​

สายธารรู้ตัวดีเสมอว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่

ก็แล้วทำไมถึงจะไม่รู้ล่ะ ในเมื่อเหตุผลของการมาที่เรือนเส็งเคร็งนี่ตั้งแต่8ปีก่อนก็เพื่อสิ่งนี้

เขากำลังแก้แค้นพวกมันทุกคนอย่างสาสมไง

นี่ก็เป็นอีกแค่เรื่องหนึ่งในแผนการณ์ แทนไทก็เป็นแค่เพียงหมากเบี้ยในเกมกระดาน ที่เขาพร้อมจะคว่ำล้มมันให้ราบเป็นหน้ากอง

มีอะไรด้วยใช่ว่าจะรัก นอนเอากันมา8ปียังไม่คิดจะรักเลย

"ขยับหน่อย" 

แทนไทเอ่ยปากสั่งมารดาเลี้ยงของตนด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม เขากัดริมฝีปากหนาของตนเองแน่นเมื่อยามอีกฝ่ายเคลื่อนไหวเอวสอบอยู่บนลำตัว

แก่นกายที่เพิ่งถูกสอดเข้าทางช่องรักเมื่อถูกสัมผัสกับความร้อนระอุภายใน ขยายใหญ่ขึ้นจนแทบคับพอง สายธารแสร้งทำเป็นหลับตาปี๊ สวมบทชายหนุ่มใส่ซื่อรับไม่ได้ราวกับคนไม่เคยมี ทั้งๆที่ช่วงเอวด้านล่างกลับขยับขึ้นลงไปมาราวกับคนช่ำชอง

แทนไทลอบมองอีกฝ่ายปรนนิบัติด้วยแววตากระตุกวูบสั่นไหว เขาครางพึงพอใจเมื่อยามอีกฝ่ายดันรูรักจนมิดลำสุดติดต้นขา ครั้นเมื่อสังเกตเห็นว่ามารดาเลี้ยงเริ่มหอบเหนื่อยจึงใช้สองมือหนายึดสะโพกอีกฝ่ายแน่น ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดพลิกกลับให้คนตัวเล็กเป็นฝ่ายหมุนกลับมานอนใต้ร่างแทน

แทนไทเลียริมฝีปากตนเองอย่างหื่นกระหาย เขาเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเรียวสวย ก่อนจะลูบไล้หยอกล้อไปมาบริเวณริมฝีปากบางและลำคอระหง พลันดวงตาก็ต้องหยุดจดจ้องใบหน้าอีกฝ่ายชะงัก ยามที่อีกฝ่ายหยอกล้อกลับ โดยการแลบลิ้นออกมาเลียนิ้วเรียวยาวของเขาจนน้ำลายไหลแฉะเลอะมุมทั้งสองข้างปากเต็มไปหมด

แทนไทครางฮึ่มในลำคอแล้วจึงใช้ฝ่ามือหนาเลื่อนลงมาบีบไปที่ลำคอสวยจนขึ้นสี สายธารไม่ได้ขัดขืน เจ้าตัวยกยิ้มพึมพำว่าดี แทนไทเห็นทีจึงกระแทกความเป็นชายเข้าไปซ้ำจนอีกฝ่ายหัวโขกพื้นเสียงดัง คนตัวเล็กเริ่มตาลอยน้ำลายไหลย้อยทั้งยังครางทรมานหนักหนาราวกับหมาติดสัด

แต่ครั้นเมื่อยามบุตรชายบุญธรรมปราณีหยุดให้ เจ้าตัวเองกลับชักสีหน้าไม่พอใจใหญ่ สายธารครางลั่นใช้คำพูดจาสถุนหยาบช้าราวกับไพร่พลที่ตนเคยดูถูกว่าให้เย็xกูแรงๆ จนแทนไทอดที่จะซาดิสไม่ไหว เขาใช้ฝ่ามือซ้ายตบไปที่ใบหน้าเล็กจนแก้มขาวนวลขึ้นสี แล้วจึงใช้ฝ่ามือขวาจิกไปที่ศีรษะสลวยด้วยความคึกคะนอง 

สายธารอ้าปากแลบลิ้นดวงตาเหม่อลอยแต่กลับครางรับชอบใจ ในที่สุดก็รู้สึกเสียววูบที่ท้องน้อยยามเมื่อโดนกระแทกถี่แรงๆหลายครั้ง จนสุดท้ายก็กลั้นต่อไปไม่ไหว ไม่นานบริเวณหน้าท้องก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำสีขาวขุ่นผสมสีใสเหลืองจำนวนมาก

แทนไทเห็นดังนั้นจึงกัดฟันกรอดกระแทกย้ำเข้าไปจนในที่สุดก็แตกออกมาเช่นเดียวกัน เขาครางอื้ออ้าสองสามครั้งก่อนจะชักแก่นกายใหญ่ลุกเลื่อนขึ้นไปยังบริเวณริมฝีปากอีกคน สายธารรู้งานดีจึงอ้าปากรับอมดั่งคนละโมบโลภมาก เขาเลียมันหมดจนหยดสุดท้ายแล้วลากลิ้นไปจนสุดโคน ราวกับกลัวน้ำเชื้อจะหลงเหลือหล่นบนพื้นธรณีให้เป็นพยานว่ามีเรื่องกาลกิณีเกิดขึ้นในตระกูล

"เยี่ยxแตกหรือคุณสายธาร"

แทนไทเอ่ยถามด้วยความขบขันยามที่แยกย้ายกันแต่งตัว

"ใช่ เสียดายนะ ฉันกลั้นไม่อยู่ ไม่งั้นก็คงได้แบ่งใส่ปากคุณแทนไปบ้างแล้ว" สายธารตอบ

"คุณคิดว่าผมไม่กล้าหรือ" 

"เปล่าเลย"

"..."

"รู้ว่ากล้าต่างหาก เพราะงั้นครั้งหน้าฉันจะลอง" สายธารหันกลับมาส่งยิ้มยั่วยวนให้แทนไท ก่อนจะก้มหยิบอาภรณ์ชุดสุดท้ายบนพื้นโยนให้เขา

"กางเกงใน.." แทนไทรับมาดูแล้วจึงพบว่าเป็นกางเกงในลูกไม้สีขาวที่เจ้าตัวใส่ตอนมา ชายหนุ่มย่นคิ้วขึ้นเล็กน้อย ร่างบางจึงยกยิ้มก่อนจะกล่าวคำพูดคำจาทะลึ่งตึงตังแบบไม่อายฟ้าดิน

"ฉันให้"

"..."

"รางวัลสำหรับคนเย็xดี"

.

.

.

ทศเทียนเฝ้ามองบางอย่างอยู่ที่ริมหน้าต่างหลังเรือนด้วยแววตาอำมหิต เขาจดจ้องไปที่ผืนป่าใหญ่หลังตัวเรือนด้วยความอึดอัดคับแค้นใจ ฝ่ามือทั้งสองข้างถูกกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นเรียงเป็นสาย ใจหนึ่งก็ไม่อยากให้เป็นดั่งคิด หากแต่อีกใจหนึ่งก็รู้ดีว่ามันเป็นมาตั้งนานแล้ว

ยิ่งภาพคนสองคนทำท่าทางพะวักพะวงเดินตรงออกมาจากป่าใหญ่ยิ่งชัดเจน

ให้เด็กแรกเกิดมาแหกตาดูยังรู้เลยกระมังว่าช่างมีพิรุธสิ้นดี

บิดาร่านๆนี่หรือพ่อผู้ให้กำเนิดของรัญ

แล้วไอ้คู่หมั้นชั่วๆนี่หรือคือคู่ครองตลอดชีวิตของน้อง

ไร้สาระ

เขาเองสืบเรื่องนี้มาสักพักใหญ่แล้ว ที่ทำตัวเกกมะเหรกไปวันๆมันก็เป็นด้วยเพราะเรื่องนี้ ทศเทียนไม่เคยเชื่อว่าสายธารจะมาดี สายตาที่สุมไปด้วยไฟแค้น ใยคนที่รู้สึกเช่นเดียวกันจะดูกันไม่ออก เพียงแต่มันเรื่องอะไรกันล่ะ

สายธารต้องการอะไร ?

แล้วรัญล่ะ ?

รัญเป็นอะไรในเกมชั่วช้านี้ของสายธาร ?

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้

ส่วนไอ้หน้าโง่บุตรชายคนโตนั่นน่ะหรอ ดีแต่ใช้วาจาและกำลัง มันสมองแทบไม่มี ทศเทียนตัดแทนไทออกจากแผนผังความเลวของสายธารตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำมั้ง แต่แน่นอนว่าเขาไม่ลืมที่จะคิดบัญชีกับมัน

เป็นพี่ชายแล้วอย่างไร ?

สายเลือดเดียวกันแล้วอย่างไร ?

ยังไงมันทุกคนที่ทำรัญเสียใจ ก็จะต้องรับผิดชอบหมดทุกคน

.

.

แสงแรกรุ่งอรุณของยามเช้าในวันนี้ไม่อาจกระทำทศเทียนให้หมองหม่นเพราะความไม่อยากจะตื่นได้อีก เจ้าตัวไม่ได้นอนหลับไหลบนเตียงนุ่มดั่งเช่นทุกวัน แต่กลับนั่งหลังตรงบรรจงร้อยมาลัยทั้งยังทำบุหงารำไปเครื่องหอมที่รัญนั้นชอบใจจำนวนไม่น้อย

ใบบัวที่คอยนั่งปรนนิบัติพัดวีให้ชายหนุ่มอยู่ไม่ไกล ลอบมองนายน้อยของตนด้วยความปลาบปลื้มใจ นั่นด้วยเพราะเห็นว่าคุณชายน้อยเริ่มจะเป็นชิ้นเป็นอันกับเขาขึ้นมาบ้างแล้ว

"โอ้โหคุณเทียน!" เสียงเจื้อยแจ้วถูกกู่ร้องดังขึ้นตั้งแต่คนตัวเล็กยังยืนอยู่บนชานเรือน ทศเทียนวางมือเหลือบมองเจ้าของเสียงก่อนจะลอบยิ้มออกมาด้วยความขบขัน

รัญยืนฉีกยิ้มกว้าง ร่างกายถูกประดับไปด้วยเหล่าอาภรณ์สีผิดหูผิดตา

เสื้อคอกระเช้าสีเหลือง

โจงกะเบนสีเขียว

ใบหูด้านซ้ายทัดด้วยใบไม้สีแดงส้ม ส่วนผมด้านบนก็ถูกมัดจุกดั่งเช่นกุมารทองตัวน้อย ดูไปดูมาแล้วช่าง..

น่ารัก... ทศเทียนคิดในใจ

"น้องแต่งตัวกระไร" คนตัวสูงยกยิ้มเอ่ยถาม แต่ด้านใบบัวกลับแอบก้มลงไปขำกับตัวเองจนเกิดเสียง ทศเทียนกลัวน้องจะได้ยินจึงรีบหันไปส่งสายตาปรามาสให้ใบบัวหยุดก่อนจะโดนดี

"ห้ะ ! " รัญอ้าปากเหวอใช้มือป้องหูเงี่ยฟัง ไม่ได้รับรู้เรื่องราวจากอีกฝั่งฝา

"น้องแต่งตัวอะไรนั่น" 

"อะไรวัวๆนะคุณเทียน!" 

"ลงมานี่"

"น้องไม่ได้เป่าปี่!"

"รัญ"

"ไปแล้ววว" คนตัวเล็กวิ่งลงมาจากระไดเรือนด้วยท่าทางอารมณ์ดี จนคนพี่แอบนึกสงสัยในท่าทีว่าเจ้าตัวดีไปเจอเรื่องอะไรมา

"ผีเข้าหรือรัญ"

"น้องสิต้องถามคุณเทียนว่าผีเข้าหรือ ถึงได้ตื่นเช้าเชียว" รัญคว่ำปากเอ่ยแซวพี่ชายก่อนจะหันไปทักทายใบบัวที่กำลังกลั้นขำเต็มทน

"เห็นว่าวันนี้มีคนจะไปดูร้านของคุณพ่อวันแรกที่ปากน้ำ" คนพี่ว่าพลางหยิบยื่นพวงมาลัยที่ร้อยเองกับมือให้คนน้องอย่างอ่อนโยน รัญชะงักเมื่อยามสายตาอบอุ่นเงยขึ้นจับจ้องมาที่ตนนั้นช่างดูมีความหมายแปลกตา แล้วเพียงไม่นานก็ต้องอ้าปากค้างเป็นหนที่สอง ยามเมื่อพี่ชายคนรองถือวิสาสะคล้องมาลัยไว้กับมือ

"คุณเทียน.."

"ขวัญเอยขวัญมานะรัญ"

พี่ขอขมาน้องในสิ่งที่พลาดพลั้งไป

"คุณเทียนทำอะไร"

"ของขวัญทำงานวันแรก" เฉไฉเชือนแชไปเรื่อย แค่เพราะไม่กล้าพูดคำว่าขอโทษในที่สิ่งที่ตนเคยทำ

ทศเทียนก้มใบหน้าหล่อเหลาลงตามเดิม แววตาหงอยเหงาปรากฎขึ้นราวกับเด็กน้อยที่ถูกผู้ปกครองจับได้ว่ากระทำผิดมา

แต่เพียงไม่นานเขาเองก็ต้องเงยหน้าขึ้นอีกครา ด้วยเพราะน้องชายคนที่ว่าทำสิ่งที่ตนไม่ได้นึกคิดไว้อยู่ในแผนการณ์

รัญย่อตัวนั่งพับเพียบลงกับพื้น สองมือเล็กถูกประนมขึ้นอย่างละเอียดลออ ใบหน้าเรียวสวยบริสุทธิ์ยิ้มแย้มใสซื่อ และเมื่อครั้นเห็นว่าคนพี่ไม่ได้ว่ากล่าวอะไร เจ้าตัวดีจึงประกบพวงมาลัยในมือแน่น ก่อนจะก้มโค้งลงกราบไปตรงหน้าตักด้วยท่าทีอ่อนช้อยสวยงาม

ทศเทียนอ้าปากค้างไม่ได้ตั้งตัวรับ เขาคิดเพียงว่าน้องคงจะหอมแก้มเขาสักฟอดให้ชื่นใจอะไรเช่นนั้น แต่ทว่าน้องกลับลงมือทำในสิ่งที่เหนือกว่าที่คิดไว้

จะทำให้คลั่งรักจนตายกันไปข้างเลยหรือยังไงกันเจ้าเด็กคนนี้

"น้องไหว้คุณเทียนนะ"

"รัญ..." ปลาบปลื้มจนน้ำตาแทบจะไหล เสียดายก็เสียดายแต่ก็ซึ้งใจจนตัวเหลว

"ขอบคุณที่เกิดมาเป็นพี่น้องกับรัญ"

ไม่ใช่แล้ว..

"..."

"น้องดีใจมากๆเลยที่มีคุณเทียนเป็นพี่ชาย"

นั่นไง..

ทศเทียนยิ้มแหย ไม่รู้เลยว่าตนควรจะดีใจหรือจะกลั้นใจตายตรงนี้ไปเสีย

พี่น้องอะไรกัน อยากจะตะโกนว่าลูกคนเดียวแต่ก็ดันมีพี่โง่ๆแถมมาอีกหนึ่งคน

ชีวิตมันก็บัดซบเฮงซวยแบบนี้แหละ ไม่รู้ว่าเมื่อไรน้องจะเลื่อนตำแหน่งให้กันบ้างเสียทีนะ..

.

.

.

ในทีแรกทศเทียนคิดจะทำเท่ปล่อยน้องเดินทางมาตลาดเพียงคนเดียว แต่เหตุการณ์เมื่อครู่นั้นกลับทำเขาช้ำใจยังไม่ทันหาย นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ไม่อาจปล่อยน้องให้รอดพ้นสายตาได้แม้สักวินาทีเดียว

โดยเฉพาะยิ่ง แถวนี้พวกแมวขโมยมันเยอะ

"คุณรัญ ขนมขอรับ"

ทศเทียนบอกแล้วว่าน้องใส่ชุดนี้แล้วดูน่ารัก มิเช่นนั้นคงไม่มีสิ่งน่ารำคาญใจเช่นนี้

พ่อค้านายหนึ่งยื่นขนมห่อที่ตนเองวางขายให้รัญด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ รัญชะงักก่อนจะยิ้มตาหยีรับแล้วกล่าวขอบคุณ ซึ่งการกระทำแสนน่ารักนั่นส่งผลให้ใบหน้าสีเข้มดำคล้ำแดดของพ่อค้าตัวสูงขึ้นสี ที่หากใครได้มาเห็นก็คงจะบอกว่าช่างน่าเอ็นดูมิเบานัก

แต่คงไม่ใช่กับทศเทียน

คล้อยหลังน้องไปสามสี่ก้าว คนพี่รีบถอยหลังหันกลับมายกนิ้วชี้เรียวยาวทำท่าทางปาดไปยังลำคอของตัวเอง สายตาดุดันคมเข้มบ่งบอกว่า กูไม่ได้สนุกด้วย

​​​​​และนั่นทำให้เหล่าไพร่พลที่กำลังต่อแถวเรียงยาวต่างพากันถอยทัพกลับแบบไม่ได้นัดหมาย ทศเทียนหันมองสำรวจรอบตัวอีกสองสามครั้งเมื่อพบว่าไม่มีกระไรแล้วจึงก้าวขายาวของตนเดินตามน้องต้อยๆไป

ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาของเหล่าชาวบ้าน แทนไทยืนกอดอกพิงกำแพงสังกะสีมองดูน้องชายและคู่หมั้นของตัวเองเดินไปด้วยกันด้วยท่าทางหวั่นใจ คำพูดกรอกหูของสายธารยังคงดังก้องกังวาลอยู่ภายในว่า 'สองคนนี้คบชู้สู่ชายกัน และรัญจะถอนหมั้นคุณแทนในอีกไม่นาน'

แค่เพียงลมปากจากคนนอนคุยเพียงไม่กี่คำ ก็พร้อมจะละทิ้งทุกอย่างแล้วเชื่อเขาไปหมดทั้งใจ

ไอ้ความศรัทธาที่ว่าน้องนั้นรักตนเองอย่างสุดขั้วหัวใจเริ่มพังทลายยับ ยิ่งได้พบว่าการกระทำทุกอย่างบ่งบอกไปในทางเช่นนั้นแล้วก็ยิ่งคับแค้น

พี่แค่นอกกายน้อง น้องถึงกับต้องนอกใจพี่เลยหรือ

ความคิดบิดเบี้ยว วิปริต ถูกหล่อเลี้ยงวนไปวนมาอย่างห้ามไม่ได้ ยิ่งบาดเลือดแค้นมากเท่าไร หัวใจก็ยิ่งดำมืดลงเท่านั้น 

เขาคิดเพียงแต่จะทำทุกทางเพื่อให้ได้รัญมา ถึงแม้รัญจะไม่ได้รักเขาแล้วก็ตาม

แต่นั่นก็ช่างปะไร

จะขอยอมโดนรัญตราหน้าว่าสารเลว

ดีกว่าโดนชาวบ้านให้ค่าว่าเป็นคนขี้แพ้

ให้ความสำคัญกับคนไกลตัว แล้วพร้อมทำชั่วกับคนใกล้ชิด จากตำรวจน้ำมือดีกลับกลายเป็นเศษเดนคนที่ถูกมอมเมาจนลุ่มหลง มองเห็นกงจักรเป็นดอกบัว

ทั้งหมดแค่เพราะคำว่า กลัวเสียศักดิ์ศรี ทั้งๆที่มันเป็นเพียงแค่คำๆเดียวเท่านั้นเอง

#ขอยาดมให้ไรท์หน่อย ฉากหืดหาดพยายามยั้งมือแล้วนะ จะเก็บไว้จัดเต็มให้พระนายโดยเฉพาะ ก้ากกก 

ป.ล. ทศเทียนกล่าวถึงทุกคนยกเว้นน้อง

​

​