เสียงฝีเท้าเดินมายังห้องขัง อเวเค่นสะดุ้งหลงคิดว่าชเนย์จะเดินกลับมา แต่บรรยากาศกดดันแปลกๆ ทำให้รู้ว่าไม่ใช่พ่อครัวคนเดิม แต่เป็นสมุนมือขวาอันดับหนึ่งของเจ้านรก

“สายัณห์สวัสดิ์ครับ” ยิ้มทักทายให้อย่างที่ทำเป็นประจำ แต่แววตานั้นไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย

“จะมาปล่อยนักโทษเหรอ?” อเวเค่นยิ้มตอบ เป็นยิ้มที่เสแสร้งเหมือนที่ทำอยู่เป็นปกติเช่นเดียวกับคนที่มาเยือน ไม่ใช่คนสิ แต่ต้องบอกว่าปีศาจ...

“ก็คิดงั้นเหมือนกันครับ เพราะถึงจะลงโทษจับคุณขังไว้ ยังไงเดี๋ยวก็มีคนบริการเอาอาหารมาส่งถึงที่อยู่ดี”

“ผมบังคับให้เขาเอามาให้เอง หมอนั่นไม่เกี่ยวอะไรด้วย”

“หึๆ ไม่ต้องรีบออกตัวแรงขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ”

"ที่พูดแจ้วๆ อยู่นี่ไม่ได้เรียกว่าพูดหรอกเหรอ?” ตอกกลับอย่างไม่เกรงกลัวคนมีอำนาจเหนือกว่า ไคม์หัวเราะให้กับท่าทีของคนในห้องขัง มนุษย์นี่น่าตลกแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ถึงเขาจะเอามาให้คุณด้วยเหตุอะไรผมก็ไม่ทำอะไรเขาหรอก” ไคม์ไขกุญแจปล่อยตัวนักโทษออก “เพียงแต่ถ้ามันทำให้พ่อครัวเปลี่ยนใจอะไรในตอนท้ายผมคงต้องจัดการคุณนะ”

“หา?” แม้ประตูจะเปิดออกแต่ผู้ถูกปล่อยตัวก็ไม่ได้ก้าวออกมา เขายังยืนบิดขี้เกียจอยู่ที่อีกด้านของกรงตามเดิม

“ใต้เท้าดูจะถูกใจคุณพ่อครัวเข้าน่ะสิ ถ้าท่านมีกะใจกระตือรือร้นจะทำอะไรขึ้นมาเพราะคนคนนั้นบ้างคงจะดี” ไคม์เดินออกไปแต่ชะงักฝีเท้าค้างไว้ตรงทางออก “และอย่างน้อยๆ ผมก็ไม่ต้องไปหาคนแข่งคนใหม่หากเขาเกิดถอนตัว...”

“หมอนั่นไม่มีทางถอนตัวหรอก”

“โห...รู้ใจกันดีนะครับ เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันเองแท้ๆ” หันมาให้เห็นแค่เสี้ยวหน้า แต่ตัวยังยืนอยู่ที่เดิม

“ก็รู้อยู่แล้วว่าเหตุผลที่หมอนั่นมาเข้าร่วมกับฝั่งนี้คืออะไร นอกจากว่าจะโดนทำให้ต้องถอนตัวนั่นแหละ”

“เหตุผลอะไรเหรอครับ ผมไม่ยักรู้?” ยิ้มให้เล็กน้อยและทำหน้าซื่อเหมือนไม่รู้เรื่องจริงๆ “อย่ามัวแต่ห่วงคนอื่นเลยครับ คุณเองก็ควรจะระวังตัวเอาไว้หน่อยดีกว่า การเข้าไปยุ่งกับของเล่นของคนอื่นระวังจะโดนดีเข้านะครับ”

“ผมไม่ล้ำเส้นหรอก สบายใจได้”

“รักษาคำพูดด้วยล่ะครับ” ไคม์ยิ้มให้อีกทีก่อนเดินจากไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหนึ่งในตัวหมากที่กำลังจะลงแข่งในเกมของนายเหนือหัว ลับหลังไคม์ไปแล้ว อเวเค่นก็เดินออกมาจากห้องขังและปิดประตูลูกกรงเสียงดัง

ล้ำเส้นน่ะไม่ทำหรอก ...แต่จะเหยียบแล้วข้ามหัวไปให้ดู

 

*

 

ชเนย์ยืนรอสตูสุกได้ที่อยู่ในห้องครัว เมนูสุดท้ายจะเสร็จในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า แต่ตอนนี้สมองกลับโล่งขาวไปหมดทุกอย่าง...

เขาพยายามบอกตัวเองว่าไม่ได้คิดมากไปเอง แต่...ตอนนี้มันเริ่มกลายเป็นสิ่งที่ทำเขาหนักใจซะแล้ว

“....อาจจะแค่แกล้งหยอกเล่นเท่านั้นแหละน่า” พูดปลอบตัวเองแล้วเดินไปจุดไปป์ที่มุมห้อง พลันสายตาเหลือบไปเจอกับนักฆ่าหนุ่มที่ยืนพิงขอบประตูมองมาทางเขาอยู่

“หอมเชียว คราวนี้สตูเหรอ” กลิ่นอาหารลอยเข้าจมูกตั้งแต่ตรงโถงทางเดิน ทำเอาคนเพิ่งกินอิ่มถึงกับหิวอีกรอบ

“ออกมาได้ยังไงน่ะ?” หันไปมองคนที่ตนเพิ่งไปเยี่ยมที่ห้องขังมาหมาดๆ แต่ตอนนี้กลับมายืนคุมห้องครัวได้แล้ว

“แหกคุกออกมา” ฉีกยิ้มพร้อมกับโชว์อุปกรณ์งัดแงะในมือก่อนเก็บลงกระเป๋าเสื้อด้านใน

“เอ๋? เอาจริงเหรอครับนั่น?” เพราะเคยเห็นอีกฝ่ายงัดประตูมากับตา ชเนย์เลยเชื่อไปเต็มๆ

“ล้อเล่นน่ะ โดนปล่อยตัวต่างหาก” หยอกเสร็จก็เดินเข้ามาใกล้หม้อสตูแล้วสูดกลิ่นหอมน่าทาน “น่าอร่อยดีนะ ชักอยากจะกินจริงๆ แล้วสิ”

ปากพูดอย่างนั้น แต่สายตากลับหันมามองที่พ่อครัว

ที่พูดนั่นหมายถึงสตูใช่มั้ยนะ...

“...ไว้จะกลับมากินแล้วกัน” ชเนย์ยังไม่ทันจะหายงง จู่ๆ อเวเค่นก็ถอยห่างออกเมื่อเห็นว่าเข้าใกล้เกินไป

วันนี้ทำตัวแปลกจริงๆ ด้วย!

“อเว...” พอจะเรียกเพื่อดึงตัวอีกฝ่ายไว้ก่อน เงาของร่างที่สูงใหญ่กว่าพวกเขาก็สืบเท้าเดินเข้ามาในห้องครัว

“...วันนี้มาเร็วจังนะครับ” ชเนย์หันไปคุยกับผู้มาเยือนใหม่ ส่วนอเวเค่นได้แต่ยืนดูชายหนุ่มผมเงินและเจ้านรกกำลังสนทนากัน แม้จะเดินสวนกันแต่เจ้านรกไม่ได้สนใจอเวเค่นเลยสักนิด ดูก็รู้ว่าโดนพ่อครัวดึงความสนใจไปจนหมด

ชเนย์เดินไปมาในครัวด้วยท่าทีที่ดูร่าเริงขึ้นจนน่าหมั่นไส้ อเวเค่นยืนมองภาพตรงหน้าสักพักก่อนยิ้มน้อยๆ ออกมาและก้าวเท้าหายไป

 

*

 

“เอ? ...หายไปไหนหว่า?” พอชเนย์ไล่ให้เจ้านรกกลับไปนั่งกินอาหารที่ห้องอาหารประจำได้เรียบร้อยก็เดินออกมาตามนักฆ่าหนุ่มให้มาทานมื้อเย็น แต่ไม่ว่าจะเดินตามจากหาที่ที่เจ้าตัวน่าจะอยู่เท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

พ่อครัวจำเป็นไม่ค่อยห่วงสตูในหม้อว่าจะชืดเท่าไหร่เพราะตั้งไฟอ่อนๆ เพื่ออุ่นไว้ตลอดเวลาอยู่แล้ว

เอาเถอะ เดี๋ยวหิวก็คงมากินเองนั่นล่ะ

ด้วยความเชื่อมั่นว่ายังไงลูกค้าประจำ (?) ก็ไม่หนีหายไปไหน ชเนย์จึงเลิกตามหาแล้วคิดจะไปแช่น้ำร้อนในห้องอาบน้ำของปราสาทผ่อนคลายความเมื่อยล้า ในเวลาแบบนี้คนส่วนใหญ่จะทานอาหารกัน จึงเป็นเวลานาทีทองที่จะได้ยึดครองห้องอาบน้ำใหญ่เพียงคนเดียวโดยไม่มีใครมาใช้ร่วมกัน

ชเนย์เคลียร์เสื้อผ้าออกจากตัวจนหมด แต่ด้วยความเหนียมอายก็ยังพอมีผ้าขนหนูห่มส่วนสำคัญด้านล่างไว้ผืนหนึ่ง ก่อนเดินเข้าห้องอาบน้ำไป

โถงขนาดใหญ่ประดับด้วยรูปปั้นน้ำพุแกะสลักเป็นประติมากรรมกรีกโรมันสวยงามมากมาย อ่างน้ำร้อนที่ใหญ่แทบจะเรียกสระว่ายน้ำได้นั้นร้างคนจนเงียบสงัด แต่ก็เจอแจ็คพอต เพราะคนที่เขาตามหาอยู่ที่นี่นั่นเอง

“อ้าว? หวัดดี” อเวเค่นโบกมือให้พ่อครัวที่แอบมาแช่น้ำเหมือนกัน

“วันนี้นึกครึ้มอะไรทำไมมาแช่น้ำก่อนกินอาหารล่ะครับ?”

“ก็ไม่มีอะไร แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเท่านั้นเอง”

อเวเค่นตอบแล้วหย่อนตัวลงไปในน้ำเกือบมิด เหลือแค่หัวที่โผล่เหนือน้ำขึ้นมา ชเนย์พยักหน้าแล้วเดินไปที่มุมล้างตัวก่อนลงแช่ เขาหย่อนขาลงในน้ำที่ร้อนกำลังดี ขณะกำลังผ่อนคลายไปกับร่างกายที่เริ่มปรับตัวให้เข้ากับอุณหภูมิของน้ำ ถาดใส่เหล้าสาเกก็ลอยน้ำมาทางเขา

“ดื่มตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกเลยเหรอ?”

ถึงจะถามแบบนั้นแต่มือก็ยื่นไปรับแก้วมาอยู่ดี จะว่าไปครั้งก่อนก็ซัดค็อกเทลจนเมามายกันไปตั้งแต่กลางวันด้วยซ้ำ

“คุณเองก็แอบหนีมาแช่บ่อยล่ะสิ เลยรู้ว่าเวลานี้ไม่ค่อยมีคน” อเวเค่นลอยตามถาดสาเกมาหยุดเว้นระยะค่อนข้างไกล เว้นไว้แค่พอให้เสียงได้ยินถึงกัน

“แล้วคุณล่ะหลบมาแช่นานแค่ไหนแล้ว ผมว่าผมเดินหาคุณนานอยู่นะ”

“เพิ่งเข้ามาก่อนคุณไม่นานนักหรอก ว่าแต่ถึงกับเดินตามหาผมเลยเหรอ น่าประทับใจจัง” น้ำเสียงนั้นอยู่ห่างแต่ก็พอจะเดาออกว่าอีกคนกำลังกึ่มๆ ได้ที่

“คุณดื่มไปเยอะแค่ไหนแล้ว?” ชเนย์จิบเหล้าสาเกซึ่งคาดว่าอีกคนน่าจะหยิบติดมาตั้งแต่ตอนที่ออกไปข้างนอกด้วยกันครั้งแรก นึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้ามาช้ากว่านี้อีกฝ่ายจะเมาจนหัวทิ่มจมน้ำตายหรือเปล่า

“ไม่ได้มากมายหรอกน่า” พูดแบบนั้นแต่คนที่เมาแอ๋ไปก่อนเขาเมื่อครั้งที่แล้วมันก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดี ชเนย์เลยขยับเข้าไปใกล้ทีละนิดเผื่อฉุกเฉินจะได้ฉุดขึ้นจากน้ำทัน

“งั้นดีเลยครับ อาหารผมกำลังรอคุณอยู่ ถ้ายังเดินไหวก็ไปกินด้วยนะครับ” ชเนย์กระดกสาเกจนหมดจอกเล็ก “แล้วช่วยตอบผมด้วยว่าที่ทำไปเมื่อกลางวันนั่นทำไปเพราะอะไร”

นักฆ่าหนุ่มคิดในใจ คงหมายถึงเรื่องที่ฝ่ายนั้นโดนเขาหอมแก้มไป

ชเนย์พยายามไม่คิดมากแล้ว แต่ว่าถ้าเขาไม่หลงตัวเองจนเกินไปนักล่ะก็ บางที...

“...ก็แค่ตอบแทนที่เอาอาหารมาให้กินถึงในคุกน่ะ” วักน้ำในสระน้ำร้อนให้ถาดลอยเข้ามาใกล้ แต่อีกคนจับถาดลอยน้ำไว้กับตัวไม่ให้เข้าไปหาเจ้าของที่เป็นคนเอามา

ใบหน้าของอเวเค่นเริ่มเป็นสีแดงเพราะดื่มไปพอสมควร บวกกับการแช่น้ำร้อนมาพักใหญ่ ถึงจะยังไม่น่าเป็นห่วงแต่ถ้าขืนยังแช่นานกว่านี้ล่ะก็คงอาการแย่

“คุณดื่มมากไปแล้วครับ”

อเวเค่นมุ่นคิ้วเล็กน้อย แล้วว่ายเขยิบเข้าไปใกล้ชเนย์เพื่อจะเอาเหล้าสาเกคืน

“ผมจะดื่มจนเมาหัวทิ่มยังไงก็เรื่องของผมน่า”

อเวเค่นเริ่มเข้าใกล้ คนที่ยังมีสติเลยขยับหนี และเอาถาดเหล้าไปวางไว้ที่ขอบสระก่อนคว้าแขนอีกคนไว้ไม่ให้ตามไป

“ดื่มในสระน้ำร้อนแบบนี้จะเสียน้ำในร่างกายมากไปนะครับ”

พอโดนจับตัวไว้อเวเค่นก็นิ่งไป ทีแรกนึกว่าเพราะความเมาเลยทำให้เบลอๆ ไปบ้าง แต่สายตาที่มองมามันไม่ได้มีแค่ความมึนงงนี่สิ “อ...อีกอย่าง วันสองวันนี้คุณทำตัวแปลกสุดๆ เลย”

“หา?”

แววตาของนักฆ่าเปลี่ยนไปเป็นหาเรื่อง ชเนย์เกรงว่าตัวเองจะเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูคนเมาเข้ารึเปล่า

“รังเกียจ?” อเวเค่นถามและเลิกสนใจเหล้าหันมาจ้องคนพูดแทน

“คือ...เปล่า มันไม่ใช่แบบนั้นครับ...”

“งั้นก็ชอบ?”

“เอ่อ...ผมว่าคุณเมาแล้วนะ” ชเนย์โดนคนเมาชักสีหน้าใส่ ดูท่าทางจะคุยกันไม่รู้เรื่องซะแล้ว

“งั้นตอบมาซี่...” อเวเค่นยื่นหน้าเข้าไปเค้นเอาคำตอบแถมพยายามขยับเข้าหาอีก ชเนย์ก็ได้แต่ถอยจนติดขอบสระ

“เดี๋ยว!! คือ...เอางี้นะครับ! คุณขึ้นจากน้ำไปหาอะไรกินก่อนมั้ย ผมว่าคุณต้องหิวแล้วแน่ๆ เลย” พ่อครัวพยายามเปลี่ยนเรื่องสุดชีวิต

“อืม... หิวแล้ว...” ร่างเล็กกว่าพยักหน้าหงึกหงัก “งั้นกินเลยได้มั้ย?”

“ห้ะ!?”

อเวเค่นยังรุดหน้าเข้ามาหาเรื่อยๆ แต่ก็จบตรงที่กอดคนร่างสูงกว่าตนเอาไว้ ใบหน้าซุกลงบ่ากว้างเพื่อหาที่ยึดเกาะแล้วหลับมันทั้งอย่างนั้น ปล่อยให้คนโดนคุกคามนั่งตัวแข็งทื่อเป็นที่พิงของเขา

“มันเกิดอะไรขึ้นว้า....”

ชเนย์ถามฟ้าดินด้วยเสียงโทนสูง

เมื่ออุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นจากสระอย่างทุลักทุเลได้ก็จัดแจงใส่เสื้อผ้าให้อย่างไว แม้จะเห็นหมดทุกอย่างไปแล้ว ทว่าก็ไม่ได้ดึงความสนใจของคนที่ยังมีสติสักนิด ในหัวตอนนี้สับสนจนแทบระเบิด

“แล้ว...ห้องของคุณไปทางไหนล่ะเนี่ย?” เพิ่งระลึกได้ว่าเขายังไม่รู้ทางไปห้องพักของเจ้าคนเมาหลับนี้ด้วยซ้ำ

สุดท้ายก็ลงเอยที่ห้องนอนของเขาอีกครั้ง...

 

*

 

อเวเค่นนอนหลับไม่รู้เรื่องบนเตียงของชเนย์ แถมยังละเมองึมงำจนฟังไม่ได้ศัพท์อีก

ชเนย์รู้สึกเหนื่อยใจกับคนคนนี้เหลือเกิน ทำตารางชีวิตของเขาวุ่นวายตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน จู่ๆ ก็บุกเข้ามาแอบกินอาหารเช้าในครัวจนต้องเริ่มทำใหม่ พอชวนออกไปข้างนอกก็ลงเอยที่ดวลเหล้ากันจนเมาหลับเหมือนวันนี้

...ไม่สิ ครั้งนั้นเขาแอบวางยาแล้วลากกลับปราสาทนี่หว่า

แล้วไหนจะเรื่องนั้น เรื่องนี้ แค่เวลาไม่กี่วันทำไมถึงได้มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแยะขนาดนี้กันนะ ทีแรกก็คิดว่าจะต้องนั่งรอให้ถึงวันแข่งไปวันๆ แต่นี่กลับไม่มีวันไหนที่ได้อยู่อย่างสงบๆ เลย

“คุณนี่มันแสบตัวพ่อจริงๆ เลยนะ” ชเนย์แอบบ่นคนเมาแต่ตัวเองเผลอยิ้มออกมา

“ไอ้บ้า...” ชเนย์สะดุ้งเพราะคิดว่าอีกคนตื่นแล้ว แต่พอยื่นหน้าไปดูใกล้ๆ ก็พบว่าตายังปิดสนิทอยู่

ละเมอหรอกเหรอ? ฝันอะไรอยู่กันน่ะ เขาถอนหายใจอย่างปลงๆ

ชเนย์กะจะปล่อยให้คนเมานอนไปก่อน ส่วนเขาก็ไปนั่งชมวิวเหมือนเดิมที่เคยทำ แต่พอจะลุกขึ้นมือของอเวเค่นก็ยื่นมาดึงชายเสื้อเขาไว้

แค่ขยับตัวออกเบาๆ ก็หลุดแล้ว แต่ชเนย์เลือกที่จะนั่งอยู่ตรงนั้นต่อ ไปป์ด้ามยาวถูกจุดขึ้นมา ก่อนกลิ่นหอมของดอกไม้ป่าหลากหลายชนิดจะคลุ้งทั่วห้อง

“หอมจัง...” เสียงละเมองึมงำเอ่ยบางเบาอย่างเข้ากับสถานการณ์จนน่าสงสัยว่าอเวเค่นหลับอยู่จริงหรือเปล่า แต่ชเนย์ก็ไม่คิดจะพิสูจน์อะไรเพิ่มอยู่ดี

“คุณทำผมเริ่มคิดมากอีกแล้วสิ...” ชเนย์หลบหน้าแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายหลับอยู่