คิมหันต์กลับมาทำงานตามปกติหลังจากเมื่อคืนแอบแวะไปนอนพักบ้านใบไผ่ ตอนตื่นเช้าเพราะไม่อยากรบกวนอีกฝ่ายจึงแอบย่องออกมาไม่ให้อีกคนรู้ตัว.

ร่างสูงก้มๆ เงยๆ มองหน้าจอโทรศัพท์เพื่อรอข้อความจากคนตัวเล็กแต่อีกฝ่ายอ่านไม่ตอบเสียอย่างนั้น เขาจึงเลือกที่จะทักข้อความไปหาอีกฝ่าย

คิมหันต์พิมพ์คุยกับใบไผ่พลางหัวเราะไปยิ้มไปด้วยความเคอะเขินแต่ในขณะเดียวกันเลขาของคิมหันต์ก็เปิดประตูเข้ามาพอดีทำให้เขาต้องวางมือถือลง

“ถึงเวลาประชุมแล้วค่ะคุณคิม” คิมหันต์วางมือถือไว้ก่อนจะเดินนำเลขาไปยังห้องประชุม

“คุณนายมาหาคุณคิมหรอครับ” ธันเอ่ยถามแม่ของคิมทันทีที่เห็นแม่ของคิมเดินเข้ามา “คุณคิม...” แม่ของคิมไม่ฟังที่ธันพูดก่อนเดินเข้าไปในห้องทำงานของคิม

“คุณคิมไปประชุมครับ”

“ฉันจะนั่งรอในห้องนี้แหละ” แม่ของคิมพูดพลางเดินนั่งที่เก้าอี้ผู้บริหาร

“แต่คุณคิมเพิ่งเข้าไปประชุมเมื่อกี้เองนะครับ”

“ออกไป”

“ครับ?”

“ฉันบอกให้ออกไป ฉันจะรอจนกว่าลูกชายฉันจะกลับมา” แม่ของคิมหลับตาพูดและเน้นคำเพื่อให้ธันเข้าใจ ธันจึงเดินออกไปตามคำสั่ง

ในขณะเดียวกันคุณแม่ก็เหลือบไปเห็นข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ

“ช่วงนี้บอกคิดถึงผมบ่อยจังเลยนะครับ” แม่คิมพูดออกเสียงและตกใจอย่างมากที่เห็นข้อความนั้น

“ใบไผ่...” หญิงวัยกลางคนเกิดความสงสัยขณะอ่านชื่อคนที่ส่งข้อความมา จึงรีบลุกขึ้นเดินไปหาลูกน้องคนสนิทที่น่าจะรู้อะไรบางอย่างธัน

“ใบไผ่คือใคร”

“อะไรนะครับ”

“รีบๆ บอกฉันมาใบไผ่คือใคร...” เขาเค้นถามธัน หากไม่ตอบก็จะโดนคุณนายขู่อีกอย่างแน่นอน

“เขาคือคนที่ช่วยคุณคิมจากวันที่คุณคิมจะฆ่าตัวตายและผมคิดว่า..” ธันพูดพลางครุ่นคิดว่าตนเองควรพูดประโยคต่อไปดีหรือไม่

“คิดว่าอะไรล่ะ”

“ผมคิดว่าคุณคิมชอบใบไผ่ครับ”

“รีบพาฉันไปหาเด็กคนนี้เดี๋ยวนี้...”

“แต่ถ้าคุณคิมรู้ผมตายแน่ๆ ครับ”

“ถ้าแกไม่พาฉันไปแกก็จะตายด้วยน้ำมือฉันแทน”

“คุณนาย...”

“เร็วๆ” ธันยอมทำตามคำสั่งเพราะไม่ว่าเลือกทางไหนก็เป็นตายเท่ากัน

ธันขับรถพาคุณนายมายังร้านของใบไผ่คุณนายมองเข้าไปภายในร้านเผยให้เห็นเด็กหนุ่มที่อยู่ภายในร้านก่อนตัดสินใจเดินลงจากรถเดินไปหาชายหนุ่ม ธันเห็นแบบนั้นจึงรีบกลับรถขับไปบริษัทเพื่อบอกคุณคิมให้รับรู้

 

กริ๊ง

ทันทีที่ได้ยินเสียงกระดิ่งดังขึ้นใบไผ่จึงรีบกล่าวต้อนรับทันที

“สวัสดีครับ” ใบไผ่กล่าวทักทาย

“นายสินะใบไผ่”

“.....” ใบไผ่นิ่งเงียบเพราะต่อบทสนทนาไม่ถูกก่อนที่แม่ของคิมหันต์จะพูดขึ้นมาในขณะที่หันสายตามองดูรอบๆ ร้าน

“มีชาไหม?”

“ชาหรอครับ?”

“อือ ไม่มี...”

“มีครับ เชิญนั่งรอได้เลยครับ” แม่ของคิมเดินไปนั่งรอไม่นานใบไผ่ก็ยกชาที่ชงมาให้ โชคดีที่เขามีผงชาติดบ้านอยู่

“ยกชามาให้ฉันแบบนี้เนี่ย ขายชารึไง”

“ผม...”

“หรือเพราะเห็นฉันแต่งตัวดีเลยอยากจะประจบฉัน”

“ไม่ใช่นะครับ ผมมีเหตุผลของผม ถ้าเป็นคนอื่นผมไม่ทำแบบนี้ให้แน่ๆ ..”

“แล้วทำไมถึงทำให้ฉันล่ะ?” แม่ของคิมถามด้วยความสงสัย

“นายมีดีอะไรกันนะ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ” แม่ของคิมพูดขึ้นพลางรินชาใส่แก้ว

“มานั่งตรงหน้าฉันนี่” ใบไผ่ยอมเดินไปนั่งแต่โดยดี ก่อนที่แม่ของคิมหันต์จะรินชาให้ใบไผ่อีกหนึ่งแก้ว

“ดื่มสิ” ใบไผ่รับแก้วมาก่อนจะดื่มเข้าไป

“นายนี่ยอมทำตามฉันทุกอย่างจริงๆ”

“ฉันอยากได้ดอกไม้ไปสู่ขอคู่หมั้นให้ลูกชายฉัน”

เพล้ง!!!

ใบไผ่ได้ยินแบบนั้นมือไม้ก็อ่อนทำแก้วแตกหน้าใบไผ่ซีดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด นั่นก็เพราะเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใครเขาเคยเห็นเธอที่งานศพของพ่อคิมหันต์ ถึงแม้ผู้หญิงคนนี้จะไม่สนใจใบไผ่เลยในงานแต่วันนี้เขาดันมาหามาอยู่ตรงหน้าใบไผ่ตรงนี้

“ขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ” ใบไผ่พูดก่อนจะรีบหาไม้กวาดมากวาดเศษแก้วที่ตัวเองทำแตกไว้อย่างร้อนรน

“จัดดอกไม้ให้ฉันด้วยสิ”

“ได้ครับ อยากได้โทนไหนดีครับ”

“โทนที่นายชอบ อะไรก็ได้” คุณนายพูดขึ้นใบไผ่ได้ยินแบบนั้นก็ไปจัดดอกไม้ตามคำสั่ง

“นายมีแฟนรึยัง”

“.....” คำถามที่คุณแม่ของคิมหันต์ทำเอาใบไผ่ไปต่อไม่เป็นอีกครั้งและหน้าเขาก็แดงขึ้นมา

“ว่าไง” แม่ของคิมถามซ้ำ

“ผะผมยังไม่มีหรอกครับ”

“ไม่มีหรอ แล้วคนที่ชอบล่ะ”

“ไม่มีเหมือนกันครับ” ใบไผ่ตอบขณะหลบหน้าคุณนาย

“นายรู้อะไรไหม” คุณนายเกริ่นขึ้นมา “ฉันอยากให้ลูกชายฉันแต่งงานเพื่อฉัน แต่ชีวิตคู่ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เขาเกือบตายเพราะโดนนอกใจ เขาเป็นคนอ่อนไหวง่าย ไม่อดทน ไม่เข้มแข็งเอาซะเลย”

“ไม่จริงนะครับ” ใบไผ่พูด

“รู้จักลูกชายฉันหรือไง”

“เอ่อ...” “ผมแค่พูดไปเรื่อยน่ะครับ”

“ถ้าเขาจะมีใครสักคนฉันหวังว่าคนคนนั้นจะดูแลเขาได้เป็นอย่างดี ไม่ทำให้เขาเสียใจ”

“แบบนั้น..คุณก็ไม่ควรหาคู่ให้เขานะครับ”

“ทำไงดีล่ะ ฉันสั่งดอกไม้นายไปแล้ว จะเอาไปให้ใครดี เอาให้นายดีไหม”

“......”

“แต่ความสุขไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ลูกชายฉันต้องได้เจอคนที่คู่ควรและเหมาะสมกับเขาทุกอย่าง” คุณนายพูดก่อนจะลุกขึ้นขณะกำลังจะเดินออกจากร้านไปดื้อๆ

“คุณแม่ครับ” แม่ของคิมต้องหยุดชะงักเพราะเสียงเรียกของใบไผ่

“คุณแม่?”

“ผมรู้ดีว่าผมไม่คู่ควร ผมไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง แต่ผมจะทำให้คุณคิมมีความสุข ผมรักคุณคิมครับ”