ตอนที่ 3

พอกินเกือบหมดพ่อลูก(คนสุดท้อง)ที่แสดงความรักกันเสร็จก็หันไปถามลูกคนอื่นบ้างด้วยความรัก

"ทำไมเจ้ายังสอบขุนนางไม่ได้อีก"

"เรียนได้คะแนนเท่านี้จะสู้คนอื่นได้ยังไง"

"อ่อนแอแล้วยังไปสมัครทหาร สมองเจ้าเท่าเมล็ดงารึ"

รักจริงๆ

พอถึงตาเขาบ้าง เฮียแกมองหรี่ตาเหมือนไม่รู้จะพูดอะไร มีอะไรให้พูดบ้างละฮุ่ยหมินคนเก่าฮีแกเรียนก็เกือบที่หนึ่ง พลังกายก็ไม่ด้อย แถมกำลังสอบขุนนาง

"จะสอบขุนนางแล้ว เจ้าจะเข้าที่กรมใด"

"ไม่เข้าสักกรมขอรับ"

เขาเอ่ยนิ่งๆ 

"ว่าอย่างไรนะ!"

เสนาบดีวัยกลางคนตวาดเสียงดังลั่น

"ก็ข้าไม่อยากไปสอบแล้ว ข้าจะออกไปข้างนอก"

ฮุ่ยหมินกล่าวเจตนาแล้วดื่มน้ำชาล้างปาก

"หึ! น้ำหน้าอย่างเจ้าจะมีปัญญาที่ไหนได้ อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าไอ้บุตรเนรคุณ!!!!"

ร่างสูงโปร่งรีบลุกขึ้นยืนย่อตัวก้มหน้าต่ำแล้วเดินออกจากห้องอาหารได้ยินเสียงแว่วๆตะโกนไล่ว่าให้ตัดเบี้ยหวัดและอดอาหารสามวัน 

..

ฮุ่ยหมินเดินมาถึงเรือนตัวเองแล้วนั่งไกว่ขาตรงชานเรือนก่อนจะตั้งจิตไปที่กำไลอีกครั้ง

พอลืมตาก็เจอนกเค้าแมวกระพือปีกบินไปเกาะตรงนู้นทีตรงนี้ที 

"ท่านเค้าแมว"

"ขอรับ"

นกตัวเขื่องบินมาหาฮุ่ยหมินทันที

"ข้าอยากเรียนภาษา"

ตึง!!

"ได้ขอรับ นี่คือหนังสือที่รวบรวมภาษาทุกมุมยุทธภพทั้งหมด 583 เล่ม 78 ภาษา"

หนังสือเย็บขอบด้วยด้ายผ้าหลายเล่มกระจายเต็มโต๊ะตรงกลางหอสมุดแห่งนี้ เขาถูมือสองสามที

"ขอกระดาษกับหมึกด้วยอยากฝึกอักษรแต่ละภาษา"

นกเค้าแมวตีปีกกระพือสองรอบแล้วก็มีกระดาษ พู่กัน หมึกโผล่ที่โต๊ะตัวเดิม ฮุ่ยหมินรีบเดินเข้าไปทันที ไม่อยากบอกว่า เขาเป็นคนชอบเรียนรู้สุดโต่งมาก ชอบเรียน อยากรู้ เต็มไปหมด ยิ่งเจออะไรแบบนี้ยิ่งชอบ

"ส่วนนี้ยาความจำดีที่ข้าได้ไปขอจากเจ้างูเซาแมวมา โปรดกินแล้วก็อ่านเถอะขอรับ"

"ขอบคุณมาก"

ฮุ่ยหมินให้รางวัลคือการลูบหัวลูบปีกนกเค้าแมวเบาๆแล้วก็จมอยู่กับตำราหนังสือภาษาต่างๆที่ได้มาทันที

..

อ้วก ความรู้ทำให้คนอ้วกได้

ผมเคยเรียนฟิสิกติดกันทั้งวันทั้งคืนเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยที่ดีที่สุดผลคือ อ้วกแตกตอนนี้รู้สึกอยากอ้วกอี 78 ภาษามาก แต่ยังดียังมีนกเค้าแมว เอ๊ย ท่านเค้าแมวที่ไปเอาขนมหวานและน้ำหวานมาให้เขาตลอด เวลาหลายวันและยาความจำดีทำให้การเรียนที่เรียนไปไม่สูญเปล่า ตอนนี้เขาสามารถพูดอ่านเขียน แต่งกลอน สร้างบทกวี ตีความข้อความต่างๆ ได้ถึง 78 ภาษาเป็นภาษาที่ใหม่มากสำหรับเขา ที่โผล่มาบนโลกยุทธภพแห่งนี้ ปกติเขาก็พูดได้ 4 ภาษา ภาษาไทย อังกฤษ จีน คำเมือง[๓] 

เอาละเขาควรเรียนต่อ 

"ท่านเค้าแมว ข้าจะเรียนให้หมดทุกตำรา ตอนนี้ข้าไปกินข้าวก่อนนะ"

...

ฟึ่บ

เขามาโผล่ที่มิติของท่านเสือ จริงๆในมิติมันไม่ได้หิวเท่าไหร่หรอก เพราะเขาเล่นกินขนมตลอดเวลา แต่เพื่อสุขภาพที่ดี

"ท่านเสือ ขอข้าวขาหมูติดมัน 1 จาน เอาซุปด้วย"

ข้าวขาหมูจานใหญ่ก็โผล่ตรงหน้าพร้อมกับโต๊ะและเก้าอี้ อเมซิ่งจนน้ำตาจะไหล เขาปรบมือให้ท่านเสือที่แกว่งหางตีกับน้ำที่เจิงอยู่ แล้วลงมือกินข้าวขาหมูด้วยความรวดเร็วเมื่อกินอาหารเสร็จแล้ว

"ท่านเสือ"

"ว่าอย่างไร ท่านฮุ่ยหมิน"

"เจ้าของคนก่อนเขาทำอะไรมาเหรอ ถึงได้มีข้าวของเยอะแยะมากมายขนาดนี้"

จริงๆ เขาพึ่งสงสัยหลังกินข้าวเสร็จ ว่าตอนที่ท่านเสือเสกทอง เสกของกินมันเยอะมากจนนับแทบไม่ถ้วน

"เขาเป็นยอดยุทธภพ เป็นปรมจารย์ และเป็นบรรพบุรุษผู้ยิ่งใหญ่"

"แล้วทำไมเขาถึงตายละ"

หางที่แกว่งตีน้ำหยุดลง พร้อมกับดวงตากลมโตสีดำที่เหม่อทะลุตัวเขาไป

"ท่านผู้นั้นตัดสินใจลาจากเอง"

ความเศร้าแฝงออกมาตามน้ำเสียงที่แสดงถึงความเสียใจและน้อยใจ 

"เขาอายุเยอะมั้ย"

"8583 ปี"

...

อะไรนะ 

"แปดพันกว่าปีเลยเหรอ ไม่แก่เหรอนั้น"

หางยาวฟาดลงน้ำเจิงถี่ๆจนน้ำกระจายตัวเป็นวงกว้าง

"ข้าขอชี้แนะให้ท่านไปศึกษาตำราให้ครบทุกเล่มในมิติหนังสือนั้นแล้วค่อยมาคุยกับข้าอีกครั้ง"

ร่างบางยิ้มแหย แล้วก็พยักหน้าให้

"ได้ๆ ข้าขอเงินด้วยนะ ขอเยอะๆเลย"

...

เวลาในมิติผ่านไปอย่างยาวนาน แต่ตัวของฮุ่ยหมินในเวลาจริงแค่นั่งหลับตานิ่งๆตรงชานเรือน ผ่านไปแค่ 1 ก้านธูป ดวงตากลมก็เปิดขึ้นมา พร้อมกับสภาพที่ดูตาลอยๆ 

ไม่ลอยก็แปลกแล้วไอ้ควาย

นั่งเรียนภาษา ประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ สังคมศาสตร์ ลำดับในวัง ยศในพรรค ไหนจะวัฒนธรรมในแต่ละแคว้น แต่ละเมือง รู้สึกเหมือนตีนกาจะขึ้น ร่างผอมโปร่งลุกขึ้นและเข้าไปในเรือนอีกครั้ง ค้นตำรา หนังสือ สมุดของเจ้าของร่างเดิมที่เขียนไว้ 

แด่ท่านผู้ที่มาไกล

ตัวข้านามว่าฮุ่นหมิน เป็นเพียงจิตดวงน้อยที่อาศัยร่างนี้ เพื่อรอผู้ที่เหมาะสม

อันตัวข้าขอบคุณสำหรับร่างดีๆนี้ ขอลา

                                                   ฮุ่ยหมิน

บอกตามตรง กูงงตั้งแต่บรรทัดแรกของกลอน แต่พอเข้าใจว่าโดนยกร่างให้ เลยขอบคุณพึมพำสวดบทแผ่เมตตา นะโม 3 จบให้ เอาจริงๆตั้งแต่ทะลุมิติ เกิดใหม่ ก็เฟลเหมือนกันนะ คือชีวิตเก่ายังใช้ไม่คุ้มเลย แต่โชคดีที่ไม่มีห่วง ไม่อย่างนั้นคงคิดถึงครอบครัวมาก /เหยียดตามองพ่อชาติใหม่ แต่ในเมื่อมันช่วยอะไรไม่ได้ก็ไม่รู้จะหาทางกลับยังไง กลับไปอาจจะเป็นผู้ป่วยติดเตียงที่เส้นประสาทโดนไม้เสียบแทงจนพรุนก็รู้สึกไม่อยากกลับเหนือยๆ ตอนที่เรียนจนหมดวิชา ยังไม่ได้เรียนยิบย่อยนั้นเขาก็หยิบหนังสือที่เจ้าของกำไลคนเก่าบอก(สั่ง)ให้อ่านมาก็รู้สึกเหมือนอ่านนิยายกำลังภายในจีน วังหลังจีน ย้อนอดีตจีน นิยายจีนย้อนยุค มีปล.ทุกเล่มว่า

เจ้าต้องเป็นไกด์ไลน์(ขีดฆ่า)คนที่ช่วยเหลือตัวเอก

อ่านตอนแรกก็เอ๋อแดกเลยไปถามท่านเสือก็ได้เรื่องมาว่า ให้เขาช่วยเหลือตัวเอกไม่ให้ตายห่าไปก่อนนั้นเอง ตัวเอกพวกเนี่ยแม่งไม่มาในเวลาเดียวกันหรอก คนหนึ่งสร้างชื่อเสร็จ อีกคนสร้างต่อกับอีกเมืองงี้ โดยที่ไลน์เรื่องไม่ทับกัน ไม่มีภาคสองต่อด้วย กูก็ว่าทำไมเจ้าของคนเก่าแม่งอายุยืน เพราะต้องช่วยตัวเอกตามหนังสือในชั้นหนังสือจนเกือบครบละ เหลือแค่ไม่กี่เล่ม ไอ้ส่วนเรื่องอายุก็ตามวรยุทธ์หรือปราณที่มี โดยปราณจะสร้างจากจินตันซึ่งอาศัยอยู่กลางอกใกล้หัวใจ เป็นที่อยู่ของรากปราณพอเราเพ่งสมาธิหรือเพ่งจิตเข้าไปในจินตันก็จะมีปราณแผ่ออกมาเรื่อยๆ จนพัฒนาและสามารถเอามาใช้ได้นั้นเอง เหมือนว่าการทำสมาธิจะเป็นการรดน้ำเติมปุ๋ยจนมีผลผลิตงี้ 

ซึ่งปราณเนี่ยก็สามารถพัฒนาได้ไปตามลำดับขั้นขึ้นสูง 4 ด่าน 10 ขั้น 4 ด่านคือวัดว่าเป็นคนสามัญ หรือ คนใช้พลังปราณ ด่านแรกคือ สามัญปราณ ใช้หกเหินเดินอากาศแต่ไม่รวดเร็วและใช้ได้ในช่วงเวลาสั้นๆ โดยจะมีด่านให้ทะลุไป เป็นขั้นๆ เช่น ขั้น 1 เมื่อทะลุแล้วจะหูดีขึ้น ประมาณนี้ คือเบสิกพื้นฐาน

ส่วนของด่าน 2 คือด่านพลรบปราณ ด่าน 2 สามารถใช้ควบคู่กับอาวุธมีวิชาต่อสู้ ไม่ก็มีปราณพิเศษบ้าง เช่นควบคุม ดินน้ำ ลม ไฟ แต่จะมากหรือน้อยก็ตามขั้นที่สูงมากขึ้น 

ด่าน 3 นี่ส่วนใหญ่จะมีแต่ราชวงศ์ แม่ทัพ คนเก่งๆ เท่านั้น คือ ด่านราชัน ไอ้ด่านเนี่ยจะเร็วขึ้น พลังเยอะขึ้น ก็มีส่วนน้อยที่จะข้ามจากด่าน 2 มาด่าน 3 เป็นจำนวน 1/10 คนได้ ก็ถือว่าไม่เยอะมากแต่พบได้ทั่วไปตามวัง ลำดับขั้นก็จะแสดงพลังเยอะขึ้นเอาปราณทำรูปร่างได้ 

ด่าน 4 ด่านเซียน ก็ง่ายๆ เซียน ด่านนี้ทะลุแล้วไม่มีขั้น พัฒนาต่อได้อายุยืนนานมาก ไม่มีใครทะลุได้เท่าไหร่ทั้งทวีปมีอยู่ 1 คนไรงี้ เรื่องพลังก็ทำได้เกือบหมด ทำของลอย เหาะเหินเดินอากาศ ตบกับพวกราชันคือชนะลอย

ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ฮุ่ยหมินคนเก่งอย่างกู อยู่พลรบปราณขั้น 2 จ้าาาาา

อีควายยยย พากูมาก็หาความ marrysoo[๔] ให้กูหน่อยก็ไม่ได้!!!!!! 

_______________________________

[๓] คำเมือง = คำเหนือ

[๔] marrysoo = ตัวเอกเก่ง ไม่ก็เวลาลำบากก็ต้องมีคนช่วยตลอดดดดดด แทบไม่ซวย