คำถามที่ 15

นี่ เธอคิดว่า ถ้าวันหนึ่งเราต้องแยกกันแล้ว มันจะเป็นยังไงกันงั้นเหรอ ทั้งฉันแล้วก็เธอน่ะ

-

-ฉัน-

ฉันน่ะ สิ่งหนึ่งที่มั่นใจมาก ๆ ก็คือจะคิดถึงเธอมากแน่ ๆ เพราะว่าเธอเป็นเพื่อนคนแรกนี่นา คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คนที่ยื่นยางลบมาให้ยืม แล้วก็เป็นคนที่นั่งรอให้คุณแม่มารับด้วยกันทั้ง ๆ ที่มันก็เย็นจะแย่ แค่เพราะว่าเธอไม่อยากให้ฉันนั่งอยู่คนเดียว

เธอที่ใจดีขนาดนี้ ถ้าไม่คิดถึงก็คงจะเกินไปหน่อยแล้วนะ ฉันคิดแบบนั้น

พอห่างกันไปแล้ว เธอจะยังจำฉันได้ไหมนะ หรือเราจะกลายเป็นแค่เพื่อนสมัยประถมที่ไม่ได้คุยกันอีกเลย ความคิดแบบนี้มันก็ออกจะน่าเศร้าไปสักหน่อยนะ แต่มันก็น่าจะเกิดขึ้นอยู่ดี

ต่อให้เป็นฉันที่ชอบมองโลกในแง่ดีกว่าเธอก็รู้นะว่ายังไงสักวันเราก็จะลืมน่ะ

เพราะขนาดคนที่อยู่ข้าง ๆ แท้ ๆ บางทีเรายังลืมไปเลยว่าเราจะต้องรักเขานะ ไม่ใช่คนอื่น เด็กอย่างเราก็คงจะห้ามไม่ให้มันเกิดขึ้นไม่ได้หรอก จริงไหมล่ะ

แต่ฉันก็ยังคิดว่าคงจะคิดถึงเธอมาก ๆ เลยอยู่ดี

เพราะว่าเธอคือคนพิเศษใส่ไข่สำหรับฉันเลยนี่นา เพื่อนที่แสนสำคัญน่ะนะ

ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกันนะ ฉันอยากจะพูดคำนี้นะ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีโอกาสหรือเปล่า

แต่ก็ขอบคุณมาก ๆ จริง ๆ นะ ฉันน่ะ ชอบเธอที่สุดเลยนะ

-เธอ-

รอบนี้คำถามแปลกชะมัดเลย พวกเรายังเป็นแค่เด็กปอสี่นะ อะไรแบบนี้ไม่ใช่ว่าต้องถามตอนจะขึ้นมอหนึ่งหรือไงกัน

แต่ว่าเราเคยตกลงกันไปแล้วนี่นาว่าจะเข้าเรียนที่เดียวกัน กว่าจะได้ถามเรื่องนี้อาจจะเป็นตอนมอปลายก็ได้ แต่เธอดันเอามาถามตอนนี้ แปลกชะมัด

ฉันน่ะ ยังไม่เคยคิดหรอกว่า ถ้าจะต้องนั่งเรียนโดยที่คนข้าง ๆ ไม่ใช่เธอจะเป็นยังไง ก็มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปอหนึ่งแล้วนี่นา

เวลาสี่ปีมันอาจไม่ใช่ตัวเลขที่มากมาย แต่กับพวกเราที่อายุแค่สิบขวบ มันก็คือเกือบครึ่งชีวิตเชียวนะ เพราะฉะนั้นฉันถึงยังไม่เคยคิดว่า ถ้าวันหนึ่งจะไม่ได้เห็นเธอแล้ว มันจะเป็นยังไง

แต่มันก็คงจะมาถึงสักวันสินะ

เพราะพวกเราห้ามเรื่องแบบนี้ไม่ได้นี่หน่า

ฉันน่ะ เคยดูหนังที่พูดถึงเด็กนักเรียนที่เรียนจบก็หลายเรื่อง เพราะว่าพี่สาวชอบน่ะ แต่ว่าพอต้องมานึกภาพการต้องแยกกับเธอ หรืองานเรียนจบของตัวเองแล้ว ฉันก็ยังนึกไม่ออกจริง ๆ นั่นแหละ

เคยดูแฟนฉันหรือเปล่า

ฉันกลัวแค่ว่าเราจะไม่ต้องแยกกันด้วยวิธี ยาก ๆ แบบที่ฉันต้องปั่นจักรยานตามไปบอกเธอว่าดูแลตัวเองด้วยนะ อะไรแบบนั้นน่ะ

ถ้าทำได้ วันที่เราจะต้องแยกกัน วันนั้นฉันอยากจะบอกเธอว่าขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ เธอที่ไม่ได้บอกว่าฉันดูแปลก เธอที่ยื่นมือมาให้แล้วก็คอยยืนรออยู่ตลอด มีเรื่องให้ขอบคุณเยอะแยะไปหมดเลยแหละ

ถ้าได้พูดออกมาก็คงพอแล้วล่ะ คำสัญญาที่ว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปเลยนะ อะไรแบบนั้น คงไม่พูดออกมาหรอก เพราะว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ

ถึงฉันจะอยาก แต่เรื่องพวกนี้มันไม่ใช่แค่ว่าเราอยากแล้วจะเป็นไปตามนั้นหรอกนะ ฉันคิดอย่างนั้น

แต่ไม่แน่นะ ฉันอาจจะพูดออกมาก็ได้ว่า เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ ทั้งฉันแล้วก็เธอเลย

ถึงมันจะดูเลี่ยนไปหน่อย ฟังดูเกินจริงไปนิด แต่ถ้าแค่พูดออกไปแล้วทำให้เธอยิ้มได้ก็คงไม่เสียหายหรอก เพราะฉันเองก็อาจจะอยากได้ยินคำนี้มากกว่าที่คิดก็ได้

อืม

มันน่าอายจริง ๆ ด้วยแฮะ เธอเอาคืนกันหรือยังไงเนี่ย

แต่ว่านั่นแหละ

กว่าจะถึงวันนั้นอาจจะมีหลายอย่างเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ ฉันอาจจะเลือกพูดว่าเป็นเพื่อนกันตลอดไปเลยนะ หรือไม่พูดก็ได้ เรื่องแบบนี้ไว้ให้ฉันในอนาคตเป็นคนตัดสินใจก็แล้วกัน

เพราะมันยังไม่ถึงเวลาของพวกเราสักหน่อย

-

พอโดนเธอถามแบบนี้มาแล้วก็ทำตัวน่าอายออกไปจริง ๆ นั่นแหละ แต่ฉันจะไม่ยอมเป็นคนเดียวที่น่าอายหรอกนะ

คำถามนี้อาจจะพอเกี่ยวข้องกับคำถามที่เธอถามมาก็ได้

เธอคิดว่า ถ้าเราได้กลับมาเจอกันอีกหลังจากที่แยกกัน มันจะเป็นยังไงงั้นเหรอ

เป็นคำถามที่น่าสนใจใช่ไหมล่ะ

จะรออ่านนะ

#ถ้าวันนึงเธอหยิบมันมาอ่านอีกทีคงดีนะ