"พี่รามจะพาหนูไปไหนอ่ะ?"

"เงียบ"

"...."

เสียงเย็นทำให้ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากันโดยอัตโนมัติ น้ำเสียงของรามสูรไม่ได้ดังจนถึงขั้นตวาด แต่กลับทำให้ฉันกลัวยิ่งกว่าการที่เขาตวาดอีก

บรรยากาศรอบตัวเขาคล้ายกับเมื่อวานนี้ แต่ต่างกันตรงที่...ใบหน้าหล่อที่ฉันเห็นเพียงซีกเดียวเย็นชา และไม่แสดงถึงความรู้สึกใดๆ

...รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ แฮะ

ตึก ตึก ตึก

ฉันยอมเดินตามร่างสูงไปแบบไม่อิดออด เพราะกลัวว่าถ้าฉันงอแง เขาจะหันมาทุบฉันจนหัวแบะ ฉันไม่ได้ใจกล้าบ้าบิ่นตลอดเวลาหรอกนะ ฉันรู้ว่าตอนนี้รามสูรกำลังโกรธหนักมาก และคนฉลาดคงไม่อยากมีเรื่องกับเขาในเวลานี้นักหรอก

รามสูรพาฉันมาที่ซอกตึกระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์กับคณะสังคมศาสตร์ ซึ่งแค่เราสองคนเดินเข้าไปก็แทบจะไม่เหลือพื้นที่แล้ว

ฉันไม่ชอบที่แคบๆ แบบนี้เลย มันทั้งสกปรกและเหม็นอับ และที่สำคัญ...

...ไม่มีคนสัญจรไปมา

"หนูว่า...เราไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะ"

ฉันก็ไม่อยากคิดมากหรอกนะ แต่เพราะท่าทางของรามสูรดูพร้อมจะฆ่าฉันเต็มที่ มันคงไม่ดีเท่าไหร่ ถ้าเราจะคุยกันในสถานที่เปลี่ยวแบบนี้

เผื่อฉันพูดอะไรไม่เข้าหู แล้วเขาทำร้ายฉันขึ้นมาก็แย่น่ะสิ

หมับ!

"คุยกันตรงนี้นั่นแหละ"

รามสูรไม่พูดเปล่า มือหนาดึงแขนของฉันแล้วกระชากให้กลับมายืนที่เดิม ก่อนจะกดไหล่บอบบางทั้งสองข้างเข้ากับกำแพง

"อึก พี่ราม...หนูเจ็บนะ"

ฉันพูดเสียงสั่น พยายามสะบัดตัวออกจากการพันธนาการ แต่ยิ่งฉันทำแบบนั้น รามสูรก็ยิ่งเพิ่มแรงกดลงมามากขึ้นจนฉันความเจ็บปวดลามไปทั่วร่าง

"ถ้าเจ็บก็อยู่นิ่งๆ" รามสูรพูดเสียงเรียบ เขาโน้มตัวลงมาใกล้จนใบหน้าหล่ออยู่ห่างจากฉันเพียงคืบเดียวเท่านั้น

"มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย?"

"...แก้ตัว? แก้ตัวเรื่องอะไร?" ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ "พะ พี่ถอยออกไปหน่อยสิ"

ด้วยระยะห่างที่สั้นลงเรื่อยๆ ทำให้ฉันเริ่มกระวนกระวาย มือที่ชุ่มเหงื่อดันแผ่นอกกว้างออกอย่างสุดความสามารถ แต่ร่างสูงกลับไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

"ทำไม? อยู่ใกล้ฉันมันจะตายรึไง?" รามสูรแค่นหัวเราะ "ที่กับไอ้พันแสงไม่เห็นเธอจะว่าอะไร"

"พี่พูดอะไรเนี่ย ถอยไปนะ" ฉันพูดเสียงแข็งพร้อมกับออกแรงดันร่างสูงอีกครั้ง

"หนูบอกว่าให้ถอยไปงะ..."

ฟุ่บ

"พี่ราม หยุดทำแบบนี้นะ!"

ฉันร้องเสียงหลงเมื่อรามสูรรวบมือเล็กทั้งสองข้างไปไว้ที่ด้านหลังด้วยมือเพียงข้างเดียว ความเจ็บแสบที่แล่นเข้ามาทำให้ฉันตระหนักได้ว่ามือของฉันคงครูดกับผนังจนได้เลือดแล้วแน่ๆ

"ปล่อย..."

"เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?" รามสูรถามเสียงลอดไรฟัน ดวงตาสีรัตติกาลที่สะท้อนใบหน้าของฉันแข็งกร้าวและเต็มไปด้วยความโกรธ

"หนูไม่รู้ว่าพี่พูดอะไร" ดูท่าเขาคงไม่ยอมลงง่ายๆ ดังนั้นฉันควรทำให้เขาใจเย็นเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง "แต่เราคุยกันดีๆ เถอะนะ"

"...." เพราะรามสูรคลายแรงที่บีบข้อมือเล็กลง ฉันจึงคิดไปเองว่ามันได้ผล

"พี่ทำแบบนี้ หนูยิ่งกลัว..."

"เหอะ ทีคืนนั้นไม่เห็นจะกลัวแบบนี้เลย"

แต่เปล่าเลย ฉันคิดผิด

"เธอทำตัวเอง แล้วจะมากลัวอะไรเอาป่านนี้"

ทุกอย่างมันผิดไปหมด

ตอนนี้กลายเป็นว่าฉันไม่รู้จักรามสูรยิ่งกว่าที่คิดไว้เสียอีก

"เธอรู้ว่าฉันไม่ถูกกับพันแสง แต่ก็ยังไปอยู่ใกล้มัน" มือหนาบีบคางฉันอย่างแรง บังคับให้ฉันเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาวาวโรจน์

"หนูบอกแล้วไงว่าไม่ได้ตั้งใจ" ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากมองหน้าเขา "พี่ฟังหนูหน่อยได้มั้ย"

ฉันพยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น ฉันทำเป็นเข้มแข็ง ทั้งๆ ที่ความจริงอยากจะร้องไห้ออกมา

รามสูรทำให้ฉันทั้งโกรธและกลัว เขาเหมือนปีศาจร้าย และฉันก็ไม่ได้เตรียมใจมาว่าพี่รหัสที่ไม่เคยสนใจไยดีฉันจะกลายเป็นหมาบ้าแบบนี้

"หึ จะให้ฉันฟังคำโกหกอะไรอีกล่ะ?" น้ำตาที่คลอเบ้ากับตัวที่สั่นเทาไม่ได้ทำให้รามสูรผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม แขนแกร่งโอบรัดเอวบางแน่นจนร่างของฉันแทบจะกลืนไปกับร่างหนาอยู่แล้ว

"อึก ปล่อยนะ!"

ฉันทนไม่ไหวแล้ว คุยตอนนี้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารามสูรโกรธอะไรฉัน แค่ฉันอยู่กับพันแสง เขาต้องอาละวาดขนาดนี้เลยเหรอ

"ทำไมหนูจะอยู่กับพี่พันแสงไม่ได้ คนที่ไม่ถูกกับเขาคือพี่ ไม่ใช่หนูสักหน่อย" ฉันพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป และหวังว่ารามสูรจะฉุกคิดขึ้นมาบ้าง "หนูไม่เกี่ยวข้องอะไรกับความขัดแย้งของพวกพี่เลย!!!"

"แต่เธอเป็นน้องรหัสฉัน!" รามสูรตวาดเสียงดังลั่น เขาดันฉันเข้ากับกำแพงจนฉันนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด...

...ป่านนี้คงช้ำไปทั้งตัวแล้วแน่ๆ

"หนูไม่ได้ทำอะไรให้พี่เสียหายนี่นา"

"...."

"ปัญหาของพี่ไม่ใช่ปัญหาของหนู หนูมีสิทธิ์จะอยู่ที่ไหนกับใครก็ได้"

"คนโปรด!"

ฉันสะดุ้งเมื่อถูกรามสูรตะคอกใส่ ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าหล่อที่บัดนี้บูดเบี้ยวอย่างกล้าๆ กลัวๆ

รามสูรไม่เคยเป็นขนาดนี้ ปกติเขานิ่งจนติดจะเย็นชากับฉันด้วยซ้ำ เขาเพิ่งมาเป็นแบบนี้ในช่วงหลัง และฉันคงต้องยอมรับว่าตั้งแต่ one night stand ครั้งนั้น รามสูรก็เริ่มเปลี่ยนไป

เขาเปลี่ยนไปในแบบที่ฉันคาดเดาไม่ได้

ตอนนี้เขาเหมือนภูเขาไฟที่ใกล้จะปะทุเต็มที

...นี่ฉันตัดสินใจถูกรึเปล่าที่เถียงเขา?

"พี่ราม ใจเย็นๆ..."

"ยอมรับมาดีกว่าว่าที่เธอทำแบบนี้เพราะเธอชอบมัน"

"...ฮะ?"

"เธอชอบพันแสงใช่มั้ย!?" มือหนากดฉันเข้ากับผนังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับกำลังเค้นคำตอบจากฉัน

"โอ๊ย หนูเจ็บนะ ปล่อยหนูก่อน" ความเจ็บปวดที่เริ่มรับไม่ไหวทำให้ฉันพูดออกไปพร้อมกับสีหน้าอ้อนวอน

"ตอบมาก่อน" แต่รามสูรกลับมองข้ามคำขอร้องของฉัน ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้ามาใกล้ ส่งริมฝีปากอุ่นร้อนมาคลอเคลียที่แก้มใส

"อย่าทำแบบนี้นะ ปล่อยหนู!"

ฉันดีดดิ้นอย่างหนัก การกระทำที่อุกอาจของรามสูรทำให้ฉันหวาดกลัวถึงขีดสุด เขาไม่เพียงแต่จูบแก้มของฉัน แต่ยังดึงเสื้อนักศึกษาออกจากกระโปรงแล้วสอดมือเข้าไปภายในอีกด้วย

"ตอบฉันมา...เธอคิดอะไรกับพันแสงใช่มั้ย?"

"พี่ราม! อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!!"

หัวสมองของฉันเริ่มตีรวน รามสูรปั่นป่วนฉันด้วยการไล้ริมฝีปากไปตามใบหน้า สัมผัสจักจี้ที่ใบหูทำให้ฉันเกร็งตัวโดยอัตโนมัติ เขาทั้งขบเม้ม ทั้งเลียมันจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย

"อ๊ะ ยะ หยุด..."

ไม่เพียงเท่านั้น มือหนาที่สอดเข้าไปภายในเสื้อนักศึกษายังลูบไล้หน้าท้องแบนราบไปมา ฉันหายใจไม่ออก รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกกดลงไปในน้ำลึก

รามสูรเลื่อนมือขึ้นมาสูงเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่ใต้อกอวบ ฉันแทบหยุดหายใจเมื่อนิ้วเรียวลากไปตามขอบเสื้อชั้นใน

"พี่ราม หนูขอร้อง"

ทางออกเริ่มมืดมิดเต็มที ฉันพยายามแล้วที่จะต่อต้านรามสูร แต่เพราะขนาดตัวและแรงที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว ทำให้ฉันเหมือนหนูที่ต่อสู้กับราชสีห์ไม่มีผิด

"ฮึก พี่ราม หยุดเถอะ"

ในที่สุด ฉันก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ฉันร้องไห้ออกมาราวกับคนจนตรอก สิ้นหวัง และหมดทางหนี

ฟึ่บ

"พอแล้ว ไม่ร้อง"

ฉันมองร่างสูงที่มีสีหน้าลำบากใจทั้งน้ำตา เขาหยุดการกระทำทุกอย่างลงแบบดื้อๆ ฉันไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาเปลี่ยนใจ แต่ยังไงซะมันก็เป็นเรื่องที่ดืสำหรับฉัน

"เอ้า ยังไม่เลิกร้องไห้อีก" รามสูรเอามือเท้าเอว ดวงตาสีรัตติกาลเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อ่านไม่ออก

...แต่ที่แน่ๆ คือไม่ใช่รู้สึกผิด

"นี่..."

เพี๊ยะ!!!

ด้วยความโกรธ ฉันได้ทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะทำ

ฉันตบหน้ารามสูร

...และรู้สึกสะใจ!

"หนูเคยคาดหวังว่าจะมีพี่รหัสดีๆ เหมือนคนอื่น" ฉันมองใบหน้าหล่อก่อนจะแค่นยิ้ม "แต่หนูคงหวังมากเกินไป"

รามสูรนิ่งไป มือหนาลูบแก้มตัวเองเหมือนไม่อยากจะเชื่อในเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

"เพราะขนาดเป็นผู้ชายที่ดี พี่ยังเป็นไม่ได้เลย"

"...."

"พี่มันเฮงซวยยิ่งกว่าที่หนูคิดไว้ซะอีก"

.

.

.

น้องคนโปรดเป็นนางเอกสายสตรองค่ะ!