คำถามที่ 14

เธอกลัวอะไรมากที่สุดงั้นเหรอ

-

-เธอ-

คำถามอย่างนี้มันออกจะดูมองโลกในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่านะ

แต่มันก็น่าสนใจออกนะว่า คนเราจะกลัวอะไรกันบ้าง

ฉันน่ะ กลัวแมลงสาบ จิ้งจก แล้วก็หนูน่ะ หนูที่ไม่ใช่หนูแฮมสเตอร์ หรือว่าหนูตะเภา แต่ก็กำลังคิดว่าความกลัวแบบนี้ มันนับเป็นที่สุดแล้วหรือยังนะ

เวลาที่เจอ ฉันจะตกใจน่ะ แบบว่าสะดุ้งสุดตัว หรือไม่ก็หลุดกรี๊ดบางครั้ง แต่มันก็ยังไม่ได้เลวร้ายขนาดที่จะเรียกว่าสิ่งที่กลัวที่สุดหรอก

แต่พอตั้งธงมาอย่างนี้แล้ว

ฉันก็ไม่แน่ใจว่าอะไรกันนะ คือสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุด

ปัญหาแรกคือเรื่องที่กลัว ปัญหาถัดมาคือคำว่า ที่สุด ความจริงแล้ว ขอแค่เป็นเรื่องที่กลัว ยังไงก็แปลว่ากลัวนี่นา เราจะตามหาสิ่งที่กลัวที่สุดไปทำไมนะ แต่ฉันก็เป็นคนถามเองเลยพูดอะไรมากไม่ได้

พอเป็นอย่างนี้แล้วก็ได้แต่มานั่งหลับตา แล้วก็นึกกับตัวเองว่าฉันกลัวอะไรบ้างนะ

ไม่ใช่ว่าตัวฉันเป็นคนกล้าหาญจนไม่มีเรื่องที่กลัวหรืออะไรหรอกนะ แต่เพราะว่าไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนก็น่าขมวดคิ้วใส่ทั้งนั้น ฉันน่ะ ไม่ชอบความสูง ไม่ชอบน้ำที่เป็นแอ่งเล็ก ๆ ตรงทางเท้าเวลาฝนตก ไม่ชอบเวลาต้องข้ามสะพานลอย แต่ก็กลัวเกินกว่าจะข้ามทางม้าลายเพราะมันอันตราย ฉันก็เลยไม่แน่ใจเท่าไร

ความรู้สึกว่าไม่ชอบนี่พอจะนับเป็นความรู้สึกกลัวได้หรือเปล่า

แบบว่า เพราะฉันไม่ชอบจะสกปรก บางครั้งก็เลยกลัวเปื้อน ถ้างั้นก็เท่ากับว่า ฉันกลัวที่จะสกปรกหรือเปล่านะ พอคิดอย่างนี้แล้วมันยิ่งฟังดูซับซ้อนซ่อนเงื่อนเข้าไปใหญ่ แต่ก็ไม่ได้มีแก่นสารอะไรเลย ไม่ต้องบอกหรอก ฉันรู้ตัวดีอยู่แล้วล่ะ

แต่ถึงอย่างนั้น ยังไงของพวกนี้ก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่กลัวที่สุดหรอก เพราะฉะนั้นถึงจะมองข้ามไปก็คงจะไม่เป็นอะไร

ฉันคิดว่าคนเราอาจจะกลัวการถูกทิ้งเอาไว้ด้านหลังที่สุดก็ได้ คนอย่างฉันน่ะนะ

ความรู้สึกอย่างนี้เคยเกิดขึ้นตอนที่ฉันนั่งอยู่กับเธอ (ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะ) ฉันที่เอาแต่นั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่คนเดียว กับเธอที่ออกไปวิ่งเล่นกับคนอื่น ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นในเวลาอย่างนั้นแหละ

บางทีความคิดที่บอกว่าเธออาจจะวิ่งตามคนอื่นไปแล้วไม่เดินกลับมาก็ได้นะก็เกิดขึ้นบ้าง พอเป็นอย่างนั้นก็ทำให้กลัวอยู่บ้าง แต่ฉันไม่รู้ว่ามันคือที่สุดหรือเปล่า

มันไม่ได้เหมือนกันกับตอนที่ฉันเคยหลงทางกับพวกพี่ ๆ ในห้างสรรพสินค้า ตอนนั้นมันกลัว มันกังวล แล้วก็ทำให้ตัวสั่นไปหมดจนที่คนสังเกตได้แล้วพุ่งตัวเข้ามาช่วยเอาไว้ก่อนน่ะ

ตอนนั้นฉันคิดว่ามันน่ากลัวสุด ๆ ไปเลย แต่ก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่ากลัวเท่ากับการโดนคนที่เคยรู้จัก แล้วก็เชื่อว่ารู้จักทิ้งเอาไว้ด้านหลังตอนที่ทุกคนเดินต่อไปข้างหน้า

เรื่องแบบนี้มันแปลกพิลึกอยู่นะ

เพราะฉะนั้น ถ้าถามฉันละก็ ตอนหลงทางอาจจะเป็นช่วงเวลาที่น่ากลัวที่สุด แต่คงไม่ใช่สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดหรอก

บางทีที่ตอนนั้นกลัวก็อาจจะเพราะกลัวว่าจะไม่ได้กลับไปเจอกับทุกคนอีกก็ได้ พอเป็นอย่างนั้นก็เลยกลัวสุด ๆ

ความกลัวของฉันอาจจะเป็นการไม่ได้อยู่กับคนที่ฉันชอบอีกแล้วล่ะมั้ง

พอสรุปอย่างนี้แล้ว มันฟังดูน้ำเน่าจัง แต่ครอบครัว เพื่อน ๆ เองก็เป็นคนที่ฉันชอบทั้งนั้น แล้วพอคิดว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วละก็ คิดว่ามันอาจจะเป็นอะไรที่เลวร้ายสุด ๆ ไปเลยก็ได้น้าขึ้นมา

อืม มันน่าจะเป็นคำตอบแล้วหรือเปล่านะ

ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เอาเป็นว่าอ่านแล้วจับใจความได้ยังไงก็อย่างนั้นแล้วกันนะ

-ฉัน-

อะไรกันเนี่ย คำถามสุดมืดมนเลยนี่นา

ฮ่า ๆ แต่พอเป็นเธอถามแล้วก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไรหรอก ไม่ใช่เพราะคิดว่าเธอเป็นคนมืดมนหรืออะไรหรอกนะ แต่เพราะว่าการพูดเรื่องที่เถียงกันได้ทั้งวันน่ะ ดูสมเป็นเธอสุด ๆ ไปเลยนี่

แต่ว่านะ สำหรับฉันในช่วงนี้ คำถามนี้อาจจะหาคำตอบได้ไม่ยากขนาดนั้นก็ได้

ฉันเพิ่งจะรู้ตัวน่ะ

ฉันคิดว่าสิ่งที่ตัวเองกลัวที่สุดอาจจะเป็นการได้เห็นว่าชีวิตที่เคยมีจะไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าจะเรียกเจ้านี่แบบสวย ๆ ว่ายังไงกันนะ

แต่มันเป็นความรู้สึกอย่างนี้แหละ

การที่คนเราได้รู้อะไรสักอย่างแล้ว จะกลับไปทำเป็นเหมือนไม่รู้ก็คงจะไม่ได้ใช่ไหมล่ะ พอเป็นอย่างนั้น ทุกอย่างที่เคยเหมือนเดิมก็เปลี่ยนไปหมด

จะกลับไปหัวเราะเหมือนไม่มีอะไรเหมือนเดิมน่ะ ต่อให้คนซื่อบื้ออย่างฉันก็ทำไม่ได้หรอก

นั่นน่ะ น่ากลัวสุด ๆ ไปเลย

น่ากลัวจริง ๆ นะ แบบว่า ไม่เคยคิดมาก่อนเลยล่ะว่าจะทำให้ตัวสั่นได้ขนาดนั้น

ฉันเนี่ย ไม่เก่งเอาซะเลยเนอะ

-

คำถามสุดมืดมน แต่สมเป็นเธอนี่เหมือนหมัดน็อกเลยนะ! (พี่ชายพูดงั้นแหละ ตอนที่ฉันเอาคำถามนี้ไปถาม)

แต่ไหน ๆ บรรยากาศตอนนี้ก็ดูแสนเศร้าไปแล้ว ฉันจะขอตามน้ำไปก่อนก็แล้วกัน

นี่ เธอคิดว่า ถ้าวันหนึ่งเราต้องแยกกันแล้ว มันจะเป็นยังไงกันงั้นเหรอ ทั้งฉันแล้วก็เธอน่ะ

น่าสนใจใช่ไหมล่ะ ฮ่า ๆ

อยากจะแอบอ่านก่อนชะมัด เธอต้องเขียนอะไรน่าอายออกมาแน่เลย!

#ถ้าวันนึงเธอหยิบมันมาอ่านอีกทีคงดีนะ