ตอนที่ 20 

หลังจากกลับมาจากป่าทมิฬข่ายฝานที่ตอนนี้มีทั้งดาบเหมันต์และพยัคฆ์ขาวที่อยู่ในร่างแมวอ้วนก็เดินตามร่างบางต้อย ๆ ศิษย์พี่หลายคนไม่ได้มีท่าทีอิจฉาแต่อย่างใด เข้าใจว่าข่ายฝานมีปราณพิเศษพวกเขาเคยเจอ และเข้าใจว่าเป็นศิษย์ส่วนกับอาจารย์หลินอวิ๋นเลยไม่คิดจะอิจฉาให้เสียเวลาเพราะยังไงซะข่ายฝานก็เป็นศิษย์น้องที่่ารักใสจนซื่อคนหนึ่ง

ฮุ่ยหมินที่เดินนำหน้าข่ายฝานและหลินอวิ๋นรู้สึกเบื่อนิดหน่อย เขากะว่าจะเป็นคนพานักพรตคนนั้นมาให้ข่ายฝานแต่รัชทายาทกลับตัดหน้าซะงั้น เออ แต่ช่างมันละกัน ยังไงซะปลายทางก็เหมือนกัน

ส่วนข่ายฝานนั้นรู้สึกสับสนและไม่เข้าใจ ไหนจะกระบี่ที่อาจารย์ให้เขาเป็นคคนไปเจอ สมุนไพรของเซียนผู้เฝ้าสวนสมุนไพรหายาก ไหนจะสัตว์วิเศษ คำทำนายอีกด้วย เรียกได้ว่าไม่ตงิดใจก็แปลกแล้ว ทุกอย่างมันบังเอิญจนข่ายฝานคิดว่าเขาอาจจะฝันไป

ในช่วงชีวิตตั้งแต่เด็กจนถึง 12 หนาวเขารันทดอดมื้อกินมื้อ แต่ก็มีความสุขดีกับมารดา เขาทำงานหนัก ทุกคนต่างมองเขาเป็นเพียงคนต่ำต้อยผู้หนึ่ง จู่ ๆ มารดาก็ตาย มีอาจารย์มารับตัวไปราวกับนิยายเล่มหนึ่ง พอเขาได้รวบรวมปราณในตัวก็พบว่าตัวเองมีปราณพิเศษคือปราณธาตุน้ำแข็ง 

และเขาก็มีผู้คนสรรเสริญเยินยอความพิเศษ บอกเขาเก่งกาจมีพรสวรรค์ แต่เขากลับถูกอาจารย์ทั้สองเคี่ยวเข็ญทุกวันจนแทบกระอักเลือด ราวกับรู้ว่าในอนาคตเขาจะเป็นใคร และต้องทำอย่างไร

เมื่อเข้ามาในห้องพักฮุ่ยหมินก็นั่งบนเก้าอี้ไม้ โดยมีหลินอวิ๋นเตรียมชาและขนมให้ ข่ายฝานปล่อยแมวในมือลงและวางดาบบนโต๊ะ 

"ข้ารู้ว่าเจ้ามีคำถาม"

ฮุ่ยหมินเปิดปากพูดก่อน ข่ายฝานทำหน้าอึกอักราวกับไม่แน่ใจใบหน้าหล่อแสดงความอัดอัด สับสนระคนไม่เข้าใจ

"อาจารย์ ท่านรู้ว่าข้าต้องเป็นคนปราบจอมมารใช่หรือไม่"

ข่ายฝานลองถามหยั่งเชิงไปก่อน

"ใช่ ข้ารู้ว่าเจ้าคือใคร และต้องทำอะไร"

ศิษย์ตัวสูงรู้สึกแข้งขาอ่อนแรง

"ที่ท่านแม่ข้าต้องตาย ทั้งดาบ ทั้งสัตว์ ทุกอย่างคือฝีมืออาจารย์ หรือว่าคือชะตากรรมหรือขอรับ"

น้ำเสียงราวกับแตกสลายได้ตลอดเวลาทำเอาฮุ่ยหมินไม่อยากจะตอบคำถามศิษย์ตัวน้อยในสายตาของเขาเท่าไหร่ แต่เพื่อการเติบโต และเพื่อสร้างความเข้มแข็งในจิตใจแก่ข่ายฝาน

"มีทั้งใช่ และ ไม่ เรื่องของแม่เจ้าเป็นชะตากรรมนาง นางเป็นโรคลักฝันเป็นโรคที่หากหลับเกินแล้วไม่ยอมตื่นนางจะตาย ซึ่งคนเป็นโรคนี้ได้ต้องมีภาวะจิตใจที่อ่อนแอและไม่ต้องอยู่บนโลกใบนี้แล้ว 

ส่วนอาวุธกับสัตว์วิเศษ ข้าแค่นำมันไปอยู่ในที่ของมันมานานแล้วที่เจ้าเจอเป็นเพียงชะตากรรมของเจ้า ที่เจ้าต้องได้รับสมุนไพรหายาก หรือการเจอข้าเป็นชะตากรรมของเจ้า 

และที่เจ้าต้องไปปราบจอมมารปีศาจ นั้นก็คือชะตากรรมเจ้า"

กล่าวจบข่ายฝานทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าบนพื้นเสียงดังลั่น ภาระอันหนักอึ้งแผ่ลงบนบ่ากว้าง เขาเป็นเพียงเด็กอายุไม่กี่ปี แต่กลับ..

"แต่ข้ายังเรียนไม่จบ"

ข่ายฝานเอ่ยทักท้วง

"นั้นเจ้าต้องเรียนให้จบและออกไปใช้ชีวิต ผจญภัย ระหว่างนั้นเป็นหน้าที่ข้าที่หาข้อมูลเกี่ยวกับจอมมารให้เจ้า จงพัฒนาตัวเองเถอะ"

ฮุ่ยหมินบอกกล่าวด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ข่ายฝานได้เพียงแค่เม้มปาก และพยักหน้าออกจะทำความเคารพอาจารย์ทั้งสองและออกจากห้องไป

"เจ้าว่าเขาจะรู้สึกเหมือนว่าทำไมต้องเป็นเขามั้ย"

ฮุ่ยหมินหันไปถามหลินอวิ๋นที่นั่งพับปลาตะเพียนสานเงียบ ๆ ใบหน้าคมคายกดลงเล็กน้อย

"ย่อมรู้สึก แต่ไม่นานเข้าจะเข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเขา เส้นชะตาเขาขยับเล็กน้อย ไม่มีผลมาก แต่ด้ายแดงเขานั้นคล้ายจะขยับ"

ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่มีวี่แววหยอกล้อใด ๆ 

"ให้ทุกอย่างเป็นไปตามชะตากรรมเถอะ"

ฮุ่ยหมินนึกปลงลง เนื้อเรื่องในหนังสือข่ายฝานถูกเปลี่ยนเป็นนิยายจีนวายจีนโบราณ คู่ของข่ายฝานถูกเปลี่ยน และที่สำคัญ เนื้อหาของข่ายฝานถูกเปลี่ยนไปบางส่วนแต่โชคดีที่จุดจบยังคงเหมือนเดิม

หลังจากวันนั้นข่าวลือฮ่องเต้เมืองหลวงถูกทำร้ายอาการสาหัสแพร่ไปทั่วทำให้เมืองใกล้เคียงแทรกซึมเข้ามาในราชวงศ์ รัชทายาทถูกเรียกตัวกลับ ข่าวลือว่ามีศิษย์โรงรั้วดำเจอสัตว์วิเศษก็เผยแพร่ไปทั่ว ทั้งยังเด็กคนนั้นยังทำพันธะสัญญากับอาวุธระดับตำนานอีกด้วย จนทำให้คนที่ไม่ได้เข้าไปดูอยากรู้ว่าศิษย์คนใด เนื่องจากไม่มีระกาศชื่อจึงทำให้คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยรู้จักข่ายฝาน ที่สำคัญโรงรั้วดำไม่ค่อยให้ศิษย์ได้ไปไหนมากนัก กว่าจะรู้ว่าใครก็อีกสามสี่ปี

"ห๊ะ ว่าอย่างไรนะขอรับ"

หลิวหยางทำน้ำเสียงตกอกตกใจใส่ฮุ่ยหมินที่ตอนนี้กำลังดื่มชาด้วยความสงบไม่ได้มองลูกศิษย์หมอเทวดาที่ทำหน้าตาเหลอหลาและตาโต 

"ข้าจะไปแคว้นซีเปียน ระหว่างนี้ก็ฝากเจ้ากับเจีย เจียง เจี้ยงดูแลไปก่อน มีอะไรก็ส่งสิ่งนี้มาหาข้าเล่า ขอแบบด่วนจริง ๆ เพราะนี้เป็นของวิเศษหายาก สารเจ็ดปราณ เป็นสื่งที่สามารถส่งจดหมายหาข้าโดยตรงแต่ใช้ได้แค่ เจ็ด ครั้งโดยตอนที่เขียนให้เขาถ่ายเทลมปราณลงไปด้วย"

ฮุ่ยหมินกล่าวพร้อมยื่นกระดาษสีเงินให้แก่หลิวหยาง 

"เหตุใดจึงด่วนเช่นนี้ขอรับ ข้ายังอยู่ปราณราชันขึ้นแปดอยู่เลย ข้าเกรงว่าจะมีคนไม่ประสงค์ดี"

หมอเทวดาตัวน้อยทำหน้าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ แฝดสามที่นั่งเงียบข้าง ๆ ต่างก็ทำหน้ากังวลใจไม่ต่างกัน

"ข้ามีงานต้องทำเช่นกันนะ เอาละ ไปบอกข่ายฝานด้วยนะแล้วก็หลิวอวิ๋นจะกางอาเขตขั้นสูง คนที่เข้าออกได้มีเพียงคนที่หลินอวิ๋นอนุญาต ภายในสิบปีนี้ข้าคงจะกลับมา"

หลิวหยางทำได้แค่เพียงก้มหน้ารับสารเจ็ดปราณมาไว้ในมือ พร้อมกับหินปราณชั้นสูงที่ฮุ่ยหมินให้มาเพื่อเลื่อนขั้นเพิ่มขึ้น 

_________________

(ยังไม่ได้แก้คำผิด)

สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนาน เราเรียนจบแล้วนะทุกคน เย้ๆๆ จุดพลุ เราจะมาต่อนิยายทุกเรื่องที่เปิด ไม่ต้องห่วงว่าเราจะเทนะะ ใจเย็นนะทุกคน เราจะเปิดตารางเลยว่าเป็นแบบไหน 

เดนนรกวันสิ้นโลก (กำลังรีไรท์)

ข้าคืออาจารย์ของพวกพระเอก (พึ่งรื้อพล๊อตเสร็จ แต่งต่อเรื่อย ๆ ลงเกือบทุกวัน)

รวยยืนหนึ่งในยุทธภพ (ทยอยลง)

kissable lips (ทยอยลง)

บอกเลยว่าใครที่รอคอยไม่ต้องรอแล้วนะคะ เย้ ๆ ลงทุกวันไปเรื่อย ๆ ยกเว้นวันที่ 25 ที่อาจจะกิจกรรมข้างนอก เราไปงานรับปริญญาของเพื่อนที่มช. 

แล้วเรื่องสำคัญนะคะ พอดีว่าเรายกโน๊ตบุ๊คให้น้องสาวใช้ เราเลยได้น้องสตอเบอรี่เค้ก(คีย์บอร์ดบลูทูธ)มา ซึ่งอาจจะมีคำผิดเพราะหน้าจอโทรศัพท์เราค่อนข้างเล็ก เพื่อความสะดวกใจ เราจะเก็บเงินซื้อไอแพดดีมั้ย หรือโน๊ตบุ๊คดี คิดไม่ออก แต่จะมีติดเหรียญล่วงหน้าเฉย ๆ นะคะ แค่ 2 บาท เอามาเป็นเงินเก็บซื้อไอแพดหรืออาจจะโน๊ตบุ๊ก ยังคิดไม่ออก 

สรุปว่า จะติดเหรียญล่วงหน้า 1 วัน แค่ 2 เหรียญ ถ้าสายอ่านฟรีรอวันหนึ่งนะจ๊ะ 

อนาคตถ้าคนอ่านเยอะคงจะดี แต่นิยายเรามันกระโหลกไปหน่อยคำผิดก็เยอะด้วย เรากะว่าจะจบภายใน 60 ตอนถ้าไม่ออกทะเลไปก่อนนะคะ 

บุยๆๆ อย่าลืมไปอ่านใหม่นะคะ