ฉากที่ 2

ต่างเติมเต็มห้วงอารมณ์ปั่นป่วน

 

1 เดือนที่แล้ว , EBONY HOST CLUB

 

"ฝากเพื่อนผมด้วยนะคุณ มันไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว เมาขนาดนี้คุณคงต้องจัดการมันเองแล้วล่ะ ยังไงผมฝากด้วยนะครับ" จินกูฝากฝังกียุลกับโฮสตัวท็อปของคลับที่เขาตั้งใจจ่ายมาให้รุ่นน้องโดยเฉพาะและจากไปด้วยอาการมึนเมายืนไม่ค่อยมั่นคงถือว่าดีมากที่ช่วยประคองร่างกียุลมาส่งถึงห้องของคลับได้อย่างปลอดภัย

ปกติแล้วเจย์เลนจะไม่รับงานประเภทนี้ การที่เขามาเป็นโฮสที่นี่ถึงเป็นตัวท็อปของคลับทำเงินได้มากมาย แต่เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะบริการแขกด้วยเซ็กส์แม้จะถูกขอและถูกเสนอเงินมากแค่ไหนเขาก็ไม่ทำ แต่ครั้งนี้ต่างออกไปไม่ใช่เพราะอยากได้เงินมหาศาลหรอกนะแต่เพราะคิดถึงผู้ชายคนนี้มากต่างหาก เกือบเจ็ดปีที่ไม่ได้เจอกันไม่ได้ติดต่อกันวันนี้ดันได้มาพบพานด้วยความบังเอิญ มันราวกับฝันหวานที่เป็นจริง

สภาพกียุลไม่ค่อยสู้ดีนักเพราะเมาหนักและอดนอนมาหลายวันจากการดื้อยา Anti-VGL ที่ใช้ไม่ได้ผล ทว่าอย่างไรก็ยังดูดีดูหล่อในสายตาของเจย์เลนเสมอ ใบหน้าของกียุลหล่อและน่ารักไปในเวลาเดียวกันเป็นคนที่ยิ้มแล้วจะน่ารักมาก แต่ถ้าหน้านิ่งจะดูดุปนเท่มากอีกเช่นกัน ดวงตาของกียุลเรียวคมราวตาเหยี่ยวมีเสน่ห์ดึงดูด ตรงนี้แหละเป็นตัวบ่งบอกอารมณ์ของเขาได้เป็นอย่างดี จมูกโด่งเป็นทรงหยดน้ำ ริมฝีปากบางเป็นกระจับ และเขามีผิวขาวสว่างมากเป็นผู้ชายที่ผิวดีที่สุดเท่าที่เจย์เลนเคยเห็นมาในชีวิต

"ทำไมเพื่อนพี่ถึงมอมเหล้าพี่หนักขนาดนี้นะ" เจย์เลนบ่นอุบอิบแล้วพยายามประคองคนตัวโตกว่าไปที่เตียงนอน
สีขาวขนาดคิงส์ไซซ์ที่บนเพดานและรอบห้องมีกระจกสะท้อนภาพพวกเขาอยู่

"นายยยเป็นนคายย เจย์เลนเหรอ ม้ายยช่าย ม้ายช่ายแน่ ๆ เจย์เลนทิ้งฉันไปแล้วววไปตั้งนานแล้วว นายม้ายยช่ายย" คนเมาเอ่ยเสียงยานคางพลางพยายามเพ่งตามองแต่ก็ยังคงเห็นคนตรงหน้าเป็นเจย์เลน ซึ่งมันก็ถูกแล้วแต่
กียุลคิดว่านี่มันไม่ถูกต้องไปเอง

"เมาเป็นหมาอย่างนี้คงทำอะไรไม่ได้หรอก" คนหน้าสวยพูดคนเดียวแล้วมองคนบนเตียง สภาพแบบนี้มีเซ็กส์ไม่ได้หรอกเต็มที่ก็ได้แค่นอนจับมือเพื่อช่วยให้กียุลนอนหลับเองได้ต่อจากนี้แล้วก็รีบออกไปก่อนที่กียุลจะได้สตินั่นแหละ ความคิดอันหลังคือสิ่งแรกที่เจย์เลนตั้งใจเพราะไม่อยากให้กียุลเจอเขาตอนมีสติครบถ้วน

"จะไปไหนเล่าา นายคือโฮสที่พี่จินกูบอกฉันใช่มะ หนายยยยบอกมีลูกค้าแล้วไง"

"แค่ไม่อยากไปนั่งชงเหล้าให้ครับ" ไปก็ความแตกสิเจย์เลนไม่ต้องการให้กียุลมาเจอกับคนแบบตัวเองอีก เพราะเขาทำร้ายจิตใจกียุลไว้มากจนไม่กล้าสู้หน้าก็เลยขอรับงานบนเตียงอย่างเดียว (ข้อนี้เพราะความคิดถึงล้วนๆ) ไม่ไปนั่งคุยเล่นชงเหล้าให้ และถ้าเกิดว่ากียุลไม่เมาหนักแบบนี้เจย์เลนก็คิดว่าจะใส่หน้ากากเข้ามาทำหน้าที่เพื่อไม่ให้กียุลรู้ว่าเป็นเขาอยู่แล้ว โชคเข้าข้างเขาตรงที่กียุลเมาก็เลยไม่ต้องทำอะไรที่ยุ่งยากแบบนั้น แต่อย่างไรอีโบนีคนสวยก็คิดตื้นไปอยู่ดีถึงกระนั้นจะทำอย่างไรได้ในเมื่อใจยังรักและคิดถึงอยู่เสมอ เมื่อมีโอกาสแบบนี้ก็อดทำตามใจที่โหยหาไม่ไหวมันก็พอจะเข้าใจเจย์เลนได้อยู่นะ

"ไม่มาเอ็นเตอร์เทรนที่โต๊ะ แต่มาบริการบนเตียงได้?" กียุลเริ่มมีสติเล็กน้อย แต่ยังไม่เชื่อว่าคนตรงหน้าคือเจย์เลน

"ไม่หรอก คุณคงทำไม่ไหว เมาขนาดนี้ อ๊ะ!" ร่างเล็กถูกฉุดลงที่เตียงก่อนจะถูกคร่อมไว้ใต้ร่างอย่างรวดเร็ว ร่างหนาเพ่งมองคนใต้ร่างอย่างพินิจพิเคราะห์อีกครั้งด้วยสติที่หลงเหลือเล็กน้อยแล้วสุดท้ายเขาก็เลือกเชื่อสิ่งที่เห็นและสิ่งที่ได้สัมผัส ทั้งเสียง ทั้งใบหน้า ทั้งกลิ่นดอกลิลลี่ที่คลุ้งหอมไปทั่วนี้ ทำให้กียุลเชื่อสนิทใจว่าคนตรงหน้าคือเจย์เลนแฟนเก่าของเขา ทั้งที่ลึก ๆ ในใจเขาบอกกับตัวเองว่ายังไงก็ไม่ใช่ เจย์เลนไม่มีทางมาอยู่ตรงนี้ได้เด็ดขาด เพราะเจย์เลนเกลียดคนไม่เอาไหนแบบเขาจนหนีไปขนาดนั้นคงไม่กลับมาง่าย ๆ

"อะ อื้มม ใจเย็น ๆ สิคุณ"

"อื้ม เรียกพี่ พี่กียุล" จมูกโด่งเป็นสันไซ้คลอเคลียกดจูบและขมเม้มอยู่ที่ซอกคอขาวอย่างกระหายอยาก เลือดในกายสูบฉีดให้อุณหภูมิสูงขึ้นทั่วร่างความเสียวซ่านทำขนอ่อนลุกเกลียว ต่างฝ่ายต่างตกไปในห้วงราคะและไม่มีใครคิดจะปีนขึ้นมาเลย ความมึนเมาเป็นตัวฉุดรั้งช่วยชั้นดีในการทำให้ไม่หลงเหลือสติหรือความยับยั้งชั่งใจ

"พะ พี่ครับ อ๊ะ" เสื้อผ้าของทั้งคู่ถูกปลดเปลื้องออกอย่างรีบร้อน ทั้งร่างของเจย์เลนถูกริมฝีปากของกียุลรากจูบไปทั่วราวคนมูมมามในรสกาม คนถูกกระทำได้แต่ดิ้นเร่า ๆ อยู่บนเตียงเกร็งร่างสั่นสู้กับความเสียวซ่านพลางครางร้องบอกความพึงพอใจเท่านั้น จังหวะที่หลงไปกับการเล้าโลมเจย์เลนมองเห็นภาพเขากับกียุลสะท้อนในกระจกก็ยิ่งรู้สึกมากขึ้น สีหน้าของตัวเองกำลังมีอารมณ์กับการกระทำของกียุลที่กำลังไล่แทะเล็มลิ้มรสเรือนร่างของเขาทำให้หัวใจพองโตอยากถูกเติมเต็มเข้ามาเร็ว ๆ จนทนไม่ไหวยิ่งร้องครางดังขึ้น

"เสียงนายหวานมาก ตัวนายก็หวาน แล้วก็หอม"

"ตัวพี่ก็หอม อ๊ะ! เอาเข้ามาเลยได้ไหมไม่เอานิ้วแล้ว อื้อ!!" เจย์เลนชอบกลิ่นของกียุลมันเหมือนกับกาแฟคั่วบดหอม ๆ ผสมกับส้มและก็มีความเย็น ๆ สดชื่นปนในนั้น อยู่ใกล้แล้วผ่อนคลายสบายตัวสบายใจและเป็นเครื่องดื่มรสโปรดที่
เจย์เลนชอบดื่มตามจริงจะไม่มีใครได้กลิ่นของอีโบนีและฮิปนอสนอกจากพวกเขาเท่านั้นที่จะได้กลิ่นจากกันและกันและกลิ่นของฮิปนอสจะเจือจางไม่ชัดเจนนักผิดจากที่เขาสองคนสัมผัสถึงกันได้อย่างชัดเจน

"พี่ก็ไม่ไหวแล้ว จะเอาเข้าไปแล้วนะ" แต่แทนที่เขาจะสอดใส่เขาก้มลงไปจูบกลีบปากอวบอิ่มเสียก่อน เหมือนแม้แต่รสจูบ กียุลคิดแล้วบดเบียดร่างกายหามากกว่าเดิมเร่งจูบดูดดื่มสลับกับหอมแก้มใสแล้วขึ้นไปจูบกลุ่มผมสีบลอนด์นุ่ม ด้านล่างเขาจับความแข็งขืนเข้าจ่อช่องทางก่อนจะดันเข้าไปให้เจย์เลนต้องเงยหน้าอ้าปากค้างบีบกล้ามแขนที่กักขังตนเองไว้แน่นเพื่อระบายอารมณ์ที่ลุกโชนผสมกับความเจ็บ

"ผ่อนคลายนะ ไม่งั้นพี่เข้าไม่ได้" คนใต้ร่างพยายามทำตาม ส่วนกียุลจ้องตาสีฟ้าอมเทาอย่างหลงใหลดวงตาก็เหมือนเจย์เลนของเขาหรือนี่จะเป็นเจย์เลนจริง ๆ นะ เขาคิดอีกรอบ

"อ๊าาา แฮ่ก แฮ่ก อย่า พะ พึ่งขยับนะ อื้อ! ผมจุก" ขาเรียวอ้ากว้างสั่นผับ ๆ มือบางยกขึ้นปิดปากตัวเองที่จะเอาแต่ครางรับจนมือหนาต้องจับออกเพราะเขาอยากจะได้ยินเสียงครางหวานนี้

"ดูสิมันเข้าไปทั้งอันแล้ว นายเก่งมาก พี่ชอบเสียงนาย อย่ากลั้นไว้ ร้องออกมาดัง ๆ" ว่าจบเขาก้มลงไปดูดปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อย้ำ ๆ แล้วจึงส่งลิ้นร้อนเข้าไปพัวพันหยอกล้อไล่ต้อนกวาดเลียไปทั่ว จนร่างกายวูบไหวหนักกว่าเดิมจากอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้ามากขึ้นทุกที มือหนาเลื่อนไปบีบตุ่มไตช่วยเพิ่มความกระสัน มืออีกข้างลูบไล้ปัดป่ายไปทั่วร่างขาวที่ตอนนี้ขึ้นสีชมพูอย่างน่ารัก สะโพกก็เริ่มขยับเนิบนาบเป็นจังหวะอ่อนโยนมันกำลังพรากลมหายใจเจย์เลนอย่างช้า ๆ

"อึ่ก แฮ่ก แฮ่ก เอาแรง ๆ ได้เลยครับ" เจย์เลนเว้าวอนตาเชื่อมหวานเมื่อปรับตัวได้กับความสุขที่เข้ามาเติมเต็ม เขายกแขนขึ้นคล้องลำคอหนาแล้วโน้มลงมาจูบอีกหนทีนี้เขาเป็นฝ่ายรุกบ้าง ลิ้นเล็กไล่ต้อนลิ้นหนาจนเกิดเสียงเฉอะแฉะชวนใจเต้น มันดังเคล้าเสียงเนื้อกระทบเนื้อที่เกิดจากการกระแทกกระทั้นเข้าหากัน ทั้งคู่กระเหือดกระหอบในอารมณ์ที่พลุ่งพล่านขึ้นเรื่อย ๆ เหงื่อกาฬเริ่มชื้นซึมไปทั่วร่างให้สัมผัสยิ่งลื่นไหล

"อ๊ะ! อ๊ะ! ผมต้องการมากกว่านี้ อ๊ะ! อ๊าา" เสียงหวานร้องครางแทบขาดใจอกบางสั่นไหวควบคุมตัวเองไม่ได้เลยสักอย่างรู้แค่ว่าอยากถูกเขากระทำอยากให้เขาย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดีร่างกายมันโหยหาผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ผ่านมาหลายปีขนาดนี้ก็ยังจำความรู้สึกนี้ได้ความรู้สึกที่ได้รับการเติมเต็มนี้มันช่างมีความสุขเหมือนเจย์เลนเป็นต้นไม้แห้งใกล้ตายที่ได้น้ำโฉลมให้ฟื้นคืนมีชีวิตชีวาอีกครั้งกียุลกำลังเติมเต็มให้แก่เขา

"แน่นมาก อื้มม ซี้ดดด ตัวนายหอมมากด้วยพี่ชอบ อ่าาา" เสียงสูดปากพึงพอใจของกียุลดังเคล้ากับเสียงครางหวานหูแทบตลอดเวลา สะโพกสอบกระหน่ำรัวซอยถี่สลับกับความหนักแน่นที่กระแทกลงไปช้า ๆ ให้อีกคนผวาจนต้องหาที่พึ่งคว้าร่างหนาไปโอบกอดระหว่างนั้นความอ่อนโยนก็ถูกส่งต่อกียุลคอยหอมคอยจูบเจย์เลนตลอดเวลา

"อ๊ะ! เอาอีก แบบนี้เลย อ๊ะ! ใช่ อ๊า เสียวตรงนั้น อ๊าา"

หากจะมีใครมีความสุขตายเพราะเซ็กส์ก็คงเป็นเจย์เลนนี่เเหละ

เสียงตับ ๆ ดังลั่นสะท้านห้องหรู ดังจากเตียงย้ายไปที่ผนังกระจกย้ายไปทั่วห้อง ทุกท่วงท่ากามเขาสองคนทำมันทั้งหมดในคืนนี้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ตอนนี้ทั้งห้องเลยหอมอบอวลไปด้วยกลิ่นของอีโบนีและฮิปนอสที่ผสมปนกันอย่างลงตัวมันหอมยิ่งกว่าน้ำหอมราคาแพงเสียอีก

"ดูนายในกระจกสิ นายสวยเซ็กซี่มาก" คนปากหวานเอ่ยชมคนด้านบนที่ขยับโยกสะโพกขึ้นลงกับแก่นกายเขาอยู่อย่างเมามัน เขาสูดปากซี้ดซาดครางฮึ่มฮั่มในลำคอพลางมือหนาก็ประคองสะโพกอวบช่วยอีกแรงบางครั้งก็แกล้งบังคับสะโพกอวบให้ทิ้งแรงลงมาจนคนด้านบนจุกเสียดอ้าปากค้างแต่ก็เสียวซ่านให้เจย์เลนนึกชอบ

"จะเสร็จแล้วพี่กียุล อ๊าา" ท้องน้อยบิดเกร็งเมื่อใกล้ถึงจุดหมายยิ่งเห็นภาพตัวเองกับกียุลสะท้อนอยู่ในกระจกอารมณ์ยิ่งพุ่งถึงขีดสุดอยากจะเสร็จเสียเดี๋ยวนั้น แต่มันยังไม่พอที่จะเสร็จได้เขาต้องการมากกว่านี้เสียงหวานร้องขอไม่หยุดหย่อนจนอีกคนยิ้มชอบใจ

“ไม่ไหวแล้วครับ อ๊า ไม่ไหว อะ อ๊ะ!”

"พร้อมกันสิ งั้นพี่ไปด้านบนเอง อื้ม ซี้ดดด ถุงยางหมดแล้ว บอกมาสิว่าอยากให้ปล่อยตรงไหน" ร่างเล็กถูกจับพลิกลงด้านล่างถูกกระแทกสะโพกเข้าหารุนแรงเร่งจังหวะให้ถึงฝั่งฝัน

"อ๊ะ! ปล่อยข้างในเลยครับ อ๊ะ! อ๊า จะเสร็จแล้ว เร่งอีก เอาแรง ๆ เลย อ๊าาา" กียุลเร่งเครื่องกระแทกสะโพกไม่เบาแรงเจย์เลนพยายามยกสะโพกขึ้นสวน ทั้งคู่เมามันในกามอารมณ์จนฉุดไม่อยู่ความต้องการมันสูงขึ้นเรื่อย ๆ ๆ เป็นความทรมานที่มีความสุข ทั้งสองส่งเสียงครางดังลั่นร่างกายสอดประสาน ราวกระบอกสูบที่แท่นสูบกระแทกกับก้นกระบอกแบบเน้น ๆ และในที่สุด..ลมในกระบอกก็ถูกอัดแน่นจนปริล้นพ้นปากกระบอกออกมา... น้ำสีขาวขุ่นฉีดพุ่งเข้าภายในโพรง
สีหวานทุกหยาดหยดให้เจย์เลนรู้สึกอุ่นวาบเสียววูบที่ท้องน้อยกระตุกเกร็งเสร็จตามไปติด ๆ กียุลกดแช่ไม่ยอมถอดถอนหนำซ้ำยังกระแทกเน้นส่งท้าย น้ำกามมากมายล้นทะลักออกมาแม้พวกเขาจะเสร็จสมกันไปก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม

"พี่เป็นคนเมาที่อึดมากรู้ไหม แฮ่ก ผมมันมาก แฮ่ก แฮ่ก อ๊ะ! จะเอาออกก็บอกก่อนซี่ อ๊ะ! พี่!" เจย์เลนหลุดเสียงเมื่อ จู่ ๆ คนด้านบนก็ถอนตัวออกไปแล้วใส่เข้ามาใหม่เดี๋ยวนั้นแปลกที่อีกคนยังแข็งไม่เลิกน้ำกามก็ยังหลั่งออกมาเรื่อย ๆ
เอ็นอุ่นแช่ค้างไว้จนเจย์เลนเริ่มเสียวท้องน้อยขึ้นมาอีกรอบเกิดเสียงครางหงิงน่ารักขึ้นให้กียุลใจกระตุกไหวอยากต่อแบบที่ไม่ต้องพัก ความรู้สึกของการถูกเติมเต็มมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยแล้วเจย์เลนก็นึกเขินทุกทีพอนึกขึ้นได้ว่ามีท่อนอุ่นร้อนคาอยู่ในตัวมันอบอุ่นเสียเหลือเกิน

"พี่คิดว่าพี่ฝันอยู่ ไม่ได้เมาแล้ว" เขาส่างตั้งแต่ยกแรกแล้ว ใครลองมาเจอแบบเขาดิจะไม่หายเมาเหรอและในตอนนี้ กียุลคิดว่าตัวเองกำลังฝันเพราะไม่อยากเชื่อว่าตัวเองกำลังมีอะไรอยู่กับเจย์เลน

"หวังว่าพี่จะนอนหลับเองได้อีกนานนะครับ พักผ่อนเยอะ ๆ นะ"

"พอนายพูดพี่ก็ง่วงเลย ขอบคุณนะที่ช่วยพี่" น้ำเสียงงัวเงียเริ่มกลืนกินน้ำเสียงหล่อ เขาทิ้งตัวนอนทับเจย์เลนมากขึ้น ก่อนจะพลิกคนตัวเล็กขึ้นมานอนทับตัวเองด้านบนแทนทั้งที่ยังไม่ถอนตัวตนออกไป

"อ๊ะ! มันเสียวนะครับ จะทำอะไรก็บอกก่อนสิ นี่ถ้าพี่ชิงหลับแล้วผมอยากต่อจะทำยังไง" เจย์เลนเอ่ยคำหยอกเย้าพลางยิ้มหวานหัวเราะคิกคักนอนซบอกกว้างแสนอบอุ่นที่คิดถึง

"ก็ลักหลับพี่สิ พี่ยอมให้นายทำ แต่พี่ขอนอนก่อนนะพี่ง่วงมากเลย ถ้านี่เป็นฝันพี่ไม่อยากตื่นเลยเจย์เลน พี่คิดถึงนาย พี่รักนายนะ..."

 

เฮือก!!

 

"เจย์เลน!!"

กียุลตื่นจากห้วงฝันที่เคยเกิดขึ้นจริงทว่าเขาเชื่อมาตลอดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น หน้าอกหนากระเพื่อมไหวรุนแรง เขามักฝันแบบนี้มาตั้งแต่เดือนก่อน...

"ตื่นมาก็ถามหาเขาเลยนะ" จินกูกวนเบื้องล่าง กอดอกมองรุ่นน้องพร้อมเต๊ะท่าหล่อ

"เขาอยู่ไหนอะพี่"

"ยังไม่ฟื้นเลย หมอให้แอดมิตคืนหนึ่ง ส่วนนายรับยาก็กลับได้เลยหมอฉีดยาให้นายแล้ว จากนี้ก็หลับได้สักสิบหกชั่วโมงหมอเขาว่างั้น"

"ผมจะไปหาเขา"

"อะไรของนาย ฟื้นมาก็ถามหาแต่เขา รู้จักเขาเหรอ"

"แฟนเก่าผมเอง" จินกูนิ่งไปขณะหนึ่งก่อนจะเข้าใจคนไม่มูฟออน

"อยู่ห้องข้าง ๆ ไปดิ" กียุลก้าวลงจากเตียงทันทีไม่รีรออะไรทั้งนั้น แต่ทันจะได้เข้าไปในห้องก็เจอชายร่างเล็กที่มีความเป็นเฟมินีส์สูงยืนเถียงกับหมอหุ่นยนต์อยู่ท่าทีเอาเรื่องไม่น้อย

"ผมไม่นอน ผมไม่ได้เป็นอะไรหมอ ผมจะกลับบ้าน"

"หมอจำเป็นต้องตรวจร่างกายคนไข้ให้ละเอียดนะครับ ช่วยอยู่สักคืนเถอะนะครับคนไข้ เช้าแล้วหมอจะให้ออกเลยถ้าเกิดไม่มีอะไร"

"ผมจะกลับบ้าน" คนดื้อก็คือคนดื้อ นี่แหละเจย์เลนตัวจริงไม่ผิดแน่ กียุลยิ้มเอ็นดูก่อนจะเข้าไปห้ามสงครามขนาดย่อม "ก็ได้ครับ ถ้าคนไข้ไม่ต้องการแบบนั้น คุณพยาบาลช่วยทำเรื่องออกแล้วก็จ่ายยาให้คนไข้ตามนี้ด้วยนะครับ"

"ผมไม่รับยา ผมจะกลับเลย" เสียงหวานเอ่ยเสียงแข็ง ถลึงตาจ้องเอาเรื่องทั้งที่ใบหน้ายังซีดเซียว

"ทำไมล่ะ นายควรนอนที่นี่สักคืนนะ กลับพรุ่งนี้ก็ได้" กียุลพูดขึ้นก่อนจะเดินไปยืนร่วมวงสนทนา

"ยุ่ง"

"จบกันไม่สวยเหรอวะ" จินกูกระซิบถามแต่โดนศอกถองกลับเป็นคำตอบแทนเลยทำได้แค่ลูบแขนตัวเองปอย ๆ และคิดได้ว่ายังไม่ควรพูดอะไรตอนนี้สินะ

"ผมกลับเลยนะครับ ขอบคุณครับคุณหมอ ขอโทษด้วยที่ผมเสียมารยาท" เจย์เลนก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แค่ว่ากลิ่นในโรงพยาบาลเหม็นชวนอ้วกเป็นบ้า ซึ่งมันทำให้หงุดหงิดงุ่นง่านมาก ๆ เขาจะต้องพาตัวเองออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดคิดได้ก็เดินจ้ำอ้าวหนีไปเดี๋ยวนั้นก่อนที่ความพะอืดพะอมนี้จะกลั้นไว้ไม่อยู่แล้วอ้วกออกมากลางโรงพยาบาลให้อับอายขายขี้หน้าชาวบ้าน ทันใดนั้นขายาวของกียุลรีบก้าวตามไปทันทีไม่รอช้า

"พี่จินกูฝากด้วยนะ ผมไปละ"

"อ้าวเฮ้ย!" พูดได้แค่นั้นเพราะรุ่นน้องวิ่งตามผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนั้นไปเสียแล้ว

"เจย์ หยุดก่อน เจย์เลน! พี่ไปส่ง" ขาเรียวก้าวหนีฉับ ๆ ขายาวก็ก้าวตามไม่ยอมเลิก

"ขอบคุณแต่ไม่ต้อง"

"เจย์เลน มันดึกแล้ว" ตามจนทันก็คว้าแขนเอาไว้ได้ ทั้งคู่หยุดเดิน กียุลคิดว่าเขาต้องเจอหน้าดื้อจ้องเอาแน่ ๆ แต่
ผิดคาด เจย์เลนหลับตาลงสีหน้าไม่ค่อยดีเพราะเวียนหัวโลกมันหมุนเป็นลูกข่าง

"เลือกมาว่าจะให้พี่ไปส่งที่บ้านหรือจะให้พี่อุ้มไปให้หมอ พี่เป็นคนยังไงนายน่าจะรู้นะ" เป็นคนพูดจริงทำจริงยังไงล่ะเจย์เลนรู้ สุดท้ายก็ต้องยอมให้ไปส่งนั่นคือทางออกที่ดีที่สุดของเจย์เลน เขาจะไม่อยู่ที่โรงพยาบาลเด็ดขาดกลิ่นมันเหม็นจนอยากอ้วกให้หมดไส้หมดพุง

 

One Hannam อพาร์ตเมนท์

 

"มาส่งแล้วก็กลับไปดิ" นอกจากไม่กลับยังแทรกตัวเข้าไปในห้องเพนต์เฮาส์สุดหรูโอ่โถงของเจย์เลนอย่างถือวิสาสะ เจ้าของห้องก็ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากอึ้งแล้วเดินตามเข้าห้องตัวเองไปเพราะเขารู้สึกไม่ดีปวดหัวมึนหัวมากจนไม่อยากจะต่อปากต่อคำ

"เราอยู่ใกล้กันมากเลยนะเนี่ย เออนี่ ที่พี่ถามในรถยังไม่ตอบพี่เลยว่าทำไมเดินไปกลางถนนแบบนั้น" กียุลพยายามถามตอนที่อยู่ในรถเท่าไหร่เจย์เลนก็ไม่ยอมบอกเรียกว่าไม่ปริปากเลยจะดีกว่าไม่ว่าจะคุยอะไรด้วยเหมือนกียุลขับรถมาคนเดียว

"ผมเหนื่อย พี่กลับไปได้ไหม" เจย์เลนเมินคำถามเพราะทั้งไม่อยากตอบทั้งไม่อยากให้กียุลอยู่ที่นี่

"มันดึกแล้วจะให้พี่กลับไปจริง ๆ เหรอ พี่ก็เหนื่อยนะ ดูหน้าพี่สิ พี่ไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว" พูดไปก็สังเกตภายในห้องไปตบท้ายด้วยการตีหน้าเศร้า เจย์เลนเห็นความคล้ำของขอบตาและความเหนื่อยล้าก็นึกสงสารแต่เขาลำบากใจกับการเจอกันจะให้ทำยังไงได้

"พี่คิดว่านี่มันปกติเหรอ เราจะทำตัวปกติกันยังไงหลังจากเราเลิกกันไปแบบนั้น เห็นหน้าผมแบบนี้แล้วพี่ไม่รู้สึกอะไรเลย?" กียุลเข้าใจดีเขาก็กำลังทำให้มันไม่กระอักกระอ่วนอยู่นี่ไง

"พี่ไม่เคยเลิกกับนาย"

"แต่ผมเลิกกับพี่แล้ว...กลับไปก่อนเถอะครับ"

"พอเช้าพี่จะรีบกลับ พี่ขอนอนที่นี่นะ พี่กลับไม่ไหว T__T"

"..."

ทั้งคู่จ้องตากัน ไม่มีใครยอม กียุลแม้จะยิ้มทะเล้นก็รู้ถึงความดึงดัน ส่วนเจย์เลนที่ยืนควันออกหูอยู่ไม่พอใจมากจิ้งจกในห้องยังดูออกแต่จนแล้วจนรอดความเป็นห่วงฮิปนอสก็ทลายทุกอย่างลง

"นอนโซฟา ห้ามมายุ่งกับผมในห้องนอน น้ำก็ไม่ต้องอาบนอนทั้งอย่างนั้นแหละ เช้าก็กลับไปเลยไม่ต้องมาบอกผม"

"รับทราบครับ" กียุลยิ้มแฉ่งอย่างน่ารักพร้อมทำท่าตะเบ๊ะส่งไปให้ แต่เจย์เลนไม่แม้แต่ปรายตามองสะบัดก้นเดินหนีเข้าห้องนอนไปเลยไม่ถึงห้านาทีดีหมอนกับผ้าห่มก็ถูกโยนออกมาอย่างกระจัดกระจายยังดีที่ไม่ใจร้ายขนาดนั้นกียุลคิดก่อนจะพาตัวเองไปที่โซฟา (เจย์เลนไม่ใจร้ายเลยแต่ให้กียุลนอนโซฟาทั้งที่มีห้องนอนถึงสามห้อง) ฮิปนอสมองสำรวจทุกอย่างอีกครั้งดูแล้วเจ้าของห้องน่าจะอยู่คนเดียว รูปถ่ายก็มีเพียงของครอบครัว แสดงว่ายังไม่มีแฟน สบายใจแล้วร่างสูงถึงได้หลับตาลงและหลับไปอย่างง่ายดายในรอบสองวัน

 

รุ่งขึ้นไก่ก็ลุกมาขันแต่เช้า...

เอ้กอี้เอ้กเอ้กกกกกกกก

ไม่....มันขันแบบนี้ต่างหาก

"อ้วกกกก แหวะ แหวะ อ่าา เป็นไรวะเนี่ย แหวะ" เจย์เลนบ่นกับตัวเองที่จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมาอาเจียนอย่างหนักตั้งแต่ตีห้าน้ำหูน้ำตาไหลพรากเต็มหน้าจากการโก่งคออาเจียนหลายครั้ง ทั้งเหนื่อย ทั้งเวียนหัว ทรงตัวแทบไม่ไหวเกาะอ่างล้างหน้าจะไม่อยู่แล้ว แต่ก้อนบางอย่างที่จุกในคอมันประท้วงจะออกมาไม่หยุด พอเคล้นให้ออกมาก็มีแต่น้ำใส ๆ ขมปร่าออกมาเท่านั้นทรมานเหลือเกิน

"แหวะ แหวะ ฮืออ โอ้กกกก เเค่ก เเค่ก"

คนที่นอนหลับอยู่บนโซฟาได้ยินเสียงอาเจียนจนต้องตื่นแม้จะหลับสบายอยู่ก็ตาม เขาสาวเท้าตามเสียงน่าเป็นห่วงไปด้วยความกังวลก่อนจะเปิดประตูห้องนอนและห้องน้ำเข้าไปก็พบเจย์เลนที่ร่างกายกำลังโอนเอียงจะล้มแหล่มิล้มแหล่จึงรีบพุ่งร่างเข้าไปประคองช่วยได้อย่างเฉียดฉิว

"เจย์!! เป็นอะไร ไหวไหม" เจย์เลนไม่ทันตอบแล้วรีบชะโงกหน้าหาที่ปลดปล่อยและได้กียุลช่วยประคองไปให้

"อุ่ก อ้วกกกก แหวะ อ้วกกกก" มือใหญ่ลูบหลังให้ด้วยความเป็นห่วงปนกังวลมืออีกข้างก็กอดเอวบางไว้อย่างช่วยเหลือไม่ให้คนตัวเล็กล้มลง

"ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ นายป่วยเป็นอะไร" เจย์เลนส่ายหน้าเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันอาจจะโรคกระเพาะมั้งเขากินข้าวไม่ค่อยตรงเวลา

"ไปหาหมอไหม ไม่สิ ไปเถอะพี่พาไป" เมื่อปล่อยออกมาจนหมดก๊อกเจย์เลนจึงวักน้ำมาบ้วนปากล้างหน้าล้างตาให้ตัวเอง เขาหลับตาลงเพราะห้องหมุนจนจะอาเจียนอีกรอบ ในตอนนั้นร่างสูงก็จับคนป่วยมาพิงร่างตัวเองไว้แล้วคอยสังเกตอาการ ถ้าท่าไม่ดีอีกเขาอุ้มไปส่งหมอแน่เอาหมอคนเมื่อคืนด้วยจะได้โดนดุให้หายดื้อ

“ไปหาหมอเถอะนะ”

"ไม่ไป พาผมไปที่เตียงหน่อยครับ" เสียงอ่อนไร้เรี่ยวแรงบอกเหมือนขอร้อง ใจกียุลอ่อนยวบทันทีทำตามอย่างว่าง่าย แผนแก้เผ็ดเด็กดื้อเลยต้องพับเก็บไป

"ไม่ไปหาหมอจริง ๆ เหรอ อาการนายไม่ดีเลยนะ พี่เป็นห่วง เพนต์เอาส์มีหมอประจำนะเรียกมาไหม?"

"อยากกินข้าวต้มปลา ทำให้กินหน่อยสิครับ ผมขอนอนสักแป๊บจะตื่นมากิน" เอ่ยจบก็หลับตาลงอย่างอ่อนเพลียพร้อมลมหายใจสม่ำเสมอถึงจะงงแต่กียุลก็ทำตามคำขอ แต่เมื่อเดินเข้าไปในห้องครัวเปิดตู้เย็นดูก็พบแต่กาแฟสำเร็จรูปกับน้ำส้ม น้ำอัดลม และเบียร์เต็มตู้ นี่เจย์เลนไม่กินข้าวเลยหรือไงนะทำไมมันถึงไม่มีวัตถุดิบทำอาหารเลยล่ะมีแต่เครื่องดื่มทำลายสุขภาพกียุลจะบ้าตาย แต่เขาหยุดนิสัยพ่อบ้านของตัวเองไว้ก่อนแล้วสั่งวัตถุดิบจากเดลิเวอร์รีมา เลือกที่จะไม่ลงไปซื้อของมาทำเองเพราะห่วงเจย์เลนที่ต้องอยู่คนเดียว

เมื่อได้ของที่ต้องการเขาก็ลงมือทำข้าวต้มปลาให้เจย์เลนอย่างชำนาญเห็นแบบนี้ทำอาหารเก่งมากเลยนะทำอร่อยด้วย ตอนที่พวกเขาสองคนยังคบกันกียุลมักจะทำอาหารให้เจย์เลนกินเสมอ คู่เขาเป็นคู่ที่เรียบง่าย ไม่ค่อยออกไปเที่ยวที่ไหนเป็นคนติดบ้านและโลกส่วนตัวสูงทั้งคู่ ส่วนมากจะทำอาหารอยู่บ้าน นั่งดูหนังอยู่ที่บ้านกันหรือแยกกันทำงานเงียบ ๆ แต่ยังเห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตาแค่นี้พวกเขาก็มีความสุขแล้ว

ในช่วงสายเจย์เลนตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าสดใสขึ้น ร่างเล็กเดินไปเปิดม่านออกกว้างเผยให้เห็นวิวตึกสูงที่ประดับด้วยรถลอยฟ้าและวิวจากแม่น้ำฮันก่อนจะสูดอากาศเข้าปอด อ้าแขนรับวิตามินดีจากแสงอาทิตย์แล้วเดินไปหาผ้าขนหนูเพื่อเข้าไปอาบน้ำทำให้ตัวเองสดชื่นตื่นมาพร้อมใช้ชีวิต

"โอ๊ย!!!! T__T"

"เฮ้ย!!!! O_O"

คนหนึ่งเจ็บที่โดนเหยียบ

คนหนึ่งตกใจ

"มาอยู่นี่ได้ไง!" เจย์เลนถามใบหน้าตกใจสุดขีดแต่ท่าทีดูตลกจนกียุลจะหลุดขำ

"พี่มาดูนายว่าอาการดีขึ้นไหม แล้วเผลอหลับ" กียุลหาวโชว์หนึ่งรอบก่อนจะสะบัดมือข้างที่โดนเหยียบทีสองที คนฟังปะติดปะต่อเรื่องราวจนจำได้ทั้งหมดแล้วรีบปรับท่าทีให้ดูดีไม่หน้าเหวอแบบเมื่อสักครู่

"ขอบคุณ พี่กลับไปได้แล้ว ผมจะไปทำงาน" วันนี้อีโบนีคนสวยมีออกกองถ่ายทำโฆษณาร้านไก่ทอดชื่อดังแถว
เมียงดงเจ้าดังที่หากเอ่ยชื่อไปใครก็รู้จัก

"กินข้าวต้มก่อนสิ นายกินเสร็จพี่จะไป"

"ยังไม่หิว"

โครกกกกครากกกก

"เหรอออออ มากินเลยพี่ไปอุ่นให้ร้อน ๆ"

สุดท้ายก็ต้องมานั่งจุ้มปุ๊กกินข้าวต้มของกียุลไปถึงสองชาม ใช่ฟังไม่ผิด สองชามเต็ม ๆ คนไม่หิวเขากินกันขนาดนี้แหละ

"ผมกินเสร็จแล้วพี่ไปดิ"

"ก็ได้ ไว้พี่มาใหม่"

"ไม่อนุญาต"

"ไม่สนนายอยากกินอะไรก็ส่งข้อความมานะพี่แอดกาเกานายแล้วหรือโทรมาก็ได้นะพี่บันทึกเบอร์ไว้ให้แล้ว โทรศัพท์ชาร์จอยู่หน้าทีวีนะพี่ชาร์จให้แล้ว พี่ไปนะ" หนุ่มอารมณ์ดีหน้าตาสดใสเดินลั้ลลาออกจากห้องไปไม่ฟังคำด่าจนฟังไม่เป็นภาษาจากเจย์เลนสักคำและแล้วปฏิบัติการตื๊อแฟนเก่าให้กลับมารักก็เริ่มขึ้น จากนี้เจย์เลนน่าจะต้องปวดหัวไปอีกนานเลย

 

 

.

.

.

.

.

.

.

●—————◦◉◦—————●

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...

มาคุยเล่นเม้านิยาย หวีดพี่กียุลกับน้องเจย์เลน ได้ที่แฮชแท็กในทวิตเตอร์ #อรุณสวัสดิ์ความรักของผม

รอคุยกับทุกคนอยู่นะคะ เหงาฝุด ๆ

เป็นไงกันบ้างคะ แซ่บมั้ยคะ ฮ่า ๆ พอได้เนาะ นี่ยังไม่ใช่ที่สุดค่ะมันตะมีอี๊ก ถึงจะเป็นเมะหมาดกลเด้นที่พี่ก็ท้อปฟอร์มรอดูได้เลย

 

ฝากกดติดตาม กดหัวใจ เก็บเข้าชั้น คอมเมนต์ เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะที่รัก

1 คอมเมนต์ = 1 กำลังใจ

จะตั้งใจเขียนออกมาให้ดีที่สุด เพื่อให้ทุกคนสนุกกับนิยายเรื่องนี้นะคะ

ปกติจะลงทุกวัน ศุกร์-เสาร์ นะคะ สายฟรีรอ 2 วันนี้เลยนะคะ

วันอาทิตย์จะลงเป็นตอนล่วงหน้าให้อ่านกันค่ะ (อันนี้ติดเหรียญน้าา) (เฉพาะในREADAWRITEและDeK-Dนะคะ)

ลงจบเรื่องแล้วจะติดเหรียญนะคะ มาอ่านไปพร้อม ๆ กันก่อนติดเหรียญนะคะ (เขียนจบแน่นอนค่ะเรื่องนี้เขียนตุนไว้เกือบจบแล้วค้าบ)

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เล่นแท็ก คอมเมนต์ไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ รักนะคับ!