คำถามที่ 11

ถ้าเธอจะต้องกินอะไรสักอย่างไปตลอดชีวิตแค่อย่างเดียว เธอจะเลือกอะไรอย่างงั้นเหรอ

-

-ฉัน-

ฉันกลับมาเขียนคำตอบหลังจากที่ท้องแน่น แล้วล่ะ

โอเค คำถามข้อนี้เกี่ยวกับของกิน เรื่องที่ฉันถนัดกว่าเธอแน่ ๆ เพราะเธอไม่ค่อยกินอะไรเท่าไรนี่นา อ๊ะ ไม่สิ เธอชอบกินอะไรซ้ำ ๆ นี่ แย่แล้วสิ ฉันเขียนคำถามช่วยเธออยู่งั้นเหรอเนี่ย

แต่ก็ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง เราจะตอบคำถามกันง่าย ๆ สั้น ๆ บ้างก็ไม่เสียหายสักหน่อย เพราะเธอก็เริ่มบ่นแล้วนี่นาว่า ตัวเองชอบเผลอเขียนตอบจนยาวยืดทุกที ฉันเองก็เหมือนกัน

โอเค! กลับมาที่คำถาม

ถ้ากินของกินได้แค่อย่างเดียวไปตลอดชีวิตที่เหลือ ฉันจะเลือกอะไรงั้นเหรอ คำตอบก็คืออออ

หมูทอดของป๊า แหละ

เพราะมันอร่อยสุด ๆ เธอเองก็เคยชิมแล้วนี่เนอะ

ฉันไม่ได้นึกถึงอาหารอย่างอื่นเลยแหละ อาจจะเพราะไม่ได้กินมานานแล้ว ก็เลยอยากกินอยู่ก็ได้

หมูทอดของป๊าจะเป็นหมูสามชั้นใช่ไหมล่ะ ทั้งเค็ม ๆ แล้วก็กรอบ ๆ พอกินกับซอสมะเขือเทศก็อร่อยสุด ๆ ไปเลย

ถึงพี่ชายชอบเถียงว่ากินกับซอสพริกอร่อยกว่าก็เถอะ แต่ฉันกินเผ็ดไม่เก่งเท่าไร ก็เลยยังไม่เคยลองกินกับซอสพริกสักที

ยังไงถ้าเรากินไม่ได้ ก็ไม่มีประโยชน์ใช่ไหมล่ะ

ฉันน่ะ ชอบโดนบอกว่ากินอะไรเหมือนเด็กเลย ทั้ง ๆ ที่ก็อยู่ตั้งปอสี่แล้วนะ ทำไมของอย่างมาม่ารสต้มยำกุ้งถึงกินไม่ได้กันล่ะ ไม่ก็อะไรทำนองนี้ แต่คำตอบพวกนั้นมันก็ชัดอยู่แล้วไม่ใช่หรอกเหรอว่าฉันกินไม่ได้น่ะ

ถ้ากินได้ก็คงจะกินไปแล้ว

ลิ้นของคนแต่ละคนก็คงจะมีความสามารถในการรับรสไม่เท่ากันใช่ไหมล่ะ เป็นอะไรแบบนั้นแหละ แต่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนถึงไม่เข้าใจเรื่อง ง่าย ๆ อย่างนี้กัน

มันไม่ได้ต่างไปจากที่คนบางคนเชื่อว่าผีมีจริง ส่วนบางคนไม่เชื่อสักหน่อย ก็แต่ละคนมีเรื่องที่เจอ ชอบ แล้วก็เชื่อไม่เหมือนกันนี่ แล้วทำไมฉันถึงจะไม่อยากกินเผ็ดไม่ได้กัน

ฉันน่ะ ไม่คิดว่าการกินอะไรเหมือนเด็กเป็นเรื่องที่ผิดสักหน่อย เพราะฉะนั้นฉันจะไม่สนใจหรอกนะ

พอถึงตอนนี้ก็ชะงักไปเหมือนกันนะว่า ถ้าต้องกินหมูสามชั้นทอดทุกวัน มันจะทำให้เราเบื่อหรือเปล่านะ แต่ว่ามันเป็นของกินไม่กี่อย่างที่ป๊าเคยทำให้กินนี่นา เพราะฉะนั้นฉันก็เลยคิดว่าไม่ว่ายังไงก็คงจะไม่เบื่อ หรือถึงจะเบื่อ ยังไงก็คงจะดีกว่าอยากกิน แต่ไม่ได้กินสักทีใช่ไหมล่ะ

ความรู้สึกของการรออะไรสักอย่าง แต่มันมาไม่ถึงสักที ไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลยล่ะ ฉันเพิ่งจะรู้สึกขึ้นมาก็วันนี้ ประหลาดชะมัดเลยเนอะ ฮ่า ๆ

จริง ๆ ฉันก็ชอบซุปไก่ของคุณแม่นะ ซุปเค็มหน่อย ๆ หวานนิด ๆ มีน่องไก่อันใหญ่ ๆ แล้วก็ผักอีกนิดหน่อยกับแครอทที่ยังพอกรอบ มันเป็นของที่กินกับข้าวแล้วรู้สึกอุ่นพุงสุด ๆ ไปเลยล่ะ

ฉันชอบกับข้าวที่คุณแม่ทำนะ คุณแม่ทำอาหารอร่อยมาก ๆ เธอเองก็ยืนยันได้ใช่ไหมล่ะ เพราะว่าเธอก็เคยมากินข้าวที่บ้านของฉันอยู่บ้างนี่นา ซุปไก่ก็เคยกิน หมูทอดก็เคยลอง อร่อยสุด ๆ ไปเลยเนอะ

แต่เพราะว่าปกติคุณแม่จะเป็นคนทำกับข้าว เวลาที่ได้กินหมูทอดของป๊าก็เลยมักจะเป็นมื้อพิเศษ ๆ ฉันก็เลยคิดว่า ถ้าหลังจากนี้จะต้องกินเจ้านี่ไปตลอดชีวิตก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันอยากจะได้กินจนเบื่อมากกว่าอยากกินแต่ไม่ได้กิน

ยังไงมันก็คงดีกว่ากันแน่ ๆ เรื่องนั้นฉันค่อนข้างมั่นใจนะ

หวา เขียนไปเขียนมาแล้วก็อยากกินอะไรอีกสักหน่อยแล้วสิ ฉันลงไปหาขนมมากินดีกว่า

ไปแล้วนะ!!

-เธอ-

คำถามรอบนี้ผิดคาดแฮะ ฉันว่าเธอคงจะหิวจริง ๆ นั่นแหละ

อืม ถ้าจะต้องกินอะไรสักอย่างไปตลอดชีวิตแค่อย่างเดียวงั้นเหรอ ฉันจำเป็นต้องคิดถึงเรื่องสุขภาพด้วยหรือเปล่า หรือว่าแค่ตอบตามที่อยากกินดีล่ะ

แต่ถึงยังไง ต่อให้เป็นของที่ชอบก็ไม่มีทางที่จะไม่เบื่อไม่ใช่หรือไงน่ะ ดีไม่ดี การทำแบบนี้อาจจะยิ่งทำให้เบื่อก็ได้นะ

แต่ อืม...ถ้าคนเราจะเบื่อกันขึ้นมาจริง ๆ ก็คงจะเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ล่ะนะ

อาจจะไม่ค่อยเกี่ยวกันเท่าไหร่ แต่ว่าฉันเองก็เคยตั้งคำถามเหมือนกันว่า ทำไมคุณพ่อกับคุณแม่ถึงยังชอบอยู่ด้วยกัน ไม่เบื่อบ้างเหรอ

ก็พวกเขาไม่ได้เป็นเหมือนพวกเรานี่นา ที่หมายถึง เพราะพวกเราเป็นครอบครัวกันตั้งแต่เกิด ถ้าจู่ ๆ ไม่มีก็คงทำให้ใจหายแบบที่ต่อให้เบื่อก็คงจะไม่หนีไปไหนใช่ไหมล่ะ

เวลาฉันทะเลาะกับพี่สาว บางครั้งก็โดนบอกว่าเบื่อเหมือนกัน แต่พวกเราก็ไปไหนไม่ได้ อาจจะเพราะคำว่าเบื่อที่เราพูดใส่กัน มันไม่ได้จริงจังมากขนาดนั้นล่ะมั้ง?

เรื่องอะไรพวกนี้มันเข้าใจยากจัง เรื่องของความสัมพันธ์ ความรัก แล้วก็ครอบครัวของพรรค์นี้เนี่ย

แต่นั่นแหละ พ่อกับแม่ไม่ได้เป็นเหมือนพวกเราใช่ไหมล่ะ พวกเขาเจอกันตอนไหนสักตอนแล้วก็ตกลงแต่งงานกัน ความรู้สึกเบื่อจะมีในความสัมพันธ์แบบนี้บ้างหรือเปล่านะ ฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน

แต่แม่เคยบอกว่าเรื่องพวกนี้มันไม่ใช่แค่คำว่าเบื่อหรือไม่เบื่อแหละ มันมีอีกหลายอย่างที่ฉันอาจจะไม่เข้าใจ แต่คนเราผูกพันกันมากกว่าที่เห็นนะ หลังจากที่ได้เห็นหน้ากันทุกวันมาตลอดสิบกว่าปี

แม่พูดอะไรประมาณนี้แหละ เป็นคำพูดที่ดีนะ เธอว่าไหม

แต่ฉันก็คิดว่า ถ้าวันหนึ่งเบื่อขึ้นมาก็คงจะไม่เป็นไรหรอก ถ้าเบื่อแล้วยังผูกพันอยู่ก็อาจจะยังอยู่ด้วยได้นี่ เพราะเคยชอบมาแล้ว สักวันก็อาจจะกลับไปชอบใหม่ก็ได้ อะไรแบบนี้แหละ

มันฟังดูโลกสวยชะมัด แต่ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องพวกนี้ในแง่ร้ายหรอก

แต่ถ้าต้องพูดในแง่ร้ายจริง ๆ ละก็ ฉันคิดว่าถึงจะเบื่อก็คงไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้หมายถึงไม่มีคนเสียใจนะ มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่นา ถ้าเบื่อแล้ว พยายามแล้วก็ยังเบื่อ แถมยังไม่อยากอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม การฝืนพยายามไปอาจจะกลายเป็นการทำให้ทุกอย่างแย่ลงก็ได้นะ ฉันคิดอย่างนั้น

เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องของคนสองคนนี่นา แล้วก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคำถามของเราสักนิด

ฉันเพิ่งจะรู้สึกตัวตอนนี้แหละว่าเขียนไปเสียยาว น่าอายจัง

ฉันคิดว่า ถ้าจะเลือกของที่กินแล้วอร่อยด้วย เป็นของที่ชอบด้วย แล้วก็มีสารอาหารครบได้ก็คง จะดี

พอคิดอย่างนั้นแล้ว ของที่นึกออกก็มีแต่ชาบูที่ พวกพี่สาวชอบพาไปกินนั่นแหละ เพราะว่ามันเป็นบุฟเฟต์นี่นา อยากจะกินเท่าไรก็ตักมาเท่านั้น มีหน้าที่แค่รับผิดชอบความตะกละของตัวเองให้หมด เพราะว่าการเหลืออาหารทิ้งไว้คงจะกลายเป็นก๊าซมีเทนจำนวนมาก ซึ่งนั่นไม่ดีกับสิ่งแวดล้อมเท่าไร พี่คนรองเคยบอกมาตอนที่คีบหมูสไลด์ใส่หม้อ

เวลากินอะไรก็ต้องเคารพของที่กินด้วยนะ พี่คนโตก็เคยพูดอย่างนี้เหมือนกัน

ไม่ใช่ว่าเราซื้ออาหารมาแล้วจะทำยังไงกับมันก็ได้นะ มันไม่ใช่ว่าแค่พวกเขาที่ทำงานอย่างหนัก เพื่อให้เราได้กินอะไรสักอย่าง ได้เงินไปแล้วก็ถือว่าเป็นอันจบ พี่สาวเลยพูดแบบนั้น

พี่บอกว่าเพราะเงินที่เราให้ไป มันไม่ได้มากมายอะไร มันจะถูกลบออก หักทิ้ง แล้วก็ทำให้หายไปเยอะแยะ จนคนที่ทำงานหนักเพื่อเราอาจจะได้เงินไม่มากเท่าที่เราคิดว่าเขาควรจะได้

เวลาที่อะไรแบบนั้นเกิดขึ้นเราก็ควรจะช่วยให้ได้มากที่สุดที่ทำได้ แล้วก็ขอบคุณกับสิ่งที่เอาเข้าปากให้เยอะ ๆ

ตอนที่พี่พูดแบบนั้น คุณพ่อกับคุณแม่ก็เห็นด้วยนะ เห็นว่ามันเป็นเรื่องของแรงงานกับทุนนิยม อะไรสักอย่างที่เราอาจจะได้เรียนตอนที่โตกว่านี้ เพราะขนาดพี่คนรองยังทำหน้าเบ้เลยแหละตอนที่ได้ฟัง พวกเด็กมอต้นยังไม่ได้เรียนเรื่องแบบนี้กันเท่าไรสินะ พี่เลยเอาแต่บ่นว่าเรื่องแบบนี้มาพูดตอนกินข้าวแล้วมันเวียนหัวนะ แต่ก็ตั้งใจฟังแล้วก็จำเหมือนกันกับฉันนั่นแหละ ส่วนเด็กมอปลายแบบพี่คนโตก็หัวเราะใหญ่เลย ตอนที่พี่คนรองว่าแบบนั้นน่ะ

ทั้ง ๆ ที่พี่คนรองชอบอ่านหนังสือยังว่ามันยาก ฉันเองก็อยากจะทำความเข้าใจมันให้ได้เหมือนกัน แต่คงต้องใช้เวลาพอควรเลยแหละ

ออกทะเลอีกแล้วสิ พอเป็นเรื่องอาหารแล้วละก็ ฉันพูดอะไรได้เยอะแยะจนแปลกใจเลยนะเนี่ย

แต่ว่านะ ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะลำบากหรอก เพราะว่าฉันน่ะ ชอบกินอะไรซ้ำ ๆ มากกว่าลองอะไรใหม่ ๆ มาตั้งแต่แรกแล้วนี่นา ยิ่งถ้าของที่กินเป็นอะไรที่พลิกแพลงได้หลายแบบอย่างชาบูด้วยละก็ ยังไงก็สบาย ๆ เลยล่ะ (อย่าหาว่าฉันขี้โกงนะ)

ว่าแล้วก็อยากกินจัง อยากจะชวนเธอไปกินด้วยกันมากเลยล่ะ ร้านที่พวกพี่ ๆ พาไปเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว

ความจริงแล้วอาหารฝีมือของคุณแม่เองก็ชอบนะ แต่ว่าถ้าต้องเลือก ยังไงก็ต้องชาบูเท่านั้นจริง ๆ นั่นแหละ

อ๊า พูดถึงอาหารตอนสามทุ่มแบบนี้แล้วหิวจังนะ เธอตั้งใจชัด ๆ

-

เธอแกล้งกันชัด ๆ ที่ถามเรื่องอาหารทั้งที่ก็รู้ว่าฉันน่ะชอบเขียนมันก่อนนอน พอมาทำตอนนี้ท้องก็เลยหิว

แต่ฉันจะไม่ลุกไปหาอะไรกินหรอก เพราะต้องนอนแล้วนี่นา

แล้วก็นะ คำถามต่อไป ฉันเองก็คิดไม่ค่อยจะออก ไม่รู้เลยแหละว่าจะถามอะไรดี มันยากเหมือนกันนะ

อืม

เอาเป็นเจ้านี่แล้วกัน

ถ้าเกิดเธอจำเป็นต้องทำให้ของอย่างหนึ่งหายไปจากโลก เธอคิดว่ามันควรจะเป็นอะไรอย่างงั้นเหรอ

อ๊ะ แต่การหายไปที่ว่าไม่ใช่แค่หายไปนะ แต่เป็นการไม่เคยมีอยู่แต่แรกน่ะ

#ถ้าวันนึงเธอหยิบมันมาอ่านอีกทีคงดีนะ