คำถามที่ 4

ถ้าเกิดเข้าไปอยู่ในการ์ตูน หนัง หรือว่าหนังสืออะไรก็ได้ อยากจะเข้าไปในเรื่องอะไรงั้นเหรอ

-

-เธอ-

ความจริงคำถามทำนองนี้มันก็เหมือนคำถามที่จะวัดรสนิยมหรืออะไรทำนองนั้นเหมือนกันนะ เธอคิดว่ายังไง มันไม่ได้ต่างอะไรจากคำถามที่ถามว่า

นี่ เธอวาดฝันชีวิตที่แสนอุดมคติของตัวเองไว้แบบไหนงั้นเหรอ เธอมีความต้องการเพ้อเจ้อเป็นอะไรกันนะ

คำถามนี้มันถามไปถึงเรื่องพวกนั้นด้วยอย่างที่ไม่ได้ตั้งใจเลยล่ะ ฉันกล้าสาบานนะว่าไม่ได้ตั้งใจจะละลาบละล้วงขนาดนั้น

อืม ถึงจะเป็นคนที่ถามเอง แต่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตอบอะไรดี

หมายถึง ไม่ได้คิดคำตอบเอาไว้ก่อนที่จะถามน่ะ

ฉันไม่ใช่หนอนหนัง พอเทียบกับพี่สาวคนรองก็ไม่กล้าเรียกตัวเองว่าหนอนหนังสือ พอต้องมาเขียนด้วยความรู้สึกว่าจะโดนรับรู้ถึงความต้องการลึก ๆ ข้างในใจแล้ว มันก็ทำให้รู้สึกว่าคงจะเลือกเจ้านี่แบบเล่น ๆ ไม่ได้ขึ้นมาซะงั้น

ฉันนึกถึงหนังสือหลายเรื่อง เด็กหลายคนในยุคของเราน่าจะชอบแฮรี่ พอตเตอร์ใช่ไหมล่ะ ฉันเองก็ชอบนะ แต่แทนที่จะคิดว่าอยากเป็นตัวละครไหน ฉันคิดว่าพวกเราหลายคนคงแค่อยากเป็นพ่อมดหรือแม่มดมากกว่าการได้เป็นคนที่ถูกเลือกนะ อาจจะไม่ใช่ทุกคน แต่อย่างน้อยก็ฉันคนหนึ่งแหละ

การเป็นคนสำคัญมาก ๆ ดูจะเป็นเรื่องวุ่นวายเกินไปหน่อย เหมือนที่ลุงเบนบอกไง “พลังอันยิ่งใหญ่มาพร้อมความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง” ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะไปทำอะไรแบบนั้น เพราะฉะนั้น ฉันไม่มีวันเลือกเป็นพวกตัวเอกหรือฮีโร่

พลังที่จะปกป้องโลกได้ มันใหญ่เกินตัวฉันมาก ๆ แต่คงไม่เหมือนกับเธอล่ะมั้ง

ไม่รู้สิ อะไรบางอย่างทำให้คนส่วนใหญ่ในหนัง ในหนังสือเป็นผู้ถูกเลือก พวกเขาจะมีพรรคพวกสุดแสนจะเท่ มีพลังที่ปกป้องโลกไว้ได้ แต่ก็เจอเรื่อง น่าเศร้าเยอะสุด ๆ นั่นคงเป็นสิ่งที่เราต้องเสียเพื่อเป็นคนสำคัญระดับโลกล่ะมั้ง

ตรงกันข้าม ฉันอยากจะเป็นคนธรรมดา ๆ มากกว่า

พอพูดอย่างนี้แล้ว ฉันคิดว่าคำว่า “ธรรมดา” เองก็มีปัญหา

คำว่าธรรมดาใช้ได้ทั้งกับฉันแล้วก็เธอ ใช้ได้กับคุณพอตเตอร์ คุณแจ็คสัน และแน่นอนว่าคุณปาร์กเกอร์ด้วย (คุณแจ็คสันคือเพอร์ซี่ไง เธอจำได้ใช่ไหม) ฉันคิดว่าทุกคนธรรมดาด้วยกันทั้งนั้น มันแค่ว่าความธรรมดาของเราดูแตกต่างกันออกไปแล้วแต่ชีวิตของเราเองล่ะมั้ง พูดอย่างนี้แล้วดูแก่แดดหรือเปล่านะ

แต่ก็นั่นแหละ

คำว่าธรรมดาของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ฉันเชื่ออย่างเพ้อเจ้อว่าเราทุกคนก็เป็นตัวเอกในเรื่องของตัวเอง

มันก็แค่ว่า หนังสือหรือหนังเรื่องนั้นมันจะสนุก สมหวัง หรือเศร้ามาก ๆ เราก็ควบคุมมันไม่ได้ จะหวังให้มันมีจุดพลิกแพลงกลับไปจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งก็ไม่ได้ เพราะแบบนั้น ฉันถึงหวังจะให้เรื่องของฉันนำโดยก็ตัวละครที่ธรรมดาแบบสุด ๆ ไปเลย (แน่นอนว่าในความหมายของฉัน และคนแบบนั้นไม่มีบทในหนังสือเล่มไหนทั้งนั้น)

ฉันอยากจะสุข จะเศร้า และใช้ชีวิตแบบที่ไม่ต้องมีเรื่องราวน่าตื่นเต้นเกินไปมากมาย แต่ตัวละครพวกนี้คงไม่น่าสนใจเท่าไรในโลกที่น่าตื่นเต้นพวกนั้นล่ะมั้ง นี่ฉันเขียนอะไรกันเนี่ย

อืม แต่ถ้าต้องเลือกสักคนจริง ๆ ฉันอยากจะเป็นเพื่อนร่วมชมรมของชุนคุงล่ะมั้ง จากเรื่อง From Up on Poppy Hill น่ะ เธอเคยดูหรือเปล่า

ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าการ์ตูนเรื่องนี้อยากจะพูดอะไรกับฉันกันแน่ แต่ฉันแค่คิดว่าการมีสิ่งที่ชอบมาก ๆ ขนาดนี้อยากจะพยายามปกป้องมันอย่างเต็มที่ มันก็ดูเท่ดีนะ การมีของแบบนั้นบ้างเป็นความฝันของฉันแหละ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดว่าการไม่มีของที่รักมาก ๆ จะเป็นเรื่องที่ไม่ดีหรอก

มันเป็นของที่มีก็ดี ไม่มีก็ได้ อะไรทำนองนั้นแหละ มันแค่ดูเท่ดีเวลาที่ดูการ์ตูนล่ะนะ ฉันคิดว่างั้น

เพราะฉะนั้น ไม่ว่าเธอจะได้เป็นชุน หรือไม่ใช่ก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

คำตอบรอบนี้ไม่ค่อยเท่เลยแฮะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันพอใจจะจบมันลงตรงนี้แหละ

สวัสดี

-ฉัน-

คำถามรอบนี้ของเธอดูเกินความคาดหมายมากเหมือนกันนี่นา ดูเป็นคำถามที่น่าสนใจดีนะ เอาล่ะ ฉันรับคำท้า!

อืม พอพูดถึงตัวละครในเรื่องไหน ให้พูดตามตรง ฉันมีตัวละครที่รู้จักน้อยกว่าเธอมากเลยนี่นา อ๊ะ แต่อย่างน้อยฉันก็รู้จักคุณพอตเตอร์นะ

อืมมม ความจริงพี่ชายเป็นคนที่ชอบดูหนังมากเลย ฉันเองก็ได้ดูด้วยบ่อย ๆ แต่ว่านะ พอโดนถาม แบบนี้ มันก็คิดคำตอบแบบทันทีไม่ออกล่ะ

ฉันไม่ได้มีหนังเรื่องที่ชอบมากเป็นพิเศษ แค่คิดว่าหนังหลาย ๆ เรื่องก็สนุกดีนี่นา แล้วก็หมดแล้วล่ะ

ความคิดของฉันมันจบไปเท่านั้นนี่นา

ถ้าบอกว่าฉันอยากเป็นเจ้ากระรอกในหนังเรื่องไอซ์เอจล่ะ แบบนั้นมันจะดูตลกเกินไปหน่อยหรือเปล่านะ แต่ฉันคิดว่ามันคงจะสนุกดีนี่นา การไล่ตามสุดหล้าฟ้าเขียวเพื่อลูกโอ๊กหนึ่งลูก อะไรแบบนั้นก็ดูสนุก ดีออกนะ

แต่ว่านะ ฉันนึกถึงลูกหมีในการ์ตูนสมัยก่อนนั่นด้วย จำไม่ได้แล้วล่ะว่ามันชื่อเรื่องว่าอะไร ที่มีคนโดนสาปให้เป็นหมีกับลูกหมีตัวน้อยอีกตัวหนึ่ง ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน จำไม่ค่อยได้แล้วแหละว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่จำได้ว่าลูกหมีนั่นน่ารักมาก ๆ มันน่าเอ็นดูมากเลยแหละ แล้วฉันก็จำได้ว่ามันซึ้งมากด้วย

ฉันคิดว่า ฉันอยากจะเป็นตัวละครที่จะถูกจดจำได้หลังจากที่หนังจบไปแล้วนะ ไม่จำเป็นต้องเป็นพระเอกหรือว่าอะไร ฉันแค่คิดว่า การได้เป็นใครสักคนที่ให้ความรู้สึกดี ๆ กับคนที่ดูได้นะ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะเจอเรื่องเศร้า ๆ หรอกนะ

มันก็แค่ เรื่องพวกนั้นน่ะ เราอาจจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ล่ะมั้ง หวา พูดแบบนี้แล้วดูเหมือนเธอมากกว่าฉันอีกนะ

แต่ฉันคิดว่า ถ้าสุดท้ายมันจะต้องเศร้าละก็ ถ้าเรื่องเศร้าของฉันจะถูกเอามาเล่าให้ใครมีช่วงเวลาที่ดีได้ มันก็คงจะดีนะ

ความคิดแบบนี้มันแปลก ๆ ไหมนะ ไม่รู้สิ ตอบยากจัง แต่ว่านั่นแหละ ฉันแค่อยากจะเป็นคนที่มีเรื่องราวที่ทำให้ใครสักคนรู้สึกดีขึ้นได้ ถ้าตอบแบบนี้ มันจะดูมากไปไหมนะ เธอคิดว่าไง เธอต้องบอกว่าฉันเพ้อเจ้อแน่เลย แต่ฉันคิดอย่างนั้นจริง ๆ นะ

มันอาจจะมากไปหน่อย แต่คิดแบบนี้ไว้ก่อนก็ไม่ได้แย่นี่นา จริงไหม

-

คำถามรอบนี้ มันยากเหมือนกันนะ พอเธอถามอะไรแบบนี้มาก่อนแล้วน่ะนะ ฮ่า ๆ

แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ

อืม ๆ

งั้นอันนี้ก็แล้วกัน

คำถามก็คือ

ถ้าเธอได้เป็นคุณครูประถม เธอจะสอนอะไรงั้นเหรอ

น่าสนใจใช่ไหมล่ะ ฉันจะรออ่านนะ

#ถ้าวันนึงเธอหยิบมันมาอ่านอีกทีคงดีนะ