*เนื้อหาในพาร์ทต่อไปนี้ ประกอบไปด้วยถ้อยคำหยาบคายขั้นสุด การเสียดสี การดูถูกเหยียดหยาม รวมไปถึงการกระทำอันไม่เป็นสมควร โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

หนึ่งชั่วโมงก่อน

ทศเทียนตั้งใจจะสะสางบัญชีแค้นทุกอย่างภายในวัน หากแต่เมื่อพอกลับถึงตัวเรือน ได้เดินเหยียบย่ำก้าวข้ามขึ้นบันได สิ่งที่พบกลับกลายเป็นพวกบ่าวไพร่ที่ล้วนถูกวางยา

พวกมันนอนระเกะระกะเกือบจะเหมือนศพไร้ญาติขาดมิตรไปเสียหมด

บ้านกลายเป็นสุสานหรือยังไงกัน

ตายจริงไหม ?

ไม่รู้

รู้แค่ไม่สนใจ

เพราะตอนนี้สิ่งที่ทำให้เส้นเลือดตรงขมับของเขาเต้นตุบๆได้ มันคือภาพประตูห้องนอนของรัญที่ถูกพังจนยับเยิน

แถมยังไม่มีร่างของรัญ

"ไม่ตาย"

ไอ้มิ่งพูดขึ้นหลังจากไล่ตรวจลมหายใจคนสำคัญด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน มันไล่จากธานินทร์ที่นอนแน่นิ่งหมดสภาพ ชะเอมมารดาที่ห่างเหินตั้งแต่เมื่อครั้งยังเด็ก และสุดท้ายคือใบบัวหัวหน้าบ่าวไพร่ที่เอ็นดูมันตามลำดับ

ทศเทียนนิ่งเงียบ ไม่ตอบกลับมันมาสักประโยค ร่างสูงเพียงกัดฟันกรอด จนรูปกรามขบเข้าหากันเป็นสันนูนให้เห็น ก่อนที่สุดท้ายนัยน์ตาสีเข้มจะฉายแววอาฆาตน่าหวาดกลัว

ไอ้มิ่งฉลาดพอที่จะไม่ถามอะไรต่อ มันมองตามระดับสายตาของเจ้านายก็เข้าใจแทบจะทันที

กับลูกในไส้มึงก็ยังไม่เว้น

มึงนี่ช่างเลวสมบูรณ์แบบเสียจริง อีสายธาร

"เล่นแรงจังนะ ไอ้เทียน"

"อีนี่" ไอ้มิ่งโมโหจนเลือดขึ้นหน้า มันขยับร่างกายตั้งท่าจะเดินเข้าไปตบสักฉาดสองฉาด แล้วจึงจับอ้าปากตัดลิ้นยุติเสียงแหลมๆหนวกหูนั่นทิ้งออก ทว่ามันก็ต้องหยุดชะงักจนเกือบหน้าหงาย เพราะกลับถูกฝ่ามือใหญ่ของทศเทียนกางห้ามขวาง

"คุณเทียน!"

ทศเทียนใช้หางตาเปรยมองห้ามไอ้มิ่งเพียงแค่ชั่ววิ ก่อนจะหันกลับไปจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาเหยียดหยาม

"รัญอยู่ไหน"

"มึงมาถามอะไรกู ไปถามพี่มึงสิ ไอ้เทียน"

ตอบด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันแล้วจึงถุยน้ำลายทิ้งทับถม ยกมือขึ้นเท้าสะเอวบิดสะโพกทำท่ายั่วยุ รู้สึกพร้อมสุดๆที่จะได้รับชัยชนะในศึกค่อนชีวิตที่ผ่านมา

หมดสิ้นเสียแล้วมารยาทกับหน้ากากผู้ดี ตลอดหลายหลายปีที่ได้ประดับสวม

"ทำทั้งหมดนี่ เพื่ออะไร"

ทศเทียนเอ่ยถามเสียงเย็นเฉียบ ช่างผิดวิสัยคนเลือดร้อน

"ทำไม มึงอยากรู้หรอ"

"..."

"มึงก็ลองไปปลุกพ่อมึงมาถามสิ" สายธารยิ้มเหยียด

"..."

"ว่าแต่พ่อมึงตายหรือยังวะ หะ กูวางยาให้แม่งตายอ่ะ มันตายหรือยังวะ" พูดจบแล้วจึงหัวเราะชอบใจในคำพูดคำจาที่สรรสร้าง ตบฉาดเข้าที่เข่าเพราะรู้สึกยินดียิ่งอย่างเหลือหลาย

"เหอะ" ไอ้มิ่งแค่นสบถจนคนที่หัวเราะต้องหันกลับมามองดูหมิ่น

"ขอโทษนะที่ทำให้มึงผิดหวัง แต่กูตามหมอทัน อีบ้า" ไอ้มิ่งตอบกลับหลังจากกำหมัดเพราะหมั่นไส้จนแทบทนไม่ไหว

คอยดูเถิด ถ้ากูได้เริ่ม กูเอามึงตายแน่

อีสายธาร

อีจัญไร!

"แล้วไงวะ.. อีโง่" สายธารเบ้ปากใส่พร้อมเน้นคำสุดท้ายเยาะเย้ยกลับ

"!!"

"เหอะ เป็นไงล่ะมึง เอากับพี่ชายตัวเอง สนุกไหมวะ หะ"

"มึง!"

เส้นความอดทนขาดสะบั้นลงในพริบตาเดียว เคียวเรียวแหลมที่เคยไว้เกี่ยวพืชผลถูกเขวี้ยงออก จนมันลอยไปเกี่ยวปลายตีนเรียวของคนที่กำลังหัวเราะอย่างร่าเริง

สายธารล้มลงพร้อมกับก้มกุมบาดแผลขนาดใหญ่ เจ็บเจียนตายหากแต่ทิฐิสูงจนเฉียดฟ้า จึงไม่ยอมหยุดหัวเราะและเย้นหยัน 

ไอ้มิ่งอยากจะเข้าไปซ้ำ แต่ก็ไม่อาจฝ่าร่างสูงคนที่ยืนบังอย่างทศเทียนได้เลย

อะไรวะ ปกป้องมันหรือยังไง!

"ทำไปทั้งหมดนี่ เพื่ออะไร"

ทศเทียนไม่เปรยตามองไอ้มิ่งแล้ว แต่ยังคงตั้งมั่นเอ่ยถามซ้ำ ย้ำในคำถามเดิม

สายธารยิ้มเยาะเมื่อได้ฟัง

"กูจะบอกให้เอาบุญก็ด๊าย(เสียงสูง)"

"..."

"ก็เพราะพวกมึงมันเหี้ยไง"

พูดไปยิ้มไปทว่าน้ำตากลับเริ่มไหลเป็นทางยาว

สายธารเกลียด เกลียด เกลียด! เกลียดเหลือเกินที่ทุกอย่างมันต้องเป็นแบบนี้

"ก็เพราะอีชะเอมแม่มึงมันสำส่อน" ว่าพลางก็หันไปทางไอ้มิ่งที่ยืนส่งสายตาเกลียดชังมาให้

"มีลูกก็เสือกตอแหลว่าไม่มี โกหกปลิ้นปล้อนเพื่อความสุขสบายของตัวเอง อีคนเห็นแก่ตัว!"

ไอ้มิ่งนิ่งเงียบ แอบสะอึกกับถ้อยคำพูดทุกประโยคของหมาจนตรอกตรงหน้า

"แล้วก็เพราะไอ้แทนไทมันสำส่อน พ..พวกมึงรู้ไหมว่ามันเป็นคนข่มขืนกู ว่าม..มันเป็นคนเริ่มก่อน พวกมึงรู้บ้างไหม!"

ทศเทียนนิ่งเงียบ

"ถ..ถึงตอนหลังกูจะใช้ประโยชน์จากมันได้ก็เถอะ ฮ่าๆ แม่งเอ๊ย ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย.."

"แล้วก็เพราะพ่อมึง ไอ้ธานินทร์!" ว่าพลางเงยหน้าใช้สายตาจับจ้องไปยังทศเทียนเขม็ง

"พ่อมึงพรากทุกอย่างไปจากกู! พ่อมึงมันโคตรสำส่อน ไม่รู้จักพอ!"

"..."

"พ...พ่อมึง.."

"..."

"พ..พ่อมึงฆ่าคนรักของกู ฮ..ฮึก ฮืออ" คนนิสัยร้ายกาจร่ำไห้เอ่ยปาก บอกเล่าทุกอย่างที่หล่อหลอมให้เขาเติบโตมาเป็นเช่นทุกวันนี้

"พ..พ่อ ฮืออ มึงมัน .. เหี้ย ฮืออ"

ไม่อาจปิดกั้น ไม่อาจต้านทาน

สายธารได้แต่ก้มหน้าลงหาธรณี ปลดปล่อยให้น้ำตารินไหลหยดลงบนพื้น เสียงโหยหวนจะขาดใจลอยล่องไปทั่วทั้งผืนป่า หากแต่สิ่งนั้นก็ไม่ได้ทำให้ทศเทียนหรือไอ้มิ่งเกิดความรู้สึกนึกคิดอภัยได้

เพราะสายธารเองก็ถลำลึกมากเกินไป

เพียงแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสมเพชเวทนา

"ล..แล้วรัญไปทำอะไรให้พ่อหรือจ๊ะ"

สายธารที่ร้องไห้หอบจนตัวโยนหยุดชะงัก เจ้าตัวค่อยๆเงยหน้าขึ้นก่อนจะพบกับหลานชายเพียงคนเดียวในสายเลือดที่ยืนอยู่

รัญยืนตัวสั่นน้ำตาคลอเบ้า ข้างกายมีพวกบ่าวไพร่ร่างกายกำยำสามสี่คน ที่สายธารเองก็ไม่รู้จัก และหากมองต่ำลงไปกว่านั้น จะเห็นร่างของแทนไทที่ถูกลากมาตามพื้นด้วยความสะบักสะบอม ประกอบไปด้วยเลือดสีแดงฉานติดตามเสื้อผ้าเป็นวงกว้าง ซ้ำทั้งยังมีรอยบาดแผลฉกรรจ์ขนาดใหญ่ หากแต่ก็ยังคงเหลือสติสัมปชัญญะครบถ้วนสมบูรณ์ แต่ก็เอ่ยปากพูดขยับไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ลืมตามอง

"รัญ" เป็นทศเทียนที่วิ่งปรี่ตรงเข้าไปโอบกอดเจ้าตัวดี ก่อนจะแอบลอบมองสำรวจบาดแผลหรือรอยช้ำตามร่างกายขาว เมื่อพบว่าไม่ปรากฏทศเทียนจึงถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะหันไปมองและพยักหน้าให้อัคนี (ตัวละครจากตอนที่1) เป็นการขอบคุณ

ใช่แล้ว

ทศเทียนญาติดีกับอัคนีตั้งนานโข ตั้งแต่ที่เปลี่ยนจากการนอนตื่นตอนตะวันขึ้นโด่งมาเป็นย่ำรุ่งสาง และนอกเหนือจากการตื่นมานั่งร้อยมาลัยเอาใจเจ้าตัวดี อีกหนึ่งในเหตุผลของคนหยิ่งทระนงในศักดิ์ศรี ก็คือการยอมก้มหัวขอโทษอัคนีกลางร้านทอง แน่นอนว่าทศเทียนยินดีผูกมิตรทำดีให้อัคนีนานาประการ เช่นว่าช่วยให้สมหวังในเรื่องของความรัก เพราะนั่นก็ถือเป็นการกำจัดมารหัวใจออกไปในตัว ทั้งหมดนี่ทศเทียนขอแลกเพียงยืมตัวคนของอัคนี มาคุ้มครองดูแลน้องชายคนเล็กอย่างรัญ

ก็แล้วทำไมอัคนีจะต้องปฏิเสธและมีข้อกังขาล่ะ เขาคงทนไม่ได้และคงต้องเสียใจฉิบหาย หากเพชรน้ำดีอย่างรัญคนนี้จะแตกสลายไป

แถมคนอย่างทศเทียนถึงกับยอมก้มหัวให้แล้วนั้น

ทำไมจะไม่ยอม ?

ทศเทียนผละตัวออกจากน้องคนเล็กก่อนจะเปลี่ยนเป็นใช้ฝ่ามือหนาโอบกอดลำตัวเพื่อตบปลอบ แล้วจึงหันมาใช้สายตาเฉียบคม จ้องมองลงไปยังคนที่ทุกอย่างช่างผิดแผน เหมือนนักโทษรอวันประหาร

 คิดหรือว่าคนอย่างทศเทียนจะปล่อยรัญทิ้งไว้คนเดียว โดยไร้การดูแล?

อย่าโง่ไปหน่อยเลย

คนนิสัยร้ายกาจหยุดการร้องไห้น่าเวทนา ทำได้เพียงแต่สะอึกสะอื้นลอบมองไปมาระหว่างรัญสลับกับทศเทียน

ไม่มีคำตอบว่าทำไม

ไม่มีคำถามว่ามาได้อย่างไร

เกือบจะเนิ่นนานท่ามกลางความมืดมิดสีดำสนิทของรัตติกาล

ไม่นานเสียงหัวเราะดังลั่นก็ระเบิดออกมา

"ฮ่าๆๆๆ! ม..มึงนี่ มึงนี่ฉลาดนะ ไม่โง่เหมือนพี่มึง ฮ่าๆๆๆ"

สายธารว่าพลางหัวเราะร่าชี้ไปที่ทศเทียน  คล้ายจะพยายามหลีกเลี่ยงการตอบคำถามของหลานชายที่เลี้ยงดูมา

"พ..พ่อ" รัญน้ำตาไหลเป็นทางยาว ตัวสั่นเทิ้ม กัดริมฝีปากจนเจ็บช้ำ

"ฮ่าๆๆๆๆ"

"พ..พ่อจ๋า.."

"หุบปาก!"

สายธารหยุดหัวเราะถลึงตากว้างมองไปที่รัญด้วยความเคียดแค้น

"พ่อ.."

"เงียบ ! กูไม่ใช่พ่อมึง !"

"...."

ทุกอย่างรอบข้างเงียบลงถนัดตา เหลือเพียงแต่แว่วเสียงของจิ้งหรีดเรไรที่อยู่ไกลออกไปก็เท่านั้น ทศเทียนที่รู้อะไรบางอย่างเอื้อมบีบมือของรัญแน่น ด้วยกลัวน้องจะช้ำใจกับคำตอบที่ไม่อาจถูกใจน้อง

"พ..พ่อพูดอะไร นี่ร..ร..รัญ รัญไง รัญคือลูกของพ่อ.."

"มึงไม่ใช่ลูกกู!"

"ไม่จริง ร.. รัญเป็นลูกของพ่อ.."

"มึงจะเป็นลูกกูได้ยังไง กูไม่เคยเอากับผู้หญิง อีโง่!!"

"พ..พ่อ..."

"โน่น!" ว่าพลางพยักพเยิดหน้าไปทางแทนไทที่เลือดท่วมตัว ไร้การตอบสนอง จะมีเพียงก็แต่ดวงตาที่ขยับไปมา

"มึงเป็นพี่น้องแท้ๆของไอ้คนที่ฉุดมึง กับไอ้เหี้ยนี่ไง ! ฮ่าๆๆๆ"

สายธารว่าพลางหันกลับมาจ้องมองไปที่ทศเทียนแล้วหัวเราะร่าอีกครั้ง

"ไม่จริง พ..พ่อพูดอะไร รัญเป็นลูกของพ่อ!"

คนตัวเล็กอกสะท้านเหมือนโลกพังทลายยับ ตัวสั่นสนั่นราวกับแผ่นดินจะสั่นไหว เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ก็เกือบจะหมดลงเหมือนคนที่หมดลมหายใจ

"มึงเป็นลูกแท้ๆของไอ้ธานินทร์กับพี่สาวแท้ๆของกู ! กูใช้มึงเพื่อแก้แค้น ได้ยินไหม! กูใช้มึงเพื่อแก้แค้น!!"

สายธารตะโกนเสียงดังลั่น สีหน้าช่างสะใจกับสิ่งที่กำลังทำ หากแต่ใครจะรู้กันบ้างเล่า ว่าข้างในตัวเองก็แสนจะบอบช้ำกับทุกคำที่หลุดออกจากปากไป 

"ไม่จริง! ไม่จริง!!!"

รัญสะบัดมือและผลักลำตัวของทศเทียนออกเพราะรู้สึกรับไม่ได้และสับสนกับคำพูดนั้น ก่อนที่จะทรุดลงนั่งใช้สองมือดึงทึ้งศีรษะตัวเอง และร้องไห้เหมือนจะขาดใจตาย

"รัญ.."

ทศเทียนชะงักพยายามจะเข้าไปกอดปลอบอธิบายน้องแต่ก็ล้วนโดนปัดป่าย ส่วนไอ้มิ่งก็ได้แต่อ้าปากค้างกับความเลวของอดีตเมียแต่งตระกูลนี้ ด้วยคิดว่าแผนเหี้ยๆนี่ควรจะจบสิ้นลงที่มัน ไม่ได้นึกถึงเลยด้วยซ้ำว่าจะถูกหยิบยืมออกมาใช้

เสียงกรีดร้องลูกชายคนเล็กในตระกูลช่างน่าสลดกว่าสิ่งไหน ขนาดคนนอกอย่างพวกบ่าวไพร่และอัคนียังถึงกับต้องเบือนหน้าหนี

 หากแต่เมื่อทุกคนล้วนให้ความสนใจไปที่รัญนั้น เคียวเกี่ยวข้าวที่ไอ้มิ่งเคยขว้างทิ้ง ก็ถูกสายธารหยิบจับมันมาเป็นอาวุธ ก่อนจะปรี่เข้าไปดึงตัวรัญออกมาแล้วล็อคคอ

"อย่าเข้ามา!!" 

สายธารตะโกนขู่เมื่อทศเทียนขยับตัวจะเข้ามาใกล้ ร่างสูงจำต้องยอมหยุดนิ่งชะงักไป ทั้งที่โมโหสุดจะบรรยายเมื่อเห็นน้องตกอยู่ในสภาพที่ตามอง

ตัวใบมีดตรงส่วนโค้งถูกทาบลงตรงส่วนลำคอระหงของคนที่กำลังใจสลาย หากขยับนิดเดียวแม้ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ ก็สามารถกดตรงส่วนคมลงเข้าเนื้อหนังได้ และอาจทำให้เกิดเป็นรอยแผลแสนฉกรรจ์ 

หรือมิเช่นนั้น ก็คงขาดสะบั้นไปเสียเลย

"ฮือออ" คนในวงแขนที่ถูกล็อคได้แต่ร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรงจะเคลื่อนไหว ถึงกระนั้นถ้าหากมีแรงพอสู้ต่อได้ เขาเองก็คงทำมันไม่ลง

"อย่าเข้ามา! ถ้ากูตาย มันก็ตาย!" สายธารตะโกนขู่ลั่น รู้สึกเจ็บแสบเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่คาดคิดไว้ เขารู้ว่าตัวเองผิดที่ปรามาสทศเทียนจัดอยู่ในศัตรูระดับต่ำ แต่ถ้าหากพี่น้องจักไม่ได้เอากันเอง และไม่ได้ฆ่าฟันกันเอง

งั้นก็เขาเองที่จะเป็นคนทำมัน

"ฆ่าแม่งตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง" ไอ้มิ่งสบถเจ็บช้ำใจที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง รัญเองก็มีบุญคุณกับมัน ให้มันลุยทั้งที่รัญยังเป็นตัวประกัน มันก็คงทำไม่ลง

"ปล่อยรัญเถอะ แล้วเรามาคุยกันดีๆ" ทศเทียนพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ เขากดข่มจิตที่อยากจะฆ่าให้ตายลงส่วนลึก แล้วพยายามทำใจดีสู้เสืออย่างที่ควรจะต้องทำ

"ถุย" สายธารว่าพลางถ่มน้ำลายทิ้ง

"..."

"มึงเองก็ชอบใช้กำลังแก้ปัญหา มึงอย่ามาทำเป็นสอนกูไปหน่อยเลยไอ้เทียน!"

จริงอย่างที่พูด เถียงไม่ออกแม้สักคำ กระทั่งตอนนี้ก็อยากใช้กำลัง แต่ติดที่รัญจะอยู่ในอันตราย

"รัญ .."

"ฮือออ ฮืออ..."

"รัญฟังพี่เถิดหนา" 

เมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง ก็มีเพียงแต่ต้องใช้ลูกล่อลูกชนก็เท่านั้น น้ำเสียงอบอุ่นถูกเค้นออกมาเพื่อใช้สื่อสารความจริงใจให้น้องรับรู้

"ฮืออค..คุณเทียน ฮืออ" คนตัวเล็กได้แต่ส่ายหน้าไปมา ร้องจนน้ำหูน้ำตาแทบไหลท่วมใบหน้าสวย

"รัญ พ่อไม่เคยมีลูกคนที่สามดอก"

"มึงจะพูดอะไรไอ้เทียน.." สายธารเอ่ยถามริมฝีปากสั่นระริก

"รัญ เรารักกันได้นะ"

"มึงจะพูดเหี้ยอะไร!!!"

"รัญ.. เชื่อพี่เถิด เราไม่ใช่พี่น้องในสายเลือดกัน"

"มึงโกหก!!"

ทศเทียนกำลังจะอ้าปากเพื่อต่อล้อต่อเถียง แต่สีหน้าของเขากลับเคร่งเครียดสุดถนัดตา เพราะยิ่งสายธารด่าทอตะคอกถามมากเท่าไร คมเคียวก็ยิ่งกดลึกบาดลำคอน้องมากเท่านั้น

หากแต่เมื่อนัยน์ตากลับมามองจ้องเขม็งอยู่ที่ใบหน้า สิ่งที่ปรากฏอยู่เลยไหล่ขวา กลับทำให้ร่างสูงตัดสินใจเงียบปากลง

"มึงโกหก!! มึงพูดมา มึงพูดมาสิวะ!!"

"เชื่อเขาเถิดโยม"

"!!!" สายธารชะงักนิ่งงันเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ

ตึก

ตึก

เสียงเหยียบย่ำใบไม้และพงหญ้า ค่อยๆดังเข้ามาทำเอาคนที่ยืนหันหลังตัวสั่นสะท้าน รู้สึกประสาทสัมผัสแทบทุกส่วนล้วนดับจนเกือบเป็นศูนย์ สายธารสูดลมหายใจเข้าออกหนักหน่วง เหงื่อไหลท่วมตัวเพียงแค่เพราะเสียงแสนธรรมดาที่ดังขึ้นจากใครสักคน

หากแต่มันเป็นเสียงที่ไม่มีวันลืม

จนตายเขาก็ไม่มีทางลืม

"อาตมาเอง โยมสายธาร"

#ฉับ!! ตัดจบแบบละครไทย โอ้ยยยย จะจบจริงๆแล้ววววววววว  ไรท์จะบอกว่า ไรท์บรรยายสะเปะสะปะมาก ถ้างงๆตรงไหนท้วงได้เลยนะคะ แต่ตอนแต่งไรท์เปิดพจนานุกรมแต่งตลอดเลย แต่นั่นแหละพจนานุกรมมันก็มีแค่คำ มันไม่มีประโยค ฉะนั้นถ้าไรท์เรียบเรียงตรงไหนงงๆ หรือไม่ถูกต้อง ท้วงเลยคับ!! 

แล้วก็ถ้าเอ๊ะๆเนื้อเรื่องตรงไหน สอบถามได้เลยครับ! บางทีไรท์ก็แต่งเพลิน ลืมเนื้อเรื่อง เมาเนื้อเรื่องซะเอง55555555