Chapter 3

Number Nine My Sun

#IXMYSUN

ซันกลับมายังคอนโด วันนี้มีเรื่องปวดหัวมากมายไหน ตอนนี้เขาทำงานได้เดือนกว่าๆ การบริหารเริ่มเข้าที่เข้าท่าอย่างที่ต้องการ เขาอาบน้ำและเดินไปยังล้มตัวลงนอน เขาหยิบสายรักข้อมือที่เป็นเชือกที่มีรูพระอาทิตย์และเลขโรมัน IX ที่หมายถึงเลข9 อยู่คนละด้าน คนที่เลือกจะหายไปจากเขา เขาคิดถึงรอยยิ้ม รอยยิ้มที่มีความหมาย รอยยิ้มที่ช่วยให้เขามีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้ เขานึกย้อนกลับไปวันที่เราเจอกันอีกครั้ง

บทรักของคืนแรกที่เจอกัน คนที่ได้แต่ร้องครางตอนนี้สลบไปแล้ว เขาเองก็ใกล้จะเสร็จแล้ว เอาจึงจำเป็นต้องกระแทกเข้าออกขณะร่างโปร่งที่กลายเป็นคนที่ไร้สติ จนในที่สุดเข้าก็ปลดปล่อยออกมา ถ้าถามว่าพอไหม เขายังรู้สึกว่ายังต้องการอีก อยากครอบครองอีก อยากได้ไปเรื่อย แต่สำหรับครั้งนี้เขาคิดว่าคงจะต้องพอ พักถนอมร่างโปร่งไว้บ้าง ยังคงมีเวลาอีกเยอะที่จะได้ทำอีก

“ได้เจอกันสักทีนะครับ ขอบคุณที่กลับมาเจอกันอีกนะ” กดจูบเอาไปที่หน้าผาก ไล่มาดวงตาทั้งสองข้าง ปลายจมูก ก่อนจบสุดท้ายริมฝีปาก

เขาเอาตัวซุกเอาไปใกล้ ดึกรั้งอีกฝ่ายให้เอามาอยู่ที่อก กกกอดราวกับกลัวว่าคนที่สลบอยู่จะหายไป ไม่นานนักความเหนื่อยเมื่อยล้าก็ทำให้เขาพล่อยหลับไป

“แม่งเอ๋ย!!!” เสียงสบทออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นสภาพตัวเองและห้อง ผ้าคลุมที่นอนยับยู้ยี่และหลุดหลุยออก ส่วนตัวเขาเองและอีกคนก็เปลือยเปล่า ยังมีคราบเหนียวเหนอะอยู่ตรงหว่างขา สิ่งที่พอจะจำได้ รอบสุดท้ายที่เขาปลดปล่อยนั้น เกือบใกล้จะเช้าแล้ว แต่รอบสุดท้ายจริงๆ ที่ไม่มีอะไรออกมาเลยคือพอจะเห็นแสงตะวันและสติก็หายไปเลย

“อื่อ... ตื่นแล้วเหรอ” เสียงงัวเงียจากคนนอนข้างๆ เขาดันหัวตัวเองกดที่จะเอาริมฝีปากเข้าไปบดจูบไปยังคนที่นอนอยู่ในอก “มอนิ่งคิสครับ”

“...” คนที่โดนจุ๊บปากแบบไม่ตั้งตัว ถึงกับคิ้วกระตุก

“เจ็บไหมครับ ขอโทษทีนะ เมื่อคืนอดใจไม่ไหวจริงๆ เลยเผลอรุนแรงไปนิดหน่อย” คนตัวโตดันตัวเองลุกขึ้นมาใช้แขนเท้าไปที่หัวเอียงคอมองหน้าคนร่างโปร่ง

...นิดหน่อย... คิ้วของคนที่นอนอยู่กระตุกอีก เขารู้สึกว่าวันนี้จะคิ้วกระตุกอีกกี่รอบ

“รู้สึกว่าตัวอุ่นๆ นะครับ สงสัยจะมีไข้” ซันเอามือมาแตะที่หน้าผาก และลุกเดินไปยังห้องน้ำ ไม่นานนักเขาก็ออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่ชุ่มน้ำ

“ต้องเอาออกนะครับ เดี๋ยวจะปวดท้อง”

“เอาอะไรออก?” ถามด้วยสีหน้างุนงง พลันนึกขึ้นได้ รู้สึกกระดากใจขึ้นมา

“น้ำตรงนั้นนะครับ นอนคว่ำนะจ๊ะได้เอาออกให้หมด”

นิ้วยาวล้วงเข้าไปเอาสิ่งที่ข้างอยู่ทางช่องด้านหลังของคนที่พลิกตัวนอนคว่ำตัวบนเตียงเพื่อให้อีกคนทำความสะอาดง่ายขึ้น ส่วนตัวไนน์เองก็แทบจะลุกไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว ผ้าขนหนูผืนเล็กถูกเช็ดตัว แต่สภาพการเช็ดตัวคือแค่ถูลวกๆ จะเอาอะไรมากกับผู้ชายที่ไม่เคยจะดูแลใครมาก่อน ได้แค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว

“เดี๋ยวผมโทรสั่งข้าวต้มมาให้นะ แล้วผมจะออกไปซื้อยาแก้ไข้และยาทาเฉพาะที่มาให้นะครับ” เมื่อพูดจบเขาก็เดินตรงไปยังห้องน้ำ แต่ต้องชะงัดเมื่อได้ยินเสียงเรียก

“คุณ”

“ครับ”

“คุณกลับไปได้แล้ว ที่เหลือผมดูแลตัวเองต่อ” อีกคนพูดจบก็เอาหน้าซุกไปกับนอน คิดว่าคงนอนต่ออีกสักพัก ถ้าไม่ไหวจริงๆ ค่อยเรียกคีนเข้ามาหา

“ไม่ครับ ผมต้องรับผิดชอบสิ่งที่ได้ทำไปครับ ผมจะรับผิดชอบคุณเอง” คนพูดด้วยสีหน้าแช่มชื่น ส่วนคนที่นอนฟัง เอามือมาขยุ้มหัว

“ไม่! ต้อง! โว้ย!” ตอนนี้คนที่นอนหงุดหงิดไอ้คนที่บอกว่าจะรับผิดชอบ ทำอย่างกะว่าตัวเขาเองเป็นหนุ่มน้อยที่ต้องให้คนมารับผิดชอบพรหมจารีอย่างนั้น เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และปล่อยมันออกอย่างยาวๆ “ผมว่าเราคุยกันให้เข้าใจนะ ผมโอเคกับสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่ต้องการรับผิดอะไรทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องกังวลอะไร มันแค่ไนท์แสตนเท่านั้น เราวินวินกันทั้งคู่ เข้าใจแล้วใช่ไหม” นี่เขาพยายามอธิบายอย่างสุดความสามารถ ทั้งที่เข้าไม่ชอบอธิบายอะไรที่ยืดยาว

“ครับ”

“เฮ้ยยย” เสียงถอนหายใจอันโล่ง

“ผมจะเก็บของและย้ายมาอยู่กับคุณ และออกไปซื้อยาเลยแล้วกัน” คนที่ไนน์คิดว่าน่าจะเข้าใจแล้ว แต่มันเข้าใจอีกแบบ รีบคว้าเสื้อผ้าของเขามาสวมใส่หลังพูดจบประโยค

“โอ้ยยยยยย” ส่วนคนที่นอนอยู่บนเตียงขยุ้มหัวอย่างแรง

“เดี๋ยวผมรีบไปรีบกลับนะครับ และอย่าลืมมาเปิดประตูด้วย คุณพักผ่อนไปเลย ผมไปไม่นานเหรอ”

“...” ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ เขาเอาหน้าซุกไปกับหมอก พร้อมกับตะโกนสบทคำหยาบระบายความหงุดหงิดใส่กับหมอน ใจจริงอย่างลุกไปจัดการส่งอีกคนออกจากห้องด้วยฝ่าเท้า แต่ด้วยสังขารตอนนี้ทำอะไรไม่ได้

จุ๊บ เสียงจุ๊บที่แผ่นหลัง

“ไม่กินชั่วโมงนะที่รัก จะรีบไปรีบมา”

...มึงยังทำให้กูหงุดหงิดจนวินาทีสุดท้าย ไอ้เหี้ยเอยยยยย...

ตอนนี้เขาเอาพลิกตัวหงายขึ้นนอนมองเพดาน ก่อนจะพยุงตัวไปเข้าห้องอาบน้ำเพื่อชำระร่างกาย ทันทีขาสัมผัสพื้น อาการปวดร้าวไปถึงสะโพก เขาค่อยๆ สาวเท้าไปอย่างเบาๆ จนเข้าสู่ห้องน้ำในที่สุด ถึงแม้เขาจะมีอาการตัวอุ่นๆ แต่ถ้าได้แช่น้ำคงจะสบายตัวมากกว่า จัดการเปิดน้ำใส่อ่างและลงไปแช่ให้สบายตัว โยนบาธบอมบ์ลงในน้ำตาม ปล่อยให้ทำงานไป ค่อยหย่อนขาลงไปทีละข้าง สำหรับเขาเวลานี้คือช่วยไล่ความวุ่นวายในหัวไปมากได้ที่สุด ด้วยน้ำที่อุ่นกำลังพอดี กลิ่นสบู่อ่อน เขาเอนหัวลงที่ขอบอ่าง สติค่อยเลือนหายไปกับความเหนื่อยเมื่อยล้า

ส่วนทางอีกคนที่ออกจากห้องคนร่างโปร่งตรงกลับไปยังห้องพักทันที แต่ก็ไม่ลืมแวะสั่งข้าวต้มสองที บอกว่าอีกสักชั่วโมงค่อยเอาไปส่งที่ห้องพัก เก็บข้าวของบางส่วนที่ถูกนำออกมาจากกระเป๋า ส่วนเสื้อผ้าของเขาคือยังไม่ได้จัดใส่ตู้ เข้าโกยของในห้องน้ำอย่างเร่งด่วน ลากกระเป๋าเดินไปยังรีเซฟชัน

“คุณลูกค้ามีอะไรหรือเปล่าคะ” พนักต้อนรับสาวรีบทำหน้าที่

“ผมจะเช็คเอาท์” ชายหนุ่มยื่นบัตรเครดิตการ์ดให้แก่พนักงาน

“แต่ลูกค้าจองไว้ทั้งหมดเจ็ดวันนะคะ มีปัญหาอะไรเปล่าค่ะทำไมถึงยกเลิกการห้องพัก” พนักงานทำหน้าตกใจกลัวบริการไม่ดีและส่งผลชื่อเสียงของโรงแรมและห้องที่จองไว้มีราคาแพง

“ไม่มีปัญหาอะไรครับ ตอนนี้ผมจะย้ายไปพักกับคนรักของผม” เขายกยิ้มให้แก่พนักงาน

พนักงานสาวที่เห็นรอยยิ้มของชายหนุ่มที่แววตาเปร่งประกาย อดเขินตามด้วยมาไม่ได้ “ค่ะ แต่ทางเราต้องขอคิดค่าบริการทั้งหมดเจ็ดวันนะคะ”

“ครับ”

“ทั้งหมด 75000 บาทค่ะ” พนักงานจัดการรูดบัตรและยื่นสลิปให้แก่เขา

“เรียบร้อยแล้วนะครับ”

“ขอบคุณที่ใช้บริการและขอให้มีความสุขในวันพักผ่อนค่ะ” พนักงานโค้งตัวส่งแขกที่กำลังเดินจากไป

ชายหนุ่มร่างสูงยิ้มกว้างหลังจากได้ยินที่พนักงานกล่าว ...ขอให้มีความสุขในวันหยุดเหรอ สุขตั้งแต่ได้เจอแล้วและถ้าได้ครอบครองตลอดไปยิ่งดี...

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยในระยะเวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ตอนนี้เขาอยู่หน้าประตูห้อง เขายืนเคาะประตูอยู่นานมาก แต่ก็ไม่ยอมมาไม่มีวี่แววจะเปิดประตูสักที เคาะอยู่นานสองนานเขากำลังว่าจะเดินไปแจ้งกับทางพนักงานให้มาเปิดห้องพัก คีนที่เดินออกมาจากห้องแอบมาสอดส่องความปลอดภัยของเจ้านาย คนที่ไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ทั้งสองมองหันแบบงง ตามด้วยคีนที่เคร่งขรึมอย่างรวดเร็วเพราะเป็นห่วงกลัวเจ้านายจะมีอันตรายจากคนนี้

“คุณมาทำอะไรหน้าห้องนายผม?” เขากดเสียงต่ำถาม ก่อนจะไล่สายตาลงมาที่ด้านล่าง “ลากกระเป๋ามาทำไม?!!”

“อย่าเพิ่งถาม ผมเคาะห้องตั้งนานแล้ว นายคุณยังไม่เปิดประตูเลย และที่สำคัญกำลังไม่สบายอยู่ด้วย” ซันเร่งเร้าอีกคนด้วยสีหน้าวิตกกังวล “นายมีคีย์การ์ดสำรองไหม เปิดได้ไหม” ซันเดาว่าด้วยความที่เป็นบอดี้การ์ดจำเป็นต้องมีคีย์การ์ดไว้ป้องกันสำหรับเจ้านายอย่างแน่นอน

“แล้วทำไมมีรีบบอกว่ะ คุณไนน์เป็นไร ผมจัดการคุณแน่” คีนรีบวิ่งกลับห้องไปเอาคีย์การ์ดมาอย่างเร่งด่วน แตะเปิดเข้าไปยังในห้อง ส่วนอีกคนก็รีบเดินตามติดๆ คีนหัวเสียงอย่างมาก

“คุณไนน์ครับ คุณไนน์อยู่ไหนครับ” คีนวิ่งถลาเข้าไปยังส่วนต่างๆ ของที่พัก ข้าวของยังอยู่ไม่ว่าจะกระเป๋าเงิน โทรศัพท์มือถือ แต่มีส่วนที่เป็นห้องน้ำนั้นปิดประตูไว้

ปัง ปัง ปัง เสียงทุบประตูห้องน้ำ

“ไนน์อยู่ในห้องน้ำหรือเปล่าครับ พี่ซันกลับมาแล้ว เปิดออกมาหน่อยครับ”

เมื่อไม่มีเสียงตอบมาแต่อย่างใด ทั้งสองคนจึงช่วยกันทุบประตูกันต่อและส่งเสียงเรียก

“เอาไงดีว่ะ พังเลยไหม”

“ลองเรียกอีกทีก่อน ถ้าไม่ตอบค่อยพัง” ซันเสนอความคิดเห็น

ปัง ปัง ปัง เสียงเคาะรัวประตูจากผู้ชายหนึ่งร่างยักษ์กับอีกหนึ่งตัวสูง

“ไนน์อยู่ในนั้นหรือเปล่า ส่งเสียงหน่อยครับ ไม่งั้นจะพังประตูแล้วนะ!!”

เสียงที่ดังขึ้นจากการเคาะและตะโกนจากคนด้านนอกปลุกคนที่แช่น้ำอยู่

“เฮ้ย!! อย่าพังนะโว้ย”

“คุณไนน์ครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ตอบผมหน่อยครับ”

“ใคร คีนเหรอ เออกูไม่เป็นไร กูหลับ เออ เดี๋ยวกูออกไปมึงไม่ต้องพังนะ”

“ห๊ะ! หลับ!” ทั้งสองที่อยู่ด้านนอกตะโกนออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัด

...โล่งไปที เกือบไปนอนอยู่กับรากต้นมะพร้าวไหมล่ะมึงไอ้คีน...

...ห่วงแทบตาย สุดท้ายก็แค่หลับ...

คนที่แช่น้ำลุกจากอ่างจัดการใส่ชุดคลุมอาบน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ ถึงกับเลิกคิ้วขึ้น พบว่ามีผู้ชายตัวโตถึงสองคนนั่งรออยู่ในห้อง คีนนะเข้าไปไม่แปลกใจเท่าไหร่ แต่อีกคนที่มาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางอีกหนึ่งใบ

“คุณมาทำไม ไม่ใช่สิ มาทำไมอีก? แล้วกระเป๋า?” คนที่เพิ่งอาบน้ำเอียงคอถามด้วยความสงสัย พร้อมกับยู้ปาก แค่เพียงแป๊บเดียวนะ

...ทำหน้าแบบนี้ น่ารักชะมัดเลยว่ะ...ซัน

...ท่าทางอย่างนี้สินะ ที่พวกพี่ๆ เจ้านายผมหลงรัก...คีน

“ก็ที่ตกลงกันไว้ไงครับ ก็ผัว อุ๊บ!!” คนร่างโปร่งรีบตะครุบปากที่กำลังพูดทันทีก่อนจะพูดจบคำว่าผัว ส่วนที่เหลือได้แต่พูดในแต่ฟังไม่ออกแน่นอน เขาจะไม่ยอมเสียหน้าต่อลูกน้องเด็ดขาด

“คีน มึงกลับห้องมึงไปได้แหละ เอาคีย์การ์ดมาด้วยและไม่ต้องไปขอใหม่ด้วย” เขาเอามือที่ว่างกระดิกนิ้วเรียกคีย์การ์ดจากลูกน้อง

“ครับผม งั้นผมขอตัวนะครับ” คีนยื่นคีย์การ์ดให้และเดินคอตกกลับไปยังห้องพักตัวเอง

จุ๊บ คนที่โดนปิดปากให้ปากจูบที่มือ

“ทำไรง่ะ ยี้” เขารีบเอามือออก พลางเอามือมาถูที่เสื้อของอีกคน

“ไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอครับ ไปแช่น้ำได้ไง” ซันเอามือมาแตะที่หน้าผากวัดไข้ และมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา 

“สงสัยข้าวต้มมาส่งแล้ว รอสักครู่นะ กินข้าวเสร็จแล้วจะได้กินยาแล้วก็ทาแผลด้วย” พอพูดจบเขาก็เดินไปเปิดประตูเพื่อรับอาหาร ส่วนคนฟังใบหน้ามีสีแดงระเรื่อทันทีพอพูดถึงแผลขึ้นมา ไม่ใช่เขินนะแต่ออกจะอับอายมากกว่า ยอมรับเมื่อวานเป็นการเปิดประสบการณ์อันใหม่ของเขา มันแปลกร่วมกับการที่รู้สึกดีและอิ่มเอมไปด้วย

“ข้าวมาแล้ว ไปนั่งเลยครับ เดี๋ยวพี่ป้อน” คนที่สวมร่างเป็นผู้จัดการ เอาข้าวต้มไปวางที่โต๊ะ ก่อนจะมาพยุงตัวคนป่วยไปนั่งลงเก้าอี้ ส่วนคนป่วยเดินตามไปแบบงง

“อ้าม อ้าปากสิครับ” ข้าวต้มจ่อที่ปากคนป่วย

“ไม่ต้องป้อนกินเองได้” ปัดช้อนที่จ่อตรงปาก หยิบช้อนอีกคันตักข้าวใส่ปากตัวเอง

“ก็เค้าอยากดูแลง่ะ” คนที่ถูกปฏิเสธไป ก้มหน้าใช้ช้อนเขี่ยข้าวไปมา

คนขี้รำคาญมองดูอาการคนที่น้อยใจ เขาถอนหายใจเบาๆ และกลอกตามองไปยังข้างบนอย่างเหลืออด “กินข้าวเถอะครับ เสร็จแล้วเราจะได้คุยกัน” ส่วนคนฟังเงยหน้ามามอง และเขาชอบคำว่าที่ เรา มาคุยกัน

“ครับ” รีบพยักหน้าและกินข้าวอย่างรวดเร็ว

หลังจบมื้อเช้าที่กลายเป็นมื้อเที่ยง คนตัวสูงยื่นยาให้คนป่วยยังยามากินอย่างไม่อิดออด แต่อีกคนพยายามที่จะเข้ามาทายาให้ ยื้อยุดกันอยู่นานจนคนป่วยที่ใกล้จะหายเริ่มรำคาญ เพื่อตัดความรำคาญออกไป เข้าจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงให้อีกคนทายาให้

“อื้อ..ทายาพอไม่ต้องล้วงเข้าไปโว้ย..”

“พอได้เห็นพี่อดใจไม่ไหวเลย” ไนน์มองค้อนคนที่กำลังใช้ลิ้นเลียริมฝีปากยั่ว

...พุธโท ธัมโม สังโค พระจิต พระแม่ อะไรช่างแม่ง กูต้องอดทนไว้ น้องเป็นยังเจ็บอยู่...

...อย่าล้วงเข้าไปโว้ย สัด เสียว...

ทั้งคู่ต่างพากันหลบตากันและหันหลังให้แก่กัน เพื่อไล่ความคิดที่พูดออกมาจากหัว ไนน์ดีดตัวมานั่งเอามือมาถูหน้าอย่างแรง ส่วนซันเอามือมาตบเบาๆ ที่แก้ม

“คุณ”

“ครับ”

“ต้องการอะไร เข้าหาผมทำไม”

“...”

“ผมให้โอกาสคุณตอบมาดีๆ นะ เซ็กซ์? เงิน?”

“ผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาไม่เคยโดนใครดูถูกขนาดนี้มาก่อน เขาไม่เคยต้องเข้าหาใคร มีแต่คนเสนอตัวและเข้าหาตลอด

“ถ้าคุณไม่ใช่ ผมต้องขอโทษด้วย เพราะทุกคนที่เข้าหาผมมักจะเป็นแบบนั้น”

“ถ้าผมตอบว่าความรักล่ะ คุณให้ผมได้ไหม”

“หือๆ” คนร่างโปร่งหัวเราะในลำคอ “ความรัก? ดูท่าทางคุณก็คงไม่ใช่คนที่ไขว่คว้าเรื่องแบบนี้หรอก ส่วนผมก็เหมือนกันคง ไม่มีให้ใครหรอก”

“แล้วผมจะเป็นอะไรได้บ้างในชีวิตคุณ”

“...”

“คุณไม่อยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ บ้างเหรอ ไม่เหงาบ้างหรือไง เวลาเหนื่อยอยากมีไหล่พิง ผมน่ะอยากมีมาตลอด ผมพยายามตามหาคนนั้นมาตลอด”

คำพูดของคนตรงข้างๆ มาสะกิดเศษเสียวในใจของเขา เขาไม่เคยขาดความรักนะ คนรอบกายรักเขาทุกคน รักจนแทบไม่ต้องทำอะไร แต่ความรักที่ให้มานั้น มันไม่ใช่ความรักแบบคนรัก

“...”

“ไนน์ ได้ยินพี่ไหม” ซันเรียกอีกคนหลังจากเห็นว่านิ่งไปนาน

“อืม”

“เรามาลองคบกันไหม พี่อยากเป็นแฟนกับเรา” เขานิ่งมองอีกคนที่คิ้วขมวด “แค่ลองแกล้งเป็นแฟนกันก็ได้ แค่ช่วงที่อยู่เกาะก็ได้”

... ต้องรุกให้มากกว่านี้อีก ไขว่คว้าโอกาสมาให้ได้...

…ใจของเขาเต้นแรงมากเลย พอๆ กับใจเราเลย โดนขอเป็นแฟนมากี่คนแต่ทำไมใจต้องเต้นแรงกับคนนี้ด้วยว่ะ...

“ลองไหมครับ ไหนก็มาถึงขั้นนี้แล้ว น้า... เล่นด้วยกันหน่อย” คนตัวโตเดินไปเขย่าแขนคนเล็ก “ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน ช่วยแกล้งเป็นแฟนผมหน่อยนะครับ” ซันเอาหน้าถูไปที่แขน “นะ นะครับ”

คนตัวเล็กเม้มปาก ขมวดคิ้วมองคนที่ตัวโตออดอ้อนเป็นลูกหมาตัวใหญ่ “ก ก็ได้แต่ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อนนะ”

“ขอบคุณครับ” ซันรวบตัวไนน์เข้ากอดแน่น หอมแก้มไปอีกหนึ่งที

“ปล่อย! จะดีใจอะไรขนาดนั้น ไม่ใช่แฟนกันจริงๆ สักหน่อย” คนตัวเล็กหัวเราะเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าในความดีใจเวอร์ของคนตัวโต ซันยิ้มกว้างด้วยความดีใจจนไนน์อดที่จะยิ้มตอบกลับไม่ได้

ตุ๊บ!!!! เสียงของหนักหล่น

“คุณ คุณโอเคไหม” ไนน์ตกใจรีบลงไปคว้าตัวอีกคนที่หงายหลังตกลงเตียงไป

“ผมโอเค โอเคแล้ว” เขาใช้มือตบเข้าที่อกข้างซ้ายหลายๆ ครั้ง 

ไนน์พยุงตัวคนโตขึ้นมานั่งบนเตียง “โอเคแน่นะ จู่ๆ ทำไมตกไปล่ะ” คนที่ถูกถามพยักหน้าหงึกๆ

“เล่นยิ้มให้แบบไม่ตั้งตัวแบบนี้ ผมไม่หัวใจวายก็บุญแล้ว”

“...”

“อย่าไปยิ้มแบบนี้ให้ใครนะครับ จะมีคนตกหลุมรักคุณง่ายๆ ได้เลย”

“...”

“ผมว่าตอนนี้ผมตกหลุมรักรอยยิ้มของคุณให้แล้วล่ะ”

“（￣s￣；”

“ตอนนี้ผมเก็บกระเป๋าพร้อมเช็คเอ้าท์ห้องพักย้ายมาอยู่กับคุณแฟนแล้วนะครับ” ซันผายมือไปยังสัมภาระที่ลากเข้ามา “ให้ผมอยู่ด้วยคนนะ รับรองว่าจะทำหน้าที่แฟนที่ดีเลย” คนที่เพิ่มได้รับตำแหน่งแฟนหลอกๆ รีบอวดอ้างขึ้นมาทันที

“อืม” เจ้าของห้องตอบรับแบบเรียบ ใบหน้าบอกบ่งว่าขนาดนี้แล้วคงต้องยอมแหละ

“ตกลงง่ายขนาดนั้นเชียว” คนถามน้ำเสียงปนหยอกล้อ

“ไม่อยากอยู่ ได้นะ” คนตัวเล็กพูดจบผายมือไปยังประตู พร้อมกับยักคิ้วให้อีกที

“อยากอยู่สิ เก็บของเลยนะ” พูดจบรีบวิ่งไปลากกระเป๋าเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ทันที

“...”

“งั้นเรามาทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้งนะครับ ผมซัน อายุ 26ปี”

“ครับ ผมไนน์ อายุ24ปี”

“งั้นต่อไปเรียกผมว่าพี่ซันได้ไหมครับ เราจะได้สนิทกันมากขึ้น”

“แต่ผมไม่เคยเรียกใครว่าพี่นะ พี่ผมยังเรียกแค่ชื่อเลย ส่วนคนอื่นเรียกคุณหมดเลย”

“เอาที่เราสะดวกก็ได้ แต่ผมยังอยากเรียกให้ว่าพี่อยู่ดีนะครับ” สายตาที่ส่งมาเป็นสายตาที่เว้าวอนมากๆ

“อะ อ่ะ จะพยายามเรียกก็แล้วกัน” เขาทั้งสองสบตากัน ก่อนที่เบือนหนีไปด้วยกันทั้งคู่ “สงสัยยาจะออกฤทธิ์แล้ว ผมไปนอนก่อนนะ”

เจ้าของห้องเดินไปสวมเสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์ก่อนที่คลานขึ้นเตียงไปนอนหลับ แต่ไม่นานหนักแขกที่มาอาศัยตามขึ้นมาบนเตียงลงนอนข้างๆ และไม่ลืมเอาแขนไปโอบเอวคนที่กำลังจะหลับ แต่คนที่นอนก่อนก็ไม่สนใจปล่อยเลยตามเลย จนในที่สุดทั้งคู่ก็จมเข้าสู่นิทรา

ซันตื่นมาพบกับความว่างเปล่าคนที่นอนกกกอดไม่ได้อยู่ภายในห้อง ตอนนี้น่าจะเย็นมากแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

“อ้า ทุ่มครึ่งแล้วนิ หลับไปนานเหมือนกันแฮะ” เขาพลางบ่นกับตัวเองแต่ยังสอดสายตาหาอีกคนอยู่ เดินไปยังด้านหลังที่มีสระว่ายน้ำพบว่าคนที่ตามหากำลังนั่งดื่มเบียร์และสูบบุหรี่อย่างเพลิดเพลิน

“ตื่นนานแล้วเหรอครับ” เขากดจมูกหอมลงไปที่หัวของคนที่นั่งอยู่ เขาถึงกับสะดุ้งพอเห็นว่าเป็นคนที่อยู่ร่วมห้องเขา เมื่อโดนหอมที่หัว คิ้วกระตุก

“สักพักแหละ เห็นว่ายังหลับอยู่เลยไม่อยากปลุกเลยหาอะไรรองท้องสักหน่อย” เขาเขย่ากระป๋องเบียร์ที่ชูขึ้นมา “เอาไหม”

“ไม่ครับ หิวหรือยังครับ ไปหาอะไรกินไหม”

“อืม ดีเหมือนกัน จะได้ซื้อเบียร์มาไว้ที่ห้องด้วย แล้วคุณอยากกินอีกอะไรไหม”

“ไม่ล่ะ แล้วแต่ไนน์เลย ผมกินทั้งนั้นได้ไหม”

“แค่งั้นไปหาร้านข้าวแถวๆ นี้แล้วกัน ไม่อยากเดินไกล คุณไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวผมหมดนี่จะตามไป” เขายกซดเบียร์ที่เหลือกว่าเกินครึ่งกระป๋องจนหมดเกลี้ยงแล้วเดินตามคนร่างสูงเข้าไปอีกที

เขาทั้งสองกลับมาจากกินข้าวและแวะซื้อเสบียงไม่ว่าจะขนม เบียร์ อาหารกล่องและสิ่งที่คนพี่ซื้อมาด้วยคืออุปกรณ์ตัวช่วยต่างๆ ตอนที่ซื้อพยายามถามอีกคนว่าชอบอันไหน รสไหน กลิ่นไหน ชอบเจลแบบไหน ยี่ห้ออะไร คนที่ถูกถามได้แค่มองหน้าและเดินไปจ่ายเงินในส่วนของเขา ส่วนเขาก็กวาดทุกอย่างในชั้นของอย่างว่ามาหมด

…เผื่อไว้ดีกว่า ของเหลือยังดีกว่าของขาด...ซัน

กลับมาถึงที่พัก ไนน์หยิบเบียร์ออกมาดื่ม เปิดทีวีเลือกดูการ์ตูนแอนิเมชัน นั่งเลือกอยู่นาน ส่วนอีกคนเข้าไปเก็บข้าวของและลงมานั่งข้างๆ

“ชอบดูแอนิเมชันเหรอ?” คนพี่นั่งสังเกตคนที่นั่งเลือกการ์ตูน

“ใช่ เบาสมองดีและชอบที่ภาพมันสวย ดูแล้วอบอุ่นหัวใจทุกครั้ง” คนน้องตอบโดยไม่ละสายตาออกมาจากจอ

“จะดูเรื่องไหนครับ” ซันนั่งมองคนที่เลือกรายการไปเรื่อยๆ

“Home แล้วกัน ชอบเพลงประกอบด้วย” คนน้องนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันหลังเลือกการ์ตูนอยู่นาน เขาเปิดเบียร์อีกกระป๋อง

“เรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร เล่าให้ฟังหน่อยสิ” คนพี่ถามคนที่กำลังตั้งใจดูอยู่อย่างจดจ่อ

“จิ๊” ไนน์กดหยุดการ์ตูน “ทำไมคนเราชอบให้สปอย์ก่อนจะดู หื้อ..” และเขากดเล่นการ์ตูนดูต่อไป

เขาทั้งสองดูการ์ตูนกันไปอย่างเงียบ เบียร์ก็หมดไปกว่าสิบกระป๋อง

“ตอนนี้ตัวไนน์สีอะไร เขียว ม่วง ชมพู” ซันถามขึ้นมา

“...”

“อยากตัวสีแดงไหมครับ” ทันทีที่พูดจบประกบปากกับสิ่งเดียวกันกับคนน้อง

“อื้อ เบาๆ หน่อย หายใจไม่ทัน” เสียงหอบของคนตัวเล็กที่กอบโกยอากาศเข้าปอด เขาไม่ใช่คนที่ไม่ประสีประสาในเรื่องนี้ แต่เมื่อเจอคนที่เจนจัดอย่างงี้ เขาถึงกับต้องยอมแพ้

“เจ็บไหมครับ” ซันปล่อยปากคนน้องเป็นอิสระเอานิ้วโป้งลูบไปที่ปากบวมเจ่อ จูงมือคนร่างโปร่งไปยังเตียงและกดตัวในนั่งลง

ก่อนจะก้าวขึ้นมาคร่อมมือจับที่คางเชิดขึ้น ค่อยๆ กดจูบลงเบาๆ และเอาลิ้นเลีย เลาะเล็ดไปทีละนิด จากบทจูบที่เร่าร้อนค่อยๆ กลายเป็นจูบที่หวานลึกซึ้ง เอียงหน้าปรับองศาการจูบให้พอดีกับอีกคน ค่อยสอดลิ้นเข้าไปในโพล่งปาก ดันตัวใต้ร่างในนอนราบลงไป

เมื่อแผ่นหลังของเขาสัมผัสไปความเย็นวาบของที่นอน คนใต้ร่างยกมือขึ้นไปคล้องคอรับรสจูบอย่างดูดดื่ม มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อยืดบดขยี้ตุ่มไต แกนกลางที่บดเบียดกัน เสื้อยืดถูกถอดออดจากตัว ซันกดจูบเข้าที่ซกคอ สูดเอากลิ่นน้ำหอม ลิ้นวนรอบๆ ตุ่มไตที่ชุ่มด้วยน้ำลาย

“อื้อ..” เสียงหลุดครางปากสีสวย

กางเกงยีนรัดรูปถูกแกะกระดุมและถอดออกโยนทิ้งอย่างกับว่ามันราคาไม่กี่ร้อย ร่างเปลือยเปล่าของคนน้อง มือหนากอบกุมรูดแก่นกาย ก่อนบรรจงจูบเข้าที่ส่วนหัว ใช้ลิ้นเลียจากปลายขึ้น ใช่ปากครอบส่วนนั้นจนมิดโคน ปากขยับขึ้นลง

“อ้า..อืม..” คนตัวเล็กขยุ้มผมคนพี่พร้อมกดหัวลงไป

“เร็วอีก ใกล้ๆ แล้ว” เขาเด้งเอวสวนกับจังหวะที่หัวของคนพี่ผลกขึ้นลง

“อ้า...ดีมาก” ปลายเท้าที่จิกเกร็งของคนร่างโปร่งได้คลายลงพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นมาพุ่งเข้าไปปากอีกคน

“หวานครับ” ดูดกลืนน้ำลงคอและใช้ลิ้นเลียน้ำที่เลอะมุมปาก

ซันไม่ยอมปล่อยให้คนที่ล่วงหน้าไปก่อนพัก เขาจับขาแยกออกจากกัน นิ้วยาวๆ ที่ชโลมไปด้วยเจลหล่อลื่นสอดเข้าไปทางช่องด้านหลัง นิ้วที่ถูกกอดเข้าออก ค่อยเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นพร้อมกับเสียงครางที่ตามมา

“ตอดจังเลยนะครับ”

“อ่ะ ตรงนั้น โอ้...อ้า...”

เมื่อนิ้วทั้งสามถูกถอดออก ความโหว่งในทางด้านหลัง เขาจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว มือหยิบกล่องถุงยางอนามัยมาวางแกะหยิบเอาแกะและสวมเครื่องป้องกัน พร้อมทาด้วยเจลหล่อลื่น คนที่นอนอยู่บนเตียงถึงกับตาโตเมื่อเห็นขนาดของดุนอันใหญ่โต เพราะเมื่อคืนเขาฟัดกันจนนัวเนียเลยไม่ได้ดุขนาดของอีกคน

“ตายแย่เลยกู ใหญ่ขนาดนี้” เสียงครวญคราง

“ไม่ตายครับ เมื่อคืนยังเข้าได้เลย” ว่าแล้วจับขาอีกคนอ้าออก ประคองส่วนหัวมาถูไถที่ปากทางเข้า ก่อนจะดันเข้าไป

“อึก..ชะ ช้านะ”

“ไม่เกร็งนะครับคนดี พี่จะค่อยๆ เข้าไป”

เสียงขบกรามแน่น เขาเข้าใจถึงขนาดของตัวเอง ถึงรับรู้ว่าคนใต้ร่างต้องอดทนอย่างมาก ถึงจะเปิดช่องทางไปแล้วมันก็ยังเข้ายากอยู่ดี น้ำสีใสไหลออกมาจากหางตาของร่างโปร่ง

“ชู่...อดทนหน่อยนะครับ เกือบสุดแล้วครับ” เขากดจูบซับไปที่น้ำตาของคนน้องที่กัดปากแน่น

“อะ อืม”

เมื่อเข้ามาจนหมดแล้ว กดแช่ให้อีกคนปรับตัว ก่อนที่จะเริ่มขยับเอว สายตาที่สบกันมันเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย เอาของเขาขยับกระแทกเข้าออกจนอีกคนร้องครางและยกสะโพกสวนกันกลับมา

“ระ เร็วอีก อ้า..” ไนน์คว้าแกนกลางมารูดรั้นให้เข้าจังหวะ พรวด น้ำสีขาวขุ่นปล่อยออกมาเลอะมือของเขาเอง

“ไปก่อนได้ไงครับ เอาเปรียบกันนี่หน่า” คนพี่ยังขยับเอวเข้าออก แรงกระแทกที่เพิ่มขึ้นอีกไม่นาน ก็ปล่อยน้ำคาวออกมาเต็มถุงยางอนามัย แล้วทิ้งตัวลงทับ มือกอดกายร่างโปร่งกดจูบไปที่ย้ำไปที่ขมับ

เขาถอดแกนกลางออกจากช่องทางหลัง รูดถุงยางอนามัยออกโยนทิ้งไปยังถังขยะที่อยู่ข้างเตียง หันซองถุงยางอนามัยเอามาสวมใส่อีกอัน

“อีกรอบนะครับ”

คนตัวโตจับตัวใต้ร่างพลิกตัวมาอยู่ในท่าคุกเข่า ช่องด้านหลังที่เพิ่งผ่านการใช้งานไปสักครู่จังไม่จำเป็นต้องเบิกทาง เขาจับแท่งอันใหญ่โตดันเข้าไปทีเดียวจนสุดดุน “อ้า...” แกนกายลำตัวของเขาที่หลับใหลถึงกับผงาดตั้งตรงทันทีโดนกระแทกเข้าจุดเสียว

“อ้า ถึงกับตื่นเลยเหรอครับ”

เขาจับหน้าเข้ามาบดจูบ สอดลิ้นเข้าไปในปาก สะโพกที่ขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆ ไนน์ร้องครางเสียงกระเส่า มันปลุกเร้าอารมณ์ของอีกฝ่ายอย่างดี ส่งให้แรงกระแทกที่แรงและหนักขึ้นเรื่อยๆ

“พะ พี่ซันไม่ไหวแล้ว”

มือขยุ้มจิกเข้าไปที่ผ้าปูเตียงแทบจะฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ ทุกครั้งที่คงด้านบนส่งแรงกระแทกเข้า เสียงร้องครางระงมดังทั่วห้องแบบไม่อายใจ

“ครับ คนดีอยากได้อะไรครับ” คนขี้แกล้งหยุดการโยกสะโพกหลังจากส่งคำถามไป

“อื้ออออ”

“อยากได้อะไรครับ” เขาก้มลงไปกระซิบถามที่หู ค่อยๆ ให้ปากกดจูบไล่ตามแผ่นหลัง แต่เอวยังมีการโยกแบบเบา แบบเป็นการกระตุ้นให้อีกคน

“ยะ อยากได้พี่ซันครับ” ตอนนี้เขากดความต้องการไม่ไหว ปล่อยตัวปล่อยใจให้ตามแรงขับเคลื่อนของไฟราคะ

“ครับ”

เมื่อได้คำตอบที่ถูกใจเขาจัดการโยกสะโพกตามความต้องการของคนใต้ร่าง เสียงครางเริ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง เขาถอดแกนกายออก ก่อนจะจับคนร่างโปร่งเปลี่ยนท่าขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก คนน้องถึงจะไม่เคยทำแต่ก็พอจะเคยผ่านตามาก่อน เขายกสะโพกขึ้นจับแท่งของคนพี่ตั้งขึ้นและค่อยๆ กดสะโพกดูดกลืนจน เขาขยับอย่างเก้ๆ กังๆ ตามประสานคนไม่เคยผ่านงานนี่มาก่อน พอเขาเริ่มจับจังหวะได้ แรงโยกที่หนักหน่วงก็เร่งมา

“ไนน์ อ้า..ดีมากเลยครับ ตอดดี”

เสียงกัดกรามระบายความเสียว กดปากไปจูบที่แผ่นอก ลิ้นเลียเล็มที่หน้าอกช่วยเพิ่มความเสียวให้แก่คนที่กำลังโยกสะโพก มือหนาเอามากอบกำแกนกายอีกฝ่ายรูดรั้งให้อีกรอบ

“อะ อ้า ไม่ไหวแล้ว”

“พร้อมกันนะ”

คนด้านบนเด้งเอวสวนกลับสามสี่ที ก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนเต็มถุงยางอนามัยอีกรอบ ส่วนของด้านบนพุ่งออกมาเป็นน้ำสีออกใสและมีปริมาณน้อยกว่ารอบก่อนๆ เขาหมดแรงหายใจหอบก้มหน้าซุกไปที่แผ่นอก

“มะ ไม่ไหวแล้ว หมดแรงแล้ว” เสียงหอบแหบแทบจะไม่เหลือแรงให้ขยับตัว

“ลุกไปล้างตัวไหวไหมครับ”

“ไหว แต่ตอนนี้พอพักก่อนแป๊บนะ” เสียงคนน้องตอบเขาและยังไม่ขยับไปไหน ส่วนเขาใช้มือโอบกอดเอาไว้หลวม เอาหน้าซุกเข้าไปที่ซอกคอ สูดดมกลิ่นของอีกคนไปเรื่อยๆ ถึงตัวของอีกคนจะมีแต่เหงื่อเขาก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจแม้แต่อย่างใด ปล่อยให้นอนพักไปสักครู่ เขาได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ

“หลับไปแล้วเหรอ”

ซันค่อยๆ ขยับดันตัวอีกคนลงไปนอนบนเตียง ถอดแกนกายออก ดึงถุงยางอนามัยทิ้งลงถังขยะ ก่อนจะเดินยังห้องน้ำหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้คนที่หลับไปอย่างไม่รู้เรื่อง ต่อด้วยเข้าไปอาบน้ำชำระคราบเหงื่อไคล และมาเข้านอนกกกอดสิ่งที่ตอนนี้เขารู้สึกหวงแหนมาก

“อยากอยู่อย่างนี้ไปนานจังเลยครับ คนดีของพี่” จูบที่กลีบปากสีชมพู

Tbc…