ตอนที่ 22

ในห้วงจิตเนาวรัตน์ 

ร่างขาวเนียนปรากฎในสายตาสัตว์ผู้ดูแลทั้งสี่ที่แต่ละตัวต่างเบียนหน้าหนี เพราะให้ความเกรงใจ แม้เจ้าตัวไม่ได้คิดอะไรก็ตาม ฮุ่ยหมินกำลังแช่แม่น้ำปราณเพื่อฟื้นฟูกำลังของตัวเอง เหตุผลนั้นเกิดจากไม่กี่วันก่อน

'ท่านฮุ่ยหมิน'

เสียงของจิตกระบี่ปิงดังขึ้นขณะที่เขากำลังจิบชาในโรงเตี๊ยมของเมืองเทียบท่าในแคว้นซีเปียน  

'มีอะไร'

มือขาวรับถ้วยชาจากมือลูกเทพที่เจ้าตัวใช้ปราณเพื่อให้ชาคลายร้อน 

'ข่ายฝานแย่แล้ว จิตเขาไม่ได้อยู่ในร่าง'

น้ำเสียงร้อนลนส่งผ่านจิตมา ทำให้ฮุ่ยหมินชะงัก หมายความว่าไงวะ จิตหลุดเหรอ หรือกลายเป็นผีไปแล้ววะ ไม่เข้าใจจ้า 

'หมายความว่าไง'

'ข้าคิดว่าเขาถูกจู่โจมโดยปีศาจลักฝัน พวกเรามาปราบปีศาจแมงมุมที่หมู่บ้านฟู่ หลังจากปราบเรียบร้อยแล้วชาวบ้านให้มาพัก ข้ารู้สึกแปลก ๆ เลยอาสาเฝ้าให้ข่ายฝานหลับ แต่ไม่คิดว่า..'

'เข้าใจแล้ว เจ้าช่วยเขาได้มั้ย เขาพาพยัคฆ์ขาวไปด้วยหรือเปล่า'

'ข้าทำไม่ได้ ข้าไม่รู้สึกถึงตัวปีสาจลักฝันเลย ข้าคิดว่าน่าจะมีของวิเศษบางอย่าง พยัคฆ์ขาวก็มาด้วย แต่เขาก็ไม่รู้สึกเช่นกัน พวกเราพยายามปลุกข่ายฝานแล้ว แต่เขาพึมพำแค่แม่ของเขา'

ฮุ่ยหมินลุกขึ้นแล้วพาหลินอวิ๋นให้ตามขึ้นไปบนห้องพักบนโรงเตี๊ยม ร่างสูงของลูกเทพเลิกคิ้วคล้ายถามว่าเกิดอะไรขึ้น 

"ข่ายฝานถูกปีศาจลักฝันพาจิตออกห่างร่าง เราไปแคว้นเป่ยเปียนเร็วสุดคือสิบวัน โดยไม่พัก แต่ก็ไม่ทัน เพราะจิตออกจากร่างได้แค่สองวันเท่านั้น"

ฮุ่ยหมินอธิบายง่าย ๆ เขาคิดว่าปีศาจลักฝันต้องมีของวิเศษอย่างที่กระบี่ปิงว่าไว้ ทำให้สัมผัสตัวตนไม่ได้ มีวิธีเดียวที่จะช่วยได้

"ภรรยาจะให้ข้าทำอะไรหรือไม่"

เขาพยักหน้ากับคำถามไอ้ลูกเทพ 

"เจ้าสามารถกลายร่างเป็นมังกรได้ใช่มั้ย"

ฮุ่ยหมินถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่คนตัวโตกลับรู้สึกถึงเค้าลางบางอย่างที่ชวนให้เขาลำบากใจ 

"ก็ ใช่ อย่าบอกนะ"

"ใช่แล้ว เจ้าแปลงกายเป็นมังกรให้ข้าขี่แล้วรีบไปแคว้ยเป่ยเปียนเถอะ"

หลินอวิ๋นรีบส่ายหัวปฏิเสธทันที ร่างมังกรใช้ปราณสูงมากในการแปลงกาย ที่สำคัญถ้าจะแปลงกายเขาต้องถอดอาภรณ์ทั้งหมดตรงที่โล่งกว้างเพื่อแปลงกายน่ะสิ 

เขาเป็นถึงเทพ ไม่ทำเรื่องน่าอาย

"นะ สามี นะ"

"ได้ เราไปหาลานกว้างเพื่แปลงกายเถอะ"

พรึ่บ 

เพื่อไม่ให้หลิวอวิ๋นอายเกินไปกระผมนายฮุ่ยหมินได้ให้เจ้าตัวสวมชุดเหมือนเสื้อคลุมอาบน้ำบาง ๆ ที่ฉีกไปก็ไม่คิดอะไร ที่สำคัญ เขามีร่มบังอนันต์ของวิเศษระดับบรรพกาล ที่มีความสามารถล่องหนได้ด้วย 

แต่ว่าปกติไอ้พระเอกคนนี้ไม่ควรเสียท่าให้ปีศาจลักฝันมั้ย เนื้อเรื่องเปลี่ยนรึเปล่าวะ ทำไมมันเป็นอย่างนี้ กูงง 

ร่างมังกรของหลินอวิ๋นเป็นสีขาวปรอด มีเพียงลูกตาที่เป็นสีม่วงอ่อน หน้าตาเหมือนเบียคุรัยในเรื่องรีเบิร์ด ฮุ่ยหมินดีดตัวขึ้นบนหัวมังกรตัวใหญ่มหึมา ขนาดใหญ่กว่าตึกยี่สิบชั้นอีก ปราณลูกเทพมันเยอะแค่ไหนวะเนี่ย 

"ไปเลยสามี~"

มือบางตบปุ ๆ บนหัวมังกร หลินอวิ๋นได้แต่ปลงและบินทะยานขึ้นฟ้าเพื่อไปที่แคว้นเป่ยเปียนโดยเร็ว 

หมู่บ้านฟู่  

ร่างสูงสมส่วนของศิษย์ปีสุดท้ายของโรงรั้วดำเกือบหาชีวิตนอนกระสับกระส่ายเพราะพลังของปีศาจลักฝัน มีเพียงกระบี่ปิงที่คืนร่างถ่ายปราณน้ำแข็งอ่อนเพื่อให้อาการไม่หนักถึงขั้นละเมอออกไปข้างนอก เพราะมีศิษย์คนหนึ่งเดินออกไปข้างนอกในป่า ดีที่พยัคฆ์ขาวรู้สึกได้และพากลับมา 

หากคิดไม่ผิด ของวิเศษนั่นน่าจะเป็นประเภทลบตัวตนและกักขัง ทำให้ไม่รู้สึกถึงปีศาจลักฝันเลย 

'ปิง หมู่บ้านอะไร'

เสียงจิตของฮุ่ยหมินดังขึ้น 

'หมู่บ้านฟู่ขอรับ'

'อ้าว ไปผิดหมู่บ้าน ขอโทษที'

ไอ้เจ้านายเวร ข่ายฝานตายโลกนี้จะได้ผันผวนสิ ทำมาเป็นเล่นอีก กระบี่ปิงแอบถอนหายใจในร่างมนุษย์ ชาวบ้านทุกคนก็อยู่ในสภาวะหลับใหลแต่ไม่หนักเท่าศิษย์โรงรั้วดำ 

พรึ่บ

พยัคฆ์ขาวที่อยู่ข้าง ๆ ลุกขึ้นทำท่าเตรียมกระโจน เมื่อประตูไม้พุเปิดออกก็พบท่านฮุ่ยหมินในชุดสีน้ำเงินเหลือบทองทะมัดทะแมงต่างจากปกติ ใบหน้าจริงจังเคร่งเครียดแต่ไม่พบท่านหลินอวิ๋น 

"เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับ"

"ข้าโดนลูกเท..หลินอวิ๋นงอนนิดหน่อย แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา ข้าเข้าไปดูเนื้อเรื่องของข่ายฝานมันคล้ายถูกเปลี่ยน ทั้งตัวนายเอกหญิง และเนื้อเรื่องบางอย่างก็ถูกเปลี่ยนไปด้วย ทำให้ตอนนี้ข้าไม่สามารถเขาไปช่วยศิษย์ของข้าได้"

ฮุ่ยหมินอธิบาย ใช่ กูเข้าไปช่วยไม่ได้จ้า อีเหร้ นอกจากของวิเศษที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้แล้ว ไหนจะค่ายกลดักเซียนอีก กูเข้าไปกูก็ตายสิจ๊ะ เพราะฉะนั้น คนเดียวที่ช่วยได้คือคนที่เข้าไปแต่งตัวในมิติจิตเนาวรัตน์ของเขาอยู่ 

"แล้วจะทำอย่างไรละขอรับ ตอนนี้เด็กพวกนี้น่าจะถูกสูบพลังจิต หากจิตอ่อนแอละก็ อาจจะถูกสิงร่างหรือกลืนวิญญาณได้นะขอรับ"

กระบี่ปิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนลน พยัคฆ์ขาวก็ไม่ต่างกัน มันดูหูลู่หางตก ฮุ่ยหมินถอนหายใจออกมา

"ถ้าช่วยไม่ได้ข้าจะมามั้ย หลินอวิ๋นเป็นเทพ ไม่ใช่เซียนเขาย่อมเข้าไปได้อยู่แล้วมั้ย ที่สำคัญแค่หาจุดค่ายกลพยัคฆ์ขาวอย่างเจ้าน่าจะช่วยได้อยู่แล้ว "

พยัคฆ์ขาวหูตั้งทันทีคล้ายพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองมีประโยชน์อะไร ก่อนจะคำรามออกมาในลำคอเบา ๆ 

พรึ่บ

ร่างสูงหนั่นกล้ามในชุดสีขาวเหลือบทอง เส้นผมสีขาวถูกรวบหางม้า มือขาวถือพัด มือซ้ายถือไหน้ำเต้า โผล่มากลางวงทำให้ทุกคนสะดุ้งตกใจ ดีที่พวกศิษย์โรงรั้วดำหลับกันอยู่ไม่งั้นคงเห็นภาพลักษณ์โบ๊ะบ๊ะของอาจารย์ตัวเองไปแล้ว 

"ตกใจหมด หัวใจวายตายขึ้นมาทำไง กูนึกว่าผี ไอ้ห่า"

ฮุ่ยหมินพึมพำเบา ๆ หลินอวิ๋นแค่ทำหน้างงแล้วยื่นน้ำเต้าให้ภรรยาตัวเอง

"ภรรยา นี่นมจากวัววิเศษระดับเซียน มันช่วยให้ศิษย์ของเราพ้นจากอาการกระสับกระส่ายและยังส่งผลต่อจิตวิญญาณให้มีสติในฝันอีกด้วย ท่าเสือฝากมา"

ฮุ่ยหมินรับมาถือไว้แล้วพยักหน้าให้หลินอวิ๋นและพยัคฆ์ขาให้ไปช่วยจิตวิญญาณที่ถูกขัง ส่วนเขากับกระบี่ปิงจะรั้งอยู่ที่นี่เผื่อเกิดเหตุไม่คาดฝัน

"แล้วสามีจะรีบกลับมา ภรรยาอย่าไปมีวิวาทกับใครเล่า"

ว่าจบหลินอวิ๋นก็ออกจากบ้านไม้ของชาวบ้านทันที 

มีวิวาทกับมึงก่อนนี่แหละ ไอ้เชี่ยลูกเทพ

_____________________

ถ้าทันจะต่อตอนที่ 23 วันนี้เลยนะคะ ถ้าไม่ทันก็พรุ่งนี้แทนค่า