14 ตอน ตอนที่ 14
โดย ชูเบล
หลายวันต่อมาหลังจากพักผ่อนจนพอใจใบไผ่จึงตัดสินใจกลับมาร้านตัวเอง ชีวิตยังไงก็ต้องดำเนินการต่อไปเขาอย่างนั้น อย่างน้อยชีวิตเขาก็ไม่ได้แย่ไปหมดเสียทุกอย่าง
“ไผ่ฉันจัดการซ่อมแซมให้แล้วแกโอเคไหม” เบสถามขึ้น
“โอเคแล้ว ขอบใจที่คอยเป็นธุระให้” เพราะตลอดเวลาที่เขาไม่อยู่ก็มีเบสที่คอยดูแลร้านให้ ส่วนคุณคิมหันต์แวะเข้ามาบ้างบางทีแค่ใบไผ่ไม่อยากรบกวนมากเท่าไหร่นัก
“ว่าแต่....” เบสเกริ่นขึ้นมา
“ผู้ชายที่อยู่กับแกบ่อยๆ คือใครหรอ”
“.......”
“ทำไมไม่เล่าอะไรให้เพื่อนฟังบ้าง”
“เขาก็แค่ลูกค้าประจำ”
“ลูกค้าประจำแต่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากเลยนะ คิดว่าฉันจะเชื่อแกหรือไง”
“ไม่รู้สิ เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกละมั้ง”
“แบบนี้ แกก็ลองไปคุยกับเขาดู”
“เอาจริงๆ มันก็แค่อารมณ์วูบหนึ่งที่อยากครอบครองเขา แต่พอมองดูดีๆ เราอาจจะไม่ได้ชอบเขาจริงๆ ก็ได้ อาจชอบที่เขาคือคนที่อยู่ข้างๆ เรามาตลอดไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์”
“แกนี่ สับสนหรือไง แบบนั้นแหละที่เขาเรียกว่ารัก แกแค่กลัวมากกว่า”
“เป็นแกจะทำยังไงล่ะ” ใบไผ่พูดพลางถอนหายใจ “ฉันรักเขาจนแทบบ้าแต่ต้องทำเป็นไม่สนใจเพราะไม่อยากสานสัมพันธ์กลัวครอบครัวคุณคิมจะไม่ยอมรับ”
“แกจะกลัวไปทำไม แกลองไปเจอครอบครัวเขาก่อนสิ”
“ได้ยินมาว่าแม่เขาโหดสุดๆ ได้ยินแค่นั้นก็ท้อใจมากแล้วจริงๆ”
“เอางี้ถ้าแม่เขาไม่ยอมรับแกค่อยมาร้องไห้กับฉันลองไปเจอแม่เขาก่อน”
“เขาจะยอมให้ฉันเจอแม่เขาไหมก่อน”
“เขาอาจกำลังคิดอยู่เหมือนกันว่าแกจะยอมไปพบหน้าแม่เขาไหมนะ”
“แกก็พูดไปเรื่อย ไม่คุยกับแกแล้ว” ใบไผ่พูดขณะกำลังรวบรวมถุงขยะไปทิ้งหน้าบ้าน
“ฉันจะช่วยแกยังไงดีนะ” เบสพูดบ่นพึมพำกับตัวเอง
“เบส!!” ใบไผ่วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นพลางเอ่ยเรียกเพื่อนสนิท
“อะไรอีก”
“คุณคิมมา...”
“หา อะไรนะ” เพื่อนสนิทตัวดี รีบลุกขึ้นยืนตรงราวกับเคารพธงชาติ ร่างสูงเดินเข้ามาในร้านพลางเอ่ยทักทายเพื่อนใบไผ่ขึ้น
“คุณคิมใช่ไหมครับได้เจอตัวจริงหล่อไม่เบาเลยนะครับ” เบสเอ่ยชม
“คุณเป็นเพื่อนใบไผ่หรอครับ”
“อ๋อ นี่เบสครับ” ใบไผ่เอ่ยแนะนำเพื่อนสนิทให้อีกคนรู้จัก
“งั้นคุณคิมตามสบายเลยนะครับผมขอตัวก่อน”
“อ้าว รีบไปไหนเบส”
“ไม่รบกวนแกดีกว่า” เบสยิ้มให้ใบไผ่ก่อนจะเดินออกจากร้านมา
“คุณนั่งก่อนสิครับ”
“คุณกลับมาไม่เห็นบอกผมเลยสักคำ”
“พอดีผมรีบนะครับอยากกลับก็กลับมาเลย เลยไม่ได้บอกคุณ ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไงหรอครับว่าผมกลับมาแล้ว”
“ผมมาธุระแถวนี้พอดีนะเห็นคุณออกไปเมื่อกี้นี้ไง”
“อ๋อ แล้วคุณว่างแล้วหรอ”
“จะไล่ผมไปทำงานอีกหรอ ผมเพิ่งมาเองนะ”
“เปล่าสักหน่อย” คิมหันต์เดินเข้าไปหาใบไผ่ก่อนจะเกลี่ยผมคนตัวเล็กไปมาอย่างเบามือ
“ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน” คิมหันต์พูดก่อนจะโอบเอวใบไผ่และก้มหน้าลงมาแต่โดนใบไผ่สกัดไว้เสียก่อน “จะทำอะไรครับ”
“ทำเรื่องที่นายคิดนั่นแหละ”
“ตอนนี้ไม่ได้ครับ ตัวผมเหม็น”
“ไม่เห็นเหม็นเลย”
“คุณคิมครับ..” เสียงทุ้มพูดเบาๆ แฝงความรู้สึกอันหนักแน่น
“นั่งก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมเอาน้ำมาให้” คิมหันต์ยอมเดินไปนั่งตามคำสั่งใบไผ่
“คุณรู้อะไรไหม ว่าแม่ผมเคร่งเรื่องมีคู่มากเลย”
“ต้องแต่งงานกับคนที่แม่หาให้แบบนั้นหรอครับ” ใบไผ่พูดพลางเอาแก้วน้ำวางให้คิมหันต์
“ประมาณนั้น แต่ผมน่ะโกหกแม่ว่าผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แม่เลยไม่ยุ่งกับผม ขอแค่ผมมีแฟนให้ท่านเร็วๆ ก็พอ”
“โกหกแม่หรอครับ”
“ก็ตอนนั้นผมโกหกจริงๆ นิ”
“แล้วตอนนี้ละครับ” คนตัวเล็กเอ่ยถาม
“ตอนนี้ คงโกหกว่าโกหกล่ะมั้งครับ”
“......” ขณะที่ใบไผ่กำลังเงียบไม่ตอบโต้อะไรร่างสูงฉวยโฮกาสโอเอวอีกคนไว้อีกครั้ง
“มีอะไรหรอครับ..” ใบไผ่ถามขึ้น
“ขอกอดหน่อย” คิมหันต์พูดพลางเอาหน้าเกยคางใบไผ่ “ใบไผ่ ที่จริงเมื่อกี้ผมได้ยินที่คุณพูดกับเพื่อนคุณทั้งหมด ขอโทษนะที่แอบฟัง”
“......”
“อยากไปเจอแม่ผมไหม ผมคิดว่าแม่ผมจะชอบคุณแน่นอน”
“ผมว่าเอาไว้ทีหลังดีกว่า”
“ทำไมล่ะ”
“ผมยังไม่พร้อม”
“แล้วเมื่อไหร่คุณจะพร้อม”
“ไว้ผมจะบอกคุณอีกทีนะครับ” ใบไผ่พูดพลางผละกอดคุณคิมออก นี่อีกฝ่ายได้ยินสิ่งที่เขาพูดมากแค่ไหนกัน “ถ้าคุณอยากพาผมไปผมก็จะไปแต่ช่วยรอผมหน่อยจะได้ไหม”
“ได้สิ ผมจะให้เวลาคุณ”
“ขอบคุณนะครับ”
“แล้วนี่จะเปิดร้านเมื่อไหร่” คิมหันต์เอ่ยถาม
“อีกสองสามวันก็เปิดได้แล้วครับ”
“ช่วงนี้ผมว่างพอดีให้ผมช่วยนะ”
“แค่มาอยู่เป็นเพื่อนผมก็พอแล้ว”
“ได้สิ” คนตัวสูงเอ่ยตอบ
“วันนี้คุณเอาคนขับรถมาด้วยหรอ” ใบไผ่ถามเพราะเหลือบไปเห็นคนขับรถคิมหันต์กำลังยืนรออยู่
“บอกแล้ววันนี้ผมมาทำงาน”
“นี่กุญแจ” ใบไผ่พูดพลางหยิบกุญแจในกระเป๋าออกมาให้คิม
“กุญแจอะไร” คิมถามพลางรับมาอย่างงงๆ
“กุญแจบ้านผมเผื่อคุณอยากเข้ามาวันที่ผมไม่อยู่”
“แล้วผมจะเข้ามาทำไมถ้าไม่มีคุณ”
“....”
“จะไม่เอาใช่ไหม เอาคืนมาเลย” คนตัวเล็กกำลังจะแย่งกุญแจคืนมาแต่อีกฝ่ายดันยกขึ้นสูงจนคนตัวเล็กไม่อาจเอื้อมถึง
“ผมจะเก็บเอาไว้แล้วกัน” คิมหันต์พูดก่อนจะใส่กุญแจในกระเป๋า
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ข้างนอกกับผมไหมเดี๋ยวผมกลับมาส่ง”
“ไปที่ไหนหรอ”
“ไปก่อนเดี๋ยวคุณก็รู้” คิมหันต์พูดจบก็ลากมือใบไผ่ออกจากร้านไปทันที
“ขึ้นรถธัน” คิมหันต์พูด
“ครับ? จะพาคุณ...”
“เออ รีบๆ ขึ้นรถ” คิมหันต์เดินไปเปิดประตูรถให้ใบไผ่ขึ้นไปนั่งและเขาเดินไปนั่งข้างๆ ส่วนธันเองก็ขับรถออกตามคำสั่งอย่างงุนงง