หอมเอยหอมดอกมะลิลา เจ้าบุหงารัญจวนชวนหวั่นไหว

หอมเอยหอมดอกพุดซ้อนไป เจ้าอยู่ไหนไฉนใยไม่กลับมา

 ทศเทียนไม่ได้เรียนเขียนบทกลอน หรือเรียนแล้วแต่ไม่จำก็ไม่อาจทราบได้ เพราะเขาลืมหมดสิ้นเสียแล้วทุกคำสั่งสอน ในหัวมีเพียงแต่นวลน้องชื่อรัญและถ้อยคำเอื้อนเอ่ยจากนวลนาง

ทศเทียนวางแท่งดินสอลงบนเศษกระดาษที่เขานั่งเขียนกลอนโง่ๆเองกับมือ ก่อนจะนั่งตัวตรงพิงเก้าอี้ข้างเตียงด้วยจิตใจสั่นไหว ไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่านานไปหรือเปล่าที่รัญยังไม่ฟื้นตื่นขึ้นมา ความผิดที่ไม่เคยสำนึกเริ่มกัดกินหัวใจทีละนิดว่าเป็นเพราะมึง

เป็นเพราะมึงนั่นแหละ

เป็นเพราะตัวมึงเอง

มึงทำน้อง

กาลเวลาไหลหมุนไปจวบจนยามเที่ยงก็แล้ว ยามบ่ายก็แล้ว ข้าวปลาก็ไม่ยอมกินจนใบบัวแทบจะกระอักเลือดออกมาเพราะความห่วงใย ยิ่งหากคุณรัญไม่ฟื้นแล้วคุณทศเทียนต้องมาล้มหมอนนอนเสื่อไปอีกคน ไม่ใช่ใครที่ไหน อีใบบัวนี่แหละที่จะโดนหวายคุณท่านเอง

ด้านแทนไทเองก็ไม่ได้อยู่เฉย เขานั่งสั่นเท้าไปมาด้วยความเครียดที่ยากจะระบาย ด้วยเพราะใจอยากจะป่าวประกาศยิ่งนักว่าไอ้น้องไม่รักดีมันล้ำเส้นอนาคตพี่สะใภ้อย่างไร แต่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าทำเช่นนั้นไม่ได้ แน่นอนว่ารัญจะเสียหาย และจะเป็นเขาเองนั่นแหละที่จะโดนตอกกลับหน้าหงายว่าเป็นคนปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมไล่ฟ้องคนอื่นเขาไปทั่ว

ทางไหนก็ยากไปเสียหมด

ถ้าวันนั้น เขาไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้น

วันนี้ เขาก็คงจะมีหนทางให้ชนะแบบโปร่งใส

รัญรักเขา ทำไมเขาจะไม่รู้

แต่เขาล่ะ รักรัญไหม หรือแค่อยากจะเอาชนะ อันนี้เขาเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน

"ฟื้นแล้วโว้ยยย คุณรัญฟื้นแล้ววว" 

เสียงบ่าวไพร่ที่แทนไทจำได้ว่าชื่อจันวิ่งว่อนไปทั่วตัวเรือนพร้อมทั้งกู่ร้องตะโกนด้วยท่าทางดีอกดีใจ เหล่าบ่าวไพร่คนอื่นต่างพากันฮือฮาละทิ้งสิ่งที่กระทำอยู่แล้ววิ่งตามอีจันไปที่เรือนใหญ่ แทนไทเผลอเด้งตัวลุกขึ้นยืนออกจากแคร่และทำท่าทำทางจะเดินย่ำขึ้นไปหาน้อง แต่แล้วกลับมีมือปริศนาจากทางด้านหลังเอื้อมโผล่มาดึงเขาไว้

แทนไทหันขวับกลับไปมองคนถือดีก่อนจะพบว่าเจ้าของมือเรียวบางที่ว่า ก็คือสายธารนั่นเอง

"คุณ? .. คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไรหรือ"

"...."

"คุณพ่อล่ะ แล้ว.. คุณรู้เรื่องรัญหรือยั-"

แทนไทตกใจเมื่อครั้นสายธารเอื้อมมือมาปิดปากแทนไทเอาไว้ ก่อนที่เจ้าตัวจะยกนิ้วเรียวสวยขึ้นมาทาบไปที่ริมฝีปากบางของตนเองพร้อมกับทำเสียงจุ๊ๆราวกับจะสื่อถึงแทนไทว่าจงเงียบไปซะ แววตาเชิญชวนถูกปลุกขึ้นมาจากดวงตาใสซื่อที่ถูกซ่อนเร้นไว้ใต้คราบมารดาเลี้ยงที่แสนดี เหนือเข่าข้างซ้ายของชายหนุ่มที่ไม่ได้ถูกปกปิดด้วยเครื่องนุ่งห่มถูกไล้โลมไปมาจากเรียวขาของอีกฝ่ายที่ยกขึ้นสูงจนเกือบจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนราวกับจงใจจะยั่วยวน

และเป็นอีกครั้งที่แทนไทเหมือนถูกสะกดให้ตกอยู่ในห้วงภวังค์   เขาเหลือบมองตัวเรือนและบรรดาบ่าวไพร่ที่ต่างพากันวิ่งกรูขึ้นไปบนตัวเรือนสลับกับมองใบหน้างดงามของสายธารอยู่นานสองนาน

จนกระทั่งในที่สุด

ตัณหาราคะก็เป็นฝ่ายชนะไป

"คุณพ่ออยู่ไหนครับ"

"กลับพรุ่งนี้ วันนี้ฉันกลับมาก่อน .. เพราะคิดถึงเธอ" ว่าพลางก็ใช้นิ้วเรียวยาวสวยถูไถไปมารอบมวลอกแน่นของอีกฝ่าย

"ผมก็เหมือนกัน" แทนไทตอบเสียงเรียบ ทว่าดวงตากลับฉายแววหื่นกระหายชัดเจน

ประกายแดดสีแสดยามเย็นบ่ายช่วยเป็นพยาน ถึงอาทิตย์อัสดงแต่คนไม่เคยหมดราคะในจิตใจ

ความลับไม่เคยมีในโลกฉันใด ความจริงก็ยิ่งสว่างไสวฉันนั้น 

มิ่งที่บังเอิญเดินผ่านมาหลังจากเสร็จกิจกับบ่าวในสวน ถึงกับต้องยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ มันพยายามกล้ำกลืนเสียงกรีดร้องของตัวเองลงคอไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะตัดสินใจค่อยๆย่องออกจากที่ตรงนั้น ครั้นเมื่อพ้นสายตาแล้วจึงรีบวิ่งพรวดหนีออกไปด้วยหน้าตาตื่น

คุณแทนไทเป็นชู้กับเมียของพ่อ

บุตรชายคนโตของสิงหเลิศเดชา

เป็นชู้กับพ่อของคู่หมั้นตัวเอง !

"แค่กๆ..น..น้ำ" รัญไอโขลกออกมาหลังจากหลับไปยาวนานถึง18ชั่วโมง กว่าจะตื่นฟื้นคืนสติก็เกือบพลบค่ำของอีกวันเสียแล้ว ทศเทียนรีบกุลีกุจอส่งน้ำให้น้องด้วยท่าทางดีใจระคนกระวนกระวายใจ กลัวเหลือเกินว่าน้องจะโมโหโกรธาและไม่ยินยอมให้อภัยแก่เขา ซึ่งแน่นอนว่าหากเป็นแบบนั้น เขาเองคงจะต้องกัดลิ้นตายเสียตรงนี้กระมัง

"อย่าให้ใครเข้ามา" ทศเทียนหันไปสั่งใบบัวเสียงเข้ม ใบบัวพยักหน้ารับก่อนจะคลานหมอบหลบออกไปอย่างรู้งาน

"เป็นอย่างไรบ้างรัญ" ทศเทียนหันกลับมาพูดจาเสียงอ่อนเสียงหวานลงกับน้อง แต่ถึงกระนั้นสีหน้าท่าทางกลับเคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"คุณเทียน.."

"..."

ทศเทียนเผลอกำชายเสื้อตัวเองแน่น ดวงตาคมกริบจ้องไปที่รัญราวกับจะตัดขั้วหัวใจ กลัว.. กลัวเหลือเกินว่าประโยคที่จะถูกกล่าวออกมานับจากนี้ จะทำให้เขาต้องเสียน้องไปตลอดกาล

แต่ทีตอนทำดันไม่คิด มนุษย์ก็มักจะเป็นเช่นนี้เสมอ

"รัญ พี่ขอ.."

"น้องสิต้องขอ"

รัญเอ่ยเสียงหนักแน่นดุดัน ทำเอาชายหนุ่มร่างสูงถึงกับต้องแอบกัดริมฝีปากตัวเองจนแทบจะห้อเลือด เล็บบนนิ้วเรียวยาวจากฝ่ามือหนาทั้งสองข้างถูกจิกลงบนต้นขาจนเลือดซิบ

"รัญ.." น้ำเสียงเว้าวอนถูกเปล่งออกมา ราวกับขอให้เห็นใจกันจากคำเพียงคำเดียว

"น้องขอ.."

"พี่ขอโทษ"

"ขอข้าวหน่อย หิวจะตายอยู่แล้ว!"

บรรยากาศทั้งห้องเงียบลงสนิท ทศเทียนจ้องหน้าคนตัวเล็กเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าสิ่งที่ตนได้ยินนั้นเขาฟังไม่ผิด ด้านรัญเองก็อ้าปากค้าง ใบหน้ามุ่ยค่อยๆกลับคืนเป็นรอยยิ้มประดับตามเดิม ไม่นานเสียงหัวเราะลั่นจากทั้งสองคนก็ดังขึ้นภายในห้องแคบ ทำเอาบ่าวไพร่ที่ต่างเฝ้าอยู่หน้าตัวเรือนหันมองหน้ากันไปมาด้วยความงุนงง

.

.

.

รัญยกชามข้าวต้มใบใหญ่ที่ใบบัวเป็นคนยกมาให้เองกับมือขึ้นกระดกจนเมล็ดข้าวเม็ดสุดท้ายไหลลงคอ แล้วจึงยอมกินยาที่ทศเทียนบังคับขู่เข็ญว่าต้องกินให้ได้ตามลงคอไป คนตัวเล็กกระแอมออกมานิดๆเมื่อพบว่ายานั้นช่างขมเสียนี่กระไร ทศเทียนเฝ้ามองทุกอิริยาบถของน้องด้วยใจชื่นบาน ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากถามถึงเรื่องเมื่อคืนให้น้องต้องหมองช้ำหม่นใจ ไม่รู้ว่าด้วยซ้ำว่าน้องจะจำได้หรือไม่ คิดเพียงแค่ว่าไม่ต้องพูดถึงนั่นคงจะดีที่สุด แต่ก็ยังไม่วายตามไปชี้หน้าบ่าวไพร่เรียงตัวว่าหากถ้าตนได้ยินใครพูดถึงล่ะก็ กูเอามึงตาย

"คุณพ่อธารกับคุณพ่อธานินทร์ยังไม่กลับหรือคุณเทียน"

เสียงหวานเอื้อนเอ่ยสอบถามด้วยเพราะตั้งแต่ฟื้นตื่นขึ้นมาก็ยังไม่พบเห็น 

ทศเทียนชำเลืองหางตามองใบบัวที่นั่งพัดวีอยู่ไม่ไกล ก่อนจะพบว่าใบบัวพยักหน้าหงึกหงักแล้วจึงพยักพเยิดไปทางรัญ ทศเทียนจึงรู้ได้ว่า

สายธารกลับมาแล้ว

แต่ที่ป่านนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงาหัวก็คงเดาได้ไม่ยากว่า

เพราะมัวแต่ไปทำเรื่องอัปรีย์จัญไรกันเป็นแน่

สารเลว

"ยังไม่กลับ" ทศเทียนโกหก แต่เขาไม่อยากจะบอกมันกับรัญแม้สักนิด เพราะถ้ารัญรู้ว่าบิดาของตนมาถึงแล้ว หากแต่นอกลู่นอกทางไม่ยอมมาเยี่ยมเยียนลูกที่กำลังนอนป่วยก่อน รัญเองก็คงจะต้องเสียใจไปไม่น้อย ซึ่งเขาเองจะไม่ยอมให้รัญต้องเสียใจอีกแล้ว

"แล้วคุณแทนล่ะ.." รัญเอ่ยถามเสียงเบาบาง รู้เต็มอกว่าพี่น้องคู่นี้ไม่ถูกกันแต่ก็อดที่จะสอบถามไปไม่ได้ และครั้นเมื่อเห็นทศเทียนส่ายหน้า ความน้อยเนื้อต่ำใจก็ยิ่งแทรกซึมเข้าทุกอณูความคิด

ทำไมหนอ ตัวเราเป็นถึงคู่หมั้นคู่หมาย แต่กลับไม่สำคัญพอให้มาเยี่ยมเยียนกัน 

"แล้วนั่น .. คุณเทียนไปโดนอะไรมา" ทศเทียนลอบยิ้มมุมปาก คิดว่าน้องจะไม่สังเกตเห็นเสียแล้วในวันนี้ ไม่เสียแรงเปล่าเลยที่ยอมโดนต่อยฟรีๆโดยไม่ทำคืน

"ไม่มีกระไร" เล่นตัวให้พอลึกลับน่าสงสาร แต่แววตาแข็งกร้าวกลับฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด  บรรดาดวงดาราที่ส่องมาจากพื้นที่ห่างไกลนับล้านปีแสงยังดูออกเลยว่าคนพี่เสแสร้งแกล้งทำ

แต่แน่นอนว่าคนน้องอย่างรัญมักจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมเสมอ กระนั้นแล้วจะไม่ให้ทศเทียนคอยดูแลปกป้องได้อย่างไรกัน

"คุณเทียน" ยิ่งคนน้องทำเสียงดุ คนพี่ก็ยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ภายในใจ อยากบอกน้องเหลือเกินว่ามันช่างดูน่ารักน่าชัง และมันไม่เคยดูน่ากลัวสำหรับเขาเลย

"ชกต่อยธรรมดา ไม่มีกระไรดอก" น้ำเสียงวาจาหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ชนิดที่ว่าพระเอกละครเวทียังต้องกราบไหว้ทศเทียนเสียเลยกระมัง

"คุณเทียนต่อยกับใครมาหรือ"

"....." ทศเทียนเลือกที่จะเงียบ รับบทเป็นพระเอกเก็บงำความลับไว้ หากใครรู้ว่าน้องโดนพี่ชกต่อยมันคงจะดูไม่งาม

เห็นดังนั้นเขาจึงเลือกใช้แววตาเศร้าสร้อยจดจ้องไปที่รัญเขม็ง

"คุณแทนหรือ..."

ไม่ผิดหวัง น้องมักจะบริสุทธิ์เช่นนี้เสมอ

"เจ็บมากไหม" รัญเอื้อมมือเรียวสวยจับไปที่มุมปากของคนพี่เก้ๆกังๆ รอยฟกช้ำยังไม่ทันหายดีแสดงว่าคงเพิ่งจะมีเรื่องกันไป รัญนึกสงสารทศเทียนขึ้นมาจับใจ

ลูกที่ไม่มีแม่

ลูกที่พ่อไม่รัก

น้องที่พี่ไม่เอา

เห็นทีคงจะมีแต่เพียงเขากับใบบัวเสียนี่กระมัง

"ไม่เจ็บดอก พี่ชินเสียแล้ว" ทศเทียนยกยิ้มเบาบางพลางใช้ฝ่ามือหนาดึงมือเรียวบางของน้องมากุมเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆเอนตัวพักพิงไปที่ไหล่น้องชายด้วยท่าที่เหงาหงอย ฉับพลันริมฝีปากหนาที่ก่อนหน้าเป็นเส้นตรงสนิทก็กลับกลายเป็นฉีกยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ

เขาไม่มีแม่แต่เขามีรัญ

ถึงพ่อไม่รัก ไม่เป็นไร ขอแค่รักจากรัญ

ถึงพี่ไม่เอา ก็ช่างหัวมัน เพราะเขาก็จะเอาแค่เพียงรัญ

รัญเป็นทุกอย่างของเขา เขาจะไม่ยอมให้ไอ้อีหน้าไหนมาพรากรัญไป 

ยิ่งพวกอัปรีย์จัญไร เขาจะตามเก็บให้หมดทีเดียว คอยดู

#ป.ล. ตั้งใจจะให้เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องสั้นตั้งแต่แรกนะคะ เลยจะเฉลยปมไวหน่อย เพราะหลังๆจะได้เสิร์ฟแต่ฉากหืดหาดดดด แต่งเอาใจตัวเองที่แท้ทรูค่ะ -.- แต่ปมก็ยังไม่หมดหรอก คิกๆ