คำถามที่ 16

เธอคิดว่า ถ้าเราได้กลับมาเจอกันอีกหลังจากที่แยกกัน มันจะเป็นยังไงงั้นเหรอ

-

-เธอ-

ฉันคิดว่า ถ้าเราได้กลับมาเจอกันอีก ก็อาจจะเป็นเพราะเรานัดเจอ หรือไม่ก็อะไรเลี่ยน ๆ อย่างงานคืนสู่เหย้า เพื่อนร่วมชั้นสักคนแต่งงาน ไม่ก็งานเลี้ยงอะไรทำนองนั้น เธอที่มีคนรู้จักเยอะแยะคงจะได้เจอกับฉันเข้าสักงานนั่นแหละ

พอถึงตอนนั้นเธออาจจะโตเป็นคนที่ฉันจำไม่ได้ไปแล้วก็ได้ เหมือนที่ฉันเองก็อาจจะเป็น เรื่องพวกนั้น พอมาพูดตอนนี้ก็จินตนาการไม่ค่อยออกหรอก ฉันคิดว่ามันอาจจะอยู่ในอีกสิบหรือยี่สิบปีข้างหน้าเลยล่ะ

อืมมมม

พอเป็นตอนนั้น อาจจะเป็นงานแต่งงานของเธอก็ได้ เหมือนในเรื่องแฟนฉันไง

อ๊ะ ทำไมฉันถึงเอาแต่เทียบตัวเองกับเจี๊ยบกันนะ ฉันไม่เคยคิดจะแกล้งหรือทำให้น้อยหน่าเสียใจหรอกนะ ไม่เคย

เอาเป็นว่า สมมติว่าเป็นตอนนั้น ฉันคงจะงงล่ะมั้งนะ คิดว่าอย่างนั้นแหละ เพราะเธอที่ฉันตอนนี้นึกออกก็คือเพื่อนเซ่อ ๆ ที่อายุแค่สิบขวบ จะให้นึกภาพเจ้าสาวคนหนึ่ง มันก็นึกไม่ออกสักที

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคิดว่าฉันจะยินดีด้วยมาก ๆ เลยนะ แล้วก็ ใช่

พอถึงตอนนั้นก็ต้องหาวันพากันมาอ่านเจ้านี่ไง ฉันไม่รู้หรอกว่าระหว่างพวกเรา ใครจะเป็นคนที่เก็บมันเอาไว้ เธอดูจะชอบมันมากกว่าฉัน แต่ถ้าเทียบกัน ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าคงดูแลมันได้ดีกว่า แต่ถ้าเธออยากเก็บมันเอาไว้ ฉันก็ไม่ถือหรอก

ถ้าได้มาอ่านเจ้านี่ด้วยกันตอนที่อายุใกล้สามสิบก็คงจะแปลกพิลึกล่ะมั้ง ก็เขียนอะไรน่าอายไปตั้งเยอะแยะนี่นา แต่ฉันว่ามันก็คงจะทำให้คิดถึงเหมือนกัน

เวลาที่เราไปกลับไปที่ที่เคยไป มันก็ทำให้คิดถึงช่วงเวลาเก่า ๆ ใช่ไหมล่ะ ฉันคิดว่าเจ้านี่ก็เหมือนกัน ถึงตอนนี้มันจะเป็นของที่อยู่ในมือเรา แต่ในอนาคตมันจะเป็นอะไรสักอย่างที่เดินทางข้ามเวลามาจนถึงมือในตอนนั้นแหละนะ

เพราะฉะนั้นต้องคิดถึงแน่เลย

ฉันคิดว่าอย่างนั้นแหละ

ต้องคิดถึงแล้วก็รู้สึกว่าดีใจที่ได้เจอเธอนะน่ะ

-ฉัน-

อะไรกันเนี่ย เธอก็ถามคำถามแบบนี้กับเขาด้วยเหรอ

ถึงพูดแล้วจะดูไม่เท่ก็เถอะ แต่มันมีรอยน้ำตาเต็มเลยแหละ กระดาษหน้านี้น่ะ

ถ้าได้เจอกันอีกงั้นเหรอ นั่นสิ ถ้าจะได้เจอกันกับเธออีก ฉันจะต้องดีใจมากแน่เลย เพราะว่าอยากเจอเธอนี่นา จะต้องคิดถึงมากแน่เลย

ฉันน่ะนะ

คิดว่าถ้าเก็บเจ้านี่ไว้กับตัวละก็ จะต้องคิดถึงเธอกับทุกคนมาก ๆ แน่เลย เพราะฉะนั้นก็เลยคิดว่าทำไม่ได้หรอกนะ

เธอจะหยิบมันมาอ่านไหมนะ

เพราะเราเคยตกลงกันว่าจะหยิบมาอ่านหลังจากที่เรียนจบมหา’ ลัยนี่นา ถ้าเป็นเธอก็อาจจะรอจนถึงตอนนั้นก็ได้

แต่ว่านะ ฉันคิดว่า

ถ้าวันนึงเธอหยิบมันมาอ่านอีกทีคงดีนะ

แล้วก็เอามาให้ฉันอ่านด้วยล่ะ

เท่านั้นก็พอแล้วแหละ

-

ฉันน่ะ ไม่มีคำถามให้แล้วล่ะ

ขอโทษด้วยนะ ที่เก็บหนังสือเล่มนี้ไว้กับตัวตั้งนานสองนาน เพราะว่าหลายอย่างที่ต้องทำมันวุ่นวายกว่าที่คิดเยอะเลย

ไม่งั้นอาจจะได้เขียนมันกับเธอมากกว่านี้ก็ได้ แต่ว่าทำไม่ได้แล้วล่ะ

ยังไงก็เถอะ

ฉันดีใจนะ ที่ได้เขียนมันกับเธอ แล้วก็แอบอ่านไปแล้วล่ะ ทั้งที่เธอตอบว่า ถ้าเราต้องแยกกันจะเป็นยังไง แล้วก็ตอนที่ได้กลับมาเจอกันอีก

มันน่าอายจริง ๆ แหละน้า แต่ฉันก็ชอบที่เธอเป็นแบบนั้นนะ ฮ่า ๆ เท่สุด ๆ ไปเลย

ถ้ามันเป็นจริงก็คงจะดีนะ

ขอโทษนะ

#ถ้าวันนึงเธอหยิบมันมาอ่านอีกทีคงดีนะ