​

ไม่มีความเห็นใจให้แก่กันอีก มองไปตรงไหนก็พบเห็นแต่แววตาของปีศาจร้าย ถึงแม้จะร่ำไห้ทุบตีอกแกร่งจนฝ่ามือตนเจ็บเองไปเสียหมด อดีตคนเคยแอบรักก็ไม่มีวี่แววจะยอมหยุดการกระทำอันโง่เขลานี้ลงง่ายๆ

อย่างกับหมาคลั่ง

รัญถูกอุ้มพาดบ่าวิ่งฝ่าความหนาวเหน็บ สองแขนขาเรียวเล็กแทบหมดสิ้นเรี่ยวแรงเพราะแรงบีบช้ำ ยิ่งคนตัวเล็กออกฤทธิ์ฟาดง้าวฟาดงวงมากเท่าไร ผลแห่งการกระทำนั้นคืออีกฝ่ายจะยิ่งสวนกลับด้วยแรงจากหลังมือมากขึ้นเท่านั้น

อะไรกัน ทำเหมือนกับอยากจะฆ่ากันให้สิ้น

'กึก'

ร้องไห้จนตาบวมตั้งแต่เริ่มก็ไม่ยอมหยุด เอ่ยปากด่าด้วยถ้อยคำหยาบคายที่สุดในชีวิต อย่าง 'ไอ้คนเลว' ก็ไม่อยู่เฉย

แต่บัดนี้เจ้าของฝ่ามือหนาที่ฉุดกระชากลากดึงกลับยอมหยุดอยู่นิ่งๆ รัญคิดได้แค่เพียงว่าถ้าหากไม่มีอะไรมาขวางทาง เช่นนั้นก็คงถึงเป้าหมายที่เขาตั้งใจจะพามา

รัญภาวนาให้เป็นอย่างแรก

"จะไปไหน"

เสียงแสนคุ้นเคยดังขึ้นทำเอาคนที่ถูกยกพาดตัวอยู่บนบ่าได้ฟังแล้วปลื้มปริ่ม ความอับจนหนทางที่เคยได้รับก็ถูกสรรสร้างแต่งเติมจนก่อสร้างกลายร่างเป็นความหวัง

รัญรอดแล้ว

รัญรอดแล้วคุณเทียน

รัญจะกลับไปหาคุณเทียน

"พ..พ่อ"

คนตัวเล็กอ้าปากพะงาบส่งเสียงแหบแห้ง พยายามจะเอ่ยเรียกเจ้าของเสียงที่ตนไม่มีทางลืมลงได้ และถึงแม้จะถูกจับพาดบ่าตัวหันไปอีกทิศทางหนึ่ง หรือความมืดมิดจะบดบังกายหยาบนั้นมากสักเท่าใด รัญก็มั่นใจว่า สายธาร จะช่วยตนให้หลุดพ้นจากไอ้คนปีศาจตนนี้ เพราะมันเป็นเช่นนั้นเสมอมาชั่วชีวิตของรัญ

พ่อปกป้องรัญเสมอ

"ขวางทำไม ถอยไป"

แทนไทขมวดคิ้วไม่พอใจที่เห็นน้ำหน้าของผู้ที่เป็นทั้งแม่เลี้ยงและชู้บำเรอของตน เจ้าหล่อนเป็นคนบอกให้ตนหนีตนก็หนี แล้วมันเป็นเช่นไรเหตุใดยามนี้ถึงมาขวางทางเดินนั้น

"ถอยไป"

"..."

"สายธาร"

เสียงขึงขังท่าทีตึงตังไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กกว่าสะเทือนแม้สักนิด สายธารหัวเราะในลำคอ แววตามองเหยียดอดีตชู้รักด้วยความขบขำ ก่อนจะรำพึงรำพันกับตัวเองเบาบางแต่ก็ดังพอราวกับอยากให้ได้ยิน

"เหอะ ไอ้โง่.."

"..." แทนไทหรี่ตาลงไม่เข้าใจในความหมายนั้น แต่ที่รู้ๆคือเขาไม่ชอบสายตาดูหมิ่นนั่นสักเท่าใด 

มันทำให้ดูเหมือนคนตัวเล็กนี่ตั้งใจจะกดเขาลงต่ำจนเป็นอย่างที่กล่าวไว้

โง่

สายธารเหยียดยิ้มแต่ริมฝีปากกลับคว่ำดูน่าขนลุก เจ้าตัวเชิดหน้ากดสายตาเหลือบมองดูบุคคลตรงหน้าด้วยแววตาน่าสังเวช

แหม ช่างเป็นคนโง่ชนิดที่ว่าหาใครมาเปรียบเปรยไม่ได้เลยสินะ

"ถอย" 

แทนไทไม่อยากต่อปากต่อคำหรือสงสัยอะไรให้มากความนัก เวลานี้เขาต้องการจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก็เท่านั้น

"พ่อ พ่อช่วยรัญด้วย"

เสียงข่มขู่ใส่อำนาจของแทนไทไม่ได้ผลกับสายธารฉันใด เสียงอ้อนวอนขอความเมตตาแสนเวทนาจากลูกชายก็ไม่มีผลฉันนั้น สายธารไม่ได้พูดอะไรอีก เจ้าตัวเพียงทำหน้านิ่งก้าวขาหลบเส้นทางที่ชู้รักจะใช้

ไม่มีคำอวยพร ไม่มีคำสาปแช่ง

สบตากันเพียงชั่วครู่แล้วจึงแค่เดินผ่านราวกับคนไม่เคยรู้จัก

สายธารกัดริมฝีปากกักเก็บคำพูดมากมายไว้จนเลือดซิบ เขาไม่ได้อยากให้แทนไทตาย รัญควรจะเอากับไอ้เทียน แล้วแทนไทเป็นฝ่ายมาฆ่า มิใช่แทนไทหอบรัญหนีแล้วไอ้เทียนเป็นฝ่ายล่าแบบนี้

แต่ก็ไม่เป็นไร

ผิดแผนแต่ได้ผลลัพธ์

ก็ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ช่างหัวมันสิ

เส้นทางการเดินกลับเรือนของสายธารมันก็เหมือนเดิมทั่วๆไป เงียบสนิทมืดมิดเพียงใดก็คลำจับทางได้เพราะออกมาเล่นชู้บ่อยก็เท่านั้น หากแต่ทว่าคนตัวเล็กเองกลับรู้สึกจุกอกอยู่ในใจ เดินซัดโซเซเหมือนคนหลงทางใดๆ เพราะสิ่งที่มองเห็นครั้งสุดท้าย มันไม่ใช่แผ่นหลังของแทนไท แต่กลับเป็นสายตาผิดหวังของลูกชายที่ชื่อว่ารัญ

รัญ

ชื่อว่ารัญ

ตั้งเองกับมือ

"ฮึก.."

สายธารทอดตัวทิ้งนั่งลงบนพื้นแข็ง มือเรียวเล็กสองข้างถูกยกขึ้นมาปกปิดใบหน้าด้วยอายฟ้าดินที่ปล่อยให้น้ำตารินไหล อกเล็กเริ่มกระเพื่อมสั่นไหวสะอึกสะอื้นกดการร้องไห้จนคล้ายคนหายใจติดขัดก็ไม่ปาน

"ไอ้เหี้ย" 

ถ้อยคำหยาบคายค่อยๆไหลออกมาจากปากเรียวเล็กที่กำลังสั่นเทา

"ไอ้ระยำฮึก.."

"อ..ไอ้พวก ฮึก เหี้ย"

"ฮืออ แม่งเอ๊ย ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย"

เมื่อรู้ว่าสะกดอาการไว้ไม่ไหว ต้นกล้าหญ้าเล็กน้อยบนพื้น จึงถูกสองมือเรียวจิกถอนทึ้ง ก่อนจะถูกปาทิ้งเกลื่อนกลาดไปรอบข้างกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ ซ้ำทั้งยังอาละวาดเหยียดเตะแข้งขาราวกับจะชักจนขาดใจตาย

"ฮืออ พวกมึงมันเลว กูไม่ผิด กูไม่ผิด ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย ฮืออ ไอ้เหี้ย"

สายธารน้ำตานองหน้า เศษดินเถ้าธุลีติดเปื้อนฝ่ามือเข้ามายันซอกเล็บ ข้อนิ้วล้วนเต็มไปด้วยรอยเลือดจางๆจากบาดแผลที่ขูดเข้ากับพื้นแข็งๆ ใบหน้าสวยเหยเกปากเบี้ยวซ้ายทีขวาทีด้วยพยายามจะหยุดปฏิกิริยาแสนน่าอายนี้ให้มันจบสิ้นลง

"ฮึก ส..สมควรแล้วต่างหาก"

"พ..พวกมึงมันเหี้ย.."

"ใช่ไหมพี่เสือ.."

 ใช้เวลาเพียงชั่วครู่หนึ่ง อาการสะอึกสะอื้นหนักหนาก็ลดลงกลายเป็นเกือบจะปกติ น้ำตาสองข้างทางหยุดรินไหล ร่างกายนอนเฉยเหยียดตรงไปกับพื้น ใบหน้าหวานหยุดเหยเกกลายเป็นเรียบตึงไร้อารมณ์ หากแต่ริมฝีปากบางสวยนั้นยังคงสั่นเทา

"กูไม่ผิด.."

สายธารไม่ยอมรับตัวเองว่ารักรัญเพียงใด แน่นอนว่าเขาไม่มีวันยอมรับว่ารักลูกของศัตรูคนนี้เข้าให้แล้ว

"พวกมึงนั่นแหละเหี้ย.."

เสียงกรีดร้องกลายเป็นคำเอื้อนเอ่ยแสนเบาบาง ตั้งใจพูดออกมาให้มันปะทะเข้ากับสายลมแล้วก็จางหายไป ตั้งใจพูดแค่พอให้ย้ำเตือนตัวเองเข้าไว้

ว่าการกระทำทุกอย่างมันถูกต้องที่สุดแล้ว

นอนนิ่งเฉยอยู่ชั่วครู่ เงาของแสงแวววาวอะไรบางอย่างก็กระทบเข้ากับแสงจันทร์ที่ส่องลงมา สายธารเบิกตากว้าง เมื่อเหลือบมองขึ้นบนฟ้าและได้พบกับดวงตาตาอาฆาตแค้น

"มึงตาย"

เพราะมัวแต่สติแตกเหมือนคนบ้า เกราะการป้องกันตัวที่เคยเรียนรู้มาเลยสลายสิ้น

ขยับสิวะ

 นับเป็นโชคดีที่สัญชาตญาณถูกปลุกให้ตื่นและได้ถูกมันบอกให้หลบ เพราะเพียงแค่ชั่วพริบตาคนตัวเล็กก็กลิ้งออกจากจุดนั้นได้ทัน ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นยืนตั้งท่าตั้งรับศัตรู เมื่อเหลือบแววตาจองหองมองลงไปดู ก็พบว่ามีของมีคมอย่างมีดขว้างปักเข้าที่ตำแหน่งที่เขาเคยนอนอยู่เข้าอย่างจัง

ใคร

ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อ รอยยิ้มขนลุกซู่ก็กลับมาปรากฎขึ้นที่ใบหน้า สีหน้าคนเคยร้องไห้ระทมอกตรมสูญสลายไปจนสิ้น ตอนนี้เหลือเพียงแต่การเหยียดยิ้มเฝ้ามองสองเงาดำมืดที่ก้าวท้าวเหยียบเข้ามาช้าๆอย่างใจจดใจจ่อด้วยความยินดีก็เท่านั้น

และอีกฝ่ายก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง เพราะเพียงไม่นานแววตาสองข้างก็โห่ร้องถึงชัยชนะที่กำลังจะมาเยือน

"ว่าไงไอ้มิ่ง"

สายธารพูดยิ้มๆก่อนจะหันไปกรีดยิ้มให้เป้าหมายที่ใหญ่กว่าเดิม

"เล่นแรงจังนะ ไอ้เทียน"

#แต่งเรื่องนี้ใช้พลังหนักมากก แต่ก็ใกล้จบแล้วแหละ ปมคลายเกือบหมดแล้ววว เย่ 

(ผมและรีดที่เค้นสายธาร : หล่อนรักรัญใช่ไหม!!)

​

​