บทที่ 20

ลูกสะใภ้คนโตแห่งศิริกิจวัชรโชติ

Ivy Flower ความรัก มิตรภาพและความซื่อสัตย์ของคู่รัก

 

 

 

 

ชายหนุ่มเจ้าของไร่ตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าเบิกบาน เขาประทับจูบหน้าผากขาวเริ่มร้อนระอุเพราะพิษไข้จากเคี่ยวกรำทั้งคืน เขาเช็ดตัวและป้อนยาให้น้องวีประมาณช่วงตีสี่ไปแล้วรอบหนึ่ง

 

“อื้อ...” เสียงร้องเมื่อเขาคลายอ้อมกอด

 

“จุ๊บ นอนต่อนะคะ พี่จะไปเตรียมอะไรมาไว้รองท้องให้หนูนะ” ชายหนุ่มจูบหน้าผากคนรักซ้ำอีกรอบ และเขายังตบหลังเบา ๆ จนแน่ใจว่าที่รักของเขาหลับต่ออย่างสนิท ขยับผ้าห่มให้กระชับคนป่วย

 

ผละตัวเดินเข้าไปห้องน้ำระหว่างแปรงฟัน เขาหันแผ่นหลังไปส่องกระจก ยกยิ้มอย่างภูมิใจกับรอยเล็บข่วนเป็นริ้วเหมือนเล็บแมว จากนั้นเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีไปอาบน้ำ

 

หนึ่งลงมายังด้านล่างได้ยินเสียงพูดคุยจากระเบียงของบ้านข้าง ๆ ประตูที่โดนล็อกตั้งแต่เมื่อคืนก็ปลดออกไปแล้ว เขาจึงเดินไปแวะทักทายน้องรักและเพื่อนเมียเขาสักหน่อย ประตูเปิดออกพร้อมเสียงร้องถามดังขึ้นมา

“มาแล้วโว้ย! พี่เพื่อนผมล่ะ ตื่นหรือยัง?” คิวถามพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่มแบบมีความหมายแฝง

“ยังไม่ตื่นครับ เพิ่งได้นอนตอนตีสี่ ตัวก็รุมเหมือนจะมีไข้ด้วยนิดหน่อยครับ” น้ำเสียงตอบกลับมีความโอ้อวดและภูมิใจ

คิวถึงกับตบหน้าขาด้วยความหมั่นไส้ “ไอ้ไนน์พี่มึงแม่งขิงว่ะ”

 

หนึ่งขยับตัวบิดไปมาคลายความเมื่อยล้า “โอ๊ย! เมื่อกี้อาบน้ำรู้สึกแสบ ๆ หลังยังไงไม่รู้ คนเก่งว่างมาทายาให้เค้าหน่อยนะ” เสียงเปรยบ่นอ้อนน้องชายแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโอ้อวด

ไนน์ถึงกับเบะปากใส่แอบยิ้มร้ายในใจเอาคืนพี่ชายตัวดี ก่อนหน้านี้หงอเป็นหมา ขอเวลาไปทำใจ “เฮ้ย! วีไม่สบายขึ้นไปดูกัน” ทั้งหมดพร้อมใจกันลุกขึ้นทันทีเดินตั้งแถวลงบันได

“เออ ไปกันพวกมึง” เจโอเสริมขึ้นมาอย่างเห็นด้วย

หนึ่งปรี่มายืนกางแขนขวางหน้าบันไดบ้านตัวเอง “หยุดครับเด็ก ๆ เมียพี่ พี่ดูแลเองได้และน้องวีไม่อยู่ในสภาพที่จะให้ทุกคนดู” เขาหวง

“อ๊าย...” เสียงร้องประสานเสียงของสองสาว “มึงคำว่าเมียมาแล้วค่า....” เมเปิ้ลหันไปกรี๊ดกร๊าดกับเพื่อนสาว

“กูไม่อยากจะนึกถึงสภาพเพื่อนกูเลย ตัวก็เล็กเอวก็บาง” กรี๊ดกับเพื่อนเสร็จและหันไปถามแฟนลูกชายของตัวเอง “พี่หนึ่งขา...ลูกชายหนูยังไม่บุบสลายใช่ไหมคะ”

“น้องจัสมินครับ ถึงพี่จะตัวโตแบบนี้ พี่น่ะทะนุถนอมคนรักของพี่ยิ่งกว่าอะไรดี ถึงแม้บางครั้งจะแอบมันเขี้ยวก็ตาม” พูดแล้วนึกถึงคนที่นอนหลับอยู่ข้างบน หายไข้เมื่อไหร่จะจับฟัดให้ช้ำอีกรอบ

ละอองฝนเพิ่งจะเดินออกมา แต่เธอก็ยังพอได้ยินเสียงสนทนาของเพื่อนกล่าวถึงอีกคนได้ดี “แหมหนึ่ง คำก็น้องวี อีกคำก็เมียและสุดท้ายก็คนรัก นี่เราไม่รู้เลยว่าหนึ่งจะหลงน้องได้ขนาดนี้” หญิงสาวยังเบะปากใส่เจ้าตัวอีกคน

“หลงไม่หลงไม่รู้ แต่รู้ว่าตอนนี้รักน้องวีสุดหัวใจ”

 

ไนน์ยกกาแฟดื่มพ่นพรวดออกมาทันที ไม่คิดว่าพี่ชายเขาจะพูดอะไรน้ำเน่าขนาดนี้ พอไปดูสภาพเพื่อนคนอื่นไม่ต่างกัน คิวกับเจโอต่างพากันช่วยกันตบหลังกันและกันที่เพิ่งจะสำลักกาแฟ จัสมินกำลังทาแยมบนขนมปังปิ้งถึงกับโยนทิ้งลงบนจานพร้อมกับตากลอกมองบน เมเปิ้ลรีบกลืนข้าวต้มก่อนจะติดคอ ส่วนคนสุดท้ายละอองฝนอ้าปากค้าง ไม่นานสติกลับเข้าร่างจึงบอกธุระกับชายหนุ่ม

“หนึ่ง เราจะกลับบ้านแล้วนะ พอดีเมื่อคืนแฟนเราโทรมาจะถึงสนามบินวันนี้” ละอองฝนเปลี่ยนเรื่องคุย

“แล้วให้คนขับรถไปส่งไหม?” หนึ่งถาม

“ไม่ต้องหรอก เราติดรถไปกับน้อง ๆ นัดกันไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”

“โชคดีนะฝน ส่งรูปเจ้าตัวเล็กมาให้เราดูด้วยนะ และขอให้มีความสุขในความรักและขอบคุณที่ช่วยให้เรากับน้องคืนดีกัน ขอบคุณน้องและคนเก่งของหนึ่งด้วยที่ยอมยกน้องวีคนน่ารักให้พี่”

 

ชายหนุ่มยิ้มกว้างอีกครั้ง เขาดีใจอย่างมากที่มีกัลยาณมิตรที่ดีไม่ว่าเพื่อน และน้องของแฟนเขาด้วย พยายามทำให้เขากับน้องได้กลับมารักกัน หนึ่งรู้สึกมองเห็นมิตรภาพในกลุ่มที่ห่วงและดูแลกัน วีจะขึ้นมาง้อขอคืนดีกับเขา น้องมากับไนน์แค่นั้นก็ได้ แต่ยกมาทั้งกลุ่ม รวมถึงช่วยกันวางแผน ยังไม่รวมมารยาไอ้ช้อนตาขอโทษเขาเมื่อคืน คนไร้เดียงสาอย่างหนูวีไม่มีทางคิดได้เอง นอกเสียจากจะมีคนสอน

“คนเก่งมีอะไรกินมั่งครับ” หนึ่งชะโงกมองอาหารบนโต๊ะของบ้านอีกหลัง แต่บ้านเขากลับไม่มีแม่บ้านคนไหนยกมาให้

“เออ ลงมายกเอาไปเอง เหลือแต่ข้าวต้ม” ไนน์ชี้หม้ออุ่นอาหารตั้งกลางโต๊ะ

“ขอบคุณครับ”

“จะเข้าไปในเมืองส่งพี่ฝนและไปเที่ยวกันต่อ ไนน์ฝากวีด้วยนะ” ไนน์บอกในตอนเขามายกหม้อของกินไปให้คนตัวเล็ก

“พี่ฝากลูกชายทิพย์ของหนูด้วยนะ ใจจริงพวกหนูอยากขึ้นไปดู แต่ถ้าพี่หนึ่งรับปากว่าจะดูแลเพื่อนพวกหนูอย่างดี พวกเราก็จะสบายใจกัน” จัสมินมองชายหนุ่มด้วยสายตานั้นแฝงความหมาย

“น้องน้อยของเราไม่เหมาะสำหรับน้ำตาครับ คิวหวังว่าต่อจากนี้คงจะไม่เห็นมันไหลออกมาอีกนะครับ” พ่อหนุ่มลูกครึ่งบอกพี่ชายของเพื่อนแต่ตอนนี้กลายเป็นคนรักของเพื่อนตัวน้อยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ดูแลเพื่อนหนูให้ดี ๆ นะคะ ถ้าพี่หนึ่งดูแลไม่ดี หนูจะยุให้วีหาแฟนใหม่” เมเปิ้ลแกล้งขู่

“ผมว่าพี่หนึ่งดูแลวีได้เป็นอย่างดี แต่ช่วยทะนุถนอมเพื่อนผมหน่อยนะครับ เบา ๆ หน่อยนะครับคุณพี่ชาย”

“..” น้องชายสุดที่รักเขาเลิกคิ้ว และบนใบหน้าบอกว่า ตามนั้นนะ

“ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงน้องวีของพี่ ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายคนนี้ พี่จะทำให้ในทุก ๆ วันต่อจากนี้ วีมีแต่รอยยิ้มและความสุขเพราะวีคือคนรักของพี่ ส่วนน้ำตานั้นไม่รับปากครับเพราะว่ามันไหลได้เฉพาะเวลาของสองเรา” หนึ่งบอกด้วยน้ำเสียงสุขุมและจริงจัง ส่วนประโยคสุดท้ายเขาตอบกลับกลั้วยิ้ม

 

ละอองฝนนั่งอมยิ้มดูเพื่อนตัวเองรับการฝากฝังจากเพื่อนของแฟนเจ้าตัว เพื่อนเธอในสมัยก่อนไม่เคยแม้จะยอมก้มหัวให้ใครถึงกับยอมลดความหยิ่งลงรับฟังบรรดาผู้ปกครองของคนรักตัวเองบอก ถึงเธอจะไม่ได้เป็นคนรักของหนึ่ง แต่อย่างน้อยเธอก็ได้สัมผัสความรักของอดีตคนรักของเธอมอบแก่คนคนหนึ่ง ความรักในแบบที่เธอไม่เคยได้รับมัน

 

วีตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงเที่ยง สภาพร่างกายปวดร้าวไปทั้งตัว เขาพอจะจำได้ว่าโดนปลุกมากินยาสักสองรอบ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเวลาไหนเพียงแค่รู้ว่า ตัวเองเหมือนจะมีไข้และรับรู้สัมผัสของอ้อมกอดอันอบอุ่น

 

ร่างบางขยับในตัวในอ้อมกอดของเขา “ตื่นแล้วเหรอคะ” คำถามมาพร้อมรอยจูบประทับลงหน้าผาก “ยังปวดหัวอยู่ไหมคะ ไม่มีไข้แล้วนะคะ พี่ทายาตรงนั้นเมื่อเช้ามันไม่บวมแล้วนะ แต่มียังมีแผลอยู่บ้างค่ะ”

“ใครเขาให้มาอธิบายเรื่องแบบนี้ให้ฟังกันเล่า” มือบางทุบหน้าอกคนรักด้วยความเขินอาย “พี่หนึ่งก็ไม่อ่อนโยนกับวีบ้างเลย” เสียงอู้อี้บ่นจากปากเล็ก

หนึ่งขยับตัวเล็กน้อยมามองสบตาคนตัวเล็ก ก่อนจะใช้สายตาโลมเลียไปตามร่างขาว ๆ ที่ยังคงซุกอยู่ใต้ผ้า “ก็หนูน่ากินขนาดนี้ พี่หิวโซจะไม่กินมูมมามได้ยังไงคะ” เสียงกระซิบแหบพร่าข้างหู

“อื่อ...” เจ้ากระต่ายน้อยตอนนี้ตัวเป็นสีแดงเถือกบิดไปมาอย่างเขินอาย

“หนูลุกไหวไหมคะ หิวข้าวไหม หรือว่าจะไปแช่น้ำคลายปวดเมื่อยสักหน่อยไหมคะ?”

“งั้นวีขอไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมากินข้าวนะครับ”

“ก็ได้ครับ เสร็จแล้วถ้าหนูพอเดินไหวพี่จะได้พาไปแนะนำตัวกับแม่สามี” ชายหนุ่มกลั้วยิ้มอย่างพอใจ

“อือ...พี่หนึ่งทำไมวันนี้ขยันทำให้วีเขินตลอดเลยง้า ตัวจะแตกอยู่แล้ว” เจ้าตัวน้อยยู้ปากดุคนรัก ใบหน้าเห่อแดงอย่างเขินอาย

ฟอด หนึ่งกดหอมแก้มคนตัวแดงไปหนึ่งที “ยิ่งหนูเขินยิ่งน่ารักค่ะ” เขาโน้มตัวมากัดจมูกอันน้อย “พี่เห็นว่าหนูยังเจ็บอยู่นะคะ พี่เลยยอมแต่ถ้ายังไม่หยุดใช้ความน่ารักยั่วพี่ พี่อาจจะไม่ทนค่ะ” กดหอมแก้มไปอีกที และช้อนตัวอุ้มคนเพิ่งหายป่วยเดินตรงไปยังห้องน้ำ

ฝ่ามือเล็กตีแผ่นอกหนา คนตัวเล็กจ้องหน้าคนพี่ “วีไปยั่วพี่ตรงไหน?” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดไม่พอใจเล็กน้อย

ชายหนุ่มก้มลงจูบหน้าผากคนน้องก่อนจะวางเจ้าตัวลง “ทุกส่วนค่ะ ไม่ว่าจะคำพูด ท่าทาง รวมถึงสีหน้าที่ทำให้พี่หลงใหลไปหมด เฮ้ย!...จับปั้นแล้วกลืนลงท้องดีไหมเนี่ย ง่ำ” เขาขบกัดลงแก้มขาวใสอย่างเบา

“อะ ออกไปได้เลยครับ วีจะอาบน้ำ”

“จะไม่ให้พี่อาบให้เหรอคะ พี่ก็เห็นมาหมดแล้วนะคะ” หนึ่งมองคนรักตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แลบลิ้นเลียปากอย่างหื่นกระหาย

คนตัวเล็กยกกำปั้นทุบไปที่คนพี่อย่างแรงตามขนาดตัว “ออกไปเลยนะ ไม่..งั้นวีโกรธจริงด้วย” น้ำเสียงดูขึงขังกับใบหน้าจริงจัง หนึ่งยอมล่าถอยออกไป

หนึ่งเดินออกมาปิดประตูด้วยสีหน้าอย่างอิ่มอกอิ่มใจ บ่นกับตัวเองอย่างภูมิใจ “เมียใครวะ แม่ง! โคตรน่ารัก น่าฟัด น่าเอา หลงเมียโว้ย!!”

“...” คนตัวเล็กได้ยินเสียงขบฟันตะโกนจากทางด้านนอก หยิกแก้มตัวเองที่ในตอนนี้แทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้วนอกจากความเขินอายและหุบยิ้มไม่ได้เลย

 

ช่วงเย็นหนึ่งประคองคนรักมายังคฤหาสน์หลังใหญ่ที่พักอาศัยของพ่อและแม่เขา คุณนายเจ้าของไร่ดอกไม้รับรู้ถึงการมาของลูกชายและคนรักปรี่ออกไปยืนยิ้มรอรับอย่างหน้าบาน เธอนั้นหุบยิ้มไม่ได้ตั้งแต่ช่วงเช้าที่รู้ถึงการมีแฟนของลูกชายจากไนน์ลูกชายคนเล็กอีกคน เธอแทบอยากจะไปหาทันที แต่โดนผู้เป็นสามีสั่งห้ามเอาไว้และบอกว่า เดี๋ยวลูกพามาเองแหละ ปล่อยให้พวกเขาสวีตกันไปก่อนค่ะ ถึงจะไม่พอใจอย่างที่สามีบอกก็จริง แต่ก็เลือกจะอดทนรออย่างใจจดใจจ่อ

“มาลูกแม่ช่วยประคอง หืม..แค่นี้ต้องหวงด้วย พี่หนึ่งขา นี่แม่เองนะลูก”

มารดาผู้หวังดีและเห่อลูกสะใภ้รีบเข้าไปช่วยลูกชายหมายจะประคองแขนอีกข้าง แต่ยังไม่ทันแตะต้อง แขนหนาอันใหญ่โตของลูกชายโอบคนรักของตัวเองไว้จนหมด เธอหันไปมองหวังจะให้ผู้เป็นสามีช่วยดุลูกชายที่ไม่เข้าใจความรักของผู้เป็นแม่เลย แต่กลับได้ยินแต่เสียงหัวเราะ

“อะแฮ่ม..เลือดพ่อมันแรง” แต่พอหน้าภรรยาแสนสวยมองค้อนใส่หน้าเขา “พี่หนึ่งให้แม่ช่วยประคองน้องเลยนะ แม่เขารอน้องตั้งแต่เช้าแล้ว” รีบกลบเกลื่อนบอกลูกชายทันที

“นี่เมียผม ทีผมจะกอดแม่พ่อยังไม่ยอมเลย” หนึ่งขึงหน้าใส่บิดา

คนสองคนที่มีนิสัยคล้ายกันจ้องหน้ากันไปมา คนพ่อที่รักเมียตัวเองอย่างสุดหัวใจ “นี่แม่แกนะ ถ้าไม่มีแม่แก แกคงไม่ได้มีเมียน่ารักแบบนี้หรอก” บิดายักคิ้วในความเหนือกว่า และกำชัยชนะในศึกเข้าข้างเมียได้สำเร็จ

“...” หนึ่งยกคลายอ้อมแขนออกอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

“ปะลูก เข้าบ้านกันค่ะ” คุณนายดาหลายิ้มร่าเดินควงแขนคนรักของลูกชายเข้าบ้าน

 

ร่างบางโดนประกบทั้งแม่และลูกโดยพาตัวมานั่งโซฟาตัวยาว มีเพียงบิดาของชายหนุ่มเท่านั้นแยกไปนั่งโซฟาตัวเดียว

 

“หนูวี แม่ต้องขอโทษเรื่องที่แม่เข้าใจผิดว่าพี่หนึ่งกับหนูฝนจะมาคืนดีกัน จนแม่เผลอพูดเรื่องที่ทำร้ายความรู้สึกหนูนะลูก” มารดาชายหนุ่มใช้มือที่ว่างอ้อมไปตีบุตรชาย “ต้องโทษพี่หนึ่งไม่ยอมบอกใบ้แม่เลยว่าตามจีบหนูวีอยู่น่ะลูก”

“แม่จะโทษหนึ่งไม่ได้นะครับ ตอนนั้นผมกับน้องมีเรื่องเข้าใจผิดกัน ผมช้ำใจสุด ๆ จะให้มาพูดถึงน้องยังไง ผมเองปวดใจแทบจะขาดใจตายอยู่แล้วครับ” หนึ่งแสร้งเสียใจยกมือมากุมหน้าอกเอนตัวไปพิงคนรัก “หนูวีขาปลอบพี่หน่อยค่ะ แค่นึกถึงตอนที่หนูบอกพี่ว่า...พี่หายใจแทบไม่ออกเลยค่ะ กอดค่ะ กอดแบบนี้เลยค่ะ” ชายหนุ่มดึงแขนคนรักมาโอบหัวตัวเอง ซุกหน้าลงกับแผ่นอกคนรัก

“...???” บิดานั่งมองบุตรชายตัวใหญ่อ้อนแฟนถึงกับทนดูไม่ไหวเบ้หน้าหนี

“หนูวีไม่ต้องสนใจพี่หนึ่งค่ะ หนูยกโทษให้แม่นะคะ” มารดาอออกแรงผลักหัวลูกชาย

“เอ่อ..วีไม่ได้โกรธอะไรคุณป้าครับ ก็ตอนนั้นคุณป้าไม่รู้เรื่องนี่ครับ” คนตัวเล็กตอบ

“ขอบคุณค่ะ แต่หนูจะเรียแม่ว่าป้าไม่ได้ ในเมื่อหนูคือคนรักของพี่หนึ่ง หนูคือลูกของแม่คนหนึ่งเช่นกันต้องเรียกเหมือนที่พี่หนึ่งเรียกค่ะ ไหนลองเรียกสิคะ” คุณนายไร่ดอกไม้เอียงคอติงคนตัวเล็ก

“คะ คุณแม่” คนตัวเล็กเรียกมารดาคนรักอย่างเกร็ง

“...” แม่ของชายหนุ่มยิ้มอย่างปลื้มปริ่ม และชี้นิ้วไปหาสามีของเธอ

“คะ คุณพ่อ”

ชายวัยกลางคนยิ้มรับอย่างอบอุ่น “ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของพ่อนะหนูวี”

“ขอบคุณครับคุณพ่อ ขอบคุณครับคุณแม่” เจ้าตัวน้อยยกมือไหว้สลับระหว่างบิดาและมารดาของคนรัก

“ไม่ได้ละ พี่มังกรค่ะน้องว่าต้องเตรียมตัวไปขอหนูวีจากพ่อกับแม่เขานะคะ ลูกเราทำมิดีมิร้ายไปแล้วด้วย สักร้อยล้านพอไหมเนี่ย” หญิงวัยกลางคนพูดรวบรัดทุกอย่าง หันมามองสะใภ้ของเธอมีสีหน้างุนงงสับสน

“มะ แม่ครับ ใจเย็นนะครับ” วีรีบปรามมารดาของคนรักอย่างเร็ว ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ “คือวียังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับทางบ้านเลยครับ ขอเวลาวีหน่อยนะครับ” เจ้าตัวรีบอธิบายอย่างลนลาน

“แม่ครับ ให้ผมไปแนะนำตัวก่อนไหม แม่จะข้ามขั้นเลยไม่ได้” หนึ่งบอกแม่ตัวเองนวดหัวคิ้วไปพลาง เข้าใจนะว่าได้สะใภ้สมใจแล้ว

“ที่รักเอาแบบที่ลูกบอกเถอะค่ะ ให้เวลาหนูวีเขาคุยกับที่บ้านก่อน แต่ถ้าหนูพร้อมเมื่อไหร่บอกพ่อกับแม่นะลูก จะรีบบินลงไปพร้อมขันหมากเลย” สามีปรามความใจร้อนของภรรยา แต่ยังมิวายแอบหยอดเอาใจในตอนท้ายอยู่ดี

“เอาอย่างงั้นก็ได้ค่ะ แต่ว่าวันนี้อยู่กินข้าวกับแม่นะ มีเรื่องจะคุยกับหนูเยอะเลย” แม่เลี้ยงดาหลาบอกด้วยความกระตือรือร้น

“เอ่อ...” คนตัวเล็กหันไปขอความช่วยเหลือจากคนรัก

“ผมจะพาน้องไปเที่ยวที่นิมมาน วีเขานัดไว้กับเพื่อนไว้น่ะครับ” หนึ่งบอก

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” มารดาชายหนุ่มมองหน้าลูกชายตาละห้อยอย่างเสียงดาย เธอยังอยากคุยกับลูกสะใภ้คนน่ารักต่อ

“แม่ครับ น้องไม่หนีไปไหนหรอกครับ วีคือคนรักของหนึ่ง แม่ได้พูดคุยกับน้องตลอดชีวิตเลยครับ เพราะชีวิตนี้ผมคงมีแค่น้องคนเดียวเท่านั้นครับ” หนึ่งมองชายหนุ่มข้างกายด้วยสายเต็มไปด้วยความรัก ขยับตัวไปจูบหน้าผากเพื่อเป็นการยืนยันในคำพูดอีกที

“!!!” วีเม้มปากด้วยความเขินอาย ถึงกับเบิกตาโพล่งในการกระทำของคนพี่ต่อหน้าผู้ใหญ่

“โว้..เจ้าหนึ่งจะเกินหน้าเกินตาไปแล้ว รู้แหละว่าแกรักน้องแต่ไม่ต้องมาทำอวดฉันก็ได้ แม่แกนั่งห่างเฉย ๆ นะ ไม่งั้นจูบโชว์เลย” บิดาดุบุตรชายและยังชี้หน้าอย่างไม่พอใจด้วย

“...” สองคนรักของแต่ละคนนั่งใบหน้าเห่อร้อนทั้งคู่

 

หนึ่งขับรถพาวีมาเจอกลุ่มเพื่อนตามที่นัดกันไว้ แต่พวกเขาทั้งสองมาก่อนเวลานัด และอยากมาเดินเล่นกันสองคนตามอารมณ์คนเห่อแฟนด้วยกันทั้งคู่ ชายหนุ่มจูงมือคนรักเดินไปยังคาเฟ่ชื่อดังติดท็อปไฟว์ในเรื่องของหวาน

 

“หนูเดินไหวไหม ให้พี่อุ้มไหม” หนึ่งที่สังเกตว่าคนรักของเขายังเดินแบบขัด ๆ

“พี่หนึ่งอย่าล้อวีสิ วีเดินไหว แต่ช้า ๆ หน่อยนะครับ”

“ครับ แต่ถ้าไม่ไหวหรือเจ็บบอกพี่นะ จะให้หยุดเดินหนูบอกพี่ได้เลยนะคะแต่จะไม่ให้พี่อุ้มจริงเหรอครับ ขี่หลังก็ได้นะ” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเป็นห่วงอย่างมาก แต่พอพูดจบลงไปย่อตัวบอกว่าเขาสามารถให้น้องขี่หลังได้จริง

“ไม่เอา ลุกขึ้นมาเลยครับ”

“ก็ได้ค่ะ งั้นเราไปรอคนอื่นในร้านนี้ไหมคะ”

“ครับ”

 

ชายหนุ่มพาคนรักไปนั่งในร้านและบอกให้รอ แล้วตัวเองเดินไปสั่งของว่างมาให้คนตัวเล็กกิน ในจังหวะเขาเดินมายังโต๊ะกลับมาชายหนุ่มอีกคนมีนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามคนน่ารัก เขาเลือกนั่งลงข้างคนรักของเขาโอบไหล่แสดงความเป็นเจ้าของ ใช้สายตาสำรวจคนตรงข้ามอย่างไม่วางตา

“นี่ใครเหรอคะ?”

“เอ่อ...” คนตัวเล็กอึกอักจะตอบ

“นี่พี่ชายของคุณเหรอครับ? สวัสดีครับ” ชายหนุ่มคนดังกล่าวรีบถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมยกมือไหว้

 

“ดูหน้าผมสองคนนะครับว่าเหมือนกันไหม แต่ผมว่าดูยังไงก็ไม่เหมือนเพราะฉะนั้นผมไม่ใช่พี่ชายแน่นอนนอกจากคนรักครับ” หนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวและท่าทางคุกคาม

“คนรักเหรอครับ ผมเห็นว่าอายุห่างกันเยอะเลยคิดว่าเป็นพี่ชาย งั้นผมขอตัวครับ” ชายหนุ่มลุกหนีทันทีที่ได้รับสายตาจ้องเขม็งพร้อมกระชากหัวเขากระแทกโต๊ะได้ทุกเมื่อ

“พี่ดูแก่มากเหรอคะ” หนึ่งตีหน้าเศร้าเมื่อมีคนว่าเขาอายุห่างกับน้องเยอะ

“ไม่นี่ครับ พี่หนึ่งดูดีที่สุดเลยครับสำหรับวี”

“ทำตัวน่ารักอีกแล้วนะ ระวังคืนนี้จะไม่ได้นอนเพราะต้องมาช่วยพี่พิสูจน์ความฟิตนะคะ” ชายหนุ่มโน้มตัวไปกระซิบกับคนรักและแอบหอมแก้มอีกหนึ่งฟอด

“พี่หนึ่ง!!”

 

To be continued…