน้อยๆ เพราะคิดว่าที่ตัวเองทำไปก่อนหน้านี้มันห่วย

“มันแย่มากเลย...ใช่ไหม”

ใช้มือไปตั้งสิบกว่านาที ใช้ปากไปก็ตั้งนาน อีกฝ่ายก็ดูไม่เฉียดใกล้กับคำว่าเสร็จ ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองห่วย แล้วมันจะเป็นอะไรไปได้อีก?

“ไม่ใช่ ฉันแค่ไม่อยากให้เธอเจ็บ ดูสิ ปากเธอแดงไปหมดแล้ว เอาเป็นว่าใช้แค่มือนั่นแหละดีแล้วครับ”

“ก็เพราะว่าใช้มือแล้วนายไม่เสร็จสักทีนั่นแหละ! เราทำให้ตั้งนานแต่นายไม่เสร็จสักที เป็นเพราะว่าเราห่วยมากเลยใช่ไหม”

“ฮัน...เธอครับ อย่าร้องนะ เธออยากฟังความจริงไหม”

ได้ยินคำว่า ‘ความจริง’ แล้วโอเมกาหนุ่มก็ตาตื่น

“อะไรอะ...มีเรื่องปิดบังเราด้วยเหรอ”

“ไม่ใช่แบบนั้น! ฉันไม่ได้อยากปิดบัง แต่มันแค่ไม่ใช่เรื่องที่อยู่ดีๆ ก็จะมาบอกกัน คือฉันแค่จะบอกว่าที่จริงแล้ว...ฉันช่วยตัวเองอย่างต่ำก็หนึ่งชั่วโมงครึ่ง...ถึงจะเสร็จ”

“...” ฮันกะพริบตาปริบ “เราช่วยตัวเอง...ไม่ถึงสิบนาทีก็เสร็จแล้ว”

ซึ่งคาร์ลอสเข้าใจได้ นั่นเป็นเวลาของคนปกติทั่วไปที่เขาจะถึงจุดสุดยอดกัน เอาเป็นว่าเขายอมรับว่าตัวเองค่อนข้างผิดปกติ

“ฉันว่าตัวเองผิดปกติเรื่องนี้ คือฉันมันพวกตายด้านน่ะ ถ้าไคลี่มันเคยพูดให้ฟัง ฉันไม่เคยมีเซ็กซ์กับใคร ไม่ค่อยมีอารมณ์กับใคร ทุกครั้งที่มีอารมณ์ตามประสาวัยฮอร์โมนพลุ่งพล่าน ฉันก็จะไปออกกำลังกายหรือช่วงรัทก็อัดยาแก้เข้าไป จะได้ไม่ต้องเหนื่อยช่วยตัวเอง”

“...”

“แต่ตั้งแต่มีฮัน ฉันก็เสร็จไวขึ้นเยอะเลยนะ”

“หือ?” ฮันเลิกคิ้วขึ้น แต่มือสองข้างยังกอบกุมส่วนอ่อนไหวเอาไว้

“...”

ฉิบหาย

เรื่องที่ไม่คิดจะปิดบังน่ะพูดไปหมดแล้ว แต่เรื่องที่ไม่ได้อยากให้รู้เนี่ย ดันหลุดไปด้วยเสียอย่างนั้น

คาร์ลอสกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ ขอแค่ฮันอย่าถามต่อเป็นพอ เพราะแค่นี้อีกฝ่ายก็มองว่าเขาเป็นพวกผิดปกติทางเพศไปถึงไหนแล้ว

“เรา...เกี่ยวอะไรกับการเสร็จไวขึ้นของซีแอลเหรอ?”

นั่นไง ซื้อล็อตโต้ไม่ถูกอย่างนี้บ้างวะ

แต่เพราะไม่อยากโกหก ดังนั้น...บอกออกไปอย่างจริงใจก็แล้วกัน

“ก็ทุกครั้งที่เธอทำให้ฉันมีอารมณ์...ไม่ต้องทำหน้าแปลกใจ เธอไม่รู้หรอกว่าตอนไหน ฉันก็จะหาวิธีจัดการมัน ช่วงแรกๆ ก็วิดพื้น ซิตอัพ ออกกำลังกาย ทำทุกอย่างให้มันหยุดฟุ้งซ่าน แต่ช่วงหลังๆ ทำแบบนั้นไม่ได้ผลแล้ว ก็เลยต้องจัดการมัน...ด้วยการใช้หน้าเธอเป็นตัวช่วย”

“หา?!”

“อา! อย่าบีบครับ...”

“เฮ้ย ขอโทษๆๆ ซีแอล” ฮันรีบคลายมือที่รัดเจ้าซีแอล(ไม่)น้อยออก ก่อนจะลูบคลำเป็นการขอลุแก่โทษ “ช่วงแรกนี่คือตั้งแต่ตอนไหน”

“...”

“บอกมาเลยนะ”

เพราะเจ้านี่อยู่ในกำมือเราแล้วนะโว้ย

ฮันไม่ได้พูด แต่คาร์ลอสมองเจ้าลูกชายตัวเองที่อยู่ในมือนิ่ม บวกกับสายตาคาดเค้นแล้วก็ได้แต่คิดแบบนั้น

“ตั้งแต่เห็นหน้าเธอครั้งแรก...ที่มหา’ลัย”

ฮันอ้าปากค้าง

“โหหห ตอนนั้นนี่มึนตึงใส่เราอย่างกับอะไรดี แต่ก็เอาหน้าเราไปช่วยตัวเองเนี่ยนะ!”

“ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้วครับ”

“ไอ้เราก็อายตั้งแต่ที่หมอแมททิวซักอาการ ที่จริงก็ต่างคนต่างใช้หน้ากันทำเรื่องแบบนั้นนี่นา อะโด่ววว”

“โธ่ ที่รัก...หยุดแซวได้แล้วครับ”

 

αβΩ

 

“เมื่อคืน...พวกพี่เขาจะได้ยินเสียงไหมนะ”

“...”

“ฮื่อ เราก็ไม่รู้ด้วยว่าเผลอร้องดังไประดับไหน แต่ก็ดีแล้วละที่พวกพี่เขาเช็กเอาต์ออกไปก่อนแล้ว ตอนออกมาจะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันให้กระอักกระอ่วน”

“...”

“ซีแอล”

“ครับ!?”

“นี่เราคุยคนเดียวตั้งนานหรอกเหรอเนี่ย ฮึ่ย”

ฮันยู่หน้าใส่แล้วก็เดินนำหน้าเว้นระยะห่างไปไกล ทิ้งให้อัลฟาตัวสูงยืนอยู่กับความอับอายในใจตน

บ่ายแก่กว่าที่ฮันและคาร์ลอสจะมาถึงจุดหมายปลายทางใหม่

สถานเขตอนุรักษ์ขององค์การยูเนสโก (UNESCO Biosphäre Entlebuch) เป็นเขตอนุรักษ์ทางธรรมชาติที่ยังคงความอุดมสมบูรณ์มากอีกที่หนึ่งในสวิตเซอร์แลนด์ มีถ้ำหินปูน มีเส้นทางชมสัตว์ป่าและจุดร่อนทอง วิวทิวทัศน์ตระการตาไม่แพ้ยอดเขาจุงเฟราหรือชิลธอร์น แต่ที่นี่ต่างออกไปตรงที่ทั่วทั้งภูเขามีทุ่งหญ้าเขียวขจี แสงแดดทอผืนหญ้าเขียวชอุ่ม ไม่ได้หนาวเย็นเหมือนยอดเขาก่อนๆ หน้าที่ไปมา ซึ่งอากาศแบบนี้แหละที่ฮันชอบ

ส่วนเรื่องก่อนหน้านี้ ที่คาร์ลอสเอาแต่ครุ่นคิดกับตัวเองจนไม่ได้ฟังสิ่งที่ฮันพูด ก็เพราะว่าอับอายจากการเล่าความจริงไปหมดเปลือก ตอนแรกเขาก็เกรงว่าฮันรู้แล้วจะมองเขาแปลก ผิดปกติ หรือกลัวจนไม่อยากเข้าใกล้ แต่ไม่ใช่แบบนั้นเลย

ถ้าไม่ติดว่าหลังจากนั้นฮันจะเอ่ยแซวให้ได้เขิน ฮันก็เข้าใจเขามาก

แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ทำให้อัลฟาหนุ่มยืนเหม่อลอยขบคิด มันคือเรื่องหลังจากที่เจ้าตัวบอกความจริงไปหมดแล้วต่างหาก

ฮันคิดว่าการที่ช่วยเขาแล้วไม่เสร็จสักทีเพราะตัวเองห่วย คาร์ลอสเลยยอมบอกความจริงแล้วขอให้ฮันปลดเข็มขัดที่มัดข้อมืออยู่ออกให้ เพราะอีกฝ่ายคงเกรงว่าวันนี้จะไม่ได้เดินทางมาที่ใหม่ตามแผน อัลฟาหนุ่มเลยจัดการบอกให้ฮันนั่งอยู่เฉยๆ มองเขาช่วยตัวเองซะ

ใช่...เขาขอให้ฮันนั่งมองเขาช่วยตัวเอง นั่งมองแบบ นั่งเฉยๆ เลยนั่นแหละ

เพราะว่าเป็นร่างกายตัวเอง ก็เลยรู้ว่าต้องจับตรงไหน เน้นตรงไหนถึงจะเสร็จไว ส่วนฮันแค่นั่งมองด้วยดวงตาใสแจ๋วแบบนั้นก็เพียงพอแล้ว

ซึ่งพอเสร็จกิจ ก็ไม่มีเวลาให้เตรียมตัวมากนัก ต่างคนจึงต่างแยกย้ายกันไปเก็บกระเป๋าพร้อมออกจากที่พักโดยไม่ได้คิดอะไร

ได้มาคิดอีกทีก็ระหว่างเดินทาง กระทั่งมาถึงจุดหมาย

โคตรบ้า...ฮันอายเพราะกูทำให้จนเสร็จแล้วชิงหลับไปยังไม่เท่าไร แต่นี่กูให้เขานั่งดูตอนช่วยตัวเองจนเสร็จ

คิดแล้วก็ได้แต่ขยี้หัวก่อนจะวิ่งตามหลังโอเมกากลิ่นชาคาโมมายล์ไป ไม่อยากจะคิดให้ฟุ้งเฟ้อต่อแล้วว่าฮันจะรู้สึกยังไง ใบหน้าตัวเองตอนเสร็จจะแย่ขนาดไหน ฮันจะคิดว่าเขาบ้ากามขนาดไหน พอ ไม่คิดแล้ว!

เพราะอย่าลืมว่าฮันยังไม่ได้ตอบตกลงกับสถานะใดๆ ฉะนั้น เขายังมีเวลาเตรียมตัวในการเป็นแฟนที่ดีและเพียบพร้อม

เริ่มจากกฎการเป็นแฟนที่ดี

ข้อที่หนึ่ง - เธอขางอน เราก็ต้องง้อ

เรื่องง่ายๆ คนอย่างคาร์ลอส โฮล์มส์ มีหรือจะทำไม่ได้

ฮันยืนกอดอก มองฝูงสัตว์ขนนุ่มฟูที่มีทั้งตัวใหญ่ ตัวเล็ก มีทั้งตัวสีขาว สีครีม สีน้ำตาลอ่อน น้ำตาลเข้มคละกันไป

คาร์ลอสเดินเข้าไปยืนเคียง กระแอมในลำคอเบาๆ ก่อนเอ่ย

“เจ้าพวกนั้น...หน้าตาตลกดีนะ” เริ่มด้วยการเปิดประเด็นชวนคุยและลอบมองสีหน้าคนข้างกายเป็นระยะ

“น้องคืออัลปากา แต่ก่อนเราถูกเพื่อนล้อประจำว่าหน้าตาเหมือนน้อง”

“...” ร่างสูงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ อยากยกมือตบปากตัวเอง

“เพื่อนแก๊งบูลลี่ที่โรงเรียนชอบบอกว่าเราอ้วนต้วมเตี้ยมเหมือนอัลปากา แถมยังให้เป็นอัลปากาสีน้ำตาลเพราะเหมือนสะดุดตกโคลน เหยียดร่างกายแล้วยังเหยียดสีผิว แย่ชะมัด”

“ไหนใครว่าเธอเหมือนอัลปากา” คาร์ลอสเอ่ยเสียงเข้ม สายตาคาดโทษ

“ทำไม ซีแอลจะไปต่อยเค้าแก้แค้นแทนเหรอ”

“ฉันจะไปบอกมันสองประโยค”

“ว่า?”

“ว่าเธอไม่เหมือนสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่ชอบอยู่กันเป็นฝูงแบบนั้น”

ฮันย่นคิ้ว “ฟังดูแปลกๆ แฮะ แล้วประโยคที่สองล่ะ”

“เธอไม่เหมือน และไม่มีทางเหมือน”

“นั่นมันซ้ำนี่”

“เพราะเธอน่ารักกว่าเยอะ” คาร์ลอสเห็นมุมปากของฮันยกขึ้นน้อยๆ ก็ร้องเฮในใจ

กฎข้อแรกของการเป็นแฟนหนุ่ม - ผ่าน

 

TBC

อะเจ้ยยย จ๊ะเอ๋ตัวเอง!!! กลับมาแล้วก็หายไปอีกแล้ว555555 พอดีเป็นสัปดาห์มิดเทอมพอดีฮะลืมไป แต่หลังจากนี้กลับมาแบบจริงๆ แล้วฮะ (แน่ใจเหรอ เอาดีๆ)

เอาตรงๆ ไหม...ตอนแรกตั้งใจว่าเรื่องนี้เซ็กส์ซีนจะหวานหอมนุ่มละมุนกลมกล่อมง่ะ ทำไมมันมาทรงฟิฟตี้เชดส์กันได้ล่ะเนี่ยยยย ผ้มไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฮะมุง ช้งเชือก เข็มขงเข็มขัดไรเงี๊ยะ ไม่ได้ตั้งใจว่ามันจะมาเป็นไอเทมที่ปรากฏในเรื่องนี้เรย แง้ กามมาก555555555555555

เบาๆ ไปก่อนเนอะ คาร์ลอสนางก็อยากลองใจตัวเองก่อนว่าจะทนไหวไหม ถ้าให้ข้ามขั้นปุบปับเลยคงหัวใจวายก่อน หรือไม่ก็หน้ามืดตามัวรัทแล้วทำร้ายนว้อง ซึ่งคุณคาร์ลอสนางไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่

จริงๆ แล้วคาร์ลอสนางเป็นสายรุกที่รับแหละ(?) รุกคือพร้อมทำให้ทุกอย่าง เทอน่ะ นอนไปเลยเฉยๆ เลยก็ได้นะ พร้อมชมชิมทำให้ทุกอย่างตั้งแต่หัวจรดเท้า ส่วนที่บอกว่าสายรุกที่รับคือคาร์ลอสนางเป็นสายพร้อมตามใจคู่นอนมาก ถ้าเทออยากทำแบบไหนก็เชิญเลยจ้า เอาตามที่คุนเทอชอบเลยน้า ยอมหมดเลยค้าบ

ปล. เราก็ไม่ค่อยสันทัดฉาก NC เท่าไร เวลาเขียนฉากเหล่านี้ค่อนข้างหนักพอสมควร เพราะเขียนบทสนทนาไม่เก่ง ไม่รู้ว่าอึมครึมไปไหม จะให้ใส่ อื้อๆ อ้าๆ เยอะๆ ก็ไม่ใช่แนว ส่วนใหญ่ก็เลยจะเน้นบรรยายการกระทำ ไม่รู้ว่าน่าเบื่อไปหรือเปล่า แหะๆ อ่านแล้วเป็นยังไงติชมได้งับ

คิดถึงทุกคนมากมาย รอติดตามคอนเทนต์เด็ดๆ(?) จากช่องทาง TikTok, IG หรืออื่นๆ ในอนาคตนี้ได้ฮะ จะมีคอนเทนต์มารอพร้อมเสิร์ฟอยู่เพียบบบ

 

สามารถหวีด ร่วมพูดคุย แสดงความคิดเห็นผ่าน #IABOU

หรือเพื่อติดตามเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของนิยายเรื่องนี้ที่เราจะลงไว้ที่นั่นได้เลย!

​