บทที่ 4

มิตรภาพแก็งวิศวะ

ดอกไลเซนทัส มิตรภาพที่ยั่งยืนและความทรงจำดีๆ

 

 

เช้าวันต่อมา

ก๊อก ๆ ๆ หลังมือหนากระทบบานประตูหน้าห้องหมายเลข 1208 มีชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับชามข้าวต้มหมูสับหนึ่งชามอยู่ในถาด เขาเอาตัวดันถาดและยกมือเคาะเรียกคนข้างในซ้ำอีกรอบ

“มีอะไรครับ?” คนเพิ่งตื่นในสภาพงัวเงียอย่างมาก หัวฟู เดินขยี้ตามาเปิดประตูอารมณ์เสียนิดหน่อยที่โดนปลุกแต่เช้า ด้วยว่ายังไม่คุ้นสถานที่กว่าเขาจะนอนหลับก็ปาเกือบครึ่งคืน ยังไม่รวมอาการหัวใจเต้นหลังกลับมาจากตอนกินข้าวอีก

"พี่ทำข้าวต้มมาเผื่อเลยแวะให้ก่อนจะไปทำงานครับ” เสียงทุ้มบอกกับคนตัวเล็ก

“อื่อ...ขอบคุณครับ” วีครางและพยักหน้า มือเรียวเล็กรับถาดมาและเปิดประตูห้อง คนร่างบางวางของที่รับมาไว้บนโต๊ะกินข้าว ส่วนตัวเองเดินกลับเข้าไปในห้องและนอนต่อ

 

กว่าคนตัวเล็กร่างบางจะลุกขึ้นมาจากเตียงอีกครั้งปาไปเกือบสิบโมงเช้า ข้าวต้มร้อนๆ ในตอนนั้นกลายเป็นข้าวต้มเย็นเจี๊ยบในตอนนี้ เขาหยิบชามนั้นยัดใส่ในไมโครเวฟกดปุ่มให้ทำงาน และเดินกลับเข้าไปแค่แปรงฟันและล้างหน้า คิดว่าวันนี้คงนอนเน่าแบบนี้ไปถึงเย็นเพราะไม่คิดว่าจะออกไปไหน

 

เสียงเตือนจากข้อความเขาหยิบมาดูพบว่าคนที่ไลน์มาในกรุปคือไนน์ รีบเปิดอ่านทันทีเลยครับ

แก๊งวิดวะ ยานยนต์

IX : วันนี้ที่บ้านผมทำข้าวซอยน่องไก่และเนื้อแกะ และยังมีน้ำเงี้ยวกระดูกหมู อาหารเหนือน่ะมีใครสนใจกินมั่ง

VEE : เราไม่เคยกิน

IX : ลองไหมวี อร่อยนะครับ

IX : พวกมึงเอาเผื่อคนที่บ้านได้นะ ทำเลี้ยงคนในบ้านอยู่แล้ว

Q : กูสองชุด เอาสองอย่าง แล้วมึงจะมาส่งหรือวะ

MaPle : กินด้วยค่า

Jasmine : หนึ่งชุดส่งด่วนหิวมากแล้ว ก่อนเที่ยงนะยะ

IX : ส่งโลเคชันมาเลย ไรเดอร์พร้อมส่งแล้วครับ

Q : Sent a location.

VEE : Sent a location.

MaPle : Sent a location.

Jasmine : Sent a location.

IX : @J.O. มึงอยู่ไหมเนี่ย กินไหม

J.O. : Sent a location.

J.O. : me too.

Q : ย้ายออกมาอยู่คอนโดหมดแล้วเหรอวะ @IX มึงออกมากี่โมง

IX : กูออก 11 โมง

Jasmine : ของฟรีกูรอได้

IX : แล้วเจอกัน

VEE : สติกเกอร์ OK.

 

ร่างบางตักจ้วงข้าวต้มอยู่กระวีกระวาดกินโดยด่วน ไม่ใช่อะไรนะ พอดีว่าจะมีคนมาหา เขาไม่ต้องการให้ไนน์มาเจอตัวเองในสภาพที่เน่า ต้องดูดีในสายตาของเพื่อนคนนี้เสมอ ชามข้าวลงไปอยู่ในอ่างล้างจานเปิดน้ำแช่ไว้ก่อนล้างทีหลังได้

 

คนตัวเล็กร่างบางตรงดิ่งหยิบผ้าเช็ดตัวพร้อมเข้าไปยังข้างในห้องน้ำ แชมพูเทลงฝ่ามือขยี้จนเกิดฟอง ล้างเสร็จตามด้วยสบู่เหลวไปทั่วตัว และล้างตัวน้ำด้วยเป็นอันเสร็จสิ้น เขาเดินเอาพันผ้าสะโพกเผยให้เห็นเอวคอดเรียวบาง ผิวขาวละเอียดราวกับน้ำนมวัว วีหยิบเสื้อยืดสีขาวมาทาบบนตัว ดูซีดเกินไปไม่เอา โยนลงที่เตียง เสื้อสีครีม ดูจืดไปอีก ไปกองรวมกับสีขาวเมื่อกี้ เสื้อสีชมพู หวานไปไหม ทับบนเสื้อสีครีมเสื้อสีดำ ดูมืดมนไป กองข้าง ๆ เสื้อก่อนหน้านี้ เสื้อสีฟ้า เครตัวนี้แหละสดใสอยู่นะ

 

อืม...กางเกงอันต่อไป กางเกงสามส่วนสีครีมน่าจะเข้ากันดี วียกกางเกงมาทาบเอวพร้อมกับเสื้อสีฟ้าที่ตัวเองสวมอยู่ จัดการสวมลงบนตัว และนั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจก ครีมเนื้อบางเบาลูบไล้ลงใบหน้าขาว เน้นย้ำตรงขอบตาเพราะนอนดึกเมื่อคืนนิ้วนางทั้งสองข้างนวดคลึงให้ครีมซึมลึกเข้ายังชั้นใต้ผิวหนัง ต้องประโคมให้ดูดีที่สุดเลยงานนี้

 

เขาหยิบไดร์มาเสียบปลั๊กเป่าผมเมื่อแห้งสนิทคนตัวเล็กใช้หวีให้เรียบก่อนจะเริ่มจัดทรงยีผมให้ฟูฟ่องมีวอลลุมเล็กน้อย ปัดมาปรกหน้าผากและลูบท้ายทอยให้เข้าทรง ชโลมด้วยน้ำหอมกลิ่นเชอร์รีอ่อน ๆ

 

RRR Nine

“ฮะ ฮัลโหลไนน์” วีเองพยายามปรับเสียงไม่ให้สั่นจากการตื่นเต้น

[วี ตอนนี้ไนน์อยู่ข้างล่างแล้ว]

“งั้นรอแป๊บนะ จะรีบลงไป”

[โอเคครับ]

“บาย”

หลังจากวาง สายร่างบางแสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้า เมื่อเพื่อนที่เขาอยากเจอมาหา รีบคว้าคีย์การ์ดและโทรศัพท์พุ่งทะยานออกจากห้องอย่างเร่งด่วน ลิฟต์โดยสารมีเพียงแค่เขาคนเดียว เขายกมือขึ้นมาทาบอกสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ  เพื่อปรับการเต้นของอวัยวะสูบเลือดไปหล่อเลี้ยงร่างกายให้กลับมาเต้นเป็นปกติ แต่มันก็ไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งแต่งตัวด้วยชุดสบาย เขาใส่เสื้อยืดสีดำแขนยาว กางเกงยีนส์สีซีดขาดเข่า ทันทีที่วีมาถึง ไนน์ลุกขึ้นยืนพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากในการแต่งตัวของคนตัวเล็กที่น่ารักราวกับมีน้องชายตัวเล็กมาเพิ่มอีกคน วีเห็นรอยยิ้มบางของเพื่อนอีกครั้ง เขารู้สึกว่ารอยยิ้มอันสดใสและดึงดูดสายตาและพร้อมมุมปากยกขึ้นตามคนส่งยิ้มมาให้

“รอนานไหมไนน์?” เสียงหวานรื่นหู ตามมาด้วยท่าทางทีน่าเอ็นดู

“ไม่นานเลย อะนี่ หนักนะ” ไนน์ส่ายหัวพร้อมกับส่งถุงผ้าที่มีข้าวซอยและขนมจีนที่เขาตั้งใจมาให้เพื่อนตัวเล็กกิน

“ขอบคุณน๊า...” วีรับของที่ส่งมาให้ตามด้วยรอยยิ้มยกกว้างขึ้นกว่าเดิม

“แล้วทำอะไรอยู่หรือเปล่า แล้วตอนนี้หิวหรือยัง?”

“ไม่ได้ทำอะไร วีเพิ่งกินข้าวต้มไปตอนสิบโมงเอง” คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมา พร้อมกับคิ้วขมวดขึ้นอย่างสงสัย

“งั้นดีเลย ไปนั่งรถเล่นกับไนน์เปล่า เอาของไปให้พวกมันแหละ ถ้าหิวแวะกินที่คอนโดพวกมันเลย เดี๋ยวกลับมาส่ง”

ร่างโปร่งยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามองดูเวลา เพื่อให้มั่นใจว่าเขามาถึงก่อนที่จะเที่ยง และยังมั่นใจว่าถ้าไปถึงคอนโดเพื่อนคนใดคนหนึ่งอาจจะเที่ยงพอดี คงแวะกินข้าวกันที่นั่นเลยน่าจะดี

“ได้สิ” คนตัวเล็กพยักหน้าด้วยความดีใจ ใครจะไม่ดีใจล่ะ ได้นั่งรถเล่นกับคนที่แอบชอบ ยิ่งไนน์ออกปากชวนด้วยแล้วยิ่งอยากไปอีกเท่าตัว

“ปะ งั้นไปเลยรถจอดอยู่ข้างหน้าแล้ว”

หลังจากเขาตอบรับคำเชื้อเชิญของเพื่อนสนิท ร่างบางขอเลือกใช้คำนี้แหละ ถึงจะเพิ่งรู้จักกันไม่นานแต่เขาเองก็อยากสนิท มือหนาแย่งถุงผ้าที่เพิ่งจะส่งมอบไปให้เมื่อสักครู่กลับมาถือแทน และออกเดินไปยังประตูทางออก และหันมาบอกกับเขาอีกรอบ

“ปะ ไปกัน”

วีทอดสายตามองตามแผ่นหลังไม่หนาและไม่กว้างมากแต่พอดีสมกับชายหนุ่มเดินออกไป เขาขานรับด้วยอมยิ้มที่แก้ม “อืม...ไปกัน”

 

ขาเรียวเล็กเร่งฝีก้าวอย่างเร็วเพื่อให้ทันเพื่อนที่ออกเดินไปก่อน แต่เหมือนคนข้างหน้าจะรับรู้ถึงการกระทำของเขา ก้าวยาวของเพื่อนสนิทถูกลดทอนให้สั้นลงเพื่อรอเขาก้าวไปเดินเคียงข้าง และเป็นอีกครั้งที่ไนน์ทำแบบนี้กับเขา มุมปากลอบยิ้มกว้างอย่างขวยเขินในความเอาใจใส่เขาทุกอย่าง เมื่อก้าวเท่ากันเป็นไนน์เองหันมายักคิ้วและกลั้วยิ้มบาง ๆ ใส่เขา

 

รถสปอร์ตสุดหรูสีดำแดงจอดอยู่ตรงลานจอดรถด้านหน้า เสียงปลดล็อกและไนน์ก้าวไปประตูฝั่งผู้โดยสารเปิดประตูให้ทำกับเขาราวกับเป็นหญิงสาว วีต้องตะลึงเข้าไปอีก เพราะประตูมันยกขึ้นด้านบน ในใจแอบบ่นไปรอบแรกขอถอนคำพูด ถ้าไนน์ไม่มาเปิดให้เขาคงปล่อยควายตัวเบ้อเร่อแน่นอน

“โห...นี่รถไนน์เหรอ คงแพงมากเลย วีไม่กล้านั่งเลย ผื่นจะขึ้นก้นไหมเนี่ย?”

วีเบิกตาโตแทบถลน ในชีวิตนี้เขาได้แต่มองรถประเภทนี้ แม้จะเดินเข้าดูใกล้ ๆ ยังไม่กล้า นี่เขาไม่ใช่แค่ได้นั่งนะ แถมคนขับยังเป็นไนน์อีก ชีวิตนี้ต้องใช้แต้มบุญเท่าไหร่เนี่ย

“นั่งไปเถอะเวอร์จริง” มือหนาดันโยกหัวของคนตัวเล็ก

รถขับเคลื่อนออกมายังถนนสายหลัก ไนน์ปรับตั้ง GPS ให้ไปยังจุดหมายต่อไปคือคอนโดหนึ่งในเพื่อนสาวอย่างจัสมินส่งข้อความมาถามว่าถึงไหนแล้ว บ่นว่าหิวมั่งละ

โทรศัพท์สั่นพร้อมเตือนถึงสายเรียกเข้า ปรากฏบนหน้าจอ “แม่”

ไนน์รับรู้ว่าแม่เพื่อนของเขาโทรเข้ามา จึงลดระดับเสียงเพลงที่เปิดเพื่อไม่ให้รบกวน

“ครับแม่”

[ว่าไงคะ เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหมลูก]

“นอนหลับได้ครับ แต่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ คงเพราะแปลกที่แหละครับแม่”

[แต่เอะ! วีอยู่ไหนคะลูก แม่ได้ยินเสียงมันก้องๆ นะลูก หนูไม่ได้อยู่ที่ห้องเหรอคะ] นี่แม่เขาราวกับว่าเลี้ยงกุมารไว้คอยส่งข่าว อยากจะบอกแม่ว่ารถคันนี้ระดับสิบล้านนะแม๊...เสียงมันน่าจะเงียบนะ แม่ยังจับได้อีก

“พอดีเพื่อนแวะมารับไปข้างนอกนะครับ”

[เพื่อน เพื่อนคนไหนคะ แม่รู้จักไหม ไว้ใจเขาได้ไหมลูก แล้วจะพากันไปไหน]

 

ไนน์ได้ยินสองคนแม่ลูกคุยกัน เขาเข้าใจถึงความเป็นห่วงของแม่ หันไปมองหน้าเพื่อนที่ยิ้มแห้ง สีหน้าท่าทางอย่างกับคนกลัวความผิดในการหนีแม่ออกมาเที่ยวนอกบ้านและบวกกับพูดว่าเขาเป็นคนที่ไม่น่าไว้ใจเพื่อนตัวน้อยคงรู้สึกไม่ดีกับคำพูดนั้น เขาส่ายหัว พร้อมขยับปากแบบไม่มีเสียง “ไม่เป็นไร จะคุยกับแม่เปิดโฟนให้หน่อย”

“แม่ครับ เดี๋ยวสักครู่นะครับ” วีพูดแทรกขึ้นมา ในขณะที่แม่เขาถามอย่างมากมาย

[คะลูก!]

“สวัสดีครับคุณแม่ ผมไนน์นะครับ เพื่อนเอกวิชาเดียวกันกับวี คือว่าที่บ้านผมทำข้าวซอยกับขนมจีนน้ำเงี้ยวเลยเอามาฝาก และผมเห็นว่าวีอยู่ห้องคนเดียวกลัวจะเบื่อ เลยชวนออกมาข้างนอกด้วยกันและเราสองกำลังจะไปคอนโดจัสมินเพื่อนในกลุ่มเดียวกันนะครับ แถวๆ ... XXX ครับ แต่ถ้าคุณแม่ยังไม่สบายใจ ถ้าไปถึงคอนโดแล้วผมจะให้วี คอลไปหาอีกรอบดีไหมครับ”

[อ๋อ ไนน์เหรอลูกแม่เคยได้ยินวีเขาพูดถึงเราอยู่ แล้วก็จัสมินเพื่อนที่มาส่งวันนั้นใช่ไหมลูก]

“ใช่ ๆ แม่ ตอนนี้เพื่อนวีย้ายมาอยู่คอนโดกันหมดแล้ว”

[งั้นไม่เป็นไรลูก ยังไงแม่ฝากไนน์ดูแลวีแทนแม่ด้วยนะ ลูกชายแม่คนนี้ไม่ค่อยจะทันคนเท่าไหร่ ตอนอยู่ที่โรงเรียนเก่าโดนแกล้งร้องไห้กลับบ้านอย่างบ่อย]

“แม่อะ....” วีร้องเสียงยานคางใส่มารดา เผลอเล่าวีรกรรมน่าอายให้คนที่เขาแอบชอบฟัง

“ครับแม่ ผมจะดูวีให้เป็นอย่างดีเลยครับ”

[งั้นแค่นี้แหละลูก]

“ครับสวัสดีครับคุณแม่”

“บ๊าย บายครับแม่”

 

หลังจากวางสายมารดาของวีไป เสียงเรียกเข้าก็มาจากไนน์อีก

“ว่าไงมึง”

[มึงกำลังจะถึงคอนโดใคร]

“กูเพิ่งออกจากคอนโดวี เออวีมากับกูด้วยกำลังไปคอนโดไอ้จัส คงถึงเที่ยงว่าจะแวะกินข้าวเลย แล้วไงมึงหิวหรือวะ จะให้กูไปส่งให้มึงก่อนไหม แต่จัสแม่งบ่นหิวไลน์ตามกูยิก ๆ แล้วเนี่ย”

[งั้นกูไปคอนโดจัสมินเลยก็ได้ ไปกินข้าวพร้อมพวกมึงเลยไม่อยากกินข้าวคนเดียวว่ะ เหงาสัส]

“งั้นมึงโทรชวนคนอื่นมาด้วยเลย กูจะได้ไม่ต้องเอาไปส่ง”

[เออ เดี๋ยวกูจัดการเอง แล้วเจอกันมึง]

 

เที่ยงสิบห้านาที พวกเขาทั้งสองจอดรถยังคอนโดโดยมีเจ้าของห้องมายืนโบกมืออยู่หน้าทางเข้า วันนี้เพื่อนสาวเขามาในชุดเรียบง่าย เสื้อยืดกางเกงขาสั้นพอดีตัว หน้าไร้เครื่องสำอางพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใส ไนน์เปิดประตูออกมาพร้อมกับหิ้วถุงผ้าอีกหกใบ

“ไนน์ วีช่วยถือ” เสียงขันอาสาอย่างขันแข็ง

“หนักนะ ถือระวังด้วย” ไนน์ส่งถุงผ้าข้างในบรรจุกล่องอาหารให้คนตัวเล็กแค่สองถุง ตัวกระจิริดถือแค่นี้พอ

“...” ทำเอาตัวน้อยอมยิ้ม ยังคงเป็นไนน์ที่คอยห่วงใยและใส่ใจกับเขาเสมอแม้เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

“พวกมึงรอพวกนั้นก่อน พวกมันบอกว่ากำลังจะถึงแล้ว” จัสมินรีบพูดขึ้นมาและพาพวกเขาไปนั่งรอในล็อบบี้ส่วนกลาง

“อะนี่ของมึง” ไนน์ดันถุงผ้าไปตรงหน้าของเพื่อน

 

ทั้งสามนั่งรอไม่นาน เมเปิ้ลก็มาถึงเป็นคนแรกตามมาด้วยคิวและเจโอเป็นรายสุดท้าย พวกเขาทั้งหมดพากันขึ้นไปยังห้องเพื่อนสาวหนึ่งในสองของกลุ่ม ห้องคอนโดกว้างขวาง ภายในแบ่งเป็นห้องนอนสองห้อง โซนห้องนั่งเล่นและห้องครัวแยกเป็นส่วน แต่ละคนหิ้วในส่วนของตัวเองโต๊ะกินข้าว และเปิดกล่องจัดการของใครของมันว่าใครจะกินข้าวซอยหรือขนมจีนเพราะแต่ละคนมีสองชุด ส่วนไรเดอร์ไนน์นั้นกินข้าวซอยที่หยิบติดมาด้วย วีและเจ้าของห้องจัดการของตัวเองเสร็จก่อน ไปจัดการแก้วน้ำมาให้เพื่อนที่เหลือ

“คิวมึงเป็นไรวะ หน้าตึงมาเชียว” เจโอเป็นคนทำลายบรรยายกาศอันอึมครึมที่ก่อตัวและแผ่กระจายรอบตัวเพื่อนตัวสูง

“เออ พวกกูสงสัยตั้งแต่มึงเดินมาแล้ว” เมเปิ้ลเสริมมาด้วยอีกคน

“...” ไนน์เลิกคิ้วจ้องหน้าถามด้วยเช่นกัน

“...” วีและจัสมินจ้องมองเพื่อนหนุ่มลูกครึ่ง

คิวผู้เป็นจุดศูนย์รวมสายตาทั้งสิบคู่ แม้จะอยากบอกว่าไม่มีอะไร แต่เขาเดาว่าสายตามองมาตรงเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย

“คิว ถ้ายังไม่อยากตอบไม่เป็นไรนะ วีเข้าใจยังไงพวกเราก็เพิ่งรู้จักกัน แต่...”

คิวฟังน้องวีพูดด้วยความเป็นห่วงและแถมยังเข้าใจในเรื่องที่เขาไม่ค่อยสะดวกใจในการจะพูดถึงและรีบพูดแทรกขึ้นมากลัวเพื่อนทั้งหมดจะคิดมาก “ไม่เป็นไรพวกมึง คือกูเพิ่งทะเลาะกับที่บ้านมา” เพื่อนทุกคนพยักหน้าตอบรับอย่างเข้าใจเขา และเขาพูดต่อ “มันเป็นเรื่องที่กูต้องจัดการเองก่อน แต่ถ้ามันไม่ไหวยังไงกูจะเล่าให้ฟังนะ”

จัสมินนั่งอยู่ใกล้สุด มือเรียวเล็กวางลงบนบ่าหนา ๆ “เอาที่มึงสะดวกใจเลย พวกกูอยู่ตรงนี้แหละ ใช่ไหมพวกมึง”

“...” เพื่อนทุกคนขานตอบตกลงและพยักหน้าเห็นพ้องต้องกัน

“ถ้ากูไม่ไหวจริง คงต้องยืมแรงพวกมึงแหละ แต่ตอนนี้กูขอจัดการตัวเองก่อน” คิวยังพูดย้ำแบบเดิมให้แก่เพื่อนจะได้สบายใจ

“เอาเถอะยังไงก็ยังคงไม่เลิกคบกันเดี๋ยวนี้ล่ะมั้งใช่ไหม ไอ้คิว” ไนน์ยักคิ้วแบบกวน ๆ

“เออ!!” เสียงตอบรับและเน้นหนักกวนคืนกลับไป พาเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้แก่กัน

รอยยิ้มของทุกคนส่งมาให้แก่กันและกัน พร้อมจะคอยรับฟังและซับพอตในเรื่องต่างๆ แม้เพียงพวกเขาทั้งหมดเพิ่งจะรู้จักกัน เหมือนมีเส้นใยบาง ๆ เชื่อมโยงถึงระหว่างกันและกัน

“กินค่ะเพื่อนๆ” จัสมินโพล่งดังขึ้นมาเพราะว่าเจ้าตัวหิวจนไส้จะขาดแล้ว

“เออกิน” และคิวสำทับเข้าร่วมด้วย

เสร็จจากอาหารเที่ยง พวกเขานั่งย่อยอาหาร พวกผู้ชายหนีออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียง และสองสาวกับวีเข้าไปจัดการล้างกล่องใส่อาหารมา วางตากผึ่งให้สะเด็ดน้ำก่อนเพื่อเตรียมคืนกับเจ้าของ

 

พวกเขาทั้งหมดลงมานั่งคุยกันเรื่องการตารางเรียนในวันเปิดเทอมว่าเรียกเซคชันไหนกันบ้าง ถือว่าพวกเขาทั้งหมดโชคดีคือ ได้เรียนร่วมกันทั้งหมดไม่แยกกันเลย และไนน์เริ่มขอตัวกลับก่อนเพราะเขาต้องวนรถไปส่งวีก่อนกลับคอนโด เมื่อคนหนึ่งเริ่มกลับ ที่เหลือก็กลับตาม จะได้ไม่รบกวนเจ้าของห้อง จัสมินส่งมาส่งเพื่อนด้านล่างและบอกว่าเจอกันอีกทีวันเปิดเทอม

 

ไนน์ขับรถมาส่งเพื่อนตัวเล็กคอนโดพอถึงด้านหน้า“ไนน์ส่งวีตรงข้างทางก็ได้

0.ไม่ต้องไปส่งข้างในหรอก วีเดินเข้าไปเองได้” คนตัวเล็กบอกให้เพื่อนเขาส่งแค่ตรงนี้ เพราะถ้าเข้าไปข้างในคนขับจะเสียเวลาวนรถออก                                                              มาอีก

“ไม่ได้ รับปากแม่ไว้แล้วไง ว่าจะดูแลอย่างดี” ไนน์บอกด้วยเสียงเข้มอย่างจริงจังตามที่รับปากผู้ใหญ่เอาไว้

“ไนน์อ่ะ...” วีครางเพราะเขามั่นใจว่าเขาโดนล้อเรื่องที่แม่เขาห่วงจนโอเวอร์

“แค่นี้เอง รับลูกชายเขามาแล้วต้องดูว่าส่งอย่างปลอดภัยสิ ถ้าเกิดเป็นอะไรรับผิดชอบไม่ไหวนะเนี่ย น่ารักแบบนี้หาคืนยากอยู่หนา”

ไนน์ไม่ฟังคำค้านของวี ขับวนไปจอดยังลานด้านหน้าประตู คนตัวเล็กยู่ปากใส่เขาอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ตัวเขาเองน่ะเกรงใจสุด ๆ

“วีขนมจีน โอ๊ะ!!”

“โอ้ย...”

จังหวะคนตัวเล็กกำลังจะเอี้ยวตัวไปเปิดประตู ไนน์ร้องเรียกเจ้าตัวให้หันมาเพราะกลัวลืมขนมจีนอีกกล่อง และไนน์เองก็เอี้ยวตัวหันไปหยิบถุงทางด้านหลังด้วย สบจังหวะศีรษะเขาทั้งสองกระแทกกัน

ไนน์ก้มลงมองหน้าวีที่ยกมือลูบหน้าผากตัวเอง ในตอนนี้เป็นรอยแดง “เอามาให้ไนน์ดูหน่อย เจ็บมาไหมเนี่ย?” มือหนาคว้ามือเล็กให้ลดลง “แดงมากเลย ไนน์ขอโทษนะที่ไม่ทันระวัง”

วีตัวเกร็งจากเพื่อนเข้ามาสัมผัสบริเวณมือเข้า เสียงนุ่มถามด้วยความห่วงใย เขารีบตอบกลับทันทีอย่างเร่งรีบกลบความเขินอายไปในตัว “มะ ไม่เจ็บเลย ผิววีมันบางเลยแดงง่าย ไม่เป็นอะไรเลย งั้นวีไปก่อนนะ” คนตัวเล็กร่างบางรีบเปิดประตูและแทรกตัวเองลงจากรถทันที ขืนได้อยู่ใกล้กว่านี้เขานั้นจะไม่เจ็บแค่หน้าผาก แต่จะกลายเป็นของเหลวไหลไปตามพื้นรถแทน

ไนน์ลดกระจกลง “ทายาด้วยนะ”

“อืม...” และเขาโบกมือส่งเพื่อนขับรถออกไป

 

หนึ่งกลับมาจากเลิกงาน เขาเห็นตั้งแต่น้องชายตัวเองมาส่งเพื่อนบ้านของเขาและใบหน้าหวานยกยิ้มกว้าง ใจเขากลับร้อนรุ่มอย่างมาก และคิดว่าต้องหาเวลาว่างไปคุยเรื่องบางอย่างกับน้องชายตัวเอง ว่ามันเป็นแบบที่เขาคาดเดาหรือเปล่า เขาเองไม่แน่ใจว่าพร้อมจะสู้กับน้องชายหรือไม่ ได้แต่ยืนกำหมัดอยู่ในมุมเงียบ

 

To be continued…

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

ทีกลับมาอัพแล้วนะคะ ขอโทษที่หายไปนาน หายไปพักร่างกายและจิตใจที่เหนื่อยค่ะ ขอสัญญากับตัวเองและนักอ่านนะคะ ทีจะเขียนเรื่องนี้ใหม่จบ จะเป็นนักเขียนที่ดีให้ได้ ไม่ด้อยค่างานตัวเอง