บทที่ 12

คนที่ห้ามแตะต้อง

พิทูเนีย Petunia

(ดอกไม้แห่งความหวัง แต่อีกนัยแสดงถึงความโกรธและไม่พอใจ)

 

 

“วีครับ พี่ขอโทษครับ”

“...” คนตัวเล็กยู่ปากไม่โต้ตอบ ขาเล็กก้าวลงจากรถตรงไปยังทางเข้า ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเพียงแค่จะหนีคนจอมโกหกให้เร็ว จนลืมสังเกตว่านิติบุคคลกลับมาทำงาน ซึ่งคนพี่รู้อย่างดีแต่เขาเองกลับไม่คิดจะย้ายตัวเองออกจากห้องคนน้อง

“วีรอพี่ด้วย” ขายาวก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ทันคนตัวเล็กที่สับขาเดินหนีในกล่องโดยสารสี่เหลี่ยม

 

ในลิฟต์มีเพียงพวกเขา หนึ่งขยับตัวเขาไปหาน้อง ส่วนอีกคนหาทางขยับหนีจนติดมุมเล็ก คนร่างสูงกักกันร่างบางจนไม่มีที่หนี คนไม่พอใจใช้กำปั้นชกเข้าหน้าท้องแข็งไปหนึ่งที แรงเท่ามดเอาอะไรมาเจ็บ หนึ่งต้องยอมถอยทัพออกมาแต่ห่างไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัด เจ้าตัวน้อยยังทำหน้าขู่ไม่ให้เข้าใกล้

 

ประตูห้องเปิดออก เจ้าของห้องรีบแทรกตัวเข้าไป คนพี่ตามมาติด ๆ เดินไปยังประตูห้องนอน คนตัวโตไม่รอช้าคว้าข้อมือบางรั้งเอาไว้ ขยับตัวหาก้มซุกบนบ่า

 

“วีครับ คุยกับพี่ก่อน พี่ขอโทษ...พี่ยอมรับว่าพี่มีส่วนร่วมไปกับไนน์ แต่เมื่อคนเก่งเขาพูดมาแบบนั้นแล้ว จะให้พี่ทำไงละครับ วีพอรู้นี่ครับ ว่าไนน์คือน้องรักประจำบ้าน” หนึ่งยังเอาถูหน้าคลอเคลียไปบนบ่าของเจ้าตัวเล็ก ลมหายใจร้อนเป่ารดไหล่ลามไปต้นคอ

“...” คนตัวน้อยหดคอหลีกหนีการคลอเคลียของอีกคน

“นะครับ ยกโทษให้พี่เถอะนะ พี่ผิดไปแล้วจริง ๆ” ร่างสูงใช้เสียงออดอ้อนของความเห็นใจ

“อื่อ...” เจ้าตัวน้อยขานบอกในลำคอ

จุ๊บ! หนึ่งกดริมฝีปากลงต้นคอด้านหลังของเจ้าตัวเล็กด้วยความมันเขี้ยวที่ทำเป็นโกรธจนมันน่ารักไปหมด

“...พี่หนึ่ง!!” เจ้าตัวเล็กดุเสียงดัง มองตาเขียวปัดทันที

“ใครบอกให้ทำตัวน่ารัก...หื้อ...” หนึ่งขบกรามบอกกับเจ้าตัวเล็ก

 

จากการไม่พอใจแต่ได้ยินคำพูดขอคนพี่วีขยับอ้าหุบปาก เปลี่ยนเรื่องเพื่อกลบอาการประหม่าและเขินด้วย “ตะ แต่ แต่พี่หนึ่งทำเหมือนจะมาจีบไนน์ตามเอาอกเอาใจสารพัด วีก็คิดว่าพี่เป็นญาติอย่างที่ไนน์บอกน่ะสิ” เจ้าตัวเล็กพูดด้วยเสียงค่อย ๆ เบาลง

“พี่เอาอกเอาใจไนน์จริง แต่พี่ไม่ได้มาจีบไนน์ วีดูไม่ออกเหรอว่าพี่จีบใคร” หนึ่งถามด้วยเสียงเน้นย้ำอย่างสงสัยมาก

“หื้อ...พี่หนึ่งจีบใครเหรอ ทำไมวีไม่รู้เลยล่ะ” คนที่ไม่รู้ตัวว่าโดนจีบนั้นหันมาถามด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

คนพี่แทบจะหยุมหัวตัวเองเปลี่ยนเป็นเสยผมลวก ๆ กลบเกลื่อน “เอาไว้พี่คงบอกกับเจ้าตัวสักวันครับ” หนึ่งโน้มตัวยื่นหน้าในระดับเดียวกัน “วีหายโกรธพี่แล้วใช่ไหมครับ”

“หะ หายก็ได้” วีตอบแบบตะกุกตะกักด้วยใบหน้าเห่อร้อน ยิ่งอีกคนมามองหน้าและเขาเผลอสบตาไปทีไร ใจมันจะเต้นแรงพร้อมกับความร้อนผ่าวลามไปยังส่วนต่างของร่างกาย

“งั้นวีไปเตรียมตัวอาบน้ำนะ เสร็จแล้วพี่จะได้อาบต่อ เดี๋ยวจะได้ไปทันเวลานัด” หนึ่งอยากจะแกล้งคนน่ารักแต่กลัวน้องจะโกรธต่อแล้วต้องยอมปล่อยให้ไปก่อน

“ครับ” เจ้าหนูน้อยวีเดินหนีไปอย่างเร็วด้วยใจรัวอย่างกับกลอง เกิดอะไรกับใจเขากันแน่มันแทบจะกระโดดไปหาพี่หนึ่ง

 

หนึ่งและวีขับรถมาถึงร้านที่นัดกันเอาไว้ก่อนเวลาเล็กน้อย หนึ่งลงไปเปิดประตูให้คนตัวเล็กเดินลง และส่งรถให้เด็กรับรถไปจอด การ์ดทางด้านหน้าพอเห็นว่าเป็นพี่ชายเจ้านายก็เปิดประตูให้ หนึ่งโอบเอวพาคนน้องเข้าไปยังด้านใน

 

วีเข้าไปพบว่ามีคนกลุ่มก้อนหนึ่งยืนโต้เถียงเสียงดังจุดสนใจ พอมองเข้าไปพบว่าเป็นเพื่อนเขาขนาบข้างด้วยพี่โฟร์และพี่นานะ ถัดไปทางด้านหลังมีเพื่อนเขาอีกสี่คนอยู่รวมตัว และมีหญิงสาวอีกคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้ากำลังยืนพูดด้วยท่าทางโมโห

“ที่ไนน์ไม่ยอมคบกับเอแคลร์เพราะสองคนนี้ใช่ไหมคะ!!” หญิงสาวคนดังกล่าวชี้หน้าพี่สาวทั้งสองของเพื่อนเขาสลับกัน

“เอแคลร์ผมกับคุณเราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอครับ” ไนน์บอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่ติดไปทางรำคาญ

“แต่เอแคลร์ไม่อยากจบแบบนี้ค่ะ” หญิงสาวยังดื้อดึง

“ผู้ชายเขาบอกขนาดนี้แล้วยังจะตื๊ออยู่ได้ น่ารำคาญ” โฟร์อยากจะพาน้องชายสุดรักขึ้นไปข้างบน แต่ติดตรงผู้หญิงตรงหน้าขวางเอาไว้

“พวกแกสองคนพี่น้องก็รวย ทำไมไม่ไปหาผู้ชายคนอื่น ทำไมต้องเป็นคนเดียวกับฉันด้วย” หญิงสาวว่าจบก่อนทำแสดงสีหน้าขยะแขยง “หรือว่าพวกแกสองคนชอบใช้ผู้ชายคนเดียวกัน”

เมเปิ้ลทนยืนฟังอยู่ ได้ยินคำพูดต่อว่าเพื่อนของเธออย่างแรงจึงอดรนทนไม่ไหว “ทำไมพูดจาหมา ๆ แบบนี้วะ ถ้ามึงไม่รู้อะไรก็หุบปากไป” นิ้วชี้อันเรียวยาวชี้ไปยังหน้าหญิงสาว

“ถ้าอยากได้ผู้ชายก็ไม่จำเป็นต้องเหยียดใครก็ได้นี่” จัสมินไม่ชอบคำพูดหญิงสาวอย่างมาก

“มึงว่าใครหมา!! พวกมึงรุมด่ากูเหรอ” หญิงสาวปรี่เดินเข้ามาพร้อมกับง้างมือตั่งท่าจะตบคนที่ด่าทอเธอ

“เอแคลร์หยุด! อย่ามาก้าวร้าวกับเพื่อนผม!” ไนน์คว้าข้อมือและกดให้ลดลงต่ำ เขายังอยากจะให้เกียรติในฐานะผู้หญิง แต่ถ้ามาทำร้ายเพื่อนของเขาก็คงไม่ยอมเหมือนกัน

“เอาออกไป ก่อนจะวุ่นวายไปมากกว่านี้” นานะโบกมือเรียกลูกน้องให้มาหิ้วหญิงสาวออกไปนอกร้าน และพยักหน้าบอกให้จัดการสั่งสอน

กรี๊ด!!!! “ปล่อยกูนะ ปล่อยฉัน” เสียงตะโกนโวยวายของหญิงสาวดังไปตลอดทาง

“ปะครับ เรื่องวุ่นวายจบแล้ว” หนึ่งพากระต่ายตัวน้อย เดินตามกลุ่มของพวกเขาไม่ห่าง

“พี่หนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นเขาจะโดนอะไรมั่งครับ” วีถามอย่างสงสัยพร้อมทั้งแปลกใจในตัวเองด้วย เขาไม่ได้รู้สึกหวงไนน์แค่ห่วงมากกว่า พอกันผู้หญิงคนนั้นออกไป เขาแค่โล่งใจแค่นั้น

“ไม่มีอะไรมากหรอก นานะคงห้ามไม่ให้เข้ามาที่นี่ตลอดชีวิตและให้ลูกน้องอบรมอีกนิดหน่อย” หนึ่งไหวไหล่ แม้หนึ่งรู้ว่าคนมาก่อความวุ่นวายกับคนของเขาต้องเจออะไรอันเลวร้าย เขาก็เลือกไม่ให้ทั้งคนตัวเล็กและน้องชายรับรู้อยู่ดี

 

นานะพากลุ่มเพื่อนน้องชายไปยังห้องวีวีไอพีแยกโซนออกไปเพื่อความเป็นส่วนตัว ผับของเธอมีทั้งหมดห้าชั้น แต่เปิดสำหรับนักท่องราตรีแค่เพียงสามชั้น ส่วนชั้นที่เหลือ คือในส่วนพื้นที่ทำงานของคนในบ้านเธอ

 

การนั่งในโต๊ะแบ่งออกเป็นสองส่วน ฝั่งเด็ก ๆ จะไปร่วมกันตรงมุมด้านใน ส่วนอีกฝั่งจะเป็นผู้ใหญ่กว่า ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับแขกมาเพิ่มอีกสามคน ทรัวพี่ชายคนที่สาม และฝาแฝดพี่ชายคนที่ห้าและหกของไนน์

“น้อง ๆ อยากกินอะไรนอกเหนือจากบนโต๊ะสั่งได้เลยนะครับ” หนึ่งในฝาแฝดกล่าวออกมา

“ครับ / ขอบคุณค่ะ” เสียงขานรับอย่างแข็งขันของพวกเด็ก

 

พี่น้องตระกูลศิริกิจวัชรโชติเข้ารุมล้อมน้องชายอย่างไนน์ ยกเว้นพี่ชายคนโตนั่งเกาะข้างว่าที่แฟนของตัวเองไม่ยื้อแย่งความรักจากน้องรักของบ้าน แต่ละคนเริ่มพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจสุด ๆ คนขี้รำคาญชักสีหน้า จนตัวเองได้ย้ายมาร่วมเพื่อนกับตัวเอง

“นั่งด้วย” ไนน์บอกด้วยเสียงเหนื่อยหอบจากการรบรากับพี่ ๆ ของเขา

“อะ พวกมึง เข้ม ๆ เลย” เจโอดันแก้วบรรจุของเหลวสีอำพันให้เพื่อนชายหนุ่มทั้งสอง

“ใจเพื่อน” คิวและไนน์พยักพเยิดหน้าให้แก่สองสาวที่จะสั่งเครื่องดื่ม

“วีหนูอยากลองกินอะไรคะลูก คอกเทลไหมแอลต่ำ ลองเบา ๆ ไปก่อน” จัสมินผู้เป็นแม่ทิพย์เลื่อนไอแพดให้ลูกชายดูเมนูเครื่องดื่ม

“เราไม่เคยลองอะไรแบบนี้เลย” เจ้าตัวเล็กส่ายหัวไปมา

“จะเอาไรให้วีดื่ม ดูดี ๆ นะโว้ย เมาขึ้นมาใครจะดูมัน และที่สำคัญน่ะ วันนี้กูกะมาเมาอย่างเดียว” คิวบอกด้วยสีหน้าจริงจังอย่างที่เขาพูดออกไป

“วีจะกินแบบมีสติไม่ให้ตัวเองเมา สัญญาเลยไม่เป็นภาระใครแน่นอน” เจ้าตัวน้อยยกนิ้วก้อยมาสัญญาด้วยอาการมั่นใจว่าตัวเองคุมตัวเองอยู่แน่นอน

“ไม่เป็นไร น้อง ๆ กินกันตามสบาย ส่วนวีพี่จะดูให้ยังไงวันนี้พี่ต้องขับรถพากลับอยู่แล้ว” หนึ่งยกนิ้วก้อยมาเกี่ยวคล้องกับนิ้วเจ้าตัวเล็ก

“...”

 

เพื่อนในกลุ่มรับรู้โดยปริยายว่าเพื่อนเรามีคนดูแลเรียบร้อยแล้ว แต่เจ้าตัวก็ยอมรับแต่โดยดียิ้มร่าเห็นด้วยไม่มีแย้ง พวกเขายอมรับอย่างหนึ่งคือพี่ชายของเพื่อนคนนี้ดูแลเจ้าตัวน้อยดีมากและหวงมากเช่นกัน ตั้งแต่เข้ามาเล่นแสดงความเป็นเจ้าของโดยโอบเอว แถมยังส่งสายตาพิฆาตกวาดไปแทบจะสามร้อยหกสิบองศา

“งั้นพวกหนูฝากเพื่อนหนูด้วยนะคะ” จัสมินบอกกับชายหนุ่ม

“ครับ พี่จะดูแลอย่างดีเลย” หนึ่งตอบก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างมีเสน่ห์ให้แก่เพื่อนสาวของเจ้าตัวน้อย

 

เจ้ากระต่ายน้อยมีคนอาสาดูแลแล้ว เขาหันไปยิ้มร่ากับสองสาวและพยักหน้าให้สั่งเครื่องดื่ม ด้วยท่าทีกระตือรือร้นจะได้ลองทำอะไรใหม่ เพื่อนคนอื่นก็สบตาเห็นพ้องจะให้อีกคนดูแลเพื่อนเขา

“ค่อย ๆ ลองนะครับ กินให้รู้ลิมิตตัวเอง” หนึ่งบอกเจ้าตัวน้อยด้วยความเป็นห่วง แต่เขาเองก็อยากให้น้องได้ลองจะได้รู้ขอบเขตว่าตัวเองกินได้แค่ไหน และที่สำคัญน้องกินอยู่ในสายตาเขา

“ครับ” กระต่ายน้อยพยักหน้าหงึก ๆ

เครื่องดื่มอย่าง Mai Tai* สีแดงของน้ำพันซ์ เป็นสิ่งแรกที่มัมหมีจัสมินจัดให้ลอง เพราะรสชาติออกเปรี้ยวอมหวานและแอลกอฮอล์ไม่แรงเพื่อนตัวเล็กน่าจะกินได้

“อืม...อร่อยไม่ขมเลย” เสียงลากยาวหลังจิบอึกแรกไป พอพูดจบก็ยกตามไปอีกครึ่งแก้ว

 

 

เพื่อนในกลุ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่กด้วยความกังวลของเด็กที่ได้สนุกกับการลิ้มลอง จัสมินผู้เป็นคนส่งเสริมหันไปมองผู้ปกครองในนามของเพื่อน ชายหนุ่มร่างสูงพยักหน้าเบา ๆ อนุญาต

“มึงกูว่าวันนี้ไอ้น้องวีกูเมาแน่ ๆ ” คิวบอกหลังจากเพื่อนตัวเล็กของเขาเริ่มลองแก้วที่สอง

“เอาเถอะอย่างน้อยมันก็อยู่ในสายตาพวกเรา และมันก็มีคนดูแลอยู่” เจโอบอกด้วยเสียงสบาย ๆ

“เอาตามนั้นไปก่อน ถ้าไปห้ามจะงอนไหมล่ะ” ไนน์เสริมมาอีกคน

ระดับความมึนเมาเพิ่มมากขึ้น คนที่น่าจะสนุกสุดคือเด็กน้อยเพิ่งเคยเที่ยว “อ้าว..โชนนน” เสียงร้องเรียกเพื่อน ๆ ให้มาชนแก้วลามไปยังพี่ ๆ ของเพื่อนที่ร่วมวงดื่มด้วย

แกร๋ง! แกร๋ง! เสียงวัสดุสีใสกระทบกัน แทบจำไม่ได้ว่ากระทบกันไปกี่ครั้งแล้วตามคำบอกของคนตัวน้อยที่เมา

“วีพอแล้วไหมครับ หนูเมาแล้วนะ” ผู้ปกครองอย่างหนึ่งปรามเจ้าตัวน้อยยกไปหลายแก้วและเสียงเปลี่ยนเป็นยานคาง

“ไม่อาววว วีม่ายยยมาววว” เจ้าตัวน้อยปรือตามองเขายกนิ้วส่าย

“ครับ ไม่เมาก็ไม่เมา” หนึ่งเออออไปกับเจ้าตัวเล็ก คนเมาที่ไหนจะบอกว่าตัวเองเมา และถ้าเขาไม่ตามน้ำคงมีมุกเดินเป็นเส้นตรงแน่

“แต่พี่ว่าวีพอก่อนไหมครับ” หนึ่งคว้าแก้วเครื่องดื่มกำลังจะเข้าไปปาก

“อาววมา..ของวี!” เด็กน้อยที่โดนแย่งของไป ไล่คว้าคืนเมื่อไม่ได้ เริ่มงอแงด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

“...” หนึ่งกลัวน้องจะแย่งคืนไปได้ เขายกดื่มเองจนหมดแก้ว

 

วีไม่พอใจและเริ่มงอแง ใครห้ามอะไรไม่ฟัง นั่งกอดอกงอนชายหนุ่มตัวสูง จนเครื่องดื่ม Blue Kamikaza ของเมเปิ้ลและจัสมินมาเสิร์ฟ ถ้าเป็นเครื่องดื่มแรง ๆ สองสาวจะให้ลูกชายทิพย์ได้ลิ้มลองนิดหน่อยแค่พอให้รู้รส

“วี!!” เสียงเรียกชื่อเจ้าตัวน้อยจากหนึ่งที่คว้าเครื่องดื่มดังกล่าวกระดกจนหมด

 

แบร่ คนเมาตัวแสบแลบลิ้นที่เอาชนะเขาได้ “อะ ปวด ฉี่....” กระต่ายน้อยงอแง้ด้วยปากเบะยื่นออกมาเต็ม หนึ่งส่ายหัวในความดื้อและเอาแต่ใจของคนเมา ห้ามอะไรทำตรงข้าม รอให้เป็นแฟนก่อนเถอะ จับตีก้นลาย

“ไปครับพี่พาไป” หนึ่งกระตุกมือให้วีลุกขึ้น

คนเมากระชากมือเล็กของตัวเองมาแนบตัวไม่ให้คนพี่จับ บิดตัวหนีเพิ่มอีก “ม่ายยย...อาวว ไปเองโตแล้ว”

เจโอมองหน้าเพื่อนตัวน้อย ดุด้วยเสียงกดต่ำ “วีให้พี่เขาพาไป”

“งั้นกูพาไปไหม” คิวอาสาตัวเอง ต้องหยุดปากทันที เมื่อพี่ชายเพื่อนของเขาจ้องเขม็งทันที เขารีบยิ้มเจือนตอบกลับ “ให้พี่เขาพาไปเถอะมึง พวกกูเป็นห่วง”

“วี...” ไนน์เรียกชื่อซ้ำให้เจ้าตัวยอมตกลง

“ไม่!!! ทามมาย ชอบคิดกานว่าวีเป็นเด็กน้อยอยู่ตลอดเลยย” เจ้าตัวเล็กยกมือกอดอกอย่างไม่พอใจ

“คราวหน้าอย่าให้มันเมาอีกนะพวกมึง” คิวบอกกับเพื่อน

“ครายยยมาววว” เสียงยานคางโวยวายใส่เพื่อนหนุ่มลูกครึ่ง

คิวที่น้องน้อยสวนกลับทันควัน บนพึมพำกับตัวเอง “เมายังหูดีอีกนะมึง...” ขบเขี้ยวด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู

เจ้าตัวน้อยเมาคอพับ หรี่ตามองคนอื่นพร้อมลุกขึ้นยืนเพราะตอนนี้น้ำเต็มกระเพาะฉี่แล้ว หนึ่งที่เฝ้ามองคนดื้ออยู่ เตรียมขยับตาม “อะ อะ ห้ามตามมานะ โกดจิงด้วยยย” และวิ่งจู๊ดออกไปทันที

“ไอ้วี!!” เจโอพูดเสียงลอดไรฟัน เขาพลาดคว้าตัวเพื่อนตัวเล็กไม่ได้

 

อีกฟากฝั่งโต๊ะมองดูเพื่อนของน้องชายกำลังดุน้องน้อยในกลุ่ม พวกเขารู้แล้วว่าทำไมพี่ชายเขาถึงได้หลงคนตัวน้อยนักน่ะ เจ้าตัวทั้งน่ารัก พองอแงยิ่งน่ารักคูณสองคูณสามไปเลย

“หนึ่งกูว่าพาน้องกลับเถอะว่ะ ถ้าปล่อยให้เมามากกว่านี้กูพากลับเองนะมึง” โฟร์ยิ้มกวนส่งไป

“ถ้ามึงไม่ออกตัวจีบสักที กูขอแล้วกันนะ” ทรัวดุนลิ้นยียวนใส่พี่ชายซ้ำอีกคน

“ราชสีห์ที่ใส่ชุดหมาป่าห่มทับด้วยหนังแกะ แค่น้องบอกว่าจะโกรธยังไม่กล้าตามไปเลยหงอยิ่งกว่าลูกหมา ฮิ้วววว” ยอซอทแซวและตามด้วยลูกคู่ทาซอท

“เชี่ย!!” หนึ่งสบถใส่น้องตามด้วยนิ้วกลางแจกจ่ายให้ครบถ้วน

“แล้วมึงไม่ตามไปเหรอหนึ่ง” นานะถามขึ้นมา

“รอสัก 15 นาทีค่อยไป แล้วว่าจะพากลับเลย” หนึ่งยกแก้วเหล้าของตัวเองเหลืออยู่ก้นแก้วดื่มจนหมด และยกนาฬิกาเรือนหรูมาจับเวลารอกระต่ายน้อย

“หนึ่ง วีมันเมายังไม่อนุญาตมากกว่านี้” ไนน์ติงพี่ชายด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“อื่อ รู้แล้วครับ พี่ก็ไม่อยากได้วีแบบไม่เต็มใจหรอกครับ” หนึ่งรับปากน้องชาย เขาเข้าใจที่น้องเป็นห่วง รวมถึงเพื่อนน้องคนอื่นด้วย

เจ้าตัวน้อยประสบความสำเร็จที่หนีทั้งเพื่อนของเขาและคนจอมดุอีกคนมาเข้าห้องน้ำคนเดียวในสภาพเดินโซซัดโซเซ หลังจากทำธุระเสร็จ เขาเดินมาล้างมือและวักน้ำเย็นล้างหน้าให้ตัวเองสร่างเมา

“โอ๊ย... ขอโทษครับ” เขาเดินออกมาจากห้องน้ำปะทะกับสิ่งแข็ง ๆ เขาร้องเสียงดัง เขาคิดว่าเมาหนักจนเดินชนกำแพง แต่พอรู้ว่าเป็นคนเขารีบขอโทษอย่างเร็ว

“ไม่เจ็บนะครับ” ชายหนุ่มดูรุ่นราวใกล้เคียงกับเขาถามขึ้นมาโดยใช้แขนหนาโอบเอวตัวเขาไม่ให้ล้ม

“ครับ ไม่เป็นไรแล้ว” วีรีบขยับตัวเองดิ้นขลุกขลักออกจากแขนหนา

แขนแกร่งล็อกแน่นยังไม่ยอมปล่อย “มาคนเดียวเหรอครับ” คนถามโน้มหน้ามากระซิบผ่านใบหูเขา

คนตัวน้อยหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เริ่มรู้สึกโดนคุกคาม “มะ มากับเพื่อนครับ ปล่อยได้แล้วครับ” เจ้าตัวน้อยร้องบอก

“เดี๋ยวค่อยกลับ ไปสนุกด้วยกันก่อน” ชายหนุ่มออกแรงลากคนตัวเล็กไปยังห้องของเขาที่ไปทางอีกฝั่ง เจ้าตัวพยายามใช้แรงที่ปกติก็ไม่ค่อยจะมี พอเมาก็แทบจะไม่เหลือแรง แต่ยังขักขืนไม่ยอมไปโดยง่าย

 

ชายหนุ่มออกมาสูบบุหรี่ในโซนที่จัดไว้ให้สำหรับแขกชั้นนี้ เขาเห็นคนตัวเล็กน่ารักและตรงสเปกเดินมาเข้าห้องน้ำ เขาคิดว่าอีกไม่นานจะมีเพื่อนหรือแฟนตาม แต่ก็ไม่เลย สบโอกาสเขาพอดีจึงรอจังหวะและพาตัวมายังห้องของเขา

“ผมขอกลับห้องของผมได้ไหมครับ” วีพยายามขอร้องคนตัวสูงใหญ่กว่าเขา และตอนนี้บังคับให้เขานั่งบนตักใช้แขนกักตัวเขาเอาไว้ วียกมือดันอกเอาไว้

“อยู่คุยด้วยกันก่อนสิ นาน ๆ จะเจอคนน่ารักที่ น่ากิน แบบนี้” ชายที่กักตัวเขาแลบลิ้นเลียปาก

“ปล่อยผมกลับห้องเถอะนะครับ”

 

ร่างบางร้องไห้ออกมา อาการที่มึนเมาหายไปหมดแล้วเหลือแต่ความหวาดกลัว เขาไม่น่าดื้อไม่ให้พี่หนึ่งหรือเพื่อนตามมาด้วยเลย ในใจของคนตัวเล็กเอาแต่นึกถึงใครสักคนมาช่วยเขา

“เอาเถอะน้อง อยู่คุยกันก่อน เพื่อนพี่ไม่จับกินตอนนี้หรอก” หนึ่งในเพื่อนร่วมห้องบอกกับเขาด้วยเสียงหัวเราะขบขัน

“ไอ้เวฟมึงไปเอามาจากไหนวะ โคตรน่ารักเลยว่ะ” ชายอีกคนนั่งอยู่ด้านในสุดถาม

“ไปดูดหรี่มา เจอหน้าห้องน้ำเลยพามาด้วยเลย” ชายหนุ่มชื่อเวฟดูแล้วน่าจะเป็นคนที่จุดศูนย์กลางของคนในห้องนี้ตอบกลับไปยังเพื่อน และเขาก้มลงสูดดมกลิ่นกายหอมจากคนบนตัก

“โห..กูต้องรีบเข้าห้องน้ำมั่งว่ะ” เสียงร้องตะโกนแซวพร้อมเสียงหัวเราะดังก้อง

“มาน้องมาสนุกด้วยกันก่อน” อีกคนออกแรงดึงตัวเขาจากอีกคนให้ร่วมเต้นหน้าห้อง

“ไม่ครับ ผมต้องไปแล้ว” เจ้าตัวเล็กยกมือไหว้ขอร้องให้ปล่อยเขาออกไปจากห้องนี้

 

เจ้าตัวน้อยไม่ยอมให้ความร่วมมือ ดันตัวชายคนที่พาเขามาให้ออกจากการโอบเอวเขาตลอด หนึ่งในนั้นจับยัดแก้วเครื่องดื่มใส่มือและจับยกชิดริมฝีปากให้เขาดื่ม แต่วีเอาก็บ่ายเบี่ยงหันหน้าหลบไม่ยอมท่าเดียว

“อะ ถ้ากินแก้วนี้หมดให้กลับไปหาเพื่อน” ชายคนดังกล่าวบอกและรับแก้วจากเพื่อนอีกคน ให้วางลงตรงหน้าคนตัวเล็ก

“กินเถอะน้า พวกพี่พูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว” คนส่งมาเสริมคำพูดให้มั่นใจยิ่งขึ้น

แก้วช็อตที่บรรจุของเหลวใสแบ่งออกเป็นสามสีแยกชั้น นั้นได้ใส่ผลึกเกล็ดสีขาวคล้ายน้ำแข็งเพิ่มลงไปด้วย คนตัวน้อยที่ไม่มั่นใจว่าจะกินดีไหมเพราะเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร ยกมือปาดน้ำตาที่ยังคงไหลอยู่และเอ่ยถามย้อนกลับไป

“ถ้าผมกินหมดแล้วให้กลับจริง ๆ นะครับ”

“อืม”

ชายหนุ่มเหลือบมองคนตัวเล็กที่รับแก้วมาถือแต่ยังไม่ยอมดื่ม ด้วยความใจร้อน เขาแย่งเครื่องดื่มมายกกรอกเข้าปากตัวเอง และออกแรงบีบคางเรียวเล็กของคนตรงหน้า ประกบสิ่งเดียวกันป้อนเครื่องดื่มให้ไหลลงคอ และตามด้วยเรียวลิ้นที่แทรกเข้าไปชิมความหวาน

“อื่อ...”

พลัก!! ประตูบานกระจกถูกกระชากออกอย่างแรงตามด้วยคนตัวสูงกวาดสายตามองไปยังบุคคลทั้งหมดในห้อง จนไปหยุดสายตาที่คนตัวเล็กทรุดลงไปกองบนพื้น ทั้งไอและโก่งคออ้วก

 

 

หนึ่งนั้นรอจนครบเวลา 15 นาที เขาเดินก้าวไปยังห้องน้ำแต่กลับไร้คนของเขา หนึ่งมั่นใจว่าน้องไม่ได้เดินสวนกลับไปที่ห้องแน่นอน บ้าฉิบ!! ร่างสูงด่าตัวเองอย่างหัวเสีย เขาไม่น่าปล่อยออกมาคนเดียวเลย เขาพลาดเอง หนึ่งวิ่งลงไปหายังห้องน้ำชั้นที่อยู่ถัดไปไล่ลงไปถึงยังชั้นล่าง และวิ่งย้อนไล่กลับขึ้นมาอีกรอบ โชคดีมีพนักงานเดินผ่านมา เขาเลยถามถึงคนตัวเล็กของเขา และได้รับคำตอบคือมีคนพาไปแต่พนักงานไม่รู้ว่าพาไปห้องไหน เขาเลยไล่เปิดประตูแต่ละห้อง จนมาเจอกับภาพที่คนตัวเล็กเขาโดนจับบดจูบป้อนเหล้า

“แค่ก ๆ แหวะ ๆ แค่ก ๆ” การป้อนเครื่องดื่มอย่างกะทันหัน วีสำลักและไออย่างรุนแรง น้ำตาไหลพรากพร้อมกับน้ำลายและเครื่องดื่มอ้วกออกมาไหลเลอะเทอะไปทั่ว ใบหน้าขาวเนียนตอนนี้เป็นสีแดงก่ำ

“วี!!” ขายาวก้าวมาจับแขนและดึงตัวให้แนบอกเขา “ไม่เป็นอะไรนะครับพี่มาแล้ว” น้ำเสียงปลอบโยนส่งไปยังคนในอ้อมกอด

“ฮื่อ...พี่หนึ่ง” เจ้าคนน้อยตื่นกลัวก้มลงกับพื้น พอได้รับการช่วยเหลือและดึงมาแนบตัว ในคราวแรกเขาพยายามจะขัดขืนได้กลิ่นน้ำหอมและเสียงนุ่มทุ้มอันคุ้นชิน น้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างหนักด้วยความดีใจและอุ่นวาบในใจขึ้นมา

“กลับบ้านกันนะครับ”

คนอย่างหนึ่งไม่จำเป็นต้องรออนุญาตจากใคร นี่คือคนของเขาและจะพาออกไป หนึ่งย้ายมือจากแผ่นหลังมาวางที่ไหล่และพยุงให้คนตัวเล็กออกเดิน

“เดี๋ยว! มึงจะพาเด็กคนนั้นไปไหน” ไอ้คนที่จูบวีเมื่อกี้ เอามือจับไหล่และเรียกให้เขาหยุด

หนึ่งร้อง เหอะ! ออกมาอย่างหมดความอดทน เพราะเขาต้องพาคนตัวเล็กที่ตื่นกลัวอย่างมากออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว ถึงแม้ภายในใจอันรุ่มร้อนเหมือนมีไฟมาสุม จนอยากจะกระทืบจนสลบคาตีนและเอาคีมคีบมาเลาะฟันของมันให้หมดปากก็ตามเถอะ

เขาหยุดไปหนึ่งก้าว ไหวไหล่สะบัดมือออกและพาคนของเขาเดินไปต่อ

“เด็กมึงยั่วกูก่อนเองนะ” น้ำเสียงเย้ยหยันและดูถูกคนของเขา

เปรี๊ยะ!! เส้นฟางความอดทนอันบอบบางยิ่งกว่าเส้นด้ายขาดลงทันที หนึ่งดันตัวน้องวีให้ยืนพิงขอบบานประตู เจ้าตัวน้อยตื่นกลัวส่ายหน้าและเกาะแขนเขาแน่น

“รอพี่อยู่ตรงนี้นะคนเก่ง” หนึ่งบีบเข้าต้นแขนทั้งสองข้างของน้อง และกดจูบหน้าผากปลอบไปอีกหนึ่งที

 

ผัวะ! หมัดหนักหน่วงเต็มไปด้วยความโกรธอย่างแรงกระแทกเข้าใบหน้าไอ้คนที่กล้าว่าคนของเขา ตุ๊บ! ร่างหนักร่วงลงไปกองกับพื้นและสลบ

“มีใครจะเข้ามาอีกไหม! มาให้พร้อมกันเลย!” เสียงตวาดกร้าวดังลั่นห้องสายตาที่ราวกับมัจจุราชส่งไปยังคนภายในห้องยกนิ้วชี้หน้าไปแต่ละคน

คนภายห้องได้อ้าปากค้างมองตามเพื่อนตัวเองนอนแน่นิ่ง ต่างพากันยกมือโบกยกแพ้ ลู่หลบสายตาก้มหน้าหนี

 

“จำไว้นะพวกมึง อย่ายุ่งกับคนของกู”

 

 

To be continued…