บทที่ 22

วันเกิดน้องวีของพี่หนึ่ง

พิโอนี หรือโบตั๋น การอวยพรให้มั่นคง รักที่สมบูรณ์เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

 

วีถูกปลุกให้ตื่นในตอนสี่โมงเย็นด้วยเสียงโทรศัพท์จากแม่ เพราะเขาได้คุยกันว่าจะเข้าไปบ้านประมาณห้าโมงเย็น ด้วยความเหนื่อยจากการเดินทางยังไม่พอมาโดนคนพี่เคี่ยวกรำอีกเกือบสองชั่วโมง

“ครับ...แฮ่ม!! ครับแม่” เขาขานรับด้วยเสียงแหบแห้งจากกิจกรรมก่อนหน้านี้

[ทำไมเสียงแหบแบบนี้ หลับอยู่เหรอลูก]

พอแม่ทักเรื่องเสียง เจ้าตัวยังงัวเงียหายง่วงในทันที ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที “วะ วีเพิ่งตื่น สะเสียงมันแหบแบบนี้แหละครับ”

[แม่จะโทรมาถามว่าวีจะกินอะไรเพิ่มอีกไหมครับ พี่วาของเราทำซี่โครงหมูอบซอสบาร์บีคิวของโปรดเราไว้ให้ กินปลาเผาด้วยไหมลูก ร้านประจำที่หนูชอบน้ำจิ้ม ของหวานมีเค้กมะพร้าวอ่อน พ่อเค้าไปซื้อมาให้ตั้งแต่เช้าแล้ว]

“มีแต่ของชอบน้องวีทั้งนั้นเลย ของวีมีน้ำพริกหนุ่ม แคบหมู และก็ไส้อั่วครับ แล้วแต่แม่เลยอยากกินอะไร ซื้อมาเพิ่มหรือจะให้วีซื้อเข้าไปให้ก็ได้ครับ”

[ไม่ล่ะลูก ของกินของพ่อกับแม่และพี่ซื้อมาให้หมดแล้ว น้องวีจะมายังไง ให้พ่อขับรถไปรับไหมลูก]

 

เจ้าของห้องที่ลุกไปข้างนอกเดินเข้ามาเพราะได้ยินเสียงคนหลับตื่นแล้วและได้ยินเสียงพูดคุยกับมารดาของคนตัวเล็ก เขาเคาะประตูบอกน้องว่าจะไปส่งเอง

 

“กลับเองครับแม่ เดี๋ยวพี่ชายของไนน์จะไปส่งครับ”

[งั้นเหรอลูก จะไม่รบกวนพี่เขาหรอ]

“ไม่ครับ พี่...พี่เขาอยากไปส่งด้วยครับ”

[ก็ได้จ้ะ แล้วเจอกันนะครับลูกชาย]

“ครับแม่ แล้ววีจะรีบกลับนะครับ”

 

คนนอนลุกขึ้นตั้งตัวตรง บิดขี้เกียจคลายเมื่อยเนื้อตัว ชายหนุ่มร่างสูงขยับเขยื้อนจากการพิงประตูลงไปนั่งข้างซ้อนลงด้านหลังตวัดแขนรอบกอดเอว ซุกไซ้ใบหน้าลงไหล่บางอย่างออดอ้อน

 

“ต้องกลับไปนอนบ้านจริง ๆ เหรอคะ ทิ้งให้คนที่เพิ่งเป็นแฟนนอนเหงาคนเดียวจริง ๆ เหรอคะ” ชายหนุ่มทำหน้าเศร้า

คนตัวน้อยมองหน้าคนรักเหมือนมีหูลู่ลง มือบางลูบหัวเบา ๆ อย่างปลอบโยน “แค่สองวันเองนะครับ วันจันทร์วีก็กลับมาแล้ว” คนตัวน้อยยกยิ้มในความงอแงของคนพี่

“จะให้พี่ไปแนะนำตัวกับที่บ้านหนูก็ได้เลยนะ”

“พี่หนึ่ง วีขอไปคุยเรื่องนี้กับพ่อและแม่ก่อนนะครับ นะครับ” คนรักขี้อ้อนแบบไม่รู้ตัวออกแรงเขย่าแขนเขา

“คะ ครับ ไปอาบน้ำได้แล้ว ก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจไม่ยอมให้กลับบ้าน”

ฟอด คนตัวเล็กหอมแก้มเป็นรางวัลที่เข้าใจเขา “ขอบคุณครับ”

 

หนึ่งมองคนตัวเล็กเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เขายกยิ้มและส่ายหัวไปพร้อมกันในความน่ารักและขี้อ้อน และเขาต้องออกไปเตรียมเสื้อผ้า รวมถึงของกินฝากเจ้ากระต่ายน้อยของเขาไปให้พ่อตาและแม่ยาย

 

หนึ่งขับรถมาส่งคนรักของเขาหน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นขนาดกะทัดรัดถัดไปจากหน้าร้านขายอะไหล่รถยนต์อีกซอย บรรยากาศบ้านร่มรื่นไปด้วยแมกไม้ ประดับไปด้วยกระถางต้นไม้เล็ก ๆ

 

“ห้องหนูอยู่ตรงไหนคะ?” ชายหนุ่มเอียงตัวมองผ่านกระจกเข้าไปสำรวจภายในบ้าน

“ชั้นสองตรงที่ติดกับต้นมะม่วงครับ”

 

หนึ่งเหลือบตาไล่มองตามน้องอธิบาย ในใจคิดว่าถ้าอดทนคิดถึงไม่ไหวจะได้แอบมาปีนหาถูกห้อง ชายหนุ่มพิงตัวแนบหน้าไปกับพวงมาลัยรถ “ไม่ให้พี่ลงไปจริง ๆ เหรอคะ” ชายหนุ่มถามด้วยเสียงเศร้าสร้อยต้องแยกจากคนรัก

“ครับ” วีขานรับด้วยเสียงเข้มเล็กน้อย

“วีจะทิ้งให้พี่นอนคนเดียวจริง ๆ เหรอคะ ดึก ๆ พี่มารับไหม เอางี้ดีกว่าพี่จอดรถรอรับกลับเลยได้ไหม ใช่สิได้พี่แล้วไม่คิดจะรับผิดชอบ ไม่ยอมให้เราเข้าบ้านอีกด้วย”

“...” คนตัวเล็กกลอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย มองคุณแฟนกลายร่างเป็นเด็กน้อย เดี๋ยวออดอ้อนเดี๋ยวตัดพ้อ “ถ้าพี่หนึ่งยอมให้น้องวีนอนค้างที่บ้านและกลับไปแต่โดยดี วีจะยอมทำตามที่พี่หนึ่งต้องการนะครับ”

หนึ่งยกยิ้มในใจเป็นไปตามคาด “วันจันทร์ที่จะถึงเป็นวันเกิดหนู ต้องไปฉลองกับพี่สองคนนะคะ”

“ตะ แต่...”

“ไม่ครับ ไหนน้องวีบอกจะยอมทำตามที่ต้องการไงคะ” เด็กชายหนึ่งก้มหน้างอง้ำน้อยใจทันที

ร่างบางถอนหายใจ ตอบกลับไป “งั้นก็ได้ครับ สวัสดีครับพี่หนึ่ง”

“ขอรางวัลให้กับการเชื่อฟังหน่อยครับ” คนรักตัวโตมองตาปริบ ๆ เหมือนหมาหงอยตัวใหญ่ ยกนิ้วจิ้มไล่หน้าผาก แก้มสองข้าง และจุดสุดท้ายคือปาก

 

จุ๊บหน้าผาก จุ๊บแก้มซ้าย จุ๊บแก้มขวา จุ๊บปาก “อือ...” หนึ่งล็อกหน้าประกบปากจูบตวัดเรียวลิ้นสำรวจภายในปากเล็กอย่างดูดดื่ม ใช้ลิ้นกวาดต้อนสำรวจโพรงปาก เลียเลาะเล็มไปทั่วไรฟัน

 

“แฮก ๆ ๆ” เสียงหอบหายใจกอบโกยอากาศเข้าปอด

 

หนึ่งผละริมฝีปากและปล่อยปากคนรักเป็นอิสระ คนตัวเล็กโดนเขาแกล้งเปิดประตูลงรถไปอย่างเร็ว ยังหันมามองค้อนเขา ก่อนจะเปิดรั้วหนีเข้าไปในบ้าน

 

วียืนหอบหายใจกุมหน้าอกข้างซ้าย หัวใจที่เต้นแรงรัวอย่างกับกลอง เม้มปากรับรู้สัมผัสของรสจูบยังคั่งค้างอยู่

ติ่ง ติ่ง

พี่หนึ่ง : พี่จะคิดถึงน้องวีของพี่หนึ่งตลอดเวลา แต่ครอบครัวหนูสำคัญเช่นกัน ใช้เวลากับครอบครัวตามสบายเลยครับ ว่างค่อยคอลมาหาพี่นะครับ

: พี่รักวีนะครับ เจอกันอีกทีวันจันทร์นะครับ

VEE : วีก็รักพี่หนึ่งครับ เจอกันวันจันทร์ครับ

 

วียืนอมยิ้มระหว่างอ่านข้อความ ใช่ว่าเวลาที่ห่างกันเขาจะไม่คิดถึงอีกคนสะหน่อย แต่เขาก็คิดถึงพ่อและแม่ รวมถึงพี่วาด้วยเช่นกัน เขารู้สึกขอบคุณพี่หนึ่งที่เข้าใจเขา

“ยืนยิ้มอะไรคะน้องวี!” วาพี่สาวของคนตัวเล็กเข้ามาจับเอวน้องชาย จนเธอมาถึงตัวยังไม่รู้ตัว

“อะ!! พี่วาตกใจหมดเลยครับ” ร่างบางยกมือทาบอกตัวเอง

พอหายตกใจเขาไปกอดอ้อนพี่สาวทันที “คิดถึงพี่วาจังเลยครับ”

หญิงสาวหรี่ตามองไปยังน้องชายยกมือบีบจมูก “พี่ว่าไม่ใช่ละ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์ น้องวีของพี่มีแฟนแล้วใช่ไหม?”

“อะไรกัน ใครมีแฟนเหรอ แม่ได้ยินนะ” หญิงวัยกลางคนมารดาของคนตัวเล็กเดินมาสมทบกับบุตรสาว “แล้วพี่เขามาส่ง ไม่ชวนมากินข้าวด้วยล่ะลูก”

“เอาไว้คราวหน้านะครับ วีต้องพาพี่เขามาแน่ ๆ ครับ” คนตัวเล็กพูดไปเม้มปากเขินไป

“เขินอะไรลูก พี่เขาคนเป็นพิเศษของน้องวีเหรอครับ” บิดาเอ่ยแซวบุตรชาย

“พ่อครับ...” ร่างบางร้องเรียกบิดาใบหน้าเห่อร้อน แดงแปร๊ด

“โอเคไม่แซวแล้ว เข้าไปข้างในกัน พ่อมีเรื่องจะคุยกับเราเยอะเลย”

“แล้วไปเที่ยวเชียงใหม่เป็นไงมั่งลูก สนุกไหม”

“สนุกครับ ที่เที่ยวเยอะเลยครับ”

“พี่ดูรูปที่วีส่งมา ไร่ดอกไม้สวยมาก ๆ เลย คราวหน้าพาพี่ไปเที่ยวด้วยนะ”

“ได้เลยครับพี่วา”

 

เสียงพูดคุยถามไถ่คนที่ไม่อยู่บ้านคนเดียวไม่ขาดสายจากบิดา มารดาและพี่สาวของน้องชายที่ย้ายออกไปเรียนมหาวิทยาลัย และเพิ่งจะได้กลับบ้านในรอบสองเดือน

 

เช้าวันจันทร์

RRRR วิดีโอคอลจากชายหนุ่มคนรักของคนตัวเล็ก

“สวัสดีครับพี่หนึ่ง”

ตั้งแต่เขากลับมาบ้านชายหนุ่มมักจะคอลมาหาคนรักในตอนเช้า พวกเขาคิดจะคอลคุยกันก่อนนอน แม่ของเจ้าตัวน้อยเองชวนไปนอนด้วยตั้งแต่คืนแรก ทำได้เพียงส่งข้อความหากัน เมื่อตอนเที่ยงคืนคนพี่ส่งคลิปอวยพรวันเกิด

[ตื่นนอนนานยังคะ] หนึ่งอาบน้ำเสร็จยังอยู่ในชุดคลุมแหวกโชว์กล้ามอก สุดเซ็กซี่

“นานแล้วครับ แต่งตัวเสร็จแล้วกำลังจะลงไปกินข้าวและไปเรียนครับ” คนตัวเล็กบอกขณะตัวเองยืนหน้ากระจกผูกไท

[พี่วาไปส่งหนูที่มหา’ ลัยใช่ไหมคะ]

“ครับ”

[เช้านี้พี่ไม่ได้ไปหานะคะ อยากเจอหนูจังคิดถึงจังเลย]

“ตอนเย็นก็ได้เจอกันแล้วนี่ครับ”

[หนูไม่คิดถึงพี่เหรอคะ?] น้ำเสียงน้อยใจใบหน้าบูดบึ้ง

ร่างบางจ้องหน้าคนในโทรศัพท์ชอบให้เขาพูดอะไรแบบต้องทำให้เขาเขินและตัวเองยิ้มแบบมีความสุข “คิดถึงสิครับ มหาลัยวีกับที่ทำงานพี่หนึ่งคนละทางกันเลยนะครับ คิดถึงมาก ๆ ด้วย”

เสียงถอนหายใจโล่งอก [สบายใจละ มีคนบอกคิดถึง มีแรงทำงานหาเงินเลี้ยงเมียแล้วโว้ย]

“วีลงไปข้างล่างก่อนนะครับ” คนตัวเล็กมองดูนาฬิกาใกล้ถึงเวลาต้องออกจากบ้านแล้ว รีบเปลี่ยนเรื่องให้คนพี่หยุดหยอดจีบเขาในทุก ๆ เช้า คนในบ้านยิ่งชอบถามเขาว่าหน้าแดงเป็นไข้หรือเปล่า เขาต้องหาข้อแก้ตัวตลอด

[ครับแล้วเจอกันเย็นนี้ วี]

“ครับ” คนตัวเล็กขมวดคิ้วแปลกใจในคำเรียกของคนปลายสาย

[รักหนูนะคะ]

“อื่อ...”

คนตัวเล็กกระโดดลงไปบนที่นอน กดหน้ากับหมอน กลั้นเสียงกรีดร้องด้วยความเขิน พี่หนึ่งน่ะชอบหยอดให้เขาเขิน ชายหนุ่มลุกขึ้นมาหยิกแก้มขาวหุบยิ้มไม่ได้สักที

วีมาถึงมหาลัยโดยมีพี่สาวมาส่งหน้าตึกคณะ เขายกมือไหว้ “ขอบคุณครับพี่วา”

“ครับ ตั้งใจเรียนนะครับ วันนี้วันเกิดน้องวีขอให้เป็นวันที่ดีและวันต่อไปเช่นกัน” คำอวยพรพร้อมมือลูบหัวอย่างเอ็นดู

“ขอบคุณพี่วาอีกนะครับ น้องวีไปเรียนแล้วนะครับ” เขายกมือไหว้พี่สาวอีกรอบและลงรถเดินไปยังกลุ่มเพื่อนที่นั่งรออยู่ใต้ตึก

“วี สุขสันต์วันเกิดค่ะ นี่ของขวัญนะ” หญิงสาวสุดเปรี้ยวประจำกลุ่มบอกเจ้าตัวน้อยเพิ่งเดินเข้ามาและยื่นถุงของขวัญ

“นี่ของเรา มีความสุขมาก ๆ นะ” เมเปิ้ล

“ส่วนนี่ของไนน์นะ มีความสุขมาก ๆ เช่นกัน”

“ขอให้น้องวีมีความสุขโดยเฉพาะในเรื่องความรัก แต่คิวว่าพี่ชายไอ้ไนน์คงทำให้มีความสุขอยู่แล้วเนอะ...” ชายหนุ่มลูกครึ่งยิ้มกรุ้มกริ่ม ตามด้วยยื่นถุงของขวัญมาให้เช่นกัน

“ส่วนโอก็ของให้วีมีความสุข มีรอยยิ้มเสียงหัวเราะตลอดไปและเป็นน้องเล็กที่น่ารักของพวกเราตลอดไป” น้องน้อยของกลุ่มยิ้มกว้างอย่างมีความสุข คนอวยพรอดใจไม่ไหวในความน่าเอ็นดูยีหัวมันเขี้ยว

 

“ห๊ะ!” ไนน์เดินลงมาพร้อมเพื่อนคนอื่นหลังเรียนเสร็จในช่วงเช้า เขาหลุดขำเมื่อเห็นจินบอดี้การ์ดของพี่ชายในชุดสูทสีดำ ยืนถือลูกโป่งสกรีน HAPPY BIRTHDAY TO YOU ส่วนมืออีกข้างมีช่อดอกไม้และถุงกระดาษอีกสามสี่ใบ เรียกสายตาคนผ่านมาได้อย่างมาก

“คุณวี...” เสียงเรียกแฟนเจ้านายอย่างหมดแรง ก้าวฉับ ๆ มาอย่างรวดเร็ว

“ไง” ไนน์พยักหน้าให้จิน

“คุณไนน์ คุณวีครับนี่ของขวัญวันเกิด เจ้านายของผมให้เอามาส่ง” เขายื่นช่อดอกไม้และลูกโป่งให้แก่เจ้าของวันเกิด

 

จินพยักพเยิดให้กลุ่มของพวกเขาหาที่นั่ง ทุกคนเข้าใจเพราะในมืออีกคนคงมีอะไรต้องส่งมอบให้แก่เพื่อนตัวน้อย พอได้นั่ง จินทำหน้าที่ตัวเองทันที เปิดกล่องของขวัญขนาดเล็กวางตรงหน้าและดุนดันถุงสีแดง

 

“ของในนี้คือของคุณวีทั้งหมด ประกอบด้วยบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงิน สมุดบัญชีเงินฝาก ผมรบกวนคุณวีเพิ่มบัญชีนี้ในแอปธนาคารด้วยนะครับเอาไว้เช็กยอดเงิน และนี่กุญแจรถทะเบียน XX ผมเอามาจอดให้แล้วนะครับ”

“...” ร่างบางงุนงง

“อ๋อผมลืมไป นี่โดนัทกับมาการองอีกสองอย่างครับ”

 

วีหยิบกล่องสีแดงข้างในมาเปิดดู ภายในมีโดนัทขนาดใหญ่กว่าโดนัททั่วไป ด้านบนแปะตัวแผ่นทองคำ 24K ส่วนอีกกล่องมีมาการองแผ่นทองคำเคลือบด้านบน ไนน์มองหน้าบอดี้การ์ดพี่ชายชี้เข้าตัวเอง สายตาสื่อว่า ขนมของเขาล่ะ

 

ชายในชุดสูทดำโค้งตัวให้เจ้านายน้อยของบ้าน “คุณหนึ่งสั่งมาให้แต่คุณวีครับ”

คิวตบไหล่เพื่อนไนน์ “กูว่าชัดละ ไอ้ไนน์มึงตกกระป๋องชัวร์? น้องหรือจะมาสู้เมีย”

“กูไม่ได้อิจฉาเรื่องขนมแต่กูต้องการเช็กให้ชัวร์ว่าไม่มีของกู ตัดหนึ่งคนสบายกูละ” ไนน์ไหวไหล่อย่างสบายใจ ไนน์พลางคิดในใจหากพี่ชายคนโตเลิกสนใจเขาไปหนึ่งคน เหลือที่ต้องรบราอีกแค่เจ็ดเท่านั้น

“...” สองหนุ่มหันมาสบตากันอย่างพร้อมใจตามด้วยขมวดคิ้ว เลิกสนใจไอ้เพื่อนคนนี้ย้ายไปสนใจเจ้าของวันเกิดกับสองสาวแทน

“หนูวีลูกโดนัทชิ้นนี้ 3900 มาการอง 6900 ค่ะลูก” จัสมิน

สองสาวกรี๊ดกร๊าดในความพ่อบุญทุ่มของแฟนเพื่อนรีบแจงรายละเอียดโดนัทและมาการองรวมถึงราคา เจ้าคนตัวเล็กเบิกตาโตตามราคาที่เพื่อนบอก วีหันหน้าช้าไปมองคนส่งของและได้รับคำตอบด้วยการพยักหน้า

“ไนน์ พี่ชายคนไหนมึงเหลือมั่ง สนใจส่งต่อให้กูไหม” เมเปิ้ล

ไนน์หันตามเสียงถามของหญิงสาวใช้สายตาสำรวจแบบแปลกใจ “เอาไว้ว่างไปจะพาไปเจอนะ กูว่างจริงและอารมณ์ดีด้วยนะมึง...” ลงท้ายประโยคด้วยเสียงสูง

 

Rrrr เสียงเรียกสายของเจ้าของวันเกิด เพื่อนทั้งห้าใช้ศอกกับมือสะกิดกัน

“ครับพี่หนึ่ง”

[ได้รับของขวัญแล้วใช่ไหมคะ ถูกใจบ้างไหม บอกให้พี่ชื่นใจหน่อยนะ] บรรดาเพื่อนรายล้อมเจ้าของวันเกิดถึงกับเบะปาก กลอกตามองบนกับเสียงอ่อนเสียงหวานจากแฟนเพื่อน

“ครับ...ถูกใจครับ ขอบคุณพี่หนึ่งมากเลยนะครับ” คนตัวเล็กบิดตัว ดึงริบบิ้นแก้เขิน

[งั้นกินขนมให้อร่อยนะคะ แล้วตอนเย็นขับรถมารับคุณแฟนคนนี้ได้ไหมคะ?]

“ดะ ได้เลยครับ”

[น้องวีครับ]

“หืม...”

[สุขสันต์วันเกิดนะครับคุณแฟนที่น่ารัก]

“อื่อ...”

ก่อนวางสายร่างบางได้ยินเสียงหัวเราะจากคนขี้แกล้ง เขาหันมาเจอเพื่อน ๆ อมยิ้มอย่างมีเลศนัย จ้องมองเขาเพียงผู้เดียวอย่างไม่วางตา

“ห้ามแซวนะ” คนตัวเล็กชี้หน้าไล่ทีละคนพร้อมคำขู่

“อืม ไม่แซว ไม่แซวจริง ๆ แฟนกันให้ของขวัญวันเกิดกันเรื่องปกติ...” คิวรับคำด้วยเสียงสูงแทบแตะเพดาน

“คิว...” คนตัวเล็กในหน้างอง้ำลง เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อน

เพราะทุกคนชอบเวลาที่น้องน้อยของกลุ่มเขิน มันน่าร้าก...

ช่วงเย็นหลังเลิกเรียนทั้งกลุ่มต่างพากันแยกย้าย เจ้าตัวน้อยอยากรีบขับรถไปรับคนรักตามที่รับปากเขาไว้

“วี! รอเดี๋ยว!” เสียงร้องเรียกจากทางด้านหลังทำให้ร่างบางเร่งรีบต้องหยุดฝีเท้าลง หันหลังกลับไปมอง

“มีอะไรเหรอปาล์ม?”

“พอดีเรารู้ว่าวันนี้วันเกิดวี เราเอาของขวัญมาให้น่ะ มันไม่ได้มีราคาแพงแบบเพื่อนในกลุ่มของวีให้นะ มันแค่เป็นรูปวาดที่เราตั้งใจวาดให้วี” น้ำเสียงบอกด้วยความจริงใจ

“ขอบคุณมากนะปาล์ม จริง ๆ แล้วไม่ต้องให้อะไรเราเลยก็ได้แค่คำอวยพรอย่างเดียวก็พอ” คนตัวเล็กยื่นมือไปรับกรอบภาพวาดยิ้มกว้างในความมีน้ำใจ

“วีให้เราเดินไปส่งที่รถได้ไหม ช่วยถือของไปด้วย” ชายหนุ่มขันอาสา

เจ้าคนตัวเล็กรีบปฏิเสธอย่างเร็ว เขายังไม่อยากให้ใครรับรู้เรื่องรถที่เพิ่งได้มาในวันเกิด ในระหว่างเรียนเขาแอบใช้รูปกุญแจรถเช็ดราคามาแล้วและมันแพงมากๆ

“เราไปเองได้ ปาล์มไม่ต้องไปส่งหรอก ไปเองได้จริง ๆ  เราไปก่อนนะ” หลังจากพูดจบเขาเดินเลี่ยงออกมาอย่างเร็ว ในใจตอนนี้เขาอยากเจอพี่หนึ่งให้เร็วที่สุด

“วี รอเราด้วย” ชายหนุ่มร้องไล่หลังมา

 

ภายในลานจอดรถ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในลุคนายแบบมาด้วยชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับชายไว้ตรงข้อศอก กางเกงสแล็กเขารูป ยืนพิงประตูรถฝั่งคนขับ ร่างบางมองไปยังอีกคนด้วยสีหน้าแปลกใจ

“เซอร์ไพรส์ค่ะ”

ชายหนุ่มยิ้มกว้างพร้อมกับอ้าแขนกว้าง ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาวางสิ่งของไว้บนกระโปรงหน้ารถ ชายหนุ่มคนดังกล่าวรวบตัวเข้ามากอดอย่างแน่น

“คิดถึงจังเลยครับ” น้ำเสียงโหยหากระซิบบอกแก่คนรัก

“ไหนว่าจะให้ไปรับที่ทำงานไงครับ”

“พี่จะให้คนรักของพี่ลำบากได้ไง กุญแจค่ะ พี่ขับรถให้” หนึ่งกดหอมแก้มอีกฟอด

“แล้วพี่หนึ่งมายังไงครับ พี่จินมาส่งเหรอ”

“ใช่แล้ว พี่มีเรื่องจะบอกด้วยค่ะ สุดสัปดาห์นี้จะถึงนี้พ่อกับแม่พี่จะมาและสั่งไว้ว่า” ชายหนุ่มโน้มไปกระซิบข้างหู “ให้พาหลานสะใภ้ไปแนะนำตัวกับปู่นะครับ”

“...” คนตัวเล็กยิ้มอย่างอาย ๆ มือล้วงควานหากุญแจอัดใส่อก “อะเอาไปเลย” รีบหนีไปขึ้นรถ

“ก็มันน่ารักแบบนี้ไงครับเวลาเขิน” ร่างสูงหัวเราะในลำคอและก้าวขึ้นรถ

 

รถยนต์คันหรูขับเคลื่อนออกจากลานจอดรถ หนึ่งชายตาไปมองคนคนหนึ่งยืนจ้องมองตามพวกเขา ร่างสูงตั้งใจพาคนรักของเขาไปดินเนอร์ในค่ำคืนสุดโรแมนติก ดอกไม้ช่อใหญ่ รวมถึงนักดนตรีจะมาบรรเลงช่วงเข็นเค้กเข้ามา

 

“หนูอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ พี่จะโทรสั่งทางโรงแรมที่เราจะไปดินเนอร์” หนึ่งถามในช่วงจังหวะเลี้ยวรถออกจากมหา’ ลัย

“...คือ...” คนตัวเล็กมีอาการอ้ำอึ้ง ตามด้วยเสียงบอกเบา ๆ “วีอยากกินไข่เจียวกุ้งฝีมือพี่หนึ่ง” พูดจบคนตัวเล็กแทบอยากจะกัดปากตัวเองเมื่อเห็นคนขับขมวดคิ้วหน้านิ่ง จนต้องรีบพูดแก้ตัวอย่างเร็ว “แต่กินวันอื่นได้ครับ”

 

หนึ่งใจฟูมากที่น้องอยากกินกับข้าวฝีมือเขา และเขาจำเป็นต้องขมวดคิ้วกดอารมณ์ไม่จับน้องมาจูบตอนขับรถ มือหนายกลูบหัวคนรัก “ครับกลับไปกินที่บ้านเรากัน”

 

บ้านเรา หนึ่งไม่คิดว่าเขาจะได้มีคำพูดแบบนี้ออกมา มันนานมาแล้วที่ย้ายออกมาจากบ้านที่เชียงใหม่มาอาศัยที่นี่ ในทุก ๆ วันที่เขาต้องกลับมาอาศัยเพียงลำพัง จนวันที่เขารู้จักเจ้าคนตัวเล็กคนนี้จนได้มาเป็นคนรักในวันนี้ คำนี้ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและโหยหาการกลับมาอยู่ในพื้นที่ของเราสองคน

 

“พี่หนึ่งครับ วีมีเรื่องจะขออีกเรื่องด้วยครับ” หนึ่งพยักหน้าตอบตกลง “คือวันนี้วีอยากแค่นอนคุย นอนคุยอย่างเดียวครับ” น้ำเสียงเด็ดขาดจนคนพี่จ๋อยลง

“ก็ได้ครับ” หนึ่งขานรับเสียงอ่อย

 

พอถึงคอนโด หนึ่งให้วีไปอาบน้ำ และส่วนตัวเขาจะไปทำไข่เจียวรวมถึงกับข้าวอย่างอื่นให้ด้วย ร่างบางเดินเข้าไปในห้อง เขารีบต่อสายหาเจ้าของภัตตาคาร

“ไอ้ทู! กูยกเลิกโต๊ะที่จองไว้ มึงเอาดอกไม้กับเค้กมาคอนโดกูด่วนเลย”

[อะไรของมึงไอ้หนึ่ง ไม่มากินแล้ว?]

“เออ พอดีน้องวีของกูอยากกินไข่เจียวกุ้งฝีมือกู เมื่อน้องอยากกินต้องได้กิน”

[กูไม่ว่าง ให้จินมาเอาเองดิ]

“จินมันอยู่นี่ กว่าจะไปกว่าจะกลับมันเสียเวลา มึงนั่นแหละกูยังไม่คิดบัญชีเรื่องที่ทำให้น้องกับกูทะเลาะกัน ไอ้จิอีกตัว”

[อุ๊ย! เออกูจะรีบเอาไปให้ มีเมียทั้งทีเดือดร้อนไปทั่ว ไหนต้องให้ที่รักกูพาไปคืนดีกัน นี่ฉลองวันเกิดยังต้องให้กูเอาของไปส่งอีก] เสียงบ่นปนหลอกด่าจากน้องชายคนที่สองของบ้าน

“กูจะฟ้องคนเก่งว่ามึงไม่ยอมช่วยกู รู้ใช่ไหมว่าแฟนกูคือเพื่อนรักของคนเก่งกู”

[สัสหนึ่ง] เสียงด่าทอก่อนจะวางสายไป

“มึงสิ เชี่ยทู” ชายหนุ่มด่าโทรศัพท์ให้เสียงมันมุดไปหาคนอีกฝั่ง

 

หลังจบมื้อเย็นอันแสนธรรมดา ชายหนุ่มมอบดอกไม้และร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์พร้อมกับเป่าเทียนด้วยกัน ชายหนุ่มลงไปคุกเข่าและยื่นแหวน

 

“พี่เคยบอกว่าจะหาแหวนมาใส่คู่กัน แบบพี่เลือกแบบเรียบ ๆ รอวันแต่งพี่จะหาวงที่เหมาะสมกับคนรักของพี่นะคะ” หนึ่งรับมือบางมาบรรจงสวมแหวนลงนิ้วนางข้างซ้าย ประทับจูบนิ้วนั้น

 

ถึงจะเขินจนตัวแดงกับการกระทำเรียบง่ายแต่ความรู้สึกของสองคนที่มอบให้กันมันพิเศษ สิ่งรอบตัวคล้ายตกอยู่ในห้วงแห่งความรักไปด้วย

 

หนึ่งถ่ายรูปมือของเขาจับกันให้เห็นแหวนบนนิ้วมือลงอินเทอร์เน็ตประกาศให้รู้ว่าเขามีคนในดวงใจแล้ว และส่งให้มารดาดูและพร้อมจะรีโพสต์ทันที

 

“พี่หนึ่งครับ เงินในบัญชีของวีมันเยอะเกินไปแล้วนะครับ เลขศูนย์กี่ตัวก็ไม่รู้เนี่ย วีนั่งนับจนตาลายไปหมดแล้วครับ ขอเลขบัญชีด้วย น้องวีจะโอนคืน”

“เอาไว้ในบัญชีหนูก่อนนั่นแหละ ขึ้นมาให้พี่กอดได้แล้วครับ”

“งั้นตอนนี้วีเหมือนหนูตกถังข้าวสารแบบที่ใคร ๆ พูดกันละสิครับ” ร่างบางเลิกผ้าห่มปีนขึ้นมาซุกตัวในอ้อมกอดคนรัก ตั้งแต่ได้รับของขวัญเมื่อตอนกลางวัน เขาได้ยินเพื่อนในคลาสพูดปะปราย

“หื้อ...ใครว่าล่ะครับ ไม่ต้องสนใจ ต่อให้หนูตัวนี้ปีนหนี ถังข้าวสารนี้จะตามไปช้อนให้กลับมาอยู่ดี ไม่ให้หนีไปไหนได้หรอกครับ”

“...”

“หนูวีอยากได้อะไรบอกพี่จะหามาให้ทันทีเลยนะครับ”

“แค่นี้มันก็มาสำหรับวีแล้วนะครับ เยอะจนเกรงใจ”

หนึ่งจูบขมับ “หนูวีไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน พี่อยากให้หนู ใช้เต็มที่เลยค่ะ อยากกินอะไร อยากซื้ออะไร หรือซื้อให้ใครทำได้เลย เพราะหนูตอบแทนพี่คือการคอยอยู่เคียงข้างพี่และมอบความรัก ความน่ารักให้พี่ก็พอแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่าใครจะมาต่อว่าหนู ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่ปกป้องหนูเองค่ะ”

“วีรักพี่หนึ่งจังเลยครับ” เจ้ากระต่ายขี้อ้อนโผเข้ากอดเอวคนรักอย่างแน่น

“ก็มันน่ารักแบบนี้ไง พี่จะหนีหนูไปไหนรอด พี่รักน้องวีนะครับ”

 

To be continued…