**มีฉากบรรยายการทารุณกรรมเด็ก

ตอนที่ 8 : ทาส 

มีทาสค้าขายที่โรงประมูลตอนกลางคืน

เพราะคำบอกเล่าของเถ่าแก่ทำให้เขาต้องออกจากโรงเตี๊ยมที่ไม่น่าจะเรียกว่าร้างได้เพราะหลินอวิ๋นกับเขาจัดการทำความสะอาดและตกแต่งทุกอย่างพร้อม โรงเตี๊ยมแห่งนี้มีทั้งหมด 5 ชั้น ชั้นแรกเป็นที่ให้เช็กชื่อและติดต่อเข้ามาเรียน รอบๆโรงเตี๊ยมเป็นลานหญ้าแยกฝั่ง ฝั่งหนึ่งเป็นสถานที่ฝึกซ้อมศิลปะการต่อสู้ อีกฝั่งเป็นที่ฝึกซ้อมอาวุธ ลานด้านหลังโรงเตี๊ยมเป็นที่ฝึกลมปราณ ชั้นสองนั้นผมจัดเป็นห้องสมุด พวกหนังสือจะมีความรู้ทั่วไป พืช สัตว์วิเศษ ลมปราณระดับเบื้องต้นกับของวิเศษ ตำราเรียน แน่นอนหนังสือตำราทั้งหมดเป็นสิ่งที่หาซื้อได้ง่ายตามในเมืองและตำราหายากหกเจ็ดเล่มพอให้ดูขลัง ชั้นสามชั้นสี่เป็นห้องเรียนที่ไม่มีเก้าอี้ นั่งเบาะมีโต๊ะเรียนให้ ส่วนชั้นห้าเป็นห้องนอนของผมกับหลินอวิ๋น แน่นอนไม่ให้ใครเข้า

ด้านในเรียบร้อยเกือบทุกอย่าง ขาดแต่รั้วสูงล้อมกับข้าวของบางอย่าง ตัวผมกับหลินอวิ๋นอยู่ในร่มดำเพื่อป้องกันไม่ให้คนรู้ว่ามีปราณอยู่ด่านไหนขั้นอะไร ข้างหน้าโรงประมูลมีตรากับตั๋วเพื่อแสดงอำนาจเงิน 

"ภรรยา เอ๊ย ฮุ๋ยเอ๋อร์เจ้าจะซื้อตราไปทำไม เหตุใดไม่ซื้อแค่ตั๋ว"

"เราต้องแสดงตัวว่าเก่งและลึกลับไง เพื่อไม่ให้คนในโรงประมูลขโมยหรือเอาเปรียบได้"

ลูกเทพพยักหน้าเข้าใจแล้วหุบร่มเดินตาม ร่มปิดบังปราณนี้ต่อให้หุบร่มแค่สัมผัสกันเป็นทอดๆมันยังคงปิดบังปราณให้ เมื่อเข้ามาด้านในสาวรับใช้ก็เชิญไปนั่งข้างบน ด้านล่างเป็นเวทีล่างเวทีอีกเป็นผู้คนที่ซื้อตั๋วเข้ามา 

"ยินดีต้อนรับเข้าสู่โรงประมูลเฉิน เรามีทั้งทาส และของหายากมาประมูลเจ้าค่ะ"

ผมเท้าคางกับโต๊ะมองทาสชายที่ถูกนำมาประมูลก่อน รูปร่างหลายคนดูอดอยากไม่มีกำลัง ผอมแห้ง 

"เราเริ่มประมูลที่ ..."

"เราซื้อทาสทั้งหมด"

ไม่ทันที่พิธีกรจะพูดจบผมชิงพูดก่อน ดูจากผู้คนด้านล่างไม่มีใครอยากได้ทาสผอมๆหรอก หลายคนในโรงประมูลต่างหันขึ้นไปมองชายหนุ่มชุดดำเท้าคางข้างเดียวลักษณะคล้ายคนขี้เกียจ ใบหน้างดงามชวนลุ่มหลงแต่ก็มีความลึกลับและน่ากลัวแผ่ออกมาข้างๆมีเด็กหนุ่มวัยรุ่นชุดขาวนั่งหน้านิ่งรินชาอยู่เงียบๆ 

"เอ่อ.. ค่ะ คุณชายบัณฑิตชุดดำท่านนั้นซื้อทาสทั้งหมดนี้นะคะ มีใครค้านหรือไม่เจ้าคะ นับ 3 2 1 ไม่มีเจ้าค่ะ ทาสทั้งหมดกลายเป็นของท่านเจ้าค่ะ"

สิ้นเสียงหญิงสาวในชุดจีนหลวมๆเผยเนื้อหนังก็มีสาวรับใช้ถือถาดที่มีหินสลักเลขไว้เกือบยี่สิบเลข ต่อไปก็เป็นทาสผู้หญิงที่หน้าตาไม่ดี แก่ เป็นฮุ่ยหมินที่เหมาหมดเช่นกัน ทำให้เวลาในโรงประมูลเร่งขึ้น ทาสต่อไปคือทาสผู้ชายรูปร่างแข็งแรง ทุกคนในโรงเตี๊ยมกลัวบัณฑิตหนุ่มชุดดำเหมาอีกเลยรีบขอซื้อกันไม่หวาดไม่ไหว ผมก็แค่หันไปกินขนมที่หลินอวิ๋นป้อนให้ ไม่นานทาสชายก็ประมูลเสร็จ ต่อมาเป็นทาสเกอถูกจับมาพวกคนที่อยู่ชั้นบนเหมือนผมเริ่มซื้อขายกัน เกิดการแย่งเกอหน้าตาดีทำให้ราคาประมูลสูงขึ้น 

"เกอคนนี้นอกจากหน้าตาดีแล้วนั้น ยังมีพลังที่แสนวิเศษนะคะ คือมีปราณที่สามารถเพิ่มพลังให้แก่ผู้ที่หลับนอนได้ การันตีได้โดยเจ้าของโรงประมูลเจ้าค่ะ"

เสียงหัวเราะดังระงมทั่วโรงประมูล 

"เราเพิ่มเงินซื้อ"

เสียงหัวเราะเงียบลง 

"ข้าเพิ่มเงินเป็นสามเท่า"

"เราเพิ่มเป็นสิบเท่า"

เสียงพูดคุยเงียบกริบ ไม่นานหินสลักเลขก็ถูกนำมาให้ผมบนโต๊ะ เป็นของเล่นหลินอวิ๋นเอามาเรียงเลขไปมา เกอคนนั้นถูกกระชากลงเวทีต่อมาเป็นทาสหญิงสาวครั้งนี้เสียงประมูลดังอีกครั้งผมรู้สึกค่อนข้างแย่เลยไปเล่นหินกับหลินอวิ๋นด้วย ลูกเทพก็กระซิบข้างหู

"ทุกคนมีชะตากรรมไม่เหมือนกัน ชะตาทุกอย่างย่อมถูกกำหนดมาจากสวรรค์ เพื่อไม่ให้โลกวุ่นวายไปมากกว่านี้ โปรดปล่อยวางและคิดว่ามันคือกรรมของเขาเสีย เราช่วยทุกคนไม่ได้" 

ผมพยักหน้าด้วยความเศร้าหมองแม้ในใจจะไม่ชอบสิ่งที่เห็นตรงหน้าแค่ไหนก็ต้องปล่อยให้เขามีชะตากรรมของเขาไป เปลี่ยนจากทาสหญิงเป็นข้าวของแทนผมดูไปสักพักก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ของบางอย่างในร้างท่านงูก็ดีกว่า เลยตัดสินใจกลับให้หลินอวิ๋นกางร่มส่วนตัวผมสั่งให้สาวใช้ของโรงประมูลเอาหินไปแลกคนมา 

...

ฮุ่ยหมินเดินลงบันไดเห็นคนที่ถูกประมูลเมื่อกี้มายืนใส่ตรวนรอด้านหน้าโรงประมูล และเกอที่ประมูลยืนอยู่ด้านหน้าของทาสทั้งหมด เกอคนนี้ไม่ใส่ตรวนที่ข้อมือเหมือนคนอื่นแต่ใส่ที่คอ ถ้าลากก็คล้ายลากสัตว์ไปมา แม้จะอย่างนั้นเกอคนที่ว่าเดินมาคุกเข่าเอาหัวโขกพื้น

"โปรดช่วยเหลือน้องชายของบ่าวด้วย"

ผมเลิกคิ้วหันไปมองหลินอวิ๋น ใบหน้าลูกเทพพยักพเยิดไปยังเด็กสามคนที่ยืนหลบมุมแถวโรงประมูล ใบหน้าและลำตัวมีร่องรอยถูกทำร้ายร่างกายและมีตุ่มน้ำหนองไปทั่ว 

"หลินอวิ๋น ไปพาเด็กมาด้วย"

ผมสะบัดมือตรวนโซ่ทั้งหมดก็แตกกระจายคนแถวนั้นที่มองด้วยความอยากรู้อยากเห็นต่างตะลึงตาค้าง ผมจัดการจ่ายเงินและพาทาสทั้งหมดไปที่โรงเตี๊ยมผีสิง

พอมาถึงโรงเตี๊ยมถึงได้รู้ว่าลืมอะไร ลืมสร้างเรือนพักกับห้องน้ำ เขาเลยบอกให้ทุกคนไปอาบน้ำตรงแม่น้ำหลังป่าไผ่แทน เกอกับเด็กอีกสามคนยังอยู่กับหลินอวิ๋น 

"น้องเจ้าป่วยเป็นอะไร"

ผมถามเกอ เกอน้อยน้ำตาไหลพราก กอดน้องชายทั้งสามแนบอก 

"น้องบ่าวเป็นโรคเกี่ยวกับการร่วมรักขอรับ"

เชี่ย ไอ้สัส น้องชายของเกอที่ว่าแม่งดูตาเปล่าก็รู้เลยว่ายังไม่พ้นเจ็ดขวบดี ไอ้เหี้ย คือ พอเหลือบตามองไอ้ลูกเทพ หลินอวิ๋นแค่ส่ายหน้าเท่านั้น 

"งั้นเดี๋ยวข้าหาทางรักษาเจ้าไปอาบน้ำก่อน"

ผมไล่เกอน้อยไปอาบน้ำ แล้วพาเด็กๆทั้งสามเข้าไปในโรงเตี๊ยม 

"รอตรงนี้"

ผมให้เด็กตัวน้อยสามคนที่เงียบผิดปกติยืนรอตรงด้านหน้าโต๊ะยาวที่เอาไว้เช็กชื่อแล้วหลบเข้าไปด้านหลังม่านมุกที่แยกเอาไว้เป็นห้องเก็บอุปกรณ์การเรียน 

ห้วงจิต

"อีเหี้ย! ท่านงูเป็นก้อนขนเดี๋ยวนี้!"

กูวาร์ปมาหาท่านงูทีไรเป็นใจหายแว่บทุกที งูตัวเขื่องนอนขดบนเก้าอี้บุบได้ยินเสียงเจ้านายใหม่ตกใจรีบเปลี่ยนร่างทันที 

"ท่านฮุ่ยหมินครั้งหน้าท่านก็ส่งเสียงเรียกข้าก่อนมาสิ ข้าตกใจเหมือนกันนะ"

เออ กูก็ตกใจ 

"ท่านงู ท่านพอมียารักษาโรคเกี่ยวกับร่วมรักทางเพศมั้ย เท่าที่ข้าเรียนมา น่าจะเป็นโรคหนองใน ซิฟิลิส ขอยาทาด้วย"

"โอ้ มีๆ ท่านเดินไปที่ป้ายที่เขียนว่า 'ยา' ได้เลย ถ้าไม่มั่นใจก็ให้นกเค้าแมวมาวินิฉัยโรคก็ได้ พวกข้าเห็นโลกภายนอกกันบ้าง"

ผมพยักหน้าหงึกหงักเรียกท่านนกในใจแล้วก็บอกอาการของเด็กทั้งสามให้ฟัง นกตัวอ้วนจัดชุดยามาให้ ผมเลยออกจากห้วงจิตทันที

โรงเตี๊ยม 

ร่างโปร่งเดินออกมาพร้อมยาวิเศษ ไม่รู้ว่าเรียกวิเศษได้มั้ยเพราะท่านนกกับท่านงูบอกสรรพคุณหายทันที สามวันเจ็ดวัน ยาที่ผมเคยเรียนกับยาในที่นี้แตกต่างกันมากเรียกได้ว่าต้องเรียนใหม่  

"นี่กินเสีย เสร็จแล้วค่อยไปอาบน้ำ กลางคืนจะทรมานมากให้อดทนแล้วข่มตาหลับไปซะนะ แยกที่นอนออกมาไม่ก็นอนตรงนี้แทนซะ ข้าจะเอาที่นอนมาให้"

เด็กน้อยสามคนคุกเข่าขอบคุณให้ ฮุ่ยหมินยิ่งแปลกใจตั้งแต่เจอหน้าก็ไม่พูดไม่จา ริมฝีปากเด็กปิดสนิท 

"อ้าปาก"

ฮุ่ยหมินสั่งเสียงนิ่งๆ เด็กน้อยมองหน้ากันไปมาก่อนจะอ้าปาก มือขาวของฮุ่ยหมินปิดปากตัวเองทันที ที่เห็นภาพตรงหน้า ฟันหลายซี่ถูกเลาะหายไปโดยเฉพาะฟันกราม ลิ้นเด็กทั้งสามถูกตัดสั้น 

"อีเหี้ย"

ความสงสารตีตื้นขึ้น เด็กอายุแค่นี้เป็นโรคเกี่ยวข้องกับเพศสัมพันธ์ ฟันก็หาย แทบไม่ต้องอธิบายอะไรร่องรอยแห่งความโหดร้ายก็บรรยายอยู่ตามตัว 

"พวกเจ้าเป็นเกอรึเปล่า"

เด็กน้อยส่ายหน้า

"อยากแก้แค้นหรือไม่"

เด็กชายพยักหน้ากันอย่างรุนแรง นัยน์ตาแข็งกร้าว 

"ข้าจะช่วยเจ้า แลกกับการทำงานกับข้า ตกลงหรือไม่"

พวกเด็กไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหน้าแต่ทำเหมือนกับพี่ชายตัวเองคือคุกเข่าโขกศีรษะเท่านั้น 

ไอ้พวกเหี้ยนี่ไม่ตายดีแน่