ตอนที่ 6 

"ภรรยา"

เขาเลิกคิ้วขึ้น มองหน้าเด็กชายตาสีม่วงผมสีขาวที่จ้องเขากลับเช่นกัน คนอื่นๆที่ยังตื่นอยู่ก็ต่างหันมามองเขาเช่นกันฮุ่ยหมินไม่ได้ขยับไปไหนแต่นิ่งเงียบเพื่อมองปฏิกิริยาเด็กน้อย ขาสั้นเดินย่ำๆมาหาไม่หยุด ชุดสีขาวถ้าเพ่งดีๆก็เห็นว่าเป็นขายปักดิ้นทองลายภูเขาสลับกันไปมาที่ช่วงปลายผ้า 

"ภรรยาของข้า"

"ข้ามิใช่ภรรยาเจ้า"

ฮุ่ยหมินปฏิเสธ ภรรยาพ่อมึงสิ เด็กชายชุดขาวนิ่งเงียบลงแล้วนั่งลงข้าง ๆ ฮุ่ยหมิน คนที่ตื่นอยู่กะพริบตาปริบ ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นคุณชายคนนี้มีสามีเป็นเด็กขนาดนี้เลยเหรอและเด็กคนนี้มาจากไหน แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามทุกคนจึงหันกลับไปทำธุระตัวเองส่วนเขามองเด็กที่นั่งข้างๆจ้องหน้าตัวเอง 

"ข้าชื่อหลินอวิ๋น"

เด็กน้อยเอ่ย ดวงตาเรียวรีที่แสดงถึงความหล่อเหลาจ้องมองภรรยาของตัวเอง 

"อืม"

"ภรรยาชื่ออะไร"

ดวงตากลมเหลือบมองเด็กน้อยด้วยหางตาอีกรอบ แล้วลุกขึ้นเดินตรงไปทางป่ามืดๆ

"ตามมา"

...

ขอร้องเถอะนะ ถึงกูจะชอบผู้ชายแต่กูยังไม่อยากเป็นเปโด[๗] กูคือแบบงงมากอีควาย อะไรเนี่ยนึกว่าลูกหลานใครไม่รู้มากวนตีน ดูจากเสื้อผ้าหน้าผมแล้วไม่น่าใช่ พอจะถามอะไรก็รู้ว่าพวกอยากรู้อยากเห็นอยู่ตรึม 

เขาเดินนำหน้าเด็กน้อยไปตรงที่ใกล้ๆลำธารมือบางล้วงเข้าไปตรงช่องว่างของแขนเสื้อที่ยาวลงมาหยิบหิ่งห้อยออกมาบินข้างนอกมันคือหิ่งห้อยวิเศษอย่ารู้คุณสมบัติมันมากเลยเอาเรื่องอีเด็กหน้าขาวนี่ก่อน 

"เอาละ หลินอวิ๋นเธอเป็นใคร"

"สามีของภรรยา"

เขาทำหน้าเอือมใส่ ภรรยาแม่มึงสิ 

"รู้ได้ไงว่าข้าคือภรรยาเจ้าขนาดชื่อข้าเจ้ายังไม่รู้เลย"

เขาถามกลับ พูดอยู่นั้นภรรยาๆๆ 

"ด้ายแดงเจ้าเชื่อมกับด้ายแดงข้า"

555555555555555555555555555555555555555555555555555

โอ๊ย ๆ ขอโทษ ๆ พอดีขำมุกเด็กมัน ด้ายแดง ด้ายแดงอะไรของมึ๊งง 

"ฮะฮะ เพ้อเจ้ออะไรของเจ้า"

ฮุ่ยหมินหัวเราะออกมาเบาๆ เอามือข้างที่ไม่ได้ถือร่มเอามาปิดปากหัวเราะ ดวงตากลมจ้องมองเด็กตัวขาวที่มองมาหาตัวเขาไม่หยุด ฮุ่ยหมินรู้ตัวจึงกระแอมนิดๆ 

"อะฮึ่ม ข้าขอถามเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเจ้ากับข้าเป็นสามีภรรยากัน"

หลินอวิ๋น เด็กชายตัวน้อยเอียงคอมองด้วยความไม่เข้าใจคำถามแต่ก็เอามือเล็กๆจับอะไรสักอย่างแถวนิ้วก้อยข้างซ้ายตัวเอง จะไม่มีปัญหาอะไรเลยถ้าตัวเขาไม่ถลาไปพร้อมกับความรู้สึกแถวนิ้วก้อยข้างซ้ายที่เหมือนถูกลาก ร่มเหล็กหล่นดังตุบ 

เชี่ยยยยย 

ใบหน้าหวานแสดงความตกตะลึงออกมาทันที ปากเล็กอ้าออกอย่างอึ้ง กู อ้าค เรียล 

"นี่ไงด้ายแดงของเจ้าและข้าผูกกัน ท่านป้าบอกเองว่าคนที่ไม่มีชะตาชีวิตจะมีด้ายแดงผูกติดกับข้าแสดงว่าข้ากับเจ้าเป็นสามีภรรยากัน เพราะเราทั้งสองต่างไม่มีเส้นของชะตาชีวิต"

ห๊ะ ? 

เส้นอะไรบ้างนะ 

"เส้นชะตาเหรอ"

"ใช่ มนุษย์ทุกคน แม้กระทั่งเทพก็มีเส้นชะตาชีวิต ข้าเห็นเส้นชะตาชีวิต ด้ายแดง เชือกแห่งความตายของทุกคนเพราะแม่ข้าคือเทพชะตาแห่งชีวิตไง ท่านพ่อข้าก็เป็นเทพสวรรค์ ข้าถูกทุกตัดสินลงมาที่โลกมนุษย์เพราะข้าคือลูกของเทพสวรรค์และเทพแห่งโชคตะชา ท่านป้าเทพชะตาแห่งความรักสงสารข้าเลยส่งข้ามาหาเจ้า"

เอ่อ... ไม่เข้าใจครับ 

"งั้นเจ้าคือเทพ ? "

"อื้อ ใช่ข้าเป็นเทพตอนนี้ข้าเป็นร่างเด็กเพราะท่านพ่อลดพลังลง"

จริงๆ ถ้าไม่ลดพลังลงมันจะขนาดไหนเนี่ย เพราะปราณที่แผ่ออกมามันก็เกินปราณด่าน 4 อยู่หลายขั้นเลยนะ ฮุ่ยหมินยืนเรียบเรียงความคิดสักพัก จริง ๆ อย่าเรียกว่ารวบรวมความคิดเลยบอกว่ายืนให้หายงงก่อนดีกว่า จู่ๆมีเด็กมาบอกว่าเป็นผัว บอกว่าด้ายแดงผูกกัน(กูเชื่อเพราะแม่งเล่นดึงด้ายแดงเล่นไม่หยุดนี่แหละ แขนกูแกว่งไปมาหมดแล้ว) แถมยังเป็นลูกเทพ เป็นเทพอีก กู แบบ ว่า พูด ไม่ ออก 

"งั้น มานี่"

ร่างโปร่งเดินไปคว้าตัวเด็กน้อยแล้วเข้ามิติไปปล่อยให้ร่มเหล็กนอนตรงพื้น

...

"ท่านเสือ!"

ฮุ่ยหมินตะโกนเรียกท่านเสือเสียงดังลั่น เสือตัวใหญ่ที่นอนทับขาหน้าตัวเองก็ลืมตามามองเจ้านายคนใหม่ ก็เห็นร่างโปร่งของเจ้านายในชุดที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นร่างโปร่งเคยเย็บมันและอวดให้ดูอยู่ แต่เด็กน้อยผมขาวในชุดขาวนั้น ใครกัน 

"ท่านฮุ่ยหมิน ท่านลักพาตัวเด็กมาหรือ"

"ตลก! เด็กนี่จู่ๆก็บอกว่าผม เอ๊ย ข้าเป็นเมียมัน ไม่พอนะพูดอะไรก็ไม่รู้ด้วย ข้างงมาก ไม่เข้าใจ เลยเอาให้ท่านเสือคุยด้วยเนี่ย บอกเป็นลูกเทพสวรรค์กับเทพชะตา เห็นด้ายแดง ท่านเสือรู้มั้ยตอนเด็กคนนี้ เอ่อ ชื่ออะไรนะ อ่อ หลินอวิ๋น นั้นแหละ ดูสิ เด็กใช่มั้ย ท่านรู้สึกถึงพลังปราณด่านเซียนมั้ยท่าน"

หลังพูดด้วยความรวดเร็ว ใบหน้าสวยแดงหอบเพราะพูดจนไม่ทันหายใจ มือเล็กแนบอกด้วยความเหนื่อย 

"ค่อยๆพูดก็ได้ ข้ายังอยู่ที่เดิม"

เสือตัวใหญ่เลื่อนน้ำเย็นให้คนในชุดดำดื่มกันคอแห้ง แล้วหันมามองเด็กตัวเล็กที่ยืนนิ่งๆไม่พูดไม่จา ดวงตาเรียวรีสีม่วงราวกับเม็ดพลอยม่วงคล้ายสีดอกตะแบก[๘] ผิวขาวราวหยวกกล้วย ริมฝีปากสีส้ม จมูกปลายอมชมพู ใบหน้าราวกับเทพสวรรค์ ชุดสีขาวใส่ซ้อนสองชั้นช่วงปลายลงจากเข่าปักดิ้นด้ายสีทองเหลื่อม 

"ท่านหลินอวิ๋น ข้าชื่อเสือ เป็นสัตว์ที่ดูแลกำไลเนาวรัตน์"

เด็กชายโค้งตัวยกมือทำความเคารพด้วยท่าทีนอบน้อม 

"ท่านเสือ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รู้จักท่าน"

ฮุ่ยหมินอ้าปากค้าง มองหนึ่งคนหนึ่งตัวสลับกันไปมา พวกมึงรู้จักกันเหรอครับ 

"ท่านเสือรู้จักหลินอวิ๋นด้วยเหรอ"

หางยาวกระแทกลงกับน้ำเจิงในมิติกำไลที่ตัวเองดูแลอยู่ หูสองข้างกระดิก 

"ท่านผู้นี้คือบุตรของเทพสวรรค์กับเทพแห่งโชคชะตา กล่าวได้ว่าเป็นคนที่มีความปรีชาสามารถอายุเพียง 17 ปีก็มีพลังเทียบเท่าบิดาแล้ว แต่ว่ากฏเทียบสวรรค์ที่ว่าห้ามเทพสวรรค์กับเทพแห่งโชคชะตาทั้งสามมีสัมพันธ์กัน เรียกได้ว่าเป็นที่ลือเลื่องบนสวรรค์ว่าบุตรต้องห้ามถูกผลักตกสวรรค์" 

ดวงตาสีนิลเหลือบมองเจ้าของเรื่องที่ไม่พูดอะไรทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิม

"แล้วเกี่ยวกับข้ายังไง ไม่เข้าใจ"

นิ้วยาวชี้เข้าหาตัวเอง แล้วชี้ไปที่หลินอวิ๋น

"เห็นว่าเทพแห่งโชคชะตาทั้งสาม มี เทพชะตาแห่งความตาย เทพชะตาแห่งชีวิต และ เทพชะตาแห่งความรัก เทพชะตาแห่งความตายมีความรักความปรารถนาดีให้แก่ บุตรต้องห้าม จึงไม่ปั้นเส้นด้ายชะตาชีวิตและความตายให้ แต่เทพชะตาแห่งความรักต้องปั้นด้ายชะตาความรักให้ทุกคนเลยให้ปลายด้ายไปผูกกับคนที่ไม่มีเส้นแห่งโชคชะตาเหมือนกัน"

"ผมไม่มีเส้นแห่งโชคชะตา?"

ท่านเสือพยักหน้า 

"ภรรยา บนตัวเจ้ามีแค่เส้นด้ายสีแดงที่ผูกนิ้วก้อยข้างซ้ายของเจ้าเท่านั้น"

"แต่เจ้ายังเด็ก หลินอวิ๋น"

"ข้า 64 หนาวแล้ว บิดาข้าดึงพลังข้าออกเพื่อไม่ให้พลังเทียบเท่ากับเขา"

ห๊ะ 

"ไม่ให้พลังเท่าเทพสวรรค์งี้เหรอ"

ใบหน้าเท่าฝ่ามือขยับขึ้นลง มือป้อมเอื้อมมาจับปลายแขนเสื้อสีดำ

"แต่ถ้าเจ้าอยากให้ข้ามีพลังเยอะเท่าบิดาข้า ข้าจะเดินปราณอีกครั้ง"

[๗] เปโด : โรครักเด็กหรือพีโดฟิเลีย-Pedophilia จัดว่าเป็นพฤติกรรมผิดปกติหรือวิตถารอีกแบบหนึ่ง กลุ่มเดียวกับซาดิสม์หรือพวกชอบแอบดู-วอยูริสม์ (voyeurism) เป็นต้น

[๘] พลอยม่วง ดอกตะแบก : เพชรอเมทิสซ์ค่ะ หรือทางญี่ปุ่นเรียกว่า คริสตัลม่วง