Chapter10

Number nine My Sun

หมายเลขเก้าของดวงตะวัน

#IXMYSUN

“มากันทำไม”

“คิดถึงไงคะ” ทาซอล

“คิดถึงค่ะ” ยอซอล

ฝาแฝดเกาฉายาที่เรียกกันทั้งบ้าน เดินเข้ามายังในห้องนั่งลงบนโซฟา “ทำไมกลับมาก่อนล่ะครับ แล้วกลับมายังไงครับ” เป็นทาซอลที่ถามขึ้นมา

“พอดีมีคนกลับมาเลยขอติดรถมาด้วย” น้องเล็กของบ้านตอบที่พยายามปรับให้เรียบนิ่ง ด้วยคนที่มีชงัดติดหลังอยู่

“ใคร?” ยอซอลไม่ยอมนั่งเดินสำหรับไปรอบๆ “นี่น้ำใครเหรอของไนน์เปล่า?”

“ของไนน์ดิ ก็เพิ่งมาถึง หิวน้ำ” เพื่อความสมจริงเขารีบคว้ามาดื่มทันที

ด้วยความที่เป็นคนที่รู้นิสัยพี่ๆ ทุกคนที่เวลาอยู่กับเขาดี ปกติสองคนนี้ค่อนข้างจะมาวุ่นวายกับเขา ยิ่งมาพร้อมกันสองคนจะแย่งเข้าหาเขา แต่มานี้เล่นเดินสำรวจไปทั่วพร้อมกับทำจมูกดมไปทั่วด้วย

“แล้วรู้ได้ไหงว่าไนน์กลับมา?” เขาหรี่ตามองไปยังทั้งสองคน “อย่าบอกนะว่า...” และทั้งสองก็พยักหน้ายอมรับ แน่นอนด้วยความปลอดภัยของเขาและคนทั้งตระกูลย่อมจะมีอุปกรณ์ที่ติดจีพีเอสติดตัวเสมอ แต่ที่สำคัญคือฝังไว้ในร่างกาย เพียงแค่เข้ารหัสก็ตามหาได้แล้ว

“ก็เขาเป็นห่วงไงเลยแอบดูว่าวังจาอยู่ไหน” ยอซอลรีบลงไปนั่งข้าง พร้อมกับดึงแก้มน้องรักเบา

“กระเป๋านิ เฮียเอาไปเก็บนห้องให้นะ” ทานั่นแหละลกระโดดไปคว้ารีบจะเดินขึ้นไปยังขึ้นสองตรงห้องนอนคนน้อง

“หยุด!” เสียงตะโกนดังขึ้น “เอาไว้ข้างล่างนั่นแหละ มีแต่เสื้อผ้าที่ใส่แล้วจะได้ส่งซักเลย” เสียงตอบที่ตะกุกตะกักของคนน้อง

“นี่พอเห็นว่าเรากลับมา เฮียเลยไลน์ไปบอกคนอื่นว่าไนน์กลับมาแล้ว เห็นว่าจะตามมากันอีกนะ” ยอซอลหยิบโทรศัพท์มาโชว์สิ่งที่เพิ่งส่งไป แน่นอนเข้าส่งเข้าไปทั้งสองกรุป แต่ยังมีข้อความในอีกกรุปที่บอกว่ามีรถคนอื่นมาจอดรวมกับรถน้อง พร้อมกับแนบรูปให้ดู ส่งให้เลขาไปดูว่าใช่รถของซันหรือเปล่า และสิ่งที่ตอบมาคือใช่ พวกเขาจึงต้องเรียกพวกมาเพิ่มกะว่าเขามาข่มให้หงอที่บังอาจมาเล่นกับของรักของห่วงของบ้าน

ติ่งต๋อง

เสียงออดดังรอบที่เท่าไหร่แล้วของวันนี้ เป็นทาซอลที่เดินไปเปิดประตูแทน และคนที่เข้ามาคือ ที่เหลือทั้งหมด รวมถึงพี่ชายคนโตอย่างหนึ่งด้วย แต่รอบนี้ไม่มีเพื่อนสนิทเขามาด้วย เมื่อมาถึงทุกคนต่างพากันมากอดและหอมหัวเขา พอจนครบหมดแล้ว ไนน์เอามือมานวดที่หัวคิ้ว เรารับรู้แล้วเรื่องยุ่งยากจะตามมาในไม่ช้า เขาต้องรีบจัดการก่อน

“มากันทำไม? บอกมาเดี๋ยวนี้ ใครต้นคิด?” เขาไล่มองคนพี่แต่ละคน “อย่าเงียบครับ ไนน์ว่าเริ่มจาก” เขายิ้มหวานให้ฝาแฝดเกาและมันมักใช้ได้ผลกับพี่เขา “ทาซอล-ยอซอล”

“วังจากำลังมีความลับกับพวกเฮียเหรอ” ยอซอลเป็นคนถาม

“ใช่ครับคนเก่ง” หนึ่ง

“น้องไนน์...” ทรัว

“ทำไมค่ะคนดี” โฟร์

“เบบี้ไม่รักเค้าแล้ว” ฮาจิ

“ไม่นะซูก้า” นานะ

“ใช่ไหมค่ะ ที่รัก” ทู

“ใช่ไหม แนกอ” ทาซอล

เขาพ่นลมออกจากปากมองดูสีหน้าตัดพ้อของแต่ละคน ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากบอกแต่เมื่อสถานะระหว่างเขาและคนที่อยู่ในห้องนอนยังไม่ชัดเจน เขาเพียงรับรู้ว่ารู้สึกดี ใจเต้นแรง อบอุ่นที่ได้กอดและจับมือ ไนน์บอกเลยว่าชีวิตนี้ถึงเขาจะไม่ได้มีครอบครัวที่ครบเหมือนคนอื่น พ่อและแม่เขาตายตั้งแต่อายุ1ขวบ แถมความจำระหว่างพ่อกับแม่ไม่ได้นัก แต่เขาเคยรู้สึกขาดอะไร ทุกคนในบ้านทุ่มเทความรักให้เขามาก แต่สิ่งที่พี่ๆ มีให้เขาคือ เวลาเขาอยากสวมกอดใคร พอได้กอดคนหนึ่งอีกคนที่เหลือจะรีบเข้ามาแย่งกอด มันเลยเกิดเป็นความน่ารำคาญแทน พอเขาได้กอดกับซันเหมือนสิ่งต้องการมันได้เติมเต็ม พวกเขาทั้งหมดเติบโตมาในครอบครัวนักธุรกิจค่อนข้างมีอิทธิพล และเขาเป็นคนเดียวที่ถูกกันออกมาจากสิ่งที่เป็นสีเทาและดำ เหลือแต่สีขาวให้เขาได้สัมผัสเท่านั้น

พอนานเข้าพวกพี่ที่เคยรู้จักในเด็กๆ มักจะมีความลับ คอยปกป้อง คอยควบคุมคนที่เข้ามาใกล้เขา พอโตพอที่ทำอะไรได้ตัวเอง เขาจำเป็นต้องขีดเส้นให้พี่ๆ เขาบ้างก่อนที่จะเยอะเกินไป บางครั้งเขาก็ปล่อยไปบ้างถ้าหากมันไม่มากวนเขาเกินไป พอมาช่วงหลังหลังเรียนจบที่เขาต้องทำงานสองที่พร้อมกันและไม่สนใจใคร ไม่เที่ยวไม่หิ้วใครมา พี่เขาเลยสบายใจขึ้นมา

“ไนน์ยังไม่พร้อมบอกอะไรกลับใครทั้งนั้น” เขาเลือกที่ตอบความจริงกับทุกคน

“...” ความเงียบปกคลุมในห้องทันที

แกร็ก เสียงเปิดประตูจากชั้นสอง สายตาทั้ง18คู่หันไปมองด้านบน คนที่ถูกกล่าวถึงในบทสนทนากำลังเดินลงมา

ย้อนกลับไปเมื่อหลายนาทีก่อน

หลังจากที่คนน้องดันตัวเขาเข้าไปให้น้อง เขาสงสัยว่าใครมาแอบเปิดประตูมาดู ก็รู้คนที่มาคือคนที่บอกว่าเป็นแฟนของแฟนเขา แต่คนรักเขาสั่งเอาไว้ว่าห้ามออกไป ยิ่งทำให้เขากลัว ยอมรับว่ากลัวที่จะเสียไนน์ไปให้กับคนนั้น เขารับไม่ได้กว่าจะได้น้องมาครองเข้าต้องพยายามแค่ไหน 4 ปีที่ตามหาได้เจอหนีหายไปกี่รอบ ตอนนี้กำลังจะเดินไปบอกคนนั้น ได้ยินเสียงคนมาเพิ่มอีก จึงเลือกแอบฟังอยู่เงียบและรอจังหวะความพร้อมทั้งเขาและคนน้อง

เขายิ้มและสบตาให้คนรักของเขา อีกคนมีสีหน้าตกใจและซีดลง ส่วนคนที่เหลือมีสีหน้าทมึงตึงตั้งแต่เขาก้าวลงมาแล้ว

“ยอมโพล่งหัวออกมาแล้วเหรอ อย่าคิดว่าพวกกูไม่กล้าขึ้นไปลากมึงออกมานะ” พี่ชายคนโตสุดในบ้านประกาศเสียงกร้าวทันที

โฟร์เดินไปกอดอกยืนตรงหน้า ใช้สายตามองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า “คนนี้เหรอ ที่จะมายุ่งกับคนดีของโฟร์”

“หน้าตาธรรมดามาก มั่นหน้าขนาดไหนมายุ่งกับคนตระกูลเรา” เป็นทูเริ่มเหยียดด้วยคำพูด

ตอนนี้ไนน์เริ่มรู้สึกว่ามันชักเริ่มจะมีไฟปะทุอยู่กลางห้อง ฝ่ายพี่เขาเริ่มเหยียด และแน่นอนพวกเขาเยอะกว่า อีกฝ่ายย่อมเสียเปรียบแน่นอน เขาต้องเขาไปขวางไม่ให้มันลุกลามไป

“เฮีย...เจ๊...” เขาใช้น้ำเสียงนุ่มนวลเรียกความสนใจมา พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบทั้งคู่ “ใจเย็นก่อนนะ ฟังพี่ซันพูดก่อน” ไนน์แทบอยากจะตบปากตัวเองที่ใช้คำเรียก แทนที่จะเป็นน้ำมาลูบ กลายเป็นสาดน้ำมันใส่ พวกพี่เขาหน้าทมึงแล้วตอนนี้หนักกว่าเก่าอีก

“เบบี้เรียกมันว่า ว่าพี่!” นานะชี้ที่บุคคลที่สิบในห้อง

“มัน!!” ทรัวที่ขบกราม ลุกขึ้นยื่นหักนิ้วรอ

“มึง!!!” ฮาจิก้าวเดินมายืนขึ้นอีกคน

คนที่ปากพล่อยเมื่อกี้รีบก้าวไปขั้นกลางระหว่างพี่ๆ เขากับคนตัวสูง “หยุดทะเลาะกันครับ ไนน์ขอ”

ซันดันคนรักของตัวเองไปไว้ด้านหลังจะก้าวขึ้นมาเผชิญหน้า “ผมซัน อาคิรา อัศวธาดานนท์ เป็นคนที่รักไนน์ครับ” เขาเลือกที่ใช้คำว่า เป็นคนที่รัก มากกว่า คนรัก ซึ่งมันจะให้ความหมายที่แตกต่างกัน

“มึง!!” หนึ่งเขามาคว้าคอเสื้อกระชากตัวเข้าไปใกล้ คนที่เหลือเดินกระชับพื้นที่มายืนด้านหลัง

“หนึ่งปล่อยก่อน” น้องเล็กสุดรีบไปจับมือพี่ชายที่อยู่ตรงคอเสื้อ เขาไม่มีเวลามาตื่นเต้นกับคำสารภาพรักของอีกคนต่อหน้าพี่เขาทั้งหมด “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าไม่ฟังน้องคนนี้กลับกันไปให้หมดเลย!” เมื่อให้ไม้อ่อนไม่ได้ผล เขาจำเป็นต้องงัดไม้อื่นมาฟาดฟันกับพี่ๆ เขา

เสียงที่ดังขึ้นของคนน้องสุดที่รัก ทุกคนเริ่มรับรู้แล้วเริ่มล้ำเส้นเกินไป น้องรักจะโกรธเอาได้ หนึ่งเริ่มคลายมือออก ส่วนคนอื่นๆ ทำเสียงฮึดฮัดและเดินกระจายลงไปนั่งที่โซฟาบ้าง ยืนบ้าง

“เฮีย เจ๊ นี่คุณซัน ไนน์กับ พี..เขาเพิ่งทำความรู้จักกัน และไนน์รู้ว่าพวกเฮียและเจ๊น่าจะมีข้อมูลหมดแล้วใช่ไหม คีนบอกว่าเคยเจอกันแล้ว” เขาเงียบไปสักครู่ “วันนี้กลับไปก่อนได้ไหมครับ ไนน์เหนื่อยมาก เหนื่อยจริงๆ อยากพัก”

พวกเขาทั้งหมดหันไปมองหน้ากัน พอเห็นสีหน้าของน้องรักก็รับรู้ว่าน้องมีสีหน้าอ่อนเพลียและเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาจึงยอมถอยให้ น้องก็หวง สุขภาพก็ห่วง แต่ไอ้ส่วนเกินนี่มัน พวกเขารู้ว่าเมื่อไหร่ที่คนน้องคิดจะทำอะไรหรือบอกอะไรพวกเขาก็ยอมมาตลอด เรื่องนี้ก็ด้วยถึงจะไม่เต็มใจนัก

“ถ้าเฮียกับเจ๊กลับ มันต้องกลับด้วย” ทรัวพูด

“ครับ แต่ผมมีเรื่องคุยกับคุณซันนิดหน่อย ค่อยให้กลับทีหลังนะครับ นะครับ” ไนน์ตอบแบบเหนื่อย “ไม่มีแต่นะครับ ไนน์ขอร้องล่ะ” รีบดักคอพี่ก่อน

“ได้ค่ะคนดี ดูแลตัวเองด้วยนะ” โฟร์จุ๊บที่แก้มเขา สะบัดหน้าใส่ซัน

“แล้วเจอกันนะที่รัก” ทูหอมที่หัวน้องชาย

“ซูก้า” นานะเข้ามากอดและหอมแก้ม “นายคุยเสร็จแล้วรีบออกไปด้วยล่ะ”

“ไปล่ะครับ” ทาซอลและยอซอลเข้ามาหอมหัวและเดินออกไป ก่อนจะปิดประตูตวัดสายตามาจ้องเขม่งที่บุคคลส่วนเกินของครอบครัว

“คนเก่งมีอะไรโทรหาเฮียนะ” หนึ่งกอดน้องเข้าไปซุกที่อก

“น้องไนน์ของทรัว ไปก่อนนะครับ” มือหนาๆ ของพี่ชายลูบที่หัว

“ไปนะครับเบบี้” หอมหัวคนสุดท้ายจากฮาจิ

เขาเดินไปส่งคนที่เหลือตรงประตู พอไปกันหมดเขาทรุดตัวลงที่โซฟาอย่างหมดแรงข้างๆ ซันที่นั่งรออยู่แล้ว อิงหัวลงบนไหล่ของคนพี่ “ขอพักแป๊บนะครับ วันนี้หมดแรงสุดเลย”

“ดื่มน้ำไหมครับ พี่ไปเอาให้” คนพิงส่ายหัว

“พี่ซันจะไม่ถามหน่อยเหรอครับ ว่าพวกเขาเป็นใคร” คนน้องถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเหนื่อย

“ไม่ครับ พี่คิดว่าถ้าเราอยากจะเล่าคงเล่าเอง แต่พี่พอจำได้ว่าคนที่เป็นฝาแฝดบอกพี่ว่าเป็นแฟนกับเรา” ใช่เขายังติดใจเรื่องนี้อยู่เลยคิดว่าต้องถาม

“คนไหน? ทาซอลหรือยอซอล?” คนน้องที่พิงเงยหน้าถึงมาถามแล้วพิงตัวลงที่เดิม

“ไม่รู้ครับ พี่แยกไม่ออก” ซันขยับตัวโน้มตัวให้คนรักลงมานอนหนุนตัก “แต่ที่รู้อย่างหนึ่งคือพวกเขาคือลูกหลานของศิริกิจวัชรโชติ”

“ใช่ครับนั่นแหละที่ไนน์จะบอก พวกเขาคือพี่ๆ ของไนน์”

“อย่าบอกพี่นะ ว่าเราคือหลานอีกคน ไนน์คือหลานคนสุดท้องนะเหรอ” คนนอนหัวเราะใส่คนที่ทำหน้าตาตื่นตกใจ

“ถ้าจะบอกว่าใช่ล่ะครับ”

“คนที่หลายๆ คนพยายามสืบหา ข่าวลือที่บอกว่าไปเรียนอยู่เมืองนอก ไปรักษาอาการป่วยที่เมืองนอกบ้าง บ้างก็ว่าโดนตัดออกจากตระกูลบ้างล่ะ”

“คนนั้นแหละ แต่ไม่มีใครหาเจอหรอกครับ ปู่ปกปิดหมด นามสกุลเพิ่งมาเปลี่ยนเมื่อมากี่เดือนมานี้เอง”

“อ้าวทำไมล่ะครับ”

“ไนน์ใช้นามสกุลพ่อตั้งแต่เกิดแล้ว แม่อยากให้อยู่แบบคนธรรมดามากกว่า” ไนน์ไหวไหลบอกว่าเรื่องปกติทั่วไป

“งั้นตอนที่สมุย นี่พี่พยายามเอาเศษเงินมาให้เราหรือเนี่ย โฮ้..เสียหน้าว่ะ” คนพี่เอามือมาถูที่หน้าอย่างแรง

“ก็ตอนนั้นผมถึงถามพี่ไงครับ ว่าที่เข้ามาต้องการอะไร? เงินเหรอ?” ไนน์ยิ้มกว้าง ตาหยี่ลงเล็กน้อย พร้อมกับหัวเราะกับความหลังที่เจอกันด้วยกันทั้งคู่

สิ้นเสียงหัวเราะ สายตาที่มองกันด้วยความหลงใหล คนที่ค่อยๆ โน้มหน้าลงมาหน้าคนที่นอนหนุนตักอยู่ ริมฝีปากประกบกัน

ติ่งต๋อง เสียงออดที่ประตู เขาทั้งคู่รีบพละออกจากกัน

“ไนน์ครับ ปากเราร้อนมากเลย ไม่สบายหรือเปล่า” คนพี่รีบเอามือแตะที่หน้าผาก “ตัวร้อนมากเลย งั้นพี่ไปเปิดประตูให้นะ นั่งรอตรงนี้แหละ”

ซันเดินกลับมาพร้อมกับสมาชิกใหม่ที่คุ้นเคยหน้ากัน “คุณไนน์ครับ ผมได้รับคำสั่งให้มาดูคุณไนน์ครับ” คีนรีบบอกสาเหตุที่ตัวเองต้องมายืนในห้อง ปกติถ้าเขาไม่โทรเรียกหรือเวลาทำงานของคีนมักจะไม่ขึ้นมา เพราะเขาค่อนข้างไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในห้องส่วนตัวเท่าไหร่

“อืม” ไนน์พยักหน้าตอบรับ ส่วนคีนถอยหลังไปยืนด้านข้าง

ปัญหาต่างๆ เคลียร์หมดแล้ว ไนน์เพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาปวดหัวมาก มีอาการหนาว อ้า..น่าจะเป็นไข้แน่เลยเรา... และร่างกายเราย่อมรู้ดีกว่าใคร

“คีน ไนน์น่าจะไม่สบายมีที่วัดไข้หรือเปล่า” ซันเอามือมาแตะหน้าผากคนน้องอีกรอบ หันไปถามหาเทอร์โมมิเตอร์วัดไข้

“มีครับ เดี๋ยวผมเอามาให้” คีนเดินไปเปิดลิ้นชักหน้าทีวีและหยิบมาส่งให้กับซัน

ซันเปิดกล่องหยิบออกมาจิ้มไปที่หูและวัดอุณหภูมิ “38.5องศาครับ พี่ว่าไปหาหมอดีกว่า”

“ไม่ไปครับ” คนน้องตอบเสียงหนักแน่นและทิ้งตัวหันหัวไปอีกฝั่ง

คีนรีบเข้าไปแจ้งให้อีกคนรู้ทันที “คุณซันครับ คุณไนน์เกลียดโรงพยาบาลครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ คล้ายว่าเป็นเรื่องทั่วไป คนที่เป็นห่วงคนรักอย่างซันถึงกับขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมไม่พยายามพาไปล่ะ

“ได้ครับ งั้นไนน์ขึ้นไปนอนข้างบนก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่พาไปนะครับ”

“คุณซันครับ เดี๋ยวผมทำแทนก็ได้ครับ ผมว่าคุณกลับไปดีกว่าครับ” คีนเดินเข้ามาจะพยุงเจ้านาย แต่ทันซันช้อนตัวไนน์อุ้มในท่าเจ้าสาว คนป่วยปล่อยให้อุ้มตามสบายเพราะเขาไม่มีแรงต่อต้านตาแทบปิดอยู่แล้ว

คนพี่พาคนป่วยวางลงบนเตียง เดินไปยังห้องน้ำเปิดน้ำใส่กะละมังใบเล็ก และเปิดตู้หยิบผ้าผื่นเล็ก หยิบเสื้อยืดและกางเกงตัวใหม่มาให้น้อง เขาจับคนน้องถอดเสื้อและกางเกงเพื่อจะได้เช็ดตัวสะดวก ผิวกายกายที่ขาวตอนนี้มีสีแดงปนจากพิษไข้และรอยจ้ำแดงที่เขาฝากไว้เมื่อคืน เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อคืนรังแกคนน้องหนักมาก ยิ่งเห็นไม่สบายแบบนี้เขายิ่งรู้สึกผิด

“หนาว” เสียงบอกทันทีเมื่อผ้าลงไปเช็ดบนตัว

“เช็ดตัวแป๊บนะครับ พี่ขอโทษนะที่ทำให้เราป่วย” เขาหยิบรีโมทมาปิดแอร์และค่อยเช็ดตัวน้องเบาๆ ทนทั่วและจับใส่เสื้อผ้าชุดใหม่จนเสร็จ ห่มผ้า เปิดแอร์ปรับอุณหภูมิที่ 27 องศาเดินลงมายังข้างล่าง

“คีน ในครัวมีอะไรบ้างไหม ผมจะได้ทำอะไรให้ไนน์กิน” ซันเดินไปในโซนครัว แต่ต้องถูกเบรกด้วยคีน

“ไม่มีอะไรหรอกครับ มีแค่อาหารแช่แข็ง มาม่า ปกติที่บ้านจะทำอาหารมาส่งบ้าง ส่วนมากจะสั่งกินกันครับ ส่วนในตู้เย็นส่วนมาจะเป็นเครื่องดื่มและผลไม้นิดหน่อย”

“ได้ผมจะได้สั่งอาหารเลย ผมจะสั่งข้าวต้มกุ้ง แล้วคุณจะกินอะไรผมจะได้สั่งเผื่อ” ซันกดเข้าไปแอปสั่งอาหาร

“คุณซันไม่ต้องทำอะไรครับ ผมจะดูแลคุณไนน์เอง ผมว่าคุณกลับไปเถอะ ถ้ายังไม่อยากมีปัญหากับเจ้านายที่เหลือของผม” คีนผายมือไปยังประตู

“ผมไม่ต้องการมีปัญหากับใคร แต่ผมเป็นคนทำให้ไนน์ป่วยผมต้องดูแลครับ ถ้าคุณกลัวว่าจะเดือดร้อน ผมจะรับผิดชอบเอง งั้นผมสั่งข้าวต้มกุ้งมา3ที่นะครับ และรบกวนคุณไปรับอาหารให้ด้วย ผมจะขึ้นไปเฝ้าไนน์ต่อ” เขาไม่รอให้คีนตอบรับหรือปฏิเสธ ก้าวขึ้นไปยังห้องนอนของน้อง

“...” คีนได้ถอนหายใจ ถ้าเขาจะลากอีกคนออกไปย่อมได้ แต่ไม่รู้ว่าเจ้านายที่นอนป่วยอยู่นั้นตื่นขึ้นมาจะโวยวายไหม ...เอาว่ะพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน...

ซันเอามือแตะที่หน้าผากน้องอีกรอบ เขาเลยถือวิสาสะรื้อค้นเสื้อผ้าของคนน้องที่เขาพอจะใส่ได้ ด้วยตัวที่ไม่ต่างกันมาก ห่างกันไม่แค่ไม่กี่เซน พอจะใส่ด้วยกันได้ เขาเดินเข้าไปอาบน้ำ ยังไงวันนี้เขาก็ไม่ยอมกลับแน่นอนต่อให้พวกพี่ๆ ของไนน์มา

ก๊อก ๆ ๆ

บอดี้การ์ดหนุ่มเดินถือถาดที่ข้าวต้มสองชามเข้ามาในห้อง วางบนโต๊ะข้างๆ เตียง เขาไม่ค่อยพอใจที่อีกคนทำตัวอย่างกะเป็นเจ้าของห้อง ไหนจะเข้ามาในห้องนี้ ใส่เสื้อผ้าเจ้านายเขา แต่นึกย้อนกลับไปมีแค่คนตรงหน้าคนเดียวที่เจ้านายเขายอมให้อยู่ใกล้ชิดที่สุด เขาเลยจำเป็นต้องยอมให้แค่ครั้งนี้ ส่วนที่ครั้งต่อไปคงต้องรอถามเจ้านายอีกทีและที่สำคัญกำลังไม่สบายอยู่ด้วย

“ไนน์ครับ ลุกมากินข้าวต้มหน่อยนะ จะได้กินยา” ซันเขย่าตัวคนป่วยเบาๆ

“อื้อ...ไม่เอาจะนอน” อาการงอแง้ของคนป่วยมาแล้ว

“นะครับ ลุกมากินหน่อยพี่ซันป้อนนะครับ” คนพี่ดึงตัวให้คนน้องนั่งพิงหัวเตียงที่มีหมอนรองด้านหลัง

“พี่ซันเหรอ ป้อนไนน์นะครับ” คนป่วยยอมลุกมานั่งแต่โดยดี

“ครับ กินแล้วกินยานะครับ”

“อื้อ..” คนป่วยยู้ปากพยักหน้ารับคำ

“...” คีนที่ดูแลเจ้านายมาหลายปี เขาเห็นอาการอ้อนแบบนี้เฉพาะกับนมแย้มเท่านั้น ปกติแค่บอกว่าเอาวางไว้จะจัดการเอง แต่พอเจอเจ้านายโหมดนี้กับคนอื่น เอาถึงกับอึ้ง ยืนลอบมองความเอาใจใส่ที่ซันมีให้เจ้านายเขา ป้อนข้าว เช็ดมุมปากที่เลอะให้ ความละมุนละไมที่มอบให้กัน

“ไม่กินแล้วครับ กินไม่ลงแล้ว” คนน้องดันช้อนที่จ่อปากออก

“อีกคำไม่ได้เหรอครับ นะครับ” คนพี่คะยั้นคะยอให้กินอีก

คนป่วยเอามือมาปิดปาก ส่ายหัวไปมา

“ครับ พอแล้วก็ได้ครับ งั้นกินยาลดไข้นะครับ” ซันแกะยาส่งให้คนน้อง รับแต่ไม่ยอมกิน

“เอาน้ำมาก่อน” คนน้องดื่มน้ำแล้วอมไว้ ก่อนที่หย่อนยาลงไปแล้วกลืนไปพร้อมน้ำ ตามด้วยดื่มน้ำอีกหลายอึก คนพี่ยิ้มให้กับการกินยาแบบเด็กๆ

“งั้นนอนนะครับ จะได้ดีขึ้นแต่ถ้าไข้ไม่ลดต้องยอมไปหาหมอนะ” เอายกผ้ามาห่มให้คนป่วย

“พี่ซันจะอยู่เฝ้าไนน์ไหม ไม่กลับได้ไหม” คนป่วยดึงมือคนพี่เอาไว้

“ครับ พี่จะเฝ้าจนกว่าจะหายป่วยเลย นอนนะครับ” ซันก้มลงจุมพิตที่หน้าผากคนน้อง

คนป่วยยอมนอนแต่ไม่ยอมปล่อยมือ ซันจำใจต้องตักข้าวต้มกินด้วยข้างซ้ายอย่างเร็วและให้คีนยกชามไปเก็บ

“คีนนายไปพักผ่อนเถอะ ผมดูแลไนน์เอง” ซันนั่งลงข้างๆ เตียงพร้อมกับให้เทอร์โมมิเอร์วัดไข้ซ้ำอีกรอบ

“ผมจะลงไปอาบน้ำที่ห้อง และจะขึ้นมาอยู่ข้างล่างครับ เผื่อมีอะไรเรียกได้นะครับ” คีนเดินถือถาดออกไป คืนนี้เขาต้องยอมให้ แต่ยังไงเขาก็ต้องโทรไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้าสัวอยู่ดี

บอดี้การ์ดหนุ่มกลับมาเข้ามายังในห้องเจ้านายอีกครั้ง เดินไปเคาะประตูห้องนอนอีกครั้ง ไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงเปิดเข้าไปตอนนี้ทั้งคู่นอนกอดกันกลมไปแล้ว เจ้านายเขาซุกอยู่ที่อกอีกคน เขาจึงปิดประตูเบาๆ และลากตัวเองมานอนยังโซฟา

RRR คุณทัชชกร

(คีนมึงอยู่ไหน?) เขายังไม่ทันกล่าวคำทักทาย พี่ชายคนโตของเจ้านายเขารีบพูดขึ้นมาก่อน

“ห้องคุณไนน์ครับ”

(เปิดประตูให้กูดิ อยู่หน้าห้องแล้ว) เขากำลังเดินไปแต่ได้ยินเสียงกดรหัสประตู และเปิดประตูเข้ามา แต่ยังมีสมาชิกมาเพิ่มอีกสามคนคือ คุณทู ยอซอลและทาซอล

“น้องกูล่ะ มันกลับไปยัง” มาถึงทูก็เปิดประเด็นทันที

“คุณไนน์นอนอยู่ข้างบนกะ กับคุณซันครับ” คีนตอบ

“ไอ้คีน กูให้มึงมาดูน้องกูไอ้สัดแล้วมึงยัง..” ทาซอลกัดกรามด้วยความโกรธ เดินขึ้นไปยังข้างบนพร้อมกับอีกสามคนที่ตอนนี้บนหัวมีไฟลุกทั่ว

ทาซอลกระชากเปิดประตูเข้าไป เห็นน้องสุดที่รักกำลังนอนกอดกับคนอื่น สีหน้าแววตาเปลี่ยนเป็นเจ็บใจแทน น้อยครั้งที่เขาจะได้นอนกอดน้อง และไม่เคยมีครั้งไหนที่น้องจะนอนกอดเขากลับเลย แต่มันกลับได้กอดจากน้องสุดที่รักอย่างไนน์ไป อีกสามคนเข้ามาดูร่วมด้วยถึงกลับทรุดตัวลงไปกับพื้นกอบกุมหัวใจอย่างเจ็บปวด คีนเห็นท่าไม่ดีแทรกตัวมากระซิบเบาให้ทั้งสามคนฟัง

“คุณไนน์ไม่สบายครับ ผมเลยทำอะไรไม่ได้ คุณไนน์ยอมให้คุณซันดูแลผมเลยต้องปล่อยไปก่อนครับ ผมห่วงสุขภาพคุณไนน์มากกว่า” ระหว่างที่พูดไปแอบปาดเหงื่อด้วย

“ได้ งั้นรอคนเก่งกูหายไข้ก่อน พรุ่งนี้เช้ามึงโดนกูเล่นแน่ไอ้ซัน” หนึ่งลุกขึ้นเข่นเขี้ยว ก่อนจะลากน้องชายที่กลายสภาพเป็นศพที่นอนกองไปข้างล่างเพื่อวางแผนจัดการซันต่อไป

เช้าวันรุ่งขึ้นซันที่ตื่นนอนก่อนคนน้อง ยังตะกองกกกอดคนน้องอยู่ แสงแดดอ่อนส่องพาดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง คนน้องเริ่มขยับขยืนตัว ไม่นานก็ลืมตาขึ้นมามองเขา

“ตื่นแล้วเหรอครับ ยังปวดหัวอยู่ไหม” คนพี่ถามด้วยความห่วงในพลางเอามือไปแตะที่หน้าผากคนน้อง พอรู้สึกว่าตัวไม่อุ่นหรือมีไข้แล้ว เขาก็สบายใจขึ้น

“แล้วพี่ซันนอนอยู่กับไนน์ทั้งคืนเลยเหรอ จะไม่ติดไข้หรือเนี่ย” ไนน์รีบลุกขึ้นจับตัวคนพี่ว่าตัวร้อนหรือไม่

คนพี่ยี้หัวคนที่เพิ่งหายป่วย “ไม่ติดครับ พี่แข็งแรงจะตาย แล้วเราป่วยขนาดนี้พี่จะหนีไปได้ไง ต้องดูแลเราสิครับ หื้ม...”

“หนึ่งมึงทำไรวะ” ทูตื่นขึ้นมาได้กลิ่นหอมๆ โชยมาจากทางด้านครัว ใช้ตีนเขี่ยได้สองตัวที่ยังนอนหลับอยู่

พวกเขาทั้งสี่นอนปักหลักที่ข้างล่างไม่เข้าไปนอนในห้องนอนที่ว่างทั้งสองห้อง คิดว่าถ้าเข้าไปนอนในห้องแล้วคนน้องตื่นมาจะไม่เห็นพวกพี่ๆ ที่ตั้งใจมาเฝ้า ตั้งแต่เมื่อคืนพวกเขาอยากลากคนส่วนเกินไป แต่พอเห็นน้องสุดที่รักหลับสนิทเพราะป่วยเลยลากตัวเองมานอนรออยู่ข้างล่าง

“อาหารเช้าไงพวกมึง” น้ำเสียงเจือป่นความชั่วร้าย

“คุณหนึ่งครับผักหั่นเสร็จแล้ว ให้ผมทำไงต่อครับ” คีนผู้ที่ปลุกและลากไปซื้อของแต่เช้า แถมยังต้องมาเป็นผู้ช่วยจำเป็น

“พวกมึงขึ้นไปดูดิคนเก่งของกูตื่นยัง” หนึ่งตะโกนสั่งไอ้น้องชายที่ไร้ประโยชน์ทั้งสามคน

ตั้งแต่ให้ช่วยวางแผน พวกมันเอาแต่เสนอแผนอุ้มฆ่า ลากไปกระทืบ สั่งเก็บ ฝังกลบ ตามสไตล์พวกดิบเถื่อนอย่างมันสามตัว รู้งี้เขาเรียกนานะมาด้วยอีกคนดีกว่า น้องที่เป็นมันสมอง เจ้าวางแผนและรอบคอบที่สุด

เสียงเปิดประตูออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะของคนบนชั้นสองต้องหยุดลง น้องเล็กเห็นพี่ชายทั้งสี่อยู่ในห้องด้วย ในใจร้องขึ้นมาทันทีว่า ซวยแล้ว เขารีบปั้นหน้ายิ้มให้พี่ๆ

“หนึ่ง ทู ทาและยอล มาทำไรแต่เช้า?” แต่พอเห็นผ้าห่มบวกกับถุงนอนที่กองบนพื้นอยู่ “เมื่อคืนนอนนี่เหรอครับ?” เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ ใจเต้นระส่ำร้องแต่ว่า ซวยแน่นอน

“เมื่อคืนที่รักไม่สบายไงคะ เฮียจะมาเฝ้าแต่มันมีหมาบางตัวฉวยโอกาสก่อน แต่เราหลับไปแล้ว เฮียเลยทำอะไรไม่ได้” น้ำเสียงเจือปนความเกรี้ยวกราดจ้องเขม่งคนที่เดินลงมา

ทาซอลและยอซอลหยิบปืนมาขึ้นลำ “คงยอมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแหละ คงไม่มีครั้งหน้าใช่ไหมไอ้พี่ชาย” และหันไปถามคนพี่ที่ยืนลูบปืนอยู่

“พวกมึงเลิกขู่แขกของน้องได้แล้ว คนเก่งมากินข้าวได้แล้วครับ” พี่ชายคนโตกุลีกุจรลากตัวน้องและแขกมานั่งที่โต๊ะกินข้าว “นั่งครับ เดี๋ยวเฮียยกข้าวต้มมาให้นะ เฮียตื่นมาทำข้าวต้มกุ้งของโปรดให้เลยนะ กุ้งตัวโต”

ท่าที่เอาใจน้องนะสามคนที่เหลือไม่เท่าไหร่ แต่ใจดีกับคนอื่นด้วย ต่างพากันมองหน้า อ้าปากร้องถามกัน “วอส” “เป็นเหี้ยอะไรของมัน”

 “...” พากันมานั่งรวมด้วย

“นี่ครับข้าวต้มร้อนๆ” หนึ่งจัดการวางชามข้าวต้มที่ยกมาให้น้องรักและแขก ส่วนของคนที่เหลือคีนช่วยยกมา

ร่างโปร่งขมวดคิ้วสงสัย “ทำไมหนึ่งใจดีใจ ปกติไม่...ทำแบบนี้นิ”

“กะก็จำใจแหละ เดี๋ยวบางคนจะหาว่าพวกเราแล้งน้ำใจ”

“รีบกินกัน เดี๋ยวมันจะไม่ร้อน” เรียกทุ้มนุ่มที่หันไปบอกน้องชายสุดที่รัก “นาย ซันกินเยอะนะ พี่ชายของไนน์คนนี้ตั้งใจทำให้นายโดยเฉพาะเลย” น้ำเสียงแกมบังคับบอกไปยังแขก

อึก คำแรกที่ซันตักข้าวต้มเข้าไป หนึ่งที่ดูท่าทีอยู่ “ผมทำไม่อร่อยเหรอ?”

“ไม่นิ อร่อยออก” ทูที่ก้มหน้าตักข้าวต้มเงยขึ้นมาตอบแทน พอเห็นสีหน้าคนตรงข้ามที่พยายามกลืนลงคอ

คีนที่อยู่ในครัวยกซองเกลือสีฟ้าขาวถุงขนาดกลางให้ดู ทูถึงเข้าใจสีหน้า ใช้เท้าสะกิดน้องชายที่เหลือให้หันไปดูคีน ลอบยิ้มที่มุมส่งมินิฮาร์ตเล็กๆ ให้พี่ชายที่สุดแสนฉลาด

“พี่ซันถ้าไม่ถูกปากไม่ต้องทานก็ได้นะครับ” น้ำเสียงหันไปบอกด้วยความเป็นห่วงกลัวพี่ชายเขาจะบังคับให้กิน

“โห จะเกินไปหรือเปล่า หนึ่งมันตั้งใจทำให้กิน ทำแบบนี้เสียน้ำใจคนทำ” ทาซอลรีบสำทับเข้าใส่

พออีกคนชง อีกคนรีบตบ “คงไม่ถูกปากหรอก อย่างงี้จะมาร่วมโต๊ะกินข้าวกับบ้านเราได้เหรอ ไหนบอกว่าวังจาของเฮียว่าเป็นคนสำคัญไง”

“หนึ่งแล้ววีล่ะ ทำไมไม่มาด้วย” คนน้องถามด้วยความสงสัยปกติแทบตัวจะไม่แยกจากกันเลย

“วันนี้วีเค้าจะไปสปาผิวกับคุณแม่ เฮียรู้ว่าเราไม่สบายเลยมาดู” น้ำเสียงดูเศร้าสร้อย แววตาของพี่ชายดูหม่อนหมอง เขาเดาว่าคงมีเรื่องงอนกัน เพื่อนสนิทเขาเลยหนีไปอยู่กับแม่ที่ไม่ค่อยจะชอบพี่ชายเขาที่แย่งลูกชายสุดที่รักแถมยังเอาซุกไว้ถึงเชียงใหม่ไม่ค่อยยอมให้กลับบ้านเท่าไหร่ อย่างว่าคนมันหลงเมียจะให้ทำไงได้

บรรยากาศการกินข้าวเป็นการพูดคุยกันระหว่างพี่น้อง โดยมีซันอยู่ร่วมฟังในบทสนา เกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ เศรษฐกิจ การเมือง จนข้าวหมดชามเหลือแต่ซันที่พยายามกลืนเข้าไปแต่ละคำด้วยสายตาที่จดจ้อง

“ถ้าไม่อร่อยไม่ต้องฝืนครับหรือว่าไม่หิว” ไนน์ลากชามข้าวออกมาไม่ให้กินต่อ เขาสงสัยปกติคนตัวสูงเนี่ยกินง่ายๆ ถ้ารสชาติไม่ได้แย่จนเกินไปก็กินได้ แต่นี่นั่งฝืนกินเหมือนโดนบังคับ แต่ไอ้พี่ทั้งสี่ตัวนี้ก็บังคับอยู่ดีนี่แหละ ตัดสินใจใช้ช้อนตักลองชิมดู

อย่า!!! พรวด!!! เค็ม!!! น้ำ น้ำ ด่วน

เสียงตะโกนร้องทักพร้อมกันทั้งห้อง พร้อมกันข้าวต้มที่พ่นกระจาย ตามด้วยน้ำอีกหลายอึกเพื่อดับความเค็ม

“ฝีมือใคร?!!!” เสียงเหี้ยมเกรียมที่เรียบนิ่งจากปากน้องสุดที่รัก คนที่ก่อการและผู้ร่วมกระทำความผิดถึงกับเสียวสันหลังขึ้นมา

“หนึ่ง/ไอ้หนึ่ง/ไอ้เชี่ยหนึ่ง” ยอซอล/ทาซอล/ทู ตะโกนพร้อมและชี้นิ้วไปหาผู้กระทำความผิด

ไนน์ยกมือขึ้นกอดอก เม้มปากแทบจะเป็นเส้นตรง กระดิกขา ใบหน้าที่เรียบนิ่งภายในที่แทบจะเดินไปตบหัวคนพี่เรียงตัว เขาโกรธตัวเองที่ไม่ฉุกคิดว่าพวกนี้จะยอมรับคนที่เข้ามาจีบเขาได้ง่ายแต่โดยดี ยิ่งเมื่อคืนที่ปล่อยให้ซันเข้าไปนอนด้วย ทั้งๆ ที่พวกเขายังแทบจะเข้าไปไม่ได้เลย ยิ่งพี่ชายที่โคตรหวงเขาทำอาหารให้กินยิ่งแล้วใหญ่เลย

พี่ชายทั้งสี่นิ่งเงียบก้มหน้า ทำตัวเหมือนเด็กที่โดยคุณครูจับได้ว่าแอบแกล้งเพื่อน เงยหน้าขึ้นมาสบตาบ้าง แต่ยังมิวายมองเข่นเขี้ยวส่งสายตาอาฆาตไปยังศัตรูตัวฉกาจที่นั่งอยู่ด้วย

คนน้องถอนหายใจอย่างแรง เอาจริงๆ ก็ผิดที่เขาเองส่วนหนึ่งที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้แก่พวกพี่ๆ เขา และต้องยอมรับนิสัยของพวกพี่ที่หวงเขาตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว การที่ปล่อยให้คนหนึ่งก้าวข้ามขั้นเข้ามาในชีวิตที่เรื่องบางอย่างคนพี่ยังโดยสั่งห้าม มีเหรอที่จะไม่อิจฉา แต่เขาว่าเรื่องนี้คงต้องปรับจูนกันไป

“พี่ซันครับ วันนี้กลับไปก่อนนะครับ ผมขอจัดการอะไรหน่อย เดี๋ยวผมเดินลงไปส่งที่รถ”

เขาเดินขึ้นไปหยิบรองเท้าคนพี่ที่แอบโดนไว้ตั้งแต่เมื่อวานลงมาและจูงมือเดินออกไป แต่ก่อนจะออกไปพ้นห้อง พูดด้วยเสียงดังกับคนในห้อง “อย่าเพิ่งกลับนะครับ ไนน์จะมาคุยด้วย” และปิดประตูออกจากห้อง

“พี่ซันไนน์ขอโทษแทนพวกเฮียด้วยนะ ถ้าวันหลังโดนอีกบอกไนน์นะ ไม่ต้องทนอะไรทั้งนั้น” น้ำเสียงเจือปนความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้คนตัวสูงโดนแกล้งโดยที่เขาไม่ได้ปกป้องอะไรเลย ซันไม่ควรมาต้องมาโดนอะไรแบบนี้ ถ้ายอมอีกต่อไปไม่รู้ว่าจะโดนอะไรอีกอาจจะหนักขึ้นเรื่อยๆ

คนพี่ที่ฟังน้ำเสียงแล้ว เขาอดยิ้มหวานที่คนน้องเป็นห่วง รวบตัวเข้ามากอด มือหนาๆ หัวให้คลายความกังวล “ไม่เป็นไรครับ พี่ก็พอรู้แล้วแหละว่าต้องเจอกับอะไร เล่นมาจีบน้องสุดรักของเขาเองนิ”

“แต่พี่ซัน..”

วันเอามือมาประคองที่หน้ามาสบตา “ครับพี่รู้ ถ้าอยากได้ลูกเสือ ไม่เข้าถ้ำเสือ ไม่สู้กับเสือ พี่จะได้ลูกเสือที่น่ารักแบบนี้ยังไงครับ” แก้มขาวโดนดึงโยกไปมาเบาๆ

“อ่ะ ผมหล่อต่างหาก” พอโดนชมและโดนหยอดแบบนี้ ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ แก้มแทบจะยกยิ้มกว้างถูกบังคับไว้ด้วยการเม้ม

พอมีคนเขินอยู่ตรงหน้าคนพี่อดใจไม่ได้ไหว กดหอมแก้ม ฟอด “ชื่นใจที่สุด” แก้มที่แดงระเรื่อกลายเป็นลูกมะเขือเทศสุกทันที

เจ้ามะเขือเทศสุกรีบพลักคนพี่ออกจากตัว “ขึ้นรถได้แล้วครับ”

“ครับๆ วันนี้พี่แกล้งแค่นี้ก่อน กลัวจะมีคนเขินจนตัวแตกไปก่อน” เขาปลดล็อกรถและก้าวขึ้นไปนั่งสตาร์ดเครื่อง

“ขับรถกลับดีๆ นะครับ แล้วเจอกันวันจันทร์นะครับ” ไนน์ยืนโบกมือบายบ่ายที่ขับรถออกไป

เขากลับขึ้นไปพูดคุยกับพี่ชายทั้งสี่และยอมรับเรื่องที่กำลังคบอยู่กับซัน แถมบังคับว่าห้ามแกล้งหรือแอบทำอะไรลับหลังกับซัน และแน่นอนยิ่งกว่าอะไรว่าไม่มีทางยอมให้คบกันอย่างง่าย โดยทั้งสี่อย่างจะรวมที่เหลือด้วยประกาศเปิดศึกกับซันแน่ โดยให้เหตุผลว่าต้องพิสูจน์ความจริงใจว่าพร้อมดูแลน้องคนนี้อย่างดีและจะไม่มีวันทำให้เสียใจ กว่าจะคุยและหาข้อสรุปโดยพบกับครึ่งทางเล่นเอาคนน้องที่หัวเดียวกระเทียมลีบแทบจะไข้กลับเลย

ผ่านศึกสงครามระหว่างพี่กับแฟนหนุ่ม ตอนนี้ต้องเรียกว่าแฟนแล้วล่ะ เพราะระดับความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองเริ่มชัดเจนขึ้น ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านตั้งแต่กลับจากOuting คนพี่ขยันเที่ยวไล้เที่ยวขื่ออย่างออกนอกหน้า โทรปลุกในตอนเช้า เที่ยวลงมานั่งกินข้าวด้วยในเวลาที่ว่าง ถ้าไม่ว่างหรือติดประชุมจะสั่งของกินมาให้ ขนมไม่เคยขาดเต็มโต๊ะ ช่วงเย็นไปหาทุกวัน ติดตรงที่คำประกาศิตจากพี่ชายและพี่สาวว่าห้ามค้าง ห้ามล่วงเกิน สี่ทุ่มต้องกลับ ถ้ามาหาดึกกว่านั้นคุยได้แค่ร็อบบี้เท่านั้น ก็ต้องยอมเพราะพวกพี่ยอมลงให้ขนาดนี้แล้ว

แต่ก็ไม่ได้ปล่อยคนน้องให้ซันจีบอย่างสบายนะ ตอนเช้าคนพี่จะสลับกันมาส่งน้องประกาศถึงหน้าโรงงาน เย็นมารับสลับกันมา ช่วงแรกๆ บอกแกมบังคับให้ซันเอาคีนเข้าไปทำงานร่วมกันไนน์ด้วย แต่ไนน์บอกเลยว่าอย่าทำ อย่าเอาเรื่องงานมาเล่นสนุกเขาไม่ชอบ คำสั่งนี้เลยตกไป

ติ่งต๋อง เสียงออดดังมา

“ปู่ มาได้ไงครับ แล้วปู่มากับใคร เข้ามาข้างในก่อนครับ” หลานรักมองหน้าปู่เขาด้วยความงุนงง สับสน ว่าปู่มาหาเขาถึงคอนโดโดยไม่บอกกล่าวและแถมยังมมาคนเดียวไร้ผู้ติดตาม เขาสวมกอดปู่ด้วยความคิดถึง

“ก็มาหาเรานะแหละ มาดูว่าสบายดีไหม” ปู่ตอบมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนทุกครั้งที่เจอ แต่สีหน้าดูเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด

ไนน์มองหน้าชายสูงวัยที่แข็งแรงในวันวาน แต่ครั้งนี้เขากลับรู้สึกกังวลใจ ปู่ของเขาดูผ่ายผอมลง สีผมเริ่มมีสีขาวแซมมาบ้าง แต่ยังมีแววตาที่ห่วงใยทุกครั้งที่มองมายังเขา “วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอครับ”

“ปู่แวะมาดูเราหน่อยก่อนไปทำงาน” มือที่มีริ้วรอยตามกาลเวลาลูบหัวหลานอย่างเอ็นดู

กริ๊ง กริ๊ง เสียงนาฬิกาปลุกเวลาเดิมทุกๆ

ไนน์กดปิดการแจ้งเตือนและลุกไปอาบน้ำ เขายังติดใจสงสัยในฝันเมื่อกี้อยู่ สะบัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน “คงไม่มีอะไรหรอกปู่แข็งแรงมาก” ปากก็บอกว่าไม่มีอะไรแต่ในใจมีความกังวลล้วนๆ เขารับอาบน้ำ ระหว่างแต่งตัวเขาหยิบโทรศัพท์มาส่งข้อความไปหาแม่นม ‘ว่าเย็นนี้จะกลับไปกินข้าวที่บ้าน แต่อย่าบอกปู่นะ จะแอบไปให้ดีใจสักหน่อย ไม่ได้ไปหานานแล้ว’ ด้วยช่วงนี้เขากำลังสอนงานรุ่นน้องที่จะมาทำแทนในตำแหน่งเขา เสาร์อาทิตย์ต้องเข้าไปดูไซด์ก่อสร้างคอนโด ไม่ได้กลับบ้านมาเกือบจะครบเดือน และไม่ได้โทรคุยกว่าจะกลับถึงห้องก็ดึกมา ไหนจะต้องรับมือเรื่องซันกับพี่ๆ เขาอีก เลยได้แต่ส่งข้อความคุยกับปู่อย่างเดียว

ไนน์เดินออกมาจากห้อง มีคนที่รออยู่คือนานะกับคีน ...อ้าวันนี้คิวนานะเหรอ...

“วันนี้ขับเจ้าสองล้อลูกรักไปได้ไหม ไม่ได้ขับนานแล้วอยากขับนะ” เขาเดินลงพร้อมกับเสื้อคลุมแขนยาวที่มักจะใส่เวลาต้องขับเจ้าบิ๊กไบท์คันโปรดทั้งหลาย

“เอาสิ ตามใจซูก้าเลย”

ทั้งสามคนเลือกหยิบกุญแจไปคนละดอก หมวกกันน็อกและถุงมือที่เข้าชุดกัน จัดเรียงอยู่บนชั้นข้างตู้ใส่รองเท้าหยิบมาและถือเดินออกไปพร้อมกันยังลานจอดรถ

ไนน์เขาเลือกขับCBR สีแดงดำคันใหม่ที่ถอยมาล่าสุด นานะเลือกขับนินจาสีดำเขียว ส่วนคีนเดินไปคว้า CBR สีดำที่จอดข้างๆ ไนน์อีกคัน เสียงท่อที่ดังกระหึ่มพร้อมกันทั้งสามคัน ถ้าหาคนที่ไม่ชอบเรื่องเครื่องยนต์พอได้ยินมักจะบ่นว่าเสียงดังน่ารำคาญ แต่พวกเขาที่ชื่นชอบอยู่แล้ว พอฟังแล้วถึงรู้ว่ามันเสียงเพราะ

ด้วยความที่ออกมากันมาเช้าไนน์จึงชวนแวะหาอะไรกินก่อนเข้าไปทำงาน ที่ร้านกาแฟระหว่างทาง

“ซูก้าเป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าไม่ดีเลย” นานะทักระหว่างนั่งรออาหารมาเสิร์ฟ สีหน้าที่ดูกังวลเหมือนมีเรื่องอยู่ภายในใจ เธอเห็นตั้งแต่ออกจากห้อง

“ไม่มีอะไร แค่คิดเรื่องที่ฝันเมื่อเช้านิดหน่อย” เขาตอบระหว่างรับอาหารกากพนักงานสาวที่มาเสิร์ฟ กาแฟและแซนด์วิชทั้งสามชุด ยื่นส่งต่อให้กับคนที่นั่งร่วมโต๊ะ

“ฝันร้ายเหรอ?”

“ไม่” ส่ายหัว และลงมือจับแซนด์วิชมายัดใส่ปากยกกาแฟมาจิบต่อ “ก็แค่ฝันช่วงเช้าล่ะมั่งมันเลยติดมา ช่างเถอะกินดีกว่า” โบกมือปัดบอกว่าไม่ต้องใส่ใจอะไร

“...” เมื่อเห็นน้องชายบอกปัด เธอก็ไม่อยากที่จะเซ้าซี้ให้เล่ารายละเอียดต่อ

นานะและคีนมาส่งไนน์ที่หน้าโรงงาน โบกมือลาและบอกว่าเย็นนี้จะเป็นฮาจิมารับในตอนเย็น เขาขับรถเข้าไปจอดสำหรับพนักงานและลงไปสแกนนิ้วเข้าทำงานตามกิจวัตรตามเดิมอย่างทุกๆ วัน

SUN : พี่ลงมารอข้างล่างแล้วนะครับ

SUN : กินอะไรไหมจะได้ซื้อไว้ให้ครับ

IX : กำลังไปครับ

เขาเดินอมยิ้มหลังจากตอบข้อความของคนที่มารอไว้ แต่ต้องมาหุบยิ้มเพราะมีเสียงให้ระคายหูเป็นระลอก เขาทนฟังที่คนอื่นมองแฟนเขาในแง่ร้ายไม่ได้

“คนอื่นมีเยอะแยะ ทำไมเจ้านายเรามาเลือกคนแบบนี้ว่ะ”

“เจ้านายเราไม่รู้หรอกว่า เช้าคน กลางวันคน เย็นอีกคน แม่งมีอะไรดีนักหนา”

“ทำไงได้ล่ะ รักสนุกแต่ไม่ผูกพันมีแต่เจ้านายเรานี่แหละ ดูจะหลงหัวปักหัวปรำ”

เขาสองคนไม่ใช่ว่าไม่รับรู้สายตาที่พนักงานมองลงมาที่พวกเขา แต่สิ่งที่ไนน์และซันเลือกไม่สนใจเพราะพวกไม่ได้ทำอะไรผิดต่อใคร หรือถ้ามันจะผิดอะไรก็ไม่จำเป็นต้องมายุ่งวุ่นวายเพราะมันไม่ใช่เรื่องของพวกคุณมันคือเรื่องของพวกเรา

วิศวกรเดินตรงเข้าไปยังโต๊ะที่ผู้บริหารหนุ่มนั่งอยู่ “รอนานไหมครับ” เขาถามพร้อมกับนั่งลงตรงข้าม

“ไม่ครับ ทานอะไร”

“แป๊บนะ ขอโทรหาชายสุดที่รักก่อนนะครับ” น้ำเสียงที่ยียวนหยอกล้อระหว่างกดโทรศัพท์

“หื้อ” คนฟังได้แต่ถลึงตาใส่พยายามชะโงกมาดูว่าคนรักกำลังโทรหาใคร แต่คนน้องหลบรีบเอามาแนบหูก่อน

“ครับปู่” น้ำเสียงที่ดูออดอ้อนราวกับเด็กที่ส่งไปยังปลายสาย พอรู้ว่าคนที่น้องโทรหาคือใคร สีหน้ากลัวมายิ้มแย้มเบิกบาน

“...”

“ปู่ครับได้ยินไนน์ไหม”

“นะ ไน ไนน์ อัก อะ ฮัก ตึง”

ตู้ด ๆๆๆ ปลายสายถูกตัดไป

เสียงที่ตัดเข้ามาในโทรศัพท์คล้ายเสียงคนที่กำลังพยายามหายใจ เขามือสั่นพยายามกดโทรหาปู่แต่ไม่มีการรับสาย มือที่กำแบกำแบกดแน่นด้วยความกังวลที่รอให้ปู่เขารับสาย จนในที่สุดเขาทนไม่ไหวต่อสายไปยังเลขาหน้าห้อง

(สวัสดีครับคุณไนน์) เสียงปลายรับตอบรับด้วยความงุนงงที่จู่ๆ หลานท่านประธานโทรหา

“อยู่ไหน เข้าไปดูปู่ที่ห้องสิ” เสียงแทบจะคำรามใส่อีกคน

(เจ้าสัว) เสียงตะโกนดังออกมา

“มีอะไร?!! เกิดอะไร?!! บอกมา!!”

(คือเจ้าสัวนอนสลบอยู่ที่พื้นครับ ผมจะไปเรียกรถพยาบาลนะครับ) ทันทีพูดจบสายถูกดัดออกไป เข้าใจว่าทางนั้นต้องใช้โทรศัพท์โทรไปเรียกรถพยาบาล

“โธ่เว้ย!!!” กำปั้นทุบลงบนโต๊ะอย่างหนัก เขาลุกพรวดออกจากโต๊ะแทบจะวิ่งไปทันที

หมับ! ซันที่รีบวิ่งตามมาคว้าแขนเขาไว้ “ไนน์เกิดอะไรขึ้นครับ”

“ปู่ ต้องไปโรงพยาบาล เดี๋ยวนี้” เสียงสั่นเครือด้วยความกลัว คำที่หลุดออกมาจากปากที่ของคนน้องที่สติแทบจะหลุดออกมา ซันยังคว้าแขนคนที่กำลังจะเดินออกไปอย่างเดียว

“ไนน์หยุด!!” ตอนนี้สติน้องไม่อยู่กับตัวแล้ว ตัวที่สั่น สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัว กังวล ดวงตาที่น้ำใสๆ เอ่อขึ้นมา “ไปครับให้พี่พาไปนะ เราขับรถไปเองไม่ได้แน่นอน” พอเห็นสภาพน้องเขาอยากดึงตัวเข้ามากอดปลอบ แต่ติดตรงที่นี่คือที่ทำงานของเราทั้งสองคน มันจะยิ่งทำให้น้องดูแย่ลง

“...” ร่างโปร่งถูกจูงและพาไปนั่งยังรถSUVคันเดิมที่เคยนั่ง

ซันคว้าโทรศัพท์คนน้องมาต่อสายถึงพี่ชายคนโต ที่ตั้งไว้เป็นเบอร์โทรด่วน แม้จะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น แต่ยังมีเรื่องดีสำหรับซันที่น้องตั้งเบอร์เขาไว้เป็นลำดับที่สองรองจากปู่ ส่วนพี่เป็นเบอร์ถัดจากเขาไป

Tbc…