9 ตอน 9
โดย pynox
อาจารย์หัวหน้าฝ่ายปกครองไม่ยั่นหรือไม่สังเกตว่าสองคนที่โผล่มาดูมีหลายจุดไม่เข้าที่เข้าทาง คุณเธอดูจะประหลาดใจกับเรื่องอื่นมากกว่า “ขอโทษนะคะ แล้วคุณพ่อคุณแม่ของกนกพรล่ะคะ”
“เอ๊ะ เคยแจ้งกับทางโรงเรียนไว้ตั้งแต่ตอนน้องเมย์เข้าเรียนแล้วนะคะ ว่าน้องอยู่กับป้าและลุงค่ะ” สนทำหน้าประหลาดใจประหนึ่งลูกค้าที่จองตั๋วอย่างดีแล้ว พนักงานกลับบอกว่าไม่มี แต่ดิฉันมีหลักฐานยืนยันการจองพร้อมอย่างน้อยสามทาง
หัวหน้าฝ่ายปกครองหันขวับมาหาโก เขามองกลับทำนองว่าถ้าหมายถึงตอนนักเรียนเพิ่งเข้า ก็ไปทวงถามครูประจำชั้นเด็กนักเรียนตอนมัธยมหนึ่งสิครับ
กระแสจิตส่งเขม่นข้ามโต๊ะกันไปมา
“พ่อกับแม่หนูทำงานอยู่น่านค่ะ” กนกพรพูดขึ้น ท่าทางไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่พวกนี้เป็นอะไรนักหนา
“ได้ยินว่าน้องเมย์ทะเลาะกับเพื่อนเหรอครับ แล้วเพื่อนคนนั้น…” ลุงเก๊มองซ้ายแลขวาหาคู่กรณี บท ‘ไม่ทราบว่าทำไมหลานของผมมานั่งในห้องนี้อยู่คนเดียว’
“พบผู้ปกครองกับตักเตือนแยกไปแล้วค่ะ ทั้งสองคนทะเลาะกัน แต่เดินไปชนอาจารย์คนทา ซึ่งอาจารย์คนทาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่ที่ต้องขอพบ คือทางโรงเรียนต้องขอแจ้งก่อนค่ะ ว่าเราดูแลสภาพแวดล้อมรอบตัวเด็กนักเรียนอย่างดี ไม่ส่งเสริมให้ใช้ความรุนแรงแม้แต่ทางวาจา…” โกปล่อยเสียงหัวหน้าฝ่ายปกครองเบลอรวมไปกับเสียงเครื่องปรับอากาศและกลิ่นคาวที่หลอนจมูก สายตาเขามองคนสองคนที่มานั่งขนาบข้างเด็กสาว และคอยมองเขาเหมือนเพิ่งเคยพบหน้ากันเป็นครั้งแรก
เจ้าพวกตัวแสบ ที่เขาสงสัยคือไปสนิทกันตอนไหนถึงได้มาช่วยกนกพรกันแบบนี้
โกขมวดคิ้ว เพิ่งนึกอะไรได้ สายตาเลื่อนไปมองเด็กนักเรียนของตนแทน
แต่เขาไม่พูดอะไรจนการพบผู้ปกครองจบ แล้วทั้งสี่คนเดินพ้นรัศมีการได้ยินของคนอื่น พวกเขาเดินไปที่จอดรถแล้วหยุดตรงรถสีเทา ท่าทางทั้งสองจะพร้อมให้กนกพรขึ้นรถทำเป็นขับกลับบ้านด้วยกัน โกจึงหยุดอีกสามหน่อไว้
“ไปรู้จักกันได้ยังไง”
กนกพรยิ้มแหย “พอดีวันนั้นที่หนูลาป่วย…”
“ไปดูอัศวินออดิชั่นแล้วเจอเจ้าพวกนี้สินะ” โกมองอีกฝ่ายพากันพยักหน้า “พักเรื่องนั้นไว้ก่อน กนกพร แล้วตอนนี้คุณอยู่กับใคร ทำไมให้สองคนนี้มาแทน คงไม่ใช่แค่กลัวโดนดุใช่ไหม” ขณะเขาถาม เจ้าเพื่อนหลานเริ่มปีนขึ้นรถ ถอดวิก ถอดหนวด สนเริ่มแกะผม แกะเอาก้อนโป่งบนหัวออก อรัณดึงตาข่ายที่ครอบอยู่ใต้วิกผมอีกชั้น “นี่มีกล่องปลอมตัวสารพัดนึกกันรึไง!” กระนั้นก็ยังอดแหวไม่ได้
“ของในสตูดิโอทั้งนั้นแหละ”
“แล้วต้องกระบังด้วยเรอะ”
“มาดผู้ใหญ่หนู ไม่มีกระบังแล้วงัดออกมาไม่ไหว ไม่รู้จะเชิดคอให้คนดูอะไร”
“แล้วนี่เอารถใครมาเนี่ย”
“แม่ผมมาจอดไว้ที่คอนโดผมนานแล้วครับ”
โกกุมหน้า ปวดเศียรเวียนเกล้า บังคับให้ตัวเองหันกลับมาจ้องรอคำตอบจากกนกพร “เอาละ ว่ายังไง”
“หนูอยู่กับลุงกับป้าจริงๆ ค่ะ” มิพูดเปล่า เธอเปิดรูปให้ดู โกเพ่งมองรูปกนกพรถ่ายในร้านอาหาร กนกพรนั่งร่วมโต๊ะกับชายหญิงซึ่งแต่งผมแต่งกายไม่ต่างกับที่สนและอรัณปลอมตัวมาเท่าไรนัก เพียงแค่ดูเป็นธรรมชาติกว่าอักโข “แต่ลุงกับป้าไม่ค่อยชอบโรงเรียน ถ้าให้มา เดี๋ยวได้กลายเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้พอดี หนูเลยโทรไปขอให้พวกพี่เขาช่วยมาแทน”
“สนิทกันขนาดนั้นแล้วเรอะ”
สามคนมองหน้ากันเอง “หนูว่าพวกพี่เขาไว้ใจได้ค่ะ เขาเป็นคนรู้จักของอาจารย์ด้วยนี่คะ”
อุวะ ไปต่อไม่ถูก
“แต่ตอนประชุมผู้ปกครอง คงจะเป็นตัวจริงมาใช่ไหม”
“ค่า”
โกมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างกลัดกลุ้มใจ
“แล้วเงาคุณล่ะ”
“กลับบ้านไปแล้วค่ะ”
รู้ดีอีกว่าเขาหมายถึงใคร
“งั้นพวกผมไปส่งเมย์นะครับ” อรัณพูดขึ้น พอหันมาดูอีกที ทั้งเขาทั้งสนกลับคืนสภาพเดิมเรียบร้อยแล้ว ยกเว้นแว่นตากรอบเบ้อเริ่มเทิ่มที่ยังอยู่บนหน้าอรัณ “คู่นี้แว่นจริงครับ ผมถอดคอนแทคเลนส์ออก”
“โห สมจริง”
“นี่แว่นที่หนูซื้อให้ขำๆ ตอนปีสองน่ะ” สนอธิบาย
“เหอ…”
“มีอะไรเหรอครับ น้าโก”
“เปล่า แค่ประหลาดใจ นึกว่าจะอยากใส่แว่นมากกว่า บางทีน้าก็เป็นห่วง กลัวอรัณจะตกเป็นลูกไล่ไอ้เถื่อนอีกสองคน”
“เฮ้ย น้า” หนึ่งในเถื่อนเท้าสะเอว ท้วงเสียงเข้ม “ถึงจะซื้อขำๆ แต่นี่เลือกกรอบที่มันไปมองจ้องตอนไปร้านแว่นด้วยกันนะเออ แล้วหนูไปขอแว่นเก่าของคุณตามาเปลี่ยนเลนส์ให้เนี่ย เพราะอันในร้านมันแพง แล้วที่อรัณไม่ใส่แว่นบ่อย ๆ มันมีสาเหตุหรอก”
“ผมสั้นแค่ร้อยนิด ๆ เองครับ ขนาดคอนแทคเลนส์ยังไม่ใส่ทุกวันเลย” เสียงอรัณอ้อมแอ้มขึ้นมากะทันหัน
“ฮีโธ่ ไม่ใช่แค่เหตุผลนั้น รู้กันอยู่ ยังจะมา” สนหันไปเอ็ดเสียงั้น
เพราะไม่ใช่แค่แว่นของคุณตา แต่เป็นแว่นที่เสกคุณตาได้เลยไม่ใช่หรือไง -- โกเหม่อมองหน้าเพื่อนรักหลานที่ตอนนี้ยังมีออร่าผู้สูงวัยแผ่มาจากกรอบแว่นบนหน้า
“จ้า รู้แล้วจ้าว่าแสนดี” โกยกมือยอมแพ้ ตาเหลือบไปเห็นกนกพรยืนเม้มปากกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ “เอ้า ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวใครเดินมาทางนี้จะซวยเอา”
อรัณปีนขึ้นนั่งหลังพวงมาลัย สนเปิดประตูเชิญเด็กสาวขึ้นเบาะหลัง แล้วตนเข้าไปนั่งข้างคนขับ รถวิ่งแล่นผ่านออกประตูหน้าของโรงเรียน
“พี่สน พี่อรัณ ขอบคุณนะคะที่มาให้หนู” เมย์เอ่ย
“สนุกดีออก หน้าน้าโกโคตรฮา” สนหัวเราะย้อนหลัง ตอนเข้าไปในฝ่ายปกครอง เธอกลั้นไว้สุดชีวิต “ถ้ามีอะไรแบบนี้อีก เรียกพี่นะ”
“อย่าเชียร์ให้น้องเขาต้องเข้าห้องปกครองบ่อยๆ สิ” อรัณเอ็ดเสียงแผ่ว มือเกร็งจับพวงมาลัย ตามองข้างหน้าเขม็งไม่กล้าละสายตาไปทางอื่น
เขาไม่ชอบขับรถสักเท่าไร
“แล้วเรื่องเป็นไงมาไงล่ะ ไหนว่าจะเล่าให้ฟัง” หญิงอายุมากกว่าทวงถามคนข้างหลัง
เมย์เอนตัวพิงเบาะนั่ง ถอนหายใจสุดอัดอั้น
“พี่อย่าบอกไนท์มันนะ”
“สัญญา” สนชูนิ้วก้อยมือขวา อรัณผละมือซ้ายจากพวงมาลัยมาชูนิ้วก้อยตัวเองแล้วรีบกระชากมือกลับไปจับพวงมาลัย
“ไนท์มันหล่อใช่ไหมล่ะคะ คนในรุ่นแซวว่าคนนั้นคนนี้ชอบมันมาตั้งแต่ม.หนึ่งแล้ว ตอนม.สอง หนูอยู่ห้องเดียวกับมัน แล้วได้นั่งใกล้กัน พอเริ่มคุยกันก็คุยถูกคอดี ดูละครเรื่องเดียวกันอะไรงี้ เลยสนิทกันมาตลอด คนก็เริ่มล้อว่าชอบกัน ทุกวันนี้ก็ชอบพูดชอบแต่งเรื่องให้ไม่หยุด แต่มันก็มีพวกปั่นเอามันปากด้วย เดี๋ยวก็บอกคนอื่นในชั้นแอบชอบไนท์เหมือนกัน มีรักสามเส้า มีว่าพวกหนูไปตบกันนอกโรงเรียนมั่ง บางทีก็บอกเห็นหนูกับไนท์เดินออกมาจากโรงแรมด้วยกันมั่ง บ้าบอคอแตก” น้ำเสียงเมย์เจือโทสะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ “พวกที่บอกหนูกับไนท์ไม่ได้ชอบกันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ชอบปล่อยข่าวว่าไนท์เอาหนูเป็นไม้กันหมา เพราะมีผู้ชายในโรงเรียนแอบชอบมันเหมือนกัน เหอะ อย่างกับเซ่อซ่าแบบมันจะรู้ตัว แล้วนิสัยแบบมันจะทำอย่างงี้เหรอ พวกผีเจาะปากมาพูด”
รถติดไฟแดง สนกัอรัณมองหน้ากัน หญิงสาวมองข้ามด้านหลังเบาะข้างคนขับ
“อ่า เมย์จ๊ะ…”
“คะ”
“ไม่ใช่พวกพี่ไม่สนใจเรื่องนี้นะ ระบายมาเถอะ แต่พวกพี่หมายถึง ทำไมให้พวกพี่มาแทนลุงกับป้าของเมย์น่ะ”
ไฟเขียวพอดี อรัณเลยไม่ได้หันไปมองดูเด็กสาวกรีดร้องอัดกับเบาะข้างหลัง หูแดงแจ๋ ผิวขึ้นสีเถือกไปถึงโคนผม สนเอื้อมมือไปตบๆ ชายกระโปรงเครื่องแบบเชิงปลอบขวัญ ใจไม่ได้อยากขัดให้อายเลย แต่ถ้าพวกตนไม่มีอะไรไปยืนยันกับน้าโกภายหลังว่านักเรียนมีความเป็นอยู่ปกติสุขดีที่บ้าน จะแย่เอาสำหรับทุกฝ่าย
เมย์รีบเล่ารวบรัดว่าตนไม่อยากบอกลุงกับป้า ผู้ปกครองชั่วคราวของตน เพราะสองคนนั้นไม่ชอบโรงเรียน ถ้าให้มา อาจชวนพวกอาจารย์ทะเลาะใหญ่โต (“คือหนูก็ชอบนะ ที่ลุงกับป้าคอยบอกให้หาอะไรทำนอกจากเรียน เรียนเยอะไปแล้ว อยากทำอะไรนอกห้องเรียนบ้างขอให้บอก แต่ไม่ชอบที่เพราะแบบนี้ เขาเลยทะเลาะกับพ่อแม่หนูบ่อยๆ แล้วที่พ่อแม่อยู่น่านตอนนี้ ก็เพราะไปดูแลโรงงานใช้หนี้ที่ลุงกับป้าช่วยไว้” ผู้เป็นทั้งหลานสาวและบุตรสาวลูบหน้าเครียด สองผู้ฟังข้างหน้าพยักหน้ารับทราบ) จากนั้นทั้งคันรถก็ตกอยู่ในความเงียบไปนานสองนาน
“แล้วเรื่องไนท์…” เมย์ลากกลับมาเรื่องที่ขาดตอนไปก่อนหน้า
“ช่างเถอะค่ะ”
อรัณไม่เคยนึกขอบคุณไฟแดงขนาดนี้มาก่อน แต่ระหว่างขับรถเขาไม่กล้าพูดขณะรถวิ่ง “ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่าหรอกครับ แต่ถ้าไม่อยากพูดเพราะอายหรือคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องกลัวเรื่องนั้นหรอก”
“จริง” สนพยักหน้าหนักแน่น เริ่มเอี้ยวตัวไปมองข้างหลังให้ถนัดยิ่งขึ้น “อย่างเรื่องที่โดนล้อนี่ อึดอัดน่าดูเลยสิ มันน่ารำคาญอะเนอะ”
“สนก็เคยโดนล้อกับโณนี่นา กลอยเคยเล่าให้ฟัง”
“แค่แป๊ปเดียวเท่านั้นแหละ”
เมย์พุ่งเข้าเกาะด้านหลังเบาะข้างคนขับ สนอกสนใจยิ่งยวด “พี่ทำยังไงอะ”
“ไม่ใช่พี่ทำหรอก ตอนนั้นเหมือนโณมันมาช่วยอะไรพี่ตรงทางเดินนี่แหละ แล้วแม่งก็เลยเป่าปากฮิ้วโห่กันใหญ่ แล้วมีคนที่พี่ชอบอยู่ตรงนั้นด้วย เออ เลย แบบ” สนกระแอม “ตอนนั้นร้องไห้เลย แหกปากร้องไห้บอกไม่ได้ชอบไอ้โณ ชอบเจน โณมันกลัวเลยมั้ง คิดว่ามันทำพี่ร้องไห้ เข้าหน้ากันไม่ติดตั้งหลายวัน มันเลิกมาหาพี่ที่ห้อง พี่เลิกไปหามัน คนอื่นก็ทำท่าจะล้อพี่เรื่องชอบผู้หญิงนะ เพื่อนคนนั้นที่ชื่อเจนก็ทำท่าแหยงพี่ แต่ว่าพี่โชคดีหน่อย”
“ยังไงเหรอคะ”
“ครูดี” สนแค่นยิ้ม “ครูเขาไม่ปล่อยเลยถ้าได้ยินใครทำท่าจะล้อพี่เรื่องนี้ ตามคุยกับผู้ปกครองคนในห้องทีละบ้าน พ่อแม่พี่ก็ช่วยสู้ด้วย ช่วงนั้นร้องไห้ทุกวันเลยมั้ง ทั้งกลัวที่โรงเรียน ทั้งดีใจที่ที่บ้านกับครูอยู่ข้างเรา มันไม่เพอร์เฟ็คหรอก แต่ตอนนั้น อย่างน้อยไม่มีใครมาแตะมายุ่งเรื่องที่พี่ชอบผู้หญิง พอคนในห้องไม่แซวไม่อะไรกันเท่าไร เรื่องมันเลยไม่แพร่ไปห้องอื่น ไม่นานก็หายไปเลย เด็กชั้นปีอื่นไม่รู้เรื่องเลยมั้ง พอขึ้นม.สาม อยู่ห้องเดียวกับโณอีก แล้วกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”
เมย์เอาหน้าผากซบลงบนผิวสัมผัสเย็นของเบาะ “แค่อยากให้เลิกล้อ มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ พี่”
“อ่านะ” สนแย้งไม่ออก “อึดอัดน่าดูสิท่า”
“กับไนท์นี่ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พวกเราไม่สนอยู่แล้ว”
“แต่…”
อรัณเห็นใบหน้ามุ่ยทางกระจกมองหลัง
“เพื่อนอีกคนที่โดนล้อด้วย”
“ผู้ชายสินะ”
สนปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วปีนข้ามตรงกลางไปหาเมย์
“สน!” อรัณอุทานลั่น
“ไฟแดงอยู่น่า มองถนนไป เอ้า เมย์ก็อย่าเลียนแบบละ” สนไล่ ทิ้งตัวลงนั่งข้างเมย์ “เพื่อนอีกคน โดนหนักเลยเหรอ”
“อย่าทำแล้วบอกน้องเขาอย่าเลียนแบบสิ” คำอรัณท้วงไปไม่ถึงหูเธอ
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกที่ล้อเขาไม่ค่อยยุ่งกับเขาต่อหน้าคนอื่น” เมย์หายตกใจจากสนปีนข้ามมาข้างหลังแล้วจึงเล่าต่อ “แต่เวลาพวกเขาจับกลุ่มกัน หนูรู้สึกบรรยากาศมันแปลกๆ ตลอดเลย คนหนึ่งในกลุ่มก็คนที่หนูมีเรื่องด้วยวันนี้ เป็นเด็กห้องอื่น”
“เพราะ”
“เอ๊ะ”
“ทำไมถึงสังหรณ์ใจไม่ดี” สนนิ่วหน้า แววตาจริงจังมองคนอายุน้อยกว่า “พวกนั้นดูไม่เป็นมิตร พูดจาเหน็บให้ได้ยิน หรือว่า --”
“เพื่อนคนนั้นไม่ชอบอยู่กับพวกนั้น” เมย์ตอบ “แต่พวกเขากินข้าวกลางวันด้วยกันบ่อยๆ ซะงั้น หนูว่าเพื่อนคนนั้นไม่เต็มใจกินด้วย โดนเอาพวกมากข่มอะไรแบบนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วพวกนี้น่ะ ตัวดีที่ชอบล้อเราสามคนด้วยกันเลย หนูเคยเข้าไปจะชวนเพื่อนคนนั้นไปกินข้าวด้วยกันแทน พวกนั้นก็ล้อกันใหญ่โตเสียงดังเรื่องรักสามเส้ากันสนุกเลย คิดแล้วอยากต่อยปากทีละตัว”
“ฟังดูแล้วไม่ใช่อะไรนอกจากทำเอามันเลยแฮะ” หญิงสาววิเคราะห์
“แต่เพราะแบบนั้น ถ้าไม่เบื่อขึ้นเองสักที แทบจะเล่นไม่เลิกเลยไม่ใช่เหรอ”
ไฟเขียว
บางอย่างสกัดไม่ให้เขากลับบ้าน
โกบอกไม่ได้ว่าบางอย่างที่ว่าคืออะไร วันนี้พระมารดาส่งข้อความมาบอกว่าทำยำไข่ดาว เขาคงแจ้นกลับบ้านตั้งแต่สี่โมงแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องทั้งหลายแหล่เหล่านี้
เรื่องน่าตลกยิ่งกว่าในสายตาโกคือการที่พี่ปราชญ์ก็นั่งแช่อยู่ในห้องพักครูด้วย แล้วนั่นทำให้เจนธรรมสนใจกับสงสัยจนยังไม่ลุก แม้เธอจะเก็บของเสร็จหมดแล้ว “มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามสองชายรุ่นพี่และเพื่อนร่วมงาน
“สงสัยเรื่องเมื่อเช้านิดหน่อย”
“ผมด้วย” โกตอบคลุมเครือ นิ้วลากไถหน้าจอโทรศัพท์มือถือ “ติดใจบางเรื่อง”
“เรื่องไหนเหรอคะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน” เขาเข้าไปดูข้อความใต้รูปของอัศวิน “อย่างน้อยเหมือนแอดมินเพจจะตามลบพวกข้อความที่แบบ…”
“Sexually harassing a minor น่ะเหรอคะ” ท่าทางเจนธรรมเองได้เข้าไปอ่านเองกับตาแล้วเรียบร้อย “เรื่องนี้คงต้องคุยกับทางตัวนักเรียนและผู้ปกครองก่อนมั้งคะว่าจะทำยังไง เพราะอย่างน้อยทางเพจก็จัดการดูแลระดับหนึ่งแล้ว”
โกพยักหน้าตามทุกคำพูดจากเจนธรรม เขารู้สึกล้าหนักเปลือกตาอย่างน่าประหลาด “นี่ขนาดยังไม่ทันเป็นดาราเต็มตัวเลยนะเนี่ย”
“อันนั้นอะไรอีกน่ะ” ข้อศอกกระทุ้งไหล่ โกหยุดการเหยียดแขนยืดเส้นยืดสาย กระชากสายตากลับมามองนิ้วพี่ปราชญ์ซึ่งกระดิกเร่งยิก ๆ ให้เขาไถโพสต์ที่อยู่เกือบตกขอบจอล่าง “หนังใหม่นายอัศวินอะไร” คนอาวุโสกว่าเห็นข้อความด้านบน ชื่อข้างรูปภาพทรงกลมก็จำได้ไม่ยากนักว่าเป็นหนึ่งในนักเรียนที่ขึ้นมัธยมหกแล้วปีนี้ โกรีบลากโพสต์นั้นขึ้นมา
ครูทั้งสามถอนหายใจโล่งอกพอเห็นว่าเป็นรูปมุมคล้ายกับที่เด็กนักเรียนห้องพี่ปราชญ์ถ่ายเมื่อเช้า ทว่าแต่งทั้งสีแสงและใส่ตัวหนังสือเหมือนโปสเตอร์ภาพยนตร์รัก ชื่อเรื่องก็บังหน้าเพื่อนคนข้างหน้าไปเกินครึ่ง เน้นเพียงรูปตัวอัศวินล้วน ๆ พร้อมวันฉาย ในความเห็นก็มีแค่เพื่อนเข้ามาขบขันหรือเล่นเออออตามกันไป
“แบบนี้คงไม่เป็นอะไรมั้ง” พวกเขาพยักหน้าให้กันเอง
ซะที่ไหนล่ะ
โกอึ้งตอนเดินคุมแถวกลับขึ้นมาจากเข้าแถวตอนเช้าวันถัดมา เสียงฮือฮาดังกระหึ่มขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพวกนักเรียนเดินเข้าชั้นมาเห็นสิ่งเดียวกันหมด
รูปล้อเลียนโปสเตอร์ภาพยนตร์รูปนั้น
เต็มไปหมด
“ห้ะ…” โกขมวดคิ้วแน่น เดินมองดูรูปโปสเตอร์ขนาดเอสี่ซึ่งติดอยู่ทั่วผนังนอกห้องเรียนทั้งชั้น กระทั่งประตูห้องพักครู และพอเขาเดินเข้าไปในห้องเรียน รูปเดิมก็ติดเรียงบนกระดาน และตู้ใส่ของหลังห้อง เด็กบางคนโวย “ใครเอามาติดเนี่ย โว้ย เกะกะ” แล้วดึงแผ่นบนฝาตู้ตัวเองออกอย่างรำคาญเพราะจะเอาของ มีไม่น้อยหัวเราะรูปบนกระดาษแล้วเอาไปยื่นใส่หน้าอัศวิน โกดึงแผ่นใกล้มือออกมา รายละเอียดในรูปยังเหมือนเดิม “อาจารย์ กาวอย่างแน่นเลย ขูดไม่ออก หนูไม่ได้ทำนะ” คนที่ดึงรูปออกรีบหันมาบอกเขาพร้อมชี้เนื้อกระดาษที่ไม่หลุดตามมา แต่กลับเกาะบนฝาตู้เหล็กแน่นเหมือนรอยเปื้อน ชี้แจ้งอย่างร้อนรนเนื่องจากพวกเขามีระเบียบเรื่องดูแลความสะอาดโต๊ะกับตู้ของใครของมันตลอดปีการศึกษา คนอื่นซึ่งทำท่าจะดึงออกบ้าง เห็นสภาพฝาตู้แล้วปล่อยมือจากกระดาษ ไม่อยากรับผิดชอบขูด
“งั้นก็อย่าเพิ่งแกะ เดี๋ยวครูไปถามพวกนักการก่อนว่าเอาอะไรเช็ดออกได้บ้าง แต่ใครติดเนี่ย” ตอนเขาโผล่หน้ามาดูในห้องเรียนช่วงออดดัง ไม่เห็นมีใครอยู่ในห้องเสียหน่อย และพวกนักเรียนไม่หลบเขาให้เมื่อยหรอก “ใครทำ”
ทุกคนมองหน้ากันเอง
โกนวดหน้าผาก เออสิ ใครมันจะยกมือ เขาบอกให้ตัวเองสงบใจ เรียบเรียงว่าอะไรสำคัญสุดสำหรับโฮมรูมวันนี้
แต่รูปโปสเตอร์ติดท่วมค่อนข้างรบกวนใจ
“ไป -- โอเค นั่งก่อน ปล่อยไว้งั้นก่อน” โกไล่พวกนักเรียนตรงตู้ให้กลับไปนั่งที่ ตาเหลือบมองดูอัศวินกับกนกพร
สองคู่ซี้ยืนกอดอกคน เท้าสะเอวคนมองสภาพกระดาษเอสี่ แต่สีหน้าไม่แย่อะไร เพียงแค่มองไปทางเดียวกัน คือตรงข้างหน้าตู้เหล็ก “กนกพร อัศวิน ไปนั่งก่อน” โกบอกพร้อมหันไปดูว่าใครยังไม่นั่ง “ศินะ เราก็ไป --”
นั่นแปลกจัง แวบหนึ่งโกคิดเพียงเท่านี้เมื่อสังเกตสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ไม่นับฝาตู้ที่โดนเจ้าของกระชากกระดาษออกแล้วเหลือส่วนที่เกาะติดกาวหนึบบนผิว รูปโปสเตอร์ปลอมติดท่วมตู้ใส่ของ ตำแหน่งไม่เหมือนกันแต่ติดลงบนฝาตู้ใส่ของทุกคน ตู้ของอัศวินกับกนกพรก็โดนด้วย
ทุกตู้ ยกเว้นของศินะคนเดียว
“ศินะ?”
คนอื่นนั่งที่แล้ว และหันย้อนมามองหลังห้อง ดูพวกเขาสองคน โกบอกได้จากความเงียบในห้อง
สงัดจนเสียงเครื่องปรับอากาศก็ไม่กลบเสียงศินะสูดจมูก
“ศินะ ไปหยิบงานที่โต๊ะครูแล้วรออยู่นั่นนะ เดี๋ยวครูจะให้แก้อะไรหน่อย” เขาพูดสิ่งแรกที่นึกออก มองนักเรียนพยักหน้าแล้วทำเป็นก้มศีรษะตอนเดินผ่านเขาไปยังประตูหลังห้อง แต่ศินะไม่เงยหน้าขึ้น รายนั้นเปิดประตูออกไปทั้งแบบนั้น
โกเช็คชื่อทุกคนแล้วจ้ำไปห้องพัก