หลายวันต่อมาหลังจากพักผ่อนจนพอใจใบไผ่จึงตัดสินใจกลับมาร้านตัวเอง ชีวิตยังไงก็ต้องดำเนินการต่อไปเขาอย่างนั้น อย่างน้อยชีวิตเขาก็ไม่ได้แย่ไปหมดเสียทุกอย่าง

“ไผ่ฉันจัดการซ่อมแซมให้แล้วแกโอเคไหม” เบสถามขึ้น

“โอเคแล้ว ขอบใจที่คอยเป็นธุระให้” เพราะตลอดเวลาที่เขาไม่อยู่ก็มีเบสที่คอยดูแลร้านให้ ส่วนคุณคิมหันต์แวะเข้ามาบ้างบางทีแค่ใบไผ่ไม่อยากรบกวนมากเท่าไหร่นัก

“ว่าแต่....” เบสเกริ่นขึ้นมา

“ผู้ชายที่อยู่กับแกบ่อยๆ คือใครหรอ”

“.......”

“ทำไมไม่เล่าอะไรให้เพื่อนฟังบ้าง”

“เขาก็แค่ลูกค้าประจำ”

“ลูกค้าประจำแต่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมากเลยนะ คิดว่าฉันจะเชื่อแกหรือไง”

“ไม่รู้สิ เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกละมั้ง”

“แบบนี้ แกก็ลองไปคุยกับเขาดู”

“เอาจริงๆ มันก็แค่อารมณ์วูบหนึ่งที่อยากครอบครองเขา แต่พอมองดูดีๆ เราอาจจะไม่ได้ชอบเขาจริงๆ ก็ได้ อาจชอบที่เขาคือคนที่อยู่ข้างๆ เรามาตลอดไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์”

“แกนี่ สับสนหรือไง แบบนั้นแหละที่เขาเรียกว่ารัก แกแค่กลัวมากกว่า”

“เป็นแกจะทำยังไงล่ะ” ใบไผ่พูดพลางถอนหายใจ “ฉันรักเขาจนแทบบ้าแต่ต้องทำเป็นไม่สนใจเพราะไม่อยากสานสัมพันธ์กลัวครอบครัวคุณคิมจะไม่ยอมรับ”

“แกจะกลัวไปทำไม แกลองไปเจอครอบครัวเขาก่อนสิ”

“ได้ยินมาว่าแม่เขาโหดสุดๆ ได้ยินแค่นั้นก็ท้อใจมากแล้วจริงๆ”

“เอางี้ถ้าแม่เขาไม่ยอมรับแกค่อยมาร้องไห้กับฉันลองไปเจอแม่เขาก่อน”

“เขาจะยอมให้ฉันเจอแม่เขาไหมก่อน”

“เขาอาจกำลังคิดอยู่เหมือนกันว่าแกจะยอมไปพบหน้าแม่เขาไหมนะ”

“แกก็พูดไปเรื่อย ไม่คุยกับแกแล้ว” ใบไผ่พูดขณะกำลังรวบรวมถุงขยะไปทิ้งหน้าบ้าน

“ฉันจะช่วยแกยังไงดีนะ” เบสพูดบ่นพึมพำกับตัวเอง

“เบส!!” ใบไผ่วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นพลางเอ่ยเรียกเพื่อนสนิท

“อะไรอีก”

“คุณคิมมา...”

“หา อะไรนะ” เพื่อนสนิทตัวดี รีบลุกขึ้นยืนตรงราวกับเคารพธงชาติ ร่างสูงเดินเข้ามาในร้านพลางเอ่ยทักทายเพื่อนใบไผ่ขึ้น

“คุณคิมใช่ไหมครับได้เจอตัวจริงหล่อไม่เบาเลยนะครับ” เบสเอ่ยชม

“คุณเป็นเพื่อนใบไผ่หรอครับ”

“อ๋อ นี่เบสครับ” ใบไผ่เอ่ยแนะนำเพื่อนสนิทให้อีกคนรู้จัก

“งั้นคุณคิมตามสบายเลยนะครับผมขอตัวก่อน”

“อ้าว รีบไปไหนเบส”

“ไม่รบกวนแกดีกว่า” เบสยิ้มให้ใบไผ่ก่อนจะเดินออกจากร้านมา

“คุณนั่งก่อนสิครับ”

“คุณกลับมาไม่เห็นบอกผมเลยสักคำ”

“พอดีผมรีบนะครับอยากกลับก็กลับมาเลย เลยไม่ได้บอกคุณ ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไงหรอครับว่าผมกลับมาแล้ว”

“ผมมาธุระแถวนี้พอดีนะเห็นคุณออกไปเมื่อกี้นี้ไง”

“อ๋อ แล้วคุณว่างแล้วหรอ”

“จะไล่ผมไปทำงานอีกหรอ ผมเพิ่งมาเองนะ”

“เปล่าสักหน่อย” คิมหันต์เดินเข้าไปหาใบไผ่ก่อนจะเกลี่ยผมคนตัวเล็กไปมาอย่างเบามือ

“ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน” คิมหันต์พูดก่อนจะโอบเอวใบไผ่และก้มหน้าลงมาแต่โดนใบไผ่สกัดไว้เสียก่อน “จะทำอะไรครับ”

“ทำเรื่องที่นายคิดนั่นแหละ”

“ตอนนี้ไม่ได้ครับ ตัวผมเหม็น”

“ไม่เห็นเหม็นเลย”

“คุณคิมครับ..” เสียงทุ้มพูดเบาๆ แฝงความรู้สึกอันหนักแน่น

“นั่งก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมเอาน้ำมาให้” คิมหันต์ยอมเดินไปนั่งตามคำสั่งใบไผ่

“คุณรู้อะไรไหม ว่าแม่ผมเคร่งเรื่องมีคู่มากเลย”

“ต้องแต่งงานกับคนที่แม่หาให้แบบนั้นหรอครับ” ใบไผ่พูดพลางเอาแก้วน้ำวางให้คิมหันต์

“ประมาณนั้น แต่ผมน่ะโกหกแม่ว่าผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แม่เลยไม่ยุ่งกับผม ขอแค่ผมมีแฟนให้ท่านเร็วๆ ก็พอ”

“โกหกแม่หรอครับ”

“ก็ตอนนั้นผมโกหกจริงๆ นิ”

“แล้วตอนนี้ละครับ” คนตัวเล็กเอ่ยถาม

“ตอนนี้ คงโกหกว่าโกหกล่ะมั้งครับ”

“......” ขณะที่ใบไผ่กำลังเงียบไม่ตอบโต้อะไรร่างสูงฉวยโฮกาสโอเอวอีกคนไว้อีกครั้ง

“มีอะไรหรอครับ..” ใบไผ่ถามขึ้น

“ขอกอดหน่อย” คิมหันต์พูดพลางเอาหน้าเกยคางใบไผ่ “ใบไผ่ ที่จริงเมื่อกี้ผมได้ยินที่คุณพูดกับเพื่อนคุณทั้งหมด ขอโทษนะที่แอบฟัง”

“......”

“อยากไปเจอแม่ผมไหม ผมคิดว่าแม่ผมจะชอบคุณแน่นอน”

“ผมว่าเอาไว้ทีหลังดีกว่า”

“ทำไมล่ะ”

“ผมยังไม่พร้อม”

“แล้วเมื่อไหร่คุณจะพร้อม”

“ไว้ผมจะบอกคุณอีกทีนะครับ” ใบไผ่พูดพลางผละกอดคุณคิมออก นี่อีกฝ่ายได้ยินสิ่งที่เขาพูดมากแค่ไหนกัน “ถ้าคุณอยากพาผมไปผมก็จะไปแต่ช่วยรอผมหน่อยจะได้ไหม”

“ได้สิ ผมจะให้เวลาคุณ”

“ขอบคุณนะครับ”

“แล้วนี่จะเปิดร้านเมื่อไหร่” คิมหันต์เอ่ยถาม

“อีกสองสามวันก็เปิดได้แล้วครับ”

“ช่วงนี้ผมว่างพอดีให้ผมช่วยนะ”

“แค่มาอยู่เป็นเพื่อนผมก็พอแล้ว”

“ได้สิ” คนตัวสูงเอ่ยตอบ

“วันนี้คุณเอาคนขับรถมาด้วยหรอ” ใบไผ่ถามเพราะเหลือบไปเห็นคนขับรถคิมหันต์กำลังยืนรออยู่

“บอกแล้ววันนี้ผมมาทำงาน”

“นี่กุญแจ” ใบไผ่พูดพลางหยิบกุญแจในกระเป๋าออกมาให้คิม

“กุญแจอะไร” คิมถามพลางรับมาอย่างงงๆ

“กุญแจบ้านผมเผื่อคุณอยากเข้ามาวันที่ผมไม่อยู่”

“แล้วผมจะเข้ามาทำไมถ้าไม่มีคุณ”

“....”

“จะไม่เอาใช่ไหม เอาคืนมาเลย” คนตัวเล็กกำลังจะแย่งกุญแจคืนมาแต่อีกฝ่ายดันยกขึ้นสูงจนคนตัวเล็กไม่อาจเอื้อมถึง

“ผมจะเก็บเอาไว้แล้วกัน” คิมหันต์พูดก่อนจะใส่กุญแจในกระเป๋า

“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ข้างนอกกับผมไหมเดี๋ยวผมกลับมาส่ง”

“ไปที่ไหนหรอ”

“ไปก่อนเดี๋ยวคุณก็รู้” คิมหันต์พูดจบก็ลากมือใบไผ่ออกจากร้านไปทันที

“ขึ้นรถธัน” คิมหันต์พูด

“ครับ? จะพาคุณ...”

“เออ รีบๆ ขึ้นรถ” คิมหันต์เดินไปเปิดประตูรถให้ใบไผ่ขึ้นไปนั่งและเขาเดินไปนั่งข้างๆ ส่วนธันเองก็ขับรถออกตามคำสั่งอย่างงุนงง