Chapter2

THE NUMER NINE MY SUN

#IXMYSUN

เอี๊ยด เอี๊ยด…

เสียงล้อเครื่องบินลองจอดที่สนามบินนานาชาติเกาะสมุย ชายหนุ่มร่างโปร่งเลือกสถานที่แห่งนี้เป็นการพักร้อนในการทำงานครบปีกว่าๆ ในฐานะมนุษย์เงินเดือน

‘ถึงสักที สวัสดีเกาะสมุยยินดีต้อนรับสู่การพักร้อน’ ชายหนุ่มบ่นในใจ พลางถอดหูฟังออกและหยิบแว่นกันแดดมาสวมใส่ เขานั่งรอคนทุกคนทยอยลงไปเกือบหมด และเลือกเป็นคนสุดท้ายที่จะเดินลงจากเครื่อง ด้วยเป็นคนที่ไม่ชอบคนเยอะและความวุ่นวาย จึงพยายามหลีบเลี่ยงให้มากที่สุด

แต่ก่อนจะเดินทางเขาต้องเข้าไปรบรากับบรรดาพี่ๆ ที่ไม่ยอมอนุญาตให้ไปคนเดียว ปกติเขามักจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ หรือพี่ๆ ใครใดคนหนึ่งเสมอ จะกลับกลายเป็นข้อถกเถียงในวาระการประชุมอันยิ่งใหญ่ในบ้าน พอคิดถึงเรื่องนี้ ชายหนุ่มมักจะหัวเสีย แต่ในใจลึกเขารับรู้ว่าพวกพี่ๆ นะรักเขาขนาดไหน แต่รำคาญที่ชอบแสดงโอเวอร์และขิงแข่งซึ่งกันและกัน มันจึงอาจจะทำให้นิสัยขี้รำคาญติดตัวมาก็ได้

ณ.ห้องประชุมบ้านใหญ่ ก่อนวันเดินทาง 1 สัปดาห์

'ไนน์ จองที่พักไว้แล้วนะ ไม่ให้เจ๊ไปด้วยจริงๆ เหรอ เจ๊ห่วงเรานะ'

'ไนน์ ให้เฮียไปด้วยเถอะ เฮียไม่สบายจริงๆ '

'ไนน์ ขึ้นเครื่องกี่โมง ใครไปส่ง ถ้าจะให้ดี เดี๋ยวเฮียตามไปดีไหม เฮียว่างสำหรับไนน์เสมอ'

'ไนน์ เจ๊ว่าถ้าพวกเจ๊กับเฮียไปไม่ได้ให้เพื่อนเราไปด้วยสักคนก็ดีนะ ใครดีล่ะ วีดีไหม หนึ่งจะได้ไปด้วย เจโอ คิว เมเปิล จัสมินหรือใครในกลุ่มเราง่ะ เจ๊ไม่ไว้ใจใครนอกแต่เพื่อนในกลุ่มเรา'

ไนน์.... อีกสารพัดที่หาบรรดาเจ๊และเฮียที่พรรณนาบอกกับไนน์

“พอแล้ว ไปคนเดียวมันจะอะไรหนักหนา ไม่ต้องมีใครตามไปนะ” เสียงของน้องคนเล็กดังขัดขณะที่พี่ของเขาพยายามซักไซ้ เขาพยายามพ่นลมออกจมูกไล่ความรำคาญ

“ไม่เอา!!!” เสียงประสานดังขึ้นพร้อมกัน

“จะเอาไง บอกมา” 

“ก็ให้พวกพี่ไปด้วยไง หลายคนสนุกดี เน้อ” เสียง เน้อ ตามเป็นลูกคู่กันตามมา

...สนุกกับผีดิ...

“เอาแค่ คีนไปคนเดียวพอ จบนะไม่ต้องพูดอีกแล้ว แล้วไม่ต้องแอบตามไปด้วย รู้ทีหลังไม่คุยด้วย 1 เดือน” 

“1 เดือน ไนน์จะทำงั้นจริงเหรอ ไม่ดีเลยนะคะ ไม่น่ารักเลยแบบนี้” 

“คงต้องลองดูแล้วกัน ตามใจแล้วกันนะ” 

“...” 

“จบนะ ไปล่ะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานต่อ แล้วก็แยกย้ายกันได้แล้ว” 

ก่อนที่ชายหนุ่มจะกลับไปยังคอนโดที่เขาอาศัยอยู่ เข้าเดินอ้อมไปยังสวนแมกไม้ร่มรื่นและมีบ่อปลาคราฟขนาดใหญ่ตามความเชื่อ ไปหาชายสุดที่รักในชีวิตกำลังพักผ่อนอยู่ ปู่เขามักจะใช้วลาว่างมาให้อาหารปลาและนั่งชมนกไม้ไปเรื่อยๆ

ฟอด ฟอด จมูกกดไปยังแก้มชายสูงวัยที่นั่งหลับตาบนเก้าอี้

“ไนน์ทำปู่ตื่นหรือเปล่าครับ” หลังจากหอมแก้มเสร็จชายหนุ่มลงนั่งคุกเข่า ใช้แขนโอบกอดไปที่เอว และเอาหัวหนุนนอนบนตักชายสูงวัย 

“ไม่เลยลูก ปู่ไม่ได้หลับ เอนหลังเฉยๆ” มือที่หยาบกร้านที่ผ่านโลกมานับเป็นหลายสิบ ปี ลูบไปยังหัวทุยๆ ของหลายรัก “คุยกับพี่ๆ เชาเสร็จแล้วเหรอ ยอมไหมล่ะ” 

“ต้องยอมสิครับ ไนน์ขู่ว่าถ้าไม่ยอมงอน 1 เดือน ยอมแบบไม่พอใจกันทั้งหมด” 

“หึ หึ” เสียงหัวเราะของปู่ที่พลางนึกถึงหลานๆ ที่เหลือที่โดนน้องคนเล็กขัดใจ “เราเอาคีนไปด้วยใช่ไหม ปู่เป็นห่วงความปลอดภัยนะ” 

“ครับ เอาไปด้วย ถึงไม่เอาไปยังไงปู่ก็สั่งให้ตามไปอยู่ดี” เขาเงยหน้าและยู่ปากใส่คนที่เป็นปู่

“...” ปู่เขาส่ายหัวในความรู้ทันของหลานรัก

อย่าถามหาว่าหลานคนไหน เป็นหลานรักที่สุด คนตอบได้ว่าคือหลานคนที่นอนอยู่บนตักในตอนนี้ ชายแก่สูงวัย เป็นชายแก่ที่ถือว่าโชคดีที่มีการที่ลูกๆ หลานๆ ที่ไม่ชิงดีชิงเด่นและแก่งแย่งทรัพย์สมบัติ เขาสอนให้รักกันตลอด และถือว่าโชคดีอีกชั้นคือ หลานรักของเขาเป็นที่รักและตามใจที่สุดในตระกูลของปู่คนนี้เลยก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นลุงๆ ป้าๆ และที่สุดคือบรรดาพี่ๆ ของเจ้าตัวนี้เองที่ทั้งรักทั้งหวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่

“เหนื่อยไหมครับปู่ ปู่อยากให้ไนน์เข้ามาทำหรือยัง ปู่จะได้พัก” หลานรักซุกตัวลงนอนบนตักปู่เขาอีกครั้ง เพื่อที่ให้ปู่ได้ลูบหัว เขาชอบให้ปู่ลูบหัวเขาที่สุด

“ปู่ยังไม่แก่นะจะให้เลิกทำงานได้ไง เจ้าหลานคนนี้” ชายสูงวัยเขกมะเงกลงบนหัวหลานชาย

“ปู่ง่ะ ปู่ไปเที่ยวกับไนน์ไหม ไปพักผ่อนกันตามปะสานปู่หลาน” 

“ถ้าไปชวนพวกพี่ๆ เรา ป่านนี้คงน้ำตาไหลปลื้มปริ่มกันหมดแล้ว” 

“เดี๋ยวนี้หักใช้ศัพท์วัยรุ่นเหรอเนี่ย” หลานรักดันตัวขึ้นพร้อมทำหน้าแปลกใจ

“ก็คนยังไม่แก่ จะใช้ศัพท์วัยรุ่นมันแปลกตรงไหน ฮ่า ฮ่า ฮ่า” 

“คร้าบบบ ยอมแหละ” 

นั้นคือบทสนทนาทั้งหมดที่เขาจะได้ออกมาเที่ยวสมุยในครั้งนี้ เขามักจะยิ้มทุกครั้งที่นึกถึงบทสนทนามากมายเกี่ยวกับปู่

ชายหนุ่มเดินลากกระเป๋ามายังรถตู้ที่มารอรับไปยังรีสอร์ตที่จองไว้ พอว่ามีผู้โดยสายเกือบเต็มคันรถและ เขาน่าจะเป็นคนสุดท้ายที่มาถึง เลือกที่นั่งและเห็นพอดีมีที่ว่างตรงข้างหญิงสาว

“ตอนนี้คนครบแล้วนะครับ ผมขอเดินทางไปยัง xxx นะครับ” คนขับรถบอกทั้งภาษาไทยและอังกฤษเพื่อแจ้งในนักท่องเที่ยวต่างชาติทราบ

“สวัสดีค่ะ มาเที่ยวคนเดียวเหรอคะ” หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกล่าวทักทาย และยังส่งยิ้มหวานๆ มายังเขาด้วย

“ครับ?” เขาตอบและพยักหน้ารับด้วย

“โชคดีจังเลยนะคะ พักที่เดียวกันด้วย สนใจมาจอยทริปด้วยกันไหมคะ” ยิ้มที่หวานหยดย้อยกับสายตาที่ยั่วยวน

“ขอบคุณครับ”

“แลกไลน์กันไว้ไหมคะ เผื่อสนใจจะได้ทักมาได้นะคะ คุณ..”

“...” 

“พอดีลืมแนะนำตัวค่ะ เราลูกตาล แล้วนี่ก็ชะเอม และเมย์ค่ะ เรามาเที่ยวกันตามประสาสาว โสด ค่ะ” สองหญิงสาวที่นั่งแยกอยู่ด้านหลังส่งยิ้มมาและพยักหน้าให้ และคุณเธอพยายามเน้นคำว่าโสดให้แก่ชายหนุ่มฟัง

“ผมไนน์ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เขาตอบและส่งยิ้มบางๆ ให้แก่เพื่อนร่วมทาง ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมสเสจที่แจ้งเตือนแบบกระหน่ำ แต่หญิงสาวนั้นเข้าใจว่าชายหนุ่มยินดีแลกไลน์กับเธอ ดังนั้นเธอจึงเอาโทรศัพท์ออกมารอ แต่จนแล้วจนเล่า เธออดทนรอไม่ไหวจึงเอ่ยบอกถาม

“คุณไนน์ค่ะ ไม่แลกไลน์ไว้ติดต่อกันหรือเอาไว้ให้ลูกตาลทักชวนไปเที่ยวละคะ” หญิงสาวยังไม่ละความพยายามที่จะชวนสานสัมพันธ์

“ไม่เป็นไร ยังไงก็พักที่เดียวกันอยู่แล้ว คงจะได้เจอกันแหละครับ” เขาเลือกปฏิเสธหญิงสาวที่เข้าหาอย่างนุ่มนวล และไม่สนใจที่จะต่อบทสนทนาที่เหลือต่อโดยการหยิบหูฟังมาสวมแทน ไนน์เป็นชายหนุ่มประเภทถ้าสนใจใครเข้าจะสานต่อเองไม่ชอบให้ใครมาเชื้อเชิญ ยิ่งมาตาตอแยเข้ายิ่งหลีกหนี

หลังจากเช็กอินที่รีบเซฟชันเรียบร้อย ชายหนุ่มรีบเดินไปยังห้องพัก เพราะกลัวว่าหญิงสาวนั้นจะไม่ยอมเลิกตอแย ทั้งๆ ที่พูดไปขนาดนั้นแล้ว แต่คุณเธอยังพยายามส่งสายตายั่วยวนมาให้ตลอด เขาส่งยิ้มให้เพียงเล็กน้อยก่อนจะตรงดิ่งมายังห้องพัก และโชคดีที่ห้องพักและหญิงสาวอยู่คนละฝั่ง

ไนน์เป็นชายหนุ่มที่รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว หน้าตาออกไปทางเชื้อสายจีนนิดหน่อยเพราะแม่เขาเป็นลูกครึ่งจีน-ไทย จะบอกว่าหล่อขาวตี๋นั้นไม่ใช่ เพราะเขานั้นตาโตแต่ถ้าได้ยิ้มตาจะหยี่ลงทันที จึงมักมีคนบอกว่าเขาเสมอว่าเป็นรอยยิ้มที่สะกดใจใครต่อใครได้ชะงัด แต่ส่วนใหญ่รอยยิ้มนี้มักจะปรากฏแก่คนที่อยู่รอบๆ ตัวเท่านั้น ส่วนคนอื่นแทบจะไม่เคยได้สัมผัส

ชายหนุ่มเข้ามายังห้องพักส่วนตัว กำลังจัดเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวภายในห้องพัก ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเข้าหยิบมาดู ตอนแรกคิดว่าคงเป็นหนึ่งในบรรดาพี่ๆ แต่พอเห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทจึงกดรับสาย

RRRR สายเรียกเข้า Q

“ว่าไงครับท่านประธาน ว่างเหรอครับถึงโทรหาผมได้” เขาตอบรับสายด้วยน้ำเสียงติดยียวน

(ใครมันจะว่างเหมือนมึง นี่หนีไปเที่ยวไม่ชวนใครไปเลย แล้วพวกพี่มึงปล่อยไปได้ไงว่ะ)

“ไม่ปล่อยหรอก แต่กูบอกว่าเอาคีนมาคนเดียวก็พอ และกูสั่งว่าถ้าใครตามมากูไม่คุยด้วย”

(แล้วพวกพี่มึงก็ฟัง แปลกว่ะ) 

“ช่างเถอะ แล้วมึงโทรมามีอะไรวะ อย่าบอกนะว่าคิดถึงกู”

(กูเนี่ยนะ? คิดถึงมึง? กูแค่จะโทรมาถามว่ามึงโอเคกับเรื่องที่มีคนปล่อยข่าวว่ามึงมีเป็นเด็กเลี้ยงหลายๆ บ้านแล้วหรือยังว่ะ รวมถึงเป็นเด็กพี่มึงด้วย)

“กูโอเค กูเคยสนใจเรื่องนี้ไร้สาระแบบนี้ด้วยเหรอ”

(เออ มึงก็นิสัยแบบนี้ แต่วันที่ไอ้วีไปหามึงเนี่ย แม่งพูดกันแรงนะโว้ย แล้วเมื่อไหร่จึงจะเลิกเล่นสักทีว่ะ กลับมาทำงานให้ที่บ้านได้แล้ว)

“อีกสักพักแหละ”

(มึงไม่ให้ปู่มึงเปิดโรงงานให้เลยล่ะ จะได้ไม่ต้องเป็นลูกจ้าง ไม่ต้องทนด้วยมึง) 

“นี่จะโทรมาบ่นกูทำไง พ่อกูก็ไม่ใช่”

(อ้าว!! ไอ้เหี้ยนิ พวกกูอุตส่าห์เป็นห่วงมึง)

...เดี๋ยว!! อย่าบอกนะว่าไอ้สัดวี บอกทุกคน...

“เออ”

(แล้ว…)

“แล้ว? คืออะไร?” เขาขมวดคิ้วถามด้วยความงุนงง

(มึงจะจัดการยังไง)

“แค่ช่างมัน ก็ไม่สนใจน่าจะจบแล้วมั่ง”

(แล้วนี่หนีมาพักร้อน เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่าว่ะ)

“มึงมันจะเสือกเกินไปแล้วนะ สัด คนที่ทำงานร่วมกับกูไม่มีปัญหาพอแล้ว จบ”

(ตามใจมึงละกัน เที่ยวให้สนุกนะโว้ย วิศวกรไนน์)

“เออ”

หลังจากคุยกับศิวะหรือคิว หนึ่งในเพื่อนสนิทตั้งแต่มหา’ลัย หลังจากเรียนจบพวกเพื่อนทั้งหมดก็กลับไปสานต่อกิจการของครอบครัว ยกเว้นเขาเพียงคนเดียวที่มาทำงานในสิ่งที่ตัวเองเรียนจบมา นั้นคือวิศกรเครื่องยนต์ประจำโรงงานผลิตรถยนต์รายใหญ่แหล่งเอเชีย ลืมไปยังมีเพื่อนอีกคนที่ไม่ได้ทำงานของครอบครัวแต่ผันตัวมาเป็นพี่สะใภ้ของเขาเองและเข้าไปช่วยทำธุรกิจของพี่ชายคนโตของเขาเกี่ยวกับการส่งออกดอกไม้ภายในประเทศ แต่ส่วนใหญ่จะเน้นส่งออกมากว่า

RRRR สายเรียกเข้า VEE

“สวัสดีครับพี่สะใภ้”

(สะใภ้บ้านมึงสิ พูดมาได้)

...มึงเขินดูออกน่าไอ้วี...

“เออ สะใภ้บ้านกู ผัวมึงก็พี่กูไหม เดี๋ยวก่อนกูมีเรื่องจะถามมึง มึงเล่าเรื่องที่ได้ยินตอนที่ไปบริษัทกูให้ใครฟังนอกจากพวกเราไหม”

(มะ ไม่มึง เรื่องนั้นกูหลุดปากเล่าให้พวกมันฟัง กูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะมึง แต่กูแม่งทนไม่ไหว อยากจะกระชากหัวคนพูดมาต่อย ถ้าบังเอิญว่าเป็นผู้หญิงว่ะ แม่งเอยยยย)

“ดีแล้ว อย่าให้ผัวมึงรู้แล้วกัน เรื่องนั้นก็ช่างแม่งซะ”

(ช่างแม่งอีกแล้วนะมึง มึงก็เป็นอย่างงี้ตลอดเลย)

“อย่างงี้แล้วยังไงค่ะน้องวี แล้วที่โทรมาเนี่ย หนึ่งให้โทรมาถามเหรอ”

(ใช่ๆ ใช้ให้กูโทรตั้งแต่เช้าแล้ว กูบอกว่าเครื่องลงตอนบ่ายไม่เคยฟังเลย ไล่ให้โทรอยู่ได้)

“แล้วนี่หนึ่งไปไหนล่ะ”

(เข้าไปดูดอกไม้ในโรงเพาะแหละ เห็นว่ามีลูกค้าทางยุโรปเร่งว่าอยากได้กล้วยไม้ เลยแวะไปดูว่าพอจะส่งให้ลูกค้าได้หรือยัง)

“ดี เพื่อนกูไม่ต้องทำงานให้ผัวหาเลี้ยงสบายจะตาย ใครจะเหมือนกู ชีวิตมนุษย์เงินเดือนจนๆ”

(มึงบ่นคือ? จะลาออก?)

...ทำไมใครชอบให้ลาออกกันจังเลยวุ้ยยย..

“ไม่ดิ ไม่ออก ขอสนุกต่ออีกนิด แค่นี้แหละเมลน่าจะเข้า ไปทำงานก่อนนะมึง”

(เออ ไปเที่ยวยังทำงานอีกเหรอ คนเราทำงานบริหารในคราบลูกจ้าง ก็มีมึงคนเดียวนี่แหละ เที่ยวให้สนุกนะมึง แล้วก็อย่าหิ้วมาแบบเมาล่ะ ตกลงก่อนให้รู้เรื่องแค่วันไนท์นะมึง อย่าหาเรื่องใส่ตัวอีกนะ กูไม่อยากปวดหัวอีก)

“เออ บายจ้า น้องวีของพี่ไนน์ บ่นเป็นแม่เลยนะคะ”

เปิดไอแพดเข้าไปดูเมลงานที่ทางฝ่ายเลขาส่วนตัวของเขา ซึ่งตอนนี้ยังทำงานเป็นผู้ช่วยของเลขาประจำตัวปู่เขาอยู่ ซึ่งงานที่ผ่านทางชายหนุ่มคืองานบริหารทั้งหมด ปู่ให้เขาเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างเพียงแต่จะไม่ได้เป็นคนลงลายเซ็นอนุมัติเท่านั้นแต่ถ้าเป็นงานที่เร่งด่วนปู่จะเป็นคนจัดการงานนั้นเอง เขาเริ่มเข้ามาทำงานในส่วนนี้ตั้งแต่อยู่มหา’ลัยปีหนึ่ง ยอมรับว่าแรกๆ เขาก็ไม่ชอบงานนี้เท่าไหร่ แต่ด้วยมันคือธุรกิจของครอบครัวและยังไงมันก็ต้องตกเป็นของเขาในสักวัน เขาจึงพยายามทำให้มันสุดความสามารถ

เมื่อเข้าสู่โหมดทำงานชายหนุ่มมักจะลืมเวลา หลังจากอ่านเมลฉบับสุดท้ายและส่งเมลตอบกลับไปเรื่องงาน เขาก็พอว่าตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่ม และแพลนในการเที่ยววันนี้ไปผ่อนคลายสมอง

ก๊อก ก๊อก

“คุณไนน์ครับ วันนี้จะออกไหนไหมครับ ผมจะได้เตรียมรถ”

“อืม คงไปหาอะไรดื่มนิดหน่อย อีกครึ่งชั่วโมงค่อยออกไป”

จบบทสนทนากับบอดี้การ์ดประจำตัว คีนออกเดินทางมาก่อนนายหนึ่งวันเพราะต้องมาดูแลและตรวจสอบความปลอดภัย ตระเวนตรวจรอบๆ ที่พัก รวมถึงทริปพักผ่อนที่จะเกิดขึ้นภายในเกาะ

หลังจากออกเดินทางด้วยรถยนต์ที่เช่ามา ไนน์และคีนมาถึงยังผับดังบนเกาะแห่งนี้ บรรดานักท่องเที่ยวไม่ว่าไทยและต่างชาตินิยมมาเที่ยวที่นี่อย่างมาก ผับแห่งนี้ตกแต่งอย่างหรูหราและสิ่งที่ตามมาคือราคาเครื่องดื่มที่แพงไปตามสถานที่และช่วยคัดกรองคนที่เข้ามาว่าอยู่ในระดับเดียวกันด้วย

“ถึงแล้วครับคุณไนน์ ผับนี้อยู่ในทางคุณทาซอทกับยอซอทมีหุ้นอยู่ 20 เปอร์เซ็นต์ครับ มีความปลอดภัยเป็นอย่างดีครับ”

“งั้นนายไปพักผ่อนได้แล้ว ไม่ต้องมาดูแล”

“แต่..” สีหน้าของบอดี้การ์ดค่อนข้างกังวลที่จะปล่อยให้เจ้านายเข้าไปสถานที่นี้คนเดียว

“ตามใจ ก็ดีเหมือนกันจะดี จะได้มีคนหามกลับ” มือบางๆ ตบที่บ่าของคีนเบาๆ แล้วเดินมุ่งไปยังผับดังกล่าว

เสียงบีทดังหนักๆ เข้ากระแทกตามโสตประสาทหู แสงไฟที่ค่อนข้างสลัว ร่างโปร่งมุ่งตรงไปยังบาร์เครื่องดื่มทันที เขาเลือกที่จะมองหรือส่งสายตาให้ใครตอนที่เดินเข้าไป ด้วยรูปร่างหน้าตาที่เป็นแรร์ไอเทม การที่มาสถานที่แบบนี้มักจึงกลายเป็นที่หมายตาไม่ว่าจะเป็นสาวๆ หรือหนุ่มๆ ที่พยายามให้วิธีต่างๆ เข้าหาเขามาโดยตลอด

ตั้งแต่ที่เดินเข้ามาจวบจนมานั่งยังบาร์ ชายหนุ่มตกอยู่ในสายตาของอีกคนที่อยู่บนโซนวีไอพีตลอด ซันหรืออาคิรา อัศวธาดานนท์ ชายหนุ่มหน้าตาดี ดีกรีเด็กนอก ปริญญาโทด้านบริหาร ที่ใช้ชีวิตเที่ยวเล่นมาตลอดจนโดนคำสั่งจากบิดาให้เข้ามาบริหารธุรกิจในตำแหน่งรองประธานฝ่ายบริหาร แต่ด้วยที่เพิ่งกลับมาเขาจึงอ้างของเวลาปรับโซนเวลาการใช้ชีวิตด้วยการมาพักผ่อนยังที่เกาะแห่งนี้

ไม่รีรอชายหนุ่มจึงก้าวลงจากชั้นสองไปยังที่นั่งด้านข้างร่างโปร่ง และสั่งเครื่องดื่ม จิบไปพลางลอบมองสังเกตคนด้านข้าง จนในที่สุดคนที่นั่งอยู่ก่อนก็หันไปสบตาพร้อมยกยิ้มที่มุมปากตอบกลับ หว่างเสน่ห์เล็กน้อย เขาจึงไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือ

“สวัสดีครับ”

“ครับ”

“ขอโทษนะครับ หน้าของผมพอที่คุ้นๆ กับคุณบ้างไหมครับ” ชายหนุ่มร่างสูงถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ห๊ะ!!!” เมื่อได้ฟังเช่นนั้น เขาถึงขั้นขมวดคิ้ว งุนงงในคำถาม

“...” ซันไม่ตอบอะไร ยกแก้วเหล้ามาจิบ ส่งสายตาที่ชวนให้หลงใหลมาให้คนตรงด้านข้าง

“นี่คือการเข้ามาจีบแบบใหม่สินะ” ยกแก้วเหล้ามาดื่มระหว่างที่พูดคุย

“เปล่าครับ ผมไม่ได้มาจีบ แต่ผมจะมาเอาคุณไปทำเมีย” คนฟังถึงกับคิ้วกระตุก

“!!!!”

“ตกลงไหมครับ ผมยอมยกสมบัติที่มีให้หมดเลย รวมทั้งหุ้นบริษัทด้วยนะ”

“ไม่ต้องการ” พูดแบบเซ็งๆ พร้อมกับถอนหายใจแล้วหันไปจิบเหล้า โดยไม่สนใจอีกฝ่าย

“ผมรวยนะครับ นามสกุลผมใครๆ ก็รู้จัก” ชายหนุ่มยังพยายามพูดให้อีกฝ่ายสนใจ แต่นั้นก็ไร้ความหมายเมื่อมาเจอกับชายหนุ่มอย่างไนน์ …กูเนี่ยไม่อยากรู้จักนามสกุลมึง...

“...” คนฟังนั่งนิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ผมต้องทำยังไงให้คุณสนใจล่ะ หื้อออ” เอียงคอและโน้มตัวเกือบจะแนบไปกับเคาน์เตอร์บาร์เพื่อให้ได้มองหน้าอีกคนอย่างเต็มตา

เสียงดัง ตึก ตึก และหัวใจที่เต้นรัวเมื่อประสานสายตาเข้ากับด้วยกัน ชายหนุ่มต้องยืดตัวตรงขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่เห่อร้อน นับว่าเป็นโชคดีที่ในผับที่มีแสงไฟสลัว ไม่งั้นคงมีคนสังเกตเห็นแน่นอน

…เชี่ย!! ใจต้องเต้นแรงด้วย แต่สายตาแม่ง...

...เวลาเขินน่ารักเป็นบ้าชะมัด...

“คนอย่างผมเป็นผัวมาตลอด เรื่องอะไรจะยอมเป็นเมียคุณ”

“ป่ะ ไปกันเลย ผมพร้อมเป็นของคุณแล้ว” ไม่พูดเพียงอย่างเดียวดึงตัวอีกคนลุกขึ้นมาด้วย ส่วนชายหนุ่มที่กำลังโดนดึงมือ เสมองไปยังอีกฝ่ายด้วยสีหน้าและขยับปากบอกว่า “ปล่อย” ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีท่าทีจะปล่อยมือแม้แต่อย่างใด เดือดร้อนคุณบอดี้การ์ดส่วนตัว ต้องเสนอตัวเข้ามาห้ามขวาง

“ปล่อยมือเจ้านายผมด้วยครับ ถ้าไม่อยากมีเรื่อง” คีนบอกด้วยสีหน้าดุดัง พร้อมที่จะปกป้องนายอย่างที่สุด

“...” :ซันยอมปล่อยมือออก พร้อมยกมือทำท่ายอมแพ้ และยังยกยิ้มที่ยียวนตอบกลับคนที่เข้ามาขวาง

“วันนี้ผมมาดื่มผ่อนคลาย แต่ถ้าคุณจะมาก่อกวน อย่ามายุ่งกับผม” ไนน์พูดเพื่อตัดปัญหา เพราะตอนนี้บอดี้การ์ดและอีกคนพร้อมจะฟัดกันทุกเมื่อที่เข้ามารบกวนเจ้านายเขา

“คุณดื่มเก่งไหม มาแข่งกับผมไหมครับ”

“ได้ถ้ามันทำให้คุณเลิกวุ่นวายกับผม” น้ำเสียงที่ชวนหงุดหงิด เพราะเริ่มรำคาญเต็มแก่แล้ว

“ถ้าคุณชนะผมยอมเป็นเมียคุณเลย แต่ถ้าผมแพ้คุณต้องยอมเป็นเมียผมแทนนะ”

“ได้ ดีล” / “ดีล” และทั้งสองก็จับมือทำข้อตกลงกัน

“คีน ออกไปป่ะ ไปนั่งเก้าอี้อีกตัวใกล้ก็ได้ อย่ามีเรื่อง” หลังจากฟังคำสั่งจากนาย คีนปลีกตัวไปหาที่นั่งใกล้ๆ ซันยังยักคิ้วให้เสมือนว่าตัวเองคือผู้ชนะ

คนรับคำท้าจัดการสั่งเครื่องดื่ม ที่ประกอบด้วย วอดก้า 10 ช็อต ตากีล่า 10 ช็อต ตามด้วยเหล้าอีก 2 ขวด จัดเรียงกันตามลำดับ เมื่อคนที่อยู่ข้างๆ เริ่มสนใจจึงเข้ามาร่วมเชียร์และหลายๆ คนจะเข้ามาถ่ายคลิป เนื่องจากมีหนุ่มหล่อทั้งสองคนจะดวนเหล้ากัน แต่ก็โดนคีนเข้าไปห้ามไว้ทันที และยกมือเรียกการ์ดของทางร้านมาช่วยกันไว้ด้วย ระหว่างที่ทั้งสองกันดวนเหล้าช็อตต่อช็อต มีเสียงเชียร์ดังอย่างสนุกสนาน หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว และเสียงเฮดังลั่น เมื่อฝ่ายที่พวกเขาเชียร์ดื่มหมดแก้ว จนมาถึงเหล้าขวดสุดท้ายทั้งสอง ร่างโปร่งดื่มจนหมดขวดก่อน เสียงเฮจากฝ่ายที่เชียร์ดัง ตามมาด้วยร่างสูงที่นอนฟุบลงกับบาร์

“เราได้ผู้ชนะแล้ว เฮๆๆๆ” เสียงเชียร์ดังกระหึ่มที่ได้ผู้ชนะ

หลังสงครามการดวนเหล้าได้จบลง ผู้คนที่ห้อมล้อมอยู่ก็สลายตัวไป ร่างโปร่งมีอาการมึนอยู่เล็กน้อย ปกติเขาจัดเป็นนักดื่มตัวยงอยู่เหมือนกัน แบบว่าตามสไตล์เด็กวิศวะนั่นแหละ แต่ถ้าจะให้ดื่มแข่งกันดื่มแบบเอาเป็นเอาตายแบบนี้ เขาต้องรู้สึกมึนเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ไม่เมาก็บ้าแหละกินซะขนาดนี้

“คุณไนน์ครับ ไหวไหม”

“ไหวๆ” สะบัดหัวไล่ความมึนเมา โบกมือบอกว่าไม่เป็นไร

“เฮ้ย!! มึงลุกมารับผิดชอบคำพูดของมึงด้วย” ผู้ชนะเอามือไปพลักหัวคนที่กำลังหลับอยู่บนบาร์ “แม่งเอ๋ย!!”

“คีน กลับ”

“ครับ คุณไนน์”

“เอามันไปด้วย แบกมันไป เดี๋ยวเดินตามไปเอง” คีนเดินไปแบกคนที่หลับอยู่โดยมีการ์ดของผับช่วยพยุงไว้บนหลัง

ถ้าหากว่าคนสลบที่ดูตัวใหญ่แล้ว แต่ยังคงสู้ความสูงใหญ่ของคีนไม่ได้ ด้วยความที่เป็นลูกครึ่งไทย-ตะวันตก เพราะทางแม่คีนเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของเขาคือชาติไหนเหมือนกัน คีนเป็นหลานของคนใช้ในบ้านด้วยความสงสาร ปู่ของเขาจึงรับอุปถัมภ์และมอบหมายให้มาเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวหลานคนเล็ก ตั้งแต่อายุเพียง 15ปี ด้วยอายุที่ห่างกันเพียงหนึ่งปีคีนจึงค่อนข้างสนิทกับเจ้านายของเขาค่อนข้างเยอะ และทางไนน์เองก็มองคีนเหมือนน้อยชายคนหนึ่ง แต่ส่วนตัวคีนเองกล้าเอาตัวเองอยู่ในสถานะนั้น เจ้านายเขาเมื่อก่อนเป็นเด็กที่ร่าเริงและขี้แกล้ง แต่จะติดมีนิสัยขี้รำคาญก็ต่อเมื่อพี่ๆ มาเล่นด้วย พวกพี่ของเจ้านายแข่งกันเป็นที่หนึ่งในทุกๆ เรื่องของเจ้านายเขา และจนถึงปัจจุบันก็คงยังเป็นอยู่อย่างนั้น จะให้ว่าคงหนักกว่าก่อนเยอะ

“คีน เอาโยนไว้บนเตียงเลย”

“แต่..ไอ้นี่มันไม่น่าไว้ใจนะครับ แล้วจะเอามาไว้ในที่พักเดียวกับคุณไนน์ไม่ได้นะครับ”

“มึงนี่ ทำยังกะว่ากูไม่เคยหิ้วใครมานอน” เขาตอบด้วยที่สีหน้ารำคาญเต็มแก่ เขาทั้งง่วงและทั้งเมา

“แต่มันพยายามเข้าหาคุณไนน์นะครับ ผมไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรกันแน่”

“เออ มึงนี่ กูจัดการได้ มึงคิดว่าแค่นี้กูจะจัดการไม่ได้หรือไง ถ้ากูกระจอกขนาดนั้น กูคงให้มึงมานอนเฝ้าทุกครั้งที่กูเอาละมั่ง”

“...”

“ไปได้แล้วป่ะ กูจะอาบน้ำ”

“ครับ มีอะไรโทรหาผมเลยนะครับ” คีนละล้าละลัง มองดูคนที่หลับและมองไปยังรอบๆ ห้องเพื่อดูความเรียบร้อย

“เออ มึงเป็นบอดี้การ์ดสั่ง อย่างกะเป็นเจ้านายกูเลย มึงไม่ได้แอบรับคำสั่งใครให้คอยเฝ้ากูนะ” นายของเขาชี้หน้าถามอย่างสงสัย “พวกแปดคนนั้นหรือเปล่า อย่าให้กูรู้นะ” หรี่ตาจ้องมองไปยังลูกน้อง

“ไม่มีครับ ผมไม่กล้าทำแน่นอนครับ” คีนรีบตอบกลับสวนทันทีด้วยความหนักแน่น

แน่นอนเขาไม่กล้าทำขืนทำ คุณไนน์มารู้ที่หลัง คงจบด้วยกลายเป็นคู่ซ้อมบนเวทีและชีวิตคงอ่วมอรทัยอย่างมาก และถ้ารับคำสั่งของใครคนนั้นคงจะมีแต่เจ้าสัว นายใหญ่ประจำบ้านที่บอกว่าให้คอยดูแลความปลอดภัยและตามใจไปก่อน ถ้าอะไรที่ไม่ที่แน่ใจค่อยโทรมาหาโดยตรง

“ดี เอ่อ..คีน”

“ครับ”

“หลังจากนี้แกไปพักและเที่ยวเล่นตามสบาย ไม่ต้องมาเฝ้า ไม่สิ ไม่ต้องมาให้เห็นหัวเลยจะดีกว่า เจอกันอีกที ที่สนามบินก่อนกลับเลย”

“ผมขอปฏิเสธครับ”

“คีน กูอยากใช้ชีวิตแบบคนธรรมดามั่ง มึงเข้าใจกูไหม นี่กูต้องคุยกับมึงอีกนานไหม มึงนอนห้องกูเลยไหม สัด!”

“แต่หน้าที่ต้องคอยดูแลความปลอดภัยคุณไนน์นะครับ” คีนยังคงยืนยันคำเดิน

“มึง!!! งั้นกูขอสั่ง ยืนยันคำสั่งเดิม” เขาออกคำสั่งคีน พร้อมกับเดินไปเปิดประตูให้ลูกน้องเดินออกไปจากห้อง คีนเดินออกไปหน้าเหมือนหมาหงอยๆ

ร่างโปร่งเข้าไปอาบน้ำ เสียงน้ำที่กระทบพื้นห้องน้ำ ทำให้คนที่หลับลุกขึ้นมานั่งตัวตรงบนเตียง ที่จริงแล้วเขาไม่ได้เมามากนัก เพียงแกล้งหลับไป เขายกยิ้มอยู่คนเดียว

...ยังใจดีกับพี่เสมอ ถ้าเกิดพี่ไม่หวังดี เราจะเป็นยังไงน้า เอาเป็นว่าพี่แค่คิดไม่ซื่อเท่านั้นเอง...

“ฟื้นแล้วเหรอคุณ?” ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย จู่ ๆ คนสลบเมื่อกี้ทำไม ตื่นมานั่งได้

“ครับ พอดีผมเป็นคนหายเมาง่าย” ชายหนุ่มตอบแบบหน้าตาเฉย สายตาปะทะเขาร่างของอีกคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จที่พักผ้ามาแค่เอว ส่วนด้านบนเปลือยเปล่า

“อืม” เขาพยักหน้าตอบรับพลางเอาผ้าเช็ดหัวไม่ได้สนใจสายตาอีกคนที่ลอบมองเขาอย่างจะกลืนกิน

“เรายังสานต่อเรื่องที่คุยกันไว้ได้นะ”

“เรื่อง?”

“เมียไง”

“ผมชนะดวนเหล้าแล้ว ตามนั้นแหละ เคไหม”

“วัดไหมดีกว่า มันอยู่ที่แรง ว่าใครจะกดใครลงกันแน่” ซันยักคิ้วใส่ ส่วนอีกคนนั้นคิ้วกระตุก

“ได้ งั้นมาวัดกัน คุณไปอาบน้ำดิ แล้วค่อยมาวัดกัน” ไนน์ก็มั่นใจในระดับหนึ่งว่าเขากดอีกคนลงแน่

ซันเดินไปหยิบชุดอาบน้ำเดินตรงไปยังห้องน้ำ ผ่านไปประมาณ10นาที เขาก็ออกจากห้องน้ำ เขาแทบจะวิ่งผ่านน้ำด้วยซ้ำหากไม่เกรงว่า คนที่รออยู่จะต้องกอด จูบเขา จึงจำเป็นต้องทำความสะอาดร่างกาย เขาเดินตรงไปนั่งข้างๆ อีกคนบนเตียง สูดกลิ่นสบู่อ่อนที่โชยมาจากอีกคน อย่างที่หลายๆ คนมักจะพูดเสมอว่าเวลาสบู่กลิ่นเดียวกันแต่ถ้ามันอยู่บนตัวคนที่เราชอบมักจะหอมมากกว่าปกติอยู่แล้ว

“ผมว่าเรามาทำข้อตกลงกันก่อนจะเริ่มนะ”

“ว่า?”

“เซ็กซ์นี้ไม่ใช่การข่มขืนนะ เป็นการสมยอมด้วยกันทั้งคู่”

“อืม”

“เมื่อใครชนะ จะต้องมอบความสุขให้อีกฝ่าย ไม่ทำรุนแรงให้อีกฝ่ายเจ็บตัวหรือทรมาน”

“อืม อีกนานไหมว่าจะเริ่ม เดี๋ยวจะหมดอารมณ์ก่อน”

ทันทีที่จบประโยค ซันเข้าประกบปากจูบคนที่กำลังบ่นทันที ความวาบหวามที่ก่อเกิด เอียงใบหน้าปรับมุมให้เข้าจูบแลกลิ้น ต่างฝ่ายพลักกันรุกและรับซึ่งกันและกัน ลิ้นตวัดพันกันไปมา เสียง จ๊วบ จ๊าบ ดังอย่างไม่เกรงใจใคร น้ำสีใสที่เลอะจากการแลกลิ้น ต่างพาช่วยกันเลียเล็มซึ่งกันและกัน ร่างโปร่งพลักตัวที่ตัวโตกว่าให้นอนราบไปกับเตียง ขึ้นคร่อมบนตัว มือแหวกสาบเสื้อคลุมอาบน้ำลูบไล้ไปยังหน้าออกที่มีแต่กล้ามเนื้อเป็นมัด

ร่างสูงพลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบน ป้อนจูบลากลิ้นลงมาที่ซอกคอ ขบเม้มจนเกิดรอยสีกุหลาบ ส่วนที่อยู่ข้างล่างก็ไม่ยอมน้อยหน้า พลิกตัวขึ้นมาคุมเกมบ้างและลืมฝากรอยแดงไว้ให้อีกคนเป็นการเอาคืนบ้าง ลงลิ้นเลียไปยังติ่งไตและยกยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย สอดขาเอาไประหว่างกลางของอีกฝ่าย บดแกนกลางถูไถกับของอีกฝ่าย เสื้อคลุมของอีกคนหลุดออกส่วนผ้าที่พันเอวมาโดนกระตุกหลุดไปตามกันเหลือแต่ร่างที่เปลือยเปล่าทั้งคู่ มือของซันปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลัง ค่อยๆ ลากนิ้วกรีดกรายไปตามร่างกาย กดจะกดเข้าไปที่รอยจีบทางด้านหลังของคนร่างโปร่งอย่างไนน์

“อ่ะ!!!” ไนน์ร้องเสียงหลงเมื่อนิ้วสอดเข้าไปจนมิดนิ้ว เขาแทบจะดิ้นพวดทันทีหากไม่โดนขาของอีกคนล็อกไว้ทั้งสองข้าง นิ้วเสียบอยู่ถูกชักเข้าชักออกอย่างช้าๆ “อ๊ะ” เสียงหลุดครางออกมาจากบนอยู่ด้านบน เมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายผ่อนคลายลง นิ้วที่สองตามเข้าไป งอนิ้วและหมุนควงหาจุดกระสัน “อ๊ะ! อ้า...” ซันยกยิ้มทันทีหาจุดเจอ เขารีบใช้นิ้วยกย้ำตรงจุดนั้น

ไนน์รับรู้ถึงความเสียวซ่านที่เพิ่งเคยได้สัมผัส ตอนนี้สติเข้าเริ่มไหลไปตามการชักจูงของอีกฝ่าย มือหนาผละการการขยี้ตุ่มไตเอากอบกุมที่แกนกลางที่ตอนนี้ขยายพองโต การชักรูดขึ้นลงตามจังหวะช้าเร็วสลับกัน สมองเขาเริ่มขาวโพลงเมื่อถูกรุกจากทั้งด้านหน้าและด้านหลัง นิ้วที่สามถูกเพิ่มเข้ามาตอนไหนเขาไม่รับ สิ่งที่รับรู้อย่างเดียวคือความเสียว  “อ่ะ อ้า....” ร่างโปร่งกระตุก ปลายเท้าจิกแกร็ง พร้อมกับปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเลอะหน้าท้องของอีกฝ่าย

คนด้านล่างพลิกตัวของคนที่คร่อมร่างอยู่ให้นอนราบไปกับเตียงพร้อมๆ กับถอนนิ้วออกจากรอยจีบทางด้านหลัง คนที่เพิ่งปลดปล่อยยังหอบจากการปลดปล่อยไปเมื่อสักครู่ ปาดเอาน้ำสีขาวขุ่นไปป้ายยังช่องด้านหลัง เขาคลุกเข่าตรงกลาง จับเขาอีกคนให้อ้ากว้างขึ้นเพื่อให้พร้อมต่อการสอดใส่ คนบนตัวจับส่วนหัวถูไถแล้วค่อยๆ กดเข้าไป

“อ่ะ เจ็บ!!!” สิ่งที่เข้าไปเพียงเล็กน้อย เรียกสติขึ้นมาทันทีพร้อมกับใบหน้าที่เย้เก

“ชู่.... อดทนหน่อยนะคนดี” เสียงกระซิบเข้าไปที่ข้างหู

“อื่อ!!!” เสียงร้องเล็ดลอดออกมาจากการกัดปาก น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“กัดผม กัดที่บ่าผม ระบายความเจ็บที่ผม” คนด้านบนให้นิ้วโป้งปาดน้ำตา และดันหัวมาซบไว้ที่บ่า

เอวของร่างสูงค่อยๆ ขยับดันเข้าไป พร้อมกับคมเขี้ยวที่กดลงมาที่บ่าของเขา เขารับรู้ว่าคนใต้ร่างคนเจ็บมากจากแรงที่กัดลงมา แต่ใจเขาก็ไม่อยากจะหยุดแม้แต่อย่างไร และเขาก็อดทนที่จะใช้ความพยายามอย่างมาก ทั้งๆ ที่อยากจะกดให้มันสุดทีเดียว แท่งร้อนดันเข้าไปจนสุด แรงกัดที่บ่าก็คายลง

“อ้า..แน่นชะมัดเลยว่ะ” เสียงกัดกรามแน่นกดความเสียวไว้ เพราะใจเขาอย่าแทงพรวดๆ ให้สุดทาง แต่กลัวอีกฝ่ายจะเจ็บมากกว่ามีความสุขร่วมกัน “จะขยับแล้วนะ”

“อะ อืม” เอวเริ่มสอบเข้าออกด้วยจังหวะช้าๆ ค่อยๆ เพิ่มความเร็วขึ้น

จากความเจ็บในตอนแรก กลายเป็นความเสียวมาแทน ไนน์กัดปากกักกั้นเสียงครางเอาไว้ บาครั้งเขาก็หลุดครางเป็นบางจังหวะ ที่คนตัวสูงจะกระแทกเข้าไปลึก

“เรียกชื่อผม เรียกพี่ซัน” เขาใช้มือลูบไล้ที่แก้มของคนใต้ร่าง ส่งสายตาอย่างอ้อนวอนให้เรียกชื่อของเขา

มือที่แตะอยู่บนใบหน้า เรียกให้ร่างโปร่งมาสบตากับคนที่อยู่ด้านบน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมองมายังเขา เป็นสายตาที่ทำให้ใจของเขาอ่อนยวบลง เขาแพ้ให้แก่สายตาคู่นี้ตั้งแต่อยู่ที่ผับแล้ว เขาไม่รู้ว่าทำไมดวงตาคู่ที่ถึงมีผลต่อจิตใจเขานัก นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขายอมทำตาสิ่งที่ดวงตาคู่นี้ขอร้อง แต่การกระทำทางด้านบนสวนทางกับด้านลงโดนสิ้นเชิง มือที่ปลอกอย่างอ่อนโยน แต่เอวที่กระแทกเข้าออกอย่างกับอดอยากมาสิบชาติ

“อะ อ่ะ อ้า... พี..พี่ซันนนน” เสียงครางเรียกชื่อเขาหลุดออกมาจากปากของอีกคน เขาขบกรามแน่น พร้อมกับกระแทกอย่างเอาเป็นเอาตาย ยิ่งอีกคนครางชื่อเขาเท่าไหร่ แก่นกายจะกดไปย้ำๆ ที่จุดเสียวอย่างจงใจ

“ม่ะ ไม่ไหวแล้ว จะถึงแล้วววว” ไนน์เอามือมารูดรั้ง สาวขึ้นลงพร้อมกับจังหวะการกระแทก

“พร้อมกันนะ”

แรงกระแทกเข้าไปอีกสักพัก พรวด น้ำสีขาวขุ่นเลอะไปยังมือของเขา ส่วนอีกฝ่ายกดพุ่งน้ำเข้าไปยังช่องทางด้านหลัง และกดย้ำไปอีกสองทีเพื่อรีดน้ำจนหมด ทิ้งตัวลงทับเขา กดปากจูบเข้าไปที่ขมับ

“หนัก ลุกออกไป” ไนน์บ่นกำลังจะพลักตัวของคนร่างสูงออกจากตัว แต่สิ่งที่ยังเสียบคาอยู่กลับขยายพองตัวขึ้นมาอีกรอบ

“อีกรอบนะ มันมาแล้ว”

“ม่ายยยยย” เสียงปฏิเสธก็ไม่มีผล เขาจับร่างโปร่งพลิกคว่ำอยู่ในท่าคลุกเข่า พร้อมกับกระแทกเอาไปอีกครั้ง

และแน่นอนเมื่อไฟราคะที่ถูกจุดขึ้นมันย่อมไปสงบอย่างง่ายดาย บทสวาทยังคงดำเนินต่อไปอีกหลายรอบ เขาจำได้เพียงว่าบทรักอันเร่าร้อนและเสียงครางอันก้อง และเสียงกระซิบเรียกชื่อเขาข้างหู และสติเขาก็ดับลง

“คุณไนน์ครับ ถึงคอนโดแล้วครับ” เสียงเรียกจากคีนทำให้เขาตื่นจากภวังค์ในเมื่อครู่ เขายังจดจำใบหน้า ดวงตาคู่นั้น รอยยิ้ม เสียงหัวเราะได้ดี

“อืม” เขาเปิดประตูและก้าวลงจากรถและเดินไปยังลิฟต์ที่จะขึ้นไปยังที่พัก

“คุณไนน์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เห็นเงียบๆ ตั้งแต่ออกจากบ้านใหญ่แล้ว” คีนที่ลอบสังเกตอาการเจ้านายตั้งแต่ออกรถจนมาถึงที่หมาย ขณะที่เขาเอ่ยถามไปหลายประโยคในรถก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา

“พอดีคิดอะไร นิดหน่อยแหละ”

“ครับ งั้นผมของตัวกลับไปพักนะครับ” คีนเดินมาส่งเจ้านายเขาที่ห้องพัก และขอตัวกลับไปยังห้องพักของเขาด้านล่าง คอนโดที่เขาและเจ้านายพักอยู่เป็นของครอบครัวของเจ้านาย และไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัย มีการตรวจสอบอย่างถี่ถ้วน กล้องวงจรปิดถูกซ่อนไว้ในที่ต่างๆ ห้องแต่ละห้องใช้รหัสในการเข้า ส่วนเจ้าของห้องสแกนลายนิ้วมือเข้าได้เลย

เจ้าของห้องที่เข้ามาภายในห้อง ก็ตรงไปอาบน้ำหวังว่าน้ำเย็นๆ จะไล่สิ่งที่รกสมองและกวนใจเขาออกไป และเมื่อคิดถึงเซ็กในวันนั้น มือเขาไปกอบกุมแก่นกาย รูดขึ้นลง พร้อมกับครางเรียกชื่อออกมาดังลั่นห้องน้ำ พรวด น้ำสีขาวไหลเลอะเปื้อนมือ เขาอาบน้ำหลังจากนั้น

เขาขึ้นไปยังชั้นบนที่เป็นห้องนอนเขา ล้มตัวลงนอนพยายามข่มตาหลับ “เฮ้ย...ทำไมยังคิดถึงอยู่นะ ไม่หายไปจากหัวสักที”

Tbc…