***พาร์ทนี้ประกอบไปด้วย เลือด ความรุนแรง และการผิดศีลธรรมขั้นสูงสุด ผู้อ่านกรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน***

ภายใต้แสงของดวงจันทร์สีนวลสกาวสุกใส ท่ามกลางความมืดมิดเงียบสงัดหลังอัสดงดับแสง ในกระท่อมปลายนาใกล้กับตัวเรือนใหญ่แห่งหนึ่ง ปรากฎร่างบางยืนกำด้ามจับปลายเหล็กแหลมใหญ่ พร้อมทั้งสวมเสื้อผ้าใหม่คล้ายของมีราคาในตลาด หากแต่บัดนี้ร่างสูง170เซนกลับทำมันแปดเปื้อนไปด้วยของเหลวหนืดสีแดงฉาน

ไอ้มิ่งยืนนิ่งหายใจหอบเหนื่อยหนัก ตรงปลายสองขาบนตีนสวย ประกอบไปด้วยหนึ่งศีรษะของชายหนุ่มที่ตนเคยร่วมเสพประเวณี จำได้ดีว่ามันคือไอ้บ่าวในสวนคนที่ตนไม่เคยสนใจชื่อเสียงเรียงนาม และจวบจนกระทั่งตอนนี้ ..

กูก็ไม่สนใจอยู่ดี

เพราะนับเวลาถอยหลังอีกไม่กี่วินาที มันก็คงได้ไปเกิดใหม่มีอีกหลายชื่อแล้วกระมัง

"ช..ช่วยด้วย.."

ชายร่างกายสูงใหญ่กำยำ หอบเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ยกมือไหว้ท่วมหัว นาทีชีวิตนี้ ศักดิ์ศรีสิ่งใดไม่อาจมีความหมาย มากไปกว่าการได้รอดชีวิตจากไอ้คนบ้าโรคจิตวิตถารตรงหน้าเสียแล้ว

หน้าตาสะสวย ร่างกายบอบบาง แต่กลับเป็นฝ่ายเอามีดไล่แทงเขาเอาเป็นเอาตาย

ไม่เห็นอ่อนช้อยเหมือนเมื่อครั้งตอนเสพสังวาสกันตรงกลางดงพงพนา

"ที่รัก"

ไอ้มิ่งแสยะยิ้มย่อเข่านั่งลงเอ่ยพูดเสียงอ่อนหวาน สองมือเรียวขาวเอื้อมจับยกศีรษะ ผู้ที่กำลังกราบไหว้ปลายตีนขึ้นมาด้วยความบรรจงตั้งใจ

"ท..ที่รัก..ช่..วยด้ว..ย"

"กูชอบมึงนะ มึงเอาสะใจดี" ไอ้มิ่งว่าพลางลูบไล้ใบหน้าไปมา

"ช่...วย....." บ่าวคนสวยน้ำตารื้นมีความหวัง คิดฝันว่าสิ่งนั้นคงช่วยชีวิตเขาไว้ได้

"แต่.." ฉับพลันสองมือเรียวสวยที่กำลังลูบไล้เบาบาง ก็กลับกลายเป็นจิกทึ้งเส้นผมจนขาดวิ่นหลุดติดมือ

"อ..ย่า.."

"มึงหักหลังกู.."

"...."

"มึงช่วยไอ้สายธาร !"

"ข..ขอร้อง"

"มึงให้กูกับน้องชายเอากันเอง!  มึงสมควรตาย ! "

ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างไหลย้อนกลับมาตั้งแต่แรกเริ่ม เดิมทีชะเอมมารดาของแทนไทนั้นเป็นไทมิใช่บ่าว ทั้งยังมีคนรักอยู่ก่อนแล้วคือบ่าวคนหนึ่งที่ทำงานแบกหามอยู่ในสวน หล่อนตั้งครรภ์กับเขาแล้วคลอดออกมาเป็นบุตรชายรูปร่างหน้าตางดงาม พร้อมกับตั้งชื่อขานนามว่ามิ่ง หากแต่ไม่นานเสียสามีก็ตายลงเพราะโรคห่า เจ้าหล่อนจึงยกให้พี่สาวที่อยู่ในตัวเรือนเลี้ยงดูเพราะหนี้สิน

แต่เมื่อครั้นพอมิ่งเริ่มเติบใหญ่วัยเตาะแตะ เจ้าหล่อนก็ต้องเข้ามารับใช้ในตัวเรือนเพราะไปไหนไม่พ้นเสีย ซ้ำร้ายยังยกตัวเองขัดดอกเจ้าของเรือนอย่างธานินทร์ และโป้ปดโกหกตอแหลว่าเป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง

ก่อนสุดท้ายจะใจดำอำมหิต

สั่งห้ามบุตรคนแรกเรียกว่าแม่ และไม่เคยเหลียวแลอะไรทั้งนั้น

ไอ้มิ่งน้อยเนื้อต่ำใจเก็บเป็นความกดดันมาทั้งชีวิต แม้น้องกระทั่งตอนน้องชายแท้ๆถือกำเนิดออกมา มันก็อยากฆ่าให้ตายคามือ

แต่สายใยพี่น้องสำหรับมิ่งนั้นแข็งแรงทนทานเหนือสิ่งอื่นใด 

คิดว่าตนคงจะเกลียดเข้าไส้ แต่กลับให้ความเอาใจใส่และเอ็นดู ไอ้มิ่งนั้นเฝ้าฟูมฟักแทนไทและคอยดูแลไม่เคยห่าง จนเมื่อครั้นแทนไทเติบใหญ่ สิ่งที่มันเคยทำในอดีตก็ตีกลับมาเป็นกระแสวงล้อ แทนไทกลายเป็นฝ่ายโอบอุ้มดูแลมัน มันได้งานสบายทำ ได้มีชีวิตที่อยากมี ไม่ต้องตรากตรำหน้าดำกลางแดดฝน นั่นจึงทำให้มันยกให้เขาเป็นผู้มีพระคุณสูงสุดในชีวิต

แล้วดูซี้ ..

วันนี้มันเกิดอะไร

ไอ้มิ่งน้ำตาไหลนองหน้าสะอื้นสั่น มันยกเหล็กแหลมขึ้นเหนือหัวหมายคิดจะปลิดชีวิตคนตรงหน้าทิ้งลงเสีย แต่ทว่ามือใหญ่กว่าของชายร่างสูงข้างหลังกลับดึงรั้งข้อมือเรียวบางเอาไว้ ไอ้มิ่งไม่ได้ตกใจอะไรและตั้งใจจะพยายามขัดขืน แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร มันก็สู้แรงทศเทียนไม่ได้เลย

"พอแล้ว"

ทศเทียนเอ่ยปากห้ามปรามเสียงเย็นยะเยือก เขาไม่ได้กลัวเลือดโสโครกของใครจะแปดเปื้อนบริเวณเรือนทั้งนั้น รวมถึงไม่ได้กลัวว่าการฆ่าคนมันจะเป็นบาปหนา 

เขาแค่ไม่อยากให้จิตใจคนตรงหน้าช้ำไปมากกว่านี้

เพราะมิ่งคือคนสำคัญของรัญ

รัญเองก็คงไม่อยากให้มิ่งทำแบบนี้เช่นกัน

"กูจะฆ่ามึง กูจะฆ่ามึง ฮืออ" 

มิ่งโอดครวญร่ำไห้ปานใจจะขาด แต่ถึงแม้จะยอมทิ้งด้ามเหล็กแหลมให้หล่นลงบนพื้น มันก็ยังไม่วายยกตีนขวากระโดดถีบศีรษะ จนกระทั่งอีกฝ่ายนั้นหงายหลังและนอนสลบเข้าสู่ภวังค์แน่นิ่งไป

 ทศเทียนเหลือบมองร่างใหญ่นั้นอย่างไม่แยแส ตอนนี้เขาสนใจก็เพียงแต่บ่าวตัวเล็กตรงหน้าก็เท่านั้น

"มีใครอีก"

 ทศเทียนพยายามใช้คำเลี่ยงๆเพื่อเอ่ยถามถึงเหตุการณ์แสนโสมมนั้น เขารู้ว่าถ้าพูดตรงๆมิ่งคงจะยิ่งบอบช้ำใจ แต่ทว่าขณะเดียวกัน เขาเองก็แอบอดชมมิ่งในใจไม่ได้ ว่าช่างฉลาดมากมายที่แกล้งบ้าเพื่อที่จะตลบหลังทุกๆคน

ไอ้มิ่งยืนนิ่งใช้สองมือเปื้อนเลือดปิดใบหน้า มันทำท่าสะอึกสะอื้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกลืนเสียงร้องไห้ครวญครางทั้งหมดลงคอเสีย

ทุกอย่างรอบตัวเงียบสงัดไม่มีคำตอบใดๆออกมาสักพักหนึ่ง ก่อนที่ในที่สุดมันจะค่อยๆเลื่อนสองมือตัวเองขยับออกจากใบหน้าจนเห็นเพียงแค่ดวงตาและเบ้าตาช่างลึกโหล 

ดวงตาไอ้มิ่งไม่ได้เหลือบมองทศเทียนเสียด้วยซ้ำ หากแต่มันกำลังจับจ้องถมึงทึงเลยไปยังตัวเรือนด้วยความเคียดแค้น

"ไอ้สายธาร"  ไอ้มิ่งพูดเสียงสั่น และไม่ได้สนใจว่าคนที่เอ่ยนามขึ้นมาโต้งๆนั้น คือบิดาของคนที่ทศเทียนกำลังชอบพอ 

และหากทศเทียนคิดจะห้ามมัน

เขาเองก็จะต้องข้ามศพมันไป

เพราะวันนี้ไม่ มัน ก็ กู ที่จะต้องตายอยู่ดี

"มึงจะทำอะไร"

"...." ไอ้มิ่งเงียบไม่ได้เอ่ยตอบสิ่งใดกลับ มันเพียงแต่กระชับด้ามเหล็กในมือแน่นจนเส้นเลือดขึ้นปูดสูง

"ดี"

ไอ้มิ่งขมวดคิ้วตวัดสายตากลับมองชายร่างสูงใหญ่ รู้มาบ้างว่าทศเทียนนั้นมองทุกคนเป็นขยะชิ้นแสลง(ยกเว้นคุณรัญไว้หนึ่งคน) แต่มันไม่เคยยักรู้ว่าเขาจะมองสายธารต่ำลงไปยิ่งกว่านั้น

ทศเทียนสบตาพลางแสยะยิ้มกลับต่อสายตาฉงนของคนตัวเล็กกว่า นอกจากแววตายากจะหยั่งถึงนั้นแล้ว เขาและไอ้มิ่งก็ไม่ได้เอ่ยพูดสิ่งใดต่อกันอีก

เพราะเหตุนั้นท่ามกลางรัตติกาลสีดำมืดสนิท จึงมีเพียงแต่เสียงฝีเท้าที่ก้าวยาวเดินไปตามทางพร้อมๆกัน 

ปึก

ปึก

.

.

ปึก

#รู้ยังคะทำไมมิ่งกับแทนไทขี้หงี่เหมือนกัน555555555

#แล้วรู้หรือยังทำไมทศเทียนถึงขยะแขยงทุกคนบนเรือน555555555555555555

#ร่วมตั้งชื่อเรื่องใหม่ได้นะคะ อาทิ เรือนขี้หงี่ หรือ  เรือนเหี้ยอะไรเนี่ย 55555555555

ไหนใครเดาได้ว่ามิ่งกับแทนไทเป็นพี่น้องกันบ้างงงง เราบอกใบ้หลายฉากอยู่น้าาา ????