“อยู่อย่างนั้นไปก่อนละกัน” ซีกฟรีตพูดกับปิแอร์ระหว่างสวมเสื้อคอเต่าสีดำตัวเก่งตนเอง ชายหนุ่มผมสีทองได้แต่นั่งหงอยบนเตียงโดยที่มือสองข้างถูกมัดด้วยเชือกอย่างหลวม ๆ “มัดยังไม่เป็นเลยนะเนี่ย” ปิแอร์เอ่ยเชิงเย้ย เพราะเพียงแค่เขายกมือขึ้นและออกแรงนิดหน่อยมันก็ผลอยหลุดออกมา

ชายหนุ่มเจ้าของบ้านที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ยืนมองอีกฝ่ายที่สภาพเปลือยเปล่าตั้งแต่หัวจรดเท้าจนปิแอร์เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ “อะไร?” เขาเลิกคิ้วขึ้น ทั้งสงสัยทั้งระแวง “นายชอบสีอะไรนะ? ” ซีกฟรีตถาม ท่าทางดูสุภาพ

อีกคนเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน เสื้อผ้าถูดรีดเรียบร้อย อีกคนผมยุ่งกระเซิงเสื้อผ้าไม่ได้ใส่ มีแต่แผลสดแผลฟกช้ำ ที่หน้าเลือดกำเดาก็เพิ่งหยุดไหล ตาสีฟ้ากระพริบปริบ ๆ ทำท่าครุ่นคิด เล่นตัวให้ซีกฟรีตรอ “ผมชอบสี...” แต่แล้วเขาก็หยุดไปก่อนจะถาม “ถามทำไม? ”

“เอาน่าบอกมาเถอะ” เขากลอกตา

“สีเทา”

ซีกฟรีตได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ปิแอร์อยู่คนเดียว ชายหนุ่มผมสีทองมองที่ประตูจนกระทั่งมันถูกปิดสนิท เสียงเดินค่อย ๆ เบาลงไปเรื่อยๆ เขาถอนหายใจอย่างเหลือเชื่อ “ฉันมาลงเอยที่นี่ได้ยังไงเนี่ย” หนุ่มฝรั่งเศสพูดกับตัวเองก่อนจะค่อย ๆ เอนตัวนอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า

มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวเขาตอนนี้ ซีกฟรีตเป็นใครกันแน่ ชายหนุ่มดูเป็นคนที่ลึกลับมากจริง ๆ มันมีบรรยากาศบางอย่างรอบตัวเขา สิ่งเดียวที่มั่นใจคือต้องเป็นคนเยอรมันแน่นอน ปิแอร์ฟังออก เขาพูดฝรั่งเศสมาตั้งแต่ออกจากท้องแม่ในขณะที่เจ้าของบ้านยังมีตะกุกตะกักบ้าง

คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ถ้าถอนหายใจแล้วอายุสั้นจริง ๆ ตอนนี้ปิแอร์ก็คงเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่ปี หูแนบหมอน จู่ ๆ เสียงดนตรีก็ดังขึ้น สาวเสียงหวานร้องเพลงกล่อมเขา มันเหมือนเป็นเหมือนฝันร้าย ปิแอร์แค่หวังว่ามันจะหายไปเมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

Why do birds suddenly appear
ทำไมจู่ๆ นกถึงบินผ่าน
Every time you are near?
ทุกๆ ครั้งที่เธออยู่ใกล้
Just like me, they long to be
เหมือนกับฉัน พวกมันอยากจะ...
Close to you
อยู่ใกล้เธอ

ตึง! ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ปิแอร์ผลอยหลับไป แต่เสียงกระแทกประตูนั่นปลุกให้ชายหนุ่มผมสีทองลืมตาตื่น “หืม?” เขาขยี้ตา เห็นซีกฟรีตยืนอยู่กับผ้าขนหนูสีแดงในมือ มันแดงอย่างกับเลือด แต่โชคดีที่มันไม่ใช่เลือด ชายหนุ่มวางผ้าที่ลิ้นชัก เสียงเพลงเงียบไปนานแล้ว “คุณเอาผ้านั่นมาทำอะไร? ” ปิแอร์เอียงคอ

เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้าของบ้านก็ละมือออกจากผ้าขนหนูก่อนจะส่ายหัว “ไม่ต้องทางการนักหรอก เกร็งเปล่า ๆ ” ว่าแล้วเขาก็เดินหายออกไปสักพักหนึ่ง ด้วยความสงสัยปิแอร์จึงพยายามชะโงกหัวดูผ่านทางประตูที่ถูกเปิดไว้ อีกฝั่งหนึ่งมีบางอย่างคล้ายรั้วหรือราวบันไดที่ลงไปข้างล่าง เสียงน้ำไหลดังขึ้นก่อนจะหยุดเมื่อซีกฟรีตเดินออกมาจากห้องทางขวา

“ไปนั่งดี ๆ ไป ตัวนายเริ่มเหม็นแล้วนะ” สองมือของชายหนุ่มถือกะละมังใบเล็ก ๆ สีขาว มันหนักเพราะน้ำ เขาวางมันลงบนพื้นข้างลิ้นชักนั่น “อืม” ปิแอร์ตอบอย่างงง ๆ ก่อนจะนั่งขัดสมาธิ เฝ้ามองอีกฝ่ายอย่างระแวง ซีกฟรีตหยิบผ้าขนหนูขึ้นพาดที่ไหล่ของตน ชายหนุ่มก้มตัวล้างมือในกะละมัง มือที่เปียกถูบนเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยแผล เขาทำเหมือนปิแอร์เป็นผ้าเช็ดมือ

ชายหนุ่มทำอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาโดยฮัมเพลงไปด้วย ทำนองนั้นคุ้นหูปิแอร์นัก ทำนองเหมือนเพลงที่ได้ยินก่อนจะหลับ เสียงบาริโทนขับกล่อมเบา ๆ ก่อนจะหยิบผ้าที่พาดอยู่มาเช็ดตัวที่หมาด ๆ ให้ เริ่มจากหน้าก่อนค่อยลงไปตัว

“มันชื่อเพลงอะไรเหรอ? ” ปิแอร์ถามขณะยกแขนให้ซีกฟรีตเช็ด

“Close to you ของพวกช่างไม้” ซีกฟรีตตอบ “เอาล่ะ...เสร็จแล้ว” เขายิ้มกับความสำเร็จเล็ก ๆ อย่างภูมิใจ “โอ๊ะ เดี๋ยว...ต้องมีนี่ด้วย…” ว่าแล้วเขาก็โยนผ้าเปียกนั่นลงกะละมังและง่วนกับการหาอะไรบางอย่างในลิ้นชักก่อนที่จะโชว์โลชั่นให้ดู แค่ชูขึ้นมากลิ่นมันก็ฉุนแล้ว

“เอ๊ะ” ปิแอร์สะดุ้งนิดนึงเมื่อจำกลิ่นนั่นได้

“ตกใจอะไรกัน ขวัญอ่อนนะเนี่ย” ซีกฟรีตหัวเราะ “ทาสิ มือจะได้นุ่ม” เมื่อเขาพูดจบ ปิแอร์ก็ยื่นมือซ้ายให้ ครีมกลิ่นหวานเหมือนขนมถูกบีบลงบนมือสาก ๆ ของชายหนุ่มฝรั่งเศส นั่นอาจเป็นเหตุผลที่มือของซีกฟรีตนุ่มเหมือนคนที่ไม่เคยทำงานหนัก “ถ้างั้นนายอาจตกใจกว่านี้อีก” ประกายบางอย่างถูกจุดในแววตาสีฟ้าเทาของเขา ซีกฟรีตยิ้มโดยที่ตัวเองไม่รู้

เขาวิ่งหายไปแค่แป๊บเดียวก่อนจะเข้ามาพร้อมกับถุงกระดาษสีแดงมีหูหิ้ว “ดูซิ ใส่ได้ไหม” ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบเสื้อสเว็ตเตอร์คอกว้างสีเทาแขนยาวมาให้ปิแอร์ดู เหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นใหม่แล้วเที่ยววิ่งบอกเพื่อนไปทั่ว

“เมื่อกี้ออกไปซื้อมาให้งั้นเหรอ? ” ปิแอร์รู้สึกดีใจแปลก ๆ มันพิลึกดีเหมือนกันที่คนลักพาตัวจะดูแลเอาใจใส่ขนาดนี้ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่มีใครให้อะไรกับชายหนุ่มจริง ๆ มันคงดีไม่น้อยเลยถ้าอยู่ต่อได้อีก...แต่มันไม่ได้ ปิแอร์ยังต้องออกตามหาใครบางคน

“ใช่ ฉันว่าเหมาะกับนายดีน่ะ” ซีกฟรีตยิ้มอย่างเขิน ๆ และหลบตาเหมือนคนประหม่า “ว่าแต่นายชอบเพลงอะไรล่ะ? ”

“ฉันก็ฟังไปทั่วนั่นแหละ” ปิแอร์ที่รับเสื้อนั่นมาก็รีบใส่เพราะความหนาวยามค่ำคืนก็ไม่ได้เป็นมิตรนักเท่าไหร่

“น่าเสียดายจังเลย เหมือนมากเกินไปก็ไม่ดีสินะ..” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลบ่นก่อนจะหันไปมองทางอื่น เท้าคางทำหงุดหงิดนิด ๆ ปิแอร์เดาว่าเขาคงหมายถึงคนที่ตายไปแล้ว อยากรู้จริง ๆ ว่าคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร หน้าตาเหมือนเขาจริง ๆ เหรอ? กลิ่นเหมือนเขาจริง ๆ เหรอ? แต่ตอนนี้ปิแอร์ยังไม่กล้าถาม

“ขอบคุณนะ” ชายหนุ่มผมสีทองพูดทำให้อีกฝ่ายหันกลับมามองเขาอีกครั้ง

“อืม..” เป็นอย่างเช่นเคย เขาเขินและหลบตา และนั่นสร้างรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าของหนุ่มฝรั่งเศส