“อื้อ”

เสียงงัวเงียของใครบางคนบนเตียงนอนนุ่มสีขาว แสนดีที่รู้สึกตัวขึ้นมา มักจะเป็นปกติอยู่แล้วที่เขาจะตื่นเช้าในวันแบบนี้ มือเล็กขยี้ดวงตาแล้วขยับลุกขึ้นด้วยความง่วงและงุนงง ความรู้สึกเย็น ๆ แปลก ๆ ปะทะเข้าส่วนบนของร่างกาย แสนดีก้มมองท่อนบนของตัวเองแล้วพบว่าเปลือยเปล่าอยู่ได้แต่ยิ้มออกมาแล้วพูดกับตัวเอง

“นี้เราเผลอแก้ผ้าตอนเมาหลับเหรอเนี่ย”

มันไม่แปลกสักเท่าไหร่ เพราะทุกครั้งที่แสนดีดื่มเหล้าแล้วมีอาการเมาเขามักจะทำตัวแปลก ๆ จนทำให้น้อง ๆ ที่บริษัทมักจะบ่นอยู่เสมอเกี่ยวกับพฤติกรรมตอนเมารั่ว ก่อนเมาก็สุภาพก็น่ารักแต่พอเมาแล้วอย่างกับเป็นคนละคน บ้าบิ่น บ้าบอ แต่เมื่อลุกขึ้นมาแล้วแสนดีจะลุกขึ้นมาต่อแต่ดันกลับนอนล้มตัวด้วยรู้สึกขี้เกียจและด้วยอาการปวดหัวรุนแรง

เมื่อคืนไม่น่าดื่มแก้วนั่นเยอะเลย...

แสนดีพลิกตัวนอนตะแคงรับแสงอาทิตย์ด้านระเบียงที่สอดผ่านแสงผ้าม่านเข้ามา ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา แต่แทนที่ดวงตากลมโตจะรับแสงอย่างเต็มที่กลับโฟกัสมีใบหน้าของใครบางคนกำลังนอนหลับพริ้มอยู่ แสนดีเผลอยกยิ้ม แยกไม่ออกระหว่างความฝันและความจริง ขยับเข้าใกล้ใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะเลื่อนมือของตัวเองลูบไล้โครงหน้าอย่างรู้สึกประหลาด...ใบหน้าหล่อเหลาเกินต้านจนเหมือนจะไม่มีอยู่จริง

แสนดีลูบไล้จากโครงหน้าไล่มาจนถึงริมฝีปากหนาสีพีช แล้วลูบฝีปากนุ่มอย่างช้า ๆ ทว่ามือของผู้ชายที่เปรียบเสมือนอยู่ในความฝัน เอื้อมมาจับมือของแสนดีที่ลูบริมฝีปากของเขาอย่างไม่รับอนุญาตอยู่ ดวงตาของคนที่หลับพริ้มอยู่ก็ลืมขึ้น...ธิป หรือ อนาธิปก็ยกยิ้มขึ้นมาเบา ๆ มองภาพคนตรงหน้าที่ตกใจเพราะว่าตอนนี้...ไม่ได้อยู่ในความฝัน

“Good Morning ครับ”

“เฮ้ย”

แสนดีดีดตัวลุกขึ้นจากที่เตียงนอนทันที เขาลุกขึ้นยืนโดยจับผ้าห่มที่คลุมร่างบนเตียงของคนสองคนเอามาปกคลุมร่างของตัวเองจนหมดและได้พบว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเขาล่อนจ้อนไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นเดียว

“คุณตกใจอะไร แล้วเอาผ้าห่มไปไหน ผมจะเอาอะไรปกปิดตัวเองล่ะ”

แสนดีก้มมองของตัวเองบ้างแล้วเห็นตัวเองในสภาพเปลือยเช่นเดียวกัน สายตาของแสนดีจดจ้องเรือนร่างของชายที่อยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่า...ไล่ตั้งแต่หัวจนจรดปลายเท้า สายตาซุกซนของแสนดีก็เผลอสะดุดของดีเข้าจริง ๆ

แค่ผู้ชายหล่อแล้ว...ยิ่งผู้ชายที่หล่อแล้วยังเปลือยต่อหน้าของตัวเอง

ว่าแล้วอาการแพ้ผู้ชายหล่อก็กำเริบทันที

“คุณ...เป็นอะไรหรือเปล่า...เลือดกำเดา”

ว่าแล้วเลือดกำเดาสีแดงสดก็ไหลออกมาจากจมูกแล้วอาการวิงเวียนศีรษะเหมือนจะเป็นลมก็เข้าจู่โจมทันที อาการแพ้ผู้ชายหล่อของแสนดีมักจะเกิดขึ้นตอนที่เห็นผู้ชายหน้าตาดีมาก จนมักจะมีอาการเกร็ง ชัก บ้างเล็กน้อย แต่เป็นครั้งแรกที่มีเลือดกำเดาไหลและวิงเวียนศีรษะจนถึงขั้นเป็นลมขนาดนี้ แสนดีทรุดล้มตัวลงด้วยอาการหน้ามืด ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ ผู้ชายที่อยู่บนเตียงและพยายามเรียกเขาอยู่

หรือว่าเพราะเห็นผู้ชายโป๊ครั้งแรกกันนะ...อาการก็เลยหนักขนาดนี้

กว่าที่แสนดีจะรู้สึกตัวอีกที ตัวเองก็ตื่นมาในห้องคนไข้ของโรงพยาบาลเสียแล้ว

แสนดีขยับตัวลุกขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในชุดของคนไข้ ไม่ใช่เปลือยล่อนจ้อนเหมือนก่อนหน้านี้ แต่อาการปวดหัวยังแวะเวียนเข้ามาให้ปวดขมับเช่นเคย

“เป็นอะไรวะ ทำไมมาอยู่ในสภาพนี้ได้เนี่ย”

ว่าแล้วก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

“คุณ...ตื่นแล้วเหรอ”

เสียงของอนาธิปดังขึ้น เรียกความสนใจของคนที่อยู่บนเตียงได้ดี สายตาของแสนดีจดจ้องผู้ชายหล่อเหลาแปลกหน้าที่เดินเข้ามาถามด้วยความห่วงใย สีหน้ากังวลของเขาทำให้แสนดีรู้สึกงุนงงไปหมด ก่อนที่ภาพก่อน ๆ จะย้อนแฟลชแบคเข้ามาในหัวสมองของแสนดี...สภาพล่อนจ้อนของชายทั้งสองคนที่อยู่บนเตียง และความโก๊ะที่แยกไม่ออกระหว่างความจริงกับความฝัน

“คุณ...”

“ครับ คุณเป็นยังไงบ้าง รู้สึกปวดหัวหรืออะไรตรงไหนไหม”

ใบหน้ายื่นถามเข้ามาด้วยอาการเป็นห่วง แต่รู้ไหมว่าใจดวงน้อยของแสนดียังคงติดตากับภาพของผู้ชายหลับตาพริ้มบนเตียงอยู่เลย ใจดวงน้อยนั้นก็เผลอสั่นตึก ๆ จนแทบจะคุมสติไม่อยู่ เหมือนกับว่าอาการหน้ามืดเหมือนจะกำเริบอีกรอบ

“คุณครับ เป็นอะไรไหม”

“ค...ครับ ม ไม่เลย ม่ ไม่เลย สบายมาก”

ไม่ต้องเดาเลยว่าตอนนี้อาการเป็นอย่างไร พูดตะกุกตะกักไม่เป็นภาษายิ่งใบหน้าที่เหมือนจะตรงสเปคของแสนดีด้วย แต่ก็เหมือนว่ามีคนช่วยชีวิตเอาไว้ เพราะมีนางพยาบาลขึ้นหนึ่งเดินเข้าในห้องก่อนที่ใบหน้าของคนหล่อของอนาธิปจะเข้าใกล้ไปมากกว่านี้

“ตอนนี้อาการของคนไข้เป็นรู้สึกยังไงบ้างคะ”

“ก็...ไม่มีอะไรแล้วครับ รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”

แต่จะรู้สึกไม่ดีเพราะผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เนี่ยแหละ

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้น ถ้าไม่เป็นการรบกวนมากก็ให้พักสักหนึ่งคืนนะคะ เผื่อเกิดมีอาการอะไร...เอ่อคือเข้าใจนะคะว่าครั้งแรก ถ้าเป็นทางเราข้อแนะนำว่าพักสักคืนดีกว่า”

“ครับ เดี๋ยวถ้าเรื่องค่าใช้จ่ายอะไรยังไง มาจัดการที่ผมได้เลยนะครับ” อนาธิปเป็นคนยื่นเรื่องค่าใช้จ่ายทำให้คนที่อยู่บนเตียงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย...ทำไมต้องจ่ายให้ เมื่อพยาบาลไปแล้วแสนดีจึงบอกกับผู้ชายแปลกหน้าที่เจอกันเพียงไม่กี่ครั้งกับเรื่องค่าใช้จ่ายที่เขาควรจะออกเองเสียมากกว่า

“เรื่องค่ารักษาค่าห้องไม่เป็นไรนะคุณ เดี๋ยวผมจัดการเองดีกว่า คุณ...”

“ผมชื่อธิป หรือจะเรียกว่า อนาธิปก็ได้ ไม่ต้องห่วงนะ เรื่องค่าใช้จ่ายเดี๋ยวผมจัดการเองดีกว่า ผมเข้าใจว่าผมเป็นคนที่ทำให้คุณเพลียเอามาก ๆ”

“เดี๋ยวก่อนครับ แล้วเมื่อคืนเราได้...มี อะไรกันหรือเปล่า”

ด้วยความสงสัยจริง ๆ ถึงแม้ว่าหลักฐานทุกอย่างของมันจะยังชัดเจนเหลือเกิน ทั้งคนสองคนบนเตียงล่อนจ้อนไม่เหลือเสื้อผ้าแม้สักชิ้นเดียวติดกาย แต่แสนดีเป็นคนมักจะเป็นถามเผื่อเอาไว้ก่อน ถ้าหากเหตุมันไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองคิด

ว่าแล้วอนาธิปที่เดินออกไปจากห้องด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ประดับเอาไว้บนใบหน้าคนหล่อ ด้วยรอยยิ้มแบบนั้น ด้วยสายตาแบบนั้น เป็นการบอกเลศนัยให้แสนดีได้กลับมาคิดอยู่คนเดียวบนเตียงของเขา และแล้วสมองของแสนดีก็คิดขึ้นมาได้แบบไม่ต้องสงสัยเลย...ทั้งเรื่องครั้งแรกที่พยาบาลบอก ทั้งเรื่องเพลียที่คุณธิปเขาเป็นคนพูดเองและสายตาแบบนั้น...ไม่ต้องเดาเลยว่าตัวเองพลาดเสียตัวเป็นแน่แท้

“โอ๊ย ไอ้บ้า เป็นแบบนี้ได้ยังไงนะ”

แสนดีไม่ได้รู้สึกเสียดายที่ตัวเองพลาดเสียตัว...แต่แสนดีเสียดายที่ตัวเองจำตอนมีเซ็กส์กับผู้ชายที่ตรงสเปคของตัวไม่ได้เลยสักนิด นึกยังไงก็นึกไม่ออก ถ้าหากไม่เมานะแสนดีจะรู้สึกมีความสุขกว่านี้หลายเท่ามาก

มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังพอหลงเหลือ...

________________________________________________________________________________________________